Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Jarosława Mironiuka

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 r.

sprawy R. G.

oskarżonego z art.178 a § 4 kk w zw. z art.64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 7 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 695/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. M. w M. kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonego R. G. w II instancji; zwalnia oskarżonego od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego, stwierdzając że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 585/16

UZASADNIENIE

R. G. został oskarżony o to, że:

w dniu 28 stycznia 2014r. w miejsc. S., pow. (...), woj. (...) kierował pojazdem mechanicznym m-ki R. (...) nr rej. (...) po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 0,87 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XVII Wydział Grodzki, z dnia 26 kwietnia 2004r. sygn. akt XVII K 81/04, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 07 czerwca 2016r.:

I. oskarżonego R. G. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 2 kk (w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 25 listopada 2010r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny (Dz. U. 2011.17.78) w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego R. G. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

III. na podstawie art. 63 § 2 kk (w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 27 lipca 2005r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego i ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U.2005.163.1363) w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego R. G. zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 28 stycznia 2014 roku do dnia 7 czerwca 2016 roku;

IV. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem zwrotu części wydatków poniesionych w sprawie, zwalniając go od opłaty i ponoszenia wydatków w pozostałej części.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżony, który zaskarżył orzeczenie w całości na swoją korzyść i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niewłaściwym ustaleniu przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim, na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, sytuacji rodzinnej oskarżonego i oddaleniu przez Sąd składanego przez obrońcę wniosku dowodowego w przedmiocie przesłuchania w charakterze świadka matki oskarżonego A. G., konkubiny A. K., oraz dowodu z dokumentów załączonych do akt sprawy na okoliczność, że jedynym żywicielem rodziny i jedyną osobą utrzymującą te osoby jest oskarżony i uznaniu przez Sąd, że nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, jeżeli na takie ustalenia nie pozwala dyspozycja art. 69 § 4 kk, umożliwiająca zastosowanie przez Sąd w szczególnie uzasadnionych wypadkach w stosunku do oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a popartej wnioskowanymi i załączonymi do akt dokumentami.

Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim i przeprowadzenie zawnioskowanych w apelacji dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Tytułem wstępu podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim ustalenia w zakresie stanu faktycznego są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Ze szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy oceniając tenże materiał dowodowy, wynika, iż Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych. Ponadto Sąd Okręgowy uznał, iż dokonując oceny dowodów w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego.

Nie ma również wątpliwości co do tego, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i przekonywająco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego nie noszą cech błędu.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim. Ustalenia te Sąd ten w głównej mierze oparł na wyjaśnieniach oskarżonego, który od początku postępowania w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej winy i przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd Rejonowy nie znalazł też podstaw do kwestionowania prawidłowości i rzetelności przeprowadzonego wobec oskarżonego badania trzeźwości, a tym bardziej do legalności urządzenia użytego do przeprowadzenia tego badania. Żadnych wątpliwości nie budziły także zeznania świadka dokonującego zatrzymania oskarżonego w krytycznym dniu – D. S.. Nie ulega zatem wątpliwości, iż oskarżony w dniu 28 stycznia 2014r. prowadził samochód osobowy marki R. (...) po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości. Nadto czynu tego dokonał będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XVII Wydział Grodzki, z dnia 26 kwietnia 2004r. sygn. akt XVII K 81/04 i w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem za podobne przestępstwo umyślne.

Odnosząc się w dalszej kolejności do podnoszonego przez apelującego zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, iż rozpatrywać go zasadniczo należy w kontekście wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji wyrokując w niniejszej sprawie w odpowiednim stopniu uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte w kodeksie karnym (m.in. w art. 53 kk i dalsze). Wymierzając oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności w wymiarze 5 miesięcy Sąd Rejonowy uwzględnił poza wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił i premedytacją jego działania, fakt jego uprzedniej karalności za czyn wymierzony przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i wynikające z tego faktu zagrożenie jakie stwarzał swoim zachowaniem dla innych uczestników ruchu drogowego. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż oskarżony dopuścił się przedmiotowego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa. Okoliczność ta zatem rzutuje na osobę oskarżonego bardzo negatywnie, co tym samym nie mogło pozostać niezauważone przy wymiarze orzeczonej mu kary pozbawienia wolności. Skoro uprzednio wymierzona oskarżonemu kara okazała się nieskuteczna, koniecznym stało się zastosowanie wobec R. G. najsurowszej z kar. Wyjątkowe lekceważenie zapadłych wobec oskarżonego orzeczeń i wymierzanych mu kar musiała także znaleźć wyraz w wymierzonej mu w niniejszej sprawie karze. Także 3-letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych został orzeczony na okres adekwatny do stopnia winy sprawcy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Należy bowiem stwierdzić, iż w momencie zatrzymania R. G. zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiła 0,87 mg/l (1,74‰), a więc ilość progową z art. 115 § 16 kk - decydującą o stanie nietrzeźwości - przekroczyła aż o 1,24 ‰. Zdaniem Sądu Okręgowego, nagminność przestępstw tego rodzaju oraz zagrożenie, jakie sprowadzają dla życia i zdrowia innych osób nietrzeźwi uczestnicy ruchu drogowego wymaga zdecydowanej, a zarazem sprawiedliwej, reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. Powyższe pozwala na stwierdzenie, iż w przypadku oskarżonego brak jest obecnie pozytywnej prognozy kryminologicznej, jaka jest wymagana przy orzekaniu o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności. Tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności w kształcie orzeczonym w wyroku, zdaniem Sądu Okręgowego, uwzględnia cele, jakie powinna spełniać, czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności dla tego typu zachowań. Ponadto jest ona współmierna do stopnia zawinienia i wystarczająca do tego, by podziałała na oskarżonego powstrzymująco i uświadomiła mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności karnej za wielokrotne naruszenia porządku prawnego. Spełni również swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej, co do poszanowania prawa i kształtowania pozytywnych postaw. Trafności wymierzenia oskarżonemu takiej kary zmienić nie może także fakt, iż oskarżony posiada na utrzymaniu rodzinę i pomaga chorej matce. Okoliczności te w przypadku oskarżonego nie mogą zostać uznane za szczególnie uzasadnione wypadki o jakich mowa w art. 69 § 4 kk. Skazany będąc świadomym ciążących na nim obowiązków z racji posiadania rodziny zainicjował swoje zachowanie polegające na prowadzeniu samochodu osobowego w stanie nietrzeźwości, które kontynuował do momentu zatrzymania go do kontroli przez funkcjonariuszy policji. Sam fakt posiadania rodziny nie może zwalniać oskarżonego z poniesienia odpowiedzialności za popełnienie przypisanego mu czynu. Nadto skazany zdawał sobie także sprawę z tego, iż przed podjęciem kierowania pojazdu przez pewien czas spożywał alkohol z kolegami i dał się namówić jednemu z nich na to by odwiózł go do domu. Powyższe przemawia za wysokim stopniem premedytacji zachowania oskarżonego, którego przed tym czynem nie powstrzymała nawet świadomość posiadania rodziny i powinności wynikających z tego faktu.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez oskarżonego, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 07 czerwca 2016r.

O wynagrodzeniu za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 05 listopada 2015r., poz. 1801).

O opłatach i kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 634 kpk i art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.