Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SO Paweł Mądry (spr.)

SO Karol Troć

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 527/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 22 kwietnia 2024r. w sprawie II K 1123/22

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

---------------------------------------------------------

-------------

--------------

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

---------------------------------------------------------

------------

--------------

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

-------------------------------------------------------------

----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzuty apelacji obrońca:

I. zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 3 ust. 1 i ust. 2, art. 4 , art. 54 ust. 3 Prawa o Ruchu Drogowym poprzez ich nieuwzględnienie przy rozstrzyganiu o odpowiedzialności karnej D. D., co skutkowało zaniechaniem uznania, że to nieostrożne zachowanie pokrzywdzonej rowerzystki G. K. na drodze doprowadził do wypadku drogowego,

II. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt. 2 i 5 kpk w zw. z art. 170 § 1a kpk zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk wyrażającą się w niezasadnym oddaleniu wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczeniu dowodu z:

- opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, na okoliczność przyczyn zaistnienia zdarzenia z punktu widzenia zasad ruchu drogowego i terenu budowy oraz zachowania poszczególnych uczestników na drodze w chwili zdarzenia, prawidłowości tego zachowania i ewentualnego przyczynienia się do tego zdarzenia,

- eksperymentu procesowego mającego stwierdzić, jaka jest widoczność z urządzenia (...) z obserwacji w lusterkach w jakie jest wyposażony ten pojazd,

- informacji z Przedsiębiorstwa (...) w M. o udostępnienie projektu czasowej organizacji ruchu, w miejscu i czasie gdy doszło do wypadku drogowego, a który to projekt zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa winien być sporządzony,

- zeznań R. P. na okoliczność organizacji ruchu na placu budowy na dzień wypadku i w jego miejscu,

skutkiem czego nie doszło do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, doszło do poczynienia nieprawdziwych ustaleń faktycznych oraz zostało naruszone prawo oskarżonego do obrony

b) art. § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegającej na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu rozstrzygnięcia na nieprawdziwych ustaleniach faktycznych wskutek dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy w tym m.in. obowiązującej czasowej organizacji ruchu na przebudowywanej drodze, a tym samym zasad ruchu drogowego obowiązujących na miejscu zdarzenia; nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności zaś dowodów z wyjaśnień oskarżonego, zapisu monitoringu, protokołów oględzin; uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanie D. D. za przestępstwo z art. 177 § 2 kk.

III. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażającego się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że:

a) D. D. w trakcie pracy miniładowarką B. cofał, w sytuacji gdy tego manewru nie wykonywała albowiem ww. urządzenie przystosowane było do pracy w obydwu kierunkach jazdy, a żółte sygnały blaskowe wysyłane przez nie ostrzegały i informowały o tym potencjalnym nietypowym zachowaniu;

b) G. K. miała pierwszeństwo przejazdu w stosunku do D. D. wykonującego prace budowalne miniładowarką B. wyposażoną w aktywne żółte sygnały blaskowe, w sytuacji gdy systemem znaków gdzie doszło do wypadku, trwające tam roboty drogowe oraz sygnalizowane niebezpieczeństwo grożące ze strony pracującego urządzenie B. zakazywały jazdy i zatrzymywania się za tym urządzeniem w trakcie jego pracy

zarzut apelacji pełnomocnika:

zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie art. 4, art. 7, art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów poprzez ustalenia, iż G. K. nie stosowała się do zasad ruchu prawostronnego oraz w zakresie uzasadnienia wyroku w zakresie stwierdzenia, iż „ Sąd podziela stanowisko, iż G. K. nie stosowała się do zasad ruchu prawostronnego o jakim mowa w przepisie art. 16 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, G. K. znajdując się w okolicy osi jezdni, niewątpliwie narażała siebie na dodatkowe niebezpieczeństwo, a w sytuacji wykonywania prac remontowych, gdyby znajdowała się przy krawędzi drogi to niebezpieczeństwo byłoby niewątpliwie mniejsze”,

a to w sytuacji:

- braku ustaleń dowodowych co do umiejscowienia pojazdu (...) w szerokości jezdni

- braku ustaleń dowodowych co do umiejscowienia rowerzystki na szerokości jezdni

- braku ustaleń co do wyglądu prawej części prawego pasa ruchu

- braku ustalenia co do szerokości jednostki roboczej maszyny (...)

- braku rozważenia przyczyn i ewentualnej dopuszczalności zajmowania przez pokrzywdzoną miejsca na środku pasa lub w rejonie osi jezdni - w sytuacji np. podjęcia manewru wyprzedzania pojazdu (...) braku rozważenia kwestii braku dodatkowego niebezpieczeństwa wywołanego przez pokrzywdzoną - z uwagi na szerokość jednostki roboczej maszyny (...)

zarzuty apelacji prokuratora:

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 4 k.p.k. art. 7 k.p.k. art. 410 k.p.k. polegającą na błędnej i dowolnej - zamiast swobodnej, opartej o wskazania wiedzy, logiki i doświadczenie życiowe - ocenie materiału dowodnego, która doprowadziła do błędnych, ustaleń faktycznych w zakresie rodzaju i rozmiaru naruszenia przez oskarżonego D. D. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i w konsekwencji zmiany opisu czynu z pkt. I aktu oskarżenia, poprzez wyeliminowanie w czynie przypisanym oskarżonemu naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym określonych w art. 54 ust 2 w zw. z art. 54 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, poprzez nie zachowanie szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewrów' naruszających ogólne zasady ruchu drogowego o ruchu prawostronnym i zatrzymaniu oraz nie sygnalizowanie manewrów zmiany kierunku jazdy pomimo, że całokształt materiału dowodowego. pozwalał na nie budzące wątpliwości ustalenia faktyczne o naruszeniu przez oskarżonego zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego o zachowaniu szczególnej ostrożności;

rażącą łagodność w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, wymierzonej mu kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn z pkt. 1 aktu oskarżania, podczas gdy charakter i okoliczności popełnienia przestępstwa, znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, uzasadniały orzeczenie znacznie surowszej kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego należy rozpocząć od zbadania zasadności zarzutów apelacji dotyczących sfery oceny dowodów i błędów w ustaleniach faktycznych, aby właściwie odnieść się do postulowanych przez skarżącego zarzutów obrazy prawa materialnego. Skarżący w swej apelacji podniósł, że w sprawie doszło do zaniechania przeprowadzenia opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Sąd Rejonowy oddalając wniosek dowodowy obrońcy o tożsamej treści uznał, że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jest zbędne, ponieważ w aktach sprawy znajduje się zapis wideo, na którym utrwalono moment wypadku, zatem nie ma potrzeby dokonywania rekonstrukcji tego wypadku. Sąd Okręgowy w całości podziela tę argumentację Sądu I instancji. Dodatkowo obrońca w treści zarzutu wskazuje, iż zadaniem takiego biegłego byłoby ustalenie przyczyn zaistnienia zdarzenia „ z punktu widzenia zasad ruchu drogowego”, w tym „ prawidłowości zachowania poszczególnych uczestników na drodze” oraz przyczynienia się do zaistnienia wypadku. Uwzględnienie takiego wniosku oznaczałoby zatem, że to biegły miałby wypowiedzieć się który z uczestników zdarzenia naruszył przepisy prawa, w tym prawa o ruchu drogowym oraz określić stopień przyczynienia się do wypadku. Tymczasem ta sfera zagadnień zarezerwowana jest wyłącznie dla kompetencji sądu, na co słusznie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu wniosku obrońcy (k. 246). Bez znaczenia dla rozpoznania sprawy pozostawał wniosek obrońcy o przeprowadzenie eksperymentu dotyczącego wykazania zakresu widoczności drogi za pojazdem B. z punktu widzenia kierowcy takiego pojazdu. W sposób oczywisty z samej konstrukcji pojazdu wynika, że oskarżony miał ograniczoną widoczność drogi za pojazdem, lecz tego rodzaju okoliczność nie zwalnia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku, a wręcz odwrotnie – stanowi jedną z przesłanek do stwierdzenia, iż oskarżony podejmując manewr cofania w warunkach ograniczonej widoczności powinien tym bardziej zachować szczególną ostrożność przed podjęciem tego manewru. Tymczasem analiza zapisu wideo wskazuje, że oskarżony rozpoczął manewr cofania natychmiast po zatrzymaniu pojazdu jadącego do przodu, co uniemożliwiło nie tylko jemu zaobserwowanie odcinka drogi za jego pojazdem, ale także uniemożliwiło podjęcie pokrzywdzonej manewru obronnego. Sąd Okręgowy nie podziela także zapatrywania obrońcy co do znaczenia dowodowego w sprawie, postulowanej przez obrońcę, informacji z Przedsiębiorstwa (...) w M. dotyczącej czasowej organizacji ruchu w czasie i miejscu wypadku, czy też ewentualnych zeznań świadka R. P. na tę okoliczność. Zagadnienie istnienia projektu czasowej organizacji ruchu nie ma o tyle znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy o ile na podstawie tych ustaleń obrońca doszukuje się podstaw do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku. Z niekwestionowanego w sprawie stanu faktycznego wynika wprost, że na remontowanej ulicy (...) odbywał się ruch pojazdów i pieszych, zaś oskarżony miał świadomość, że wykonuje prace z wykorzystaniem pojazdu B. w ruchu drogowym. Bez znaczenia dla jego odpowiedzialności jest to, czy zgodnie z opracowanym planem na tej ulicy mógł odbywać się ruch pojazdów czy nie. Istotne było jedynie to, że oskarżony nie był zaskoczony obecnością pojazdów, rowerzystów czy pieszych na tej drodze, gdyż z zapisu wideo wynika wprost, że przed wypadkiem po tej ulicy odbywał się ruch, zatem oskarżony miał świadomość, że nie jest jedynym użytkownikiem tego odcinka ulicy. Wobec tych rozważań Sąd Okręgowy nie zgadza się z obrońcą, że w sprawie nie doszło do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Wręcz przeciwnie, materiał dowodowy ujawniony na rozprawie był kompletny i stanowił podstawę do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego okoliczności sprawy.

- niezrozumiały jest zarzut apelacji obrońcy z którego wynika, że w sprawie doszło do błędnego ustalenia, iż do wypadku doszło w momencie wykonywania przez pojazd oskarżonego manewru cofania. Obrońca powołując się na konstrukcję pojazdu i jego właściwości stwierdził, że wykonywanie przez oskarżonego jazdy pojazdem w kierunku rowerzystki nie było cofaniem, ponieważ „ urządzenie przystosowane było do pracy w obu kierunkach”. Z oczywistych względów nie sposób zgodzić się z obrońcą. Oskarżony jadąc pojazdem w kierunku rowerzystki wykonywał manewr cofania, gdyż pojazd ten z uwagi na swoją konstrukcję nie pozwala na to, aby operator przy zmianie kierunku jazdy siedział za każdym razem przodem do kierunku jazdy. W sposób oczywisty oskarżony jadąc w kierunku rowerzystki siedział tyłem do kierunku jazdy i drogę za pojazdem mógł obserwować w lusterkach bocznych. Dodatkowo obrońca myli się co do znaczenia wysyłania przez pojazd oskarżonego pulsacyjnego żółtego światła dla ustalenia zasad ruchu drogowego w czasie wypadku, o czym poniżej. Na tym etapie rozważań wystarczy wspomnieć, że wysyłanie takiego sygnału świetlnego nie czyni z pojazdu wyposażonego w takie światło pojazdu niepodlegającego ogólnym zasadom ruchu drogowego. Obrońca w szczególności nie wykazał, na podstawie którego przepisu istnieje „ zakaz jazdy i zatrzymywania się za tym urządzeniem w takcie jego pracy”. Odnosząc się zatem do postulowanych w apelacji obrońcy błędów w ustaleniach faktycznych należy stwierdzić, że apelacja obrońcy także w tym zakresie jest całkowicie bezzasadna.

- w zakresie zarzutu apelacji obrońcy dotyczącego obrazy przepisów art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 i art. 54 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym wskazano, iż w sprawie doszło do zaniechania „ uznania, że to nieostrożne zachowanie pokrzywdzonej rowerzystki G. K. na drodze doprowadziło do wypadku drogowego”. Obrońca w uzasadnieniu apelacji nie dokonał jednak żadnych rozważań w tym zakresie i brak przedstawienia przez niego wykładni wskazanych przepisów art. 3 i 4 PRD uniemożliwia merytoryczne odniesienie się do postulowanego przez niego wniosku. Jak wyżej wskazano, Sąd Okręgowy nie podziela także stanowiska obrońcy co do tego, iż z art. 54 ust. 3 PRD wynika zakaz jazdy i zatrzymywania się za maszyną budowlaną.

- Sąd Okręgowy co do zasady uznał zasadność zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych i apelacji prokuratora w zakresie zmian opisu czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku Sądu Rejonowego w odniesieniu do treści zarzutu z pkt I aktu oskarżenia.

- trafnie wskazuje prokurator w swej apelacji, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie, wbrew okolicznościom sprawy, wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenie, że oskarżony swym zachowaniem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 54 ust. 2 w zw. z art. 54 ust. 1 PRD. Niewątpliwie pojazd, którym poruszał się oskarżony był pojazdem objętym dyspozycją art. 54 ust. 1 PRD, zatem prawidłowo w czasie jazdy wysyłał żółty sygnał błyskowy. Niemniej, wbrew stanowisku obrońcy, kierujący takim pojazdem nie ma nieograniczonej swobody w poruszaniu się w ruchu drogowym, gdyż wprawdzie kierujący wykonując prace remontowe może nie stosować się do przepisów o obowiązku jazdy na jezdni, obowiązku jazdy przy jej prawej krawędzi oraz przepisów o zatrzymaniu się i postoju, to jednak zobowiązany jest do zachowania szczególnej ostrożności w czasie kierowania takim pojazdem. A zatem oskarżony kierując pojazdem B. zobowiązany był zwiększyć uwagę i dostosować swoje zachowanie do zmiennych warunków i sytuacji na drodze w celu odpowiednio szybkiego reagowania na te zmiany. W sposób oczywisty oskarżony wykonując nagły manewr zatrzymania i jazdy do tyłu pozbawił się możliwości zachowania zgodnie z ustawowym wzorcem kierującego. Innymi słowy, oskarżony pozbawił się możliwości właściwego zareagowania na pojawienie się na jezdni, za jego pojazdem, rowerzystki mimo iż obecność na jezdni innych uczestników ruchu mógł przewidywać. Z tych powodów okoliczność podkreślana przez obrońcę, tj. ograniczona widoczność drogi za pojazdem B. z punktu widzenia kierującego tym pojazdem nie wyłącza odpowiedzialności oskarżonego za wypadek, gdyż działanie oskarżonego było sprzeczne z nakazem zachowania szczególnej ostrożności. Sąd Okręgowy nie podzielił jedynie stanowiska prokuratora co do tego, iż oskarżony naruszył obowiązek sygnalizowania zmiany kierunku jazdy, gdyż pojazd B. nie posiada kierunkowskazów.

- Sąd Okręgowy co do zasady uznał także zasadność zarzutu apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Trafnie wskazuje skarżący, iż w sprawie doszło do dowolnego i sprzecznego z materiałem dowodowym przyjęcia, iż G. K. nie stosowała się do zasad ruchu prawostronnego (art. 16 ust. 1 PRD), zaś znajdując się w okolicy osi jezdni narażała się na dodatkowe niebezpieczeństwo. Sąd Okręgowy nie podziela natomiast twierdzeń pełnomocnika co do tego, że w sprawie nie dokonano ustaleń dowodowych co do umiejscowienia pojazdu B. i rowerzystki w stosunku do szerokości jezdni, ustaleń co do wyglądu prawej części jezdni, czy szerokości samej maszyny, gdyż te dane wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela ustalenie Sądu I instancji o tym, że na odcinku drogi zarejestrowanym w zapisie wideo rowerzystka poruszała się przy osi jezdni. Wątpliwości pełnomocnika co do braku wykazania toru jazdy rowerzystki we wcześniejszym okresie nie mają znaczenia dla oceny prawidłowości jej zachowania w momencie zaistnienia wypadku. W ocenie Sądu Okręgowego, analiza zapisu wideo prowadzi do wniosku, że taktyka jazdy pokrzywdzonej przed wypadkiem była prawidłowa. Należy zauważyć, że z zapisu monitoringu wynika wprost, że pojazd B. kierowany przez oskarżony w czasie poprzedzającym wypadek poruszał się na tym odcinku jezdni nie tylko dynamicznie, ale także w obu kierunkach i na całej szerokości jezdni. Z tych powodów taktyka jazdy pokrzywdzonej przy osi jezdni umożliwiała jej zmianę swego kierunku ruchu zarówno na lewo jak i na prawo od pojazdu B., w zależności od tego gdzie na jezdni zatrzymałby się ewentualnie pojazd budowalny. Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska Sądu Rejonowego, że jazda rowerem przy prawej krawędzi jezdni zmniejszyłaby niebezpieczeństwo ze strony ruchu pojazdu B., gdyż wówczas rowerzystka nie mogłaby podjąć manewru obronnego polegającego na zjechaniu na prawą stronę (z uwagi na krawężnik) w sytuacji w której pojazd ten cofałby w jej kierunku jadąc na wprost po prawym pasie ruchu. Rowerzysta miała podstawy zakładać, że z uwagi na jej tor jazdy wzdłuż osi jezdni sprawi, że będzie bardziej widoczna dla pracowników wykonujących remont drogi, w tym dla kierującego pojazdem B..

- odnosząc się do kwestii ewentualnego przyczynienia się pokrzywdzonej do zaistnienia wypadku należy wskazać, że kierujący pojazdem (w tym przypadku rowerzystka) zbliżając się do pojazdu wykonującego roboty drogowe i wysyłającego żółte światło błyskowe jest zobowiązany zachować szczególną ostrożność co jest oczywiste i dodatkowo wynika wprost z treści § 98 ust. 6 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Należy założyć, że pokrzywdzona obserwując drogę przed rowerem dostrzegła żółty sygnał nadawany z pojazdu oskarżonego, zatem kierując się nakazem zachowania szczególnej ostrożności miała możliwość uniknięcia wypadku np. decydując się na przeprowadzenie na tym odcinku drogi roweru idąc po chodniku wzdłuż tej ulicy. Mimo takiej możliwości, nie sposób w okolicznościach tej sprawy uznać, że skorzystanie przez pokrzywdzoną z możliwości przejazdu tego remontowanego odcinka jezdni w sposób taki jak ustalono skutkuje przyjęciem, że oskarżony swym zachowaniem nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do jednoznacznego wniosku o istnieniu związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego a zaistnieniem wypadku. Jazda pokrzywdzonej rowerem wzdłuż osi jezdni ulicy (...) nie skutkowałaby jej śmiercią, gdyby oskarżony zachował szczególną ostrożność przy wykonywaniu prac remontowych z wykorzystaniem pojazdu B.. W sposób oczywisty oskarżony miał możliwość uniknięcia tego wypadku w sytuacji zachowania nakazanej ostrożności i zaniechania wykonywania gwałtownych manewrów jazdy w obu kierunkach w sytuacji dopuszczenia ruchu pojazdów na tym odcinku drogi.

- Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu apelacji prokuratora, iż kara wymierzona oskarżonemu jest rażąco łagodna. Sąd Rejonowy poczynił przekonywujące rozważania dotyczące wymiaru kary i dalszych konsekwencji skazania, zaprezentowane w pisemnych motywach wyroku. Argument z apelacji prokuratora o tym, aby na etapie dokonywania wymiaru kary za popełnienie czynu z art. 177 § 2 kk uwzględnić zachowanie oskarżonego polegające na popełnieniu czynu z art. 162 § 1 kk nie zasługuje z oczywistych względów na uwzględnienie.

Wniosek

wniosek apelacji obrońcy:

wniosek o uniewinnianie D. D. lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim

wnioski apelacji pełnomocnika:

- o zmianę sentencji wyroku poprzez eliminacje z sentencji wyroku stwierdzenia iż G. K. nie stosowała się do zasad ruchu prawostronnego

- o eliminację z uzasadnienia wyroku stwierdzenia, iż „ Sąd podziela stanowisko , iż G. K. nie stosowała się do zasad ruchu prawostronnego o jakim mowa w przepisie art. 16 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. G. K. znajdując się w okolicy osi jezdni, niewątpliwie narażała siebie na dodatkowe niebezpieczeństwo, a w sytuacji wykonywania prac remontowych, gdyby znajdowała się przy krawędzi drogi to niebezpieczeństwo byłoby niewątpliwie mniejsze”;

wniosek apelacji prokuratora

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wnioski apelacji obrońcy i prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z pkt I wyroku okazały się bezzasadne, gdyż w sprawie nie powstały przesłanki ustawowe do podjęcia takiego rozstrzygnięcia przez sąd odwoławczy;

- nadto materiał dowodowy zgromadzony w sprawie był dostateczny do skazania D. D. za czyn z pkt I aktu oskarżenia, zatem bezzasadny był wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu;

- na uwzględnienie zasługiwał wniosek apelacji pełnomocnika w zakresie zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, o czym powyżej. Sąd nie dokonał zmiany fragmentu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie postulowanym przez skarżącego, gdyż w tym zakresie poczynił własne, odmienne od Sądu Rejonowego, ustalenia faktyczne i rozważania prawne, zawarte w niniejszym uzasadnieniu wyroku.

3.2.

zarzut obrazy przepisów prawa karnego materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu z pkt II aktu oskarżenia, tj. przepisu art. 162 § 2 kk, poprzez wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że doznanie przez innego człowieka ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, kończy obowiązek udzielenia mu pomocy o którym mowa w przepisie art. 162 kk

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- Sąd Okręgowy w całości zgadza się z pisemnym stanowiskiem prokuratora co do wadliwości rozważań Sądu Rejonowego w zakresie czynu zarzuconemu oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia. Z jednej strony Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony wykazał się całkowitą biernością i nawet nie usiłował udzielić jakiejkolwiek pomocy pokrzywdzonej, a z drugiej, dokonując błędnej wykładni przepisu art. 162 kk, uznał, że oskarżony „ nie popełnił zarzuconego mu czynu”. Pomijając oczywistą konkluzję, że rozważania Sądu Rejonowego zawarte w dalszej części uzasadnienia wyroku nie przystają do tak sformułowanego wniosku, należy przede wszystkim stwierdzić, że pogląd prawny wyrażony przez Sąd Rejonowy co do znamion strony przedmiotowej czynu z art. 162 § 1 kk są całkowicie błędne. W tym zakresie Sąd Okręgowy w całości podziela rozważania zawarte w uzasadnieniu apelacji prokuratora i zbędne jest ich cytowanie. Należy jedynie przypomnieć, że dla bytu przestępstwa z art. 162 § 1 kk nieistotne jest zagadnienie, czy działanie, którego sprawca zaniechał, rzeczywiście przyniosłoby ratunek; że to przestępstwo nie polega dokonaniu błędnego wyboru sposobu niesienia pomocy, lecz na całkowitym zaniechaniu tej powinności; że osoba zobowiązana do pomocy ma obowiązek podjęcia wszelkich możliwych w danej sytuacji środków w celu udzielenia pomocy, zaś obowiązek udzielenia pomocy ustaje dopiero w momencie zgonu osoby w niebezpieczeństwie.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadność zarzutu apelacji prokuratora warunkowała zasadność wniosku apelacji

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia i rozstrzygnięcie o karze i dalszych konsekwencjach skazania

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego i brak okoliczności uwzględnianych przez sąd odwoławczy z urzędu

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana opisu czynu z pkt I aktu oskarżenia

Zwięźle o powodach zmiany

zasadność zarzutów apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, oceniony zgodnie z dyrektywami art. 7 kpk, stanowi podstawę do uznania winy oskarżonego w zakresie zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu. Jednakże z uwagi na ustawowy zakaz wyrażony w przepisie art. 454 § 1 kpk, Sąd Okręgowy nie mógł skazać oskarżonego z uwagi na treść zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji jedynym dopuszczalnym rozstrzygnięciem było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zdaniem Sądu Okręgowego, w sprawie nie zaistniały także podstawy do umorzenia postępowania lub jego warunkowego umorzenia.

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, przeprowadzi postępowanie dowodowe w części dotyczącej zachowania oskarżonego opisanego w zarzucie z pkt II aktu oskarżenia, mając na uwadze że przeprowadzenie postępowania dowodowego nie oznacza konieczności bezpośredniego przesłuchania na rozprawie wszystkich świadków, zwłaszcza w sytuacji przeprowadzenia dowodu z nagrania wideo. Następnie Sąd Rejonowy wydając wyrok uwzględni wskazane wyżej rozważania dotyczące wyczerpania przez zachowanie oskarżonego znamion czynu z art. 162 § 1 kk.

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV, V

apelacja obrońcy okazała się w całości bezzasadna, zaś apelacje prokuratora i pełnomocnika skutkowały zmianą wyroku na niekorzyść oskarżonego, zatem z mocy art. 635 kpk oskarżony ponosi koszty procesu za postępowanie odwoławcze w całości. Z tego powodu Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego:

- na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty po 1.275,85 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy uwzględniając w tym zakresie wniosek pełnomocnika ustalił wysokość kosztów na podstawie spisu kosztów pełnomocnika (k. 485).

- na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Na zasądzone koszty sądowe składa się opłata w kwocie 480 zł (art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych) oraz kwota 20 zł tytułem wydatków (ryczałt za doręczenia pism sądowych w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia dotyczące czynu z pkt I aktu oskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana