Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 499/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 23 kwietnia 2025 roku w sprawie o sygn. akt II K 936/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka E. P. i uznanie przedmiotowych zeznań za w pełni wiarygodne, w sytuacji, gdy powyższy świadek jest byłą żoną oskarżonego i pozostaje z nim w silnym konflikcie a nadto, w przeszłości świadek składała na oskarżonego liczne zawiadomienia, w tym o czyn pedofilii i domagała się pozbawienia oskarżonego praw rodzicielskich nad wspólną córką stron.

2.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka E. P. i uznanie przedmiotowych zeznań za w pełni wiarygodne, podczas gdy przedmiotowe zeznania są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

3.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka M. K. i uznanie przedmiotowych zeznań za w pełni wiarygodne, w sytuacji, gdy powyższy świadek od wielu lat pozostaje skonfliktowany z oskarżonym, co więcej w przeszłości świadek składała liczne zawiadomienia na oskarżonego.

4.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka M. K. i uznanie przedmiotowych zeznań za w pełni wiarygodne podczas gdy przedmiotowe zeznania są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

5.  Obraza przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z zeznań świadka S. S., który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych – co skutkowało oparciem przez Sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

6.  Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z niekwestionowanej przez Sąd, zawartej między oskarżonym a S. S. umowy użyczenia samochodu marki S., co skutkowało oparciem przez Sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania wskutek złożonej przez obrońcę oskarżonego apelacji, uznał podniesione zarzuty jako niezasadne i tym samym wniesionego środka odwoławczego nie uwzględnił.

Wspólnym mianownikiem zarzutów podniesionych przez obrońcę w apelacji było kwestionowanie dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów z zeznań świadków – siostry oskarżonego M. K. oraz jego byłej żony E. P.. Zdaniem obrońcy, z racji toczącego się od lat konfliktu między tymi świadkami, a oskarżonym, Sąd Rejonowy nie powinien uznawać tych zeznań za w pełni wiarygodnych, a ponadto zdaniem obrońcy przedmiotowe zeznania były sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Co więcej, obrońca zarzucał pominięcie dowodów z zeznań świadka S. S. oraz z dowodu w postaci umowy użyczenia samochodu marki S., a zatem oparcie przez Sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, właściwie oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalając na jego podstawie rzeczywisty stan faktyczny, uwzględniając przy wyrokowaniu wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, które finalnie jednoznacznie przemawiały za sprawstwem oskarżonego co do zarzucanych mu czynów. Zarzuty apelacyjne obrońcy opierały się na przyjętej linii obrony, przedstawiającej alternatywny przebieg wydarzeń, zgodnie z którym samochodem oskarżonego kierował S. S., który zawarł z oskarżonym umowę użyczenia pojazdu. Należy podkreślić, że taka linia obrony pojawiła się dopiero na etapie postępowania sądowego, bo w toku przesłuchania w dniu 18 października 2024 roku oskarżony nie wyjaśniał o tak istotnej okoliczności jak zawarta umowa użyczenia. W ocenie Sądu Okręgowego, forsowana przez obronę wersja wydarzeń była wątpliwa i na uwzględnienie nie zasługiwała, bowiem nie uzyskała swego potwierdzenia w wiarygodnym materiale dowodowym, jak również była sprzeczna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Aprobując zaś ocenę materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd meriti, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również błędów w ustaleniach faktycznych, które były na tych dowodach poczynione. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie nadał zeznaniom świadków M. K. i E. P. walor wiarygodności. Obrońca zarzucił wyrokowi Sądu I instancji, że budowanie stanu faktycznego w oparciu o relacje świadków będących osobami skonfliktowanymi z oskarżonym, mającymi osobisty interes w przedstawieniu go w negatywnym świetle, jest sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem i wskazaniami doświadczenia życiowego. Sąd I instancji podkreślił, że wydając wyrok brał pod uwagę fakt, że świadkowie wykazywali niechęć do oskarżonego z powodu wieloletnich konfliktów istniejących między nimi, a oskarżonym. Jednak, po wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego Sąd Rejonowy powziął przekonanie, że nic nie wskazuje na to, aby ich relacje procesowe nie były zgodne ze stanem rzeczywistym. Sąd Okręgowy podziela to zdanie. Po pierwsze, z zachowania świadków wynika, że nie forsowały one za wszelką cenę swojej tezy, chcąc doprowadzić do ukarania oskarżonego. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, fakt, iż w toku rozprawy przeprowadzonej w dniu 19.03.2025 roku świadek M. K. wskazała, iż odnośnie do zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2024 roku nie jest w 100 % pewna, czy samochodem S. kierował wówczas oskarżony, świadczy dobitnie o tym, iż nie dążyła ona do obciążenia oskarżonego za wszelką cenę, lecz obiektywnie relacjonowała zaobserwowane przez siebie zdarzenia. Co prawda, we wcześniejszych procesach, w których brał udział oskarżony, świadkowie M. K. i E. P. również zeznawały na jego niekorzyść, m.in. w sprawie rozwodowej prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Siedlcach – I Wydział Cywilny. Jednak obrońca nie wykazał, iż świadkowie zeznawali nieprawdę, nie zostało wszczęte postępowanie na podstawie stosownego zawiadomienia co do ewentualnego składania fałszywych zeznań, a więc tym bardziej nie zapadł wyrok skazujący je za składanie fałszywych zeznań. Ponadto, należy zauważyć, że siostra oskarżonego M. K., składając zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z dowodem rzeczowym w postaci nagrania rejestrującego prowadzenie pojazdu przez oskarżonego, musiała liczyć się z tym, że organy ścigania dysponują urządzeniami technicznymi umożliwiającymi powiększenie obrazu w celu ustalenia wizerunku osoby, a zatem w przypadku kłamstwa i fałszywych pomówień oskarżonego świadek M. K. mogłaby ponieść negatywne konsekwencje prawnokarne. Jeśli zaś chodzi o zarzut obrońcy dotyczący tego, że osoba kierująca pojazdem marki S. zarejestrowana na nagraniu dostarczonym przez świadka nie jest możliwa do jednoznacznego zidentyfikowania, gdyż podobny wizualnie do oskarżonego jest jego kolega, użytkujący samochód, to zarzut ten również należało uznać za nietrafiony. Świadkowie – była żona oskarżonego oraz jego siostra, bardzo dobrze znały oskarżonego i zgodnie z doświadczeniem życiowym należało uznać, że miały najlepszą możliwość rozpoznania go. Należy wskazać, że świadek M. K. widział oskarżonego nie tylko jadącego samochodem, ale również wsiadającego za kierownicę pojazdu i odjeżdżającego samochodem.

Ponadto, Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 lipca 2013 (sygn. II AKa 81/13), iż nie należy a priori oceniać jako niewiarygodnych zeznań świadków powiązanych osobiście z pokrzywdzonym - istotą oceny dowodów jest bowiem ich treść, a nie pochodzenie. W polskiej procedurze karnej nie stosuje się bowiem formalnej oceny dowodów, lecz swobodną, zaś dowody ocenia się pod względem wiarygodności i niewiarygodności, nie zaś obiektywizmu lub subiektywizmu. Do tej kwestii odniósł się również Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2018 r. ( sygn. akt V KK 520/18) podkreślając, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

Zdaniem Sądu Okręgowego zasadne było również przyjęcie, że z zeznań świadka S. S. nie można wnioskować, że w sprawie należało wydać wyrok uniewinniający. Jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, sama okoliczność używania samochodu S. przez świadka S. S. nie podważała wiarygodności zeznań świadków M. K. i E. P., ponieważ używanie pojazdu przez S. S. nie wyłączało możliwości korzystania z niego przez oskarżonego w czasie zaistnienia przypisanych mu czynów. Z tego samego względu, na Sąd nie kwestionował treści zawartej umowy, ale nie mogła ona powodować wyłączenia odpowiedzialności oskarżonego. Sąd przeanalizował ten dokument i z jego treści i okoliczności powstania wyciągnął właściwe wnioski. Umowa użyczenia nie zawierała zakazu używania pojazdu przez właściciela, a zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego pojazdem tym jeździła również jego partnerka.

Podsumowując powyższe rozważania Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że Sąd meriti sprostał wymagającemu zadaniu i ocenił zgromadzony materiał dowodowy właściwie, wyczerpująco i trafnie to uargumentował, a także na jego podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny w sprawie, uzasadniający przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów, natomiast zarzuty skarżącego okazały się niezasadne. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

We wniesionym środku odwoławczym brak było zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez obrońcę nie była zasadna i tym samym nie zasługiwała na uwzględnienie. Jednocześnie, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzając od oskarżonego 600 zł tytułem opłaty za skazanie na karę grzywny, oraz na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – zasądzając kwotę 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 23 kwietnia 2025r. sygn. akt II K 936/24

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana