Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 587/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023 r. sygn. akt II K 458/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

------------------------------------------------------------

--------------

---------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

I.

w złożonej apelacji oskarżony zawarł ogólnie sformułowany zarzut naruszenia art. 4 kpk nakazującego prowadzenie postępowania karnego i uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz obrazę art. 7 kpk poprzez niestosowanie się do zasady, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto skarżący zarzucił niezasadne oddalenie zgłoszonych przez niego wniosków dowodowych, można również zauważyć, iż oskarżony zarzuca naruszenie szeroko pojętych przepisów postępowania w zakresie prawa do obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem wszelkich zasad obowiązujących w procesie karnym. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywał oskarżony. Wprost przeciwnie, Sąd I instancji zgodnie z przepisami postępowania karnego przeprowadził dowody istotne dla ustalenia okoliczności, a następnie ocenił je w sposób logiczny, wieloaspektowy, a przede wszystkim zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyciągając z nich właściwe wnioski. Rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznać należało za wnikliwe, a ustalone w toku postępowania okoliczności i elementy stanu faktycznego, które uległy zmianie wynikały ze zmiany przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał zeznania P. O., B. M., S. P., J. Ł., E. C. za wiarygodne w całości. Zaprezentowana na łamach pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ocena tych zeznań, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w całości ją aprobuje. Sam fakt, że oceniono te dowody w aspekcie ich wiarygodności nie w taki sposób jak życzyłby sobie tego oskarżony nie jest tożsamy ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Wskazać należy, że ustawa procesowa nie daje podstaw do preferowania lub dyskwalifikowania dowodów według kryterium, czy jest on korzystny, czy też obciążający dla oskarżonego. O wartości dowodu nie stanowi ocena z punktu widzenia interesów stron, lecz treść dowodu - tak w aspekcie jego wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów. Żaden bowiem dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (wyrok SA w Warszawie z 11.03.2015 r., II AKa 47/15, LEX nr 1658992).

Ponadto wskazać należy, że aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120).

Należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim dokonał szczegółowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – min. zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego, wyszczególnił które dowody i w jakim zakresie uznał za wiarygodne, a których nie uwzględnił, zestawiając je z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy wprost wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów w sposób ewidentny i nie budzący najmniejszych wątpliwości co do winy oskarżonego, z tym że część z tych czynów stanowi obecnie wykroczenie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do pełnienia zarzucanych mu czynów w całości i wyrażał gotowość uzgodnienia rodzaju i rozmiary kary w trybie art. 335 kpk (również w toku postępowania sądowego k.253). W zasadzie oskarżony nie odwołał tych wyjaśnień wobec nieobecności na rozprawie w toku postępowania sądowego. Oskarżony nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów na poparcie swoich twierdzeń w złożonej apelacji, że nigdy nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Apelacja wniesiona przez oskarżonego sprowadza do ogólnego zanegowania wyroku Sądu pierwszej instancji, bez merytorycznego odniesienia się do argumentów, materiału dowodowego, na który powołał się Sąd Rejonowy w Sokołowie Podlaskim. Oskarżony w dość lakoniczny sposób wyraził swoje głębokie niezadowolenie z treści zapadłego wobec niego rozstrzygnięcia, które w jego ocenie jest dla niego krzywdzące, nie wskazując jednoczenie konkretnych zarzutów apelacyjnych w zakresie zaskarżonego wyroku. Skarżący nie wskazał, jakie okoliczności wskazują na nieprawdziwe zeznania świadków w zakresie określenia ilości i wartości skradzionego mienia, w tym zakresie oskarżony wysnuwa tylko swoje przypuszczenia.

Skarżący podnosi, iż pomimo złożenia wniosku o odroczenie rozprawy, z uwagi na chorobę oraz przesłania dokumentów obrazujących jego zły stan zdrowia, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił składanych przez niego wniosków czym uniemożliwił mu podjęcie skutecznej obrony w postępowaniu, choć skarżący nie wskazał w jaki sposób ta nieobecność wpłynęła na jego sytuację procesową, czy chciał składać wyjaśnienia lub zgłaszać wnioski dowodowe. Zapoznanie się z zapisami monitoringu mogło nastąpić nie tylko na rozprawie, ale również poprzez uzyskanie kopii zapisu.

Należy podkreślić, że w ocenie Sądu Odwoławczego właśnie składanie wniosków o odroczenie rozprawy stanowiło przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającej do maksymalnego przedłużania postępowania oraz uniemożliwienie przeprowadzenia czynności procesowych, co miało również miejsce w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Siedlcach. Wnosząc o odroczenie rozprawy w dniu 23 stycznia 2023 roku skarżący wskazał, że musi udać się na konsultacje do Poradni (...) Ogólnej, ale wizytę zarejestrowano 19 grudnia 2022 roku, a więc kilka dni po rozprawie 12 grudnia 2022 roku. Należy przyjąć, że wtedy oskarżony wiedział o wyznaczonym terminie rozprawy 23 stycznia 2023 roku i nic nie stało na przeszkodzie w wyznaczeniu innego terminu konsultacji. O terminie rozprawy w dniu 20 marca 2023 roku oskarżony dowiedział się 3 lutego 2023 roku (k.322), a rejestracji wizyty oskarżony dokonał 6 marca 2023 roku choć nie stało na przeszkodzie, aby wyznaczyć termin nie kolidujący z terminem rozprawy. Sąd Okręgowy w całości argumentację Sądu I instancji zawartą w postanowieniu z dnia 22 maja 2023 roku. Wobec powyższego, Sąd pierwszej instancji dokonując oceny nieobecności oskarżonego na rozprawach, doszedł do prawidłowej konkluzji, iż oskarżony przedkładając kolejne dokumanty wraz z wnioskami o odroczenie rozpraw, nie dążył do realizacji przysługującego mu prawa do obrony, lecz w sposób bezpodstawny przedłużał przedmiotowe postępowanie, a zatem jego zachowanie nie podlega ochronie art. 117 § 2 i 2a k.p.k. Sąd Odwoławczy w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji w tym zakresie tym bardziej, iż takie same czynności zmierzające do odraczania terminów rozpraw oskarżony podejmował także przed Sądem Odwoławczym, wyznaczając terminy wizyt lekarskich w sposób kolidujących z terminami rozpraw. Zachowanie oskarżonego w sposób ewidentny zmierzało do uniemożliwienia sprawnego przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Oskarżony nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego wskazującego, że stan zdrowia uniemożliwia stawiennictwo na rozprawie. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 12 stycznia 2017 r. w sprawie II AKa 411/16 stwierdził, że nawet dochowanie procedury usprawiedliwienia nieobecności nawet poprzez złożenie zaświadczenia od lekarza sadowego nie jest równoznaczne z należytym usprawiedliwieniem niestawiennictwa. Kwestia ta podlega bowiem dokonywanej in concreto ocenie organu procesowego który może uznać niestawiennictwo uczestnika postępowania za nieusprawiedliwione pomimo złożonego stosownego zaświadczenia, jeżeli z innych przekonujących dowodów wynika, że uczestnik postępowania zdolny jest do udziału w czynnościach procesowych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 6 kpk oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć. Prawo do obrony zarówno na etapie postepowania zarówno przygotowawczego jak również sądowego gwarantowane jest poprzez różne regulacje. Wobec powyższego oskarżony podkreślić należy, że oskarżony korzystał z pomocy obrońcy na etapie toczącego się postępowania sądowego. W postępowaniu przed Sądem Odwoławczym oskarżony również był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu. Nawet w sytuacji gdy oskarżony nie może osobiście uczestniczyć w toku postępowania w sytuacji, gdy jego obecność nie jest obowiązkowa, to prawo do obrony realizowane jest właśnie poprzez uczestnictwo profesjonalnego obrońcy, który należycie dba o stworzenie
jak najbardziej korzystnej sytuacji procesowej - obrony oskarżonego. W ocenie
Sądu Okręgowego w toku postępowania przed Sądem pierwszej jak i drugiej instancji prawo do obrony nie zostało naruszone.

Sąd pierwszej instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami nie zawiadomił oskarżonego o terminie rozprawy po zarządzonej przerwie. Zgodnie z art. 402§1 kpk jeżeli przewodniczący, zarządzając przerwę, oznaczy jednocześnie czas i miejsce dalszego ciągu rozprawy, osoby obecne na rozprawie przerwanej, których obecność była obowiązkowa, są obowiązane stawić się w nowym terminie bez wezwania. Osoby uprawnione do stawiennictwa nie muszą być zawiadamiane o nowym terminie, nawet jeśli nie uczestniczyły w rozprawie przerwanej. Przywołany przepis wprost reguluje brak obowiązku zawiadomienia strony o wyznaczonym terminie rozprawy po przerwie. Konsekwencją regulacji zawartej w tym przepisie jest konieczność podjęcia przez osoby uprawnione do stawiennictwa na rozprawę starań o uzyskanie informacji o dalszym toku rozprawy. Zawarty w art. 402 § 1 kpk zdanie trzecie zwrot „nie muszą" oznacza brak obowiązku zawiadomienia, natomiast nie zabrania dokonania tej czynności, jeżeli przewodniczący składu orzekającego lub sąd uznają to za celowe. Wobec tego brak zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy po przerwie na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie stanowi uchybienia natury procesowej.

Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw.

Należy wskazać, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu – odniesieniu do pkt I i III aktu oskarżenia, karę w wymiarze siedmiu miesięcy pozbawienia wolności oraz obowiązek naprawienia szkody, uwzględnił w należytym stopniu okoliczności sprawy oraz kierował się w sposób prawidłowy ogólnymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Sąd Odwoławczy w całości podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak również przyjętą argumentację co do rodzaju i rozmiaru kary. Mając na względzie okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, motywy i pobudki sprawcy, z drugiej zaś strony jego warunki i właściwości osobiste, zdaniem Sądu Odwoławczego karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, ale i spełniającą swe cele – zapobiegawcze i wychowawcze, tak w zakresie zatem prewencji indywidualnej, jak i generalnej – poprzez kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa stanowić będzie kara pozbawienia wolności. W chwili popełnienia przestępstw oskarżony nie był karany, co pozwoliło na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała niezasadnością wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

czyny z punktu II,IV,V stanowiły wykroczenia wobec wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł, nie dotyczyło to pkt I i III aktu oskarżenia

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zasadnie skarżący podnosił w składanych pismach procesowych, że część czynów stanowi w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy wykroczenia, co spowodowało przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw i wymierzenie jednej kary grzywny 1500 zł. Reakcja prawnokarna przyjęta przez Sąd Okręgowy, a wyrażająca się karą grzywny w wysokości 1500 zł, uwzględnia w sposób prawidłowy dyrektywy z art. 24 i 33 kw. Kwota grzywny wymierzonej pozostaje w pełni współmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionych przez niego wykroczeń oraz zawiera w sobie ładunek dolegliwości niezbędnej dla pełnego uświadomienia obwinionemu konieczności poszanowania w każdej sytuacji przepisów prawa.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z 22 maja 2023 r. sygn. akt II K458/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności apelacji skarżącego wyrok należało utrzymać w mocy w zakresie rozstrzygnięcia co do czynu z pkt I i III aktu oskarżenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

czyny z punktu II,IV,V aktu oskarżenia stanowiłą obecnie wykroczenia

Zwięźle o powodach zmiany

wartości mienia skradzionego poniżej 800 zł (art. 119 § 1 kw zmieniony przez art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. Dz.U.2022.2600 zmieniającej min. ustawę z dniem 1 października 2023 r.)

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

na podstawie §2 w zw. z § 17. ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w zw. z art. 636 kpk orzeczona o wynagrodzeniu dla obrońcy z urzędu

IV.

na podstawie art. 624 kpk w zw. z art. 636 kpk w zw. z art. 634 kpk – oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych, mając na uwadze jego stan zdrowia.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 maja 2023r. sygn. akt II K 458/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana