Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 432/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 27 lutego 2025 r. w sprawie II K 927/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Z apelacji obrońcy

obrazy prawa materialnego w postaci naruszenia art. 7 kpk polegający na dowolnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i bezpodstawnym przyjęciu, iż ocena tego materiału wyłącza możliwość innej niż ustalona przez Sąd wersji przebiegu zdarzenia wobec:

- pominięcia, iż dowód z nagrania monitoringu pozwala jedynie na grupową identyfikację rodzaju pojazdu uczestniczącego w zdarzeniu,

- błędnym przyjęciu, iż na miejscu zdarzenia ujawniono ślad hamowania samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej (...) podczas, gdy na miejscu ujawniono ślad samochodu pozwalający jedynie na ustalenie, iż są to ślady pojazdu o podobnym rozstawie osi,

- pominięciu treści opinii biegłego B. W., z której wynika, iż w pojeździe oskarżonego brak jest śladów wymiany szyby czołowej w ostatnim czasie oraz brak świeżych uszkodzeń przedniej części nadwozia pojazdu charakterystycznych dla uderzenia czołowego,

- pominięciu treści zeznań świadka M. S., który wskazał, iż pokrzywdzony wbiegł na przejście dla pieszych i uznania tych zeznań za wiarygodne pomimo przyjęcia w zakresie ustaleń faktycznych, iż pieszy przechodził przez jezdnię,

- nieprawidłowej oceny zeznań świadka A. M., która wskazała, iż nie ma wiedzy, by A. S. jeździł samochodem oskarżonego nie zaś, by miała wiedzę, iż A. S. tym samochodem nie jeździł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy zarzutu przedstawionego w złożonej przez obrońcę oskarżonego apelacji, swoją drogą odchodzącego w znaczącej części od swej istoty, bowiem podnoszącego stwierdzenia co do naruszenia innych niż wymieniony
na wstępie art. 7 kpk przepisów proceduralnych, a propos niewyszczególnionych, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznał go za niezasadny, co skutkowało nieuwzględnieniem wniesionej apelacji.

Odnosząc się do szeregu okoliczności, które podnosi skarżący w apelacji, a które mają na celu osłabienie podstawy dowodowej, czyniąc materiał dowodowy rzekomo niewystarczającym do wydania wyroku skazującego wobec J. S., należy wpierw wskazać, że w procesie karnym, na gruncie swobodnej oceny dowodów, dopuszczalne jest orzekanie na podstawie poszlak, a więc faktów ubocznych, które we wzajemnym powiązaniu mogą prowadzić do bezspornego ustalenia faktu głównego w postaci popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego, pomimo braku dowodów bezpośrednich (por. wyrok SN z 14.12.2016 r., III KK 152/16, LEX nr 2171117). W istotę procesu poszlakowego, czego jak się zdaje nie dostrzega obrona, wpisane jest to, że żadna z ustalonych w sprawie poszlak oceniana oddzielnie nie ma znaczenia decydującego, lecz dopiero wszystkie poszlaki połączone w logiczną całość prowadzą do niebudzącego wątpliwości przekonania o sprawstwie oskarżonego. W takiej sprawie szczególnego znaczenia nabiera konieczność rozważenia całokształtu materiału dowodowego (art. 410 kpk), czego z należytą starannością podjął się Sąd Rejonowy, co ukazuje pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Nie sposób jednak doszukać się uwzględnienia tej powinności w złożonym środku odwoławczym. Stanowisko obrońcy odnosi się bowiem wybiórczo do zgromadzonych dowodów i wynikających z nich okoliczności, próbując ukazać jedynie ich korzystny dla oskarżonego kontekst. W pewnym zakresie opiera się także na własnych, całkowicie dowolnych przypuszczeniach, gdyż nieznajdujących pokrycia w przeprowadzonych w postępowaniu dowodach, w żaden sposób przez obrońcę nieudowodnionych. W związku z tym, skarżący zdając się na nie, nie mógł skutecznie zakwestionować argumentacji wskazanej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, poprzedzonej wnikliwą, rzetelną, uwzględniającą dyrektywy określone treścią art. 7 kpk, oceną zebranych w sprawie dowodów, dokonaną w ich wzajemnym powiązaniu, które ewidentnie, bez jakichkolwiek nieusuwalnych wątpliwości (art. 5 § 2 kpk), wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego J. S. przypisanego mu czynu, wykluczając możliwość popełnienia tego czynu przez inną osobę, a więc m.in. jego syna. Należy wskazać, że akta sprawy nie zawierają żadnego dowodu, który by wskazywał, że samochodem, który potrącił K. R. w dniu 25 lipca 2020 r. w miejscowości M. kierował ktoś inny, np. syn oskarżonego. Świadek A. M. zeznając w sprawie podniosła bowiem, że nie widziała kiedykolwiek syna oskarżonego jeżdżącego samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...), a z kontekstu zdania można wywieść, że w ogóle nie widziała aby kierował jakimkolwiek samochodem. Odmienne wnioski formułowane przez skarżącego na podstawie relacji tego świadka stanowią insynuacje, które nie mogą zostać zaaprobowane. Tożsamego nie można jednakże powiedzieć o oskarżonym, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszych wywodów. Co więcej należy zauważyć, że wątpliwości określone w art. 5 § 2 kpk muszą być powzięte przez sąd orzekający, a nie przez stronę. Samo bowiem subiektywne przekonanie strony o istnieniu wątpliwości nie przesądza o naruszeniu zasady in dubio pro reo (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2024 r. VIII AKa 200/23). Sąd Rejonowy takich wątpliwości nie powziął, a Sąd Okręgowy również się takich nie dopatrzył, mimo, iż organ procesowy nie dysponował dowodem bezpośrednim, a jedynie poszlakami, które jednak zebrane razem wskazywały na sprawstwo oskarżonego zarzucanego mu czynu. Wątpliwości muszą też wynikać z konkretnych dowodów, a nie być tylko wynikiem czczych hipotez, szukających dopiero potencjalnych możliwości. W związku z tym nie było przesłanek do stosowania zasady wynikającej z art. 5 § 2 kpk. Zarzut ten, choć dobitnie nie sprecyzowany, okazał się więc niezasadny.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy, bacząc na całokształt zebranych w sprawie dowodów, mając na względzie wszelkie okoliczności ujawnione w toku postępowania, przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 410 kpk), właściwie ocenił wyjaśnienia oskarżonego oraz dowody, pochodzące ze źródeł osobowych i nieosobowych, wymienione w sekcji 1 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stanowiące podstawę do trafnego uznania, że J. S. jest sprawcą zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Świadkowie J. O., R. (...), będąc w godzinach wieczornych w dniu 25 lipca 2020 r. na posesji położonej w pobliżu ul. (...), a więc miejsca potrącenia K. R., w pewnym momencie usłyszeli pisk opon, a następnie huk, po czym natychmiast wybiegli na tę ulicę, J. O. dostrzegł znajdujący się na niej samochód osobowy, jak wskazał o srebrnym bądź szarym kolorze lakieru, który po chwilowym zatrzymaniu z piskiem odjechał w stronę M.. Jego zeznania w zakresie kierunku jazdy są spójne z relacjami świadków K. (...), znajdujących się w chwili zdarzenia na chodniku kilka metrów od miejsca, w którym do niego doszło. Co należy zaznaczyć, z wiarygodnych dowodów osobowych niniejszej sprawy, w tym zeznań K. R., doprecyzowanych na etapie postępowania sądowego, nie wynika, że podczas tego zdarzenia, przemieszczał się w tym miejscu inny pojazd. Zatem też ww. świadkowie mieli ułatwione zadanie co do opisania go. Kontynuując ten wątek, o wskazywanej przez nich porze tegoż samego dnia, wychodząc ze sklepu, W. W. dostrzegł nadjeżdżający od strony ul. (...) samochód osobowy marki F.. Analogicznie jak świadek J. O. podniósł, że posiadał on m.in. srebrny kolor lakieru. Zwrócił on na niego uwagę, gdyż posiadał uszkodzoną (zbitą) przednią szybę od strony kierowcy. Dostrzegł również, że miał światła ledowe do jazdy dziennej w dolnej części zderzaka przedniego. Nadto zapamiętał, że numer rejestracyjny tego pojazdu zaczynał się od liter (...). Opis ten odpowiada charakterystyce samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...), a także początkowi jego numerów rejestracyjnych, bezspornie wobec jednoznacznych w tym zakresie zeznań K. Ś. użytkowanego przez oskarżonego. Świadek ten wskazał bowiem, że widział oskarżonego kilka razy w M., jak poruszał się nim, posiadając tablicą rejestracyjną o identycznych numerach, jak wtedy kiedy sam ten samochód użytkował. Jednocześnie podał również okoliczności dotyczące nabycia tego pojazdu, wskazując, że wszelkie uzgodnienia podejmował właśnie z oskarżonym, który to tym samochodem odjechał, mimo, iż umowę kupna-sprzedaży podpisali jego bliscy. Akta sprawy zawierały również trzy nagrania, jedno z miejsca zdarzenia przy ul. (...), a także dwa z pobliskich, można rzecz sąsiadujących z nią ulic, tj. (...) i Ł. (k. 73, 82, 132). Biegły z zakresu badań zapisów wizualnych poddając te nagrania analizie, stwierdził zgodność ukazanego na nich samochodu z samochodem użytkowanym przez oskarżonego marki F. (...). Owszem z powodu niskiej jakości obrazu nagrania z k. 73 nie mógł odczytać numeru rejestracyjnego samochodu sprawcy wypadku, jednakże na pozostałych nagraniach udało się to mu już osiągnąć, co jest kluczowe, gdy zważy się na pokrywające się w tym aspekcie wiarygodne zeznania świadków K. O. oraz J. O., na podstawie których można wywnioskować, że to właśnie ten pojazd potrącił małoletniego K. R., jak też następnie oddalił się w kierunku M., co jest spójne z przekazem zarówno świadka M. S., jak i W. W., który widział go wjeżdżającego z ul. (...) na ul. (...). Co więcej na każdym nagraniu biegły wyodrębnił nie tylko cechy grupowe pojazdów tej samej marki i modelu co pojazd użytkowany przez oskarżonego, ale również jego cechy indywidualne w postaci prawego lusterka koloru czarnego, co jest zbieżne z wyglądem samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...). Poza tym na nagraniach z k. 82 i 132 biegły stwierdził również obecność kolejnych cech indywidualnych, tj. m.in. na nakładce zderzaka przedniego w dolnej części świateł led czy na pokrywie bagażnika po lewej stronie pod szybą naklejkę i napis Polska Walcząca. W związku z tym twierdzenie skarżącego, że nagrania te pozwalały wyłącznie na grupową identyfikację rodzaju pojazdu uczestniczącego w zdarzeniu, były nieuzasadnione. Podobnie nietrafny był argument odnoszący się do zabezpieczonego na miejscu zdarzenia śladu blokowania kół. Świadek M. S. podnosił w toku postępowania, że sprawca wypadku, poruszając się samochodem osobowym z nadmierną prędkością (ok. 100 km/h), hamując potrącił młodego chłopaka, którego notabene obrażenia ciała, jak stwierdzili biegli, korespondowały z uszkodzeniami samochodu użytkowanego przez oskarżonego (k. 384-390). W powiązaniu z relacjami K. O., J. O., którzy jak to już było wielokrotnie wskazane widzieli jak wyglądał ten samochód, słyszeli huk uderzenia, a także depozycjami świadka W. W., które je uzupełniały, twierdzenie, że zabezpieczone ślady blokowania kół nie są tymi pozostawionymi przez samochód użytkowany przez oskarżonego jest bezpodstawne. Na podstawie okoliczności, że biegły z zakresu techniki samochodowej nie stwierdził wymiany szyby czołowej w ostatnim czasie w samochodzie użytkowanym przez oskarżonego nie można zasadnie twierdzić, że to nie ten pojazd uczestniczył w inkryminowanym zdarzeniu, w szczególności gdy zważy się na to, że świadek W. W. widział pękniętą szybę w tym pojeździe bezpośrednio po jego zaistnieniu, a także, że K. Ć. wskazywał kategorycznie, że w momencie sprzedaży pojazdu, w której uczestniczył oskarżony, pojazd posiadał oryginalną szybę z dwoma naklejkami. Zamontowana w pojeździe szyba czołowa marki P. z 2004 r. była nieoryginalna i posiadała jedynie jedną naklejkę. Niewątpliwie do zabezpieczenia tego pojazdu przez funkcjonariuszy Policji oskarżony dysponował znacznym czasem, aby takiej wymiany dokonać, wszakże odnaleziono go dopiero po 5-7 dniach po zdarzeniu, w dniu wypisania ze szpitala (...). W tych okolicznościach, pomimo wniosków biegłego co do braku śladów wymiany szyby (a nie, że szyba nie była wymieniana), jak też uszkodzeń przedniej części nadwozia pojazdu charakterystycznych dla uderzenia czołowego w pieszego, Sąd słusznie przyjął, że faktycznie oskarżony po zdarzeniu wymienił tę szybę, co należycie i logicznie uargumentował. Jednocześnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił przekonującą, logiczną argumentację w tym aspekcie co do szyby zabezpieczonej z posesji oskarżonego, wykluczając zasadnie na podstawie opinii biegłego (k. 298-302), że była ona zamontowana w dniu zdarzenia w samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...). Opinie te odpowiadały wymogom stawianym przed nimi w art. 200 kpk, dlatego też Sąd a quo wywodząc na ich podstawie w sprawie określone wnioski, czynił to z poszanowaniem przepisów proceduralnych.

Sąd Okręgowy nie podzielił także tezy obrony, że to nie oskarżony prowadził pojazd marki F. (...) o nr. rej. (...) w czasie zdarzenia, jak też bezpośrednio po nim, kiedy to został zauważony na ul. (...) przez świadka W. W.. K. O., która pojawiła się na miejscu zdarzenia zaraz po tym, jak usłyszała huk, podniosła, że za kierownicą pojazdu znajdującego się nieopodal tego miejsca, nadal na ul. (...), widziała mężczyznę. Świadek W. W. zaś podał, że gdy podjechał do niego dość blisko samochód marki F. o charakterystyce odpowiadającej samochodowi użytkowanemu przez oskarżonego, z umieszczonymi w dolnej części zderzaka przedniego światłami led, nadjeżdżający od ulicy (...), widział, że kierował nim mężczyzna w wieku ok. 40 lat, może starszy. Zeznania te obfitowały w szczegóły, wskazania, których świadek nie mógłby podać, gdyby nie widział prowadzącego wówczas wspomniany pojazd. Co należy podkreślić, obserwacje ułatwiała mu otwarta szyba kierowcy. W tych realiach, nie było podstaw do wysunięcia tezy, że to syn oskarżonego prowadził wówczas ww. samochód, mając na uwadze różnice pomiędzy wyglądem osoby młodej, a osoby dojrzałej, odpowiadającej wiekowo oskarżonemu, a tym bardziej biorąc pod uwagę stanowiące oś tego zarzutu zeznania świadka A. M., która wbrew temu, co twierdzi obrońca, kategorycznie podniosła, że nigdy nie widziała go za kierownicą samochodu osobowego, o jakim była mowa powyżej. Co więcej z jej zeznań wynika, że z racji braku posiadania prawa jazdy nie poruszał się on żadnym samochodem osobowym. Tym samym wobec takowych wskazań świadka A. M. Sąd prawidłowo ocenił wartość dowodową jej zeznań. Odnosząc się do zarzutu wskazującego na pominięcie przez Sąd Rejonowy treści zeznań M. S. w tej części w której wskazywał, że K. R. wbiegł na przejście dla pieszych, a więc mającego choćby na celu wykazanie jego przyczynienia do zaistnienia wypadku, należało wskazać, że jest on niezasadny. Z zeznań tegoż świadka, gdy podda się analizie ich całość, jak to uczynił Sąd meriti, nie wynika bowiem, aby K. R. podbiegał do przejścia dla pieszych, a jedynie, że podchodził. Co istotne tożsamo na przestrzeni postępowania wskazywał także, że chłopak do przejścia dochodził w wolnym tempie, co według niego umożliwiało kierowcy przy zachowaniu szczególnej ostrożności skuteczne zahamowanie. Co więcej z jego depozycji jawi się, że K. R. podchodząc do przejścia dla pieszych, zatrzymał się, rozejrzał się w lewo i prawo (k. 110v, 487v) celem ustalenia czy coś nie jedzie i dopiero wówczas wszedł, a nie wbiegł, na przeznaczone dla pieszych, oznakowane odpowiednio przejście, co jest spójne m.in. z zeznaniami K. R.. Wprawdzie świadek w postępowaniu przygotowawczym wskazał, że K. R. wbiegł na przejście dla pieszych, jednakże w postępowaniu sądowym podniósł, że wszedł on na przejście dla pieszych (k. 487), przedstawiając szerszy niż uprzednio obraz w zakresie tego elementu zdarzenia. Tym samym, wobec doprecyzowania treści zeznań, Sąd Rejonowy zasadnie ustalił na ich podstawie, ale także innych dowodów, które taki stan faktyczny potwierdzały, wymienionych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przy okazji oceny zeznań tego świadka (wspomnianych zeznań K. R., opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej oraz nagrania z monitoringu z miejsca zdarzenia), że małoletni K. R. przechodził, a nie przebiegał. Co należy podkreślić biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych kategorycznie wykluczył, aby K. R. przyczynił się do zaistnienia wypadku i jego skutków, jednocześnie zaznaczając, że gdyby oskarżony zachował reguły ostrożności w zaistniałej wówczas sytuacji, wynikające z przepisów ustawy o ruchu drogowym, które wymienił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, m.in. zachował szczególną ostrożność zbliżając się do przejścia dla pieszych (art. 26 ust. 1 PoRD), należycie obserwował jezdnię, a przede wszystkim zachował bezpieczną prędkość (art. 20 PoRD) miałby możliwość zatrzymania samochodu przed małoletnim K. R., który to na co zasadnie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy znajdując się na przejściu, niezależnie od tego w jakim miejscu miał przed nim pierwszeństwo (art. 13 § 1a PoRD).Tego jednakże, jak wynika z wiarygodnych dowodów sprawy, nie uczynił, prowadząc pojazd z prędkością nadmierną, nie mniejszą niż 75 km/h w obszarze zabudowanym z ograniczeniem prędkości do 50 km/h i nie obserwując dostatecznie tego, co się dzieje na jezdni. Zatem wina w spowodowaniu wypadku leżała wyłącznie po stronie oskarżonego.

Tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych, prowadzących do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za popełnienie czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, zarzucanego mu aktem oskarżenia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów, ww. wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

2.

Z apelacji prokuratora

obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu, a mianowicie:

a) art. 4 § 1 kk poprzez niepowołanie art. 4 § 1 kk, pomimo że w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstwa;

b) art. 42 § 2 kk poprzez nieorzeczenie obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres co najmniej 3 lat, w sytuacji uznania oskarżonego za winnego występku z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk,

c) art. 47 § 3 kk poprzez nieorzeczenie obligatoryjnej nawiązki w wysokości co najmniej 10000 zł w sytuacji uznania oskarżonego za winnego występku z art. 177 § 1 kk w zw. z
art. 178 § 1 kk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przekonaniu Sądu Okręgowego zarzuty prokuratora podnoszące naruszenie przez Sąd I instancji przepisów art. 42 § 2 kk i art. 47 § 3 kk były zasadne, co skutkowało koniecznością dokonania zmiany zaskarżonego wyroku. Przypisanie oskarżonemu czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk kreowało obowiązek orzeczenia środka karnego, o jakim mowa w art. 42 § 2 kk (omyłkowo w treści wyroku jako podstawę prawną tego środka wskazano art. 42 § 1 kk), a także nawiązki na rzecz K. R. na podstawie art. 47 § 3 kk. Sąd meriti jednakże w ogóle takiego środka karnego nie orzekł, co też Sąd Okręgowy konwalidował, uznając, że zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nawet na minimalny okres trzech lat będzie adekwatny do okoliczności przypisanego czynu, rodzaju i wagi naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa. Sąd Rejonowy nadto błędnie wskazał podstawę prawną zasądzonej nawiązki, jak również określił ją w kwocie poniżej określonego ustawą karną minimum, tj. 10000 zł, podczas gdy zasadnym było przyjęcie za podstawę nawiązki orzeczonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. R. art. 47 § 3 kk, w miejsce art. 46 § 2 kk i podniesienie jej wysokości do minimalnej kwoty 10000 zł, co też Sąd Okręgowy uczynił.

Sąd ferując wyrok nie dopuścił się jednakże wskazywanej przez prokuratora obrazy art. 4 § 1 kk, albowiem obowiązujący w czasie popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu stan prawny nie przewidywał dla niego łagodniejszych reguł odpowiedzialności karnej, bądź zastosowania łagodniejszych sankcji. Stosując ustawę w brzmieniu obowiązującym w dacie wyrokowania Sąd stosuje ogólne reguły, a nie przewidziany w art. 4 § 1 kk wyjątek i nie wskazuje tego przepisu w wyroku – co inaczej musiałby czynić zawsze, w każdej sprawie, jeśli między datą czynu a datą wyrokowania zaszłyby jakiekolwiek zmiany w prawie materialnym. W związku z tym Sąd Rejonowy nieprzywołując w zaskarżonym orzeczeniu art. 4 § 1 kk, nie uchybił tej normie prawnej, dlatego też zarzut ten był chybiony.

Wniosek

o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez powołanie w podstawie skazania i podstawie wymiary kary art. 4 § 1 kk,

- orzeczenie wobec J. S. na podstawie art. 42 § 2 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat,

- zmianę wyroku w pkt II poprzez orzeczenie na podstawie art. 47 § 3 kk od J. S. nawiązki na rzecz K. R. w wysokości 10000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowa zasadność podniesionych zarzutów warunkowała poczynienie zmian zaskarżonego wyroku, opisanych w sekcji 5.2.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 27 lutego 2025 r. w sprawie
II K 927/23, za wyjątkiem rozstrzygnięcia opisanego w sekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W tej części wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu należało utrzymać w mocy. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- na podstawie art. 42 § 1 kk (winno być art. 42 § 2 kk) orzekł wobec J. S. środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzy) lat;

- przyjmując za podstawę orzeczonej w pkt II nawiązki art. 47 § 3 kk, jej wysokość określił na 10000 (dziesięć tysięcy) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy w drodze kontroli instancyjnej dopatrzył się konieczności zmiany zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie, o czym wypowiedział się w rubryce 3.2.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy nie znajdując podstaw z art. 624 § 1 kpk, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk zasądził od oskarżonego 320 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

niepowołanie w podstawie skazania art. 4 § 1 kk, brak rozstrzygnięć co do środka karnego w postaci zakazu o jakim mowa w art. 42 § 2 kk, jak też nawiązki z art. 47 § 3 kk

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana