Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale prokuratora Sebastiana Bryłki

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2016 r.

sprawy M. H.

podejrzanego z art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez pokrzywdzonego E. H.

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt II K 1133/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od E. H. na rzecz Skarbu Państwa 80 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 475/16

UZASADNIENIE

M. H. został podejrzany o to, że:

w dniu 26 sierpnia 2015 r. w M., pow. (...), woj. (...) groził swojemu ojcu E. H. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim uznając, że podejrzany M. H. dopuścił się dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec M. H. warunkowo umarzył na okres 2 (dwóch) lat próby; na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 2 k.k. orzekł wobec podejrzanego M. H. obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego E. H.; zasądził od podejrzanego M. H. na rzecz Skarbu Państwa 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków związanych z niniejszym postępowaniem.

Apelację od tego wyroku wniósł pokrzywdzony E. H., z której treści wynika, że nie zgadza się z wydanym przez Sąd Rejonowy orzeczeniem i stąd należy wywodzić, że domaga się uchylenia zaskarżonego orzeczenia. W treści apelacji nie wskazał żadnych zarzutów procesowych, podnosząc jedynie, że nie ma zaufania ani do sądu ani do prokuratury oraz policji w M., zaś jego zdaniem Sąd I instancji nie rozważył wszystkich okoliczności tej sprawy, a zobowiązanie M. H. do przeproszenia pokrzywdzonego jest kpiną.

Na rozprawę odwoławczą nie stawili się ani pokrzywdzony, ani podejrzany.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pokrzywdzonego E. H. nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd odwoławczy po zapoznaniu się z aktami sprawy i pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku doszedł do przekonania, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, a podstawą wydanego w tej sprawie orzeczenia był całokształt okoliczności ujawnionych w tym postępowaniu.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a nadto jakie okoliczności zadecydowały o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec E. H.. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tę ocenę i przedstawione za nią argumenty uznając, że są one przekonywujące, logiczne oraz zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przede wszystkim Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji, że okoliczności przedmiotowego zdarzenia i w konsekwencji uznanie winy oskarżonego M. H. nie budzą wątpliwości. O skierowaniu przez M. H. wobec jego ojca E. H. groźby pozbawienia życia świadczą nie tylko zeznania pokrzywdzonego, ale także zeznania bezpośrednich świadków tego zdarzenia oraz wyjaśnienia podejrzanego. Zarówno M. H. jak i matka podejrzanego – H. H. oraz przybyły na interwencję policjant T. G. potwierdzili, że krytycznego dnia pokrzywdzony wezwał policjanta na interwencję, zarzucając synowi i byłej żonie kradzież różnych przedmiotów z domku letniskowego. Nie bez znaczenia pozostaje też fakt, że między pokrzywdzonym a jego byłą żoną i synem od wielu lat trwa bardzo silny konflikt, w czasie którego E. H. zgłasza organom ścigania fakty dokonania kradzieży na jego szkodę różnych przedmiotów przez w/w członków jego rodziny. Sprawy te zostały ostatecznie umorzone. Istotną okolicznością jest również fakt, że w przeszłości E. H. był skazany za znęcanie się nad rodziną i z jego winy orzeczono rozwód między tymi małżonkami. Krytycznego dnia M. H. na widok policjanta oraz ojca zarzucającego mu kradzież różnych przedmiotów istotnie skierował do ojca groźbę pozbawienia życia sypiąc jednocześnie ziemią w jego kierunku. Ze stwierdzeń podejrzanego wynika, że taka reakcja była podyktowana silnym wzburzeniem wynikłym z takiej sytuacji. Podejrzany, jak stwierdzono wyżej, przyznał się do popełnienia tego czynu, wyraził skruchę i stwierdził jednocześnie, że w żadnym momencie nie miał na celu realizowania tej groźby. Niezależnie od powyższego, zważywszy na fakt, iż pokrzywdzony stwierdził, że obawiał się tych gróźb, Sąd I instancji zasadnie uznał, że wina podejrzanego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Mając na uwadze ustawowe zagrożenie karą za taki czyn, a nadto uwzględniając okoliczności tego czynu i postawę podejrzanego po jego popełnieniu, Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu występku nie jest znaczny, zaś dotychczasowa niekaralność podejrzanego uzasadnia przypuszczenie, że mimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Dlatego też w ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji zasadnie uwzględnił wniosek Prokuratora Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres próby 2 lat i jednocześnie zobowiązał podejrzanego do przeproszenia ojca za takie zachowanie. Stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustalenia czasu okresu próby oraz obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego zasługuje na pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Z tych względów Sąd odwoławczy nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które skutkowałyby koniecznością uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku. Także pokrzywdzony w swojej apelacji nie podał żadnych dodatkowych argumentów, które uzasadniałyby zmianę wydanego przez Sąd orzeczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy i zgodnie z art. 636§1 kpk zasądził od E. H. koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.