Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 439/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 18 lutego 2021 r., sygn. II K 610/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzut

1.

Obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegająca na dokonaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób powierzchowny, z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez:

- bezzasadne obdarzenie niemal całkowitą wiarą wyjaśnień współoskarżonych w osobach P. K. (1) i M. C. (1), złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, którzy w naturalny sposób byli zainteresowani umniejszeniem stopnia swojej winy i podali w nich nieprawdziwe twierdzenia w zakresie uprzedniego poczynienia ustaleń z P. M. w przedmiocie dokonania kradzieży z włamaniem na terenie posesji należącej do S. W.;

- nieuwzięcie pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z wyjaśnień oskarżonego, który co prawda przyznał się do sprawstwa zarzucanego mu czynu na etapie postępowania przygotowawczego, jednakże złożone przez niego wyjaśnienia wskazują jednoznacznie na to, iż pozostawał on w przekonaniu, że jego zachowanie zostanie zakwalifikowane jako czyn z art. 291 § 1 kk, albowiem w ich toku wskazał on jedynie, że podwiózł współoskarżonych do wskazanego przez nich miejsca nie mając wiedzy o ich zamiarach;

- uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i niewskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co w oczywisty sposób wpłynęło na poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, prowadzących w efekcie do niesłusznego skazania P. M. w zakresie sprawstwa czynu z art. 279 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ nie zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mnogość przepisów KPK przytoczonych po przecinku w treści tego samego zarzutu nie przyczyniła się do wzmocnienia wniesionego środka odwoławczego. Samo podniesienie zarzutu obrazy przepisu procesowego, bez precyzyjnego wyjaśnienia na czym dokładnie zdaniem skarżącego polega uchybienie Sądu merytorycznego w realiach konkretnej sprawy, nie obligowało Sądu Okręgowego do czynienia drobiazgowych i abstrakcyjnych rozważań na czym może polegać naruszenie tego, a nie innego przepisu ustawy procesowej. Dlatego, w niniejszych rozważaniach Sąd Okręgowy odniesie się stricte do sedna zarzucanych uchybień.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonych M. C. (2) i P. K. (2) nie naruszyła art. 7 kpk i budziła jakichkolwiek zastrzeżeń. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku był logiczny, przekonujący, zgodny z doświadczeniem życiowym, pozbawiony luk i sprzeczności. Bezzasadna była próba podważenia przez obrońcę relacji w/w oskarżonych przy powołaniu się na to, że mieli oni interes, aby umniejszyć swoją winę i współodpowiedzialność za zdarzenie przerzucić na oskarżonego P. M.. Sąd I instancji prawidłowo ocenił to, w jaki sposób współoskarżeni sytuowali siebie w zdarzeniach, których dotyczył akt oskarżenia oraz właściwą rangę nadał temu, iż ich relacji nie wykluczały inne dowody, stanowiące podstawę do dokonania weryfikacji prawidłowości ustaleń stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Dlatego też, tak doniosłą wagę miało przyznanie się oskarżonego do winy z postępowania przygotowawczego, jako pozytywnie weryfikujące w/w dowód z zeznań współoskarżonych. Współsprawstwo oskarżonego zostało w dostatecznym stopniu wykazane w pierwszoinstancyjnym postępowaniu. Oskarżony P. M. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (w określonym miejscu i określonym czasie, opisując swój związek z tymże czynem),dwukrotnie. Dwukrotnie, tj. w dniach 22.02.2020 (k. 45) i 24.06.2020 r. (k. 276) wyraził również wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej w trybie konsensualnym art. 335 kpk. Jego przesłuchanie nie odbyło się na gorąco (data czynu z a/o to 20.02.2020 r.), kiedy mógł jeszcze pozostawać w stanie nietrzeźwości, wręcz przeciwnie, uprawnionym jest wnioskowanie, iż miał aż nadto czasu, aby się wyspać, dojść do siebie i nader dokładnie przemyśleć swoje wyjaśnienia. Swoje stanowisko zmienił dopiero w postępowaniu sądowym, co spotkało się z logiczną i trafną oceną ze strony Sądu Rejonowego.

W orzecznictwie wskazuje się, iż dopuszczalne jest obdarzenie walorem wiarygodności fragmentów relacji pochodzących ze źródła dowodowego, któremu w innej części relacji odmówiono wiarygodności. Tak też w niniejszej sprawie stało się z wyjaśnieniami P. M., który w postępowaniu sądowym negował swoje sprawstwo. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie narzucają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadzają różnic co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów - nie daje więc podstaw do założenia, jakoby wyjaśnienia lub zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym miały większą moc dowodową od składanych na rozprawie i vice versa. Zeznania złożone czy to w postępowaniu przygotowawczym, czy też sądowym następnie odwołane lub zmienione, stanowią bowiem dowód w sprawie, który tak jak każdy inny dowód podlega swobodnej ocenie Sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. II AKa 400/11, LEX nr 1109534).

W przedmiotowej sprawie brak było przesłanek, aby uznać, że oskarżony niezgodnie z rzeczywistością miał przyznać się do popełnienia czynu, którego nie był sprawcą, jak również, aby bezpodstawnie wyraził wolę skazania w trybie art. 335 § 1 kpk oraz by na przyznanie się oskarżonego do winy miały wpływ jakiekolwiek czynniki zewnętrzne. Wyrażone we wniesionej apelacji twierdzenia obrońcy odnośnie tego rodzaju okoliczności pozostawały gołosłowne i w żaden sposób nie uprawdopodobnione przez obrońcę.

Oskarżony podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia określonego czynu („ wspólnie z innymi osobami po przecięciu nieustalonym narzędziem ogniwa łańcucha …, zerwania kłódki zabezpieczającej …, dostał się do wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia…” k. 45), a nie do jego kwalifikacji prawnej. Powyższy opis czynu nawet dla laika a nie profesjonalisty, jednoznacznie wskazywał na kradzież z włamaniem, a nie paserstwo. Znamiona czynu zabronionego wyznaczają w sposób generalno-abstrakcyjny kategorię zachowań ludzkich, które ustawodawca ocenia negatywnie z uwagi na przyjmowane przez siebie w KK kryteria kryminalizacji. Właściwa subsumpcja należy do zadań Sądu, nie zaś podsądnych. Dlatego jeszcze raz podkreślić należało, iż oskarżony podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia określonego czynu, nie zaś do określonej kwalifikacji prawnej. Wbrew sugestiom obrońcy, w postępowaniu przygotowawczym oskarżonemu postawiono zarzut kradzieży z włamaniem popełnionego w warunkach recydywy, tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk (k. 271) i to tego czynu, nie zaś wyłącznie do paserstwa (art. 291 § 1 kk) dotyczyło przyznanie się do winy P. M., co potwierdził on swoim własnoręcznym podpisem w dniu 24.06.2020 r. (k. 271-272), zanim wniesiono akt oskarżenia do Sądu I instancji. W świetle powyższego, cała argumentacja obrońcy o motywacji kierującej oskarżonym, który był przekonany, iż w postępowaniu przygotowawczym przyznał się wyłącznie do paserstwa pozostawała niezgodna z tym, co w sposób czytelny, jasny i wykluczający jakiekolwiek niejasności i opatrzne możliwości interpretacyjne wprost wynikało z akt sprawy. Reasumując, uznanie przez Sąd Rejonowy wyjaśnień oskarżonego z postępowania sądowego za niewiarygodne i oparcie się przez ten Sąd na jego przyznaniu się do winy z postępowania przygotowawczego, spotkało się z pełną aprobatą Sądu Okręgowego, który nie stwierdził w tym względzie naruszenia przepisów postępowania wskazanych przez skarżącego.

Współsprawstwo to oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Ustawa (art. 18 § 1 kk) nie wymaga by uczestnicy takiego porozumienia byli wobec siebie równorzędni, czy równorzędny był ich wkład we wspólną akcję przestępczą. Z istoty współsprawstwa (art. 18 § 1 kk) wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość czynu zabronionego, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego (innych) współsprawcy (współsprawców). Instytucja współsprawstwa poszerza więc zakres odpowiedzialności o te zachowania podejmowane przez inną współdziałającą osobę, które mieszczą się w ramach porozumienia spajającego zachowania poszczególnych osób. Stąd nie narusza art. 413 § 2 pkt 1 kpk przypisanie oskarżonemu także tych zachowań, które w ramach porozumienia podejmował współdziałający z nim współoskarżony (por. wyrok SA we Wrocławiu z 17.10.2019 r., II AKa 325/19, LEX nr 2761619).

Istota współsprawstwa z jakim mieliśmy do czynienia w tej sprawie została wzorcowo wyjaśniona przez Sąd Rejonowy w rubryce 3.1 (k. 483v) tabelarycznego uzasadnienia. Obrońca oskarżonego nie przedstawił żadnych przekonujących kontr-argumentów w tym względzie, a jedynie powielił polemiczne stanowisko z postępowania pierwszoinstancyjnego, do którego to odniósł się już Sąd I instancji, tłumacząc wnikliwie dlaczego na uwzględnienie nie zasługiwały wyjaśnienia P. M., który twierdził, iż nie wiedział po co jego współtowarzysze udają się na posesję pokrzywdzonego i co dokładnie zamierzają tam dokonać.

Stopień szczegółowości rozważań Sądu Odwoławczego uzależniony pozostaje od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas Sąd Odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takim wypadku wystarczające jest wskazanie głównych powodów nie podzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu I instancji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. II KK 196/16, LEX nr 2108503).

W powyższym kontekście, Sąd Okręgowy raz jeszcze odesłał skarżącego do rubryki 3.1 uzasadnienia pierwszoinstancyjnego, gdzie Sąd Rejonowy logicznie, wnikliwie i przekonująco wskazał, iż oskarżeni byli przygotowani do popełnienia przestępstwa – na miejsce zdarzenia przyjechali samochodem wraz z nożycami metalowymi do przełamywania zabezpieczeń. Bez względu na to, jakie czynności podczas przestępstwa dokonali pozostali oskarżeni, P. M. posiadał wiedzę na temat ich działania, działając z nimi wspólnie i w porozumieniu – przyjechał razem z oskarżonymi na miejsce czynu karalnego, zaparkował w okolicy posesji pokrzywdzonego, a po dokonanej kradzieży z włamaniem zapłacił za skradzione przedmioty M. C. (2) i wziął je na swój użytek. Jego wyjaśnienia o braku świadomości co do włamania na posesję S. W. przez kolegów przeczą przede wszystkim wyjaśnienia M. C. (2), który wyraźnie wyjaśnił, że P. M. wiedział po co jadą.

Zamiar jako zarzut odwoławczy jest kategorią ustaleń faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk). Zamiar oskarżonego nie jest ustalany jedynie w oparciu o werbalne deklaracje osoby oskarżonej - to jaki rzeczywiście był zamiar oskarżonego świadczy przebieg zdarzeń, działania jakie podjął i których zaniechał. W niniejszej sprawie został on przez Sąd Rejonowy ustalony prawidłowo.

W opisanej powyżej sytuacji Sąd Rejonowy wykluczył udział w zdarzeniu oskarżonego P. M., który zgodnie z jego deklaracjami miał się sprowadzać wyłącznie do podwiezienia kolegów. Raz jeszcze podkreślić należy, iż uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy i respektując art. 410 kpk Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż oskarżony miał zamiar popełnienia zarzucanego mu czynu, wiedział po co jedzie, z kim jedzie, jakie narzędzia mają jego towarzysze, dodatkowo nie stanął jak najbliżej furtki/bramy do posesji tylko w ukryciu w odległości, która z góry miała wykluczyć powiązanie jego samochodu w jakikolwiek sposób z tym co się miało wydarzyć, a na koniec kupił przedmioty pochodzące bezpośrednio z przestępstwa.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak było tutaj wątpliwości o jakich stanowi art. 5 § 2 kpk, które zgodnie z zasadą in dubio pro reo, mogłyby zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Norma art. 5 § 2 kpk nie oznacza obowiązku mechanicznego wyboru wersji wydarzeń najbardziej korzystnej dla oskarżonego bez poddania wszystkich dowodów krytycznej weryfikacji. Nie oznacza ona również obowiązku dokonywania ustaleń w oparciu o dowody, które Sąd uznaje za niewiarygodne.

Niedające się usunąć wątpliwości to nie jedynie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nim i przy użyciu przyjmowanych w procedurze karnej zasad oceny dowodów. Dopiero gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów. Postawienie Sądowi zarzutu rażącego naruszenia art. 5 § kpk musi zasadzać się albo na wskazaniu, że Sąd ten zasygnalizował swoje wątpliwości, wskazując, że nie można ich w żaden sposób rozstrzygnąć i pomimo tego nie rozstrzygnął ich na korzyść podsądnego, albo że w sytuacji, gdy istniało kilka wersji zdarzenia wybrał tę najbardziej korzystną, lecz zupełnie nieracjonalną w punktu widzenia zgromadzonych dowodów (por. postanowienie SN z 18.11.2020 r., I KK 162/20, LEX nr 3169707).

Żadna z opisanych powyżej sytuacji nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie. W apelacji obrońcy nie wskazano tego typu uchybień. Wątpliwości o jakich stanowi art. 5 § 2 kpk nie stwierdził również Sąd Odwoławczy.

Na zakończenie dodać jedynie można, iż we wniesionym środku odwoławczym polemicznie podniesiono jedynie zarzut obrazy art. 7 kpk jednocześnie z obrazą art. 5 § 2 kpk, przy przytoczeniu tej samej argumentacji, mimo tego, iż w orzecznictwie SN i sądów powszechnych od lat konsekwentnie wskazuje się, iż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. W żadnej mierze dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym, nie stanowiło naruszenia dyspozycji art. 410 kpk. Efektywność (a właściwie jej brak) zarzutu naruszenia przepisu art. 4 kpk, uzależniona była od wykazania przez obrońcę obrazy przepisów procesowych służących realizacji zasady obiektywizmu.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zakresie zastosowanej kwalifikacji prawnej, poprzez uznanie, iż P. M. wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu z art. 291 § 1 kk i na tej podstawie, przy zastosowaniu art. 37a kk, wymierzenie mu kary samoistnej grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, po 20 zł każda, połączonej z zastosowaniem środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości, alternatywnie z ostrożności procesowej, jeżeli Sąd uzna oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 kk o zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary i wymierzenie P. M., przy zastosowaniu art. 37b kk, kary 3 miesięcy pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków.

Zarzut

2.

Rażąca niewspółmierność kary wymierzonej P. M., polegająca na wymierzeniu mu kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy przy uznaniu go za winnego sprawstwa przedmiotowego czynu zasadnym było, przy zastosowaniu art. 37b kk, wymierzenie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł przesłanek racjonalizujących twierdzenie o rażącej niewspółmierności kary wymierzonej P. M. w I instancji. Sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 kk, nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Ustawodawca odnośnie kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 kk), odmiennie niż w przypadku paserstwa (art. 291 § 2 kk) nie przewidział typu uprzywilejowanego tegoż przestępstwa, tj. wypadku mniejszej wagi. Taka, a nie inna kwalifikacja prawna czynu, wyznaczała granice kary możliwej do orzeczenia wobec oskarżonego. Miarą kontroli instancyjnej i oceny orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary pod kątem jej rażącej niewspółmierności było także wykorzystanie sankcji karnej przewidzianej przez ustawodawcę w przepisie art. 279 § 1 kk. Cały czas pamiętać należało, iż do czynienia mieliśmy ze sprawcą działającym w warunkach recydywy i także w tym kontekście rozważań należało oceniać współmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary. W ocenie Sądu Okręgowego, orzeczona przez Sąd Rejonowy wobec oskarżonego P. M. kara bezwzględna 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności stanowiła należycie zważoną kompilację i bilans okoliczności łagodzących i obciążających tego oskarżonego. W wyroku pierwszoinstancyjnym nadano im właściwą rangę i znaczenie. Wbrew postulatom obrońcy, oskarżony nie zasługiwał na zastosowanie wobec niego art. 37a kk, czy też art. 37b kk. Jeżeli w czasie popełnienia czynu z art. 279 § 1 kk oskarżony był skazany na karę pozbawienia wolności (a zgodnie z Kartą Karną P. M. był), warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności w kolejnej sprawie jest niedopuszczalne. Skoro brak było podstaw do zawieszenia wykonania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności (zarówno z uwagi na wymiar powyżej 1 roku, jak i jego wcześniejszą karalność), twierdzenie obrońcy, że kara łagodniejsza rodzajowo, będzie posiadała walor współmierności było nietrafne. Stosowane dotychczas wobec oskarżonego kary (także i ta najsurowsza izolacyjna kara 10 miesięcy pozbawienia wolności) i środki karne nie wdrożyły go w przekonanie o konieczności przestrzegania prawa i nieopłacalności wchodzenia z nim w konflikt. W przekonaniu Sądu Okręgowego, orzeczona w I instancji kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą, która spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidulanej oraz zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą.

Wniosek

- o zmianę wyroku w zakresie zastosowanej kwalifikacji prawnej, poprzez uznanie, iż P. M. wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu z art. 291 § 1 kk i na tej podstawie, przy zastosowaniu art. 37a kk, wymierzenie mu kary samoistnej grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, po 20 zł każda, połączonej z zastosowaniem środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości, alternatywnie z ostrożności procesowej, jeżeli Sąd uzna oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 279 § 1 kk o zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary i wymierzenie P. M., przy zastosowaniu art. 37b kk, kary 3 miesięcy pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 § 1 kpk i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.), zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 320 (trzysta dwadzieścia) złotych kosztów sądowych za II instancję.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana