Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska (spr.)

Sędziowie:

SSO Agnieszka Karłowicz

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 552/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 1419/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. M.

Odpłatne udzielanie przez J. M. marihuany K. K.

uzupełniające wyjaśnienia K. K.

579-579v

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

----------------------------------------------------------

-------------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

uzupełniające wyjaśnienia K. K.

W całości wiarygodne, m.in. co do faktu udzielania przez oskarżonego J. M. środka odurzającego w postaci marihuany. Bezpośrednia styczność z oskarżonym utwierdziła Sąd Okręgowy w przekonaniu o szczerości obciążających J. M. wyjaśnień, złożonych uprzednio w toku postępowania. Znajdują one odzwierciedlenie w obdarzonych przez Sąd meriti wiarą depozycjach świadków P. J. i D. J..

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. M.

I. W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. XIV aktu oskarżenia:

1) obraza przepisów postępowania mająca istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 KPK, poprzez dokonanie błędnej bo dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego J. M. co do faktu sprzedawania przez niego marihuany Współoskarżonemu K. K. i bezpodstawnym uznaniu, iż Oskarżony J. M. podczas składania wyjaśnień w trakcie rozprawy przyznał iż sprzedawał narkotyki wspomnianemu Współoskarżonemu, podczas gdy z treści wyjaśnień Oskarżonego składanych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jaki i w toku postępowania przed sądem wynika, że ten konsekwentnie wskazywał, że owszem kupował marihuanę od K. K., ale nigdy jej mu nie sprzedawał, co w konsekwencji skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi w zakresie sprawstwa Oskarżonego,

2) obraza przepisów postępowania mająca istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 KPK, poprzez dokonanie na wskroś wybiórczej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania i bezpodstawnego uznania, iż Oskarżony J. M. popełnił zarzucany mu czyn sprzedaży marihuany na rzecz K. K., podczas gdy w aktach postępowania nie znajduję się nawet pojedynczy dowód potwierdzający popełnienie tego czynu przez Oskarżonego inny niż niewiarygodne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego wyjaśnienia Współoskarżonego K. K., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych Sądu w zakresie sprawstwa Oskarżonego,

3) obraza przepisów postępowania mająca istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 KPK, poprzez dokonanie na wskroś wybiórczej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania i pominięciu przez Sąd ważnych faktów wynikających z treści materiału dowodowego tj. treści wyjaśnień Oskarżonego J. M., wyjaśnień Oskarżonego K. K. z dnia 12.04.2023 r., zeznań świadków D. i P. J. oraz zeznań innych świadków: K. G., S. P., M. W. składanych w toku postępowania przygotowawczego, tj. faktu istnienia silnego konfliktu pomiędzy Oskarżonym J. M. (i jego rodziną), a K. K. powstałego po zatrzymaniach w tej sprawie, tego że wielu świadków potwierdziło próby zastraszania J. M. przez K. K., tego że K. K. próbował pobić brata J. M. i w akcie zemsty postanowił pomówić J. M. o sprzedaż narkotyków na jego rzecz ale przede wszystkim faktu, iż żaden ze świadków nie potwierdził, aby widział lub nawet słyszał, że J. M. sprzedaje narkotyki K. K., co doprowadziło do błędnych bo sprzecznych z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ustaleń faktycznych Sądu w zakresie sprawstwa Oskarżonego,

4) obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 167 KPK w zw. z art. 170 § 3 KPK poprzez zaniechanie rozpoznania wniosków dowodowych złożonych przez Oskarżonego w piśmie z dnia 12.01.2024 r., oraz zaniechanie wydania postanowienia w sprawie oddalenia tych wniosków dowodowych,

5) obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. obraza art. 59 § 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej: PN) polegająca na błędnym uznaniu, iż przepis ten penalizuje czyn kupna narkotyków, podczas gdy przepis ten penalizuje czyn sprzedaży narkotyków celem osiągnięcia korzyści majątkowej, co doprowadziło do bezpodstawnego skazania Oskarżonego za ten czyn.

6) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na zaniechaniu uznania, iż ilość rzekomo udzielanej przez Oskarżonego J. M. współoskarżonemu K. K. marihuany, rodzaj udzielanego narkotyku, a także fakt, iż do rzekomego odpłatnego udzielania narkotyku miało dochodzić wyłącznie pomiędzy bliskimi w owym czasie kolegami z wyłączeniem wszelkich osób z zewnątrz, świadczy o mniejszej wadze czynu rzekomo popełnionego przez Oskarżonego J. M., co w konsekwencji skutkowało błędnym zaniechaniem zakwalifikowania czynu rzekomo popełnionego przez Oskarżonego jako czyn mniejszej wagi wskazany w art. 59 § 3 PN, a co za tym idzie wymierzeniu Oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary za rzekomo popełnione przestępstwo.

