Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk (spr.)

Sędziowie:

SSO Agnieszka Karłowicz

SSO Jerzy Kozaczuk

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 418/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 18 marca 2021 r., sygn. II K 1111/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. 

Potwierdzenie nadania przez M. K. przekazu pocztowego na kwotę 2.000 zł na rzecz M. J. z dnia 8 kwietnia 2011 r.

Dowód niekwestionowany przez strony procesowe, zawierający odpowiednie pieczęcie, pochodzący od Poczty Polskiej – spółki Skarbu Państwa, realizującej usługi pocztowe.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzut

1.

Obraza przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 106 kk w zw. z art. 76 § 1 kk, wyrażająca się w przyjęciu, że M. K. był karany za przestępstwo wyrokiem z dnia 18 listopada 2010 r. przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim w sprawie o sygn. II K 206/10, w sytuacji gdy doszło do zatarcia tego skazania z mocy prawa;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z chwilą zatarcia skazania uważa się je w świetle prawa za niebyłe (art. 106 kk), a więc nie może być ono w ogóle brane pod uwagę przy analizie okoliczności wpływających na wymiar kary, jako że oskarżonego uznaje się wówczas za osobę niekaraną. W sprawie II K 206/10 orzeczono wobec M. K. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby. Zgodnie z art. 76 § 1 kk skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby, aczkolwiek przesłanki zatarcia skazania i stosowanie tegoż przepisu nierozerwanie odczytywać należy w powiązaniu z art. 76 § 4 kk. Przepis ów stanowi, iż jeżeli orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania. W sprawie II K 206/10 Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000 zł na rzecz pokrzywdzonego. Po nowelizacji jaka miała miejsce z dniem 01.07.2015 r. obowiązek ten jest środkiem kompensacyjnym, aczkolwiek zmiana ta dla sytuacji podsądnego nie miała żadnego znaczenia. Istotnym pozostaje, iż obrońca oskarżonego przedstawił potwierdzenie nadania przez M. K. przekazu pocztowego z dnia 8 kwietnia 2011 r. na kwotę 2.000 na rzecz M. J.. Sąd Okręgowy dowód ten zaliczył w poczet materiału dowodowego. W jego świetle tego dowodu stwierdzenia wymagało, iż M. K. wykonał środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody ze sprawy II K 206/10 już w 2011 r. W tej sytuacji zachodziły wszelkie przesłanki zatarcia wobec oskarżonego skazania ze sprawy II K 206/10.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec M. K. za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2 z obowiązkiem informowania Sądu o przebiegu okresu próby w cyklach co 6 miesięcy, a za czyn z art. 263 § 2 kk przy wykorzystaniu art. 37a kk kary grzywny w ilości 100 stawek, przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 20 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo wyeliminowania jednej z przesłanej obciążających oskarżonego, Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby była to wystarczająca podstawa do wzruszenia pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze wymierzonej oskarżonemu w I instancji. Kompleksowe wyjaśnienie dlaczego kary jednostkowe i karę łączną z zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uznał za współmierną omówiono w kolejnych rubrykach niniejszego tabelarycznego uzasadnienia wobec podniesienia przez obrońcę zarzutu, o którym stanowi art. 438 pkt 4 kpk.

Zarzut

2.

Rażąca surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej oskarżonemu łącznej kary roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a w szczególności sposób zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw, warunki osobiste M. K., uzasadniały wymierzenie mu za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, za czyn z art. 263 § 2 kk kary grzywny przy wykorzystaniu art. 37a kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Poddając zaskarżony wyrok kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy mimo stwierdzenia zasadności zarzutu z pkt 1 apelacji nie dostrzegł przesłanek do złagodzenia pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze wymierzonej oskarżonemu w związku z niniejszym skazaniem za czyny z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 263 § 2 kk.

Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 kpk, ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną (por. wyrok SA we Wrocławiu z 24.01.2019 r., II AKa 409/18, LEX nr 2620794). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona wyłącznie wtedy, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, bądź też rażąco niewspółmiernie łagodna, nie do pogodzenia z ciężarem gatunkowym przestępstw, jakich sprawca się dopuścił oraz szkód, jakie zostały przezeń wyrządzone (por. wyrok SA w Katowicach z 20.11.2018 r., II AKa 354/18, LEX nr 2625085).

W ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie zatarcie wobec oskarżonego skazania ze sprawy II K 206/10, przy ciężarze gatunkowym przypisanych mu w zaskarżonym wyroku przestępstw, nie mogło mieć tak dalece idących skutków, jak postulował obrońca. Nie można bowiem zapominać, że orzeczenie o karze stanowi swoisty konglomerat różnych składowych o jakich stanowi art. 53 § 1 i 2 kk. Przez pryzmat zasadności zarzutu z pkt 1 apelacji i daleko posuniętego wniosku o znaczące złagodzenie kar jednostkowych i w efekcie kary łącznej wymierzonej w tej sprawie, należy zwrócić uwagę, iż w orzecznictwie wskazuje się nawet, iż niekaralności oskarżonego nie można uznawać za okoliczność łagodzącą, bo zachowanie zgodne z porządkiem prawnym, w tym niekaralność, należy uznawać za normę. Niekaralność jest standardem społecznym, a karalność odstępstwem od normy, zasługującym na ujemną ocenę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 12.08.2020 r., II AKa 87/20, KZS 2020, nr 10, poz. 50, LEX).

Obrońca w zarzucie z pkt 2 miał zastrzeżenia do pierwszoinstancyjnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu (w tym miejscu przypomnieć należy jakich dokładnie - posiadania znacznej ilości środków odurzających oraz posiadania bez wymaganego zezwolenia broni palnej) oraz do oceny stopnia winy oskarżonego, jego zachowania po popełnieniu przestępstwa, rodzaju i rozmiarów ujemnych następstw tychże przestępstw oraz warunków osobistych oskarżonego. W ocenie obrońcy właśnie te przesłanki przemawiały za znaczącym złagodzeniem rozstrzygnięcia o karach jednostkowych wymierzonych oskarżonemu. Z stanowiskiem tym zupełnie nie zgodził się Sąd Okręgowy.

W orzecznictwie wprost wskazuje się, iż stopień społecznej szkodliwości czynu, w sprawach dotyczących przestępstw narkotykowych, bez wątpienia wyznacza ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej będącej przedmiotem czynu (por. postanowienie SN z 18.04.2019 r., V KK 95/19, LEX nr 2677096). W tej konkretnej sprawie do czynienia mieliśmy z ilością „znaczną”, zaś obrońca w ogóle nie kwestionował kwalifikacji prawnej działania oskarżonego jako wyczerpującego znamiona art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W kontekście art. 263 § 2 kk zwrócić należy z kolei uwagę, iż penalizowane przez ustawodawcę jest już samo posiadanie amunicji bez wymaganego zezwolenia, bowiem zarówno odrębne posiadanie broni, jak i amunicji bez wymaganego pozwolenia jest karalne. Tymczasem oskarżonemu w zaskarżonym wyroku przypisano zarówno posiadanie broni, jak i 9 sztuk amunicji. Stopnia społecznej szkodliwości tego konkretnego czynu, przy uwzględnieniu do jakich przestępczych celów broń taka może być wykorzystana, nie sposób było ocenić w ten sposób, w jaki oczekiwał tego skarżący. Nie jest tak, że osoba posiadająca bez wymaganego zezwolenia urządzenie odpowiadające ustawowym kryteriom broni palnej, może skutecznie powoływać się na brak wiedzy o przynależności tego urządzenia do kręgu objętego reglamentacją. Dostęp do szeroko rozumianej broni podlega daleko idącym ograniczeniom, wobec czego już samo wejście w posiadanie przedmiotu, który ze swej istoty (sposób działania, cechy konstrukcji, przeznaczenie) należy do tego kręgu urządzeń, musi rodzić obowiązek sprawdzenia, czy i ewentualnie jakie rygory oraz wymagania ciążą na jego posiadaczu (por. wyrok SN z 24.05.2018 r., IV KK 348/17, LEX nr 2515826).

Dla osiągniecia efektu wymierzenia podsądnemu kary „współmiernej” koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary - prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, które mają jednakową rangę. Stopień winy w tym układzie, stanowi sui generis nieprzekraczalną granicę dla dolegliwości wymierzanej kary, na który wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem. W przedmiotowej sprawie ani obrońca nie wskazał, ani Sąd Okręgowy nie stwierdził przesłanek, które umniejszyłyby stopień winy oskarżonego, który zdawał sobie sprawę z możliwych konsekwencji prawnych swoich czynów i ich rangi w kontekście naruszonego porządku prawnego. Czyny oskarżonego wymagają zdecydowanej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości, zaś wymierzenie M. K. za jego czyny kar jednostkowych niewiążących się z pozbawieniem wolności, nastąpiłoby ze szkodą dla celów prewencji generalnych, świadcząc o nadmiernej pobłażliwości i braku realnej represji w przypadku przestępstw o znacznym ciężarze gatunkowym i wysokim stopniu społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu Okręgowego, zważywszy na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, to właśnie kara wymierzona mu w zaskarżonym wyroku (tj. zarówno kary jednostkowe, jak i kara łączna) będzie miała także w odniesieniu do prewencji szczególnej walor „współmierności”. Celów wychowawcach i zapobiegawczych nie spełniałaby kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i kara grzywny orzeczona przy zastosowaniu art. 37a kk, która mogłaby zostać odczytana jako pobłażliwa i przez to niewspółmiernie łagodna.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec M. K. za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2 z obowiązkiem informowania Sądu o przebiegu okresu próby w cyklach co 6 miesięcy, a za czyn z art. 263 § 2 kk przy wykorzystaniu art. 37a kk kary grzywny w ilości 100 stawek, przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 20 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej części, tj. dotyczącej całości rozstrzygnięcia o karze, utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutu rażącej niewspółmierności kary i wniosku o złagodzenie całości represji karnej wymierzonej oskarżonemu w związku z niniejszym skazaniem oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), obciążono oskarżonego kosztami sądowymi za II instancję, na które składały się: 300 zł opłaty od kary oraz 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana