Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2025r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Paweł Mądry
Protokolant:	sekr. sądowy Kinga Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2025 r.

sprawy K. P.

obwinionego o czyn z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 15 maja 2025 r. sygn. akt II W 1335/24

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej M. L. na rzecz obwinionego K. P. kwotę 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej M. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 110 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 501/25

UZASADNIENIE

K. P. został obwiniony o to, że w dniu 4 października 2024 r. około godz. 12:30 na ul. (...) w S. (rejon skrzyżowania z ul. (...)) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszych i nie ustąpił pierwszeństwa małoletnim pieszym wchodzącym na to przejście zmuszając jedną z dziewczynek do cofnięcia się celem uniknięcia potrącenia, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw.

Wyrokiem z dnia 15 maja 2025 roku Sąd Rejonowy w Siedlcach uniewinnił K. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Apelację od powyższego wyroku złożyła pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść obwinionego i zarzucając mu:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań obwinionego K. P. polegającej na obdarzeniu tych zeznań atrybutem wiarygodności w zasadniczej części tj. co do faktu niezaistnienia przedmiotowego zdarzenia i jego przebiegu w sytuacji, gdy K. P. jest obwinionym w sprawie i nie ma obowiązku mówienia prawdy,

2. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez odmówienie waloru wiarygodności zeznaniom M. L. i E. C. w sytuacji, gdy zarówno M. L., jak i E. C. nie miały powodu, by składać fałszywe zeznania, a E. C. jest osobą obcą dla obwinionego, nie jest z nim w żadnym konflikcie,

3. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez pominięcie wniosku dowodowego oskarżycielki posiłkowej o zwrócenie się do operatora telefonu komórkowego należącego do K. P. o wskazanie danych lokalizacji tego telefonu w dniu 4 października 2024 r. (k. 53) w sytuacji, gdy dane logowania tego telefonu były niezbędne do poczynienia prawidłowych ustaleń w postępowaniu sądowym,

4. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez pominięcie faktu, że zdjęcie przedstawiające prace K. P. w mieszkaniu świadka E. K. zostało wykonane o godz. 14.01, w sytuacji, gdy do zdarzenia zarzucanego obwinionemu aktem oskarżenia doszło o godzinie 12.30, czyli półtorej godziny przed tym jak wykonano wspomniane w uzasadnieniu wyroku zdjęcie,

5. obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez pominięcie wyraźnych nieścisłości i wzajemnych zaprzeczeń w zeznaniach świadków M. K. i D. G., w których to M. K. zeznała, iż obwiniony na pewno nie opuszczał jej mieszkania, w sytuacji, gdy D. G. zeznał, iż obwiniony kilkakrotnie opuszczał mieszkanie,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia - art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, polegający na uznaniu, iż obwiniony nie dokonał zarzucanego mu czynu mimo, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawy do takich ustaleń i uznanie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków M. K. i D. G. za wiarygodne, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego prowadzą do wniosku, iż obwiniony popełnił zarzucany mu czyn,

7. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 86 § la kw wyrażającą się w błędnym przekonaniu, że zachowanie obwinionego nie wyczerpuje znamiona wykroczenia stypizowanego w tym przepisie, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że obwiniony popełnił wykroczenie.

Podnosząc powyższe, skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem Rejonowym w Siedlcach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła uchybień wskazywanych przez skarżącą.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dowodowym dokonał trafnej oceny dowodów, uwzględniając całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy. Tok rozumowania, który doprowadził do uniewinnienia obwinionego, przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozbawiony luk, czytelny i poprawny logicznie, zaś wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego okolicznościach. Sąd Rejonowy analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, oceniony zgodnie z wytycznymi art. 7 kpk, poczynił pozbawione błędu dowolności i błędu braku ustalenia faktyczne.

Na wstępie rozważań podkreślenia wymaga, iż zarzuty podnoszone przez pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej miały charakter czysto polemiczny, sprowadzający się do kwestionowania oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparte były jedynie na wyrywkowych, wyrwanych z kontekstu całości wypowiedzi, fragmentach materiału zgromadzonego w sprawie, w tym częściowych depozycji poszczególnych świadków. Skarżąca podnosząc zarzut błędnej oceny wyjaśnień obwinionego oparła swoją argumentację jedynie na twierdzeniu, iż K. P. ze względu na swoją rolę procesową w przedmiotowym postępowaniu nie miał obowiązku mówienia prawdy. Niemniej jednak, podstawą ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie nie były jedynie wyjaśnienia obwinionego, lecz także zeznania M. K. i D. G. oraz dowody z dokumentów, którym Sąd dał wiarę.

W tym miejscu należy wskazać, że zarzut obrazy art. 7 kpk nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, czego pełnomocnik na łamach wniesionej apelacji nie uczyniła. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu. Jak wynika z materiału dowodowego, obwiniony od początku postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu wykroczenia, przedstawiając dowody świadczące o tym, iż w dniu 4 października 2024 r. w godzinach od około 9:00 do 15:00 wykonywał prace remontowe pod wskazanym adresem, co następnie zostało potwierdzone przez świadków: M. K. i D. G..

W treści środka odwoławczego, pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej kwestionuje również wiarygodność w/w świadków wskazując na rzekome nieścisłości i wzajemne zaprzeczenia. Jak wskazała skarżąca, świadek M. K. zeznała, iż obwiniony na pewno nie opuszczał jej mieszkania, natomiast świadek D. G. zeznał, iż obwiniony kilkukrotnie opuszczał mieszkanie. Dokłada analiza treści zeznań świadków prowadzi do wniosku, iż wskazywane przez pełnomocnik nieścisłości i wzajemne zaprzeczenia są pozorne i wynikają z oparcia zarzutów apelacyjnych na wybiórczych fragmentach całości zeznań świadków, którzy wykluczyli, aby w dniu 4 października 2024 r. K. P. w godzinach okołopołudniowych i popołudniowych opuszczał remontowane mieszkanie na dłużej niż 3-5 minut. Ponadto świadek D. G. zeznał, iż nie widział, aby obwiniony wyjeżdżał z parkingu pod mieszkaniem. W toku postępowania nie ujawniła się również okoliczność uzasadniająca potrzebę opuszczenia przez K. P. mieszkania na dłużej.

W toku postępowania odwoławczego, pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z wydruku z portalu F. na okoliczność bardzo dobrych relacji łączących świadka M. K. z żoną obwinionego – A. P., co ma świadczyć o braku wiarygodności tego świadka oraz jej ojca – świadka D. G.. Postanowieniem z dnia 17 września 2025 r. Sąd Okręgowy uwzględnił ten wniosek dowodowy. Wydruki dołączone do wniosku dowodowego przedstawiają komentarze użytkownika A. P. od wpisami użytkownika M. K. (M. K.). Komentarze zawierają komplementy dotyczące wyglądu, pozdrowienia oraz gratulacje przesyłane pod wpisami zawierającymi zdjęcia m.in. z wakacji bądź przysięgi wojskowej. W ocenie Sądu Okręgowego, dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie ulega wątpliwości, iż znajomość między świadkiem, a żoną obwinionego nie może przesądzać o braku wiarygodności relacji M. K., bowiem postepowanie nie dotyczyło bezpośrednio A. P., lecz jej męża. Bezsprzeczne jest również to, iż w dniu 4 października 2024 roku obwiniony wykonywał prace remontowe w mieszkaniu świadka M. K. i nie jest ona jedynym świadkiem jego obecności w tym miejscu w godzinach zdarzenia. Relacja świadka M. K. koresponduje z zeznaniami świadka D. G., który nie miał żadnego powodu do składania fałszywych zeznań pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Sąd Rejonowy dokonał również prawidłowej oceny zeznań świadków M. L. oraz E. C.. Kobiety te nie były naocznymi świadkami zdarzenia, a jego przebieg znają jedynie z relacji swoich córek, które miały rozpoznać samochód jako należący do K. P., a ponadto świadek M. L. jest w silnym konflikcie z obwinionym. W ocenie Sądu Okręgowego, treść zeznań tych świadków, jako osób nieuczestniczących bezpośrednio w zdarzeniu, nie była na tyle rozbudowana, aby ujawniała istotne szczegóły przedmiotowego zdarzenia, świadczące w sposób niebudzący wątpliwości, że to właśnie K. P. kierował pojazdem oraz swym zachowaniem wymusił pierwszeństwo przed pieszymi. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, wyrok skazujący nie może być oparty na domysłach i przypuszczeniach, lecz ma opierać się na wiarygodnych dowodach. W przedmiotowej sprawie, jedynymi wiarygodnymi dowodami osobowymi są zeznania świadków M. K. i D. G., którzy tego dnia przebywali wraz z obwinionym i potwierdzają przekazywaną przez niego okoliczność, iż w dniu 4 października 2024 r. w czasie objętym zarzutem znajdował się on w remontowanym mieszkaniu, którego nie opuszczał na dłużej niż 5 minut. Dla uwiarygodnienia swoich depozycji, świadek M. K. w toku rozprawy głównej okazała zdjęcie na którym widać remontowany pokój oraz dwóch mężczyzn wykonujących prace przy ścianie. Zdjęcie wykonano 4 października 2024 r., o godz. 14:01. W toku apelacji skarżąca podniosła zarzut związany z okazanym zdjęciem, podnosząc iż zdjęcie to zostało wykonane o 14:01, a do zdarzenia zarzucanego obwinionemu doszło o godzinie 12:01. Odpowiadając na ten zarzut należy wskazać, iż okazane zdjęcie nie zostało zaliczone w poczet materiału dowodowego i nie stanowiło podstawy ustaleń faktycznych w sprawie. Jak wynika z uzasadnienia pierwszoinstancyjnego, zdjęcie okazane zostało na okoliczność tego, iż w mieszkaniu świadka w dniu zdarzenia był wykonywany remonty, lecz ta okoliczność nie była kwestionowana przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

Wbrew stanowisku skarżącej, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do wiązania zarzutu naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk. Nie zostało bowiem wykazane w złożonej apelacji, aby Sąd I instancji pominął jakieś istotne okoliczności zdarzenia czy też nie ujawnił ich na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. Sąd wszystkie dowody w sprawie poddał wnikliwej analizie i właściwie ocenił, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Skoro zatem Sąd meriti prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie, zarzut naruszenia art. 410 kpk jest bezpodstawny. Obraza przepisu art. 410 kpk zachodzi, gdy Sąd ferując wyrok opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się tylko na części materiału ujawnionego. Żadna z tych sytuacji procesowych nie zaistniała w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego poprzez pominięcie wniosku dowodowego oskarżycielki posiłkowej o zwrócenie się do operatora telefonu komórkowego należącego do obwinionego z wnioskiem o wskazanie danych lokalizacji tego telefonu w dniu 4 października 2024 r., należy wskazać, iż występowanie do przedsiębiorcy telekomunikacyjnego o udostępnienie danych o lokalizacji w postępowaniach w sprawach o wykroczenia jest niedopuszczalne. W przepisie art. 1 § 2 kpw jasno zostało wyrażone, iż w postępowaniach o wykroczenie przepisy Kodeksu postępowania karnego stosuje się jedynie, gdy niniejszy kodeks tak stanowi, a co za tym idzie, w postępowaniu w sprawach o wykroczenia nie stosuje się art. 218 kpk.

W treści apelacji, pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych mający charakter wtórny wobec zarzutów naruszenia prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Należy końcowo wskazać, że zadaniem sądu prowadzącego postępowanie dowodowe nie jest dążenie do zbadania wiarygodności każdej hipotetycznej wersji zdarzenia, lecz jedynie do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wiarygodnych dowodów. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny wiarygodności ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego. Wobec oceny wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków jako wiarygodnych, Sąd meriti nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, tj. art. 86 § 1 kw, bowiem obwiniony K. P. znajdując się w czasie objętym wnioskiem o ukaranie w mieszkaniu świadka M. K. i dokonując prac remontowych, swoim zachowaniem nie mógł wypełnić znamion wykroczenia stypizowanego w przepisie art. 86 § 1 kw. Zgromadzony materiał dowodowy nie stwarza wystarczających podstaw do przypisania obwinionemu winy za zarzucone mu wykroczenie. Skarżąca w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazała zaś nieprawidłowości procesu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów. Wobec powyższego należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania, gdyż w sprawie nie zachodziły przesłanki do wydania takiego orzeczenia.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 2 kpw oraz na podstawie §11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) oraz art. 13 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.).

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.