II. W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. XV aktu oskarżenia:

1) obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. obraza art. 7 KPK poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci treści zeznań świadka P. J. w zakresie w jakim świadek ten wskazywał na ramy czasowe okresu w którym oskarżony J. M. udzielał mu nieodpłatnie marihuany w niewielkich ilościach i uznanie, że miało to miejsce od stycznia 2022 roku, aż do lipca 2023 roku, podczas gdy świadek ten w sposób jednoznaczny zeznawał, iż marihuanę otrzymywał od Oskarżonego na przełomie 2022/2023 (a więc listopad-grudzień 2022 r., a nie styczeń 2022 r. jak w wyroku), zaś J. M. ostatni raz udzielił mu narkotyków w marcu 2023 roku (przed zatrzymaniami do przedmiotowej sprawy), a po zatrzymaniach do sprawy mających miejsce w marcu 2023 roku kontakt pomiędzy Oskarżonym, a Świadkiem się urwał i siłą rzeczy nie mogły mieć miejsca incydenty udzielania przez Oskarżonego marihuany Świadkowi, co skutkowało dokonaniem przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w zakresie ram czasowych w jakich miało dojść do popełnienia przestępstwa przez Oskarżonego,

2) rażąca niewspółmierność orzeczonej kary poprzez zaniechanie uwzględnienia wielu okoliczności przemawiających za wymierzeniem oskarżonemu kary wolnościowej za zarzucane mu czyny lub nadania tym okolicznościom zbyt małej wagi, przy jednoczesnym nadaniu zbyt dużej wagi okolicznościom obciążającym co doprowadziło do wymierzenia Oskarżonemu przez Sąd rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności, podczas gdy Oskarżony w okresie rzekomego popełnienia zarzucanych mu czynów jak i w dniu orzekania w sprawie był osobą młodocianą w rozumieniu kodeksu karnego (at. 54 § 1 KK), w toku postępowania wielokrotnie dostarczył informacji dot. popełnienia przestępstwa przez innych oskarżonych, sam nigdy nie był karany (w odróżnieniu od innych oskarżonych w sprawie, którzy mimo tego faktu zostali potraktowani przez Sąd łagodniej), a sposób jego zachowania po popełnieniu przestępstwa, fakt kontynuowania nauki w szkole w innym mieście, całkowite zerwanie z nałogami oraz z dotychczasowym towarzystwem przemawiają za wymierzeniem mu kary wolnościowej.

III. W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. XVI aktu oskarżenia:

1) obraza przepisów postępowania mająca istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 KPK, poprzez dokonanie błędnej bo dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci treści zeznań świadka D. J. polegającej na zaniechaniu uwzględnienia przy ocenie wiarygodności tych zeznań niezgodnych z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego twierdzeń świadka co do częstotliwości transakcji do jakich miało dochodzić pomiędzy świadkiem, a Oskarżonym przy jednoczesnym uwzględnieniu okresu czasu w jakim miało dochodzić do tych transakcji oraz uwzględnieniu liczby źródeł pozyskiwania marihuany przez świadka w okresie marca 2023 roku, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego.

2) obraza przepisów postępowania mająca istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 7 KPK, poprzez dokonanie błędnej bo dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci treści zeznań świadka D. J. oraz zeznań P. J., polegającej na zaniechaniu uwzględnienia przez Sąd okoliczności, iż zarówno świadek ten, jak i świadek P. J. wskazywali, że marihuana którą świadek pozyskiwał od Oskarżonego mogła być legalną marihuaną CBD, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa Oskarżonego.

IV. W zakresie rozstrzygnięcia o wymiarze kary łącznej, tj. pkt. 31 zaskarżonego wyroku:

1) rażąca niewspółmierność orzeczonej kary poprzez zaniechanie uwzględnienia wielu okoliczności przemawiających za wymierzeniem oskarżonemu kary wolnościowej za zarzucane mu czyny lub nadania tym okolicznościom zbyt małej wagi, przy jednoczesnym nadaniu zbyt dużej wagi okolicznościom obciążającym co doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu przez Sąd rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności, podczas gdy Oskarżony w okresie rzekomego popełnienia zarzucanych mu czynów jak i w dniu orzekania w sprawie był osobą młodocianą w rozumieniu kodeksu karnego, w toku postępowania wielokrotnie dostarczył informacji dot. popełnienia przestępstwa przez innych oskarżonych, sam nigdy nie był karany (w odróżnieniu od innych oskarżonych w sprawie, którzy mimo tego faktu zostali potraktowani przez Sąd łagodniej), a sposób jego zachowania, fakt kontynuowania nauki w szkole w innym mieście, całkowite zerwanie z nałogami oraz z dotychczasowym towarzystwem przemawiają za zastosowaniem w jego przypadku nadzwyczajnego złagodzenia kary zgodnie z art. 60 § 1 KK w zw. z
art. 54 § 1 KK, ew. na podstawie art. 37a § 1 KK lub wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby zgodnie z art. 69 § 1 i 2 KK.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacyjne podniesione przez obrońcę oskarżonego J. M. okazały się bezzasadne, co sprawiło, że wniesiony przez niego środek odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony. Zdaniem Sądu ad quem sformułowane przez tego obrońcę zarzuty obrazy szeregu przepisów postępowania karnego sprowadzają się w swej istocie do polemizowania z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji, bez dostatecznego poparcia w okolicznościach sprawy oraz wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego.
Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku i dokonana w jej ramach konfrontacja stanowisk sądu i skarżącego oraz argumentów je wspierających w odniesieniu do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wykazała, że obrońca w treści wywiedzionego środka zaskarżenia prezentował tylko i wyłącznie alternatywną - względem tej przyjętej przez sąd – wersję wydarzeń, która to jednakże nie znajdowała potwierdzenia w żadnym obiektywnym i wiarygodnym materiale dowodowym i miała jedynie za zadanie wesprzeć obraną przez oskarżonego linię obrony.

Odnosząc się do zarzutów związanych z naruszeniem przepisu art. 7 kpk należy
wpierw zwrócić uwagę na to, że nie można upatrywać takiego uchybienia wyłącznie w tym, że ocena dokonana przez organ procesowy nie przyjmuje takiego kształtu, jakiego by
oczekiwał skarżący, albowiem powinnością Sądu jest uwzględnienie jednych dowodów,
przy jednoczesnym nieuwzględnieniu drugich, w sytuacji gdy ich treść jest ze sobą sprzeczna.
Sąd przy tym kieruje się korelacją z całokształtem materiału dowodowego oraz zasadami płynącymi z art. 7 kpk. Nieodzowną rolę dla tego etapu wyrokowania odgrywa również bezpośrednia styczność z oskarżonym czy też ze świadkiem w trakcie ich przesłuchania, która pozwala sądowi na podjęcie spostrzeżeń dotyczących zachowania osoby przesłuchiwanej,
jej reakcji na zadawane pytania, postawy w toku tej czynności procesowej czy też samego stosunku do niej. Analiza materiału dowodowego w jego całokształcie oraz rezultaty zasady bezpośredniości – Sąd Okręgowy bowiem, z uwagi na wyłaniający się z materiału dowodowego konflikt między K. K. a J. M. – który wbrew temu co twierdzi obrońca nie został pominięty przy ocenie depozycji współoskarżonego K. K. – w celu zweryfikowania złożonych przez niego na etapie śledztwa dość lakonicznych wyjaśnień, przesłuchał go uzupełniająco w toku postępowania odwoławczego utwierdziły Sąd Odwoławczy w przekonaniu o prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów. Wprawdzie sposób redakcji pisemnych motywów zaskarżonego wyroku może nasuwać zastrzeżenia, jednakże po dokładnym zaznajomieniu się z całością tego dokumentu i odniesieniu zawartych w nim argumentów do treści zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy takich wątpliwości nie powziął. W świetle zaprezentowanej tam argumentacji można bowiem odczytać powody, które skłoniły Sąd meriti do uznania danych dowodów osobowych za wiarygodne jedynie w części oraz jakie względy przemawiały za tym, że poszczególnym dowodom nadano taki przymiot w całości, a niektóre w ogóle nie stanowiły podstawy dowodowej wyroku. Na marginesie warto przypomnieć, że nawet sama wadliwość uzasadnienia wyroku w kontekście wymogów określonych w art. 424 kpk nie uprawnia do wydania orzeczenia kasatoryjnego, co wynika jednoznacznie z treści art. 455a kpk. W niniejszym postępowaniu Sąd prawidłowo ocenił materiał dowodowy, swobodnie, a nie dowolnie, w pełni obiektywnie, uwzględniając wyjaśnienia J. M. jedynie w części w jakiej pokrywały się one z wiarygodnym materiałem sprawy, chociażby w tej w której nie kwestionował on, że udzielał środka odurzającego w postaci marihuany P. J., przy czym należy wyraźnie zaznaczyć, że kwestia czy czynił to odpłatnie, czy też nie, nie miała żadnego znaczenia dla stwierdzenia wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu z art. 58 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż występek ten nie zawiera znamienia osiągnięcia korzyści majątkowej, a użyty w tymże przepisie zwrot „udzielać” należy rozumieć jako dać, dostarczyć, częstować, dawać, wręczać, udostępnić, użyczyć. Wobec tego, udzielania przez oskarżonego nieodpłatnie P. J. środka odurzającego nie należy wiązać ze stanem, w którym należałoby go uniewinnić od tego czynu. Tym samym nieodniesienia się przez Sad meriti do tej materii przy ocenie wyjaśnień J. M. nie można poczytywać jako błędu o charakterze względnej przyczyny odwoławczej z art. 438 pkt 2 kpk. W pozostałej części, m.in. w tej w której negował swe sprawstwo odnośnie do czynów z pkt XIV i XVI aktu oskarżenia, słusznie wobec sprzeczności z obdarzonymi wiarą dowodami, tj. wyjaśnieniami K. K. i zeznaniami D. J. Sąd nie nadał im waloru wiarygodności. Wydaje się, że zarzut dokonania błędnej oceny wyjaśnień J. M. jest następstwem niedokładnego zapoznania się z przedstawionymi przez Sąd I instancji powodami, które doprowadziły do podjęcia decyzji o uwzględnieniu tychże depozycji jedynie częściowo. Sąd nie przyjął bowiem w oparciu o ich treść, jak to sugeruje skarżący, że J. M. udzielał odpłatnie K. K. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości i w czasookresie wskazanym w stawianym mu zarzucie, lecz przedstawił rozważania na temat okoliczności dotyczących osoby K. K., na które wskazywał ten oskarżony zarówno w toku jego przesłuchania w fazie przygotowawczej w dniu 27 grudnia 2023 r., jak i podczas rozprawy głównej. Sąd odniósł się do tych okoliczności, gdyż wyjaśnienia oskarżonego koncentrowały się na tym wątku, a przede wszystkim były lakoniczne, co też Sąd Rejonowy wyraził dobitnie podnosząc, że w obecności obrońcy oskarżony unikał odpowiedzi na pytania. Nie można jednak, jak to czyni obrońca, sprowadzać formy takiej argumentacji do błędu w ocenie tego dowodu, gdyż jak już wcześniej wskazano, w tej części w której neguje on sprawstwo czynów z pkt XIV i XVI aktu oskarżenia, jego relacja stanowi jedynie przyjętą linię obrony, która miała na celu wyłącznie uniknięcie odpowiedzialności karnej. Należy zauważyć, że skarżący podnosząc jednocześnie zarzut dowolności w ocenie wyjaśnień J. M. oraz K. K. – wskazując, że poza tym dowodem – w jego mniemaniu niewiarygodnym – akta sprawy nie zawierają innego, który świadczyłby o winie J. M. co do omawianego czynu, popada w sprzeczność. Odnosząc się zaś do twierdzeń skarżącego o braku wiarygodności K. K., należy podkreślić, że o ile jego relacja nie była stabilna na przestrzeni całego postępowania, to nie można a priori stawiać tezy, bez należytego poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, że jest ona niewiarygodna. Z uwagi na zgłoszone przez skarżącego w apelacji wątpliwości co do rzekomego bezpodstawnego obciążenia winą oskarżonego J. M., Sąd Okręgowy dopuścił dowód z uzupełniających wyjaśnień K. K.. Sąd ad quem mając bezpośredni kontakt z oskarżonym uznał za niezasadny zarzut dotyczący niewłaściwej oceny jego uprzednio złożonych depozycji. Przekonanie Sądu o szczerości jego relacji jest właściwe, zostało podjęte w wyniku konfrontacji z pozostałym materiałem sprawy, a także jest rezultatem bezpośredniej styczności z przesłuchiwanym. Należy podkreślić, że już w pierwszych wyjaśnieniach K. K. wskazywał na niechęć do obciążania winą bliskiej mu osoby, którą określał mianem „kolegi”. Należy zwrócić też uwagę na to, że nie złożył niekorzystnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej wyjaśnień tylko i wyłącznie wobec oskarżonego J. M., gdyż analogicznie swoimi depozycjami obciążył również J. Ż. i K. D.. Relacje i więzi J. M. i K. K. w świetle złożonych przez nich wyjaśnień nie budzą wątpliwości. Można na ich podstawie wyszczególnić zarówno okres, w którym pozostawali w dobrych relacjach, po czym gdy J. M. składając zeznania podał, że sprzedawał mu marihuanę K. K., od tego momentu byli do siebie wrogo nastawieni. Niemniej jednak Sąd uwzględnił tę okoliczność przy ocenie depozycji K. K., co zostało wskazane w sekcji uzasadnienia dotyczącej oceny tego dowodu. Z uwagi zaś na przedstawienie przez niego racjonalnych powodów zmiany wersji wydarzeń, przy jednoczesnej spontaniczności jego wypowiedzi, która ujawnia się w treści jego wyjaśnień, a którą dostrzegł również Sąd Okręgowy mając z nim bezpośrednią styczność, a także w korelacji jego wyjaśnień z przekazem świadków P. i D. J. co do okoliczności sprzedaży im środka odurzającego w postaci marihuany przez J. M., nie sposób zgodzić się z obrońcą, że wyjaśnienia współoskarżonego K. K. są sprzeczne z rzeczywistością, lakoniczne i wskazują na niesłuszne skazanie J. M. za czyn z pkt XIV aktu oskarżenia. Należy pamiętać, że w zasadzie swobodnej oceny dowodów nie tyle ważna jest ich liczba czy ich rodzaj, ale wartość dowodu w świetle całokształtu materiału dowodowego, a ta w przypadku wyjaśnień K. K. z racji chociażby braku sprzeczności z innymi dowodami, którym Sąd nadał walor wiarygodności, była prawidłowo ustalona. Niewskazanie tego dowodu w podstawie dowodowej skazania J. M. można poczytywać, jak to wyżej zaznaczono, za wadę redakcyjną uzasadnienia wyroku, natomiast gdy zważyć jego całokształt, nie sposób przyznać racji obronie, że okoliczność ta miała wpływ na podjętą przez Sąd ocenę tych depozycji, a tylko w takim przypadku, jak to już podniesiono, taki zarzut mógłby zostać uwzględniony.

Z uwagi na to, że konflikt pomiędzy oskarżonymi J. M. i K. K. wynikał wprost z treści złożonych przez nich wyjaśnień, znalazł też potwierdzenie w zeznaniach świadków, nie było potrzeby dopuszczania kolejnych dowodów na tę okoliczność, wskazanych w piśmie z dnia 15 stycznia 2024 r. (data prezentaty sądowej – k. 397v). Owszem, zgodzić należy się ze skarżącym, że wydanie postanowienia uwzględniającego bądź oddalającego złożone przez stronę wnioski dowodowe jest obowiązkiem Sądu, jednakże brak wydania takiego postanowienia nie zawsze niesie za sobą naruszenie przepisów proceduralnych w stopniu mającym wpływ na treść wyroku. Na gruncie przedmiotowej sprawy, mimo, iż Sąd uchybił regulacjom Kodeksu postępowania karnego nie wydając postanowienia odnoszącego się do złożonych przez obrońcę wniosków dowodowych, to nie sposób uznać, w sytuacji kiedy ustalił w oparciu chociażby o depozycje J. M. i K. K., że konflikt pomiędzy nimi istotnie miał miejsce w rzeczywistości, aby uchybił przepisom procedury karnej z jednoczesnym wpływem tego uchybienia na treść wyroku.

Jako niezasadny Sąd potraktował kolejny zarzut apelacyjny, dotyczący w swej istocie braku ustalenia, iż czyn zarzucony mu w pkt XIV aktu oskarżenia, a przypisany mu w pkt 26 wyroku stanowi wypadek mniejszej wagi. Należy pamiętać, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej jak i podmiotowej strony czynu. Ilość środka odurzającego, będącego przedmiotem sprzedaży jest tylko jednym z elementów, który winien być brany pod uwagę. Podnieść w związku z tym należy, że przestępcze zachowanie oskarżonego nie było ani działaniem przypadkowym ani też jednorazowym. Oskarżony wielokrotnie sprzedawał środek odurzający w postaci marihuany K. K.. Przypadków takich było nie mniej niż 30. Ta przestępcza działalność była rozciągnięta na przestrzeni kilku miesięcy. Okoliczności te wespół uprawniały Sąd Rejonowy do przyjęcia znacznej społecznej szkodliwości tego czynu, co wykluczało uznanie, iż stanowi on wypadek mniejszej wagi.

Krytycznie należało odnieść się także do zarzutu obrazy prawa materialnego w zakresie przyjętej przez Sąd kwalifikacji prawnej czynu z pkt XIV aktu oskarżenia. Na jego poparcie skarżący przedstawił lakoniczną argumentację, wynikającą z błędnego zrozumienia oceny wyjaśnień J. M., ujętych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, do którego to aspektu Sąd odniósł się we wcześniejszej części niniejszych wywodów, w związku z tym mając na uwadze ich czytelność, niezasadnym byłoby powielanie tożsamych argumentów w tym miejscu. Skarżący de facto poprzez ten zarzut starał się podważyć ustalony w sprawie stan faktyczny, a pamiętać trzeba, że kwestionować orzeczenie w zakresie kwalifikacji prawnej można tylko wtedy kiedy nie podnosi się zarzutów opartych na treści art. 438 pkt 2 i 3 kpk. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu, a uściślając w jego części prawnej ujął ustawowe znamiona czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, po czym w dalszej części wyraźnie wskazał, że te znamiona zostały przez J. M. wypełnione. Nie można zgodzić się ze skarżącym, w świetle okoliczności wyłaniających się ze zgromadzonego materiału dowodowego przedmiotowej sprawy, że Sąd I instancji nie miał racji i że dokonał niewłaściwej subsumcji ustalonych faktów pod wskazany przepis ustawy karnej.

Odnosząc się łącznie do zarzutów skierowanych przeciwko rozstrzygnięciom dotyczącym czynów z pkt XV i XVI aktu oskarżenia, w uznaniu Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zgromadził wyczerpujący materiał dowodowy, który następnie właściwie i obiektywnie ocenił w aspekcie jego wiarygodności, co pozwoliło na ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego sprawy, nie pozostawiając przy tym żadnych nieusuwalnych wątpliwości, które mogłyby być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Pozwoliło to na przypisanie oskarżonemu winy za zarzucone mu czyny oraz wymierzenie współmiernych i adekwatnych do okoliczności sprawy kar jednostkowych.

Za nietrafny należało uznać zarzut naruszenia art. 7 kpk poprzez obdarzenie w całości wiarą zeznań świadków P. J. i D. J.. P. J. podał, składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym, że „M. dawał mi marihuanę za darmo bardzo dużo razy, to znaczny około 30 razy na przełomie ostatniego roku” (k. 185). Przesłuchanie to miało miejsce 11 lipca 2023 r., a zatem słusznie prokurator wywiódł, a następnie Sąd meriti uznał za początek czasookresu sprzedaży marihuany P. J. przez J. M. styczeń 2022 r. Świadek ten składając w postępowaniu zeznania nie zaprzeczał, że kupował od oskarżonego taki środek odurzający aż do lipca 2023 r. Skarżący próbował dowieść w apelacji, że było to fizycznie niemożliwe, gdyż oskarżony J. M. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Tyle tylko, że 12 marca 2023 r., a więc w dniu jego zatrzymania nie został on osadzony, co wynika jednoznacznie z treści protokołu zatrzymania (k. 109-109v), a także aktu oskarżenia (k. 360v), a wyłącznie przesłuchano go w charakterze świadka. Zatem twierdzenia obrońcy należało uznać za nieadekwatne do okoliczności niniejszej sprawy, a więc i bezpodstawne. Podobnie niezasadny był zarzut, w którym podważa on zasadność oceny zeznań D. J., której to wadliwości upatruje w zaniechaniu uwzględnienia przez Sąd wskazywanej przez tego świadka częstotliwości sprzedaży marihuany do jakiej miało dochodzić między nim, a oskarżonym M., przy jednoczesnym uwzględnieniu przez Sąd okresu czasu w jakim miały mieć miejsce te transakcje oraz liczby źródeł pozyskiwania przez niego tegoż środka odurzającego w marcu 2023 r. Odpowiadając na te stwierdzenia należy wskazać, że Sąd Rejonowy nie pominął przy ocenie zeznań tego świadka częstotliwości z jaką kupował on od oskarżonego marihuanę, gdyż w pisemnym uzasadnieniu wyroku dobitnie wskazał, że do takich transakcji dochodziło co najmniej 15 razy, co też zostało przypisane oskarżonemu w wyroku. Odnosząc się zaś do wskazywanej przez skarżącego okoliczności, iż z zeznań P. J. i D. J. wynika, że sprzedana im marihuana mogła być leczniczą, zawierającą do 0,2 THC, a więc całkowicie legalną, należy podnieść, że jest to stanowisko oparte na wyrwanych z kontekstu wypowiedziach świadków, stanowiących jedynie ich przypuszczenia. Świadkowie ci nie mieli bowiem pewności co do tego, że taki stan miał miejsce w rzeczywistości. Przeczą tej wersji również zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Przecież w sytuacji gdy oskarżony J. M. udzielał P. J. środka odurzającego opisanego w stawianym mu w akcie oskarżenia zarzucie w pkt XV, czego zresztą nie kwestionował, a jednocześnie sprzedawał analogicznie marihuanę także K. K., całkowicie sprzecznym chociażby z zasadami logiki byłoby, że tylko D. J. sprzedawał medyczną marihuanę, zaś ten, wiedząc o tym kupował ją kilkanaście razy. Z akt sprawy nie sposób wysnuć, że taką marihuanę oskarżony posiadał. Gdyby tak było, to niewątpliwie mając świadomość toczącego się przeciwko niemu postępowania karnego, taką okoliczność przedstawiłby w jego trakcie, bądź uczyniłby to jego obrońca. Brak inicjatywy dowodowej w tym zakresie przez stronę procesową jednoznacznie świadczy w ocenie Sądu Okręgowego o tym, że taki stan rzeczy nie miał faktycznie miejsca w czasookresie przypisanego oskarżonemu czynu z pkt XVI aktu oskarżenia, wobec czego twierdzenia obrony zawarte w apelacji należało poczytywać jedynie jako polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu.

Skoro więc Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów.

Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadne były także zarzuty dotyczące niewspółmierności
kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego J. M. poprzez ich rażącą surowość. Poczynając rozważania w tym zakresie, właściwym jest wyjaśnienie samej istoty zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Zarzut ten, może być uznany za trafny i zasadny wówczas gdy spełnione są dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna „bijąca wręcz po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich to stwierdzenie przez Sąd II instancji naruszenia dyrektyw, które określa art. 53 kk, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności lub też sytuację, gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji w sposób należyty ustalił tak wymiar kar jednostkowych, jak i wymiar kary łącznej dla oskarżonego J. M.. Są one adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów.
Sąd Rejonowy kształtując wymiar kar, w sposób należyty wziął pod uwagę poszczególne okoliczności obciążające oraz okoliczności łagodzące, w przypadku kary łącznej wziął uwzględnił wszystkie przesłanki niezbędne z punktu widzenia art. 85a kk, co w efekcie doprowadziło do sytuacji wymierzenia kar sprawiedliwych. Orzeczone przez Sąd meriti kary jednostkowe pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy za czyny z pkt XIV i XVI aktu oskarżenia oraz 7 miesięcy za czyn z pkt XV aktu oskarżenia są adekwatne do okoliczności im towarzyszących, uwzględniają właściwie znaczny stopień społecznej szkodliwości, mający swe źródło chociażby w czasookresie sprzedaży marihuany przez oskarżonego J. M., a także wielokrotności takiego działania oraz nie przekraczają stopnia jego zawinienia. Należy pamiętać o tym, że Sąd orzekając zarówno karę zasadniczą jak i karę łączną nie analizuje i nie porównuje kar wymierzonych innym skazanym, gdyż zgodnie z wyrażoną w art. 55 kk zasadą indywidualizacji kary, okoliczności wpływające na jej wymiar uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą, co też Sąd uczynił względem oskarżonego J. M., biorąc pod uwagę, a następnie nadając odpowiednie znaczenie przy ustaleniu kar zasadniczych m.in. jego wiekowi (20 lat), który to nie powoduje konieczności łagodzenia wymierzanych mu kar ani też nie nakazuje łagodnego bądź pobłażliwego traktowania wbrew zwykłym zasadom wymiaru kary, a także uprzednią niekaralność, której z racji wspomnianego wieku oskarżonego również nie należy nadawać zbytniej wagi. W szczególności wymaga podkreślenia, że oskarżony J. M. odpowiadał za czyny z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk oraz za czyn z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk – a więc ustawowy wymiar kary – stosownie do treści art. 57b kk – wynosił w przypadku czynów z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii od 1 roku i 1 miesiąca do 10 lat pozbawienia wolności, zaś w stosunku do czynu z art. 58 ust. 2 w zb. z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii od 7 miesięcy do lat 8. Orzeczone kary przekraczające zatem jedynie o jeden miesiąc dolną granicę ustawowego zagrożenia nie sposób uznać w świetle okoliczności czynów przypisanych temu oskarżonemu za nadmiernie surowe, a tym samym niesłuszne. Przeciwnie, trafnie odzwierciedlają one jego pełne zawinienie, rozmiar społecznej szkodliwości podjętych przez niego zachowań oraz oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw. Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego, całokształt dolegliwości i skutków prawnych wynikających z rozstrzygnięcia o karze względem oskarżonego J. M. stanowić będzie realną represję, która winna uświadomić mu nieopłacalność popełniania przestępstw i spełnić w ten sposób swój cel nie tylko zapobiegawczy, ale i wychowawczy. Decyzja Sądu Rejonowego nie jest więc abstrakcyjna, ale jest wyrazem racjonalizmu karania. Okoliczności, które zaś przedstawił obrońca – w jego uznaniu łagodzące odpowiedzialność oskarżonego – nie mogły doprowadzić do orzeczenia oczekiwanych przez niego rozstrzygnięć. W tym miejscu należy podnieść, że nie zostały spełnione przesłanki do zawieszenia oskarżonemu kar jednostkowych, gdyż zawarta w obowiązującym obecnie Kodeksie karnym w art. 69 § 1 regulacja - wobec jednoznacznego brzmienia tego przepisu - nie pozostawia wątpliwości, że warunkowo zawiesić można karę pozbawienia wolności orzeczoną w wymiarze nieprzekraczającym roku. Oczywistym jest, że Sąd zobligowany jest na gruncie obowiązujących przepisów prawa w odniesieniu do tożsamych rodzajowo kar wymierzonych za przypisane oskarżonemu wyrokiem poszczególne przestępstwa (w przedmiotowym postępowaniu były to kary pozbawienia wolności w odniesieniu do osoby J. M.) orzec karę łączną. Co więcej, z racji skazania J. M. za popełnienie czynów w warunkach art. 12 § 1 kk, w niniejszej sprawie wykluczona była również możliwość skorzystania z dobrodziejstwa orzeczenia wolnościowej kary zamiennej w trybie art. 37a § 1 kk, o którą wnioskował skarżący co do czynu z pkt XV aktu oskarżenia. W stosunku bowiem do sprawców przestępstw popełnionych czynem ciągłym, treść art. 57b kk jasno stanowi, że „sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo” (a nie inną) i to w wysokości nadzwyczajnie obostrzonej. Jeżeli zatem karą grożącą jest wyłącznie kara pozbawienia wolności, to karę tego rodzaju sąd musi orzec, przy czym należy zaznaczyć, że instytucja ta nie ma zastosowania względem kary łącznej, co do której zasady orzekania zostały jednoznacznie wskazane w rozdziale IX Kodeksu karnego.

Wniosek

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt XIV aktu oskarżenia

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

ewentualnie

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego i uznanie, iż popełniony przez niego czyn nosi znamiona czynu małej wagi, tj. odpowiada on za przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wymierzenie oskarżonemu z tego tytułu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności

bądź

o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie wykonania tej kary na okres 1 roku przy zastosowaniu art. 69 § 1 i 2 kk

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt XV aktu oskarżenia

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego poprzez zmianę ram czasowych czynu popełnionego przez oskarżonego, tj. wskazanie, iż czyn ten był popełniony w okresie od grudnia 2022 r. do marca 2023 r. i wymierzenie oskarżonemu z tego tytułu kary ograniczenia wolności lub grzywny na podstawie art. 60 § 1 kk w zw. z art. 54 § 1 kk ew. na podstawie art. 37a § 1 kk

ewentualnie

o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie wykonania tej kary na okres 1 roku przy zastosowaniu art. 69 § 1 i 2 kk

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt XVI aktu oskarżenia

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

ewentualnie

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego i uznanie, iż popełniony przez niego czyn nosi znamiona czynu małej wagi, tj. odpowiada on za przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wymierzenie oskarżonemu z tego tytułu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności

bądź

o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie wykonania tej kary na okres 1 roku przy zastosowaniu art. 69 § 1 i 2 kk

W zakresie rozstrzygnięcia o wymiarze kary łącznej

o wymierzenie oskarżonemu kary łącznej grzywny lub ograniczenia wolności na podstawie art. 60 § 1 kk w zw. z art. 54 § 1 kk ew. art. 37a § 1 kk lub wymierzenie mu kary łącznej nie wyższej niż 1 rok pozbawienia wolności i zawieszenia wykonania tej kary na okres 2 lat próby na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności podniesionych zarzutów wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie, co uargumentowano powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 1419/23 –
w zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. M. nie została uwzględniona, zatem na podstawie art. 636 § 1 kpk, wobec braku przesłanek z art. 624 § 1 kpk, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.), Sąd Okręgowy zasądził od tego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 310 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w których skład wchodzi kwota 300 zł tytułem opłaty oraz kwota 10 zł tytułem wydatków za II instancję (z uwagi na nieuwzględnienie również apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. K.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia o winie i karze dotyczące oskarżonego J. M.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana