Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2019 r.

sprawy B. S. (1) obwinionej o czyn z art. 107 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 7 maja 2019 r. sygn. akt II W 599/18

wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. M. w S. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę z urzędu obwinionej sprawowaną w toku postępowania odwoławczego; zasądza od B. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa 30 zł tytułem opłaty za II instancję i 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego; zwalnia obwinioną od ponoszenia wydatków związanych z zastępstwem prawnym w II instancji stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 566/19

UZASADNIENIE

B. S. (1) została obwiniona o to, że w okresie od 1 czerwca 2014 r. do 12 marca 2018 r. w miejscowości A., w celu dokuczenia K. B. oraz B. S. (2) złośliwie ich niepokoi w ten sposób, że obserwuje ich, robi zdjęcia, nagrywa oraz pisze bezpodstawne zawiadomienia do różnych instytucji , tj. o czyn z art. 107 kw.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 7 maja 2019 r.:

I. obwinioną B. S. (1) w ramach zarzucanego jej czynu, uznał za winną tego, że w okresie od 12 marca 2017 r. do dnia 12 marca 2018 r. w miejscowości A., w celu dokuczenia K. B. oraz B. S. (2) złośliwie ich niepokoiła w ten sposób, że obserwowała ich, robiła zdjęcia, nagrywała oraz pisała bezpodstawne zawiadomienia do różnych instytucji, tj. popełnienia czynu z art. 107 kw i za czyn ten na podstawie wskazanego przepisu skazał ją i na podstawie art. 107 kw wymierzył jej karę nagany,

II. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w M.- adw. E. P. kwotę 354,24 zł, w tym tytułem podatku VAT kwotę 66,24 zł tytułem sprawowanej obrony z urzędu wobec B. S. (1).

Apelację od wyroku sądu I instancji wniósł obrońca obwinionej. Zaskarżając wyrok w całości, orzeczeniu temu zarzucił obrazę przepisów postępowania w postaci art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, co polegało na dokonaniu oceny dowolnej wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, w szczególności poprzez bezwarunkowe odrzucenie wszystkich dowodów przemawiających na korzyść obwinionej. W konsekwencji tak sformułowanego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie B. S. (1) od dokonania przypisanego jej czynu. W toku rozprawy odwoławczej obrońca obwinionej poparł złożoną apelację i wniosek w niej zawarty oraz wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionej z urzędu oświadczając, że nie zostały uiszczone ani w całości ani w części. Oskarżyciel posiłkowy B. S. (2) wniosła o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Oskarżyciel posiłkowy K. B. wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Obwiniona wniosła o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona w niniejszej sprawie apelacja okazała się niezasadna i z tego względu nie podlegała uwzględnieniu. W przekonaniu sądu odwoławczego, sąd meriti oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uwzględnił wszystkie reguły oceny dowodów i baczył, aby nie przekroczyć granicy zakreślonej treścią art. 7 kpk. Konsekwencją postępowania sądu I instancji, stały się prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne. Konfrontując treść zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z twierdzeniami obrońcy obwinionej sąd II instancji doszedł do przekonania, że to właśnie ocena dowodów dokonana przez skarżącego, a nie sąd I instancji, nosi znamiona dowolności i nie mogłaby stanowić podstawy do ustalenia stanu faktycznego. W treści apelacji, obrońca podjął próbę wykazania, że działania obwinionej wskazane we wniosku o ukaranie miały wyłącznie charakter obronny wobec zachowania oskarżycieli posiłkowych K. B. i B. S. (2). Okoliczność ta stanowiła część linii obrony obwinionej przed sądem I instancji. Sąd I instancji miał ją zatem na względzie i prawidłowo rozważył, czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Niekwestionowaną okolicznością pozostaje, że strony niniejszego postępowania są ze sobą od wielu lat skonfliktowane, co stanowi kanwę dla czynu, jaki jest przedmiotem niniejszej sprawy. Oskarżona nie podważała również, że fotografowała i filmowała oskarżycieli posiłkowych oraz składała zawiadomienia do różnych instytucji, gdyż okoliczności te znajdują odzwierciedlenie w dowodach o charakterze obiektywnym w postaci dokumentów oraz fotografii. Jak słusznie ustalił przy tym sąd I instancji, oskarżyciele posiłkowi nie pozostawali bierni w związku z działaniami obwinionej, bowiem również zdarzało im się ją fotografować oraz inicjować różne postępowania. Niemniej jednak to wyłącznie zachowanie B. S. (1) jest przedmiotem niniejszego postępowania, a w sytuacji uznania jej winy, zachowanie oskarżycieli posiłkowych może być i zostało uwzględnione jedynie przy wymiarze kary. W przekonaniu sądu odwoławczego, sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił wyjaśnienia obwinionej B. S. (1), zeznania świadków Z. S. oraz R. S. uznając je w zasadzie za wiarygodne tylko w tej części, w której potwierdzali istniejący pomiędzy stronami konflikt. Sąd I instancji słusznie uznał także, że do zeznań wskazanych powyżej świadków i ich twierdzeniom, że inicjatorami konfliktu są wyłącznie sąsiedzi, należy odnieść się z dużą ostrożnością. Faktem jest, że są to osoby najbliższe obwinionej B. S. (1), a zatem pośrednio zaangażowane w konflikt i zainteresowane rozstrzygnięciem niniejszej sprawy. Zauważyć należy, że sąd I instancji dowodom tym przeciwstawił nie tylko zeznania oskarżycieli posiłkowych, ale przede wszystkim dowody z dokumentów i fotografii, a zatem dowody w pełni obiektywne. Braku winy B. S. (1) w zakresie przypisanego jej czynu, nie można wywodzić również z zeznań sąsiadów stron tj. G. W., E. B. i B. B., którzy wskazali m.in., że nie zaobserwowali bezpośrednio żadnych przejawów nękania oskarżycieli przez obwinioną. Zauważyć trzeba, że działania obwinionej polegające na filmowaniu i fotografowaniu, a także składaniu pism i zawiadomień, mogły nie być widoczne dla otoczenia zewnętrznego. Z drugiej strony, zasady doświadczenia życiowego wskazują, że nawet gdyby sąsiedzi mieli okazję zaobserwować takie zachowania B. S. (1) to z uwagi na niechęć angażowania się w konflikt i obawy skierowania zachowań B. S. (1) przeciwko nim, nie wskazywaliby na te okoliczności w toku składania zeznań. Skarżący obrońca podjął próbę zdyskredytowania ustalenia sądu I instancji w zakresie wpływu zachowania obwinionej na decyzję K. B. o sprzedaży nieruchomości sąsiadującej z jej posesją. W tym względzie powołał się na fakt, że pomimo wyprowadzki, oskarżyciel posiłkowy często odwiedza mamę, która również mieszka w sąsiedztwie obwinionej. W przekonaniu sądu odwoławczego, okoliczność ta nie przeczy twierdzeniom oskarżyciela posiłkowego o przyczynach sprzedaży posesji. Mama oskarżyciela posiłkowego jest jednym z członków jego najbliższej rodziny, zatem nie pozostaje niczym nadzwyczajnym, że jest często odwiedzany przez K. B.. Niemniej jednak, decydując się na odwiedziny, oskarżyciel posiłkowy sam decyduje, kiedy będzie miał ewentualną styczność z obwinioną i będzie narażony na jej działania. Takich możliwości decyzyjnych nie posiadał, gdy mieszkał w sąsiedztwie. Ponadto oskarżyciel posiłkowy, miał świadomość, że wyprowadzając się ze swojej posesji będzie w stanie ograniczyć lub całkiem wyeliminować przynajmniej zachowania B. S. (1) polegające na kierowaniu pism do różnych instytucji. W ocenie sądu II instancji, brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia obwinionej B. S. (1) od przypisanego jej czynu. Ilość i częstotliwość jej zachowań polegających na fotografowaniu, filmowaniu oskarżonych oraz kierowaniu zawiadomień do różnych instytucji, które sąd I instancji słusznie ocenił jako bezpodstawne, miały charakter złośliwego niepokojenia , były motywowane chęcią dokuczenia oskarżycielom posiłkowym, a zatem wyczerpują znamiona wykroczenia z art. 107 kw. Mając na względzie, aktywność obu stron w konflikcie, chociaż jej stopień należy ocenić jako różny, sąd I instancji wymierzył obwinionej najłagodniejszą z kar ustawowo przewidzianych. W związku z tym, że skarżący obrońca nie podniósł zarzutu bezpośrednio odnoszącego się do kwestii kary, sąd II instancji nie ma obowiązku, szczegółowego odniesienia się do tej części rozstrzygnięcia na gruncie tego uzasadnienia. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. M. w S. kwotę 516.60 złotych, tytułem obrony obwinionej sprawowanej z urzędu w toku postępowania odwoławczego. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego, jednocześnie zwalniając obwinioną od ponoszenia wydatków związanych z zastępstwem prawnym w II instancji stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw.