Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

po rozpoznaniu dnia 12 września 2023r.

sprawy D. G.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 27 kwietnia 2023r., sygn. akt II W 218/22

wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od obwinionego D. G. na rzecz Skarbu Państwa 30 zł tytułem opłaty za II instancję oraz 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 546/23

UZASADNIENIE

D. G. został obwiniony o to, że:

w dniu 11 lutego 2022 roku około godziny 15:45 w P., gm. S., pow. (...), woj. (...), kierując pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) drogą krajową dk (...), nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo w drogę podporządkowaną, w ten sposób, że przekraczając oś jezdni doprowadził do zderzenia z jadącym z naprzeciwka pojazdem marki O. (...) nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego tym pojazdem P. W., oraz przewożonego przez niego pasażera D. D.,

to jest o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Węgrowie uznał D. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty, kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz obciążył go poniesionymi w sprawie wydatkami w wysokości 1829,27 zł związanymi z wydaniem opinii w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając go w całości na korzyść i zarzucając mu:

1. obrazę przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie:

art. 86 § 1 kw poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że doszło do jego naruszenia w realiach niniejszej sprawy, w sytuacji gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie, iż D. G. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo w drogę podporządkowaną i przekroczył oś jezdni, co doprowadziło do niesłusznego uznania D. G. za winnego popełnienia tego czynu;

2. Obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie:

art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że opinia ta jest rzetelna i pełna, podczas gdy analiza jej treści wskazuje wprost na to, iż biegły wskazując na sprawcę zdarzenia nie opiera się na żadnych pomiarach ani czynnikach wymagających posiadania wiadomości specjalnych, przy tym formułowane przez niego stwierdzenia jednoznacznie potwierdzają, iż przy zgromadzonym w toku przedmiotowego postępowania materiale dowodowym biegły nie jest w stanie określić sprawcy zdarzenia, a uczynienie tego w treści opinii stanowi niczym niepoparte twierdzenie.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę obwinionego wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna. Bezzasadność przedmiotowego środka odwoławczego wynikała przede wszystkim z faktu, iż kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła, by postępowanie w niniejszej sprawie obarczone było uchybieniami wskazanymi przez skarżącego.

Należy wpierw zwrócić uwagę, że konstrukcja apelacji jest wadliwa, bowiem o zarzucie naruszenia prawa materialnego można mówić jedynie wówczas, gdy autor środka zaskarżenia nie podważa dokonanej przez sąd orzekający w sprawie oceny dowodów i dokonanych w oparciu o taką ocenę dowodów ustaleń faktycznych i wskazuje, że do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego została przez sąd zastosowana niewłaściwa subsumcja (postanowienie SN z 18.11.2021 r., III KK 139/21, LEX nr 3333721).

Przechodząc do problematyki oceny opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych, należy zgodzić się z Sądem Rejonowym co do doniosłości i pełnowartościowości omawianego dowodu. Wbrew odmiennym wywodom apelacji, wnioski postawione przez biegłego są pełne, jasne i jednoznaczne w swojej wymowie. W sytuacji, kiedy biegły nie miał możliwości skorzystania z metody sugerowanej przez obrońcę, kryterium przydatności opinii, jaką sporządził, były warunki przewidziane w art. 201 k.p.k. Jak natomiast słusznie wskazał Sąd Rejonowy, biegły opiniował uzupełniająco na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2023 r. i w sposób przekonujący odniósł się do zarzutów kwestionujących jego pisemną opinię. W obu opiniach biegły kategorycznie stwierdził, że wyłączną przyczyną zaistnienia zdarzenia była niezachowanie przez obwinionego należytej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo w drogę podporządkowaną, przy czym opiniując drugi raz, podniósł, że infrastruktura nie miała wpływu na jego przebieg. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego mającego znaczenie dla wydania opinii, a zatem nie sposób postawić jej zarzutu niepełności, tj. nieuwzględnienia bądź pominięcia niezbędnych czynności badawczych. Opinie te są wynikiem zapoznania się biegłego z okolicznościami sprawy, połączonymi z analizą akt niniejszego postępowania. Wreszcie należy przypomnieć, że to Sąd orzekający w sprawie dokonuje oceny stanu faktycznego pod kątem realizacji znamion, zaś opinia biegłego ma charakter wyłącznie pomocniczy. Opinie biegłego, wespół z depozycjami pokrzywdzonych, a nawet częściowo obwinionego, zasadnie przekonały Sąd meriti o winie D. G. co do zarzucanego mu czynu. Trzeba wyraźnie podkreślić, że z żadnego dowodu w sprawie nie wynika, aby obwiniony zatrzymał się na swoim pasie ruchu, a wręcz przeciwnie z akt sprawy jawi się, że cały czas kontynuował jazdę.

W takim stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutu obrazy art. 7 kpk, za niezasadny należało uznać również następczy zarzut dotyczący sfery materialnej orzeczenia.

Na zakończenie dodać jedynie można, iż rozstrzygnięcie o karze wymierzonej obwinionemu również spotkało się z pełną akceptacją Sądu Okręgowego.
Kara grzywny w wysokości 300 złotych stanowi reakcję prawnokarną w pełni odpowiadającą dyrektywom sformułowanym w art. 33 kw. Kwota grzywny wymierzonej D. G. pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego wykroczenia oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa.

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw obwiniony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu art. 636 kpk wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z art. 624 § 1 kpk (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331).
W stosunku do osoby obwinionego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.

Z tych względów na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123), a także § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467) zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 zł (opłata w kwocie 30 zł i kwota 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego w sprawach o wykroczenia).