Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 557/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 2 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 406/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy oskarżonej:

I. obraza przepisów prawa materialnego, a to art. 278a § 1 k.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i przyjęcie, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała jego dyspozycję oraz zastosowanie tego przepisu jako podstaw)' wymiary kary orzeczonej wobec oskarżonej, w sytuacji, gdy przepis art. 278a k.k. nie obowiązywał w dacie wyrokowania, ponieważ został uchylony ustawą z dnia 07.07.2022 roku o zmianie ustawy - kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 2600), która weszła w życie w dniu 01.10.2023 roku;

II. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 6 k.p.k. w zw. z art. 399 § 1 k.p.k. poprzez nieuprzedzenie stron w toku rozprawy głównej o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej poprzez przyjęcie, że oskarżona dopuściła się kradzieży szczególnie zuchwałej w rozumieniu art. 278a § 1 k.k., powodując naruszenie prawa oskarżonej do obrony poprzez uniemożliwienie w ten sposób oskarżonej i jej obrońcy zajęcia stanowiska w tym zakresie;

III. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., polegającą na:

a) nienależytym rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej Ż. K., w których wskazała ona, że dokonała zaboru w celu przywłaszczenia na szkodę E. i M. małż. K. kwoty nie większej niż 30.000 zł oraz, że „nigdy sama nie zabierała pokrzywdzonym żadnych pieniędzy” sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonej co do ilości przekazywanych jej przez M. K. (2) kwot znajdują potwierdzenie w zeznaniach samego świadka M. K. (2) z postępowania przygotowawczego uznanych przez Sąd za wiarygodne, zaś w sprawie1 brak jest naocznych świadków rzekomego 1 samodzielnego dokonywania przez oskarżoną kradzieży pieniędzy z domu pokrzywdzonych;

b) bezkrytycznym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego E. K. (1) ¡ co do wysokości skradzionych przez oskarżoną pieniędzy! w sytuacji gdy pokrzywdzony w toku postępowania na różnym jego etapie ¡podawał różne kwoty rzekomo skradzionych przez oskarżoną pieniędzy, nie potrafił on wytłumaczyć w jaki sposób wyliczył szkodę wskazywał, że pieniądze były cały czas w obrocie,
nie notował na bieżąco ile wydawały nie miał żadnej księgowości, co więcej przez okres ponad 3 lat nie zgłosił kradzieży na policję;

c) bezkrytycznym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań świadków: M. K. (1) i M. K. (3) w sytuacji, gdy są one najbliższą rodziną pokrzywdzonego i osobami bezpośrednio zainteresowanymi wynikiem postępowania, a nadto nie były one naocznymi świadkami zdarzeń wiedzę na temat ilości skradzionych pieniędzy mają od pokrzywdzonego E. K. (1), który sam nie potrafił w wskazać w jaki sposób wyliczył wysokość szkody;

d) uznaniu za wiarygodne w całości zeznań świadka M. K. (2) zarówno z postępowania przygotowawczego, jak też tych złożonych przed Sądem, w sytuacji gdy w zeznaniach tych widoczne są zbieżności dotyczące wysokości zabranych przez niego przekazanych oskarżonej kwot, na które to rozbieżności zwróciła także uwagę biegła psycholog w sporządzonej opinii;

IV. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu przy dokonywaniu analizy i oceny dowodu z zeznań świadka M. K. (2) dowodu z opinii sądowo-psychologicznej M. K. (2), który Sąd uznał za wiarygodny, a z której to opinii wynika, że „Analiza psychologiczna materiału dowodowego zawarta w aktach sprawy ujawnia niespójność w zeznaniach (zwłaszcza dotyczące zagarniętych przez niego kwot pieniędzy) pomiędzy ostatnim przesłuchaniem, a zeznaniem z wcześniejszej fazy postępowania. Źródłem niezgodności treściowej odtwarzanych krytycznych wydarzeń może być zasugerowana treść zeznań (uprawdopodobnia swoje przekonania na wzór zeznań ojca), a także mieszczące się w obrazie psychopatologicznym zaburzenia zachowania, które są czynnikami predysponującymi go do składania zeznań niezgodnych z ich przebiegiem. Taki sposób odtwarzania wydarzeń nie nosi cech autentyzmu”.

V. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżona Ż. K. zabrała w celu przywłaszczenia kwotę 80.000 zł na szkodę E. i M. małż. K., w sytuacji,1 gdy taka wysokość szkody nie została w przedmiotowej sprawie udowodniona’ zaś oskarżona przyznała, że zabrała pokrzywdzonym kwotę nie większą niż 30.000 zł;

VI. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżona Ż. K. także sama kradła pokrzywdzonym duże sumy pieniędzy, tj. od 3000 do 4000 zł, a nawet 10.000 zł w czasie, gdy pokrzywdzeni przebywali na wakacjach,, w sytuacji, gdy okoliczność ta nie została udowodniona, zaś oskarżona zaprzeczyła, aby miała sama zabierać pokrzywdzonym j jakiekolwiek pieniądze;

VII. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżona Ż. K. gdy tylko sprawa kradzieży wyszła na jaw, zgadzała się na wyrównanie pokrzywdzonym krzywdy w wysokości 80.000 zł, a dopiero w toku procesu oskarżona wskazywała kwotę 30.000 zł, w sytuacji gdy wniosek ten jest całkowicie dowolny, nie wynikający z żadnego przeprowadzonego dowodu, bowiem oskarżona od samego początku kwestionowała wysokość wskazywanej przez pokrzywdzonego wysokości szkody i już przy pierwszym przesłuchaniu na policji wskazywała ona, że zabrała pokrzywdzonym kwotę nie większą niż 30.000 zł.

Z apelacji prokuratora:

obraza przepisu prawa karnego materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 pkt, a mianowicie art. 72 § 1 kk poprzez zaniechanie orzeczenia względem oskarżonej Ż. K. co najmniej jednego obligatoryjnego obowiązku okresu próby, w sytuacji w której Sąd Rejonowy w Garwolinie zawiesił warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności i nie orzekł wobec oskarżonej Ż. K. żadnego środka karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarówno apelacja oskarżyciela publicznego, jak i obrońcy oskarżonej okazały
się zasadne. W efekcie ich rozpoznania zaszła konieczność dokonania zmian reformatoryjnych zaskarżonego wyroku. W związku z tym Sąd Okręgowy uznał za zasadne odniesienie się do obu środków zaskarżenia, mimo, iż wniosek o pisemne uzasadnienie złożył wyłącznie obrońca oskarżonej.

Analiza zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, iż
Sąd Rejonowy w trakcie rozpoznawania przedmiotowej sprawy dopuścił się
obrazy szeregu przepisów postępowania, mających wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego. Chodzi tu głównie o konieczność rozważenia całości materiału dowodowego i prawidłową ocenę dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego występujące w sprawie rozbieżności dotyczące ilości pieniędzy przekazanych oskarżonej przez nieletniego M. K. (4), obligowały Sąd Rejonowy do przeprowadzenia szczególnie wnikliwej oceny zgromadzonego w tym zakresie materiału dowodowego. Tymczasem ocena zeznań świadków E. K. (2), M. K. (5), M. K. (4), M. K. (6) oraz wyjaśnień oskarżonej, dokonana przez Sąd meriti, nie tylko nie przekonuje co do jej zasadności, ale jest zbyt pobieżna, lakoniczna, a przede wszystkim niewłaściwa w świetle dyrektyw określonych w art. 7 kpk. Należało przyznać rację obrońcy, że Sąd dokonując oceny wyjaśnień oskarżonej oraz w/w świadków, nie odniósł się w należytym stopniu do występujących pomiędzy nimi różnic w zakresie ilości pieniędzy skradzionych przez oskarżoną, a także dokonywania przez nią kradzieży samodzielnie, nadając niejako z góry walor wiarygodności depozycjom w/w świadków. Analizując zeznania E. K. (2) Sąd nie uwzględnił, na co słusznie wskazuje obrońca, zmienności jego wypowiedzi dotyczących ilości skradzionych pieniędzy.
W postępowaniu przygotowawczym wskazywał bowiem, że była to kwota ok. 80 tyś. zł, zaś w postępowaniu sądowym był przekonany co do tego, że wynosiła ona 100 tyś. zł. W tej sytuacji, przyjąć można, że niewątpliwie miał on interes procesowy w tym, aby ustalona wysokość szkody była wyższa, choćby w kontekście orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody. Zapoznając się z treścią jego zeznań można dostrzec, że on sam nie był pewny ile pieniędzy tak naprawdę miał w domu. Nadto nie potrafił wskazać konkretnie ilości pieniędzy, jaką jego zdaniem ukradła jemu oraz jego żonie oskarżona. W postępowaniu przygotowawczym relacjonował następująco: „Ja nie jestem w stanie określić ile pieniędzy Ż. nam ukradła” (…) (k. 3), a jego twierdzenie o tym, że była to kwota 80 tyś. zł zostało oparte o przypuszczenia, podobnie zresztą jak to, że osobiście oskarżona dokonywała kradzieży, co jasno wyłania się z jego zeznań. Podczas rozprawy głównej pokrzywdzony również nie umiał wytłumaczyć w jaki sposób wyliczył wysokość szkody. Należy zauważyć, że E. K. (1) nie zapisywał ile pieniędzy wkładał do półki, a ile z niej wyjmował. Nie prowadził żadnej ewidencji księgowej, a pieniądze były cały czas w obrocie. W świetle tych okoliczności aprioryczne uznanie jego wiarygodności w tym zakresie nie mogło być zaaprobowane. Sąd dokonując oceny tego dowodu winien większą uwagę zwrócić na to, że również syn pokrzywdzonego M. K. (4) brał dla siebie gotówkę, głównie wydatkując ją na doładowania do gier internetowych, co jest spójne z zeznaniami M. K. (7). Z uwagi na to, że wiedzę o ilości skradzionych pieniędzy świadkowie M. K. (1) i M. K. (3) powzięły od oskarżonego i ich zeznania stanowią tzw. relację ze słyszenia, również zarzuty dotyczące oceny zeznań tych świadków zasługiwały na uwzględnienie. Bezspornym jest, że z racji powiązań rodzinnych, miały one powód, aby składać korzystną z punktu widzenia pokrzywdzonego relację, co nie zostało dostrzeżone w odpowiednim stopniu przez Sąd Rejonowy, choć w przy ocenie zeznań M. K. (7) okoliczność ta została wzięta pod uwagę, prowadząc do wniosku, że to co przekazał w trakcie postępowania miało na celu „umniejszenie rangi” oskarżonej w procederze kradzieży. Zauważyć należy tu niespójność Sądu przy dokonywaniu analizy zeznań w/w podmiotów, choć akta sprawy nie zawierały żadnego wiarygodnego dowodu na to, aby rzeczywiście ilość skradzionej gotówki wynosiła 80 tyś. zł. Tak jak to zostało już wyżej wskazane, były to jedynie przypuszczenia pokrzywdzonego E. K. (2), które nie zostały potwierdzone w toku niniejszego postępowania karnego. Należało podzielić również zarzut obrony, że Sąd niewłaściwie ocenił zeznania M. K. (4). Dostrzec należało, że świadek ten na różnych etapach postępowania odmiennie wskazywał wysokość przekazywanych oskarżonej przez niego kwot, jednak to w fazie przygotowawczej postępowania zeznawał w bliższej odległości czasowej od inkryminowanych zdarzeń. Sąd Rejonowy, mając na celu ustalenie jego wiarygodności, przeprowadził dowód z opinii biegłego psychologa i o ile dostrzegł wnioski wynikające z tego dowodu, to jak wskazuje na to pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, na etapie oceny tego dowodu nie uwzględnił ich. Należy podkreślić, że biegły wskazał, że źródłem niespójności przedstawianej przez niego w postępowaniu relacji może być zasugerowana treść zeznań (uprawdopodobnia swoje przekonania na wzór zeznań ojca), a także mieszczące się w obrazie psychopatologicznym zaburzenia zachowania, które są czynnikami predysponującymi go do składania zeznań niezgodnych z ich przebiegiem. Zdaniem biegłego taki sposób odtwarzania wydarzeń nie był autentyczny. Wskazane powyżej okoliczności przemawiały za obdarzeniem wiarą wyłącznie pierwotnie złożonej relacji, a nie tej z postępowania sądowego, która w wielu aspektach była z nią sprzeczna. Od czasu inkryminowanych zdarzeń upłynął wystraczająco długi okres, aby ustalić wersję, jaką ma przekazać sądowi M. K. (4). Należy podkreślić, że w fazie przygotowawczej postępowania świadek ten potwierdził słowa oskarżonej, że nigdy sama nie zabierała pieniędzy z domu E. i M. K. (1). Co więcej, że nie zawsze jej wizyty były spowodowane chęcią przekazania jej przez niego pieniędzy. Słusznie skarżący podkreślił, że w sprawie nie było żadnego naocznego świadka samodzielnego dokonywania przez oskarżoną kradzieży, zaś ona sama stale wskazywała, że to M. zabierał dla niej pieniądze od rodziców. Od początku podnosiła, będąc w tym konsekwentną również w tym zakresie, że wskazywana przez E. K. (2) wysokość szkody nie odzwierciedla rzeczywistej ilości ukradzionych przez nią pieniędzy, przyznając się do zaboru jedynie kwoty 30 tyś. zł. Okoliczności te sprawiły, że ocena jej wyjaśnień nie mogła zostać uznana za prawidłową, co czyniło zarzut obrazy art. 7 kpk, w kontekście tego dowodu, słusznym.

Pochodną wadliwej oceny dowodów było ustalenie przez Sąd błędnego stanu faktycznego. Zanim Sąd Okręgowy wyjaśni powody takiego ustalenia, należało wskazać, że wadliwie, wbrew przepisom postępowania, nie realizując nałożonego na niego obowiązku, Sąd nie pouczył stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu, a następnie przypisał oskarżonej czyn z art. 278a § 1 kk i to w sytuacji, gdy przepis ten nie obowiązywał w dacie wyrokowania, gdyż wówczas aktualny pozostawał przepis art. 278 § 3a kk. Sąd przeoczył, że przepis, który zastosował był częścią porządku prawnego jedynie w dacie popełnienia czynu. Nie sposób zgodzić się również z procesem subsumcji zachowania oskarżonej pod w/w przepis. Rzetelność procedowania nakładała na Sąd orzekający obowiązek precyzyjnego wskazania dowodów świadczących o sprawstwie Ż. K. co do zaboru kwoty 80 tyś. zł w sposób zuchwały i przekonującego uargumentowania zajętego w tej mierze stanowiska. Z tego obowiązku Sąd Rejonowy jednak prawidłowo się nie wywiązał. O ile, zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że oskarżona działała z wyrachowaniem, zacierając ślady przestępstwa, wykorzystując do popełnienia czynu nieletniego syna pokrzywdzonych, to nie sposób było uznać na podstawie zgromadzonych dowodów, że dopuściła się kradzieży szczególnie zuchwałej, albowiem nie zaistniał żaden z przypadków określonych w art. 115 § 9a pkt 1 i 2 kk. Na gruncie obecnie obowiązującego stanu prawnego kradzieżą zuchwałą jest kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy ruchomej lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby w celu zawładnięcia tą rzeczą lub kradzież rzeczy ruchomej znajdującej się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonej lub przemieszczanej przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującej się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach. Na datę popełnienia czynu przepis ten brzmiał następująco: „kradzieżą szczególnie zuchwałą jest kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby, w celu zawładnięcia mieniem lub kradzież mienia ruchomego znajdującego się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonego lub przemieszczanego przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującego się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach. Należy zauważyć, że oskarżona dokonywała kradzieży za pośrednictwem nieletniego w ukryciu przed pokrzywdzonymi, przy czym wskazywała mu, w jaki sposób ma przekazywać jej pieniądze, m.in. poprzez pozostawienie pieniędzy w należącym do niej samochodzie, pod pretekstem prośby pójścia przez niego po jej torebkę. Jej działanie było niewątpliwie podstępne, a także przemyślane, lecz nie można stwierdzić, że było wyzywające względem właściciela rzeczy oraz że wypełniło ono znamiona czynu z art. 278 § 3a kk. Za takowy mógłby uchodzić czyn polegający chociażby na odebraniu mienia znajdującego się na osobie albo w kieszeni takiej osoby. Działanie przypisane oskarżonej musiałoby się charakteryzować zatem postawą lekceważącą lub wyzywająca, a za taką nie można uznać postawy Ż. K., która starała się robić wszystko, aby ukryć fakt popełnienia czynu, chociażby prosząc małoletniego o kasowanie przesyłanych mu wiadomości, zapewne w tym celu aby nie dowiedzieli się o tym pokrzywdzeni. Jej zachowanie nie miało też miejsca w warunkach bezpośredniego kontaktu z pokrzywdzonymi. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, nie daje podstaw do przypisania którejkolwiek z form czynu z art. 278 § 3a, którego ustawowa definicja zawarta jest w art. 115 § 9a pkt 1 i 2 kk. W ocenie Sądu Okręgowego zachowanie oskarżonej odpowiadało kradzieży z art. 278 § 1 kk i tylko taką kwalifikację prawną można było w przedmiotowej sprawie zastosować, co też Sąd Okręgowy uczynił. Mając na uwadze, że czyn przypisany oskarżonej nie miał charakteru jednorazowego, lecz składał się z szeregu zachowań, popełnianych systematycznie przez określony czas, należało rozważyć, czy nie powinien mieć zastosowania w sprawie przepis art. 12 § 1 kk. Z uwagi jednak na brak zaskarżenia w tej części wyroku pierwszoinstancyjnego, wobec zakazu orzekania na niekorzyść oskarżonej, nie było można w postępowaniu odwoławczym przypisać oskarżonej działania w ramach czynu ciągłego. W związku z powyższym należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku uznając, że zachowanie oskarżonej w pełni oddawało znamiona czynu z art. 278 § 1 kk, przy czym korzystając z regulacji art. 5 § 2 kk, wobec braku dowodów dobitnie wskazujących na zabór pieniędzy w kwocie 80 tyś. zł, należało przyjąć, w oparciu o konsekwentne w tej kwestii wyjaśnienia oskarżonej, że dokonała ona zaboru pieniędzy w kwocie 30 tyś. zł.

Z uwagi na zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu, należało na nowo rozstrzygnąć o wymiarze kary. Sąd Okręgowy uznał, mając na względzie wszelkie ujawnione w postępowaniu okoliczności obostrzające, jak m.in. wysoki stopień winy oskarżonej oraz tożsamy stopień społecznej szkodliwości czynu, wynikający chociażby z działania wspólnie z nieletnim jak też wysokości szkody wynoszącej 30 tyś. zł, ale także okoliczności łagodzące jej odpowiedzialność karną, jak dotychczasowa niekaralność oraz wyrażenie szczerej skruchy i żalu, że sprawiedliwą odpłatą za popełniony czyn będzie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, dodatkowo wzmocniona poprzez dozór kuratora oraz obowiązek informowania sądu o przebiegu okresu próby. Taka kara właściwie zrealizuje ustawowe cele karania. 2 – letni okres próby pozwoli na kontrolę zachowania sprawcy. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, z uwagi na wskazane okoliczności obciążające, sposób działania oskarżonej i wartość szkody, nie było podstaw do tego, aby skorzystać z możliwości, jaką daje art. 37a kk i orzec wobec oskarżonej kary grzywny. Przy czym uznając zarzut prokuratora za zasadny, z uwagi na zastosowanie wobec oskarżonej warunkowego zawieszenia kary należało orzec wobec niej obligatoryjny w takim przypadku jeden z obowiązków wskazanych w art. 72 § 1 kk. Sąd uznał za zasadne zastosowanie obowiązku informowania sądu o przebiegu okresu próby, w proporcji raz na 6 miesięcy, zgodnie z wnioskiem prokuratora. Orzeczenie w dotychczasowej formie nie spełniało bowiem wymagań ustawowych, gdyż dozór kuratora nie jest środkiem karnym, ani środkiem probacyjnym, zaś obowiązek naprawienia szkody nie jest środkiem karnym, lecz środkiem kompensacyjnym.

Wniosek

Z apelacji obrońcy oskarżonej

o zmianę zaskarżonego wyroku;

I. w pkt I wyroku poprzez:

1. przyjęcie, że zachowanie oskarżonej Ż. K. wyczerpuje znamiona kradzieży z art. 278 § 1 k.k., a nie kradzieży szczególnie zuchwałej z art. 278a § 1 k.k.;

2. przyjęcie, że oskarżona Ż. K. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 30.000,00 zł (a nie 80.000,00 zł) na szkodę E. i M. małż. K.;

3. na podstawie art. 278 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzenie oskarżonej kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł każda stawka;

II. uchylenie pkt II i IV wyroku;

III. w pkt III wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych E. i M. małż. K. poprzez zapłatę 30.000,00 zł (w miejsce 80.000,00 zł) w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku w sprawie.

Z apelacji prokuratora

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej Ż. K. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kpk obowiązku informowania Sądu Rejonowego w Garwolinie o przebiegu okresu próby co sześć miesięcy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Poza wnioskiem o wymierzenie kary grzywny oraz uchylenie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, wszystkie powyżej wskazane wnioski apelacyjne, wobec zasadności podniesionych zarzutów, zasługiwały na uwzględnienie, co zostało szczegółowo uargumentowane powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 2 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 406/22 – za wyjątkiem rozstrzygnięć wskazanych w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie rozstrzygnięć nieobjętych zmianą, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 2 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 406/22 zmieniono w ten sposób, że:

- w ramach czynu zarzuconego w akcie oskarżenia i przypisanego Ż. K. w pkt I wyroku uznano ją za winną tego, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do dnia 6 listopada 2021 r. w miejscowości S., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą nieletnią dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 30 000 złotych na szkodę E. i M. K. (1), tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk i przyjmując art. 278 § 1 kk za podstawę wymiaru kary, obniżono ją do 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązano oskarżoną Ż. K. do informowania sądu o przebiegu okresu próby pisemnie co sześć miesięcy;

- orzeczoną w pkt III wyroku tytułem obowiązku naprawienia szkody kwotę obniżono do 30 000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały przedstawione w rubryce 3.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, wobec braku przesłanek z art. 624 § 1 kpk, w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądził od oskarżonej Ż. K. na rzecz Skarbu Państwa 120 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 zł wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

brak rozstrzygnięcia o obowiązku okresu próby

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

brak rozstrzygnięcia o obowiązku okresu próby

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana