Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2025r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Paweł Mądry
Protokolant:	st.sekr.sądowy Agata Polkowska

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2025 r.

sprawy P. F.

obwinionego z art. 124§1 kw i art. 107 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim

z dnia 30 maja 2025 r. sygn. akt II W 8/25

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego P. F. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. R. kwotę 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 546/25

UZASADNIENIE

P. F. został obwiniony o to, że:

I. w dniu 18 października 2024 roku w godz. 13:00-14:10 w miejscowości C., pow. (...), woj. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia 4 słupków ogrodzeniowych i cementowej konstrukcji podłoża ogrodzenia o wartości strat w kwocie 800 złotych na szkodę M. R., tj. o wykroczenie z art. 124 § 1 kw;

II. w dniu 19 października 2024 roku w godzinach 0:00-07:00 w miejscowości C., pow. (...), woj. (...), w celu dokuczenia M. R. pochylił 11 słupków ogrodzeniowych, osadzonych w suchej zaprawie cementowej, tj. o wykroczenie z art. 107 kw.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2025 roku, sygn. akt II W 8/25, Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim uznał obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów, dodatkowo ustalając, iż popełniając wykroczenie z art. 107 kw obwiniony działał złośliwie i za te czyny Sąd na podstawie art. 124 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 800 złotych grzywny. W punkcie II wyroku, Sąd na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 80 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, zaskarżając wyrok w całości na korzyść obwinionego i zarzucając mu:

I. w zakresie czynu z pkt I części wstępnej wyroku - art. 124 § 1 kw:

1. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. art. 8 kpw w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw, polegającą na braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego, dokonaną w sposób pozbawiony wnikliwości i logicznego rozumowania, skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na ustaleniu, że to P. F. dokonał umyślnego zniszczenia 4 słupków ogrodzeniowych i cementowej konstrukcji podłoża o wartości strat wynoszącej 800 zł z uwagi na to, że przebywał w miejscu umożliwiającym jemu popełnienie tego czynu, kiedy to z materiału dowodowego - zeznań świadków M. R., P. K., S. K., K. S. (1), K. S. (2) nieuwzględnionego przez Sąd, wynika, że:

• żaden ze świadków, na których zeznaniach Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie, nie widział jak obwiniony dokonuje popełnienia zarzucanego mu czynu;

• notatka funkcjonariuszy Policji została oparta na twierdzeniach stron sporu, w tym twierdzeniach Państwa (...), którzy podejrzewali obwinionego jedynie z uwagi na istniejący pomiędzy nimi konflikt co do przebiegu granicy działek;

• świadek K. S. (2) (którego zeznań Sąd nie uwzględnił w żadnym zakresie) rozmawiał z obwinionym i był naocznym świadkiem, jak obwiniony jedynie zablokował przyczepą prace na planowanym przebiegu słupków, uniemożliwiając ich dalszą instalację;

• świadek K. S. (2) (montujący słupki ogrodzeniowe w czasie przebywania obwinionego na posesji) nie widział, aby obwiniony dokonywał zniszczenia słupków, nie informował także o takim zdarzeniu Państwa (...), dla których wykonywał prace;

• świadek K. S. (2) widział jak obwiniony przyjechał na posesję samochodem ciężarowym około południa, a następnie przy pomocy ciągnika rolniczego zablokował przebieg prac bez niszczenia dotychczas postawionych słupków;

• z zeznań naocznego świadka K. S. (2) wynika, że widział on przyjazd obwinionego i to, jak po ok. 30-40 minutach (tj. maksymalnie o godzinie 12:40) obwiniony odjechał z posesji, nie dostrzegając przy tym tego, aby obwiniony wrócił na teren budowy i dokonywał zniszczeń w godzinach 13-14; przy czym K. S. (2) opuścił posesję dopiero ok 2 godziny po tym jak obwiniony odjechał z placu budowy;

co przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym powinno prowadzić do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się zarzuconego czynu, gdyż niemożliwym jest ustalenie sprawcy czynu i w konsekwencji tego Sąd I instancji powinien był uniewinnić obwinionego od zarzucanego czynu wobec braku dowodów na wypełnienie przez niego znamion czynu zabronionego z art. 124 § 1 kw;

2. obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez nie rozstrzygnięcie na korzyść obwinionego wątpliwości zachodzących w sprawie, polegających na braku możliwości ustalenia, kto faktycznie dokonał zniszczenia 4 słupków, albowiem żaden ze świadków nie widział obwinionego dokonującego tego zniszczenia, zaś chronologia wydarzeń przeczy temu, aby to uczynił obwiniony - co z kolei powinno skutkować uznaniem obwinionego niewinnym w myśl zasady in dubio pro reo;

3. obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. art. 8 kpw w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw polegającą na braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego, tj.:

• nieuwzględnieniu dowodu z tarczy tachografu (...) nr rej. (...) z dnia 18 października 2024 r. oraz kopii dowodu rejestracyjnego powyższego pojazdu, co skutkowało przyjęciem, że obwiniony uszkodził 4 słupki ogrodzeniowe, kiedy to z zapisu tachografu wynika w sposób jasny:

i. że obwiniony do godziny ok. l3:15 prowadził auto ciężarowe i w tym czasie, poza zablokowaniem linii przebiegu ogrodzenia w okolicach godziny 12:00, nie mógł dokonać uszkodzenia słupków z uwagi na obecność świadka K. S. (2) oraz brak wystarczającego czasu na ich uszkodzenie poprzez wyjęcie;

ii. że obwiniony zakończył prowadzenie pojazdu ciężarowego na terenie swojej nieruchomości (domu) położonego w miejscowości (...),

iii. z treści zeznań świadków E. P. oraz I. F. uznanych przez Sąd jako wiarygodne wynika, że w czasie popełnienia zarzucanego Obwinionemu czynu pod adresem (...) znajdował się on na swojej posesji w miejscowości (...)

• błędnej, nielogicznej i sprzecznej z ich treścią oceny dowodów w postaci zeznań świadków E. P. oraz I. F. i uznanie, że złożone przez te osoby zeznania potwierdzają fakt, że „w dniu 18 października 2024 roku widziały P. P. w miejscu, w którym doszło do czynu z pkt 1 wniosku o ukaranie'", podczas gdy:

i. do popełnienia czynu z pkt 1 wniosku o ukaranie doszło na placu budowy ogrodzenia na posesji M. R. położonej w miejscowości(...);

ii. z treści w/w zeznań świadków wynika, że P. F. znajdował się wtedy (był przez świadków widziany) na terenie swojej nieruchomości, położonej w miejscowości (...);

iii. z powszechnie dostępnych narzędzi kartograficznych takich jak aplikacja Google Maps wynika, że nieruchomości nr (...) i (...) w miejscowości C. nie sąsiadują ze sobą, znajdują się w dwóch rożnych częściach wsi, oddalone są od siebie o ponad pół kilometra;

co przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym powinno prowadzić do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzuconego czynu, gdyż niemożliwym jest ustalenie sprawcy czynu i w konsekwencji tego Sąd I instancji powinien był uniewinnić obwinionego od zarzucanego czynu wobec braku dowodów na wypełnienie przez niego znamion czynu zabronionego z art. 124 § 1 kw;

II. co do czynu z pkt II części wstępnej wyroku - art. 109 kw:

1. obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. art. 8 kpw, polegającą na braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego, dokonanej w sposób pozbawiony wnikliwości i logicznego rozumowania, skutkującej błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na ustaleniu, że to P. F. w celu dokuczenia M. R. pochylił 11 słupków ogrodzeniowych osadzonych w suchej zaprawie cementowej, kiedy to z materiału dowodowego wynika, że:

• żaden ze świadków, na których zeznaniach Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie nie widział jak obwiniony dokonuje popełnienia zarzucanego mu czynu;

• notatka funkcjonariuszy Policji została oparta na twierdzeniach stron sporu, w tym twierdzeniach Państwa (...), którzy podejrzewali obwinionego jedynie z uwagi na istniejący konflikt co do przebiegu granicy działek;

• obwiniony od wieczora 18 października 2024 r. do wtorku 22 października 2024 r. nie wychodził z domu z uwagi na grypę żołądkową;

• obwiniony przyjmując funkcjonariuszy Policji w dniu 19 października 2024 r. przyjmował ich leżąc na kanapie z uwagi na stan zdrowia, a następnie na chwilę przysiadł się do stołu podejmując z nimi rozmowę;

• obwiniony będąc chorym i osłabionym przez grypę żołądkową nie mógł mieć tyle siły, aby pochylić 11 słupków osadzonych w cementowej zaprawie;

co przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym powinno prowadzić do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się zarzuconego czynu, gdyż niemożliwym jest ustalenie sprawcy czynu oraz obwiniony nie mógł mieć wystarczającą dużo siły z uwagi na stan zdrowia, aby pochylić 11 słupków w zaprawie cementowej i w konsekwencji tego Sąd I instancji powinien był uniewinnić obwinionego od zarzucanego czynu wobec braku dowodów na wypełnienie przez niego znamion czynu zabronionego z art. 107 kw;

2. obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 1 i 2 kpk zw. z art. 8 kpw, poprzez nie rozstrzygnięcie na korzyść obwinionego wątpliwości zachodzących w sprawie polegających na niemożliwości ustalenia, kto faktycznie dokonał pochylenia 11 słupków, albowiem żaden ze świadków nie widział obwinionego dokonującego tego zniszczenia, zaś stan zdrowia obwinionego przeczy temu, aby to on mógł to uczynić - co powinno skutkować uznaniem obwinionego niewinnym w myśl zasady in dubio pro reo.

Zarzucając powyższe, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę obwinionego wraz z przytoczonymi na jej poparcie argumentami, w konfrontacji z całokształtem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, okazała się niezasadna. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła uchybień wskazywanych przez skarżącego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dowodowym dokonał trafnej oceny dowodów, uwzględniając całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy. Tok rozumowania, który doprowadził do uznania obwinionego za winnego zarzucanych mu czynów, przedstawiony w rozbudowanych, pisemnych motywach wyroku jest zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozbawiony luk, czytelny i poprawny logicznie, zaś wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego okolicznościach. Sąd Rejonowy analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, oceniony zgodnie z wytycznymi art. 7 kpk, poczynił pozbawione błędu dowolności i błędu braku ustalenia faktyczne.

Na wstępie rozważań podkreślenia wymaga, iż zarzuty podnoszone przez obrońcę obwinionego miały charakter czysto polemiczny, sprowadzający się do kwestionowania oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oparte były jedynie na wyrywkowych, wyrwanych z kontekstu całości wypowiedzi, fragmentach materiału zgromadzonego w sprawie, w tym częściowych depozycji poszczególnych świadków. Argumentacja całej apelacji zasadniczo opierała się na twierdzeniach, iż obwiniony powinien zostać uniewinniony od zarzucanych mu czynów, bowiem nie ma naocznych świadków, którzy widzieliby, jak P. F. uszkadza i pochyla słupki ogrodzeniowe, co sprawia, że niemożliwym jest ustalenie sprawcy czynu, a wątpliwości w tym zakresie powinny być rozstrzygane na korzyść obwinionego. Natomiast druga część argumentacji sprowadzała się do forsowania twierdzeń dotyczących miejsca pobytu obwinionego oraz stanu zdrowia w czasie objętym zarzutami.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy procedował prawidłowo nie dopuszczając się uchybień, mających wpływ na treść wyroku, także tych wskazanych we wniesionym środku odwoławczym. Dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów również jest prawidłowa i pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Nie ma zatem racji autor apelacji, gdy zarzuca Sądowi Rejonowemu dowolną ocenę dowodów i wadliwości orzeczenia upatruje w obdarzeniu przez Sąd wiarą zeznań M. R., P. K., S. K., K. S. (1) i K. S. (2). Świadek M. R. oraz K. S. (2) nie twierdzili, że widzieli obwinionego jak niszczy słupki, lecz wskazywali na jego zachowanie bezpośrednio przed zdarzeniem. Jak wynika z relacji świadka K. S. (2), obwiniony w dniu 18 października 2024 r. podchodził do świadka wykonującego prace i mocno utrudniał mu jej wykonywanie (k. 17, k. 70-70v). Co więcej, przed rozpoczęciem prac, świadek został uprzedzony przez M. R., że sąsiad F. może do niego przyjść i wyrażać sprzeciw na stawianie słupków ogrodzeniowych. Świadkowie S. K. oraz P. K. nie byli naocznymi świadkami zdarzenia, ale w toku wykonywania obowiązków służbowych powzięli informację o panującym konflikcie między stronami oraz prowadzili rozmowy zarówno z M. R. jak i P. F. dotyczące przedmiotowego zdarzenia.

Dokładna analiza akt sprawy nie pozwala odmówić słuszności stanowisku Sądu Rejonowego, co do obdarzenia dowodów tych walorem wiarygodności a tym samym prawidłowości dokonanej przez ten Sąd oceny dowodów, zwłaszcza, że skarżący poza przedstawieniem polemicznego stanowiska nie wskazuje takich argumentów, które przedstawione racje mogłoby podważyć. Rozumowania tego nie podważa eksponowany w apelacji obrońcy brak naocznych świadków inkryminowanego zdarzenia.

Unormowana w art. 7 kpk zasada swobodnej oceny dowodów uprawnia sąd orzekający do wnioskowania o wiarygodności, czy też niewiarygodności określonych dowodów, w zależności od wewnętrznego przekonania sądu, który władny jest zarówno dać, jak i odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonego, czy też innym dowodom pod warunkiem, że swoje stanowisko w sposób przekonujący i logiczny uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego. Lektura uzasadnienia dowodzi, że Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w pełni zadaniu temu sprostał.

Wobec tego, skoro autor apelacji nie wykazał, by sąd naruszył reguły poprawnego rozumowania lub nie uwzględnił zasad doświadczenia życiowego czy wskazań wiedzy - zarzut obrazy art. 7 kpk nie może być skuteczny. Naruszenia tego przepisu nie stanowi też dokonanie przez Sąd meriti oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań strony procesowej.

Faktem jest, że wobec braku bezpośrednich naocznych świadków zdarzenia, sprawa P. F. ma charakter procesu poszlakowego, w którym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak, prowadzący do jednoznacznego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, można uznać za zamknięty wyłącznie wtedy, gdy każda z poszlak będących ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób niebudzący wątpliwości i jednocześnie wykluczone zostały jakiekolwiek inne wersje zdarzenia będącego przedmiotem osądu. Jak wynika z rozbudowanego uzasadnienia Sądu meriti, każde ogniwo zostało szczegółowo i obiektywnie przeanalizowane, nie pozostawiając przy tym wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzuconych mu czynów. Odnosząc się jednocześnie do zarzutu nierozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść obwinionego należy wskazać, że przepis art. 5 § 2 kpk dotyczy wyłącznie wątpliwości, które rzeczywiście powziął sąd rozpoznający sprawę i nie rozstrzygnął ich na korzyść obwinionego. Nie chodzi zaś w tym przepisie o wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zatem zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił również powoływane przez obronę argumenty i dowody świadczące o przebywaniu obwinionego w czasie inkryminowanego zdarzenia wyłącznie w swoim miejscu zamieszkania, tj. tarcza tachografu i kopia dowodu rejestracyjnego. Dla dodatkowego uwiarygodnienia tych twierdzeń, w toku postępowania odwoławczego, obrońca obwinionego złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z wydruku z witryny google maps, ukazującego odległość między miejscem zamieszkania obwinionego, a miejscem w którym ujawniono uszkodzenie słupków. Postanowieniem z dnia 3 października 2025 r. Sąd Okręgowy uwzględnił ten wniosek dowodowy. W ocenie Sądu, dowód ten potwierdza prawdziwość ustaleń, że obwiniony w czasie, w którym doszło do zachowań objętych zarzutami przebywał w miejscu umożliwiającym mu podjęcie tychże zachowań. Jak wynika z wydruku (prawidłowy nr k. 104), odległość między miejscem zamieszkania obwinionego, a miejscem uszkodzenia o pochylenia słupków wynosi 550 metrów, a co za tym idzie, P. F. miał obiektywną możliwość podjęcia zarzucanych mu działań. Nie można tracić z pola widzenia, że obwiniony jest osobą młodą, w pełni sprawną, która bez problemu byłaby w stanie pokonać dystans 550 metrów w czasie ukazanym na wydruku (8 minut) lub krótszym idąc pieszo, bądź jadąc samochodem (2 minuty).

Odnosząc się do stanu zdrowia obwinionego, obrońca w apelacji podnosi, że w dniu zdarzenia P. F. był chory, miał grypę żołądkową i z tego powodu nie mógł podejmować żadnej aktywności. Twierdzenia te zostały trafnie ocenione przez Sad Rejonowy jako niewiarygodne i nieprzekonujące. W toku procesu nie przedstawiono żadnej obiektywnej dokumentacji medycznej, która potwierdzałaby stan zdrowia obwinionego. Skarżący, w treści apelacji podniósł, że P. F. przyjmował interweniujących policjantów leżąc na kanapie. Twierdzenia te są całkowicie sprzeczne z zeznaniami funkcjonariuszy S. K. oraz K. S. (1), którzy wskazali, że nie zauważyli, aby obwiniony był chory, zachowywał się normalnie, a ponadto funkcjonariusze i obwiniony podczas rozmowy siedzieli przy stole (k. 72v), a P. F. w toku całej rozmowy ani razu nie wychodził z pomieszczenia, np. celem skorzystania z toalety (k. 72).

W tym miejscu należy wskazać, że zarzut obrazy art. 7 kpk nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, czego obrońca na łamach wniesionej apelacji nie uczynił. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu.

Wbrew stanowisku skarżącego, wyrażonym w pkt I. 1 oraz I. 3 apelacji, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do wiązania zarzutu naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk. Nie zostało bowiem wykazane, aby Sąd I instancji pominął jakieś istotne okoliczności zdarzenia, czy też nie ujawnił ich na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. Sąd wszystkie dowody w sprawie poddał wnikliwej analizie i właściwie ocenił, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Skoro zatem Sąd meriti prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie, zarzut naruszenia art. 410 kpk jest bezpodstawny. Obraza przepisu art. 410 kpk zachodzi, gdy Sąd ferując wyrok opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się tylko na części materiału ujawnionego. Żadna z tych sytuacji procesowych nie zaistniała w przedmiotowej sprawie.

Mając na względzie całość powyższych rozważań należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 kpw oraz na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.). Na kwotę 130 złotych kosztów sądowych składa się 80 złotych opłaty od kary grzywny oraz 50 złotych zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, których wysokość wynika z § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.