Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 457/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 3 kwietnia 2025 r. w sprawie II K 695/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. z
art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań R. P. — funkcjonariusza policji, który zeznał, iż pokrzywdzony M. B. (2) wskazał, iż sprawcą kradzieży z włamaniem do należącego do niego domu w A. jest M. B. (1), w sytuacji, gdy przesłuchiwany w charakterze świadka M. B. (2) zeznał, iż nie wie kto mógł się włamać na jego posesję i nie zna oskarżonego M. B. (1),

2. obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. z
art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień M. B. (1) i uznanie ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony nie przyznał się do winy w sytuacji, gdy
oskarżony M. B. (1) wyjaśniał, iż nigdy nie był w A., nie porusza się samochodem ani pociągiem, a w czasie, gdy doszło do przedmiotowych przestępstw przebywał jedynie w K.

3. obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim wyjaśniał on, że przyczepa, w której mieszkał przez kilka tygodni pozostawała zawsze otwarta, a dostęp do niej miała nieograniczona liczba osób, co zeznał również policjant R. P.

a w konsekwencji naruszeń w/w przepisów błąd w ustaleniach faktycznych sprawy polegający na błędnym uznaniu, iż M. B. (1) w nieustalonej dacie pomiędzy 13 a 14 marca 2024 r. w m. K. pow. (...), woj. (...) zabrał w celu przywłaszczenia z zaparkowanego na placu firmy (...), a będącego własnością K. (1). i niezamkniętego na zamki fabryczne samochodu ciężarowego marki M. nr rej. (...) oryginalną nawigację i kamerę cofania marki T.o łącznej wartości 9.100 zł na szkodę ww. spółki oraz klakson markiA. o wartości 100 zł na szkodę G. K., a także zabrał w celu przywłaszczenia z niezamkniętego na zamki fabryczne samochodu ciężarowego marki (...) nr re. (...) kluczyki od pojazdu tego samochodu wraz z metalową zawieszką o wartości 250 zł na szkodę (...) sp. z o.o. będącego własnością U. S. i H. S., a nadto zabrał w celu przywłaszczenia nawigację i 3 sztuki ładowarek o wartości 600 zł na szkodę J. K., czyli mienie o łącznej wartości 10050 zł - art. 278 § 1 kk, jak również iż, M. B. (1) w nieustalonej dacie pomiędzy 13 a 17 marca 2024 r. w m. A., gm. K., woj. (...) włamał się do będącego własnością M. B. (2) drewnianego domu, w ten sposób , iż wybił szybę w oknie, a po dostaniu się do środka budynku zabrał w celu przywłaszczenia magnetowid marki P., kompresor marki C. (...), pompę do wody P., szlifierkę stołową (...), trzy sztuki zegarów typu budzik, trzy sztuki pilotów do tv, atrapę kamery, matę piknikową oraz szklany pojemnik z perfumami o łącznej wartości ok. 800 zł na szkodę M. B. (2) — art. 279 § 1 kk

4. obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 278 § 1 kk wyrażającej się w błędnym przekonaniu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia występku zarzucanego mu w akcie oskarżenia, w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na winę oskarżonego

5. obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 279 § 1 kk wyrażającej się w błędnym przekonaniu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia występku zarzucanego mu w akcie oskarżenia, w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na winę oskarżonego

6. niewspółmierności kary w stosunku do czynu z pkt. I podpunkt 1 wyroku, w zakresie, w jakim Sąd skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 278 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy zarzutów przedstawionych w złożonym przez obrońcę środku odwoławczym w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznał je za niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem wniesionej apelacji.

Odnosząc się do szeregu okoliczności, które wskazuje skarżący w apelacji (brak wiedzy pokrzywdzonego M. B. (2) co do personaliów sprawcy kradzieży z włamaniem oraz jego nieznajomość osoby oskarżonego, a także wskazania oskarżonego, iż nigdy nie był on w A., jak również, iż nie korzysta on ze środków transportu w postaci samochodu i pociągu oraz, że przyczepa w której zamieszkiwał – co według skarżącego wynika także z zeznań funkcjonariusza Policji R. P. – zawsze pozostawała otwarta, co sprawiało, że dostęp do niej miała nieograniczona liczba osób), a które mają na celu osłabienie podstawy dowodowej, czyniąc zebrany materiał dowodowy rzekomo niewystarczającym do wydania wyroku skazującego wobec M. B. (1), należy wpierw wskazać, że w procesie karnym, na gruncie swobodnej oceny dowodów, dopuszczalne jest orzekanie na podstawie poszlak, a więc faktów ubocznych, które we wzajemnym powiązaniu mogą prowadzić do bezspornego ustalenia faktu głównego w postaci popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego, pomimo braku dowodów bezpośrednich (zob. wyrok SN z 14.12.2016 r., III KK 152/16, LEX nr 2171117). W istotę procesu poszlakowego, czego jak się zdaje nie dostrzega obrona, wpisane jest to, że żadna z ustalonych w sprawie poszlak oceniana oddzielnie nie ma znaczenia decydującego, lecz dopiero wszystkie poszlaki połączone w logiczną całość prowadzą do niebudzącego wątpliwości przekonania o sprawstwie oskarżonego. W takiej sprawie szczególnego znaczenia nabiera konieczność rozważenia całokształtu materiału dowodowego (art. 410 kpk), czego podjął się Sąd Rejonowy, co ukazuje pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Nie sposób jednak doszukać się uwzględnienia tej powinności w złożonym środku odwoławczym. Stanowisko obrońcy odnosi się bowiem wybiórczo do zgromadzonych dowodów i wynikających z nich okoliczności, próbując ukazać jedynie ich korzystny dla oskarżonego kontekst. Opiera się o wyjaśnienia oskarżonego, ale jedynie w tej części, w której negował on sprawstwo zarzucanego mu czynu, a także o fragmenty zeznań funkcjonariusza Policji R. P. i świadka M. B. (2), które się w przyjętą przez oskarżonego linię obrony wpisywały. Tym samym apelujący, powołując się na nie, nie mógł skutecznie podważyć argumentacji zawartej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, poprzedzonej wnikliwą, kompleksową, zgodną z dyrektywami z art. 7 kpk analizą zgromadzonych w sprawie dowodów, dokonaną w ich wzajemnym powiązaniu, które bezsprzecznie wskazują na sprawstwo M. B. (1) przypisanych jemu czynów, a zarazem wykluczają możliwość sprawstwa jakiejkolwiek innej osoby, toteż nie pojawiły się żadne niedające się usunąć wątpliwości korzystne dla niego, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku.

W przekonaniu Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy słusznie w kluczowym zakresie nie uznał za wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, a swoje stanowisko w tym względzie należycie i logicznie uargumentował. Należy wskazać w tym miejscu, że zaprzeczanie przez oskarżonego dowodom go obciążającym nie może automatycznie powodować ich wyeliminowania z materiału dowodowego. Podlegają one bowiem ocenie w kontekście całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. W przypadku, gdy treść dowodów jest wzajemnie sprzeczna, powinnością sądu jest wskazanie tych, na których się oparł oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti zadaniu temu sprostał. Sąd Rejonowy oceniając bowiem wartość dowodową wyjaśnień oskarżonego zasadnie wziął m.in. pod uwagę, że w tej części w której nie przyznawał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, przedstawiając okoliczności za tym według niego przemawiające, pozostają one sprzeczne z wyjaśnieniami złożonymi przez niego w dniu 15 maja 2024 r. (k. 118-119v), kiedy to przyznał się do czynu, którego popełnienie aktem oskarżenia mu zarzucano, wynikiem pracy psa tropiącego, który bezpośrednio po czynnościach na placu firmy (...) wskazał oskarżonego, a oskarżony posiadał przy sobie skradzione z tego miejsca mienie (k. 5, 8-10), jak również oględzinami przyczepy, zamieszkiwanej przez oskarżonego, w której znaleziono mienie pochodzące z kradzieży na szkodę M. B. (2) (k. 89-100). Pies tropiący nie podążał przecież za śladami zapachowymi siatki ze skradzionymi rzeczami, która niesiona nie pozostawia ich na ziemi, ale człowieka, który idąc ślady takie na podłożu zostawia, co pozwala na tropienie. W kontekście czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku należy podkreślić, że funkcjonariusz Policji R. P. kategorycznie wskazał, że nie widział w okresie poprzedzającym inkryminowane zajście w rejonie przyczepy w której zamieszkiwał oskarżony oprócz niego osoby trzeciej. Świadek ten co istotne był zatrudniony w jednostce Policji mającej siedzibę w K., a więc w tej samej miejscowości w której owa przyczepa się znajdowała. Pełniąc służbę niewątpliwie regularnie poruszał się po tej miejscowości, zwracając uwagę na to co się dzieje w obrębie jej terytorium. Świadczy o tym treść jego zeznań. Znał bowiem charakterystykę tej przyczepy, a także jej położenie. Wskazał, że uprzednio, gdy mieszkał w przyczepie jej właściciel, dochodziło w tym miejscu do zgromadzeń, picia alkoholu i drzemek. Tym samym naturalnym jest, że z tej racji na to miejsce zwracał szczególną uwagę. Sam oskarżony, mimo, iż wskazywał, że przychodzili do niego do tejże przyczepy koledzy z K. po to, aby wspólnie spożywać alkohol, podnosił jednocześnie, że korzystał z niej tylko po to, aby się przespać. Na wcześniejszym terminie rozprawy głównej w dniu 20 grudnia 2024 r. wskazał zaś, że przed jego zatrzymaniem przez funkcjonariuszy Policji (k. 6-6v) zakupioną w lokalnym sklepie wódkę wypił z kolegą za budynkiem w którym ów sklep się znajdował, a więc nie w przyczepie. Co więcej oskarżony podnosił, że nikt oprócz niego w tej przyczepie nie mieszkał. Zaskakującym jest więc, że oskarżony bytując tam, nawet mimo widocznego na zdjęciach nieładu, miałby przez szereg dni nie zauważyć pojawienia się wartościowych przedmiotów, które nie były przecież szczególnie ukryte. W tych realiach uznanie przez Sąd I instancji forsowanych przez oskarżonego twierdzeń, iż nigdy nie był w A., nie wie nawet, gdzie ta miejscowość się znajduje, nie posiada ani on, ani żaden z jego znajomych samochodu, który pozwoliłyby tam dotrzeć, a nadto, iż osoba trzecia, której skądinąd nie potrafił wskazać (podać jej danych osobowych itd.), podrzuciła mu do zamieszkiwanej przez niego przyczepy (przy czym wiedziała jak się do niej dostać, że jest otwarte okno) przedmioty wskazane w opisie czynu z pkt II a/o, za pozbawionych logiki oraz sprzecznych z zasadami doświadczenia było zdaniem Sądu Okręgowego uzasadnione. Należy zauważyć, że miejscowości A. i K. dzieli kilkanaście kilometrów, są one położone w obrębie tej samej gminy, nadto do A. z K. można dojechać nie tylko za pomocą samochodu, ale też kolei, co do której opcji transportu wbrew temu co twierdzi obrona oskarżony się nie wypowiadał w czasie trwania postępowania, a świadek P. wskazał, że pociąg kursuje tam bardzo często. Trudno uznać, że oskarżony, który funkcjonuje w K. już dłuższy czas, nie wie. jakie są miejscowości sąsiednie, że taką jest właśnie A., gdzie ta miejscowość się znajduje oraz jak do niej się udać. Przy takiej odległości mógł dojechać on do niej rowerem, a nawet dojść pieszo. Nie jest on bowiem w podeszłym wieku, aby te opcje przemieszczania u niego kategorycznie wykluczyć. Co najistotniejsze oskarżony, uprzedzony o konsekwencjach prawnych, przyznał się do zarzucanej mu kradzieży z włamaniem. Nie sposób przyjąć, aby postąpił on w ten sposób, wiedząc, że takiego czynu się nie dopuścił. Byłoby to sprzeczne nie tylko z zasadami logiki, ale również doświadczenia życiowego. Nie ma przy tym realnych podstaw teza, jakoby oskarżony składając wyjaśnienia, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśniał „z wyłączeniem swobody wypowiedzi”, a więc w warunkach określonych w art. 171 § 7 kpk. Z protokołu przesłuchania oskarżonego (k. 118-119v) wynika, że został on przez oskarżonego odczytany bez zgłaszania jakichkolwiek zarzutów względem jego treści, co potwierdza także własnoręcznie złożony przez niego podpis.

Co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku materiał dowodowy, zarówno pochodzący ze źródeł osobowych, jak i nieosobowych, o charakterze bezwpływowym, bezspornie wskazywał na niewiarygodność oskarżonego w zakresie, w jakim przeczył na rozprawie, aby to on był jego sprawcą. W związku z tym decyzję Sądu Rejonowego o pozbawieniu tej części wyjaśnień oskarżonego przymiotu wiarygodności należało uznać za słuszną. Jak wskazywał wiarygodnie świadek R. P., oskarżony został wskazany przez psa tropiącego w dniu zdarzenia, co jest spójne z treścią notatki urzędowej z k. 5 akt sprawy oraz protokołem przeszukania (k. 8-10). W tych okolicznościach, przy przyznaniu się oskarżonego do popełnienia tegoż czynu (k. 118-119v), jego wskazanie na dalszym etapie postępowania, jakoby przez pomyłkę wziął on siatkę kolegi, w której znajdowały się skradzione z placu firmy (...) przedmioty, zasadnie przyjęto za irracjonalne. Owszem, wpisywało się to w przyjętą przez niego linię obrony, lecz nie znajdowało odzwierciedlenia w aktach sprawy.

Sąd Okręgowy zaaprobował także dokonaną w sprawie ocenę zeznań świadka R. P., znajdujących odzwierciedlenie w zgromadzonych w sprawie dowodach nieosobowych, wymienionych przez Sąd meriti w sekcji 1 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Należy zauważyć, że podnosił on nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego, ale także korzystne z punktu widzenia jego interesów procesowych, takie jak, że przyczepa czasami pozostawała otwarta czy też, że nie widział on, aby oskarżony jeździł samochodem, co świadczy o chęci oddania przez niego rzeczywistości. Niemniej jednak, co zostało wykazane powyżej, okoliczności te nie mogły świadczyć o braku sprawstwa oskarżonego co do przypisanych mu czynów. Należy gwoli uzupełnienia podkreślić, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a więc nie miał on powodu, aby zeznawać niezgodnie z prawdą, chcąc doprowadzić do jego bezpodstawnego skazania, w szczególności mając świadomość wynikającej z takiego postępowania odpowiedzialności dyscyplinarnej, ale też karnej. Nie przeczy wiarygodności jego zeznań podnoszona przez obrońcę, ale pozorna sprzeczność z zeznaniami M. B. (2), który nie tyle nie podejrzewał potencjalnego sprawcy, co w dniu przesłuchania wskazał, że nie wie (wiedza pewna), kto to zrobił, ale zamierza się tego dowiedzieć, zaś fakt, że nie znał personaliów oskarżonego i go nie kojarzył z nazwiska (oskarżony nie był obecny na rozprawie w dniu przesłuchania świadka), nie przeczy wcale temu, że mógł policjantom zasugerować, że jego zdaniem kradzieży mógł dokonać mieszkaniec zdezelowanej przyczepy. Logika przekonuje też, że gdyby pokrzywdzony nie wskazał policjantom tejże przyczepy jako miejsca zamieszkania potencjalnego sprawcy, ci nie mieliby żadnych podstaw, by udać się akurat tam na przeszukanie.

Reasumując niniejsze wywody Sąd Okręgowy podzielił twierdzenia Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka R. P.. Skarżący w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazał nieprawidłowości procesu pierwszoinstancyjnej oceny kwestionowanych dowodów (w zasadzie ich części), które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów, nieefektywnie próbując podważyć materiał dowodowy obciążający oskarżonego i tok rozumowania precyzyjnie przedstawiony w uzasadnieniu do zaskarżonego orzeczenia Sądu Rejonowego.

Tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych, prowadzących do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za popełnienie przestępstw kradzieży, zarówno w podstawowej z art. 278 § 1 kk, jak i w jej kwalifikowanej postaci z art. 279 § 1 kk. Sformułowane w apelacji zarzuty obrazy prawa materialnego, które należało raczej dekodować jako zarzuty dokonania błędnych ustaleń o sprawstwie oskarżonego, okazały się zatem chybione (nie można stawiać zarzutu błędnej subsumpcji pod określony przepis w sensie wyczerpania określonych w nim znamion czynu zabronionego twierdząc, że nie ma po stronie oskarżonego czynu, który należałoby porównać, dopasować do określonej normy prawa karnego).

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji w sposób należyty określił też rodzaj i ustalił wymiar kary za czyn przypisany M. B. (1) w pkt I zaskarżonego wyroku. Orzeczona kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz właściwie przyjętego przez Sąd znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, wynikającego z rodzaju zaatakowanych dóbr, tj. mienia o relatywnie łącznej wysokiej wartości, popełnionego na szkodę kilku pokrzywdzonych i sposobu jego zaatakowania, pozostającego blisko granicy włamania (zabór przedmiotów z ogrodzonej, zamkniętej i monitorowanej posesji, z wnętrz zaparkowanych pojazdów). Sąd Rejonowy kształtując jej wymiar w sposób należyty wziął pod uwagę poszczególne okoliczności obciążające oraz okoliczności łagodzące (uprzednia niekaralność), co w efekcie doprowadziło do sytuacji wymierzenia kary sprawiedliwej. Nie jest tak, że osobie niekaranej nie można wymierzyć kary surowej, a zawsze trzeba wymierzać karę jak najłagodniejszą, bowiem decyduje o tym całokształt przesłanek implikujących wymiar kary, a nie tylko jedna z nich. Należy wyraźnie stwierdzić, iż nagromadzenie i ranga gatunkowa okoliczności obciążających oskarżonego w realiach niniejszej sprawy w porównaniu do okoliczności łagodzących powoduje, że nie jest zasadnym złagodzenie kary w sposób postulowany przez obrońcę, a mianowicie polegający na wymierzeniu kary pozbawienia wolności za czyn z art. 278 § 1 kk w minimalnym ustawowym wymiarze. Proponowana przez skarżącego kara 3 miesięcy pozbawienia wolności nie skłoniłaby bowiem oskarżonego do jakiejkolwiek refleksji nad swoim zachowaniem, a wręcz przeciwnie - wyrobiła w nim przeświadczenie o prawie bezkarności popełniania przestępstw. Wskutek takiego orzeczenia nie zostałyby zrealizowane cele zapobiegawcze względem jego osoby. Taka kara nie ukształtowałby również należycie potrzeb w zakresie społecznego oddziaływania.

Wniosek

1) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie

2) o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 278 § 1 kk

ewentualnie

3) o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem Rejonowym w Siedlcach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów, w/w wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 3 kwietnia 2025 r. w sprawie II K 695/24 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego okazała się niezasadna. Również orzeczona wobec oskarżonego kara łączna została odpowiednio dostosowana do okoliczności przedmiotowej sprawy i w sposób właściwy uwzględnia cele stawiane przed nią w art. 85a kk. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się innych uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Z uwagi na to, że oskarżony M. B. (1) reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu, Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia
26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, a także § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. J. kwotę 1033,20 złotych (w tym 193,20 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Wprawdzie apelacja obrońcy oskarżonego okazała się w całości niezasadna, zatem w oparciu o przepis art. 636 § 1 kpk, należało obciążyć M. B. (1) kosztami sądowymi postępowania odwoławczego, jednakże Sąd Okręgowy, mając na uwadze konieczność odbycia przez oskarżonego wymierzonej mu zaskarżonym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze roku i 6 miesięcy oraz jego sytuację materialną, uznał na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, że względy słuszności przemawiają za tym, aby zwolnić go od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana