Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Jolanta Pucyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 560/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 10 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 261/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie oceny materiału zgromadzonego w niniejszej sprawie w sposób dowolny, bez uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co w konsekwencji doprowadziło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez:

a)  uznanie, iż wyjaśnienia S. G. (1) nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego, podczas gdy w sprawie niniejszej brak jest obiektywnych dowodów, które świadczyłyby o tym, że w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia oskarżony znęcał się psychicznie i fizycznie nad byłą żoną,

b)  uznanie, iż nagrania podsłuchanych rozmów telefonicznych S. G. (1) stanowią wiarygodny dowód tego, że oskarżony groził swojej byłej żonie pozbawieniem życia, podczas gdy nagrania te świadczą jedynie o tym, że oskarżony będąc otumaniony znaczną ilością alkoholu wypowiadał słowa, które tylko i wyłącznie można traktować jako majaczenia nietrzeźwego człowieka;

c)  uznanie, iż zeznania świadków K. G. i S. G. (2) są w pełni wiarygodne i przydatne do rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy świadkowie ci nie byli bezpośrednimi świadkami, a swoją wiedzę posiadali z przekazu oskarżycielki posiłkowej, a ponadto zeznania świadków są ogólnikowe i nie wyjaśniają szczegółowo okoliczności, w jakich miało dochodzić do znęcania się oskarżonego nad byłą żoną;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a)  przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) zadał pokrzywdzonej W. G. w dniu 18 marca 2022 r. uderzenie nożem, podczas gdy w sprawie brak jest obiektywnych dowodów świadczących o tym, że oskarżony zadał pokrzywdzonej uderzenie nożem, a w szczególności w sprawie nie przeprowadzono badań daktyloskopijnych, które potwierdzałyby, że to S. G. (1) trzymał nóż, którego ostrze utkwiło w podbrzuszu pokrzywdzonej oraz nie wyjaśniono dokładnie jaki był przebieg zdarzenia z dnia 18 marca 2022 r.;

b)  przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) groził pokrzywdzonej W. G. pozbawieniem życia, podczas gdy w sprawie brak jest obiektywnych dowodów świadczących o tym, że oskarżony wypowiadał słowa stanowiące groźby wobec W. G.,

c)  przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na szkodę W. G., podczas gdy pokrzywdzona W. G. nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego, gdyż jest jego byłą żoną, jak też nie pozostaje z oskarżonym w stosunku zależności, a tym samym brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa znęcania się psychicznego i fizycznego nad byłą żoną W. G.;

3.  przepisów prawa materialnego, tj. art. 207 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 115 § 11 kk poprzez błędne uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona opisanego przestępstwa w sytuacji, gdy pokrzywdzona jako była żona oskarżonego nie jest dla niego osobą najbliższą oraz osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dowolną i niepełną ocenę materiału dowodowego nie zasługiwały na uwzględnienie. Zaznaczyć należy, że w orzecznictwie wskazuje się, że nie może być mowy o obrazie art. 410 kpk w przypadku uznania określonych dowodów za wiarygodne, a odmówienia tego przymiotu innym i w konsekwencji nie przyjęcie tych ostatnich jako podstawy ustalania faktów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2020 r. sygn. akt IV KK 407/20, lex nr 3224771). Kwestionując dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego S. G. (1) oraz zeznań K. G. i S. G. (2), skarżący nie wskazał w czym upatruje uchybień, których miałby w zakresie tej oceny dopuścić się Sąd merytoryczny. Nadmienić należy, że odwołujący się, który zmierza do podważenia zasadności zaskarżonego wyroku poprzez zanegowanie dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostej jej negacji i arbitralnego stwierdzenia, że przymiotem wiarygodności powinny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym wyjaśnienia przez niego złożone, a pozostałe dowody – tj. zeznania pokrzywdzonej i świadków pośrednich, są bez znaczenia. Ponadto, odnosząc się do treści zarzutu stwierdzić trzeba, że to, iż świadkowie relacjonują poszczególne wydarzenia znając je z przekazu osoby bezpośrednio pokrzywdzonej przestępstwem nie pozbawia ich zeznań przymiotu wiarygodności. Dowody te podlegają takiej samej ocenie, jak przekazy bezpośrednich świadków, zgodnie z regułami określonymi przepisem art. 7 kpk. Podkreślenia wymaga także, iż wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy, dzieci stron w okresie zarzutu zamieszkiwały z nimi w jednym domu i niejednokrotnie były świadkami negatywnych zachowań oskarżonego wobec W. G., co wprost wynika ze złożonych przez nich zeznań. Wyjaśnienia oskarżonego ograniczyły się zaś do zaprzeczenia, aby popełnił zarzucony mu czyn, a tym samym dopuścił się zachowań opisywanych przez pokrzywdzoną i świadków. Sąd Okręgowy podzielił w pełni dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, przyznając prymat wersji wydarzeń przedstawionej przez W. G., wspartej relacją K. G. i S. G. (2). Odmowa przyznania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez S. G. (1) stanowiła konsekwencję opartego na wynikającym z art. 7 kpk uprawnieniu Sądu Rejonowego co do wyboru jednej wersji spośród sprzecznych w swej wymowie relacji.

Bezzasadnie także, zdaniem Sądu odwoławczego skarżący zakwestionował ocenę dowodu w postaci nagrania odtworzonego na rozprawie, dokumentującego przebieg rozmowy oskarżonego z A. Z.. Nie negując tego, że S. G. (1) był w tym czasie pod wpływem alkoholu, stwierdzić z całą stanowczością należy, że wypowiadane przez niego słowa stanowią groźby pozbawienia życia W. G.. Nie sposób potraktować ich jedynie jako „majaczenia nietrzeźwego człowieka”, jak chciałby tego obrońca, mając na uwadze inne ustalone w sprawie zachowania oskarżonego, a zwłaszcza działania podjęte przez niego w stosunku do pokrzywdzonej w dniu 18 marca 2022 r., kiedy to zaatakował ją nożem.

W wyniku kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy nie stwierdził zatem tzw. błędu dowolności, który wynikałby z przekroczenia przez Sąd Rejonowy wytycznych oceny dowodów zawartych w art. 7 kpk, odnoszących się do zgromadzonych w sprawie dowodów osobowych oraz zawartości nagrania obrazującego przebieg rozmowy oskarżonego z A. Z.. W orzecznictwie wskazuje się, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc, na forsowaniu własnego poglądu strony na daną kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd I instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005 r. sygn. akt WA 10/05). Takich uchybień o charakterze proceduralnym skarżący w przedmiotowej sprawie nie wskazał, ograniczając się do prostego zaprzeczenia faktom ustalonym przez Sąd merytoryczny i prezentując własną, subiektywną ocenę dowodów.

Powyższe odnieść należy również do dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń co do przebiegu zdarzenia z dnia 18 marca 2022 r., w zakresie których Sąd Rejonowy nie popełnił błędu. Zeznania W. G. w powiązaniu z relacją przekazaną przez S. G. (2), charakterem stwierdzonych u pokrzywdzonej obrażeń ciała, wynikających z załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego lekarza, słusznie zostały obdarzone wiarą przez Sąd I instancji. Relacja pokrzywdzonej jest spontaniczna, spójna i znajduje potwierdzenie w wymienionych wyżej dowodach. Niezasadny jest zarzut nieprzeprowadzenia w sprawie badań daktyloskopijnych dotyczących ewentualnych śladów zabezpieczonych na nożu użytym w trakcie zdarzenia, chociażby z tego powodu, że był to nóż kuchenny, do którego dostęp mieli i zapewne używali go co dzień zarówno W. G., jak również S. G. (1). Prezentowana przez apelującego obrońcę wersja, jakoby nóż trzymała pokrzywdzona, zaś podczas próby odebrania go przez oskarżonego, narzędzie to „jakoś wbiło się w jej brzuch” jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, jak również wskazaniami wiedzy. U oskarżonego nie stwierdzono żadnych obrażeń ciała, które wskazywałyby, że był atakowany przez byłą żonę. Nie sposób także przyjąć, aby w wyniku przypadkowego uderzenia nożem trzymanym przez samą pokrzywdzoną powstała rana kłuta o długości 4-5 cm zadana bocznie, nad talerzem biodrowym, skośnie ku dołowi. Zgodnie z opinią biegłego lekarza, rana ta mogła powstać na skutek ugodzenia narzędziem ostrokończystym, taki jak nóż, w okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną.

Zasadny natomiast okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż W. G. będąc byłą żoną S. G. (1) jest dla niego osobą najbliższą, niepotrzebnie i nieprawidłowo powielony przez skarżącego jako błąd w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił bowiem, że W. G. jest byłą żoną oskarżonego i ten fakt nie został w sprawie zakwestionowany. Nieprawidłowo natomiast uznał, że była żona jest osobą najbliższą w myśl art. 115 § 11 kk i błędnie zastosował w sprawie przepis art. 207 § 1 kk. Art. 115 § 11 kk wskazuje, że za osobę najbliższą uznaje się małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostającą we wspólnym pożyciu. W. G., będąc byłą żoną nie zalicza się do żadnej z wymienionych kategorii osób. Wprawdzie mimo orzeczonego rozwodu strony zamieszkują w jednym domu, jednak jak wynika z zeznań pokrzywdzonej prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe, nie ma między nimi więzi fizycznej, duchowej. Korzystają jedynie ze wspólnej łazienki. Brak więc także podstaw do przyjęcia, aby pozostawali we wspólnym pożyciu, które jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, określa osoby, które pozostają w takiej relacji faktycznej, w której pomiędzy nimi istnieją jednocześnie więzi duchowe (emocjonalne), fizyczne oraz gospodarcze (wspólne gospodarstwo domowe) (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2016r. sygn. akt I KZP 20/15). Rację ma zatem skarżący podnosząc, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do wypełnienia znamion występku z art. 207 § 1 kk, który penalizuje znęcanie się nad osobą najbliższą lub inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Mając na uwadze, że Sąd Rejonowy nie czynił na ten temat rozważań w pisemnych motywach wyroku, nadmienić należy, że „stosunek zależności od sprawcy zachodzi wówczas, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przez pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych (np. utratą pracy, środków utrzymania, mieszkania rozłąką lub zerwaniem pożycia ze sprawcą). Stosunek taki może istnieć z mocy prawa, na podstawie umowy lub wynikać z sytuacji faktycznej, stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się przy wykorzystaniu przewagi nad ofiarą, jaką daje mu łącząca ich więź materialna, osobista lub uczuciowa (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976 r., sygn. akt VI KZP 13/75, OSNKW 1976/7-8 poz. 86). Odnosząc powyższe do ustaleń poczynionych w sprawie niniejszej stwierdzić należy, że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną nie istniały wskazane wyżej więzi. Zajmowali oni oddzielne pomieszczenia w domu, który jest przedmiotem współwłasności, a zatem do którego mają równe prawa i nie ma przeszkód, aby uregulowali wzajemne stosunki majątkowe. Prowadzą oni oddzielne gospodarstwa domowe, W. G. nie jest zatem w żaden sposób uzależniona od oskarżonego finansowo. Z uwagi na orzeczony wiele lat temu rozwód nie ma między byłymi małżonkami więzi duchowej ani fizycznej. Dzieci stron są pełnoletnie. Sam fakt zamieszkiwania w jednym domu nie może kreować stosunku zależności w rozumieniu art. 207 § 1 kk, w sytuacji, gdy pokrzywdzona jest osobą niezależną od sprawcy zarówno pod względem finansowym, jak też gospodarczym i uczuciowym. Powyższe prowadzi do konstatacji, iż w sprawie nie zostały wyczerpane znamiona występku opisanego w art. 207 § 1 kk.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

- uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo częściowej zasadności zarzutów podniesionych w apelacji, wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. W ramach czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisanego mu w wyroku, istniała możliwość przypisania mu występków z art. 216 § 1 kk, art. 157 § 2 kk i art. 190 § 1 kk. Brak było także przesłanek do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, wskazanych w art. 437 § 2 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Mając na uwadze prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie poszczególnych nagannych zachowań oskarżonego, które zostały przez Sąd meriti potraktowane jako element przypisanego S. G. (1) przestępstwa znęcania, Sąd Okręgowy uznał, że w ramach czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i przypisanego w zaskarżonym wyroku, można przypisać mu występki z art. 216 § 1 kk, art. 157 § 2 kk oraz z art. 190 § 1 kk. Niewątpliwe bowiem, w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. zeznań pokrzywdzonej W. G., protokołu zatrzymania S. G. (1) przez funkcjonariuszy Policji w dniu 12 lutego 2022 r., niebieskiej karty sporządzonej w tym samym dniu oraz zeznań Ł. R. jest, że 12 lutego 2022 r. S. G. (1) znieważył W. G. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe, co wyczerpało znamiona występku z art. 216 § 1 kk. W sprawie ustalono także, że 18 marca 2022 r. S. G. (1) zadał W. G. uderzenie nożem, czym spowodował u niej obrażenia ciała w postaci rany kłutej prawego podbrzusza, nie penetrującej do jamy otrzewnej, bez uszkodzenia narządów wewnętrznych z krwiakiem w mięśniu biodrowo – lędźwiowym prawym i pourazową anemizacją oraz drobną płytką ranę kłutą okolicy pępka, które to obrażenia spowodowały rozstrój jej zdrowia trwający poniżej siedmiu dni. Działanie to wyczerpało dyspozycję art. 157 § 2 kk. Ponadto zostało udowodnione, że w dniu 16 lutego 2022 r. oskarżony groził W. G. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co wyczerpuje znamiona występku opisanego w art. 190 § 1 kk. Zarzut z aktu oskarżenia nie obejmował wprawdzie gróźb pozbawienia życia, jednak Sąd Rejonowy w wydanym wyroku skazującym uzupełnił opis czynu o powyższe ustalając, że oskarżony groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia. Powyższy fakt znajduje pełne potwierdzenie w materiale dowodowym, tj. zeznaniach świadka K. G., która opisując przebieg zdarzenia wskazała też jego datę i stanowczo stwierdziła, że S. G. (1) we wskazanym dniu groził jej matce pozbawieniem życia. Znajduje to potwierdzenie w dołączonym do akt i odtworzonym na rozprawie nagraniu. Przyjąć także należy, że pokrzywdzona obawiała się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego, który jej zdaniem czynił to wielokrotnie. Podała, że bała się go, uciekała przed nim, zamykała się (k.226v). Czyny z art. 216 § 1 kk i art. 157 § 2 kk są ścigane z oskarżenia prywatnego, zostały jednak objęte ściganiem przez Prokuratora, co wynika z oświadczenia złożonego na rozprawie odwoławczej. Także pokrzywdzona wyraziła wolę ścigania oskarżonego za te przestępstwa, jak też za czyn z art. 190 § 1 kk.

Zmieniając wyrok we wskazanym wyżej zakresie i uznając winę oskarżonego, Sąd Okręgowy ustalił także, że czynu z art. 157 § 2 kk oskarżony dopuścił się działając w warunkach art. 64 § 2 kk, zaś czynu z art. 190 § 1 kk w warunkach recydywy opisanej w art. 64 §1 kk. S. G. (1) był skazany za czyn z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk polegający na użyciu przemocy oraz groźbach pozbawienia życia w sprawie o sygn. akt II K 425/15. Kara wymierzona w tej sprawie została objęta wyrokiem łącznym sygn. akt II K 925/16, którą oskarżony odbywał w okresie od 25 lipca 2016 r. do 10 grudnia 2020 r. Przypisanych mu czynów dopuścił się zatem w okresie 5 lat po odbyciu kary we wskazanym rozmiarze – 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu występki, Sąd Okręgowy uwzględnił przesłanki wskazane w art. 53 kk, mając na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów, umyślność działania sprawcy, natężenie złej woli, działanie w stanie po użyciu alkoholu. W zakresie czynu z art. 157 § 2 kk trzeba uwzględnić okoliczności popełnienia czynu, użycie niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, determinację oskarżonego, który nie poprzestał na zadaniu pokrzywdzonej jednego uderzenia, pomimo podjętej przez nią obrony. Na niekorzyść sprawcy przemawia także jego uprzednia wielokrotna karalność, w tym za przestępstwa podobne, polegające na używaniu przemocy, jak też działanie w warunkach recydywy. Uprzednio wymierzone oskarżonemu kary, pomimo ich izolacyjnego charakteru nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, co wskazuje, iż S. G. (1) jest sprawcą niepoprawnym i wymaga dalszej resocjalizacji w zakładzie karnym. Wymierzona kara, z uwagi na podniesione okoliczności musi też stanowić dla niego dolegliwość i odpowiednią odpłatę za popełnione czyny. W sprawie Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które przemawiałyby na korzyść sprawcy. Przy wymiarze łącznej kary pozbawienia wolności Sąd uwzględnił bliski związek czasowy popełnionych przestępstw, fakt, iż zostały popełnione na szkodę tej samej osoby. Istotne są także cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy, co w kontekście uprzedniej karalności oskarżonego i powrotu na drogę przestępstwa spowodowało konieczność ukształtowania kary na zasadzie asperacji zbliżonej do zasady kumulacji kar.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W granicach zdarzeń będących przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia, jak również działania przypisanego S. G. (1) w wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie, ustalone zostały okoliczności popełnienia innych przestępstw, wyczerpujących znamiona art. 216 § 1 kk, art. 157 § 2 kk i art. 190 § 1 kk, udowodniona została także wina oskarżonego w tym zakresie. Prokurator w toku rozprawy odwoławczej oświadczył, iż obejmuje ściganiem czyny prywatnoskargowe, Pokrzywdzona wyraziła wolę ścigania oskarżonego za wskazane występki, w tym za czyn z art. 190 § 1 kk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 10 czerwca 2022 r. w pkt III, IV, V, VI- w zakresie wydatków postępowania i pkt VII.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacji, które zmierzały do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W ramach czynu zarzuconego i przypisanego S. G. (1) uznano go za winnego tego, że:

- w dniu 12 lutego 2022 r. w miejscowości G., gm. P. w woj. (...) znieważył W. G. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe, tj. popełnienia czynu z art. 216 § 1 kk i za ten czyn skazano go na podstawie art. 216 § 1 kk na karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 10 (dziesięciu) złotych;

- w dniu 16 lutego 2022 r. w miejscowości G., gm. P. w woj. (...) groził W. G. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za ten czyn na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazano go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

- w dniu 18 marca 2022 r. w miejscowości G., gm. P. w woj. (...) zadał W. G. uderzenie nożem, powodując powstanie u niej obrażeń ciała w postaci rany kłutej prawego podbrzusza nie penetrującej do jamy otrzewnej, bez uszkodzenia narządów wewnętrznych z krwiakiem w mięśniu biodrowo – lędźwiowym prawym i pourazową anemizacją oraz drobną, płytką ranę kłutą okolicy pępka, które to obrażenia spowodowały rozstrój jej zdrowia trwający krócej niż siedem dni, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 1 roku pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia czynu z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i za ten czyn skazano go na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk Sąd połączył wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego łączną karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 marca 2022 r. godz. 21.40 do dnia 29 września 2022 r.;

- z podstawy prawnej orzeczonego w pkt III nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną oraz zakazu zbliżania się do niej wyeliminowano § 3a;

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały przedstawione w poprzedniej części uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.5

na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 marca 2022 r. godz. 21.40 do dnia 29 września 2022 r.

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2019 r. poz. 1513)Sąd Okręgowy zasądził na rzecz adw. P. W. od Skarbu Państwa 619,92 zł tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonemu S. G. (1), ustalając wysokość tej kwoty na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2019 r. poz. 18).

Na podstawie art. 636 kpk, art. 634 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 i 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 złotych wydatków postępowania odwoławczego

7.  PODPIS