Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Krystyna Święcicka
Sędziowie:		SSO Jerzy Kozaczuk SSO Mariola Krajewska - Sińczuk (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

w obecności przedstawiciela Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim K. K.

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2015 r.

sprawy K. C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 56§2 kks w zw. z art. 6§2 kks

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 1276/13

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę K. C. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 465/14

UZASADNIENIE

K. C. oskarżony został o to, że:

działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru w okresie od
1 listopada 2006 do 25 kwietnia 2007r. podał nieprawdę w deklaracjach VAT 7 za miesiące od października 2006 roku do marca 2007 roku złożonych we właściwym Urzędzie Skarbowym w M. w ten sposób, że wbrew dyspozycji art. 86 ust 7 oraz art. 88 ust 1 pkt 3 w zw. z art. 86 ust 4 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zawyżał w poszczególnych miesiącach kwoty podatku naliczonego do odliczenia przez co naraził podatek VAT w łącznej kwocie 20650 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 roku, sygn. akt II K 1276/13, Sąd Rejonowy
w Węgrowie:

I.  oskarżonego K. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 kks
w zw. z art. 6 § 2 kks i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 56 § 2 kks wymierzył karę grzywny w ilości 10 stawek dziennych przyjmując na podstawie art. 23 § 3 kks, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 80 zł;

II.  zasadził od oskarżonego 80 zł tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi wydatkami postępowania poniesionymi przez Skarb Państwa w kwocie 140 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony, zaskarżając powyższe orzeczenie
w całości i na podstawie art. 438 pkt 1- 3 kpk zarzucił mu:

a)  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 56 § 2 kks poprzez przyjęcie,
iż oskarżony swoim zachowaniem popełnił przestępstwo stypizowane w tym przepisie, gdy tymczasem prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do odmiennych wniosków, zaś prawomocne orzeczenie NSA z dnia 13.05.2014r., sygn. akt I FSK 884/13 w sposób jednoznaczny wskazuje na prawidłowe działania podatnika (oskarżonego);

b)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 56 § 2 kks, gdyż
„w okresie od 1 listopada 2006 do 25 kwietnia 2007r., podał nieprawdę
w deklaracjach VAT 7 za miesiące od października 2006 roku do marca 2007 roku złożonych we właściwym Urzędzie Skarbowym w M. w ten sposób, że wbrew dyspozycji art. 86 ust 7 oraz art. 88 ust 1 pkt 3 w zw. z art. 86 ust 4
i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zawyżał w poszczególnych miesiącach kwoty podatku naliczonego do odliczenia przez co naraził podatek VAT w łącznej kwocie 20650 zł, tj. o czyn z art. 56 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów, oskarżony na podstawie art. 427 § 1 kpk
i art. 437 § 2 kpk wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu art. 56 § 2 kks,

ewentualnie:

2.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji,

3.  zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego sprawowanego przez obrońcę przed Sądem odwoławczym.

W toku rozprawy odwoławczej oskarżony poparł apelację i zawarty w niej wniosek. Oskarżyciel wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest zasadna w zakresie, w jakim wnosi o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Przed przystąpieniem do zasadniczej części rozważań należy poczynić kilka uwag natury ogólnej. Prawo karne skarbowe ma ze swej istoty charakter wtórny do uregulowań prawa finansowego (podatkowego, celnego, dewizowego i hazardowego). Stwierdzenie zatem bezprawności czynu opisanego w prawie karnym skarbowym wymaga zawsze w pierwszej kolejności ustalenia, czy czyn sprawcy był zgodny, czy też nie, ze stosownymi normami powyższych uregulowań prawa finansowego. Okoliczność ta powoduje, iż typy czynów zabronionych opisane w kodeksie karnym skarbowym oparte są na normach blankietowych, wypełnienie których zwarte jest w poszczególnych regulacjach prawa finansowego.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż w świetle zarzucanego oskarżonemu K. C. czynu, pierwszym i najważniejszym zadaniem Sądu I instancji było ustalenie, czy zachowanie oskarżonego naruszyło mające zastosowanie w niniejszej sprawie normy prawa podatkowego. W realiach niniejszej sprawy w grę wchodzą obowiązujące od 22 sierpnia 2005 r. do 31 grudnia 2010 r. przepisy art. 86 ust 3 i 7 oraz art. 88 ust 1 pkt 3 w zw. z art. 86 ust 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), regulujące ograniczenia w zakresie realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia oraz najmu, dzierżawy
i leasingu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, służących działalności opodatkowanej, a także nabycia paliw wykorzystywanych do napędu tych pojazdów. Zgodnie z tymi przepisami podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup paliwa wykorzystywanego do napędu opisanych wyżej samochodów oraz mógł odliczyć jedynie 60% kwoty podatku naliczonego, widniejącej na fakturach VAT wystawionych z tytułu nabycia, najmu, dzierżawy, czy rat leasingowych, dotyczących tego rodzaju pojazdów.

Jak ustalono w niniejszej sprawie, K. C., świadcząc usługi w zakresie transportu chorych, korzystał przy tym z samochodów specjalnych sanitarnych, które leasingował. K. C. uznając, że wyżej opisane ograniczenia w odliczaniu podatku VAT nie mają zastosowania do samochodów specjalnych, które wykorzystywał on
w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w deklaracjach VAT 7 składanych
w okresie od 1 listopada 2006 do 25 kwietnia 2007r. w Urzędzie Skarbowym w M., wskazując wysokość podatku do odliczenia, zastosował pełne odliczenie podatku naliczonego, wykazanego w fakturach VAT dokumentujących zapłatę rat leasingowych oraz wynikającego z faktur VAT, dokumentujących zakup paliwa. Okoliczności powyższe są w niniejszej sprawie bezsporne.

Podkreślić należy, iż K. C. w ten sposób składał deklaracje VAT 7 również za inne okresy rozliczeniowe. Za każdym razem z tego powodu wchodził on w spór
z organami podatkowymi, który wyrażał się prowadzonymi przez organy podatkowe postępowaniami, a w wyniku zaskarżania kolejnych decyzji tych organów, również postępowaniami przed sądami administracyjnymi. Osią sporów w prowadzonych do chwili obecnej postępowaniach podatkowych, są uprawnienia K. C. do obniżenia podatku należnego o naliczony w całości, wynikający z faktur dokumentujących raty i inne płatności, ponoszone w oparciu o umowy leasingowe oraz paliwa do samochodów zarejestrowanych jako specjalne.

W powyższych postępowaniach podatkowych, jak również w niniejszym postępowaniu karnym, K. C. stoi na stanowisku, że jego prawo do pełnego odliczenia podatku VAT wynika z faktu, że przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku
od towarów i usług, które weszły w życie w dniu 22 sierpnia 2005 roku w wyniku nowelizacji ustawy, i formalnie pozbawiły go tego uprawnienia, są niezgodne z regulacjami prawa wspólnotowego, które nie pozwalają na zwiększanie ograniczeń w tym zakresie po wstąpieniu do Unii Europejskiej i pogarszania sytuacji podatników w stosunku do stanu sprzed przystąpienia państwa do Unii Europejskiej (zasada standstill). K. C. zwraca uwagę na to, że na podstawie art. 86 ust 4 pkt 5, art. 86 ust 5, art. 86 ust 7 i art. 88 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 22 sierpnia 2005 r., miał prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do karetek oraz od nabycia tych karetek, bądź od ich leasingu i z prawa tego w pełni korzystał.

W związku z powyższym, zdaniem K. C., omawiane przepisy prawa polskiego, jako sprzeczne z normą prawa wspólnotowego, choć nie przestały obowiązywać
w systemie prawa polskiego, to nie mogły być stosowane, dlatego w deklaracjach podatkowych, które złożył w okresie wskazanym w akcie oskarżenia, podał prawdziwe dane, korzystając z przysługującego mu prawa do pełnego odliczenia podatku VAT. Nie może być zatem mowy o tym, że popełnił on przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn.

Mając na uwadze stanowisko oskarżonego rozstrzygnięcie, czy w niniejszym postępowaniu istnieją podstawy do pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej za zarzucony mu czyn, wymagało rozważenia kwestii zgodności polskiego uregulowania
w zakresie prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT, z regulacjami prawa wspólnotowego, w tym w szczególności z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1997 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych (77/388/EEC) - aktualnie art. 176 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Kwestie zgodności polskiej ustawy o VAT z 2004 roku z przepisami VI Dyrektywy
(art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE), zostały ocenione w wyroku z 22 grudnia 2008r., wydanym przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o. przeciwko dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie, dotyczącym obowiązywania
i stosowania przepisów art. 86 ust 1, 3 i 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług z 2004r. w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 roku do 21 sierpnia 2005r., a następnie od 22 sierpnia 2005 r. (przepisy art. 86 ust 3 i 7 oraz art. 88 ust 1 pkt 3 ustawy, zostały uchylone z dniem 31 grudnia 2010r.). W wyroku tym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał, iż art. 17 ust. 6 akapit drugi, VI Dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli co winien ocenić sąd krajowy,
te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń.

Jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku u podstaw przekonania Sądu
I instancji o winie oskarżonego, legła ocena prawna jego zachowania dokonana w oparciu
o rozstrzygnięcia postępowań podatkowych, którymi dysponował Sąd Rejonowy w czasie wyrokowania w niniejszej sprawie. Sąd I instancji nieprzeprowadzając samodzielnej analizy przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług oraz analizy ich zgodności z prawem wspólnotowym, stwierdził, że podziela argumentację prawną zawartą
w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia
30 sierpnia 2012r., w sprawie sygn. III SA/Wa 3476/11, a którą to argumentację akceptuje także Naczelnik Urzędu Skarbowego w M. w decyzji z dnia 14 lutego 2012r., sygn. 1412/PP/4400-08/11 nakazującej K. C. zwrot podatku VAT za okres od października 2006r. do marca 2007r.

W orzeczeniach powyższych organy podatkowe oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny
w W., nie podzieliły stanowiska K. C. i wyraziły pogląd,
że przepisy art. 86 ust. 3, ust. 4 pkt 5, ust. 7 i art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, w przypadku samochodów specjalnych, nie naruszały - w zakresie prawa do odliczenia podatku - zasady standstil, w porównaniu do stanu prawnego odnoszącego się do tych samochodów na dzień 21 sierpnia 2005 r., dlatego wprowadzone ograniczenia w pełnym odliczania podatku VAT, obowiązywały K. C.. Zgodnie z tym stanowiskiem, K. C. nie był uprawniony do tego, aby
w deklaracjach VAT 7, które składał w okresie od 1 listopada 2006 do 25 kwietnia 2007r., odliczać podatek VAT od zakupów paliwa do karetek, a w odniesieniu do podatku VAT od opłat ponoszonych na podstawie umów leasingu tych pojazdów, mógł odliczyć jedynie 60% naliczonego podatku.

Podnieść należy, iż wskazana wyżej decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w M. z dnia 14 lutego 2012r., wydana została w postępowaniu, które dotyczy deklaracji podatkowych VAT 7 składanych przez oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia w niniejszej sprawie. Powyższa decyzja, niekorzystna dla K. C., utrzymana została w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W.
z dnia 13 czerwca 2012 roku. Decyzję tę zaskarżył K. C., ale Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odrzucił ją postanowieniem z dnia 9 października 2012r., w sprawie III SA/Wa 2654/12 (k. 61-63). Należy jednak zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. nie zajął merytorycznego stanowiska odnoszącego się do prawidłowości rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, a jedynie z powodów formalnych, tj. ze względu na nieuiszczenie wpisu sądowego od skargi, po zakreślonym terminie, skargę odrzucił.

Biorąc pod uwagę fakt, iż wniosek o bezprawności zachowania oskarżonego, wynikającej z naruszenia przepisów podatkowych, Sąd I instancji oparł na podzieleniu interpretacji przepisów prawa podatkowego i analizie ich zgodności z prawem wspólnotowym, przeprowadzonej głównie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. we wskazanym wyżej wyroku z dnia 30 sierpnia 2012r., zaskarżony wyrok nie mógł zostać zaaprobowany przez Sąd II instancji. Konkluzja ta wynika z faktu, iż Sąd Rejonowy w ocenie prawnej zachowania oskarżonego, nie uwzględnił aktualnego stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, które w zakresie omawianych przepisów prawa podatkowego jest korzystne dla oskarżonego, w zasadzie przyznające mu rację, co do niezgodności z prawem wspólnotowym przepisów, które ograniczyły jego uprawnienia do pełnego odliczania podatku VAT. Wyroki NSA, których podstawą było powyższe stanowisko, wydane zostały
w sprawach dotyczących K. C., w których organy podatkowe wydały niekorzystne dla niego decyzje. Dołączone one zostały do akt niniejszej sprawy na etapie postępowania odwoławczego.

W sprawie o sygn. akt I FSK 884/13, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia
13 maja 2014 roku, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 9 stycznia 2013r. wydanego ze skargi K. C., w sprawie sygn. akt III SA/Wa 1406/12, uchylajacego decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 13 lutego 2012r.
w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik 2010 r.

W sprawie o sygn. akt I FSK 1807/13, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia
28 listopada 2014 roku po rozpoznaniu skargi kasacyjnej K. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 maja 2013 roku, oddalającego skargę K. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej
w W. z 31 sierpnia 2012r. wydaną w przedmiocie zobowiązania podatkowego
w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r. i 2008 r. - uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W..

Wyroki wydane w sprawach o sygn. akt I FSK 884/13 oraz I FSK 1807/13, Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnił posługując się tożsamą argumentacja prawną, wskazując wprost
w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 listopada 2014r., iż przytacza w pełni podzielaną argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 maja 2014r.

W tym miejscu warto wskazać główne motywy, jakimi kierował się Naczelny Sąd Administracyjny wydając w powyższych sprawach, korzystne dla K. C. wyroki.

Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r., zaznaczył, iż w sytuacji gdy w art. 86 ust. 4 pkt 2 stwierdzono, że art. 86 ust. 3, a tym samym ust. 5, 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3, nie dotyczy pojazdów specjalnych - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny - oznacza to, że w okresie tym, nie obowiązywały żadne ograniczenia w zakresie odliczenia podatku od towarów i usług związanego z wydatkami dotyczącymi samochodów zarejestrowanych jako specjalne - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny.

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005r. wskazał, że w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia
22 grudnia 2008 r. wydanego w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o., wprowadzone od dnia 22 sierpnia 2005 r. ograniczenia w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia oraz najmu, dzierżawy i leasingu pojazdów specjalnych służących działalności opodatkowanej, a także nabycia paliw wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, poprzez ograniczenie ich katalogu jedynie do pojazdów wymienionych
w załączniku nr 9 do ustawy (w którym nie wymieniono karetek), jako rozszerzające zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem (wobec pojazdów niewymienionych w załączniku nr 9), uznać należy za sprzeczne z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE), jako naruszające zasadę standstill.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, obowiązujące w okresie od 22 sierpnia 2005 r. do 31 grudnia 2010 r. przewidziane w art. 86 ust. 3 i 7 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 w zw.
z art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ograniczenia
w zakresie realizacji prawa do odliczenia podatku w przypadku pojazdów specjalnych, nie powinny być stosowane w stosunku do wszystkich tego rodzaju pojazdów (a nie tylko wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy), jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny.
Przy czym NSA podkreślił, że dla prawidłowego rozstrzygnięcia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami dotyczącymi pojazdów K. C. zarejestrowanych jako specjalne sanitarne, istotne znaczenie mają ustalenia okoliczności zarejestrowania tych pojazdów jako takowych. Jeżeli zatem dokonując rejestracji pojazdu w formie decyzji administracyjnej ustalono, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym sanitarnym, decyzja stwierdzająca taki charakter tego pojazdu ma charakter powszechnie obowiązujący w obrocie prawnym, wiążąc również w tym zakresie inne organy administracji, korzystając przy tym z ochrony wynikającej z zasady trwałości decyzji administracyjnych wyrażonej w art. 16 kpa. Należy przy tym domniemywać, że ustalenie co do charakteru zarejestrowanego pojazdu było przedmiotem prawidłowych ustaleń organu rejestrującego pojazd, w tym również w zakresie „wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji". Jeżeli zatem wynikającą z prawa podatkowego przesłanką do odliczenia podatku naliczonego jest wykazanie określonego charakteru pojazdu samochodowego w oparciu o dokumenty wymagane przy jego rejestracji (wyciąg ze świadectwa homologacji lub odpis decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji), a podatnik okaże dowód rejestracyjny, z którego wynika,
że ostateczną decyzją administracyjną rejestrującą tenże pojazd ustalono jego charakter, wskazujący na możliwość korzystania z prawa do odliczenia podatku, organ podatkowy chcąc zakwestionować to prawo, jest obowiązany wykazać, że rejestracja tego pojazdu o takim charakterze nastąpiła przez organ rejestrujący bez „wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji".

Naczelny Sąd Administracyjny końcowo stwierdził, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem (wyrażanym przez organy podatkowe, a także WSA w Warszawie), że przepisy art. 86 ust. 3, ust. 4 pkt 5, ust. 7 i art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług
z 2004 r. w przypadku samochodów specjalnych nie naruszały - w zakresie prawa do doliczenia podatku - zasady standstil, w porównaniu do stanu prawnego odnoszącego się do tych samochodów na dzień 21 sierpnia 2005 r.

W związku z tym, iż Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok nie dysponował omawianymi wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanymi w sprawach K. C. i w rezultacie Sąd nie uwzględnił w ocenie prawnej zachowania oskarżonego, przedstawionej w nich interpretacji przepisów podatkowych oraz ich relacji z regulacjami prawa wspólnotowego, a oparł się w tym zakresie jedynie na przeciwnym stanowisku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., Sąd
II instancji uznał, że ocena ta jest niepełna i jako taka nie zasługuje na akceptację. Kwestia istnienia podstaw do przyjęcia bezprawności zachowania oskarżonego wymaga ponownej wnikliwej oceny, w tym uwzględniającej wszystkie przeciwstawne poglądy wyrażane
w orzecznictwie sądów administracyjnych, a odnoszące się do stosowania przepisów prawa podatkowego mających zastosowanie w niniejszej sprawie, a w szczególności przytoczonego wyżej stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dlatego zaskarżony wyrok musiał spotkać się z kasatoryjną decyzją Sądu Okręgowego.

Mając jednocześnie na uwadze doniosły oraz znaczący charakter powyższego uchybienia Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał za przedwczesne ustosunkowywanie się do zawartych w apelacji oskarżonego zarzutów obrazy przepisów prawa materialnego oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, na co zezwala dyspozycja art. 436 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości, dbając o to, żeby zostało przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi przepisami kpk, w szczególności Sąd dokona wnikliwej oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego, uwzględniając wytyczne Sądu Okręgowego wynikające z wyżej zaprezentowanych uwag. Powinnością Sądu, o ile oczywiście takowa się zmaterializuje, będzie również właściwie uzasadnienie poczynionych przez siebie ustaleń faktycznych, a także przyjętego poglądu prawnego, z poszanowaniem wymogów określonych w art. 424 kpk.

W związku z powyższym na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk i 456 kpk, Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.