Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SSO Agata Kowalska

SSO Jerzy Kozaczuk (spr.)

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 491/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 25 marca 2021 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 15/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzut wywiedziony przez oskarżyciela publicznego:

Rażąca niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy w sytuacji, gdy skazany M. T. był już wielokrotnie skazany za przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości i znacznym stopniu jego w nich zawinienia, co w połączeniu z jego właściwościami i warunkami osobistymi przemawiało za zastosowaniem zasady asperacji przy wymiarze kary łącznej w innym stopniu, kary surowszej tak, by mogła ona osiągnąć w stosunku do skazanego i w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa swe cele zapobiegawcze i wychowawcze;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony przez oskarżyciela publicznego okazał się zasadny, wobec czego zasłużył na uwzględnienie.

Wyprzedzając meritum przedmiotowych rozważań Sąd Okręgowy poczuł się zobowiązany, by nadmienić, iż zaprezentowane poniżej uwagi natury ogólnej, dotyczące problematyki kary łącznej bądź jej ewentualnej niewspółmierności, wobec zachodzącej tożsamości treści obu apelacji, będą miały zastosowanie nie tylko wobec wywodów oskarżyciela publicznego, lecz także skarżącego obrońcy, dlatego Sąd Odwoławczy omówi tę materię jednorazowo w sposób zbiorczy w części poniżej, by w następnych wersach lektury odwołać się bezpośrednio do twierdzeń poszczególnych apelacji.

Tym samym, na wstępie niniejszych rozważań nadmienić należy, iż przesłanka rażącej niewspółmierności kary (w tym wypadku kary łącznej) jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko zainteresowanej strony procesowej, ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość bądź przeciwnie – jest karą zbyt łagodną, która nie zdoła spełnić swych ustawowych celów. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, czyli niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Pojęcie rażącej niewspółmierności oznacza zatem znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Uzupełniając powyższe dywagacje natury teoretycznej dodać należy, iż zgodnie z treścią art. 86 kk, Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności. Wobec obowiązujących przepisów karnomaterialnych orzeczona względem skazanego M. T. kara łączna pozbawienia wolności winna zatem stanowić wynik połączenia dwóch wskazanych przez Sąd merytoryczny kar jednostkowych, w świetle których granice tejże kary łącznej, przy uwzględnieniu treści art. 86 § 1 kk, winny oscylować pomiędzy karą 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a karą 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Analizując tę materię nie należy przy tym tracić z pola widzenia, iż indywidualizacja kary łącznej w każdym konkretnym przypadku należy do ferującego wyrok Sądu, który poza stosowaniem ogólnych dyrektyw i zasad wymiaru kary, uwzględnieniem oceny całokształtu czynów przestępnych i podmiotowo-przedmiotowych relacji między nimi, winien mieć na uwadze okoliczności, które ujawniły się po wydaniu poprzednich wyroków oraz wzgląd na prewencyjne cele karania zarówno w indywidualnym, jak i społecznym aspekcie.

Przenosząc te uwagi o charakterze ogólnym na kanwę przedmiotowej sprawy wyraźnie zaakcentować należy, iż występujące w sprawie okoliczności dotyczące M. T. nakazywały przyjąć, że orzeczona w pierwoszoinstancyjnym postępowaniu kara łączna 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nosiła cechy rażącej łagodności, co spowodowało, w myśl art. 438 pkt 4 kpk, wydanie przez Sąd Okręgowowy orzeczenia reformatoryjnego. Zdaniem ów organu orzekającego, analogicznie uznać zatem należy, iż sankcja karna zaproponowana przez Sąd merytoryczny nie spełniłaby swoich celów w zakresie społecznego oraz indywidualnego oddziaływania. Tym samym, konkludować winno się, iż Sąd Rejonowy, pomimo przeprowadzenia postępowania przeciwko skazanemu w sposób prawidłowy, niewłaściwie uwzględnił wszystkie okoliczności wynikające z kodeksowych dyrektyw wymiaru kary łącznej, wyrażone w art. 85a kk, przyjmując, iż dają one podstawy do wymierzenia jej w oparciu o zasadę silnie wyśrodkowanej asperacji, podczas gdy, okoliczności przedmiotowej sprawy wskazywały, iż bardziej celowym byłoby zastosowanie tożsamego modelu łączenia kar, jednakże zdecydowanie zbliżonego do bardziej rygorystycznej reguły jaką stanowi tzw. kumulacja. W tym miejscu podkreślić należy, co również wydaje się znamienne z punku widzenia zarzutu skarżącego obrońcy, że obowiązujące przepisy prawa nie wprowadzają automatyzmu w zakresie kształtowania kary łącznej i nie dają podstaw w każdej sytuacji do zastosowania czy to zasady pełnej absorpcji (bądż asperacji zbliżonej do absorpcji), czy też pełnej kumulacji. W orzecznictwie i doktrynie od dawna ugruntowany jest pogląd, że im bliższe są związki czasowe i rodzajowe pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, tym bardziej wskazane jest zastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady absorpcji, natomiast im związki te są odleglejsze, tym pełniejsze winno być zastosowanie zasady kumulacji. Jednakże wskazana wytyczna również nie obliguje ferującego karę łączną Sądu do bezrefleksyjnego stosowania którejś ze wspomnianych metod tylko ze względu na rodzajowość przypisanych danemu skazanemu czynów. Wręcz przeciwnie – rzeczona rodzajowość jest tylko jedną ze składowych elementów istotnych dla oceny, która z metod łączenia kar winna mieć zastosowanie na gruncie konkretnej sprawy. Innymi słowy, czyniąc ustalenia tego rodzaju nie należy bazować wyłącznie na tej przesłance z pominięciem tła sytuacyjnego danej sprawy, zwłaszcza okoliczności dotyczących osoby sprawcy, gdyż działanie zgodnie z tak nakreślonym schematem wiązałoby się ze swego rodzaju brakiem obiektywizmu.

Niemniej jednak, nieco abstrahując od powyższego, wyraźnie zaznaczyć wypada, iż Sąd Okręgowy w zupełności podzielił deliberacje oskarżyciela publicznego co do rangi i znaczenia okoliczności obciążających skazanego, w szczególności jego negatywnych właściwości i warunków osobistych oraz ilości popełnionych przezeń przestępstw o znacznym stopniu ich społecznej szkodliwości, które to przesłanki Sąd pierwszej instancji po trosze zlekceważył. Tutaj przypomnieć należy, iż M. T. w przeszłości dopuszczał się przestępstw przeciwko mieniu oraz tych penalizowanych przez ustawę narkotykową, które charakteryzują się dość znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości, że czyny te nie miały charakteru incydentalnego czy przypadkowego. Wręcz przeciwnie – skazany świadomie wszedł na przestępczą ścieżkę, którą podążał nawet po wszczęciu przeciwko niemu postępowania karnego. Prezentowane przez skazanego zachowanie niewątpliwie świadczyło nie tylko o znacznym stopniu jego zdemoralizowania, ale w pewnym sensie także o zuchwalstwie i premedytacji. Ten bowiem na żadnym etapie postępowania nie wykazał skruchy ani autorefleksji, której wnioski mogłoby pozytywnie wpłynąć na jego dalszą prognozę kryminologiczną. W zaistniałej sytuacji, przyznać należy, iż zupełną rację ma skarżący podnoszący, iż orzeczenie wobec takiego typu sprawcy jakim jest M. T. kary łącznej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy winno być utożsamiane jako obdarzenie skazanego swego rodzaju nieuzasadnioną premią. Tutaj, w ślad za oskarżeniem należy położyć nacisk na okoliczność, iż ten poniekąd skorzystał już z dobrodziejstwa zaistniałej w tzw. międzyczasie zmiany przepisów prawa w zakresie kary łącznej. Wszak, Sąd Rejonowy ferując zaskarżone rozstrzygnięcie zastosował ustawę zdecydowanie względniejszą dla sprawcy co automatycznie wiązało się z orzeczeniem względem niego łagodniejszej represji karnej. Wreszcie, nie należy tracić z pola widzenia postawy prezentowanej przez skazanego po osadzeniu w zakładzie karnym. W tym zakresie nie należy pomijać milczeniem, że istotnie, opinia o M. T. była dość pozytywna, jednakże w obliczu jego bezkrytyczności wobec swoich przestępczych działań oraz pozostałych wskazanych powyżej okoliczności, nie należało jej nadawać nadmiernego znaczenia. Skazany w trakcie odbywania kary nie wykazał się żadną ponadprzeciętną postawą, którą zasłużyłby sobie na tak łagodny wymiar kary łącznej jak ten w wydaniu Sądu pierwszej instancji.

Z tych względów Sąd Okręgowy został zobligowany do podjęcia ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez podwyższenie zasądzonej wobec skazanego kary łącznej zgodnie z postulatem oskarżyciela publicznego. Ten bowiem w sposób kompleksowy wykazał niewspółmierność orzeczonej w pierwszoinstacyjnym postępowaniu sankcji, przekonująco wykazując z jakich powodów ta nie powinna się ostać. Stąd, w ocenie Instancji Odwoławczej, to orzeczenie wobec M. T. kary łącznej w wymiarze 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności spełni swe ustawowe cele, będąc jednocześnie karą słuszną i sprawiedliwą.

Wniosek

Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu M. T. kary łącznej w wymiarze 4 lat i 5 miesięcy;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec zasadności wywiedzionego zarzutu, na uwzględnienie zasłużył wniosek apelacyjny sformułowany przez oskarżyciela publicznego.

Lp.

Zarzut

Zarzut wywiedziony przez obrońcę oskarżonego:

Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 86 §1 kkw zw. z art. 53 § 1 i 2, poprzez uznanie, iż orzeczenie w stosunku do skazanego kary łącznej na zasadzie absorpcji lub na poziomie 3 lat pozbawienia wolności byłoby całkowicie nieuzasadnioną premią dla sprawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wywiedziony przez obrońcę oskarżonego okazał się pozbawiony zasadności.

Wobec faktu, iż rozważania ogólne dotyczące problematyki kary łącznej zostały szerzej omówione w części stanowiącej odpowiedź na zarzut oskarżenia, Sąd Okręgowy, ażeby bezwiednie nie powielać tych samych treści, uznał za celowe, by w tym miejscu odesłać apelującego obrońcę właśnie do tej części wywodów. Wszak, nadmierne i daremne rozbudowywanie pisemnych motywów orzeczenia nie tylko sprawiłoby, iż te stałyby się chaotyczne i nieprzystępne w odbiorze, lecz przede wszystkim godziłoby w ich ustawowe wytyczne.

Otwierając tę cześć rozważań wyraźnie zaznaczyć należy, iż zaprezentowane w części powyżej dywagacje Sądu Okręgowego dotyczące rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec M. T. sankcji karnej w odniesieniu do zarzutu obrony należy poczytywać na zasadzie a contrario. Skoro bowiem kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia doprowadziła Sąd Odwoławczy do przekonania, iż orzeczona względem skazanego kara łączna cechowała się rażącą łagodnością i jako taka nie mogła się ostać, to tym bardziej niesłusznym byłoby jej złagodzenie – zgodnie z życzeniem obrońcy.

Odpierając bezpośrednie argumenty obrony zaznaczyć należy, iż ten na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia nadmiernie wyeksponował rangę przesłanek rzekomo przemawiających na korzyść skazanego. Rzecz jasna, ich istnienia nie sposób skutecznie zanegować, jednakże w świetle pozostałych okoliczności sprawy istotnych z punktu widzenia wymiaru kary łącznej, te wskazane przez skarżącego zdecydowanie utraciły na znaczeniu.

Wszakże, pogląd utrwalony w orzecznictwie wprost wskazuje, iż zachowanie skazanego w czasie wymierzania czy wykonywania kary łącznej może być wprawdzie istotne przy wymiarze tejże kary, jednakże okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia, gdyż ma ona jedynie funkcję subsydiarną. W tym miejscu warto podkreślić, iż przywołana przez apelującego opinia z zakładu karnego nie jest dla skazanego – wbrew twierdzeniom apelacji – aż na tyle pozytywna, gdyż zawiera w swej treści jednoznaczne i wymowne stwierdzenie, iż M. T. pozostaje bezkrytyczny wobec uprzednio prezentowanych przez siebie postaw, co nie stanowi dobrego prognostyka na jego przyszłe poczynania. Faktem jest też, iż z informacji uzyskanych z Zakładu Karnego wynika, iż skazany nie był karany dyscyplinarnie, a na swoim koncie ma nawet kilka nagród, jednakże nie są to okoliczności szczególne, które winno się nadmiernie poczytywać na jego korzyść. Do podstawowych obowiązków skazanego, płynących wprost z przepisów ustawy, należy bowiem przestrzeganie porządku i dyscypliny, co winno znajdować wyraz m. in. w odpowiednim zachowaniu wobec przełożonych i współosadzonych, zachowaniu czystości w celi mieszkalnej czy ewentualnym wykonywaniu powierzonej pracy w sposób staranny i sumienny. Zdaniem Instancji Odwoławczej, zastosowanie się przez skazanego do pewnych standardów, obowiązujących w miejscu jakim jest jednostka penitencjarna nie mogło w sposób dodatni wpłynąć na jego ocenę. Nie można bowiem niejako premiować zachowań, które w danych okolicznościach winny być uznawane za normalne, a tym samym forować skazanych niewyróżniających się żadną ponadprzeciętną postawą. W świetle powyższego stwierdzić należy, że okoliczności, iż M. T. w zakładzie karnym przestrzegał regulaminu odbywania kary, zachowując się w sposób niebudzący większych zastrzeżeń służby więziennej, nie mogły być przesłankami, które w kluczowej mierze – tak jak tego żądał skarżący - miałyby wpłynąć na wymiar orzeczonej wobec niego kary łącznej. Nie są to bowiem okoliczności wyjątkowe, zasługujące na szczególną aprobatę Sądu.

W sposób analogiczny należy ustosunkować się do przekonań skarżącego obrońcy co do podjęcia się przez jego klienta stosownej terapii uzależnień. Istotnie, wskazywana postawa zasługuje na uznanie Sądu Okręgowego, jednakże nie należy ignorować, iż M. T. winien poddać się rzeczonemu leczeniu motywowany choćby troską o swoje zdrowie i życie, nie zaś pod presją sytuacji, w jakiej się znalazł. Tymczasem, Sąd Okręgowy nie mógł oprzeć się przekonaniu, iż takie a nie inne działania ze strony skazanego nakierunkowane były na ewentualne zyski, właśnie czy to perzy wymiarze kary łącznej czy przy czynnościach postępowania wykonawczego, nie będąc siłą rzeczy rezultatem szczerej autorefleksji. Wszak, trudno przyjąć, ażeby z jednej strony M. T. samodzielnie wyprowadził wnioski o konieczności podjęcia stosownej terapii i odcięcia się w przyszłości od używek i środowisk, w których te mogłyby występować, a jednocześnie nie okazywał skruchy wobec swych karygodnych działań, które związane były właśnie ze środkami i substancjami tego typu. Stąd, wobec zaistniałych rozbieżności i swego rodzaju braku konsekwencji w przedsięwzięciach skazanego, Sąd Odwoławczy nie mógł zaufać przekonaniom jego obrońcy na tyle, by uwzględnić postulat o złagodzeniu orzeczonej względem M. T. kary łącznej. Z kolei, utrzymywanie przezeń kontaktów z rodziną nie dowodzi, iż skazany nie jest osobą zdemoralizowaną, a wynika raczej z chęci zaspokojenia podstawowych potrzeb jednostki, w szczególności takich jak poczucie bezpieczeństwa, miłość czy przyjaźń.

Co więcej – o rzekomej skrusze ze strony skazanego w żadnym razie nie mógł przeświadczać fakt, iż ten nie wniósł środka zaskarżenia od jednego z wyroków podlegających łączeniu. Wszak, taka a nie inna decyzja procesowa nie musiała wynikać ze przemyślanej akceptacji zapadłego względem niego orzeczenia, czy wreszcie świadomości o konieczności poniesienia konsekwencji za swoje niezgodne z prawem czyny, lecz mogła wynikać z zupełnie innych, abstrakcyjnych czy nawet przypadkowych okoliczności, stąd argument ten, choć zaprezentowany tak, aby wybrzmiał na korzyść M. T., nie mógł przekonać Sądu Okręgowego.

Puentując całość powyższych wywodów stosownym jest nadto dodanie, iż zastosowanie zasady absorpcji, zgodnie z którą wobec M. T. orzeczona zostałaby kara łączna w wymiarze 2 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, wiązałoby się z bezzasadnym quasi darowaniem skazanemu wykonania jednej z kar orzeczonych w dwóch pozostałych wyrokach, a tym samym implikowałoby bezkarność skazanego za przestępstwa, za które został skazany. W tym miejscu rozważań, należy zwrócić uwagę, że celem kary łącznej nie jest znaczące nagradzanie sprawcy wielokrotnie łamiącego porządek prawny, lecz zapewnienie racjonalnego stosowania kar poprzez likwidację w postępowaniu wykonawczym ich swoistej, wynikającej z kilkukrotnych skazań, konkurencji. Popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji, wskazuje bowiem na daleko posunięty stopień demoralizacji skazanego, dla którego wejście w konflikt z prawem nie ma jednorazowego, przypadkowego charakteru.

Wniosek

Wniosek obrońcy oskarżonego o zmianę pkt I wyroku, w którym Sąd Rejonowy orzekł wobec skazanego karę łączną w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności poprzez wymierzenie kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności (ewentualnie w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionego zarzutu, na uwzględnienie nie zasłużył sformułowany przez obrońcę wniosek apelacyjny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 25 marca 2021 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 15/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności zarzutu wywiedzionego przez obrońcę oskarżonego, przy jednoczesnym kierunku apelacji prokuratora i braku przesłanek z art. 440 kpk, Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie utrzymał w mocy wyrok Sądu pierwszej instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 25 marca 2021 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 15/21.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zasadności zarzutu wyprowadzonego przez oskarżyciela publicznego, Sąd Okręgowy zobligowany zostać do podjęcia ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez podwyższenie wymierzonej skazanemu łącznej kary pozbawienia wolności do 4 lat i 5 miesięcy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 kpk w zw. z art. 634 kpk, uznając iż na gruncie przedmiotowej sprawy zaistniały przesłanki za zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania. Rzeczona decyzja procesowa podyktowana została sytuacją finansową M. T., który ma w perspektywie wykonanie dość długoterminowej kary pozbawienia wolności, co zdecydowanie ograniczy możliwości zarobkowe skazanego.

7.  PODPIS