Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 430/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 13 marca 2025 r. w sprawie II K 1139/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. Zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie:

• art. 7 k.p.k., poprzez:

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnienia J. M. są wyrazem linii obrony obranej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu, wsparta dowodem z zeznań świadka w osobie P. K., powinna prowadzić do wniosku, iż wyjaśnienia te są stanowcze, konsekwentne i nie zawierają żadnych wewnętrznych sprzeczności oraz znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka P. K. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania tego świadka są nieobiektywne, a ich treść miała na celu przedstawienie oskarżonego w jak najlepszym świetle kosztem pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, iż zeznania te są stanowcze, konsekwentne i nie zawierają żadnych wewnętrznych sprzeczności oraz korespondują z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonego polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są logiczne, spójne i szczere, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, iż zeznania te są niekonsekwentne, zawierają wewnętrzne sprzeczności, a sam pokrzywdzony jest zainteresowany konkretnym rozstrzygnięciem sprawy i doprowadzeniem do skazania J. M. i z tego względu do treści tych depozycji należało podchodzić z dużo większą dozą ostrożności szczególnie wobec faktu, że zgodnie z obszernymi zeznaniami wymienionego złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie poniósł on żadnych innych szkód oprócz urazu lewej nogi podczas, gdy zeznając na rozprawie w dniu 05 marca 2024 r. stwierdził, iż po pobiciu ma uraz głowy i nic nie pamięta;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka E. P. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że zeznania te są wiarygodne, spójne i logiczne, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, iż zeznania te są niekonsekwentne, zawierają wewnętrzne sprzeczności i z tego względu do treści tych depozycji należało podchodzić z dużo większą dozą ostrożności szczególnie wobec faktu, że zgodnie z twierdzeniami wymienionej również drugi z mężczyzn kopał jej brata, a nadto stanął na jego nogę podczas, gdy z zeznań pokrzywdzonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wynika, iż „ten drugi mężczyzna cały czas trzymał moją siostrę, on mnie nie bił";

• art. 410 k.p.k., poprzez:

- pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadków w osobach P. C., O. K., B. K. oraz M. S. i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez pominięcie faktu, iż wymienieni nie byli bezpośrednimi świadkami przyczyny zajścia, a na miejscu zdarzenia pojawili się dopiero w momencie jego trwania przez co nawet obdarzenie ich zeznań walorem wiarygodności nie podważa prawdziwości wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka w osobie P. K.;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych:

- przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż J. M. popełnił czyn zarzucany mu a/o, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on czynu z art. 157 § 1 kk.

- polegający na błędnym uznaniu, że orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 20.000 zł i przyjęciu, że kwota te koresponduje z faktycznym stopniem rozstroju zdrowia i doznanymi skutkami zdrowotnymi, podczas gdy faktyczne okoliczności zdarzenia jak również stopień doznanej krzywdy przez A. P., w tym konsekwencje dla sposobu jego funkcjonowania nie uzasadniały orzeczenia nawiązki we wskazanej kwocie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał podniesione przez obrońcę zarzuty za bezzasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem wniesionej apelacji.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uwzględnił przy orzekaniu wszelkie okoliczności ujawnione na rozprawie, jak i na ich podstawie ustalił rzeczywisty stan faktyczny, jednoznacznie przemawiający za sprawstwem oskarżonego, co do przypisanego mu czynu z art. 157 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź, że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2023 r. II KK 384/23). Zdaniem Sądu Okręgowego, materiał dowodowy został oceniony zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 k.p.k., toteż nieuwzględnienie okoliczności niemających pokrycia w wiarygodnych dowodach, a tym bardziej z nimi sprzecznych, nie stanowiło obrazy art. 410 k.p.k. Argumentacja przedstawiana przez skarżącego jest chybiona, bowiem nieścisłości, na jakie się powołuje, nie mogły wpłynąć na obniżenie wartości dowodowej tych depozycji ocenianych w ich całościowym aspekcie. Ponadto, skarżący nadinterpretuje pewne okoliczności wskazywane przez świadków, bez wglądu na ich ogólny kontekst. Świadek E. P. na początku zeznała, że wydawało jej się, że P. K. również bił jej brata, lecz w następnych zeznaniach skorygowała tę wypowiedź i wskazała, że on ją tylko trzymał i nadepnął na nogę pokrzywdzonego, gdy chciał ją od niego odciągnąć. Wskazywane nadepnięcie na nogę pokrzywdzonego nie oznacza tego, że świadek dążyła do przypisania P. K. zachowania, którego skutkiem były rozległe urazy nogi u pokrzywdzonego, lecz opisała fakt przypadkowego nadepnięcia, które mogła zaobserwować. Ponadto oczywistym jest to, że takie nadepnięcie nie doprowadziłoby do tak poważnych obrażeń. Pokrzywdzony jasno wskazał kiedy doszło do powstawania obrażeń nogi lewej tj. w momencie gdy oskarżony, po uderzeniach pokrzywdzonego pięściami w głowę i brzuch wstał i skoczył całym ciężarem ciała na lewą nogę. W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania świadka E. P. wiarygodnie przedstawiają przebieg zdarzenia, choć pewne nieścisłości mogą wynikać z jego dynamizmu i odczuwanych przez świadka wówczas silnych emocji. W ocenie Sądu Okręgowego, także przyczyna zdarzenia relacjonowana przez tego świadka jawi się jako wysoce prawdopodobna, choć na tle istoty czynu oskarżonego, nie ma to też kluczowego znaczenia. Świadkowie w osobach M. S., P. C., O. K. i B. K. jednoznacznie zeznawali, że kwestia związana z próbą odzyskania przez oskarżonego papierosów pojawiła się w zasadzie już po pobiciu, choć jeszcze wtedy oskarżony kopnął pokrzywdzonego w brzuch. Świadkowie ci zeznawali, że już odchodząc z miejsca zdarzenia oskarżony jeszcze na moment powrócił i wykrzykiwał w celu zwrócenia mu jego papierosów, które prawdopodobnie mu wypadły już podczas pobicia, bowiem świadkowie je znaleźli wraz z kaburą i magazynkiem, po czym wyrzucili. Nie można też wykluczyć, że kwestia związana z uzyskaniem papierosów mogła być samą przyczyną zajścia. Zważyć należy, że nawet jeśli miałoby dojść do prowokacji słownej czy innego zachowania ze strony pokrzywdzonego, co jednak nie wynika z materiału dowodowego, nie ekskulpowałoby to automatycznie niewłaściwego zachowania oskarżonego.

Zeznania pokrzywdzonego także należało uznać za wiarygodne, pomimo pojawiających się w nich nieścisłości, bowiem wypowiadając się co do istoty zdarzenia, pokrzywdzony zeznawał logicznie i zbieżnie do wyżej wymienionych świadków, zwłaszcza E. P.. Na uwadze mieć trzeba, jak już wspomniano wcześniej, zdarzenie miało dynamiczny, a także drastyczny przebieg, toteż nie można wymagać od pokrzywdzonego, aby pamiętał każdy jego szczegół. Nawiązując do podnoszonej przez skarżącego kwestii obrażeń głowy zaznaczyć należy, że świadkowie konsekwentnie w swych depozycjach wskazywali także na uderzenia w twarz/głowę pokrzywdzonego, a także te obrażenia mają wydźwięk w dokumentacji medycznej i opinii lekarskiej (k. 28-32, k. 45 otarcia naskórka prawej okolicy czołowej). Nie można się dziwić pokrzywdzonemu, że większą uwagę przykładał wówczas do obrażeń nogi, skoro były one poważniejsze i wymagały pilnej interwencji medycznej, jak również wiązały się z koniecznością długoterminowej rehabilitacji, przy czym z tych względów nie sposób kwestionować urazów głowy, które mogły objawić się także w późniejszym czasie. Bezsprzecznie świadek P. C. widziała guza na czole pobitego mężczyzny, wygiętą i napuchniętą kostkę lewej nogi. O. K. zauważyła u pokrzywdzonego opuchniętą kostkę lewej nogi oraz obrażenia twarzy. Niesłuszne jest twierdzenie skarżącego, że zeznania pokrzywdzonego powinny zostać ocenione jako niewiarygodne z uwagi na interes prawny, jaki on ma w skazaniu oskarżonego. Materiał dowodowy, w tym pochodzący ze źródeł osobowych, sąd ocenia wedle zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k. i to ocena przeprowadzona zgodnie z jej regułami determinuje końcowe uwzględnienie dowodu bądź jego nieuwzględnienie, tym samym nie można a priori oceniać jako dowodu niewiarygodnego zeznań pokrzywdzonego czy też świadków bezpośrednio powiązanych z pokrzywdzonym, jeśli odpowiadają one wskazanym regułom, w tym korespondują z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Jak już wcześniej wspomniano, zeznania pokrzywdzonego są w kluczowym zakresie odzwierciedlone w zeznaniach świadków E. P., M. S., P. C., O. K. i B. K..

Przechodząc zatem do zarzutu nawiązującego do zeznań M. S., P. C., O. K. i B. K. wskazać trzeba, że nie jest kwestionowany fakt, że przybyli oni na miejsce już w końcowej fazie zdarzenia, choć należałoby doprecyzować, że to ich interwencja spowodowała odstąpienie oskarżonego od dalszego działania. Oczywistym jest, że w związku z tym nie mogli naocznie zaobserwować początku i samej przyczyny zdarzenia, niemniej jednak nie można zgodzić się ze skarżącym, że ich zeznania nie podważają wyjaśnień oskarżonego i zeznań P. K.. Z relacji wskazanych świadków jednoznacznie wynika, że to oskarżony uderzał pokrzywdzonego, był agresywny i stroną niewątpliwie dominującą, zaprzestał swego działania dopiero, gdy P. C. zaczęła go nagrywać a O. K. dzwonić pod numer alarmowy. Zeznania tych świadków kwestionują przebieg zdarzenia opisywany przez oskarżonego oraz P. K., bowiem według ich relacji oskarżony uderzał pokrzywdzonego ręką, ale głównie kopał nogą po ciele, podczas gdy oskarżony i P. K. podawali, że oskarżony uderzał lub uderzył pokrzywdzonego tylko „z otwartej dłoni” i miałoby to być w zasadzie w samoobronie, co jest w niniejszych okolicznościach irracjonalne. Sąd zauważa pewne nieścisłości w informacjach przekazywanych przez tych świadków, jak między innymi podczas okazania wizerunku oskarżonego, bowiem część z nich nie rozpoznała go prawidłowo, jednak w tym przypadku należało mieć na względzie dynamikę sytuacji czy też porę nocną, przy czym materiał dowodowy w postaci nagrania, wykonanego przez P. C. eliminuje wszelkie wątpliwości, jeśli w ogóle takowe by się pojawiły. W pozostałym, a kluczowym zakresie, zeznania te są jasne, logiczne i korespondują ze sobą oraz z zeznaniami pokrzywdzonego oraz E. P..

Z uwagi na to, co już wykazano powyżej, za niewiarygodne należało poczytywać wyjaśnienia oskarżonego i zeznania P. K., bowiem nie miały one potwierdzenia w żadnym wiarygodnym materiale dowodowym, a ponadto zawierały liczne niespójności, niezgodne były ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Przebieg zdarzenia relacjonowany przez oskarżonego i świadka był wysoce nieracjonalny, odwoływali się oni do obecności na miejscu zdarzenia jeszcze innych osób, które w niewyjaśnionych okolicznościach miały się „ulotnić”, podczas gdy wcześniej miały sprowokować oskarżonego, a nawet jako pierwsze go zaatakować, zostawiając jednak później pokrzywdzonego i świadka E. P. samych. Oskarżony mówił o jednym uderzeniu w twarz, zaś świadek o kilku uderzeniach w twarz. Nielogiczne są też depozycje w części rzekomego użycia broni pneumatycznej przez pokrzywdzonego, skoro przeprowadzone badania genetyczne nie stwierdziły obecności śladów DNA pokrzywdzonego na broni, stwierdzając jednocześnie obecność śladów oskarżonego. Sama motywacja oskarżonego do wrócenia po broń i samowolnego „zabezpieczenia” jej aż do czasu rozprawy jest nieracjonalna, bowiem w tym przypadku oczekiwanym i logicznym zachowaniem byłoby powiadomienie o tym Policji. We wcześniejszym akapicie Sąd rozważył już kwestię odmiennego opisu zdarzenia od momentu, gdy na miejscu pojawili się już wskazani świadkowie, którzy to jako osoby bezstronne wiarygodnie przedstawili jego przebieg, jednoznacznie przeczący wersji przedstawianej przez oskarżonego oraz świadka P. K.. Wyjaśnienia oskarżonego, iż nieustalony osobnik dokonał zabory rzeczy należących do niego nie miały żadnego wpływu na jego odpowiedzialność, bo przecież osobą tą nie był pokrzywdzony.

W związku z powyższym uznać należało, że prawidłowa ocena materiału dowodowego słusznie doprowadziła do ustalenia stanu faktycznego, wskazującego na sprawstwo oskarżonego, co do przypisanego mu wyrokiem czynu, co przemawia za bezzasadnością podniesionych w tym kierunku zarzutów.

Chybionym okazał się też zarzut, w którym to skarżący kwestionuje wysokość orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego nawiązki. Pamiętać należy, że wysokość nawiązki orzekanej na podstawie art. 46 § 2 k.k. winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiaru krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu, ocenianej zwłaszcza przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 listopada 2022 r. II AKa 416/22). W niniejszej sprawie zauważyć przede wszystkim trzeba, że pokrzywdzony udokumentował znaczną część poniesionych kosztów leczenia, składając na tę okoliczność stosowne faktury VAT, opiewające łącznie na kwotę ok. 15 000 zł. Nie sposób jest uznać, że wydatki te były nieuzasadnione, skoro związane były ściśle z procesem leczenia pokrzywdzonego i były ku temu niezbędne. Pamiętać także należy o szkodzie w wymiarze niematerialnym, którą oskarżony wyrządził pokrzywdzonemu swoim czynem, a która też winna zostać zrekompensowana. Pokrzywdzony przebywał w szpitalu od 20 do 26 maja 2023 roku, przeszedł zabieg w znieczulaniu ogólnym. Sposób funkcjonowania pokrzywdzonego był znacznie utrudniony przez kilka miesięcy, bowiem musiał poruszać się o kulach i na wózku inwalidzkim, a odczuwanie skutków urazu nogi deklarował jeszcze podczas składania zeznań na rozprawie, co przy tak rozległych obrażeniach nie budzi wątpliwości. Z powyższych względów uznać należało kwotę 20 000 zł zasądzonej nawiązki jaką kwotę adekwatną do okoliczności sprawy, w tym cierpień pokrzywdzonego i poniesionych przez niego kosztów leczenia, przy czym w myśl § 3 art. 46 k.k. orzeczenie przedmiotowego środka kompensacyjnego nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego J. M. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania przeciwko J. M. na okres 1 roku próby oraz orzeczenie na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w wysokości 4.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowych wniosków. Okoliczności opisane w poprzedniej części uzasadnienia uniemożliwiają zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania, bowiem zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jaki zawinienia sprawcy należało uznać co najmniej za znaczne, za czym przemawia brutalność działania oskarżonego i poważne obrażenia, jakie spowodował u pokrzywdzonego. Oskarżony nie przyznał się popełnienia zarzucanego mu czynu i przedstawił całkowicie odmienny przebieg wydarzeń. Toczące si postępowanie nie wpłynęło na oskarżonego, a jego postawa wskazuje, że przerzuca on odpowiedzialność na pokrzywdzonego. Co do wysokości orzeczonej nawiązki Sąd wypowiedział się przy omawianiu zarzutu apelacyjnego obrońcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja nie była zasadna i nie podlegała uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy, z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana