Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Sędziowie:

SSO Dariusz Półtorak

SSR del. Paweł Mądry (spr.)

Protokolant:

stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 504/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 19 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 89/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

--------------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1) zarzut obrazy art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków K. R. (1), w zakresie w jakim Sąd odmówił im wiary oraz zeznań świadków Ł. R., D. J., K. R. (2), G. K. (1), R. J. (1), R. J. (2), z których to zeznań jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony w czasie pobytu w S. w nocy z 16/17 lipca 2021 r., będąc w stanie znacznego upojenia alkoholowego, spadł ze schodów prowadzących do wynajmowanych przez uczestników imprezy kawalersko-panieńskiej pokoi, a ponadto w czasie pobytu w ww. miejscu oraz w M. wielokrotnie, będąc w stanie znacznego upojenia alkoholowego przewracał się;

(zarzut z pkt 1 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem pkt 1 apelacji adw. J. G.)

2) zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań złożonych przez pokrzywdzonego M. K., w zakresie w jakim Sąd uznał je za wiarygodne i na podstawie których uznał, że oskarżony M. R. dokonał pobicia pokrzywdzonego wspólnie z C. W. w dniu 16 lipca 2021r. oraz samodzielnie w dniu 17 lipca 2021r., podczas gdy w interesie pokrzywdzonego było wskazanie M. R. jako sprawcy pobicia - osoby pozostającej w złych relacjach z pokrzywdzonym - w sytuacji gdy z relacji uczestników imprezy kawalersko-panieńskiej wynika, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w wyniku upadku ze schodów oraz w czasie wielokrotnych upadków, które miały miejsce podczas pobytu w S. i M.;

(zarzut z pkt 2 apelacji adw. K. W.)

3) zarzut obrazy art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków W. K. (1), U. K., G. K. (2) i P. B. przejawiające się w bezpodstawnym uznaniu, że z tych zeznań wynika, iż K. R. (1) złożyła zawiadomienie o popełnionym przestępstwie z uwagi na stan zdrowia pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa analiza dowodów zgromadzonych w sprawie - w szczególności zeznań K. R. (1) złożonych na rozprawie - wynika, że działała pod presją rodziny pokrzywdzonego;

(zarzut z pkt 3 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem pkt 2 apelacji adw. J. G.)

4) zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków W. K. (2) i S. K., M. Z. (1) i M. Z. (2) przejawiające się w bezpodstawnym uznaniu, że z tych zeznań wynika, iż w nocy z 16/17 lipca 2021 r. doszło do pobicia pokrzywdzonego, w sytuacji gdy prawidłowa analiza i ocena tych dowodów prowadzi do wniosku odmiennego, tj. że oskarżeni oraz pozostali uczestnicy imprezy kawalersko-panieńskiej spożywali alkohol i zachowywali się bardzo głośno;

(zarzut z pkt 4 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem pkt 3 apelacji J. G.)

5) zarzut obrazy art. 7 kpk, art. 5 § 2 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii sądowo lekarskiej sporządzonej przez lekarza B. Z. i T. D. przejawiające się w bezpodstawnym uznaniu, że dowód ten wskazuje na fakt, iż ustalone u pokrzywdzonego obrażenia ciała powstały w wyniku uderzeń pięściami i kopnięć, podczas biegli stwierdzają jedynie prawdopodobieństwo powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego w mechanizmie czynnym, tj. w wyniku pobicia, tym samym wątpliwości te winny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego;

(zarzut z pkt 5 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem z pkt 4 apelacji adw. J. G.)

6) zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 2 § 2 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz niedostrzeganie przez Sąd istotnych sprzeczności w dowodach uznanych za wiarygodne, a jednoznacznie wskazujących na niemożność przypisania oskarżonemu zachowania objętego zarzutem, jak również ocenianie dowodów przez pryzmat z góry przyjętej tezy i pomijanie szeregu dowodów nie przystających do tejże, z góry przyjętej tezy - pominięcie w ustaleniach faktycznych sprawy dokumentacji medycznej z pobytów pokrzywdzonego w (...) Szpitalu Wojewódzkim w S. w dniu 30 lipca 2021 r., gdzie pokrzywdzony był pod wpływem alkoholu oraz w dniu 12 września 2021 r., gdzie pokrzywdzony był w Steinie upojenia alkoholowego;

(zarzut z pkt 6 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem z pkt 5 apelacji adw. J. G.)

w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania obrońcy oskarżonych zarzucili także:

7) błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, iż zebrany oraz ujawniony w toku postępowania materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że oskarżony M. R. dokonał pobicia pokrzywdzonego M. K. wspólnie z C. W. w dniu 16 lipca 2021 r. oraz samodzielnie w dniu 17 lipca 2021 r., a ponadto że obrażenia ciała zdiagnozowane u pokrzywdzonego powstały w wyniku pobicia, a nie w innych okolicznościach, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia winy oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie prowadzi do przeciwnej konstatacji.

(zarzut z pkt 7 apelacji adw. K. W.)

8) błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, iż zebrany oraz ujawniony w toku postępowania materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że oskarżony C. W. dokonał pobicia pokrzywdzonego M. K. wspólnie z M. R. w dniu 16 lipca 2021 r. a ponadto że obrażenia ciała zdiagnozowane u pokrzywdzonego powstały w wyniku pobicia, a nie w innych okolicznościach, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia winy oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie prowadzi do przeciwnej konstatacji

(zarzut z pkt 6 apelacji adw. J. G.)

z ostrożności procesowej obrońcy oskarżonych zarzucili:

9) obrazę przepisu art. 25 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że zachowanie pokrzywdzonego M. K. wobec uczestników imprezy, w szczególności w postaci szarpania się z K. R. (1) oraz Ł. R. zdeterminowało oskarżonych do podjęcia działań obronnych wobec K. R. (1) i Ł. R.;

(zarzut z pkt 8 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem pkt 7 apelacji adw. J. G.)

10) rażącą niewspółmierność orzeczonego środka kompensacyjnego, poprzez orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 10.000 zł, podczas gdy kwota ta nie odzwierciedla faktycznego stopnia przyczynienia się pokrzywdzonego do powstałych obrażeń, które mogły powstać również w wyniku licznych upadków pokrzywdzonego, w czasie kiedy pozostawał w nadmiernym upojeniu alkoholowym, oraz faktu prowokacyjnego zachowania pokrzywdzonego wobec pozostałych uczestników imprezy, w czasie wspólnego wyjazdu;

(zarzut z pkt 9 apelacji adw. K. W. tożsamy z zarzutem pkt 8 apelacji adw. J. G.)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych M. R. i C. W. wskazać należy, że większość z nich jest tożsama i w tym zakresie, aby nie powielać wywodów Sądu odwoławczego w kolejnych rubrykach tabelarycznego uzasadnienia, zostaną one omówione łącznie.

- Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami sprawy doszedł do przekonania, że ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, gdyż poprzedzona jest ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest logicznie i przekonywująco uzasadniona, przy czym uwzględnia zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Warto zwrócić uwagę na to, że Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazał wszystkie dowody, którym nadał przymiot wiarygodności, a także wyodrębnił te, które na przypisanie takiej cechy nie zasługiwały. Nie zabrakło też wskazania powodów, które wpłynęły na takie a nie inne ukształtowanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

- ocena zeznań świadka K. R. (1), w zakresie w jakim Sąd odmówił im wiary oraz zeznań świadków Ł. R., D. J., K. R. (2), G. K. (1), R. J. (1) i R. R. zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyliby sobie tego obrońcy oskarżonych nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 marca 2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992).

- dokładna analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż świadek K. R. (1) w toku postępowania przygotowawczego wiernie i szczegółowo opisała przebieg zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego i oskarżonych. Wtedy też świadek przyznała, że M. R. uderzył M. K. w głowę, a następnie gdy pokrzywdzony leżał na ziemi, wspólnie z C. W. zaczęli kopać go i nie reagowali na krzyk świadka. Świadek ponadto wskazała, że następnego dnia po pobiciu u pokrzywdzonego widoczne były obrażenia, które szczegółowo opisała. Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy, o wiarygodności tych depozycji świadczy również fakt, iż świadek składając zawiadomienie dołączyła do protokołu nagranie, na którym słychać jak oskarżeni omawiają między sobą, jakich uszkodzeń ciała doznali bijąc pokrzywdzonego. Ocena zeznań tego świadka dokonana przez Sąd I instancji, zarówno w zakresie części zasługującej na wiarę jak i tej, której Sąd odmówił waloru wiarygodności jest przekonująca i zgodna z zasadami określony w art. 7 kpk, zaś obrońcy nie zdołali wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego bądź też była dowolna.

- odnosząc się natomiast do zeznań świadków: Ł. R., D. J., K. R. (2), G. K. (1), R. J. (1) oraz R. J. (2) w zakresie, w jakim wskazywali oni, iż obrażenia pokrzywdzonego powstały w wyniku jego rzekomego upadku ze schodów oraz w wyniku częstej utraty równowagi ze względu na znaczne upojenie alkoholowe należy podkreślić, że jak słusznie ocenił Sąd I instancji, relacja ta stoi w ewidentnej sprzeczności nie tylko z pierwszymi zeznaniami K. R. (1), lecz także z zeznaniami pozostałych gości, którzy zajmowali pomieszczenia mieszkalne bezpośrednio pod tymi, które wynajmowali oskarżeni. Świadek Ł. R., D. J., K. R. (2) i G. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym jednakowo zeznali, że usłyszeli huk przy schodach, który wskazywałby, że M. K. z nich spadł. Natomiast lokatorzy zajmujący pomieszczenia de facto pod schodami, nie słyszeli żadnych hałasów na to wskazujących. Świadek M. Z. (1) i M. Z. (2) wprost wskazali, że nie słyszeli, aby ktoś spadł ze schodów, podobnie jak świadek W. K. (2), który wykluczył aby coś czy ktoś spadł ze schodów, natomiast wskazał, że około godziny 02:00-03:00 w dniu 16 lipca 2021 r. słyszał kłótnię dochodzącą z dworu, w trakcie której usłyszał, jak chłopak uderzył dziewczynę, a następnie w odwecie kilka osób rzuciło się na niego przewracając ławkę. Również świadek S. K. słyszała odgłosy szarpaniny w trakcie której jedna z dziewczyn z bawiącego się towarzystwa krzyczały cyt.: „ zostaw go, nie bij go”.

- w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti słusznie dał wiarę zeznaniom świadków, bowiem są to osoby obce dla stron, które nie mają żadnego interesu w ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy, w przeciwieństwie do oskarżonych oraz świadków Ł. R., D. J., K. R. (2), G. K. (1), R. J. (1) oraz R. J. (2), którzy są wieloletnimi przyjaciółmi i w zeznaniach zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym dali upust swojemu silnemu odczuciu, że pokrzywdzony w trakcie całego wyjazdu zachowywał się niepoprawnie wobec nich.

- również argumenty obrony dotyczące tego, że K. R. (1) składając zawiadomienie o przestępstwie działała pod presją rodziny pokrzywdzonego należało uznać za chybione. Jak wynika z uzasadnienia Sądu I instancji, Sąd ten szczegółowo wskazał, z jakich względów twierdzenia te nie zasługują na uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy wskazać, że K. R. (1) składała zawiadomienie o przestępstwie samodzielnie, jedynie w obecności funkcjonariusza protokołującego, co gwarantowało jej swobodę wypowiedzi. Jak wynika z zeznań świadka P. B., tj. osoby, która zawiozła K. R. (1) na komendę, nie rozmawiał on z kobietą o przebiegu zdarzenia i nie uczestniczył w policyjnych czynnościach. O dobrowolności działań K. R. (1) świadczy ponadto fakt, iż do protokołu pierwszego przesłuchania dołączyła ona wspomniane wcześniej nagranie głosowe, wskazując jednocześnie czyje głosy można na nim usłyszeć. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 25 kwietnia 2018 r., II AKa 30/18, LEX nr 2531893, zasada swobodnej oceny dowodów nie wyklucza przyznania wiarygodności jedynie części depozycji danego osobowego źródła dowodowego oraz dyskwalifikacji pozostałego zakresu jego wypowiedzi, pod warunkiem, że wyprowadzone wnioskowanie, będzie uwzględniało treść dowodu, tak w aspekcie jego cech wewnętrznych, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów, a zarazem będzie logiczne, oparte na wiedzy i wskazaniach doświadczenia życiowego i w rezultacie zamykające pole dla ocen alternatywnych, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

- odnosząc się do zarzutu 2 z apelacji obrońcy oskarżonego M. R. należy wskazać, że, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie ocenił zeznania pokrzywdzonego jako wiarygodne w całości odnośnie przebiegu zdarzenia objętego zarzutem aktu oskarżenia. Nie ulega wątpliwości, iż przebieg zrelacjonowany przez pokrzywdzonego pokrywa się z przebiegiem wydarzeń wskazanym przez świadka K. R. (1) w pierwszych zeznaniach oraz z tym, co usłyszeli świadkowie W. K. (2), S. K., M. Z. (2) oraz M. Z. (1). Bezpośrednim dowodem wskazującym na to, iż pokrzywdzony został dotkliwie pobity przez oskarżonych jest także nagranie głosowe, w którym jak już wskazano wcześniej, oskarżeni omawiali jakich urazów doznali na dłoniach w wyniku uderzania pokrzywdzonego. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, iż ocena zeznań pokrzywdzonego dokonana przez Sąd meriti była zgodna z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk, bowiem pokrzywdzony pomimo stanu upojenia alkoholowego nie miał problemu z odtworzeniem przebiegu wydarzeń, w trakcie zdarzenia nie stracił przytomności i był świadomy, kto go atakuje. Relację pokrzywdzonego potwierdzają ponadto opinie biegłych, tj. lekarza B. Z. i lekarza T. D.,

- odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 kpk i art. 5 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii sądowo lekarskiej sporządzonej przez w/w lekarzy należy na wstępie poczynić uwagę dotyczącą formułowania zarzutów. Wielokrotnie w orzecznictwie podkreśla się, że nie można równocześnie podnosić zarzutu obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk, w sytuacji gdy o naruszeniu art. 5 § 2 kpk można mówić dopiero wtedy, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący i poddania ocenie ujawnionych na rozprawie dowodów zgodnie z regułami art. 7 kpk, pozostaną nadal wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 marca 2024 r., II KK 19/24, LEX nr 3692414) Ponadto, dla zasadności zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk nie wystarczy zaprezentowanie przez skarżącego własnych wątpliwości co do stanu dowodów, ale wykazanie, że orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. W postępowaniu karnym rzeczą naturalną jest występowanie dowodów wskazujących na sprzeczne wersje wydarzeń, lecz to właśnie obowiązkiem sądu jest dokonanie rzetelnej oceny materiału dowodowego i wyeliminowanie mogących się prima facie pojawić wątpliwości. Dopiero, jeśli nie można ich rozwiać, zastosowanie znajdzie art. 5 § 2 kpk. Należy przy tym podkreślić, że: przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie, zarówno Sąd meriti jak i Sąd odwoławczy badający sprawę nie powziął jakichkolwiek wątpliwości co do mechanizmu powstania obrażeń u pokrzywdzonego, bowiem mechanizm ich powstania wynika nie tylko z opinii biegłych, lecz także z częściowo wiarygodnych zeznań K. R. (1), pokrzywdzonego M. K. oraz nagrania głosowego. Właśnie ten wymieniony materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 kpk nie stworzył pola do powzięcia jakichkolwiek wątpliwości, tudzież wysunięcia alternatywnej wersji wydarzeń, wbrew twierdzeniom obrony. Odnosząc się konkretnie do opinii biegłych należy wskazać, że opinie te są jasne i pełne w rozumieniu art. 201 kpk. Biegły lekarz medycyny sądowej B. Z. w pisemnej opinii wskazał do jakich obrażeń – jego zdaniem – powinien doprowadzić niekontrolowany upadek ze schodów, a także że takowe u pokrzywdzonego nie wystąpiły, natomiast charakterystyka obrażeń M. K. wskazuje, że powstały one w wyniku uderzeń pięściami i kopnięć, tj. „ narzędziami” twardymi, tępymi, tępokrawędzistymi, dlatego nie doszło u pokrzywdzonego do obtarcia naskórka i doznania ran, które pojawiłyby się w przypadku upadku z wysokich schodów wyłożonych twardymi kafelkami. Mając powyższe na uwadze, próba zdyskredytowania opinii biegłych przez obronę nie mogła się udać.

- obrońcy oskarżonych zarzucając naruszenie art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 2 § 2 kpk poprzez pominięcie przez Sąd dokumentacji medycznej z pobytów pokrzywdzonego w szpitalu w dniu 30 lipca 2021 r. oraz w dniu 12 września 2021 r., starają się wykazać, że pokrzywdzony cierpiał na tzw. zanik pamięci wywołany nadmierną ilością wypitego alkoholu. Twierdzenia te są oczywiście jedynie polemiką z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, bowiem z żadnego elementu materiału dowodowego nie wynika, aby pokrzywdzony miał jakiekolwiek problemy z pamięcią. Ponadto, jak już wielokrotnie wskazano w niniejszym uzasadnieniu, relacja pokrzywdzonego co do powstania urazów znajduje swoje potwierdzenie również w zeznaniach innych świadków oraz opinii biegłych.

- niezasadne okazały się również zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, które mają charakter wtórny wobec zarzutów prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

- odnosząc się do alternatywnego zarzutu naruszenia art. 25 § 2 kk należy wskazać, że w ocenie Sądu odwoławczego całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności pozwala na przyjęcie, iż gwałtowne w swym przebiegu zajście, do którego doszło z udziałem oskarżonych i pokrzywdzonego miało charakter niebezpieczny, a obrażenia ciała których doznał M. K. stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 2 kk. Sąd meriti nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżeni w okresie od dnia 16 lipca 2021 r. do dnia 18 lipca 2021 r. wspólnie wzięli udział w pobiciu M. K. w ten sposób, że M. R. uderzał pokrzywdzonego pięściami w głowę, a gdy pokrzywdzony upadł, oskarżeni kopali go razem po całym ciele, a dodatkowo M. R. w dniu 17 lipca 2021 r. kilkukrotnie uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz oraz tułów, a kiedy pokrzywdzony się przewrócił – kopał go tj. dopuścili się popełnienia czynu z art. 158 § 2 kk. Jest przy tym oczywiste, że na kanwie powyższych ustaleń nie może być mowy o działaniu oskarżonych w warunkach obrony koniecznej. Wprawdzie przekroczenie granic obrony koniecznej może przybrać postać ekscesu ekstensywnego, a więc dotyczyć sytuacji, gdy działanie obronne zostało przedłużone na czas, w którym napastnik zrezygnował już z kontynuowania zamachu, ale musi występować pewien związek pomiędzy podjętą akcją obronną a samym zamachem. Nie sposób bowiem racjonalnie mówić o przekroczeniu granic obrony w sytuacji, gdy podjęta akcja tak dalece oderwała się od sytuacji związanej z zamachem, że była faktycznie motywowana inną kwestią niż chęć obrony. W przedmiotowej sprawie, obrońcy oskarżonych starają się wywieść, iż zachowanie oskarżonych było reakcją na naganne zachowanie pokrzywdzonego, tj. ubliżanie ówczesnej narzeczonej K. R. (1) oraz szarpanie świadka Ł. R. za ubranie. Wobec prawidłowo ustalonego stanu faktycznego oczywistym jest, że akcja podjęta przez oskarżonych była dalece oderwana od zachowania pokrzywdzonego, że nie sposób uznać pobicia go za reakcję w celu obrony kobiet uczestniczących w wyjeździe. Mając powyższe na uwadze, zarzut dotyczący naruszenia art. 25 § 2 kk zarówno wobec oceny zachowania M. R. jak i C. W. należało uznać za chybiony.

- Sąd Okręgowy ponadto nie zgadza się z twierdzeniem obrońców oskarżonych, jakoby Sąd Rejonowy orzekając w niniejszej sprawie orzekł od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w wysokości rażąco niewspółmiernej. Nawiązka, o której mowa w art. 46 §2 k.k., jest rodzajem " zryczałtowanego naprawienia szkody", w tym przypadku szkody niemajątkowej, czyli krzywdy i z uwagi na kompensacyjny charakter nawiązki jej wysokość winna mieć realny, a nie symboliczny wymiar. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż wysokość orzeczonej w przedmiotowej sprawie nawiązki uwzględnia rozmiar wyrządzonej krzywdy, ocenionej zwłaszcza przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawców, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa. Mając na uwadze chociażby charakter obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, trudno jest doszukać się choćby cienia racjonalnego rozumowania w stanowisku, że zasądzona kwota nawiązki 10.000 zł od każdego oskarżonego jest zbyt wysoka.

Wniosek

wnioski apelacji obrońcy oskarżonego M. R.:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

ewentualnie:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 25 § 2 kk poprzez orzeczenie kary grzywny w wysokości 200 stawek po 20 zł jedna stawka oraz nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 1000 zł.

wniosek apelacji obrońcy oskarżonego C. W.:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

ewentualnie:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i nadzwyczajne złagodzenie kary na postawie art 25 § 2 kk poprzez orzeczenie kary grzywny w wysokości 50 stawek po 20 zł jedna stawka oraz nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 1000 zł

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów obu apelacji skutkowała bezzasadnością ich wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność wniesionych apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II., III.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), obciążył oskarżonych kosztami sądowymi za II instancję (180 zł opłaty od kary i 6,66 zł ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego C. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana