Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SO Sylwia Olimpia Uszyńska

SO Karol Troć (spr.)

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 544/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 1026/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. Z.

- stan zdrowia psychicznego
żony K. Z. wymaga systematycznego leczenia lekami oraz pomocy przy bieżącym funkcjonowaniu

zaświadczenie lekarskie z dnia 18 lutego 2025 r. oraz karty informacyjne z leczenia szpitalnego z dnia 28 stycznia 2025 r. i 29 listopada 2024 r.

707

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

zaświadczenie lekarskie z dnia 18 lutego 2025 r. oraz karty informacyjne z leczenia szpitalnego z dnia 28 stycznia 2025 r. i 29 listopada 2024 r.

Wiarygodność dokumentacji medycznej co do stwierdzonych nią okoliczności nie budzi wątpliwości, jednakże stan zdrowia małżonki oskarżonego K. Z. nie ma znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej w przedmiotowym postępowaniu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Z apelacji obrońcy oskarżonego K. Z.

1. obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 7 kpk poprzez:

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu ruchu i rekonstrukcji wypadków drogowych M. K. wraz z ustną opinią złożoną na rozprawie w zakresie ustalenia prędkości z jaką poruszały się pojazdy oskarżonych bezpośrednio przed wypadkiem albowiem metodologia, która posłużyła biegłemu do obliczenia tej wartości budzi daleko idące wątpliwości co do rzetelności przeprowadzonych obliczeń, a co za tym idzie ich prawdziwości;

- art. 410 kpk poprzez:

- pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanego za wiarygodny dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu ruchu i rekonstrukcji wypadków drogowych M. K. wraz z ustną opinią złożoną na rozprawie i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez pominięcie faktu, iż:

- technika jazdy K. Z. w momencie bezpośrednio poprzedzającym wypadek w znacząco większym stopniu uwzględniała przepisy ruchu drogowego, tj. poruszanie się prawym pasem jezdni w momencie mijania uniesionej wysepki oraz rozpoczęcie manewru wyprzedzania po jej minięciu, co jednocześnie skutkowało tym, iż oskarżony mógł nie zakładać, że P. R. rozpoczął manewr wyprzedzania przed wysepką posadowioną na środku drogi wraz z przebiegającym przez nią przejściem dla pieszych;

- zgodnie z twierdzeniami biegłego wygłoszonymi na rozprawie w dniu 18 września 2023 r., przy prawidłowo ustawionych lusterkach bocznych w pojeździe K. Z., w lusterku istniało martwe pole, które uniemożliwiało dostrzeżenie pojazdu prowadzonego przez P. R.;

- zgodnie z twierdzeniami biegłego pasażerowie pojazdu P. R., którzy doznali obrażeń w wyniku wypadku, w tym przede wszystkim M. S. (1), nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa, która to okoliczność znacząco przyczyniła się do charakteru zdarzenia albowiem mając na uwadze obrażenia pozostałych uczestników można domniemywać, że zapięcie pasów bezpieczeństwa przez pokrzywdzonego M. S. (1) pozwoliłoby uniknąć jego śmierci,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż K. Z. popełnił czyn zarzucany mu a/o, w sytuacji gdy zgodnie z treścią opinii biegłego z zakresu ruchu i rekonstrukcji wypadków drogowych M. K. wraz z ustną opinią złożoną na rozprawie w sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości dotyczące możliwości dostrzeżenia przez oskarżonego pojazdu P. R. poruszającego się lewym pasem jezdni, podobnie jak prędkości z jaką poruszały się oba pojazdy biorące udział w zdarzeniu, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on czynu z art. 177 § 2 kk.

Z apelacji obrońcy oskarżonego P. R.

I. obraza przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 4 Prawa o Ruchu Drogowym poprzez jego nieuwzględnienie przy rozstrzyganiu o odpowiedzialności karnej P. R., co skutkowała zaniechaniem uznania, że to wyłącznie K. Z. naruszając zasadę względnej ufności doprowadził do wypadku drogowego poprzez zajechanie drogi P. R.,

II. obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt. 6 kpk w zw. z art. 170 § la kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 196 §3 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk wyrażającą się w niezasadnym oddaleniu w dniu 4 stycznia 2024r. wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego P. R. z dnia 28 listopada 2024r. o dopuszczenie dowodu powołanie nowego biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych oraz analizy zapisów audio (monitoringu), z uwagi na fakt, że dotychczasowa opinia jest niejasna, sprzeczna i niepełna, a nadto metoda opiniowania przez biegłego osłabia zaufanie do jego wiedzy i bezstronności, w sytuacji gdy okoliczności które miałaby wyjaśnić nowa kompleksowa opinia dotyczyła kwestii związanej z odpowiedzialnością karną za przestępstwo, w tym wedle samego Sądu I instancji kwestii winy, skutkiem czego nie doszło do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, doszło do poczynienia nieprawdziwych ustaleń faktycznych oraz zostało naruszone prawo oskarżonego do obrony,

b) art. § 2 kpk, art. 4 kpk; art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 196 §3 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegająca na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu rozstrzygnięcia na nieprawdziwych ustaleniach faktycznych wskutek dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy w tym m.in. prędkości pojazdów uczestniczących w wypadku drogowym, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności zaś dowodów z: niejasnej, niepełnej, sprzecznej pisemnej i ustnej opinii biegłego M. K. z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych, który zastosowaną metodą opiniowania i sposobem jej przeprowadzania osłabił zaufanie do jego wiedzy i bezstronności; a także wyjaśnień oskarżonego; uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazania P. R. za przestępstwo z art. 177 §2 kk w zb. z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

III. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że:

a) P. R., w ruchu lądowym prowadził pojazd z niedozwoloną prędkością, gdy ten fakt nie wynika ani z dowodów zebranych w toku postępowania w tym z niejasnej, sprzecznej i niepełnej opinii biegłego M. K., a dodatkowo Sąd granic tego przekroczenia nawet w przybliżeniu nie ustalił;

b) P. R. spowodował wypadek z dnia 17 Lipca 2022r. poprzez uderzenie w pojazd m-ki A. (...) nr rej. (...) kierowany przez K. Z., w sytuacji gdy z dotąd przeprowadzonych dowodów, w tym uznanych przez Sąd za wiarygodną opinie biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków wynika jasno i bezsprzecznie, że to zachowanie K. Z., który zajechał drogę P. R. doprowadziło do tegoż wypadku i stanowiło jego jedyną przyczynę;

IV. rażąca surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności, wyrażającą się w nienależytym uwzględnieniu: celów wychowawczych kary oraz stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności przedmiotowo- podmiotowych czynu, dotychczasowego sposobu życia P. R., uprzedniej niekaralności, faktu, że pokrzywdzony M. S. (2) podróżował bez zapiętych pasów bezpieczeństwa gdy prawidłowa ocena ww. elementów uzasadniała wymierzenie mu kary do roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

I. obraza przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść wyroku w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, tj. oceny zeznań świadków R. P. oraz S. D., z których Sąd I instancji błędnie wywnioskował że istnieje wysokie prawdopodobieństwo odnośnie tego, że M. S. (1) nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co z kolei rzekomo miałoby mieć wpływ na to, że po zderzeniu, jako jedyny z znajdujących się w samochodzie A. (...) wypadł on z pojazdu, zaś z zeznań tych nie sposób w żadnej mierze wywieść, że M. S. (1) mógł nie mieć zapiętych pasów jak również określenia stopnia prawdopodobieństwa w tym zakresie,

II. obraza przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść wyroku w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, tj. oceny opinii biegłych J. L. oraz J. K., z których Sąd I instancji błędnie wywnioskował że istnieje wysokie prawdopodobieństwo odnośnie tego, że M. S. (1) nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co z kolei rzekomo miałoby mieć wpływ na to, że po zderzeniu, jako jedyny z znajdujących się w samochodzie A. (...) wypadł on z pojazdu, podczas gdy z opinii tych nie sposób w żadnej mierze wywieść, że M. S. (1) mógł mieć nie zapięte pasy, a z opinii tych wprost wynika, że nie można wykluczyć zapięcia pasów przez M. S. (1),

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że Sąd I instancji błędnie wywnioskował że istnieje wysokie prawdopodobieństwo odnośnie tego, że M. S. (1) nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co z kolei miało wpływ na to, że po zderzeniu, jako jedyny z znajdujących się w samochodzie A. (...) wypadł on z pojazdu, podczas gdy z zeznań tych nie sposób w żadnej mierze wywieść, że M. S. (1) mógł mieć nie zapięte pasy jak również ocenić stopnia prawdopodobieństwa,

IV. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, opinie biegłych J. L. oraz J. K. mogą być dowodem na to, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo odnośnie tego, że M. S. (1) nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co z kolei miało wpływ na to, że po zderzeniu, jako jedyny z znajdujących się w samochodzie A. (...) wypadł on z pojazdu, podczas gdy z opinii tych nie sposób w żadnej mierze wywieść, że M. S. (1) mógł nie mieć zapiętych pasów, jak również ocenić stopnia prawdopodobieństwa w tym zakresie, a z opinii tych wprost wynika, że nie można wykluczyć że M. S. (1) miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dążąc do zachowania czytelności niniejszych wywodów, wobec faktu, że zarzuty apelacyjne sformułowane w złożonych przez obrońców oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych środkach odwoławczych, pomimo ich przeciwnych kierunków, w pewnej części dotyczą tej samej materii, Sąd Okręgowy uznał za zasadne odniesienie się do nich w sposób łączny.

Apelacje w/w stron postępowania jako niezasadne nie zasługiwały na uwzględnienie. Konstruując podniesione w apelacjach zarzuty obrazy przepisów proceduralnych i błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, obrońcy oskarżonych w istocie prezentowali twierdzenia sprowadzające się do zanegowania rzetelności opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków M. K. w aspekcie prawidłowości poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych co do prędkości poruszających się pojazdów w momencie zderzenia, bezpośredniej przyczyny jego zaistnienia oraz możliwości jego uniknięcia przez kierujących. Z drugiej strony pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych, odwołując się do dowodów w postaci zeznań świadków R. P. oraz S. D. (pasażerów samochodu prowadzonego przez P. R.), a także opinii biegłych J. L. oraz J. R., a propos dowodów ocenionych zgodnie z art. 7 kpk, zakwestionował ustalenie przez Sąd meriti prawdopodobieństwa, że pokrzywdzony M. S. (1) w czasie zaistnienia wypadku drogowego, mającego miejsce w dniu 17 lipca 2022 r. w Hucie (...), nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Odpowiadając na zarzuty dotyczące opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, należy wskazać, że są one nietrafione. Nie można zgodzić się z obrońcą P. R., że biegły przeprowadzając „oględziny” miejsca zdarzenia w dniu
7 października 2022 r., działał bez statuującego go powołania w sprawie wyrażonego w formie postanowienia, gdyż prokurator takowe wydał w dniu 7 września 2022 r. (k. 233), abstrahując od jego zakresu przedmiotowego. Prokurator wprost nie wskazał biegłemu, że może gromadzić dane potrzebne do opinii, ale oczywistym jest, że biegły dane takie (powszechnie dostępne lub zdobywane indywidualnie) zgromadzić musi. O ile kodeks postępowania karnego nakłada na organ postępowania przygotowawczego obowiązek zawiadomienia obrońcy podejrzanego o terminie czynności niepowtarzalnej, takiej jak np. oględziny miejsca wypadku drogowego, to inaczej rzecz będzie wyglądać, jeśli chodzi o czynność powtarzalną, nie jednorazową, jak pomiar długości przęsła czy cegły i nawet jeżeli do takiego uchybienia faktycznie doszło w danej sprawie, to nie oznacza to a priori, że ma ono przełożenie na zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie. Należy pamiętać, że zarzut obrazy przepisów postępowania jest zasadny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że uchybienie, które zarzuca ma wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Gdy takiego wpływu dobitnie nie unaoczni, nie może liczyć na to, że zostanie on uwzględniony. Odnosząc te wskazania na grunt przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że biegłemu M. K. w celu wydania opinii zostały udostępnione akta główne śledztwa (k. 233), z którymi biegły przed jej sporządzeniem się zapoznał, o czym świadczy jej treść, w tym użyte sformułowania „po zapoznaniu się z przedłożonymi aktami sprawy”. Zatem wnioski końcowe biegły nie postawił wyłącznie w następstwie przeprowadzonych przez siebie, jak to określił „oględzin miejsca wypadku wraz z jego szczegółowymi pomiarami”, choć nie sposób podjętych przez niego w dniu 7 października 2022 r. działań określić takim mianem, gdyż z oględzin miejsca zdarzenia sporządza się stosowny protokół, co w niniejszej sprawie uczyniono znacznie wcześniej, bo już 17 lipca 2022 r., a więc w dniu zaistnienia wypadku (k. 23-26). Z dowodem tym, zresztą też jak i z pozostałymi zebranymi w sprawie, zapoznali się obrońcy oskarżonych w dniu 15 listopada 2022 r., nie zgłaszając wniosków o uzupełnienie postępowania przygotowawczego w zakreślonym przez prokuratora terminie. Wracając jednak do poprzedniego wątku, takiego ujęcia w protokolarną formę brakowało zaś dokonanym przez biegłego „czynnościom technicznym”, gdyż tak w przekonaniu Sądu Okręgowego należy je właściwie nazwać. W związku z tym, nie mogło też dojść do uchybienia, na które wskazuje obrońca, gdyż obowiązek zawiadomienia, o którym była mowa wcześniej odnosi się do czynności niepowtarzalnych, a takimi nie są czynności podjęte przez biegłego w dniu 7 października 2022 r. Stanowiły one jeden z etapów (uzupełniający, przygotowujący) sporządzania opinii, zostały w niej prawidłowo wykazane, lecz nie wyznaczały samoistnie jej treści. Zdaniem Sądu Okręgowego, jeden ze skarżących, przedstawiając przeciwne wnioski, nie zważał na treść wywołanej opinii, zarówno tej zasadniczej, jak i uzupełniającej, z której to bez żadnych problemów można powyższe wywieść. Obrońcy obu oskarżonych podważali także właśnie kompetencje biegłego do wydania opinii, w tym przyjęte przez niego metody badawcze. Tezy te nie zostały poparte przekonywującymi argumentami, co skutkowało uznaniem ich za bezpodstawne. Podkreślić trzeba w tym miejscu, że judykatura wypowiada się w tej kwestii jednoznacznie wskazując, że nie należy do kompetencji stron decydowanie, jakie metody badawcze dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy okażą się przydatne w razie konieczności wykorzystania wiadomości specjalnych posiadanych przez powołanych biegłych. Decydują o tym biegli mając na względzie podlegające ocenie okoliczności, zebrany w sprawie materiał dowodowy, aktualny stan nauki i stosowane w konkretnej dyscyplinie dostępne metody badawcze. Stosowanie technik i metod badawczych należy więc do decyzji powołanych w sprawie biegłych, często z listy biegłych sądowych, a więc profesjonalistów o potwierdzonym posiadaniu, z racji umieszczenia na niej, zasobie wiedzy specjalnej we wskazanym w tymże dokumencie zakresie – takim też biegłym jest biegły wydający opinię w przedmiotowej sprawie, a nie strony, które takiej wiedzy nie mają (por. postanowienie SN z 14.07.2022 r., I KK 183/22, LEX nr 3480975). Nie sposób zaaprobować również twierdzeń jednego z obrońców, że biegły M. K. z uwagi na podjęte działania,
o których rozpisywano się kilka akapitów wcześniej, przestał być przez to bezstronny, a tym bardziej osłabił zaufanie do swojej wiedzy. Podejmując czynności, o których mówił podczas uzupełniającego ustnego opiniowania, działał on bowiem w celu wydania jak najrzetelniejszej opinii, przy czym czynił to w ramach nałożonych na niego obowiązków jako biegłego, zatem wywiązywał się ze swej roli procesowej. Wobec tak postawionego zarzutu, należało szukać racjonalnych podstaw takiego wnioskowania w złożonym przez tego obrońcę środku odwoławczym, lecz Sąd Okręgowy, zapoznając się z jego treścią, takowych nie dostrzegł.
Odnosząc się do zarzutu niejasności opinii należy podkreślić, że pod wpływem argumentacji obrońców oskarżonych, Sąd Rejonowy zdecydował o wezwaniu m.in. biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych celem wydania przez niego opinii uzupełniającej, dając jasny sygnał, że powziął wątpliwości co do podważanych przez nich kwestii, m.in. prędkości, przyjętych obliczeń itd. Na rozprawie w dniu 18 września 2023 r. strony postępowania miały możliwość zadawania pytań biegłemu co do spornych wniosków i jak ukazuje protokół z rozprawy, z tego prawa skorzystały. Niezależnie od rezultatów przeprowadzenia opinii uzupełniającej i treści zastrzeżeń stron, zapoznając się zaś z częścią motywacyjną zaskarżonego orzeczenia można dostrzec, że Sąd wprawdzie podzielił wnioski opinii w zakresie odnoszącym się do przebiegu wypadku, sposobu jazdy obu oskarżonych i ich wpływu na zaistnienie wypadku, lecz nie wyraził takiego stanowiska co do ustalonych przez biegłego konkretnych prędkości pojazdów. Wymienił ustalenia biegłego, lecz nie przyjął, że oskarżeni poruszali się z prędkościami przez niego wskazanymi, natomiast ustalił – nie tylko w oparciu o ten dowód, ale i na podstawie zeznań świadków, że poruszali się z przekraczającymi wartość administracyjnie dopuszczalną, tj. 50 km/h. Wobec tego wszelkie zarzuty obrony w zakresie akceptacji ustaleń biegłego co do konkretnych wartości prędkości nie były trafne. Pamiętać należy, że Sąd nie dysponował w tym zakresie tylko i wyłącznie opinią biegłych, gdyż wskazywał na takie ustalenie pozostały materiał dowodowy (który w przekonaniu Sądu Okręgowego sam w sobie, bez jakiejkolwiek opinii, był wystarczający do przypisania oskarżonym sprawstwa zarzucanych im aktem oskarżenia czynów), m.in. pośrednio zeznania świadków, tj. R. P. i S. D., którzy choć nie potrafili wskazać dokładnej prędkości, z jaką poruszał się P. R. w momencie zderzenia pojazdów, co jest oczywiste z racji dynamiki zdarzenia i stresu z nim związanego, ani wcześniej, to jednak zbieżnie określali sposób jazdy tegoż oskarżonego jako „szybki”, łamiący ustalone przez prawo zasady ruchu drogowego. Co więcej, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, oczywistym jest, że do zdarzenia o takich skutkach by nie doszło, jeżeli oskarżeni poruszali się z prędkością do 50 km/h. O dużej prędkości świadczą również uszkodzenia pojazdów, w tym w szczególności pojazdu marki A. (...), prowadzonego przez P. R. czy fakt, że jeden z oskarżonych wyprzedzał poprzedzający go pojazd, zaś drugi jechał jeszcze szybciej, bo wyprzedzał oba poprzedzające go pojazdy. Mimo, iż w zakresie prędkości pojazdów kierowanych przez oskarżonych opinia budziła pewne wątpliwości, to z uwagi na nieprzyjęcie konkretnych wartości przez Sąd meriti nie można było zasadnie twierdzić, że nie powinna ona stanowić podstawy jakichkolwiek ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Jako całość, w zasadniczych aspektach, odpowiadała wymogom z art. 200 kpk i Sąd zasadnie na jej podstawie czynił strukturalne ustalenia faktyczne w sprawie. Ponadto prawidłowa wskazanej opinii ocena przez Sąd I instancji uzasadniała oddalenie wniosku dowodowego obrońcy P. R. w przedmiocie dopuszczenia dowodu z pisemnej opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu analizy zapisów video we wskazanym przez skarżącego zakresie, pokrywającym się z zagadnieniami, zawartymi w dotychczas uzyskanych opiniach (zasadniczej i uzupełniającej). Należy wskazać, że jeśli dowód z opinii biegłych jest wystarczający, przekonujący i zrozumiały dla sądu (organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, a wnioski z niej płynące nie są zgodne z jej oczekiwaniami, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 maja 2023 r. II AKa 187/22). Na względzie mieć trzeba, że uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 kpk jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Zarzut braku wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, w kontekście naruszenia prawa do obrony, bacząc chociażby na podjęte przez Sąd decyzje w zakresie poszerzenia materiału dowodowego, był stricte polemiczny. Multiplikacja artykułów, które rzekomo miały być naruszone, nie mogła wpłynąć na jego zasadność. Sąd Rejonowy właściwie podkreślił, mając na względzie nagranie z monitoringu, wyartykułowane w sekcji dotyczącej ustalenia dowodów, że kwestia prędkości, z jaką poruszali się P. R. i K. Z., nie ma decydującego znaczenia w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonych co do zarzucanego im przez oskarżyciela publicznego czynu z art. 177 § 2 kk, w sytuacji, gdy również założenia przyjęte przez obrońcę we wniosku dowodowym odnośnie granic szacowanej prędkości, z jaką poruszały się oba pojazdy, wskazują, nawet przy przyjęciu najniższej możliwej prędkości, na jej przekroczenie w stosunku do prędkości administracyjnie dopuszczalnej na danym odcinku drogi. Nadto przekroczenie prędkości jest jednym tylko z naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zarzuconych oskarżonym w akcie oskarżenia, a nie wyłącznym naruszeniem, skutkującym wypadkiem z następstwem w postaci śmierci. Należy wskazać, odpowiadając na kolejny zarzut, że Sad Rejonowy podzielił wnioski biegłego w zakresie bezpośredniej przyczyny wypadku, którą stanowiło nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem A. (...) K. Z.. Niemniej jednak, zachowanie P. R. zgodnie z tą opinią również stanowiło pośrednią przyczynę zaistniałego wypadku, co Sąd prawidłowo przyjął i właściwie uargumentował. Gdyby P. R. nie prowadził samochodu w tak niebezpieczny sposób, nie jechał z prędkością znacznie wyższą niż dopuszczalna administracyjnie w miejscu, w którym doszło do wypadku, a przede wszystkim nie wyprzedzał nie tylko pojazdu K. Z., ale również A. M., mając na uwadze topografię terenu, a więc znajdujące się tam skrzyżowanie z wysepką oraz przejścia dla pieszych, a więc zaskakując swym całkowicie bezprawnym manewrem absolutnie wszystkich, do zdarzenia by nie doszło. Przyjmując taką technikę jazdy, dążąc do wyprzedzenia poprzedzających go dwóch pojazdów chyba za wszelką cenę, sam pozbawił się możliwości uniknięcia wypadku, który to wniosek klaruje się w świetle zebranego materiału dowodowego. W związku z tym nie można zasadnie twierdzić, mimo stwierdzonego nieprawidłowego zachowania K. Z., że zachowanie P. R. w żaden sposób nie przyczyniło się do wypadku. W tej sytuacji zarzut obrazy art. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym okazał się niezasadny. Podobnie należało wypowiedzieć się w kolejnej istotnej kwestii, która choć jednoznacznie ustalona, stała się przedmiotem podniesionych zarzutów, a mianowicie możliwości dostrzeżenia przez oskarżonego K. Z. samochodu kierowanego przez P. R.. Sąd Rejonowy słusznie zgodził się z wnioskami sformułowanymi przez biegłego, albowiem dokonane przez niego ustalenia na podstawie uzyskanych danych i przeprowadzonych symulacji odpowiadają wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Przede wszystkim niezasadne byłoby przyjęcie stanowiska obrońcy, próbującego forsować teoretyczny przebieg zdarzenia korzystny dla tegoż oskarżonego, a który opierał się jedynie na polemice, niemającej potwierdzenia w żadnym obiektywnym materiale dowodowym. Biegły wypowiedział się jasno, kiedy zaistniał stan zagrożenia i jak oskarżony powinien na niego zareagować, unikając tym samym zderzenia. Biegły wypowiedział się jasno kiedy zaistniał stan zagrożenia i jak oskarżony powinien na niego zareagować unikając tym samym zderzenia, na temat martwego pola w lusterku stwierdził jedynie, że takie zjawisko w samochodach występuje, ale nie wskazał, że tenże oskarżony miał pojazd współoskarżonego w takim polu i obiektywnie nie mógł go zobaczyć. Nawet jeżeli lusterka boczne prowadzonego przez K. Z. pojazdu nie byłyby prawidłowo ustawione, to przecież zanim rozpoczął manewr wyprzedzenia, poczuwając się do obowiązku upewnienia, czy może go podjąć w bezpieczny sposób, mógł przecież wypełnić go, obracając się do tyłu i dostrzegając przez tylne i boczne szyby bądź zerkając w lusterko wsteczne z wychyleniem, co dzieje się na drodze. Takiej ostrożności u niego zabrakło i nie może go ekskulpować proste stwierdzenie, że w lusterku jest jakieś martwe pole, więc mimo iż czegoś nie widzi, to ma prawo to zignorować i rozpocząć manewr wyprzedzania nie wiedząc, czy zajedzie komuś drogę – nawet jeśli ten ktoś nie powinien się tam znaleźć, przez co doszło do niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy nie podzielił również zarzutów pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych sprowadzających się do podważenia dokonanego przez Sąd I instancji ustalenia w postaci wysokiego prawdopodobieństwa niezapięcia przez M. S. (1) pasów bezpieczeństwa w momencie zaistniałego wypadku drogowego. Należy pamiętać o tym, że w procesie karnym obowiązuje zasada „pewności”, a nie dające się usunąć wątpliwości nie mogą być rozstrzygane na niekorzyść oskarżonych. Biegły J. R. nie był w stanie kategorycznie odpowiedzieć na pytanie, czy M. S. (1) w dniu 17 lipca 2022 r. będąc pasażerem pojazdu kierowanego przez P. R., w trakcie zderzenia z pojazdem prowadzonym przez K. Z. w miejscowości Huta (...) posiadał zapięte pasy bezpieczeństwa. Nie mógł tego stwierdzić ani w sposób jednoznacznie pewny, ani graniczący z pewnością. Również biegły K. wskazywał, że jego zdaniem mechanizm zdarzenia (wypadnięcie pokrzywdzonego z samochodu) wskazuje na brak zapiętych pasów. Również doświadczenie życiowe bardziej wskazuje na to, że pokrzywdzony wypadł z samochodu, bo nie maił zapiętych pasów bezpieczeństwa, niż na to, że wypadł z niego mimo ich zapięcia. Sąd Rejonowy, z uwagi na zachodzącą możliwość posiadania przez pokrzywdzonego tychże pasów, z racji m.in. zderzenia bocznego z pojazdem kierowanym przez K. Z., nie przyjął takiej pewności, a więc też nie uznał, że M. S. (1) pasów bezpieczeństwa w czasie wypadku nie posiadał, co wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W związku z tym przedstawiona w apelacji szeroka argumentacja oraz przytoczone orzeczenia sądowe miały się nijak do ustaleń poczynionych przez Sąd meriti. W żadnym bowiem wypadku nie można obiektywnie stwierdzić, że Sąd pominął ten dowód przy dokonywaniu ustaleń w sprawie, w tym w szczególności w omawianym zakresie. Za niesłuszny należało zatem uznać także zarzut wskazujący na wadliwość uzasadnienia zaskarżonego wyroku co do tej kwestii. Niemniej jednak na podstawie depozycji świadka S. D., takie prawdopodobieństwo (a więc – co należy jeszcze raz podkreślić - nie stan pewności) mógł ustalić, gdyż wskazał on w postępowaniu przygotowawczym „Ja nie miałem zapiętych pasów i z tego co sobie przypominam koledzy też nie mieli” (k. 15v), zaś w postępowaniu sądowym „M. nie miał raczej zapiętych pasów. Nie mieliśmy nawyku zapinania pasów” (k. 438). Z uwagi na to, że świadkowie zeznając, wskazywali m.in. na niepewność poczynionych obserwacji, a ich relacje znajdują odzwierciedlenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym sprawy, w tym nieosobowym, o charakterze bezwpływowym, Sąd słusznie obdarzył je w całości walorem wiarygodności.

W konkluzji powyższych rozważań należy wskazać, że Sąd meriti dokonując oceny sporządzonych w sprawie opinii, a także pozostałego materiału dowodowego, w tym pochodzącego ze źródeł osobowych, uczynił to w poszanowaniu przepisów proceduralnych, zwłaszcza stosując się do zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 kpk, bezstronnie, nie naruszając prawa do obrony oskarżonych. Właściwie oceniony i uwzględniony materiał dowodowy posłużył do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, wskutek czego można było zasadnie przypisać oskarżonym P. R. i K. Z. realizację znamion czynu określonego w art. 177 § 2 kk, zgodnie z treścią opisu zawartego w pierwszoinstancyjnym wyroku.

Wniosek

Z apelacji obrońcy oskarżonego K. Z.

o uniewinnienie oskarżonego K. Z. od zarzucanego mu czynu.

Z apelacji obrońcy oskarżonego P. R.

o uniewinnienie P. R. lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

Z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

- o zmianę pkt I zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu P. R. kary 3 lat pozbawienia wolności,

- o zmianę pkt II zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu K. Z. kary 3 lat pozbawienia wolności,

- o zmianę pkt III zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej K. S. (1) po 100 000 zł,

- o zmianę pkt IV zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego K. S. (2) po 50 000 zł,

- o zmianę pkt V zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej A. S. po 50 000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z niezasadnością podniesionych zarzutów, wnioski apelacyjne skarżących nie zasługiwały na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

2.

Z apelacji obrońcy oskarżonego P. R.

rażąca surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej kary
2 lat pozbawienia wolności, wyrażającą się w nienależytym uwzględnieniu: celów wychowawczych kary oraz stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności przedmiotowo- podmiotowych czynu, dotychczasowego sposobu życia P. R., uprzedniej niekaralności, faktu, ze pokrzywdzony M. S. (2) podróżował bez zapiętych pasów bezpieczeństwa gdy prawidłowa ocena ww. elementów uzasadniała wymierzenie mu kary do roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Z apelacji prokuratora

rażąca łagodność w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonych, wymierzonych im kar pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat dla P. R. i 1 roku i 6 miesięcy dla K. Z., podczas gdy charakter i okoliczności popełnienia przestępstw, znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonych, zachowanie i postawa oskarżonych po popełnieniu przestępstwa, uzasadniały orzeczenie znacznie surowszych kar pozbawienia wolności.

Z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

rażąca niewspółmierność kary wymierzonej P. R. i K. Z. w sytuacji gdy stopień winy i społeczna szkodliwość czynów dokonanych przez obydwu sprawców, charakter i okoliczności dokonania czynów a także zachowanie i postawa oskarżonych w toku procesu oraz po jego zakończeniu (dotychczas nie przeprosili rodziny nieżyjącego M. S. (1) za to co się stało) wskazują na konieczność wymierzenia wobec obydwu oskarżonych kar odpowiednio cięższych w postaci trzech lat pozbawienia wolności dla każdego z oskarżonych,

rażąca niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci orzeczonego częściowego zadośćuczynienia w wysokości 100 000 złotych solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej K. S. (1), w sytuacji gdy kwota częściowego zadośćuczynienia powinna była wynieść po 100 000 zł na rzecz pokrzywdzonej K. S. (1) od każdego z oskarżonych (tj. łącznie 200 000 zł),

rażąca niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci orzeczonego częściowego zadośćuczynienia w wysokości 60 000 złotych solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego K. S. (2), w sytuacji gdy kwota częściowego zadośćuczynienia powinna była wynieść po 50 000 zł na rzecz pokrzywdzonego K. S. (2) od każdego z oskarżonych (tj. łącznie 100 000 zł),

rażąca niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci orzeczonego częściowego zadośćuczynienia w wysokości 60 000 złotych solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej A. S., w sytuacji gdy kwota częściowego zadośćuczynienia powinna była wynieść po 50 000 zł na rzecz pokrzywdzonej A. S. od każdego z oskarżonych (tj. łącznie 100 000 zł).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że zarzuty zawarte w apelacjach prokuratora, pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz obrońcę P. R. w pewnej części, pomimo ich przeciwnych kierunków, dotyczą tej samej materii, Sąd Okręgowy, podobnie jak w przypadku zarzutów omówionych w rubryce 3.1., uznał za zasadne ustosunkowanie się do nich w jednym miejscu, co pozwoli na zwiększenie czytelności niniejszego uzasadnienia.

Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonym P. R. i K. Z. kar pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat oraz 1 roku i 6 miesięcy, a także obowiązku częściowego naprawienia szkody na rzecz K. S. (1) oraz na jej rzecz i K. S. (2) oraz A. S. zadośćuczynień za doznaną krzywdę, jak również na rzecz R. P., uznając, że jest to rozstrzygnięcie sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz wysokości szkody materialnej oraz niematerialnej. Wymierzone oskarżonym kary w ocenie Sądu odwoławczego spełniają cele, określone m.in. w art. 53 § 1 kk, a sposób ich ukształtowania uwzględnia należycie wszystkie określone w art. 53 § 2 kk i nast. zasady jej wymiaru. Sąd wymierza bowiem karę bacząc, by z jednej strony jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, ale też uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu odwoławczego, zarówno prokurator, jak i pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych nadmiernie skupili się na aspekcie karnoprawnej reakcji na popełnione przestępstwo jako odwetu za tragiczny w skutkach wypadek, nadając nadmierne znaczenie okolicznościom zdarzenia, a także przyjętej przez oskarżonych postawie procesowej, wyrażającej się w nieprzyznawaniu do winy, nie nadając jednocześnie odpowiedniej wagi uprzedniej niekaralności oskarżonych, którą to z kolei okoliczność nadmiernie wartościował obrońca P. R.. Zaczynając właśnie od niej, niewątpliwie jest to okoliczność łagodząca i winna zostać uwzględniona
przy wymiarze kary. Sąd Rejonowy ją uwzględnił, nadając jej odpowiednią rangę, z kolei skarżący albo ją przewartościowali, albo zbytnio dewaluowali. Należy wskazać, że oskarżony P. R. jest osobą dość młodą, a więc niekaralność w jego przypadku traci na znaczeniu, co nie przemawia za złagodzeniem wymierzonej mu sankcji karnej, zgodnie z postulatem obrony. Okoliczność ta jednak musiała znaleźć w niej wymierne odbicie i takie też znalazła. Nie można się zgodzić, bacząc na okoliczności sprawy, dyrektywy z art. 53 kk,
które w niej wystąpiły, że Sąd nadał tej okoliczności zbytnią wagę czy też obniżył jej wartość. Sąd odpowiednio nadał jej rangę do tych czynników. Z kolei sam fakt, że oskarżeni przyjęli pewną linię obrony, nie daje podstaw do uznania, że są oni osobami, które nie miały jakiejkolwiek refleksji co do popełnionego czynu. Co prawda nie przyznawali się do popełnienia zarzucanego im czynu, do czego mieli pełne prawo, nadto nie przeprosili pokrzywdzonych, ale okazywali żal z powodu śmierci pokrzywdzonego, nimi też to wstrząsnęło. Nie należy zapominać także, że oskarżony K. Z. zatrzymał swój pojazd niezwłocznie i telefonicznie wzywał pomoc. Z kolei P. R. podjął się akcji reanimacyjnej, próbując (...), co wynika z zeznań S. D.. Nie można było całkowicie pomijać również okoliczności, że pokrzywdzeni, tj. M. S. (1), który poniósł śmierć na miejscu, a także R. P., który doznał obrażeń kręgosłupa, znając sposób jazdy P. R., wsiadając do kierowanego przez niego samochodu jako pasażerowie, zaakceptowali to, jak szybko jeździ. Mogli więc spodziewać się, że za którymś razem dojdzie do kolizji lub wypadku. Kontynuując, Sąd I instancji, kierując się zasadą indywidualizacji, słusznie rozróżnił wymiar kary wobec oskarżonych, dostosowując je do okoliczności towarzyszących przypisanym im czynom, podkreślając, że P. R. prowadził pojazd jednak w sposób zdecydowanie bardziej brawurowy, bowiem podjął manewr wyprzedzania na skrzyżowaniu, gdzie wykonując go mijał zarówno wysepkę wraz z powierzchniami wyłączonymi z ruchu, przekraczając bardziej dopuszczalną administracyjnie prędkość w terenie zabudowanym.

Argumentacja co do wysokości orzeczonego częściowego obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynień wynika z uzasadnienia Sądu I instancji i Sąd Okręgowy ją w
całości podziela. Nie podważając wpływu wypadku drogowego na stan emocjonalny żony pokrzywdzonego M. S. (1) oraz ich dzieci, w tym związanej z tym traumatycznym przeżyciem konieczności przystosowania się przez nich do życia w zaistniałych po śmierci męża i ojca warunkach, należało brać także pod uwagę inne czynniki, o których wspomniano powyżej. Tego nie uwzględniały rozważania pełnomocnika oskarżycielki posiłkowych, wobec czego zarzut w takim kształcie nie mógł zostać uwzględniony. Oczywistym jest bowiem, że Sąd bierze pod uwagę przy ferowaniu omawianego rozstrzygnięcia wszystkie okoliczności sprawy, a więc nie tylko te obciążające, a tylko takie wyeksponował skarżący.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, iż orzeczone kary, wzmocnione środkami karnymi w postaci okresowych zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (celnie do nich dobranymi), częściowe naprawienie szkody oraz zadośćuczynienie niezamykające ewentualnego dalszego dochodzenia roszczeń na drodze postępowania cywilnego, stanowią adekwatne rozstrzygnięcie uwzględniające stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonych, uwzględniają dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, spełniając swoje cele, w tym zwłaszcza funkcję prewencyjną, co czyni zarzuty i wnioski skarżących niezasadnymi. Postulowane przez nich rozstrzygnięcia, swą dolegliwością, przekraczałyby stopień winy oskarżonych, a więc właśnie byłyby rażąco niewspółmierne.

Wniosek

Z apelacji obrońcy oskarżonego P. R.

o uniewinnienie P. R. lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

Z apelacji prokuratora

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I i II dotyczących orzeczenia
o karze zasadniczej, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego P. R. kary 5 lat pozbawienia wolności, a wobec K. Z. kary 3 lat pozbawienia wolności.

Z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

- o zmianę pkt I zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu P. R. kary 3 lat pozbawienia wolności,

- o zmianę pkt II zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu K. Z. kary 3 lat pozbawienia wolności,

- o zmianę pkt III zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej K. S. (1) po 100 000 zł,

- o zmianę pkt IV zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego K. S. (2) po 50 000 zł,

- o zmianę pkt V zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej A. S. po 50 000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne prokuratora, pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz obrońcy oskarżonego P. R. odnoszące się do wyżej omówionej problematyki okazały się niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem wywiedzionych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubrykach 3.1. i 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na konieczność odbycia przez oskarżonych kar pozbawienia wolności wymierzonych zaskarżonym wyrokiem oraz kierując się zasadą słuszności wobec oskarżycieli posiłkowych, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, mimo niezasadności wywiedzionych apelacji, Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonych i oskarżycieli posiłkowych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że jego wydatki ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze co do obu oskarżonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia o winie i karze
wobec oskarżonych oraz o środkach kompensacyjnych orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana