Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SSO Agata Kowalska

SSO Karol Troć (spr.)

Protokolant:

st. sekretarz sądowy Paulina Jarczak

ścUZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 566/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 15 lipca 2020 r. sygn. akt II K 309/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżona w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. do 30 kwietnia 2017 r. wypełniła znamiona przypisanego jej w pkt I wyroku przestępstwa skarbowego nie ujawniając naczelnikowi miejscowego Urzędu Skarbowego podstawy i przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podczas gdy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na oskarżonej w zakresie ujawnienia właściwemu urzędowi skarbowemu ciążył w tym okresie jedynie obowiązek złożenia zeznania podatkowego o wysokości osiągniętych dochodów za lata 2014 - 2016 do dnia 30 kwietnia kolejnego roku podatkowego, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżona wypełniła znamiona czynu zabronionego z art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w w/w okresie, podczas gdy w świetle ugruntowanych poglądów doktryny za czas działania oskarżonej w tym zakresie należy przyjąć odpowiednio dni 30 kwietnia 2015 r., 30 kwietnia 2016 r. i 30 kwietnia 2017 r., co w konsekwencji doprowadziło natomiast do obrazy prawa materialnego, a to art. 6 § 2 kks poprzez jego niezasadne zastosowanie i uznanie, że zachowania zarzucone oskarżonej w pkt 1 - III aktu oskarżenia stanowią jeden czyn ciągły pomimo tego, że polegają one na uszczupleniu należności publicznoprawnej i pomiędzy nimi występuje okres przekraczający czas 6 miesięcy,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

I.  obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 37 § 1 pkt 3 kks poprzez jego niezasadne niezastosowanie, podczas gdy czyny przypisane oskarżonej w pkt I i II wyroku wyczerpują znamiona przestępstw skarbowych określonych w art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks i art. 60 § 1 kks oraz zostały popełnione przed zapadnięciem co do któregokolwiek z nich chociażby nieprawomocnego wyroku, co skutkowało naruszeniem art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks poprzez zaniechanie zastosowania instytucji nadzwyczajnego obostrzenia kary i wymierzenie kary grzywny pomimo tego, że Sąd był zobligowany do wymierzenia kary pozbawienia wolności lub ograniczenia wolności zamiast lub obok orzeczonej kary grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie w ocenie Sądu odwoławczego należy przypomnieć jedną z podstawowych zasad przeprowadzania kontroli instancyjnej wyroku Sądu I instancji, mianowicie zasadę skargowości, z której wynika, że wyrok co do zasady jest kontrolowany w takich granicach, w jakich został zaskarżony. Jednocześnie ustawodawca przewidział różne wymogi skargi w zależności od tego, czy pochodzi ona od podmiotu fachowego (oskarżyciela publicznego, obrońcy lub pełnomocnika), czy od osoby nieposiadającej wiedzy prawniczej (wg art. 427 § 2 kpk jeżeli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego, obrońcy lub pełnomocnika, powinien prócz określenia zaskarżonego orzeczenia i wskazania, czego skarżący się domaga, winien zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie. W dalszej kolejności w art. 433 § 1 kpk przewidziano, że „Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455”. Dodatkowo art. 434 § 1 kpk zastrzega, że „Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie:

1) wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, oraz

2) w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia, oraz

3) w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym, chyba że środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów”.

Wszystkie wskazane przepisy są w sprawie istotne o tyle, o ile szereg argumentów, podnoszonych w uzasadnieniu apelacji oskarżyciela publicznego, nie przystaje do treści żadnego z dwóch postawionych zaskarżonemu wyrokowi zarzutów. Na marginesie zauważyć należy, że zarzut z pkt I apelacji pozostaje w sprzeczności z treścią zarzutów, zawartych przez skarżącego w akcie oskarżenia (zdecydowanie też przez niego popieranych na rozprawie głównej, po uprzedzeniu o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej), jak również logicznie z argumentacją uzasadnienia apelacji, gdzie tylko „ostrożność procesowa” rozdziela rozbieżne twierdzenia co do tego, jaki winien być kształt przypisanych oskarżonej czynów oraz ich kwalifikacja prawna. Tymczasem od oskarżyciela publicznego wymagać raczej należy zdecydowanego stanowiska co do tego, jaki czyn winien być oskarżonemu przypisany i jakiej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego należy dokonać.

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonej (w wielkim uproszczeniu), iż po tym, jak formalnie zawiesiła wykonywanie działalności gospodarczej, faktycznie nadal ją wykonywała, osiągając dochody, jednakże dopuszczając się początkowo (od 1 stycznia 2014 r.) nieprawidłowości w prowadzeniu dokumentacji podatkowej, następnie całkiem zaprzestając jej prowadzenia, jednocześnie uchylając się od ujawnienia podstawy opodatkowania i składania deklaracji podatków – dochodowego i VAT – aż do 25 stycznia 2017 r., choć przy tym odnotowano, że podatek dochodowy mógł być uiszczony do 30 kwietnia 2017 r. – naraziła Skarb Państwa na uszczuplenia w tych podatkach. Takie zachowanie oskarżonej w akcie oskarżenia zostało uznane za cztery osobne czyny: trzy, dotyczące prowadzenia księgi przychodów i rozchodów oraz wywiązywania się z obowiązków w zakresie podatku dochodowego, w rozbiciu na lata 2014, 2015 i 2016 oraz czwarty, dotyczący nieprowadzenia w okresie od 1 listopada 2014 r. do 25 stycznia 2017 r. ewidencji dla potrzeb podatku VAT i nieujawnienie podstawy opodatkowania oraz brak comiesięcznych deklaracji i narażenie SP na uszczuplenie w podatku VAT.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił, że działania oskarżonej w zakresie trzech pierwszych zarzutów, dotyczących księgi przychodów i rozchodów oraz podatku dochodowego, stanowią jeden czyn w rozumieniu art. 6 § 2 kks, zaś czyn dotyczący podatku VAT uznając za osobny – i za tak ustalone dwa przestępstwa skarbowe wymierzył oskarżonej kary.

Skarżący w apelacji podniósł dwa zarzuty: pierwszy, dotyczący ustaleń faktycznych, dotyczących prawnej jedności ustalonego przez Sąd I instancji czynu, łączącego trzy zarzuty aktu oskarżenia, jak również drugi – nawet przy przyjętej przez Sąd konstrukcji – niezastosowania art. 37 § 3 kks, nakazującego przy skazaniu za dwa tożsame czyny wymierzenia za oba czyny jednej, nadzwyczajnie obostrzonej kary.

Odnośnie zarzutu z pkt I stwierdzić należy, że z racji swej wybiórczości i oderwania od treści tak zarzutów aktu oskarżenia, jak i opisu czynu z wyroku, jest on całkowicie niezasadny. Skarżący zdaje się nie zauważać (czyni to dopiero we wnioskach i uzasadnieniu, ale nie w zarzutach – patrz uwagi wstępne), że prócz nieujawnienia podstawy opodatkowania/niezłożenia w terminie deklaracji podatkowej (które rzeczywiście datować należałoby na dzienną datę niedopełnia takiego obowiązku) zarzuty opiewały również na trwające przez cały rok podatkowy obowiązki w zakresie prowadzenia księgi przychodów i rozchodów. Gdyby zarzuty I-III aktu oskarżenia dotyczyły jedynie niezłożenia deklaracji podatkowych, zarzut apelacji należałoby uznać za słuszny. Tymczasem już we wnioskach skarżący ponownie wraca do treści z aktu oskarżenia wskazując, że oskarżonej należałoby przypisać działania, trwające od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku – i o kwartał późniejszy jeden dzień roku kolejnego. W pełni słusznie Sąd I instancji nie uznał, że działania opisane w pkt I-III aktu oskarżenia sprowadzały się jedynie do niezłożenia w dniach 30 kwietnia 2015 r., 30 kwietnia 2016 r. i 30 kwietnia 2017 r. (jak chce tego skarżący w zarzucie I apelacji) deklaracji podatkowych, ale zawierały w sobie również zachowania trwałe, które zaczęły mieć miejsce już w styczniu 2014 r. (kwalifikowane z art. 61 § 1 kks), a następnie od listopada 2014 r. przekształciły się (wg kwalifikacji z art. 60 § 1 kks) – jak już dostrzega to skarżący we wnioskach tej samej apelacji! Tym samym żadną miarą nie można było zarzutu apelacji, zwłaszcza w kształcie opisanym w pkt I, uznać za trafny. Słusznie Sąd I instancji uznał te zachowania oskarżonej za jeden czyn ciągły. Rzeczywiście trafniejszym byłoby przyjęcie, że zachowania oskarżonej stanowiły raczej realizację z góry powziętego zamiaru, niż tylko wykorzystanie takiej samej sposobności, jednakże powyższe – z racji uznanej przez skarżącego (wg treści apelacji) nieistotności tego elementu opisu czynu - nie stało się przedmiotem zarzutu (ponownie patrz uwagi wstępne), a jedynie argumentacji jej uzasadnienia. Nie było podstaw do takiego przeformułowania opisu zachowań oskarżonej, jak wskazano we wnioskach apelacji, bowiem ich treść nie koreluje z wiążącym Sąd odwoławczy zarzutem skargi, a sytuacja faktyczna ani procesowa nie uprawnia do zastosowania któregokolwiek ze wskazanych wcześniej wyjątków, pozwalających na orzekanie poza granicami zarzutów zaskarżenia.

Ad II.

Jak już wskazano, zarzut z pkt II apelacji opiera się na treści wyroku I instancji nawet w oderwaniu od zarzutu z pkt I i postulowanej w nim zmiany („podczas gdy czyny przypisane oskarżonej w pkt I i II wyroku wyczerpują…”). I ten zarzut należy uznać za bezzasadny. Nie tylko bowiem nieuwzględnienie apelacji w zakresie jej zarzutu z pkt I, ale i treść wyroku w orzeczonym kształcie nie uzasadnia zastosowania bezwzględnej instytucji, przewidzianej w art. 37 § 1 pkt 3 kks. Przepis ten przewiduje, że Sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca popełnia dwa albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie. W orzecznictwie wskazuje się, że jest to instytucja inna niż czyn ciągły z art. 6 § 2 kks, odpowiadająca raczej ciągowi przestępstw z art. 91 § 1 kk. Jednocześnie podkreśla się, iż treść tego przepisu „przesądza, że podstawą ciągu przestępstw mogą być jedynie przypadki popełnienia przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw skarbowych, które charakteryzują się jednorodną kwalifikacją prawną oraz odstępami czasu pomiędzy poszczególnymi przestępstwami skarbowymi, które nie są długie” – tak Piotr Kardas i Grzegorz Łabuda w „Kodeks karny skarbowy. Komentarz”, WKP 2017. Jak wskazuje z kolei Violetta Konarska-Wrzosek w „Kodeks karny skarbowy. Komentarz”, WKP 2018, „z popełnianiem ciągu przestępstw skarbowych mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca w niedługich odstępach czasu popełnia co najmniej dwa lub więcej przestępstw skarbowych podpadających pod kwalifikację prawną z tego samego przepisu części szczególnej tytułu I Kodeksu karnego skarbowego, za które dotąd nie został skazany, chociażby nieprawomocnym wyrokiem. Trudności wykładnicze sprawiać może bardzo ocenne kryterium odstępów czasu między poszczególnymi przestępstwami skarbowymi, które nie mogą być długie, jak również nie mogą być krótkie, gdyż to uzasadniałoby uznanie, iż mamy do czynienia z czynem ciągłym z art. 6 § 2 kks , a nie z ciągiem przestępstw skarbowych. Ponieważ w wypadku czynów ciągłych, przy których wymaga się krótkich odstępów czasu między czynami, za krótkie odstępy uważa się nawet odcinki czasowe do 6 miesięcy, to można zgodzić się z propozycją wykładni, że odstępy czasu między przestępstwami nie są długie, gdy nie przekraczają roku”. Biorąc pod uwagę, że nawet postulowane we wnioskach apelacji odrębne czyny oskarżonej miałyby zaczynać się następnego dnia po zakończeniu czynu poprzedniego (nie licząc sztucznego wyrzucania poza nawias dokonania jednego z zachowań czynu ciągłego już w czasie popełniania kolejnego, analogicznego czynu ciągłego), nie sposób uznać, by działania te były dokonywane w dłuższych niż „krótkie” w rozumieniu art. 6 § 2 kks odstępach czasu. Przede wszystkim jednak, czego zdaje się nie dostrzegać skarżący, przypisane oskarżonej w pkt I i II wyroku czyny nie są tożsame w zakresie kwalifikacji prawnej. Pierwszy z nich jest bowiem kumulatywnie poszerzony o kwalifikację z art. 61 §1 kks. Ów brak tożsamości w zakresie kwalifikacji prawnej zasadniczo wyklucza więc zastosowanie instytucji z art. 37 § 1 pkt 3 kks, co również zarzut II apelacji czyni bezzasadnym.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonej za winną:

I.  w ramach czynu zarzuconego w pkt I aktu oskarżenia tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu tego samego zamiaru, w okresie od 1 stycznia do 30 października 2014 r. nierzetelnie prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów nie ewidencjonując w niej przychodów w łącznej kwocie 52 710, 57 zł oraz zawyżając koszty uzyskania przychodów o kwotę 419 zł, po czym w okresie od 1 listopada do 31 grudnia 2014 r. nie prowadziła takiej księgi wbrew ustawowemu obowiązkowi nie ewidencjonując w niej przychodów udokumentowanych wystawionymi rachunkami i fakturami związanymi z prowadzoną przez nią we własnym imieniu działalnością gospodarczą polegającą na odławianiu bezdomnych zwierząt, a następnie w dniu 30 kwietnia 2015 r. uchylając się od opodatkowania nie złożyła w ustawowym terminie zeznania podatkowego o wysokości dochodu osiągniętego w 2014 r., na skutek czego spowodowała uszczuplenie w majątku Skarbu Państwa w zakresie należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. w kwocie 26 226 zł, co stanowi małą wartość, tj. przestępstwa skarbowego wyczerpującego znamiona art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 60 § 1 kks w zb. z art. 61 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

II.  w ramach czynu zarzuconego w pkt II aktu oskarżenia tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu tego samego zamiaru, w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2015 r. nie prowadziła księgi przychodów i rozchodów wbrew ustawowemu obowiązkowi nie ewidencjonując w niej przychodów udokumentowanych wystawionymi rachunkami i fakturami związanymi z prowadzoną przez nią we własnym imieniu działalnością gospodarczą polegającą na odławianiu bezdomnych zwierząt, a następnie w dniu 30 kwietnia 2016 r. uchylając się od opodatkowania nie złożyła w ustawowym terminie zeznania podatkowego o wysokości dochodu osiągniętego w 2015 r., na skutek czego spowodowała uszczuplenie w majątku Skarbu Państwa w zakresie należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. w kwocie 18 399 zł, co stanowi małą wartość, tj. przestępstwa skarbowego wyczerpującego znamiona art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 60 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

III.  w ramach czynu zarzuconego w pkt 111 aktu oskarżenia tego, że działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu tego samego zamiaru, w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 r. nie prowadziła księgi przychodów i rozchodów wbrew ustawowemu obowiązkowi nie ewidencjonując w niej przychodów udokumentowanych wystawionymi rachunkami i fakturami związanymi z prowadzoną przez nią we własnym imieniu działalnością gospodarczą polegającą na odławianiu bezdomnych zwierząt, a następnie w dniu 30 kwietnia 2017 r. uchylając się od opodatkowania nie złożyła w ustawowym terminie zeznania podatkowego o wysokości dochodu osiągniętego w 2016 r., na skutek czego spowodowała uszczuplenie w majątku Skarbu Państwa w zakresie należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2016 r. w kwocie 9 685 zł, tj. czynu wyczerpującego znamiona art. 54 § 3 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 60 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

a ponadto uznanie oskarżonej za winną czynu przypisanego jej w pkt II wyroku,

i na tej podstawie:

-

przy przyjęciu, że czyny wskazane powyżej w pkt I i II oraz czyn przypisany w pkt II wyroku stanowią ciąg przestępstw skarbowych w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 3 kks wymierzenie oskarżonej na podstawie art. 54 § 2 kks w zw. z art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 400 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł

-

za czyn zarzucony w pkt III aktu oskarżenia na podstawie art. 60 § 1 kks wymierzenie kary 50 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji i brak podstaw do wyjścia poza ich zakres sprawił, że nie można było uwzględnić wniosku o zmianę wyroku we wskazanym w apelacji kierunku. W szczególności nie znalazł aprobaty Sądu odwoławczego wniosek o zmianę kontestowanego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonej surowszych, w tym obligatoryjnych kar. Również argumenty, dotyczące wyboru rodzaju kary i jej odstraszającego indywidualnego oddziaływania, w ocenie Sądu Okręgowego nie przekonują. To nie surowość, ale szybkość i nieuchronność kary winny w pierwszej kolejności oddziaływać na sprawców przestępstw skarbowych. Wcześniejsza karalność oskarżonej czy nieuregulowanie należności publicznoprawnych nie uzasadniają zdaniem Sądu, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności, poszerzona o karę grzywny, będzie karą sprawiedliwą o odbiorze społecznym, adekwatną do stopnia winy oskarżonej oraz społecznej szkodliwości przypisanych jej czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oskarżona była w postępowaniu odwoławczym reprezentowana przez obrońcę z urzędu, Sąd nie uwzględnił apelacji, wniesionej na jej niekorzyść przez oskarżyciela publicznego, dlatego też obrońcy z urzędu należało przyznać opłatę za wykonywanie obrony w postępowaniu odwoławczym wg stawki minimalnej, powiększonej o podatek VAT.

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Wobec nieuwzględnienia apelacji, pochodzącej wyłącznie od oskarżyciela publicznego, zgodnie z art. 636 § 1 kpk koszty procesu (w tym wypadku jedynie wydatki) za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana