Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 469/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 kwietnia 2022 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 30/21;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

-------------------

-------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

-------------------

-------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

---------------------------------

-------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

---------------------------------

-------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja oskarżyciela publicznego:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd, iż stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu jest znikomy, co skutkowało umorzeniem postępowania wobec niego wobec stwierdzenia znikomej społecznej szkodliwości czynu, podczas gdy ocena zarówno okoliczności o charakterze przedmiotowym, w szczególności rodzaju i charakteru naruszonego dobra, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, jak i podmiotowym – postaci zamiaru, motywacji oskarżonego nie pozwalają na takie stwierdzenie;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wywiedziony przez oskarżyciela publicznego okazał się zasadny.

Pomimo, iż Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż oskarżony swoim działaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu (nakreślając jego prawidłową kwalifikację prawną) to jego rozstrzygnięcie co do swojej istoty było wadliwe.

Wprawdzie, w przypadku stwierdzenia, że dany czyn jest całkowicie społecznie nieszkodliwy, istnieje konieczność umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, jako że zgodnie z art. 1 § 3 kk taki czyn nie stanowi przestępstwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2000 roku), jednak taki wniosek w okolicznościach sprawy niniejszej nie był uprawniony. Stopień społecznej szkodliwości jest immanentną cechą czynu, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od poważnych i uznanie za przestępstwo tylko takich, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki bądź dobru społecznemu. Katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu został przez ustawodawcę określony w treści przepisu art. 115 § 2 kk. I tak, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Na tle obecnego Kodeksu karnego można stwierdzić, iż o stopniu społecznej szkodliwości nie decyduje stopień winy, gdyż szkodliwość stanowi odrębne od winy kryterium oceny czynu przestępnego. W aspekcie procesowym słusznie podnosi się z kolei, iż wydając orzeczenie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, organ procesowy ma obowiązek odnieść się do tychże określonych ustawowo kryteriów i w nawiązaniu do nich wykazać, dlaczego uznał, że przypisany oskarżonemu czyn charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 roku, wydany w sprawie o sygn. akt WA 14/05. Przypisanie zaś przez Sąd nadmiernie dużego lub zbyt małego znaczenia poszczególnym kwantyfikatorom wskazanym w art. 115 § 2 kk kwalifikować trzeba jako błąd w ustaleniach faktycznych w rozumieniu art. 438 pkt 3 kpk (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2004 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II KK 355/04).

Tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy skutecznie nie wykazał, ażeby czynności znamienne dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu postawionego przed podsądnym wskazywały, iż ten mieścił się w ramach znikomości - uzasadniając wydanie takiego a nie innego rozstrzygnięcia. Zupełną rację miał w zamian prokurator przekonujący, iż argumentacja zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, jakoby popełnienie przez sprawcę czynu nie odnosiło żadnych skutków wobec osób trzecich i jako takie było wręcz niezauważalne była oczywiście, już na tzw. pierwszy rzut oka, chybiona. Wszak, nieruchomość o której mowa w treści zarzutu nie stała pusta i odizolowana od pozostałych zabudowań. Wręcz przeciwnie – wznosiła się w sąsiedztwie innych budynków i przede wszystkim pewną jej część stale zajmowali lokatorzy. W tej sytuacji uznać należało, iż to właśnie ich bezpieczeństwo zostało bezpośrednio zagrożone poprzez bierną, lekceważącą postawę oskarżonego. Bez wątpienia, użytkowanie nieruchomości w ujawnionym stanie technicznym wiązało się z ogromnym ryzykiem dla zdrowia, życia i mienia świadków – co zostało skutecznie wykazane dowodowo. Zdiagnozowane wady konstrukcyjne mogły spowodować zawalenie się budowli, czego skutki byłyby katastrofalne. Jednocześnie, P. J. zdawał sobie doskonale sprawę z tego, iż budynek kwalifikował się co najmniej do generalnego remontu i przebudowy, bądź ewentualnie rozbiórki. Inspekcja Nadzoru Budowlanego nałożyła na niego konkretne obowiązki, których ten z pełną premedytacją nie dopełnił. W tej sytuacji tłumaczenia podsądnego rzeczywiście należało uznać za chybione. Oczywiście, lokatorzy w pewnym stopniu stawiali opór nie chcąc opuścić mieszkania – choćby na czas napraw budowlanych, jednakże podsądny, jako właściciel budynku, winien się im skutecznie przeciwstawić i wszelkimi możliwymi sposobami dążyć do zrealizowania swoich ustawowych zobowiązań. Okolicznością usprawiedliwiającą postawę oskarżonego nie mogło być również to, że to on sam zainicjował postępowanie administracyjne dotyczące rzeczonego budynku. Wszak, jak słusznie spostrzegł prokurator, podsądny działał dla własnych korzyści i nie spodziewał się, że podjęte kroki narażą go na poniesienie odpowiedzialności karnej.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji pominął też okoliczności, które niewątpliwie mogą mieć wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości. Dotyczy to w szczególności faktu, iż przez okres od 7 stycznia 2019 roku do kwietnia 2020 roku przedmiotowy budynek nie był zamieszkały (tak wynika przynajmniej z zeznań G. R.). Tak więc dotyczy to już okresu, od którego obowiązywała decyzja z 12 kwietnia 2019 roku Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nakazująca do 10 maja 2019 roku opróżnienie w całości lokalu mieszkalnego znajdującego się w przedmiotowym domu. Skoro przez tak długi czas budynek ten był niezamieszkały oskarżony nie może skutecznie powoływać się na stanowisko i opór lokatorów, który rzekomo miał mu uniemożliwić wykonanie nakazu inspekcji nadzoru budowlanego. Oskarżony konsekwentny w swoich działaniach był nawet po zapadnięciu wyroku Sądu Administracyjnego (17 września 2019 roku), czy też Naczelnego Sądu Administracyjnego (23 kwietnia 2020 roku), które oddaliły jego skargi. Tak więc nawet wyczerpanie całego toku postępowania administracyjnego nie skłoniło oskarżonego do poddania się rygorom zapadłych w nim orzeczeń, a stan zagrożenia katastrofą trwa do chwili obecnej. Z zeznań D. K. – pracownika nadzoru budowlanego wynika, że w dalszym ciągu toczy się postępowanie administracyjne, ale nie ustalono w jakim przedmiocie, co należy wyjaśnić przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Jeszcze raz w tym miejscu podkreślenia wymaga, iż w ocenie Sądu Okręgowego (co zresztą wykazał Sąd pierwszej instancji) nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony swoim działaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu, albowiem nie spełnił wymogów wynikających z art. 61 Prawa budowlanego zapewniających należyty stan techniczny i bezpieczne użytkowanie budynku stanowiącego jego własność. I bez znaczenia jest, czy P. J. jest jedynym właścicielem, czy też jednym ze współwłaścicieli, co sugeruje w swojej apelacji. Obowiązek wynikający z przytaczanego przepisu obciąża każdego współwłaściciela i gdyby takowi zostali ustaleni mogliby ewentualnie stanąć pod analogicznym zarzutem. Oskarżony musiał doskonale zdawać sobie sprawę ze złego stanu technicznego budynku skoro z własnej inicjatywy wystąpił do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. o podjęcie stosownych działań. Przekonanie oskarżonego zostało potwierdzone w trakcie oględzin obiektu budowlanego w dniu 31 października 2018 roku i to głównie ta czynność, w której uczestniczyli wykwalifikowani pracownicy inspekcji nadzoru budowlanego stanowiła główną podstawę dalszych decyzji administracyjnych, a nie tylko załączona przez oskarżonego prywatna opinia biegłego budowlańca. Oskarżony, pomimo nałożenia na niego wymogu dokonania stosownych działań zwiększających chociażby bezpieczeństwo użytkowania obiektu, zaniechał wszelkich czynności powodując realne niebezpieczeństwo wystąpienia katastrofy budowlanej. Należy bowiem pamiętać, że funkcją takich uregulowań, jakie zawarte są m. in. w prawie budowlanym jest zapewnienie bezpieczeństwa ogółu społeczeństwa przed zaistnieniem takich zdarzeń jakie mogły być wynikiem zaniechania ze strony oskarżonego. Dlatego, od każdej z osób podlegających rygorom wynikającym z tych przepisów, w tym wypadku oskarżonego jako właściciela obiektu budowlanego, jest bezwzględne ich przestrzeganie, zwłaszcza w odniesieniu do rozstrzygnięć wydanych przez upoważnione do tego organy.

Stąd, mając na uwadze powyższe oraz dyspozycję art. 454 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zobligowany został do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu celem ponownego rozpoznania, albowiem przy ustalonym przez Sąd meriti stanie faktycznym brak podstaw do uznania, że popełniony przez oskarżonego czyn charakteryzuje się znikomą społeczną szkodliwością.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec zasadności wywiedzionego zarzutu na uwzględnienie zasłużył wniosek apelacyjny sformułowany przez skarżącego.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego:

obraza prawa materialnego (w zakresie pkt II wyroku) – art. 91a ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez formalne przypisanie wypełnienia jego dyspozycji przez P. J. bez podania jaki zamiar popełnienia czynu zarzuconego oskarżonemu przyjął Sąd, w sytuacji gdy występek z art. 91a Prawa budowlanego można popełnić tylko z winy umyślnej, a w uzasadnieniu wyroku przywołane zostały okoliczności, które wskazują bardziej na nieumyślność działania P. J. niż na umyślność jego działań;

Apelacja oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych przez bezpodstawne przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu z art. 91a ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane pomimo, że przeprowadzone w postępowaniu sądowym dowody, skutki błędów i zaniechać Komendy Miejskiej Policji w S. prowadzącej dochodzenie i asesora Prokuratury Rejonowej w Siedlcach nadzorującego je, a przede wszystkim dowody pominięte przez Sąd Rejonowy w Siedlcach całkowicie zaprzeczały oskarżeniu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Generalnie zarzuty podniesione w obu tych środkach odwoławczych nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia Sądu drugiej instancji, co zostało wykazane we wcześniejszej części uzasadnienia, niemniej zgodzić należy się z zarzutem apelacji obrońcy, iż zawarte w uzasadnieniu wyroku rozważania w zakresie strony podmiotowej są mało precyzyjne i mogą rodzić wątpliwości, czy faktycznie Sąd przyjął, że P. J. przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie, czego wymaga art. 91a ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane. Jednakże, okoliczność ta nie mogła mieć wpływu na ocenę zasadności zarzutów podniesionych w apelacji oskarżonego i jego obrońcy, skoro nie mogły one skutkować wydaniem wyroku uniewinniającego.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonego:

- o uniewinnienie oskarżonego;

Wniosek oskarżonego:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski okazały się niezasadne z przyczyn wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

-----------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

---------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu Sąd w całości przeprowadzi postępowanie, a przy ocenie dowodów będzie miał na względzie uwagi i wskazania zawarte we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 kwietnia 2022 roku, wydany w sprawie o sygn. II K 30/21;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 kwietnia 2022 roku, wydany w sprawie o sygn. II K 30/21;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 kwietnia 2022 roku, wydany w sprawie o sygn. II K 30/21;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana