Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSR del. Paweł Mądry

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 580/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 1216/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

---------------------------------------------------------

------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

----------------------

----------------------------------------------------------

------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

-----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

-----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonej

I. zarzut obrazy art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 10 kpk, poprzez wydanie wyroku w przedmiotowej sprawie bez wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, który jest obligatoryjny przy przestępstwie określonym w art. 300 § 1 kk w zw. z art. 300 § 4 kk; w przedmiotowej sprawie brak jest wniosku o ściganie od uprawnionej osoby; w aktach sprawy przedłożone jest zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, w treści którego brak jest takiego wniosku (vide: k. 1-5). Nadto w toku czynności przesłuchania P. P. (1) (vide: k. 15-17), również nie uzyskano takiego wniosku, czego również nie uzyskano w toku przesłuchania podczas rozprawy w dniu 18 kwietnia 2023 r. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądem doktryny, od dawna ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym samo złożenie zawiadomienia o przestępstwie nie stanowi złożenia wniosku; wola ścigania musi zostać bowiem wyrażona wyraźnie (wyroki SN: z 5.10.1977 r., Rw 291/77, OSNKW 1977/12, poz. 137; z 7.05.1982 r., IV KR 72/82, OSNPG 1983/4, poz. 42; z 12.12.1985 r., II KR 372/85, NP 1987/4, s. 142; zob. F. Prusak, Przegląd..., s. 72-73). Słusznie wskazuje się na rozróżnienie zawiadomienia o przestępstwie (oświadczenie wiedzy) i złożenia wniosku o ściganie (oświadczenie woli).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 17 § 1 pkt 10 kpk należy wskazać, iż w treści pisma inicjującego postępowanie pełnomocnik zawiadamiającego P. P. (1) w sposób wyraźny sformułował wniosek o ściganie i ukaranie M. J. w przypadku ustalenia przez stosowne ograny, że jej zachowanie naruszyło przepisy kodeksu karnego (k. 4). Natomiast zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2012 r. (w sprawie III KK 2/12, OSNKW 2013, nr 2, poz. 16) pełnomocnik z wyboru lub z urzędu, jeśli nie odnoszą się do niego konkretne ograniczenia, jest umocowany do podejmowania wszystkich łączących się ze sprawą czynności prawnych (art. 91 kpc w związku z art. 89 kpk), a więc i do złożenia wniosku o ściganie. Wobec powyższego, niezasadny jest zarzut I apelacji, w którym obrońca podnosi, iż w przedmiotowej sprawie Sąd meriti wydał wyrok bez wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, skoro pełnomocnik P. P. (1) sformułował takowy wniosek w pierwszym piśmie inicjującym postępowanie mając do tego legitymację.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonej

II. zarzut obrazy prawa materialnego, to jest art. 300 § 1 kk, poprzez uznanie oskarżonej winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 300 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 300 § 1 kk, skazanie jej i wymierzenie kary 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, w której zarówno akt oskarżenia, jak i treść opisu czynu przyjęta w wyroku wskazuje, że do rzekomego występku miało dojść w dniu 25 marca 2022 r.; już w tak błędnie ustalonym stanie faktycznym wskazanym w pisemnym uzasadnieniu wyroku (co zostanie wykazane w dalszej części apelacji), brak jest mowy o jakimkolwiek zdarzeniu mającym miejsce w dniu 25 marca 2022 r. Co więcej wniosek oskarżyciela zawarty w akcie oskarżenia wskazuje również taką datę, a więc bezspornie w zakresie zdarzenia jakie zostało rozpoznane przez Sąd Rejonowy, nie było stosownego wniosku oskarżyciela publicznego (aktu oskarżenia), a także co wynika z powyższego brak było wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej; brak jest też mowy o jakiejkolwiek omyłce pisarskiej, w dodatku w merytorycznej części zarówno aktu oskarżenia jak i zaskarżonego wyroku. W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że w zakresie ewentualnych omyłek dotyczących merytorycznych elementów orzeczenia, procedura sprostowania w ogóle nie może być zastosowana. Co najwyżej w takiej sytuacji mogłoby dojść do usunięcia takiej omyłki, tylko i wyłącznie poprzez wniesienie środka odwoławczego, które by w treści swojego zarzutu wskazywał na konieczność dokonania takiej korekty. Bezspornie - co już jest znane obrońcy, oskarżyciel publiczny nie wniósł, w apelacji na niekorzyść oskarżonej zarzutu odnoszącego się do daty zdarzenia historycznego podlegającego rozpoznaniu przez Sąd. Apelacja prokuratora została wyłącznie ograniczona i wniesiona na niekorzyść oskarżonej - w odniesieniu co do kary, w której to apelacji przedstawiono jedynie zarzut obrazy przez Sąd Rejonowy, art. 72 § 1 pkt 1 kk (który sam Sąd błąd swój dostrzegł) i wniosku o zmianę orzeczenia w tym i tylko tym wyłącznie zakresie. Nadto w treści uzasadnienia tej apelacji, oskarżyciel w dalszym ciągu wskazuje datę pierwotnie określoną w akcie oskarżenia. Nadto przedstawiony zarzut obrazy prawa materialnego art. 300 § 1 kk, trzeba uzupełnić też o to, iż w już tak obecnie ustalonym stanie faktycznym sprawy, brak jest wykazania przez Sąd Rejonowy, że oskarżona co najmniej swoim zachowaniem przewidywała, że może na jego skutek doprowadzić do udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciel i na to się godziła. Sąd Rejonowy nie poczynił ustaleń w zakresie ewentualnej umyślności działania oskarżonej, zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i w formie zamiaru ewentualnego - co jest warunkiem sine qua non odpowiedzialności karnej na podstawie art. 300 § 1 kk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- odpowiadając na powyższy zarzut należy odwołać się do zasady płynącej z art. 413 § 1 k.p.k., która nakazuje zredagowanie wyroku w taki sposób, aby w sposób jasny wynikało z niego dokładnie, po pierwsze - jaki czyn oskarżonej podlegał osądowi, ale także po drugie - za jaki czyn dokładnie ją skazano. Uwaga ta dotyczy także czasookresu czynu przypisanego konkretnemu podsądnemu. Czyn, jako zdarzenie historyczne, musi być sformułowany w sposób precyzyjny, bo odzwierciedlający istotne okoliczności zachowania się oskarżonej i nie powinien budzić jakichkolwiek wątpliwości co do ram czasowych zdarzenia. Z tych powodów Sąd ferujący wyrok winien opisać czasokres czynu przypisanego oskarżonej nie tylko na podstawie aktu oskarżenia, ale także respektując art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk, na wynikach postępowania dowodowego i przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, jakie wynikają z przeprowadzonych dowodów. W sytuacji, w której Sąd I instancji tego nie czyni, narusza przepisy art. 413 § 2 pkt 1 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk. Sąd Rejonowy ustalając czasokres czynu z aktu oskarżenia, pominął istotną okoliczność, która płynęła z materiału dowodowego w postaci m.in: aktu notarialnego Rep. A nr (...), odpisu zwykłego księgi wieczystej (...) oraz zeznań świadka R. J., z których jednoznacznie wynika, że umowa darowizny została zawarta w dniu 25 marca 2021 r., a nie w dniu 25 marca 2022 r. jak wynika z opisu czynu zarzuconego oskarżonej. Nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia przepisu, jednak nie w taki sposób, w jaki widzi to obrońca oskarżonej. Przypisanie błędnej daty popełnienia czynu zabronionego nie jest obrazą prawa materialnego, tj. art. 300 § 1 kk, lecz obrazą przepisów procesowych dotyczących treści wyroku. W konsekwencji stwierdzenia uchybienia Sąd Okręgowy dokonał zmiany reformatoryjnej w zaskarżonym wyroku poprzez przyjęcie, że przestępstwo zostało popełnione w dniu 25 marca 2021 r. Należy także dodać, że dokonana zmiana nie skutkuje pogorszeniem sytuacji prawnej i procesowej oskarżonej.

- wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał ustalenia, że oskarżona popełniła czyn objęty zdarzeniem historycznym umyślnie, z zamiarem ewentualnym. Ustalenie to zostało szeroko omówione w uzasadnieniu Sądu meriti. Jest rzeczą oczywistą, że zawarty w wyroku skazującym opis czynu musi być tak skonstruowany, aby odzwierciedlał realizację przez oskarżoną wszystkich ustawowych znamion przypisanego jej przestępstwa. Nie ulega wątpliwości, że najłatwiej osiągnąć to korzystając z języka ustawy. Nie jest to jednak wymóg kodeksowy i dlatego w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że do spełnienia określonego w art. 413 § 2 pkt 1 kpk obowiązku dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu wystarczające jest posłużenie się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego. Wymóg opisania sposobu popełnienia przestępstwa sformułowany w art. 413 § 2 pkt 1 kpk odnosi się także do znamion strony podmiotowej, a zatem w opisie przypisanego czynu należy wskazać na podmiotowy sposób jego popełnienia - umyślność lub nieumyślność - gdy przestępstwo może zostać popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, bądź w formie kwalifikowanej przez następstwo, a ponadto wskazywać postać umyślności lub nieumyślności, np. zamiar bezpośredni czy zamiar ewentualny. Przestępstwo z art. 300 § 1 kk można popełnić tylko umyślnie, dlatego Sąd Rejonowy nie musiał in extenso zawierać w opisie czynu sformułowania wskazującego na stronę podmiotową przestępstwa, natomiast rozważania w tym zakresie podjął w treści uzasadnienia.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

mimo, że zarzut był częściowo zasadny, skarżący nie sformułował w stosunku do niego odpowiadającego mu wniosku odwoławczego w petitum apelacji. Stwierdzenie omówionego wyżej uchybienia mogło skutkować tylko zmianą reformatoryjną w zaskarżonym wyroku dotyczącą stricte opisu czynu przypisanego oskarżonej w wyroku skazującym, nie zaś zdecydowanie dalej idącym rozstrzygnięciem w postaci uniewinnienia jej.

Lp.

Zarzut z apelacji obrońcy oskarżonej

III. 1. zarzut obrazy przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a. art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 5 § 2 kpk, poprzez dokonanie całkowicie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także brak rozstrzygania niedających się wyjaśnić okoliczności na korzyść oskarżonej - prowadzące Sąd Rejonowy do błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, uznanie winy oskarżonej i wymierzenie jej surowej kary, tj.:

i. wyjaśnień M. J. - w zakresie jakim Sąd Rejonowy:

- uznał na ich podstawie bezpodstawnie winę oskarżonej;

- pominął w swojej ocenie wskazywany brak wiedzy i brak świadomości M. J. o sprawach prowadzenia firmy przez D. J.;

- pominął w swojej ocenie wskazywane przez M. J., wielokrotne zapewnienia syna, że wszystko ureguluje, wszystkim się zajmie i wszystko załatwi - co powodowało przeświadczenie u M. J. o kontroli przez syna całości jego spraw i spraw firmy;

- pominął w swojej ocenie moment zapoznania się przez M. J. z oświadczeniem D. J. z 14 stycznia 2021 r.;

- apriorycznie, automatycznie przyjął, że oskarżona musiała zdawać sobie od pewnego momentu, że działalność syna generuje zadłużenie i że w momencie darowizny M. J. miała świadomość zadłużenia na rzecz firmy (...), zaciągniętego wprawdzie przez jej syna, ale w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej zarejestrowanej na jej rachunek, jednocześnie pomijając treść wyjaśnień oskarżonej wskazującej, że D. J. zapewniał matkę, że wszystko załatwi i ureguluje wszystkie zadłużenia, a więc w istocie brak było świadomości, wiedzy M. J., co do stanu spraw, którymi zajmował się D. J., w dodatkowo, że sam D. J. wskazywał, że co najmniej nie informował o wszystkim matki;

- apriorycznie przyjął, że rozmowa telefoniczna z dnia 12 stycznia 2021 r. stanowiła podstawę wiedzy o zadłużeniu wynikającym z wierzytelności P. P. (1);

- apriorycznie przyjął, że inne zadłużenia i sprawy z US i ZUS wskazywało, że pozostawała w przekonaniu o zadłużeniach, pomijając fakt, że D. J., zapewniał matkę, że wszystko załatwi i ureguluje wszystkie zadłużenia, a więc w istocie brak było świadomości i wiedzy M. J., co do stanu spraw, którymi zajmował się D. J., a dziś tak dowolna, a nie swobodna ocena Sądu obciąża oskarżoną - matkę, która zaufała synowi i w istocie została przez niego oszukana i już częściowo pozbawiona majątku;

ii. zeznań P. P. (1) - w zakresie w jaki Sąd Rejonowy całkowicie pominął w swoje ocenie:

- fragment zeznania wskazujące, że P. P. (1) „przekazałem mu (D. J.) kwotę ponad 337,329 zł, dokładnie ile nie pamiętam, myślę, że było to około 500.000 zł, w domu mam zapiski wskazujące na dokładną przekazaną J. kwotę, z tym, że część z przekazane mu kwoty, już po tym jak wielokrotnie upomniałem się u niego o zwrot tej kwoty, on mi zwrócił, część przelewem, a cześć w gotówką” (vide: k.15-16), „wspólnie uzgodniliśmy (P. P. (1) i D. J.), że sposobem rozliczenia będzie wystawienie przeze mnie faktury na działalność prowadzona przez jego matkę, stad w dniu 29 kwietnia 2020 r wystawiłem fakturę (...) na kwotę 33 7.329 zł brutto, z terminem płatności do 13 maja 2020 r.” (k. 16), z których co najwyżej wynika, że przedmiotowa faktura stanowiła zwrot pożyczki (lub innego zasilenia D. J., a nie M. J.) zawartej między D. J. a P. P. (2), co obecnie bez wiedzy, zgody i świadomości obciążyło nie tylko cywilnie M. J., jak również doprowadziło do przedmiotowego postępowania karnego,

- fragmenty dotyczące zeznań tego świadka na temat osoby D. J., szczegółów rozliczeń i transakcji pomiędzy P. P. (2) a D. J. (vide: str. 8-9 protokołu rozprawy z 18 kwietnia 2023 r.), a także „wytworzenia” wierzytelności na rzecz Spółki (...), a nie bezpośrednio P. P. (1);

- fragmenty dotyczące zeznań tego świadka na temat ilości prowadzonych w tamtym okresie działalności gospodarczych (vide: k. 15v);

- fragmenty dotyczące zeznań tego świadka „W tą fakturę nie był wliczony zysk. To był zwrot tylko tej kwoty, którą mu dałem na zakup maseczek. Nie wliczałem tam zysku. Ja nie wiem dlaczego faktura wystawiona została na spółkę, a nie moją prywatną działalność. ” (vide: str. 9 protokołu z 18 kwietnia 2023 r.) - co również potwierdza, że przedmiotowa faktura nie stwierdzała rzeczywistego zdarzenia gospodarczego, a była tylko wyłącznie wystawiona w celu zwrotu pożyczek udzielonych między P. P. (2) (osobiście, nie ze Spółki), a D. J.;

(...). zeznań M. B. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, nie wziął pod uwagę, iż majątek posiadany przez M. J., (już po darowaniu nieruchomości przy ulicy (...)), pozwala na zaspokojenie dłużników, gdyż w jego skład wchodziła działka rekreacyjna, garaż w zespole garażowym, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego:

iv. zeznań T. P. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie fakty, iż Spółka (...) (wystawcę przedmiotowej faktury) zajmuje się zakupem i wynajmem lokali, a także nie zajmowała się medyczną działalnością (czego dotyczyła przedmiotowa faktura), a także faktury w tej Spółce sporządzał i wystawiał syn (P. P. (1)), co w odniesieniu do depozycji P. P. (1), treści faktury, okoliczności „ustalenia” jej wystawienia, miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i brak świadomości oskarżonej o sprawach P. P. (1) i D. J.;

v. zeznań D. J. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie depozycje świadka świadczące o braku wiedzy, świadomości i braku przekazywania przez świadka informacji w zakresie prowadzonej przez niego działalności - M. J., a także dotyczące sposobu przekazywania środków pomiędzy P. P. (2) a D. J. - „Faktury musiały być na kogoś wystawione i były według naszych ustaleń wystawione na firmę mojej mamy ” (vide: str. 3 protokołu rozprawy z 27 lipca 2023 r.), co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i bezpodstawne uznanie winy oskarżonej, wymierzenie jej surowej kary;

vi. zeznań V. K. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie depozycje świadka dotyczące tego, że zleceniodawca (P. P. (1)) wskazał osobę D. J. jako osobę prowadzącą firmę (str. 6 protokołu rozprawy z 27 lipca 2023 r.), a także tego, że to D. J. podpisał oświadczenie w biurze firmy (...), bez wiedzy i świadomości M. J.;

vii. zeznań R. K. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie depozycje świadka dotyczące tego, że zleceniodawca (P. P. (1)) wskazał osobę D. J.;

viii. treści oświadczenia D. J. z dnia 14 stycznia 2021 r. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy pominął w swojej ocenie treść tego dokumentu, osobę, która go sporządziła i w jakich okolicznościach zostało sporządzone to oświadczenie, w odniesieniu do wiedzy lub braku wiedzy i świadomości M. J. o zadłużeniu D. J. wobec P. P. (1);

ix. pełnomocnictwa notarialnego do działania dla D. J. - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy pominął w swojej ocenie zakres tego dokumentu i możliwość występowania D. J. przed Sądem, a także w kontekście wyjaśnień oskarżonej, która wskazywała, że przekazywała wszystkie dokumenty, w tym sądowe (dotyczące przedmiotowej wierzytelności) synowi D. J., który zapewniał ją, że wszystkim się zajmie;

x. faktury nr (...) - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie treść tej faktury, usługę jaka została tam stwierdzona, depozycje P. P. (1), w zakresie pożyczania, przekazywania pieniędzy, ustalania sposobu zwrotu gotówki pod postacią faktury VAT; depozycji T. P. w zakresie profilu działalności Spółki (...) - odmiennego od treści faktury VAT (wynajem lokali, a nie działalności medycznej); depozycji D. J. - o ustaleniach na kogo będą wystawione faktury VAT pomiędzy D. J. a P. P. (2), co jednocześnie stanowiło obrazę art. 8 § 1 kpk, gdyż Sąd Rejonowy nie ustalił obiektywnie, kto w przedmiotowej sprawie był dłużnikiem (czy D. J., czy M. J.), a kto wierzycielem (czy (...), czy P. P. (1)), co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i bezpodstawne uznanie winy oskarżonej;

xi. sprawozdania z firmy (...) - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie, iż jest to dokument prywatny, nie udało się ustalić osób, które bezpośrednio go sporządziły i uczestniczyły w czynnościach opisanych w tym dokumencie, był to dokument sporządzony na zlecenie P. P. (1) i w toku tego postępowania nie został, bez wątpliwości co do jego treści, zweryfikowany;

xii. dokumentacji medycznej oskarżonej - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie, braku sprawności, chorób na jakie cierpi oskarżona od lat (jeszcze sprzed założenia tej działalności gospodarczej) i ich wpływ na jej bezradność i zwiększone zaufanie do „obietnic i zapewnień” syna, ograniczając swoją ocenę, iż dowody te są wiarygodne, niekwestionowane przez strony postępowania;

xiii. dokumentacja dotycząca projektowanego podziału nieruchomości położonej przy ul. (...) w M. wraz z aktami notarialnymi dotyczącymi przedmiotowej nieruchomości, postanowieniami o stwierdzeniu nabycia spadku; kopiami dokumentacji z akt sprawy I Ns 912/20 Sadu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie okoliczności świadczące o braku zamiaru (nawet ewentualnego) i świadomości M. J. udaremnia lub uszczupla zaspokojenie P. P. (1);

xiv. kopi dokumentacji z akt sprawy IX GC 400/21 Sadu Okręgowego w Lublinie - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, pominął w swojej ocenie, weryfikacji obecnych treści zeznań P. P. (1), częściowo D. J. - co do ustaleń zwrotu środków na podstawie faktury obejmującej to postępowanie, co wydaje się przeczyć treści pozwu (vide: k. 278-280), który poświadcza okoliczności odmienne od dziś znanych z zeznań świadka P. P. (1) (vide: k. 15-16), co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, jednocześnie stanowiło obrazę art. 8 § 1 kpk, gdyż Sąd Rejonowy nie ustalił obiektywnie kto w przedmiotowej sprawie był dłużnikiem (czy D. J., czy M. J.), a kto wierzycielem (czy (...), czy P. P. (1));

xv. kopi zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa złożonego przez M. J. wraz z kopiami pism Naczelnika US W. M. i Prokuratury Rejonowej W. M.; informacji Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w W. dot. czynności podjętych w związku ze złożonym przez M. J. zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa - w zakresie w jakim Sąd Rejonowy, w swojej ocenie apriorycznie, automatycznie bez refleksji przyjął, że oskarżona nie kwestionowała tej faktury przed wniesieniem przeciwko niej aktu oskarżenia, w tym w toku postępowania cywilnego, toczącego się przed Sądem Okręgowym w Lublinie, pomijając fakt, że oskarżona wyjaśniła, że „Ja przekazałam to zawiadomienie synowi D., bo on miał pełnomocnictwo, aby mnie reprezentować w sądzie i on powiedział, że to załatwi" (vide: str. 4 protokołu z dnia 18 kwietnia 2023 r.), tak więc oskarżona nawet nie miała możliwości kwestionowania tej faktury, gdyż całością sprawy miał się wg jej wiedzy i świadomości, zająć D. J., zabrakło również w ocenie Sądu Rejonowego wzięcia pod uwagę, iż z treści zeznań P. P. (1), T. P. i częściowo D. J. - może wynikać, że przedmiotowa faktura nie odzwierciedlała rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i brak możliwości przyjęcia apriorycznie na niekorzyść oskarżonej oceny dowodów z tego dokumentu, który powinien być oceniana również przez pryzmat innych dowodów w sprawie;

xvi. kopi dokumentacji z akt sprawy I C 208/23 Sadu Okręgowego w Lublinie w zakresie w jakim Sąd Rejonowy pominął w swojej ocenie całość treści przedłożonych tam dokumentów i faktu, iż z powództwem wystąpił sam P. P. (1), a nie Spółka (...), co może świadczyć, że to właśnie P. P. (1) (jest rzeczywistym wierzycielem), za wszelką cenę dochodzi swoich „prywatnych” roszczeń - z tytułu pożyczonych środków na rzecz D. J., a nie M. J. i działalności zarejestrowanej na nią, co w swojej ocenie całkowicie pominął Sąd Rejonowy, a co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i bezpodstawne uznanie winy oskarżonej;

xvii. dokumentacja złożona przez obrońcę oskarżonej w dniu 8 kwietnia 2024 roku w zakresie w jakim Sąd Rejonowy nie odniósł się i nie ocenił z osobna poszczególnych dokumentów tam wskazanych, w szczególności - Ekspertyzy Kryminalistycznej z zakresu badań podpisów ręcznych z dnia 27 lutego 2024 r., z sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy VIII Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygnaturze akt: XVI GC 2479/23, która stwierdza, że doszło podrobienia podpisu M. J. (jak dziś sądzi M. J., przez D. J.), który w ten sposób dokonał cesji umowy leasingu pojazdu M. z jego działalności na działalność zarejestrowaną na M. J., bez wiedzy, zgody M. J., w dodatku składając podpis za nią, o czym dowiedziała się ze sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy VIII Wydział Gospodarczy, o sygn. akt: XVI GC 2479/23 - co również powinno być wzięte pod uwagę w toku przedmiotowej sprawy i poddane ocenie Sądu Rejonowego, w zakresie całości istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na zaskarżony wyrok i brak możliwości uznania winy oskarżonej;

b. art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 8 § 1 kpk, poprzez brak samodzielnego rozstrzygnięcia zagadnienia faktycznego i prawnego, podczas dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie okoliczności istotnych i mający za stwierdzenie - kto jest wierzyciel w przedmiotowej sprawie, a kto dłużnikiem, w sytuacji nowych okoliczności faktycznych (zeznań P. P. (1), częściowych zeznań D. J., zeznań T. P., zgromadzonych dokumentów i wyjaśnień oskarżonej), a także tego czy przedmiotowa faktura odzwierciedla rzeczywiste zdarzenie gospodarcze - czy była tylko „sposobem rozliczenia” kwot udzielonych przez P. P. (1), na rzecz D. J., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bezpodstawne uznanie winy oskarżonej i wymierzenie jej surowej kary;

c. art. 7 kpk, art. 410 kpk, poprzez brak dokonania przez Sąd Rejonowy oceny dokumentu i czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o jego treść i pryzmat innych dowodów, to jest aktu notarialnego z dnia 19 lipca 2021 r. sporządzonego przed notariuszem A. C. w Kancelarii Notarialnej w M., Repertorium A 4614/2021 - umowy zamiany, dotyczących zamiany nieruchomości pomiędzy siostrą oskarżonej a synową (żoną R. J.), która była warunkiem możliwości zakończenia spraw dotyczących całości nieruchomości przy ulicy (...) w M., o których wyjaśniała oskarżona (vide: wniosek dowodowy z dnia 26 lipca 2023 r.);

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a. błędne ustalenie i uznanie, że w dniu 25 marca 2022 roku w M., powiat (...), województwo (...), wobec grożącej jej niewypłacalności udaremniła zaspokojenie swojego wierzyciela tj. spółki (...), (...) spółka cywilna w ten sposób, że na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (...), sporządzonego w Kancelarii Adwokackiej (...) darowała ustalonej osobie zabudowaną nieruchomość, położoną w M., ul. (...), powiat (...), województwo (...), o powierzchni 578m2, stanowiącej działki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr SI 1M/ (...) o wartości 130.000 zł;

b. błędnego ustalenia, że M. J. darowując nieruchomość swojemu synowi R. J. miała świadomość tego, że na jej firmie ciąży zaciągnięte przez jej syna, jako pełnomocnika firmy, zobowiązanie na rzecz P. P. (1);

c. błędnego ustalenia, że miała świadomość tego, że z zarejestrowaną na nią działalnością związane są inne zadłużenia, gdyż już wówczas posiadała wiedzę o zadłużeniach z tytułu należności na rzecz ZUS-u i Urzędu Skarbowego;

d. błędnego ustalenia, że oskarżona musiała się liczyć z tym, że w wierzyciele nie wyegzekwuje należności z uwagi na dokonaną darowiznę;

e. błędne ustalenie i bezpodstawne uznanie winy oskarżonej, skazanie oraz wymierzenie jej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności;

f. błędnego ustalenia, że prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) D. J. nawiązał współpracę z P. P. (2), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) Spółka cywilna", w sytuacji w której wg zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, żeby była współpracy między tymi podmiotami gospodarczymi (jak wskazywał T. P., Spółka ta zajmowała się wynajmem mieszkań i ich zakupem, a nie działalnością medyczną), co wskazywał P. P. (1) przekazywał środki finansowe w gotówce D. J., a następnie gdy ten nie zwracał otrzymanych środków ustalili sposób zwrotu przekazanych przez P. P. (1) środków w gotówce w łącznej kwocie około 500.000 zł, poprzez wystawienie faktury sprzedaży przez Spółkę (...) na rzecz (...);

g. błędnego ustalenia, że następstwem nawiązanej współpracy było powstanie wierzytelności przysługującej (...) wobec (...), udokumentowanej fakturą nr (...) (k. 20) - ustalenie to jest błędne z przyczyn wskazanych w powyższym podpunkcie, a także z ujawniających się okoliczności, że wierzytelność w istocie była wierzytelnością P. P. (1) (a nie Spółki (...)) z tytułu przekazanych w gotówce (około 500.000 zł) kwot D. J., a takie błędne ustalenia faktyczne miały istotne wpływ na treść zaskarżonego wyroku, bezpodstawne uznanie winy oskarżonej;

h. brak ustalenia, że P. P. (1) „przekazałem mu (D. J.) kwotę ponad 337.329 zł, dokładnie ile nie pamiętam, myślę, że było to około 500.000 zł, w domu mam zapiski wskazujące na dokładną przekazaną J. kwotę, z tym, że część z przekazane mu kwoty, już po tym jak wielokrotnie upomniałem się u niego o zwrot tej kwoty, on mi zwrócił, część przelewem, a cześć w gotówką” (vide: k.15-16), „wspólnie uzgodniliśmy (P. P. (1) i D. J.), że sposobem rozliczenia będzie wystawienie przeze mnie faktury na działalność prowadzona przez jego matkę, stąd w dniu 29 kwietnia 2020r wystawiłem fakturę (...) na kwotę 33 7.329 zł brutto, z terminem płatności do 13 maja 2020 r, ” (k. 16);

i. brak ustalenia przez Sąd w oparciu o zgromadzone dowody - zeznania świadków, dokumenty - rzeczywistych stron roszczeń cywilnych, to jest: wierzyciela i rzeczywistego dłużnika ewentualnej wierzytelności przysługującej P. P. (3) - a nie Spółce ’’ (...)";

j. błędnego ustalenia, że wszczęta egzekucja przeciwko M. J. nie doprowadziła do wyegzekwowania na rzecz Spółki (...) żadnych należności w sytuacji, w której przedmiotowa egzekucja wg zebranych dokumentów na czas orzekania nie została zakończona, gdyż była w toku;

k. brak ustalenia i wymienienia jakie czynności faktyczne, prawne były prowadzone oraz w jakim okresie, dotyczące przekazania nieruchomości przy ulicy (...) na rzecz drugiego syna oskarżonej R. J.;

l. brak ustalenia okoliczności dotyczących świadomości lub braku świadomości, wiedzy lub braku wiedzy, a tym samym umyślności lub braku umyślności działania oskarżonej zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i w formie zamiaru ewentualnego — co jest warunkiem sine qua non odpowiedzialności karnej na podstawie art. 300 § 1 kk, przy czym zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie wskazuje, że oskarżona mogła działać chociażby z zamiarem ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzuty wywiedzione przez obrońcę oskarżonej odnoszące się do błędów w ustaleniach faktycznych i oceny dowodów okazały się być pozbawione zasadności. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i nie dopuścił się żadnego z wymienionych naruszeń przepisów postępowania karnego. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, generująca te ustalenia, nie nasuwa jakichkolwiek zastrzeżeń. Stwierdzenie to jest wynikiem konfrontacji całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z treścią pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których Sąd I instancji wyczerpująco przedstawił, którym dowodom oraz w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym i w jakiej części oraz z jakich przyczyn przymiotu wiarygodności odmówił. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozbawiony luk, czytelny i poprawny logicznie. Sąd Rejonowy przeprowadził szczegółową analizę sprzecznych w swojej wymowie co do sprawstwa oskarżonej dowodów, precyzyjnie wskazując na konkretne przesłanki dokonanej przez siebie oceny. W efekcie, pierwszoinstancyjna ocena materiału dowodowego czyni zadość wymaganiom płynącym z art. 7 kpk, dlatego też korzysta z jego ochrony. Sąd Rejonowy analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych. Ocena wyjaśnień M. J., jak i zeznań świadków, a także pozostałych dowodów, poprzedzona została ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, zarówno tych korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonej, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy. W niniejszej sprawie nie zaistniały także wątpliwości, jakich nie dało się rozstrzygnąć w drodze postępowania dowodowego, a tylko takie winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonej. Z akceptacją Sądu II instancji spotkało się także uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

- w tym miejscu na marginesie należy wskazać, że stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego, w wykonaniu jego obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 kpk, uzależniony jest od jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku odwoławczym i w zależności od meritum sprawy może przybrać formę bardziej lub mniej rozbudowanego wywodu. W większości przypadków wystarczające jest zwykle wskazanie głównych powodów niepodzielania zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu I instancji. Wprawdzie na sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu. Jeżeli sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu. Jednocześnie z tej samej racji, nie obligowało to sądu odwoławczego do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii zawartej w apelacji obrońcy oskarżonej (postanowienie Sądu Najwyższego z 26 marca 2009 r., II KK 276/08, LEX nr 491347).

- obrońca w zarzucie z pkt III. 1. a. apelacji podnosi zarzut naruszenia art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 5 § 2 kpk przytaczając przy tym szereg okoliczności, które zdaniem skarżącego świadczą o tym, że w sprawie istnieją wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonej. Odnosząc się zaś do zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 kpk należy przypomnieć, iż Sąd Najwyższy w dotychczasowym orzecznictwie od dawna prezentuje konsekwentnie powszechnie akceptowany pogląd, iż przepis art. 5 § 2 kpk dotyczy wyłącznie wątpliwości, które rzeczywiście powziął sąd rozpoznający sprawę i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Nie chodzi zaś w tym przepisie o wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zatem zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów (postanowienie SN z dnia 14 września 2022 r., III KK 409/22, LEX nr 3487756; zob. też: m.in.: postanowienia SN: z dnia 19 marca 2024 r., III KK 70/24, LEX nr 3698371; z dnia 22 września 2022 r., III KK 400/22, LEX nr 3488897; z dnia 15 listopada 2021 r., sygn. akt V KK 528/21; z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt IV KK 461/17). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, dla zasadności zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk nie wystarczy zaprezentowanie przez skarżącego własnych wątpliwości co do stanu dowodów, ale wykazanie, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 21 lutego 2024 r., V KK 543/23, LEX nr 3688590). Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 kpk ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równoprawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 kpk (postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2024 r., III KK 571/23, LEX nr 3666617). Przenosząc powyższe na okoliczności przedmiotowej sprawy, ponownego podkreślenie wymaga, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti dokonał oceny materiału zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk, a z dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny nie wynikają dwie równoprawne wersje faktyczne.

- Sąd Okręgowy prezentuje stanowisko, iż w sprawie nie ma wątpliwości, że oskarżona dokonując darowizny nieruchomości w dniu 25 marca 2021 r. miała wiedzę i świadomość co do faktu zadłużenia na rzecz firmy (...). Stan ten wynika wprost ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, którego wiarygodność obrońca oskarżonej starał się podważyć w ramach zarzutów apelacji.

- wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił wyjaśnienia oskarżonej, bowiem były one sformułowane w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości. Na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2023 r. M. J. wprost wyjaśniła, że wiedziała, że D. J. prowadzi z P. P. (2) wspólne interesy, a ponadto wiedziała, że z tych interesów powstał dług. Ponadto, na tej samej rozprawie oskarżona powiedziała, że odebrała telefon od osoby, która poinformowała ją o zadłużeniu i zaprosiła na spotkanie w celu dalszej rozmowy na ten temat (k. 148-149). Jak wynika z materiału dowodowego w postaci sprawozdania firmy (...), rozmowa ta miała miejsce w dniu 12 stycznia 2021 r. (k. 29). Wobec powyższego, twierdzenia obrony, jakoby oskarżona nie miała świadomości i wiedzy o zadłużeniu swojej działalności gospodarczej są jedynie przyjętą linią obrony, bowiem nie mają odzwierciedlenia w materiale dowodowym i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

- również przywołane przez obronę wyjaśnienia oskarżonej o zaufaniu do syna, który zapewniał ją o uregulowaniu zadłużenia należało uznać za niewiarygodne. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonej, działalność gospodarcza prowadzona pod nazwą (...) generowała zadłużenie nie tylko u innych przedsiębiorców, lecz także w Urzędzie Skarbowym i Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Oskarżona w toku postępowania wielokrotnie wskazywała, że z jej emerytury prowadzona jest egzekucja komornicza na poczet tych zadłużeń, a co za tym idzie, przynajmniej od 2018 roku była świadoma, że odpowiada swoim majątkiem za zadłużenia firmy. W tym miejscu należy wskazać, że wbrew twierdzeniom skarżącego, moment zapoznania się oskarżonej z treścią oświadczenia podpisanego przez D. J. w dniu 14 stycznia 2021 r. nie ma znaczenia, bowiem jak wynika ze sprawozdania firmy (...) (k. 29) i zeznań R. K., przed spotkaniem jej syna z przedstawicielami firmy, świadek R. K. przeprowadzał rozmowę telefoniczną z oskarżoną, która przepraszała za nieuregulowanie długu.

- odnosząc się do kwestionowanej przez skarżącego oceny zeznań świadka P. P. (1) w pierwszej kolejności należy wskazać, że ocena ta została dokonana zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk. Świadek w sposób jasny i rzeczowy opowiadał na czym miała polegać inwestycja prowadzona z firmą (...), reprezentowaną przez D. J.. Relacja P. P. (1) w zakresie prowadzonej inwestycji została potwierdzona w zeznaniach D. J., dlatego bezzasadne są twierdzenia, jakoby Sąd meriti pominął jakiekolwiek okoliczności w swojej ocenie. Jak wynika z zeznań P. P. (1) i D. J., przedmiotowa faktura stwierdzała zdarzenie gospodarcze, co w sposób wiążący stwierdził Sąd Okręgowy w Lublinie. Odnosząc się do kwestii świadomości M. J. co do istnienia zadłużenia na rzecz firmy reprezentowanej przez P. P. (1) należy wskazać, że jak wynika z zeznań tego świadka, przed przekazaniem D. J. środków na zakup maseczek, doszło do spotkania P. P. (1) z D. J. i M. J., którą zapoznał i dowiedział się, z jakich względów działalność gospodarcza została zarejestrowana na oskarżoną, co ma potwierdzenie w wyjaśnieniach samej oskarżonej. Fakt, że doszło do spotkania między tymi trzema osobami tylko nasila prawidłowość ustalenia Sądu meriti, że oskarżona wiedziała o planowanej inwestycji, a następnie wynikającym z niej zadłużeniu.

- obrońca oskarżonej kwestionował także ocenę zeznań T. P.. Skarżący formułując zarzut z pkt III. 1. a. iv. apelacji zdaje się sugerować, że treść tych depozycji świadczy o tym, że oskarżona nie miała świadomości o stanie spraw pomiędzy P. P. (1) i D. J.. Skarżący wywodzi ten wniosek z faktu, że ojciec P. P. (1), T. P., prowadzący wraz z (...) spółkę (...), nie wiedział o inwestycji i wystawionej fakturze. W ocenie Sądu Okręgowego taki wniosek jest oczywiście błędny. W szczególności należy przypomnieć, że jak wynika z materiału dowodowego, oskarżona M. J. spotkała się osobiście ze świadkiem P. P. (1), który w swoich depozycjach szczegółowo opisał na czym miała polegać inwestycja, co potwierdził również świadek D. J.. Wobec powyższego, niewiedza świadka T. P. o szczegółach przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonej.

- skarżący kwestionuje również zeznania M. B., będącej komornikiem przy Sądzie Rejonowym w Mińsku Mazowieckim. Z zeznań świadka wynika, że wpłynął do niej wniosek o wszczęcie egzekucji wobec dłużnika, tj. oskarżonej M. J.. Świadek przekazała organom informacje, które uzyskała w toku podejmowanych czynności. Zgodnie z jej relacją, wobec oskarżonej występują zbiegi egzekucji sądowo-administracyjnej z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych oraz Urzędem Skarbowym. Należności ZUS i US wynoszą ponad 300.000 złotych. Wobec powyższego, świadek stwierdziła, że prowadzona egzekucja na rzecz P. P. (1) jest bezskuteczna. W toku postępowania sądowego, świadek wskazała na oszacowaną wartość zajętej nieruchomości, co w zestawieniu z należnością na rzecz wierzyciela P. P. (1) w kwocie 366.800 złotych jednoznacznie świadczy o tym, że wartość zajętej nieruchomości nie pokryje wierzytelności. Świadek ponadto wskazała ujawnione inne składniki majątku oskarżonej, jednak biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, niezasadne są twierdzenia obrony, że majątek posiadany przez oskarżoną, pozostały po darowaniu nieruchomości przy ul. (...), pozwala na zaspokojenie dłużników, zwłaszcza, że wobec oskarżonej M. J. zaistniał zbieg egzekucji z wierzycielami – ZUS i US, którzy mają pierwszeństwo zaspokojenia.

- w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny również zeznań świadka D. J.. Wbrew twierdzeniom skarżącego, treść tych depozycji nie świadczy o braku wiedzy oskarżonej M. J. o fakcie zadłużenia, bowiem jak wynika z pozostałego, wiarygodnego materiału dowodowego, oskarżona najpóźniej w dniu 12 stycznia 2021 r. podczas rozmowy telefonicznej dowiedziała się o zadłużeniu na rzecz wierzyciela – spółki (...).

- jak już wielokrotnie w niniejszym wywodzie wskazywano, Sąd meriti dokonał oceny dowodów w sposób zgodny z art. 7 kpk i niebudzący wątpliwości. Twierdzenia skarżącego stanowią jedynie polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym, który w sposób jasny wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu naruszeń również w przypadku oceny zeznań V. i R. K., czyli pracowników firmy (...). Świadek V. K. była obecna przy podpisywaniu przez D. J. oświadczenia, a świadek R. K. przeprowadzał rozmowę telefoniczną kilka dni wcześniej z oskarżoną, którą poinformował o zadłużeniu. Jak wynika ze sprawozdania (k. 29), oskarżona w trakcie tej rozmowy przepraszała za zaistniałe zadłużenie i wskazała, że jej syn D. J. jako pełnomocnik ma większą wiedze na temat wierzytelności. Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokument sprawozdania jest dowodem wiarygodnym, jednoznacznie wskazującym na świadomość oskarżonej M. J. co do faktu istnienia zadłużenia.

- skarżący oprócz kwestionowania oceny treści wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadków podważa także ocenę dowodów z dokumentów. W ocenie Sądu Okręgowego, również dokumenty zostały ocenione przez Sąd meriti w sposób właściwy, zgodny z art. 7 kpk. Argumentując powyższy zarzut, skarżący przedstawia swoją ocenę materiału dowodowego. Trzeba w tym miejscu przypomnieć, iż to sąd pierwszej instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 kpk kształtuje on swoje przekonanie dotyczące przebiegu zdarzenia na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co przy tym ważne - ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Tymczasem obrońca, z uwagi na jego rolę w procesie, prowadząc polemikę z ustaleniami i wnioskami sądu pierwszej instancji - nie musi kierować się powyższą zasadą obiektywizmu. Może bowiem całkowicie pomijać, bagatelizować, czy też spychać na dalszy plan te dowody, które są niewygodne z punktu widzenia realizacji linii obrony oraz równocześnie podkreślać i nadawać szczególne znaczenie tym, które są z tego punktu widzenia wygodne, mogą również w odmienny od sądu sposób interpretować różne okoliczności, nadawać im inne znaczenia. I taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Obrońca oskarżonej we wniesionej apelacji próbuje przedstawiać swoją, zupełnie odmienną i przy tym błędną ocenę materiału dowodowego również w postaci niekwestionowanych wcześniej dokumentów, którym Sąd meriti słusznie nadał walor wiarygodności.

- wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że to właśnie oskarżona – M. J., która założyła działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. J. jako przedsiębiorca odpowiada za zaciągnięte zobowiązania w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, a co za tym idzie, jest odpowiedzialna osobiście za wierzytelność powstałą w wyniku współpracy jej działalności z firmą (...) udokumentowaną fakturą o nr (...). Oskarżona w dniu 12 stycznia 2021 r. odebrała telefon od przedstawiciela firmy (...), który poinformował ją o powstałym zadłużeniu i próbował uzgodnić warunki spłaty. W trakcie rozmowy, oskarżona oświadczyła, że przeprasza za zaistniały dług oraz że przekaże synowi – D. J. numer telefonu do firmy, bowiem on jest jej pełnomocnikiem. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że oskarżona M. J. w dniu 25 marca 2021 r. zawierając umowę darowizny zabudowanej nieruchomości przy ul. (...) w M. obejmowała swoją świadomością fakt, że posiada zadłużenie wobec spółki (...) i przewidywała, że dokonana umowa darowizny może doprowadzić do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela i się na to godziła. O tym, że rzeczywiście doszło do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela świadczą jednoznacznie zeznania komornik M. B.. Polemiczne kwestionowanie każdego jednego dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadków tudzież każdego dokumentu zebranego w sprawie nie mogło spotkać się z aprobatą Sądu Okręgowego.

- niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutów naruszenia prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonej dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku

Lp.

Zarzut z apelacji prokuratora

zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 72 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie i nieorzeczenie na jego podstawie jednego z obowiązków wymienionych w pkt 1-8 cytowanego przepisu przy zastosowaniu przez Sąd warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszącego 2 lata

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut prokuratora, jako zasadny, zasługiwał na uwzględnienie. Jak już sam wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, podczas jego ferowania doszło do naruszenia, ponieważ omyłkowo zaniechano orzeczenia chociażby jednego z obowiązków wymienionych w art. 72 § 1 pkt 1-8, którego orzeczenie jest obligatoryjne.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zobowiązanie oskarżonej M. J. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk do informowania Sądu na piśmie co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

stwierdzenie uchybienia jakim było niezastosowanie przepisu art. 72 § 1 kk skutkowało zmianą reformatoryjną w zaskarżonym wyroku dotyczącą orzeczenia wobec oskarżonej na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk obowiązku pisemnego informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby zgodnie z wnioskiem prokuratora

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 18 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 1216/22 w części niewymienionej w podsekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

w zakresie tych rozstrzygnięć zaskarżony wyrok - jako słuszny i odpowiadający prawu - należało utrzymać w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- za datę popełnienia przestępstwa przyjął 25 marca 2021 r.,

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżoną do pisemnego informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby;

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy poddając skarżony wyrok kontroli instancyjnej stwierdził w przedmiotowej sprawie naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez błędne przyjęcie, że przestępstwo zostało popełnione w dniu 25 marca 2022 r., a nie jak wynika z materiału dowodowego – w dniu 21 marca 2021r. oraz naruszenie art. 72 § 1 kk poprzez nieorzeczenie wobec oskarżonej jednego z obowiązków wymienionych w art. 72 § 1 pkt 1-8. W ocenie Sądu Okręgowego, obowiązek pisemnego informowania sądu co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby wzmocni zakładany cel kary, tj. zapobiegnięcie ponownemu popełnieniu przestępstwa przez oskarżoną.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) zasadził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (120 złotych opłaty od kary i 20 złotych ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

brak rozstrzygnięcia co do środka probacyjnego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana