Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 439/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 26 marca 2025 r. w sprawie II K 402/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut mogącej mieć wpływ na treść wyroku obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 5 § 2, 7, 410 i 424 § 1 k.p.k. poprzez:

1. nienależyte rozważenie i ocenienie wyjaśnień oskarżonego H. G. odnośnie przebiegu i okoliczności zdarzenia z dnia 5 marca 2023 r. - co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania oskarżonego H. G. za winnego popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k. w sytuacji, gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego sprawy wynika, że oskarżony nie spowodował obrażeń ciała u pokrzywdzonej D. Z., nie kopnął jej w nogę i nie uderzył jej ręką w twarz, na co brak jest obiektywnych dowodów, zwłaszcza że zaświadczenie lekarskie wydane D. Z. w Przychodni (...) w M. (k. 6) zostało wystawione w dniu 7 marca 2023 r., a więc dwa dni po zdarzeniu, zaś opis obrażeń ciała znajdujący się w tym zaświadczeniu lekarskim - zgodnie z opinią sądowo - lekarską biegłego lekarza M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r. - nie pozwala na określenie daty ich powstania, gdyż nie podano wymiarów i barwy podbiegnięcia krwawego na twarzy, zaś sposób zadania uderzenia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym praworęczny oskarżony, znajdujący się przodem do niej uderzył ją w prawą stronę twarzy w okolicy jarzmowej wyklucza możliwość spowodowania u pokrzywdzonej takich obrażeń ciała, a nadto zdjęcia znajdujące się na płycie CD-R (k. 7), które według oskarżycielki prywatnej miały zostać wykonane w dniu 7-10 marca 2023 r. z widocznym na nich podbiegnięciem krwawym nie pozwalają na określenie osoby i okolicy ciała, w której miałoby się ono znajdować, zwłaszcza, że nie zostało ono opisane w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. chociaż pokrzywdzona twierdzi, że pokazywała lekarzowi swoje obrażenia, a dodatkowo sposób kopnięcia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym oskarżony miał się znajdować przodem do niej i kopnąć ją w tylną część kolana wyklucza możliwość spowodowania u niej zasinienia na udzie z jednoczesnym pominięciem, że świadkowie U. F. i M. B. nie były naocznymi świadkami zdarzenia oraz mają konflikt z oskarżonym, a jednocześnie dobre relacje z pokrzywdzoną, co czyni ich zeznania niewiarygodnymi, zwłaszcza, że w/w świadkowie nie stwierdzili obrażeń ciała u pokrzywdzonej w dniu zdarzenia i sposobu ich powstania, zaś świadek M. Z. zaprzeczył, aby pokrzywdzona przychodziła do niego w związku z naruszeniem nietykalności cielesnej, wobec czego nie widział u niej żadnych obrażeń ciała oraz dokumentów mających je potwierdzać, przy czym z takiej wizyty, gdyby się odbyła, sporządziłby odpowiednią dokumentację urzędową, której nie ma, co potwierdza, że oskarżony nie popełnił czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia;

2. nienależyte rozważenie i ocenienie zeznań oskarżycielki prywatnej D. Z. oraz świadków U. F., M. B. i M. Z. z korelacji z dowodami z dokumentów, a w szczególności z zaświadczenia lekarskiego wydanego D. Z. w Przychodni (...) w M. z dnia 7 marca 2023 r. (k. 6), zdjęć na płycie CD-R (k. 7) i opinii sądowo - lekarskiej biegłego lekarza M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r. (k. 108-110), które prawidłowo ocenione wskazywały, że oskarżony nie popełnił czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia oraz brak jest obiektywnych dowodów na to, że w dniu 5 marca 2023 r. kopnął w nogę i uderzył ręką w twarz oskarżycielkę prywatną D. Z. powodując u niej obrażenia ciała, zwłaszcza że zaświadczenie lekarskie wydane D. Z. w Przychodni (...) w M. (k. 6) zostało wystawione dwa dni po zdarzeniu, tj. 7 marca 2023 r., zaś znajdujący się na nim opis obrażeń ciała nie pozwala na określenie daty ich powstania, gdyż nie podano wymiarów i barwy podbiegnięcia krwawego na twarzy, zaś sposób zadania uderzenia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym praworęczny oskarżony miał się znajdować przodem do niej i uderzyć ją ręką w prawą stronę twarzy w okolicy jarzmowej wyklucza możliwość spowodowania u pokrzywdzonej takich obrażeń ciała, a nadto zdjęcia znajdujące się na płycie CD-R (k. 7), które według oskarżycielki prywatnej miały zostać wykonane w dniu 7-10 marca 2023 r. z widocznym na nich podbiegnięciem krwawym nie pozwalają na określenie osoby i okolicy ciała, w której miałoby się ono znajdować, zwłaszcza, że nie zostało ono opisane w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. chociaż pokrzywdzona twierdzi, że pokazywała lekarzowi swoje obrażenia, a dodatkowo sposób kopnięcia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym oskarżony miał się znajdować przodem do niej i kopnąć ją w tylną część kolana wyklucza możliwość spowodowania u niej takich obrażeń ciała z jednoczesnym pominięciem treści opinii sądowo - lekarskiej sporządzonej przez biegłego M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r., z której wynika, że obrażenia ciała podawane przez oskarżycielkę prywatną nie pokrywają się z obrażeniami opisanymi w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r., wobec czego biegły miał co do nich wątpliwości, a dodatkowo stwierdził, że opis obrażeń znajdujący się w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. nie pozwala na określenie kiedy doszło do ich powstania oraz zakwestionował obrażenia ciała oskarżycielki prywatnej znajdujące się na nodze, które miały być spowodowane kopnięciem, a nadto pominięcie, że świadkowie U. F. i M. B. nie były naocznymi świadkami zdarzenia oraz mają konflikt z oskarżonym, a jednocześnie dobre relacje z oskarżycielką prywatną, a tym samym miały one interes faktyczny w potwierdzeniu depozycji D. Z., przy czym w/w świadkowie nie stwierdzili obrażeń ciała u pokrzywdzonej w dniu zdarzenia ani nie opisali sposobu ich powstania, zaś świadek M. Z. zaprzeczył, aby oskarżycielka prywatna przychodziła do niego w związku z naruszeniem nietykalności cielesnej, wobec czego nie widział u niej żadnych obrażeń ciała oraz dokumentów mających je potwierdzać, przy czym z takiej wizyty, gdyby się odbyła, sporządziłby odpowiednią dokumentację urzędową, której nie ma - co w konsekwencji doprowadziło do nienależytej i jednostronnie niekorzystnej oceny dowodów oraz odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego przy jednoczesnym braku udowodnienia ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony H. G. kopnął w nogę i uderzył w twarz oskarżycielkę prywatną D. Z. powodując u niej obrażenia ciała, co skutkowało błędnym uznaniem go za winnego czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia;

3. nienależyte rozważenie i ocenienie dowodów z dokumentów, a w szczególności z zaświadczenia lekarskiego wydanego D. Z. w Przychodni (...) w M. z dnia 7 marca 2023 r. (k. 6), zdjęć na płycie CD-R (k. 7) i opinii sądowo - lekarskiej biegłego lekarza M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r. (k. 108-110), które prawidłowo ocenione wskazywały, że oskarżony nie popełnił czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia oraz brak jest obiektywnych dowodów na to, że w dniu 5 marca 2023 r. kopnął w nogę i uderzył ręką w twarz oskarżycielkę prywatną D. Z. powodując u niej obrażenia ciała, zwłaszcza że zaświadczenie lekarskie wydane D. Z. w Przychodni (...) w M. i zdjęcia na płycie CD-R zostały wykonane kilka dni po zdarzeniu, zaś znajdujący się na zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. opis obrażeń ciała nie pozwala na określenie daty ich powstania, gdyż nie podano ich wymiarów i barwy, zaś sposób zadania ciosu opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym praworęczny oskarżony miał się znajdować przodem do niej i uderzyć ją w prawą stronę twarzy w okolicy jarzmowej wyklucza możliwość spowodowania u pokrzywdzonej takich obrażeń ciała, a nadto zdjęcia znajdujące się na płycie CD-R (k. 7) z widocznym na nich podbiegnięciem krwawym nie pozwalają na określenie osoby i okolicy ciała, w której miałoby się ono znajdować, zwłaszcza, że nie zostało ono opisane w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. chociaż pokrzywdzona twierdzi, że pokazywała lekarzowi swoje obrażenia, a dodatkowo sposób kopnięcia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym oskarżony miał się znajdować przodem do niej i kopnąć ją w tylną część kolana wyklucza możliwość spowodowania u niej takich obrażeń ciała z jednoczesnym pominięciem treści opinii sądowo – lekarskiej sporządzonej przez biegłego M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r., z której wynika, że obrażenia ciała podawane przez oskarżycielkę prywatną nie pokrywają się z obrażeniami opisanymi w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r., wobec czego biegły miał co do nich wątpliwości, a dodatkowo stwierdził, że opis obrażeń znajdujący się w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. nie pozwala na określenie kiedy doszło do ich powstania oraz zakwestionował obrażenia ciała oskarżycielki prywatnej znajdujące się na nodze, które miały być spowodowane kopnięciem, co przy jednoczesnym braku innych dowodów potwierdzających depozycję oskarżycielki prywatnej odnośnie spowodowania u niej obrażeń ciała przez oskarżonego doprowadziło do nienależytej oceny powyższych dowodów, a tym samym poczynienia błędnych ustaleń faktycznych sprawy i niesłusznego uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k.;

II. zarzut mogącego mieć wpływ na treść orzeczenia błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez dowolne, nie poparte dowodami, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż

1. oskarżony H. G. w dniu 5 marca 2023 r. w M. kopnął pokrzywdzoną D. Z. w nogę powodując u niej obrażenia ciała w postaci zasinienie uda w sytuacji, gdy zdjęcia znajdujące się na płycie CD-R (k. 7) wykonane w dniu 7-10 marca 2023 r., a więc kilka dni po zdarzeniu z widocznym na nich podbiegnięciem krwawym nie pozwalają na określenie osoby i okolicy ciała, w której miałoby się znajdować podbiegnięcie krwawe, zwłaszcza, że nie zostało ono opisane w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. chociaż pokrzywdzona twierdzi, że pokazywała lekarzowi swoje obrażenia, a dodatkowo sposób kopnięcia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym oskarżony miał się znajdować przodem do niej i kopnąć ją w tylną część kolana wyklucza możliwość spowodowania u niej zasinienia na udzie, a jednocześnie z opinii sądowo - lekarskiej sporządzonej przez biegłego M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r. wynika, że obrażenia ciała podawane przez oskarżycielkę prywatną nie pokrywają się z obrażeniami opisanymi w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r., wobec czego biegły miał co do nich wątpliwości, a dodatkowo stwierdził, że opis obrażeń znajdujący się w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. nie pozwala na określenie kiedy doszło do ich powstania oraz zakwestionował obrażenia ciała oskarżycielki prywatnej znajdujące się na nodze, które miały być spowodowane kopnięciem, a jednocześnie z zeznań świadków U. F. i M. B., które nie były naocznymi świadkami zdarzenia oraz mają konflikt z oskarżonym, a jednocześnie dobre relacje z oskarżycielką prywatną, a więc miały one interes faktyczny w potwierdzeniu depozycji D. Z. wynika, że w/w świadkowie nie stwierdzili obrażeń ciała u pokrzywdzonej w obrębie nóg w dniu zdarzenia ani nie opisali sposobu ich powstania, zaś świadek M. Z. zaprzeczył, aby oskarżycielka prywatna przychodziła do niego w związku z naruszeniem nietykalności cielesnej, wobec czego nie widział u niej żadnych obrażeń ciała oraz dokumentów mających je potwierdzać, przy czym z takiej wizyty, gdyby się odbyła, sporządziłby odpowiednią dokumentację urzędową, której nie ma - co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uznania oskarżonego H. G. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia;

2. oskarżony H. G. w dniu 5 marca 2023 r. w M. uderzył ręką w twarz pokrzywdzoną D. Z. powodując u niej podbiegnięcie krwawe na skórze w okolicy jarzmowej prawej w sytuacji, gdy z zaświadczenia lekarskiego wydanego D. Z. w Przychodni (...) w M. (k. 6), które zostało wystawione dwa dni po zdarzeniu, tj. 7 marca 2023 r. wynika, że znajdujący się na nim opis obrażeń ciała nie pozwala na określenie daty ich powstania, gdyż nie podano ich wymiarów i barwy, zaś sposób zadania uderzenia opisany przez oskarżycielkę prywatną, zgodnie z którym praworęczny oskarżony miał się znajdować przodem do niej i uderzyć ją w prawą stronę twarzy w okolicy jarzmowej wyklucza możliwość spowodowania u pokrzywdzonej takich obrażeń ciała, a jednocześnie z opinii sądowo — lekarskiej sporządzonej przez biegłego M. R. z dnia 27 grudnia 2024 r. wynika, że obrażenia ciała podawane przez oskarżycielkę prywatną nie pokrywają się z obrażeniami opisanymi w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r., wobec czego biegły miał co do nich wątpliwości, a dodatkowo stwierdził, że opis obrażeń znajdujący się w zaświadczeniu lekarskim z dnia 7 marca 2023 r. nie pozwala na określenie kiedy doszło do ich powstania, zaś z zeznań świadków U. F. i M. B., które nie były naocznymi świadkami zdarzenia oraz mają konflikt z oskarżonym, a jednocześnie dobre relacje z oskarżycielką prywatną, a więc miały one interes faktyczny w potwierdzeniu depozycji D. Z. wynika, że w/w świadkowie nie stwierdzili obrażeń ciała u pokrzywdzonej w postaci podbiegnięcia krwawego na twarzy w dniu zdarzenia ani nie wskazali sposobu ich powstania, zaś opisywane przez nich zaczerwienie na twarzy pokrzywdzonej przypominało rumieniec spowodowany warunkami atmosferycznymi i porą roku (końcówka zimy), zaś świadek M. Z. zaprzeczył, aby oskarżycielka prywatna przychodziła do niego w związku z naruszeniem nietykalności cielesnej, wobec czego nie widział u niej żadnych obrażeń ciała oraz dokumentów mających je potwierdzać, przy czym z takiej wizyty, gdyby się odbyła, sporządziłby odpowiednią dokumentację urzędową, której nie ma - co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uznania oskarżonego H. G. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy jako niezasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty podnoszone przez skarżącą miały charakter czysto polemiczny i oparte były jedynie na wyrywkowych, wyrwanych z kontekstu całości wypowiedzi, fragmentach materiału dowodowego, w tym częściowych depozycji poszczególnych świadków, co nie mogło skutkować uwzględnieniem tych zarzutów. Odnosząc się do samej formy zarzutów apelacyjnych na marginesie wskazać można, że ich obszerność i powielanie w nich w dużej mierze tożsamej treści, miało negatywny wpływ na czytelność wniesionego środka odwoławczego, nie wpływając na istotę jego merytorycznej wartości. Ponadto, zarzuty zostały zestawione ze sobą w sposób błędny, ponieważ niewłaściwym jest m.in. łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., albowiem naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne, nadal wynikają co najmniej dwie równoprawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2024 r. III KK 571/23).

Przechodząc do rozważań poszczególnych zarzutów, na wstępie wskazać należy, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy bądź, że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2023 r. II KK 384/23). Zdaniem Sądu Okręgowego, materiał dowodowy został przez Sąd meriti oceniony prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 k.p.k. Zeznania pokrzywdzonej, jak również świadków w osobach M. B., U. F. i M. Z. zostały słusznie przez Sąd Rejonowy uznane za wiarygodne i w całości uwzględnione. Świadkowie ci zeznawali szczerze, logicznie, przekonywująco a ich depozycje korelowały ze sobą. Choć M. B. i U. F. były skonfliktowane z oskarżonym (czego, co istotne świadkowie nie ukrywali) i jednocześnie miały dobre relacje z pokrzywdzoną, to mimo tego w ich zeznaniach nie można dopatrzeć się pomawiania oskarżonego o zachowanie, którego w rzeczywistości się nie dopuścił. W polu widzenia mieć należy, że nie wolno a priori oceniać jako niewiarygodnych zeznań pokrzywdzonej, choćby była zainteresowana wynikiem postępowania. Tak samo, nie należy z góry negatywnie oceniać zeznań świadków powiązanych osobiście z pokrzywdzonym - istotą oceny dowodów jest bowiem ich treść, a nie pochodzenie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 lipca 2013 r. II AKa 81/13). Zauważyć należy, że świadkowie wypowiadali się ze wstrzemięźliwością, nie wyolbrzymiając opisywanych okoliczności na niekorzyść oskarżonego. I tak wskazali m.in., że pokrzywdzona osuwając się o ścianę nie straciła przytomności i nie potrzebowała pomocy medycznej, a więc nie wyolbrzymiali następstw działań oskarżonego. M. B. i U. F. nie były naocznymi świadkami, tego jak oskarżony uderzył pokrzywdzoną, a o szczegółowym przebiegu zdarzenia wiedziały z jej relacji. Pomimo to, nie można z tego względu automatycznie dyskwalifikować wartości dowodowej ich depozycji, skoro udzielały pomocy pokrzywdzonej bezpośrednio po zdarzeniu, a opisywane przez nie wydarzenia mają potwierdzenie w relacjach pokrzywdzonej oraz dokumentacji medycznej dotyczącej odniesionych przez pokrzywdzoną obrażeń ciała, są ponadto przedstawione logicznie i wiarygodnie. Nie można zgodzić się ze skarżącą, że świadkowie nie potwierdzają obrażeń ciała pokrzywdzonej w dniu zdarzenia, skoro wskazują na zaczerwienienie na twarzy, a I. F. o widocznym jakiś czas po zdarzeniu siniaku na nodze, zaś oczywistym jest to, że zasinienie powstaje najczęściej dopiero po upływie pewnego czasu, co koreluje z materiałem fotograficznym, wykonanym przez pokrzywdzoną dopiero po kilku dniach.

Wiarygodności zeznań pokrzywdzonej i wskazywanych powyżej świadków, wbrew stanowisku skarżącej, nie przeczą zeznania świadka M. Z. – dzielnicowego właściwego dla miejsca zamieszkania stron. Świadek ten podkreślał, że z uwagi na upływ czasu nie pamięta szczegółów rozmów z pokrzywdzoną, ale jednocześnie wskazał, że pokrzywdzona powiedziała jemu o pobiciu przez oskarżonego. Jak Sąd Rejonowy słusznie zauważył, niezgodności odnośnie pewnych kwestii w zeznaniach świadka i pokrzywdzonej nie świadczą o ich nieszczerości, a wynikają z upływu czasu i szeregu obowiązków służbowych świadka. Wskazywany przez funkcjonariusza fakt, że podczas spotkania nie dostrzegł u pokrzywdzonej śladów uderzenia, nie przeczy ustalonemu stanowi faktycznemu, bowiem jak sam świadek zeznał, była duża odległość między nimi. Co istotne, świadek ten wskazał, że oskarżycielka o zdarzeniu będącym przedmiotem postępowania poinformowała go podczas dyżuru jaki pełnił jako dzielnicowy (z zeznań pokrzywdzonej wynika, że było to we wtorek- 2 dni po zdarzeniu, które miało miejsce w niedzielę) i było to jeszcze przed przeprowadzeniem wywiadu środowiskowego w stosunku do oskarżonego.

Przechodząc następnie do zarzutu związanego z kwestionowaniem wartości dowodowej zaświadczenia lekarskiego z dnia 7 marca 2023 r. zauważyć należy, że rzeczywiście nie wskazuje ono wprost skutków uderzeń zadanych przez H. G., jednocześnie płynie z niego wniosek o stałości stanowiska pokrzywdzonej, bowiem pokrzywdzona wówczas także poinformowała o dwóch uderzeniach, dacie i zbliżonej godzinie zdarzenia. Zaświadczenie potwierdza widoczne podbiegnięcie krwawe na skórze w okolicy jarzmowej, ale i nie zaprzecza temu, że pokrzywdzona została także uderzona w okolicę kolana. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że Sąd przypisując oskarżonemu sprawstwo zarzucanego czynu, polegał na całokształcie materiału dowodowego, w tym analizowanych już zeznaniach pokrzywdzonej i świadków, a nie tylko na podstawie przedmiotowego zaświadczenia, które było lakoniczne i opisywało jedynie obrażenia widoczne u pokrzywdzonej na czas wizyty lekarskiej. Pokrzywdzona logicznie wypowiedziała się co do tego, dlaczego zgłosiła się do lekarza po dwóch dniach od zdarzenia, które miało miejsce przecież w niedzielę, kiedy służba zdrowia nie funkcjonuje w pełnym wymiarze, a obrażenia ciała nie były na tyle poważne, aby udzielać doraźnej pomocy medycznej wzywając pogotowie czy też udania się na najbliższy (...). Powołany przez Sąd biegły lek. M. R. w swej opinii jasno wypowiedział się, co do konieczności oparcia wniosków o dostępną dokumentację medyczną, toteż w związku z powyższym, zakres jego opinii objął jedynie obrażenia twarzy, przy czym biegły stwierdził, że te obrażenia mogły powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Twierdzenia skarżącej, że omawiany materiał dowodowy przeczy wersji podawanej przez pokrzywdzoną i następnie potwierdzonej przez świadków, są błędne, gołosłowne, polemiczne i nie mają osadzenia w rzeczywistości, podobnie jak wywody skarżącej na temat niemożliwości spowodowania wskazywanych obrażeń z uwagi na umiejscowienie pokrzywdzonej i oskarżonego względem siebie. Zdarzenie miało dynamiczny charakter, stąd niemożliwe jest dokładne, precyzyjne odwzorowanie ustawienia ciał obu jego uczestników tj. oskarżonego i pokrzywdzonej, a argumentacja podniesiona w apelacji w żadnym razie nie daje podstaw do zakwestionowania podawanego przez oskarżycielkę prywatną mechanizmu powstania tych obrażeń, w szczególności, że były one wynikiem uderzeń zadanych przez H. G..

Faktem jest, że bezpośrednio po zdarzeniu D. Z. nie zawiadomiła o tym fakcie organów ścigania, jednakże przebieg zajścia nie był na tyle „poważny”, zagrażający życiu i bezpieczeństwie pokrzywdzonej aby koniecznym było podjęcie tego typu aktywności. Zresztą, jak wynika z zeznań pokrzywdzonej było to spowodowane chęcią uniknięcia stresowej sytuacji dla jej chorej matki, a związanej z potencjalną interwencją policji. Takie same powody odstąpienia od wezwania policji przedstawiają sąsiadki pokrzywdzonej, które same namawiały ją do takiego działania. To spowodowało, że D. Z. zdecydowała się zgłosić zdarzenie dopiero po dwóch dniach, na najbliższym dyżurze dzielnicowego M. Z..

W związku z powyższymi ustaleniami, co do wiarygodności opisywanego materiału dowodowego, wyjaśnienia oskarżonego w zakresie sprawstwa przypisanego mu czynu jawiły się jako nielogiczne i nieszczere, mające realizować jedynie przyjętą linię obrony. Zauważyć ponadto można, że bezpodstawne jest forsowane stanowisko obrony o tym, że oskarżenie H. G. jest fałszywe, celowe i wynika z konfliktu pomiędzy nim, a pozostałymi mieszkańcami posesji, skoro chociażby sam oskarżony, jak i pokrzywdzona zgodnie wskazywali, że do czasu zdarzenia ich relacje były normalne, wspólnie rozmawiali i utrzymywali, jeżeli nie przyjazne, to niekonfliktowe kontakty,

Zważając na wykazaną powyżej prawidłową ocenę materiału dowodowego i tym samym bezzasadność podnoszonych zarzutów w tym zakresie, Sąd Okręgowy nie dostrzegł także błędów w ustaleniach faktycznych, które miałyby być oparte na tymże materiale dowodowym i wynikać z podnoszonej przez skarżącego jego niewłaściwej oceny. Ustalony w sprawie stan faktyczny, uwzględniający wszystkie ujawnione okoliczności na rozprawie, przemawiał za sprawstwem oskarżonego, przy czym wobec niego zastosowane zostało warunkowe umorzenie postępowania na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. W sprawie nie zostały pozostawione żadne wątpliwości, co do których miałaby mieć zastosowanie zasada z art. 5 § 2 k.p.k. Wskazać przy tym należy, że naruszenie reguły z art. 5 § 2 k.p.k. ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego. Art. 5 § 2 k.p.k. nie można interpretować jako powinności czynienia ustaleń jedynie w oparciu o dowody najkorzystniejsze dla oskarżonego. Sytuacja równoznaczna z niedającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2025 r. V KK 56/25).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez uniewinnienie oskarżonego H. G. od popełnienia czynu zarzucanego mu w prywatnym akcie oskarżenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja nie była zasadna i nie podlegała uwzględnieniu. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy, na podstawie art. 636 § 1 i 3 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego H. G. na rzecz oskarżycielki prywatnej D. Z. kwotę 840 zł tytułem zwrotu poniesionych w postępowaniu odwoławczym kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie ze stawką wynikającą z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz na rzecz Skarbu Państwa 200 zł opłaty za obie instancje, zgodnie z art. 16 ust. 2 , art. 12 w zw. z art. 7 i 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana