Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 593/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 maja 2024 r. sygn. akt II K 323/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacji oskarżonego B. D. (1) i jego obrońcy (tożsame):

1. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonemu B. D. (1), w zakresie, w jakim nie przyznaje się on do rzucania kamieniami w dniu 7 listopada 2020 r. w dom B. M. oraz samochód K. M., mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje w żadnym stopniu, iż osobą, która tego dnia uszkodziła dom B. M. i samochód K. M., był B. D. (1);

2. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego B. D. (1), w zakresie, w jakim wskazuje on, że był zastraszany przez funkcjonariusza Policji K. T. (1), dokonującego jego zatrzymania, który wymusił na nim przyznanie się do winy podczas pierwszego przesłuchania, mimo że jedynym dowodem przeciwnym do wyjaśnień oskarżonego są relacje policjantów dokonujących zatrzymania oskarżonego tj. T. R. (1) i K. T. (1), a więc osób mających interes w negowaniu wersji oskarżonego;

3. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego B. D. (1), w zakresie, w jakim wskazuje on, że M. M. (1) naciskała na niego, aby się przyznał do uszkodzenia mienia B. M. i K. M., lecz oskarżony się nie przyznawał, mimo że sama M. M. (1) zacytowała na k. 34v wypowiedź B. D. (1) skierowaną do K. K. (1) „nie kłam, bo byliśmy tam i paliliśmy papierosa", która to wypowiedź nie świadczy, wbrew stanowisku sądu I instancji o przyznaniu się oskarżonego do rzucania kamieniami w dom oraz samochód, lecz jedynie do przebywania w pobliżu domu pokrzywdzonych;

4. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom M. M. (1) w zakresie, w jakim wskazywała ona na sprawstwo B. D. (1) w uszkodzeniu domu należącego do B. M. oraz samochodu będącego własnością K. M., pomimo że nie widziała ona twarzy sprawców, a dane personalne oskarżonego uzyskała od N. R. i W. T. (1), które rozpoznały oskarżonych na nagraniu z monitoringu zainstalowanego przy domu zajmowanego przez M. M. (1) jedynie po sylwetkach i ubraniu i które nie były w żadnym stopniu pewne co do tożsamości osób zarejestrowanych na nagraniu;

5. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom B. M., w jakim wskazywała ona na sprawstwo B. D. (1) w uszkodzeniu domu należącego do B. M., albowiem relacje tego świadka nie są miarodajne dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego B. D. (1), bowiem świadek wiedzę o tożsamości sprawców uszkodzenia jej domu uzyskała od M. M. (1), która z kolei otrzymała je od N. R. i W. T. (1), które rozpoznały oskarżonych na nagraniu z monitoringu zainstalowanego przy domu zajmowanego przez M. M. (1) jedynie po sylwetkach i ubraniu w stonowanych kolorach i które nie były w żadnym stopniu pewne co do tożsamości osób zarejestrowanych na nagraniu;

6. naruszenie prawa procesowego - art. 7 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wyrażającą się w braku nadania odpowiedniej wagi sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadka P. S., który zeznał, że w dniu rozprawy rozmawiał z M. P. a relacją świadka M. P., który zaprzeczył, aby przed wejściem na salę rozpraw rozmawiał z P. S., mimo iż zgodnie z wyjaśnieniami B. D. (1), oskarżony ten widział niedaleko miejsca zdarzenia M. P., a tym samym M. P. miałby powód, aby ustalić z P. S. wspólną wersję zdarzeń z dnia 7 listopada 2020 roku;

7. naruszenie prawa procesowego - art. 410 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez pominięcie w trakcie wyrokowania wyjaśnień B. D. (1), w których stwierdzał, że M. P. groził mu w sposób werbalny jak i niewerbalny w związku ze wskazaniem przez oskarżonego M. P. jako osoby znajdującej się w pobliżu miejsca zdarzenia;

8. naruszenie prawa procesowego - art. 410 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez pominięcie w trakcie wyrokowania okoliczności, że N. R. i W. T. (1) nie rozpoznały oskarżonych z twarzy na nagraniu monitoringu okazanym im przez M. M. (1), a N. R. nie miała całkowitej pewności co do tożsamości osób na okazanym jej nagraniu;

9. naruszenie prawa procesowego - art. 410 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez pominięcie w trakcie wyrokowania okoliczności, że J. S. (1) zeznał, iż sylwetki osób na wydrukach z monitoringu nie pasują do sylwetek oskarżonych;

10. naruszenie prawa procesowego - art. 410 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez pominięcie w trakcie wyrokowania okoliczności, że Ł. O. i M. W. zeznawali, iż K. M. miał w S. wielu wrogów;

11. naruszenie prawa procesowego - art. 410 k.p.k., mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez wyrwanie z kontekstu wypowiedzi B. D. (1), skierowanej do K. K. (1), a zacytowanej przez M. M. (1), dalszej części wypowiedzi tego oskarżonego cyt. „nie kłam, bo byliśmy tam i paliliśmy papierosa", co skutkowało błędnym przyjęciem przez sąd I instancji, że B. D. (1) przyznał się przed M. M. (1), że rzucał kamieniami w dom oraz samochód należące do rodziny M.;

12. naruszenie prawa procesowego - art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niesłuszne niezastosowanie, mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy w sprawie zachodziły nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego B. D. (1), bowiem oskarżony nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu, świadkowie N. R. i W. T. (1) nie widziały twarzy sprawców uszkodzenia mienia na monitoringu zainstalowanym przy domu M. M. (1) i nie rozpoznały oskarżonych jako sprawców z twarzy, lecz jedynie po sylwetce i ubiorze w stonowanych kolorach, J. S. (1) wskazywał, że sylwetki osób zarejestrowanych na monitoringu nie odpowiadały sylwetkom B. D. (1) i K. K. (1), M. W. zeznał, że M. M. (1) zastraszała B. D. (1) i namawiała go do wskazania w postępowaniu karnym, że to M. W. wynajął oskarżonych do uszkodzenia domu M., a jedynym dowodem mającym konkretnie wskazywać na popełnienie przestępstwa przez B. D. (1) jest opinia z zakresu badań osmologicznych wskazująca na zgodność zapachową pomiędzy śladem osmologicznym zabezpieczonym w dniu zdarzenia z materiałem porównawczym pobranym od B. D. (1), mimo iż w orzecznictwie podkreśla się, że dowód z badań osmologicznych powinien być traktowany z dużą ostrożnością, zwłaszcza w sytuacji, gdy jest to jedyny dowód obciążający oskarżonego;

które to uchybienia doprowadziły do:

13. błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, że B. D. (1) w dniu 7 listopada 2020 r. rzucał kamieniami w samochód należący do K. M. oraz w dom należący do B. M., co z kolei doprowadziło do niezasadnego skazania go za czyn z art. 288 § 1 k.k.

Apelacji obrońcy oskarżonego K. K. (1) :

I. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 kpk; art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej analizie i ocenie dowodów, w szczególności zaś: konsekwentnych wyjaśnień K. K. (1), który od początku postępowania nie przyznawał się do zarzucanego czynu; sprzecznych wyjaśnień B. D. (1); sprzecznych i niespójnych zeznań K. M., M. M. (1), N. R. i W. T. (2); zeznań K. K. (2), J. S. (1), M. W. i Ł. O.; opinii osmologicznej, wyników eksperymentu procesowego, protokołów oględzin pojazdu oraz budynku mieszkalnego, zapisu monitoringu, co skutkowało niesłusznym uznaniem K. K. (1) za winnego występku z art. 288 § 1 kk popełnionego wspólnie i w porozumieniu z B. D. (1),

II. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że K. K. (1) był współsprawcą uszkodzenia mienia na szkodę K. M. i B. M., gdy tymczasem fakty takie nie mają potwierdzenia w dowodach zebranych w toku postępowania, w szczególności zaś nie wynikają z dowodów przeprowadzonych i ujawnionych przez Sąd

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje oskarżonego B. D. (1) i jego obrońcy były jednobrzmiące, włącznie z oznaczeniem autora, jedynie na jednej z nich jest osobisty podpis oskarżonego, dlatego też przy omawianiu zarzutów obie one będą traktowane jako jedna apelacja – obrońcy, mimo iż formalnie rozpoznaniu podlegają obie. Apelacja obrońcy oskarżonego K. K. (1) podnosiła podobne zarzuty, kwestionujące naruszenie art. 7 kpk (prawidłowość oceny zebranych dowodów, wskazujących na sprawstwo oskarżonych), jak też podobnie art. 5 § 2 kpk i art. 410 kpk (choć również art. 4 kpk), stąd dla spójności uzasadnienia zasadnym będzie łączne odniesienie się do zarzutów wspólnych. Art. 4 kpk jako zasada ogólna, zobowiązująca organy prowadzące postępowanie karne do badania oraz uwzględniania okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego jest zbyt ogólna, by samodzielnie stanowić podstawę zarzutu apelacyjnego bez wskazania innych konkretnych przepisów procedury, które miałyby zostać naruszone (tak na tle kasacji SN w wyroku z 20.04.2004 r., V KK 332/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 751, czy w postanowieniu z 26.07.2017 r., II KK 239/17, LEX nr 2342163).

W obu apelacjach skarżący podnosili, że Sąd błędnie ocenił dowody, jakie dawały podstawę dokonywania ustaleń faktycznych o udziale oskarżonych w zarzuconym im czynie, bo nie wziął pod uwagę szeregu okoliczności, wynikających z dowodów, które tezie takiej miałyby przeczyć. W ocenie Sądu odwoławczego tymczasem Sąd I instancji prawidłowo przeanalizował we wzajemnym powiązaniu wszystkie zebrane dowody, kompleksowo ocenił, które z nich winny być uznane za godne wiary, a które nie i logicznie, precyzyjnie i przekonująco swoje stanowisko w tym zakresie uzasadnił w pisemnym uzasadnieniu wyroku, zaś obie apelacje w tym zakresie jawią się jako czysta, niepoparta logicznie polemika. Sąd słusznie wskazał na szereg dowodów, wskazujących na sprawstwo obu oskarżonych – od zarejestrowania ich sylwetek i zachowań na nagraniu monitoringu na domu pokrzywdzonych, poprzez skojarzenie i rozpoznanie przez N. R. i W. T. (1) wyglądu (sylwetek, ubrań) zarejestrowanych tam osób z wyglądem oskarżonych, których chwilę po zdarzeniu widziały blisko domu pokrzywdzonych i których dość nietypowe zachowanie opisały, wskazując jednocześnie na zaobserwowane w pobliżu miejsce, skąd zebrano uliczne kamienie, jak też poprzez zachowanie B. D. (1) podczas rozmowy z M. M. (1), który nie przeczył swemu sprawstwu, tylko prosił o czas na porozumienie się z K. K., a i jego mitygował, gdy ten przeczył faktowi obecności na miejscu zdarzenia, aż do przyznania się i opisania licznych szczegółów przez B. D. oraz aż po obiektywny, choć faktycznie niekategoryczny dowód w postaci opinii osmologicznej. W zakresie tych dowodów skarżący podnosili, że zapis monitoringu nie pozwala na identyfikację osób (czy wręcz nawet ich wieku czy płci). Faktem jest, że twarze sprawców nie są na nagraniu widoczne, ale też taki fakt nie został przez Sąd przyjęty, nie wynika też z zeznań M. M. (1), która- wbrew zarzutom apelacji, nie naciskała na N. R. i W. T. w celu potwierdzenia tożsamości oskarżonych, bo ich wówczas ewidentnie nie znała. Pokrzywdzona zapytała wskazanych świadków, czy rozpoznają osoby z zapisu wideo, a te skojarzyły je ze znanymi sobie i widzianymi chwilę wcześniej osobami oskarżonych i których rozpoznały na nagraniu po sylwetkach i ubraniach. Podkreślany brak pewności tego rozpoznania wskazuje zdaniem Sądu na szczerość relacji tych świadków, ale też nie przesądza o jego nieprawidłowości. Do owej okoliczności dołączył bowiem kolejny element w postaci rozmowy M. M. z B. D., gdy wprawdzie ewidentnie emocjonalnie dążyła do uzyskania odpowiedzi na dręczące ją pytania, ale też swą postawą nie byłaby w stanie skłonić osoby, nie mającej nic wspólnego ze zniszczeniem m.in. jej mienia, do wahania i prośby o czas do namysłu czy konsultacji – podczas gdy brak zaangażowania z czyn winien przecież skutkować szczerym i stanowczym zaprzeczeniem wszelkim oskarżeniom. Tymczasem B. D. oświadcza, że musi się porozumieć z kolegą, a gdy w dalszej wspólnej rozmowie K. K. postanawia właśnie przyjąć postawę stanowczej negacji i przeczy swemu udziałowi i obecności na miejscu zdarzenia, B. D. apeluje do niego, by nie kłamał, bo przecież tam byli – i choć wzmianka o paleniu papierosów nie jest potwierdzeniem rzucania kamieniami, jest jednak zaprzeczeniem negacji współoskarżonego oraz kolejnych wyjaśnień, wg których miało go pod domem pokrzywdzonych nie być. W dalszej kolejności nie można było zaakceptować tezy, że pierwotne wyjaśnienia B. D. zostały złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Oskarżony ten w drugich wyjaśnieniach oświadczył, że wcześniej został zmuszony do przyznania się podczas rozmowy w komisariacie w S. stwierdzeniem, że jeśli się nie przyzna, to nie zostanie zwolniony do domu, tylko zostanie w areszcie, wskutek czego podczas przesłuchania w S. nie składał swobodnych wyjaśnień, tylko odpowiadał na pytania przytakując. Słusznie takich zmienionych wyjaśnień nie zaakceptował sąd I instancji. Pomijając fakt, że zatrzymujący go w S. funkcjonariusze zaprzeczyli jakiemukolwiek nakłanianiu czy przekonywaniu oskarżonego do przyznania się do winy, zauważyć należy, że treść protokołu przesłuchania z k. 44 przeczy temu opisowi, bowiem oskarżony nie ograniczył się tam do przyznania się do winy i przytakiwania na pytania, ale wskazał liczne szczegóły, nieznane wcześniej organom ścigania, w tym co do zleceniodawcy i szczegółów jego udzielenia, zaprzeczył swemu sprawstwu w zakresie wcześniejszego podobnego zdarzenia. Pokrzywdzona nie wskazywała przed pierwszymi wyjaśnieniami B. D. na potencjalne zaangażowanie M. W.; pierwszy raz jego nazwisko (bez imienia) pojawia się właśnie w tych wyjaśnieniach. Trudno też logicznie zaakceptować tezy oskarżonego z drugiego przesłuchania, że podczas pierwszego przesłuchania był tak sparaliżowany strachem, że mimo iż niczego złego nie zrobił, nie powiedział tego ani nie wskazał na to, że pokrzywdzona domagała się od niego przyznania się do winy, za to przyznał się natomiast do czegoś, czego nie zrobił, wskazując inną niewinną rzekomo osobę jako współsprawcę i jeszcze kolejną jako zleceniodawcę. Wreszcie opisywane okoliczności zatrzymania B. D. przeczą jego późniejszym twierdzeniom, że policjanci zapowiadali mu („straszyli go”), że zostanie w areszcie, jeśli się nie przyzna. Wszak przy jego zatrzymaniu była obecna jego matka, która za radą policjantów zapewniła synowi pieniądze na bilet powrotny, bo z uwagi na późną porę zostanie przesłuchany (i zwolniony) zapewne dopiero dnia następnego. Powyższe rady byłyby bezprzedmiotowe, gdyby funkcjonariusze mieli zamiar roztoczyć przed zatrzymanym wizję trzymiesięcznej co najmniej „sankcji”, jako że nie mogli zakładać, że niewinny na pewno przyzna się do czegoś, z czym nie miał nic wspólnego i dzięki temu tuż po przesłuchaniu zostanie zwolniony. Nie można też twierdzić, że T. R. i K. T. faktycznie byli zainteresowani negowaniem wersji oskarżonego, skoro ich „wina” miałaby polegać na ewentualnym stwierdzeniu, że nie można wykluczyć wystąpienia przez Prokuratora z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie – w zależności od treści dowodów, w tym wyjaśnień), które to stwierdzenie należałoby raczej uznać za wszechstronne pouczenie niż za stosowanie gróźb bezprawnych celem zmuszenia do złożenia fałszywych wyjaśnień. Na to wszystko logicznie, nawet jeśli niekategorycznie, nakłada się dowód w postaci śladu zapachowego B. D. na jednym z kamieni, którymi spowodowane zostały uszkodzenia.

W opozycji do powyższego skarżący przedstawiają argumenty, że np. nagranie monitoringu jest niedoskonałe – z tym, że zapis z k. 28, wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego K. K., nawet bez specjalistycznej wiedzy antropologicznej pozwala na podstawie ruchów ciała na stwierdzenie, że osobami rzucającymi nieustalonymi przedmiotami są zdecydowanie mężczyźni i to raczej w młodym wieku. Ogólny wygląd postaci z nagrania (sylwetki o pewnych cechach odróżniających, jak elementy garderoby), zwłaszcza w sytuacji spostrzeżenia ich przez świadków w krótkim czasie od zdarzenia, pozwalał na dokonanie ich identyfikacji, jako że świadkowie obu oskarżonych znały, nawet jeśli podczas przesłuchań nie potrafiły odpowiedzieć na wszystkie pytania o szczegóły. Innym argumentem miałyby być naciski M. M. na B. D., by się przyznał, bo wezwie policję (czego się przecież nie przestraszył, bo do czynu się jej nie przyznał). B. D. (1) tymczasem wbrew zaprzeczeniom K. K. miał wg apelacji nie tyle potwierdzać sprawstwo, co jedynie przyznać, że byli w pobliżu domu pokrzywdzonych, by tam zapalić papierosa – podczas gdy późniejsze jego wyjaśnienia wykluczały nawet taką obecność. Świadczy to o niewiarygodności zaprzeczeń i twierdzeń o spędzaniu czasu na placu pod altaną i w jego bezpośrednim pobliżu, bez zbliżania się do posesji pokrzywdzonych. Sąd wbrew treści zarzutów nie opierał się na rozpoznaniu przez M. M. (1) twarzy B. D. (1), wskazując w pisemnym uzasadnieniu, że pokrzywdzona ustalenia co do sprawstwa oskarżonych poczyniła na podstawie uzyskanych danych (k. 498v) oraz zauważał pewne niespójności i braki w jej relacjach (k. 498), ale też znaczny ładunek emocjonalny, jaki jej towarzyszył w związku z kolejnym już przypadkiem wandalizmu, tym razem wreszcie z ustaleniem potencjalnych sprawców. Kolejnym kontrargumentem miałoby być zachowanie osób, na które B. D. odwołując swoje pierwotne wyjaśnienia próbował skierować podejrzenia sprawstwa w zakresie spowodowania przedmiotowych uszkodzeń. Pomijając to, że żaden inny dowód prócz ewidentnie instrumentalnych wyjaśnień B. D. („nie wiem, czy to oni rzucali kamieniami, ale nie wykluczam takiej możliwości”), nie wskazywał na ich sprawstwo, nie sposób tezy o tym budować (w opozycji do tezy o sprawstwie oskarżonych, opartej na pozytywnych dowodach) na nieznacznej i wytłumaczalnej różnicy między ich zeznaniami co do tego, czy rozmawiali przed wejściem na salę rozpraw – jedna osoba za rozmowę uzna zdawkowe przywitanie się, inna, zwłaszcza na tle zadawanych pytań, za istotną dla sprawy rozmowę uzna dopiero porozumiewanie się co do treści zeznań. To właśnie wychwytywanie takich rozbieżności i czynienie z nich argumentu na wagę dowodu sprawstwa innych osób uznać należy za manipulację i argumentację, niegodną uwzględnienia. Na tle takich sugestii podobnie trudno dziwić się nieprzyjaznej reakcji pomawianego (podobnie jak budować na niej tezy o chęci skłonienia B. D., by jednak przyjął na siebie odpowiedzialność za cudzy czyn). Za całkowicie nieistotne należało uznać zarzuty, że w ocenie jednego świadka (J. S.) sylwetki oskarżonych nie są podobne („nie pasują”) do sylwetek z zapisu monitoringu – skoro świadek wskazał, że to oskarżony K. – jego kolega - pokazywał mu wydruki z monitoringu z zapisem daty i godziny, co nie zgadzało się z godzinami, w jakich przebywał w obecności oskarżonych. Zapis monitoringu pokrzywdzonych wskazuje na godz. 21.37-21.38, świadek wskazywał zaś ponad półtora miesiąca po zdarzeniach i tylko szacunkowo na godz. ok. 21.40 jako czas, do którego oskarżeni pozostawali w ich towarzystwie, nadto w dowodowym zapisie sylwetki sprawców, ubranych w zimowe ubrania, nie różnią się aż tak, jak opisywał to świadek. Zeznania zaś tego świadka co do godzin (w przybliżeniu, bo bez odniesienia się do konkretnego znaku czasu), w jakich przebywał w obecności oskarżonych, kiedy się oni oddalili i kiedy wrócili, całkowicie koresponduje z czasem popełnienia czynu i fizyczną możliwością przebycia drogi (650 m) od altany pod dom pokrzywdzonych i z powrotem, co wykazuje też wydruk z portalu Google Maps, złożony do akt przez obrońcę (k. 191). Możliwości takiej nie przeczy też w żaden sposób korespondencja via Messenger, prowadzona przez oskarżonego z niesprecyzowaną bliżej A. (k. 192), bowiem korespondowanie w trakcie pobytu pod altaną (z wysłaniem ostatniej wiadomości o 21.36) nie stoi na przeszkodzie rzucaniu kamieniami dwie minuty później i rychłemu powrotowi na poprzednie miejsce, podczas gdy z pierwszych zeznań zgłoszonego przez obronę świadka J. S. wynikało, że oskarżeni odeszli spod altany ok. 21.40 (wg K. K. (2) – ok. 21.30 – k. 72v), a wrócili w pobliże ok. 22.15 (k. 77v). Podobnie zresztą nieskutecznie obrońcy w trakcie procesu usiłowali wykazać, że oskarżeni nie mogli być widocznymi na monitoringu sprawcami, bo mieli kurtki z elementami odblaskowymi, które byłoby widać na nagraniu – podczas gdy przeprowadzony eksperyment procesowy wykazał, że elementy te wcale nie były widoczne – tak jak na nagraniu dowodowym. Trudno wreszcie uznać za trafiony zarzut, że wyrok jest błędny, bo pokrzywdzony miał wielu wrogów (co miałoby wykazywać, że zniszczenia mienia na m.in. jego szkodę dokonały nieustalone osoby, na których udział nic nie wskazuje, a nie oskarżeni, na których udział wskazują jednak dość liczne dowody).

Z tych wszystkich względów zdaniem Sądu odwoławczego nie było podstaw do uznania, że Sąd I instancji bezzasadnie pominął określone, korzystne dla oskarżonych dowody lub tylko poszczególne okoliczności, z wiarygodnych dowodów wynikające, że błędnie ocenił w związku z tym materiał dowodowy jako całość, niezasadnie dając wiarę tym dowodom, które wskazywały na sprawstwo oskarżonych, a nie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonych, przeczących swemu sprawstwu (w tym B. D., nielogicznie przeczącego swoim pierwszym, składanym na gorąco wyjaśnieniom) oraz samych tylko przypuszczeniach o potencjalnych dowodach. Prawidłowa ocena zebranych dowodów prowadziła do jasnej i niewątpliwej konkluzji o sprawstwie oskarżonych, nie dając podstaw do budowania hipotetycznej, równie prawdopodobnej wersji wydarzeń, nie wskazującej na ich sprawstwo – a tylko taka sytuacja procesowa czyniłaby zasadnym stosowanie reguły in dubio por reo, przewidzianej w art. 5 § 2 kpk. Tym samym o obrazie tego przepisu, skoro nie było podstaw do jego stosowania, nie mogło być mowy. W dalszej kolejności nie mogło też być mowy o dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych, skoro taki właśnie, a nie jakikolwiek inny obraz faktów z prawidłowo ocenionych dowodów się wyłaniał.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonych. Całkowicie niezasadny był wniosek alternatywny o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W obecnie obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z treścią art. 437 § 2 kpk, uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 kpk (zaistnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej), art. 454 kpk (przy potrzebie kasacji wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Żadnej z tych przesłanek żaden skarżący nie przywołali, wobec czego złożenie takiego wniosku nie mogło spotkać się z aprobatą Sądu odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 i 2 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionych wyłącznie przez oskarżonych (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponoszą proporcjonalnie skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś od każdego z dwóch oskarżonych opłata w wysokości należnej za I instancję oraz połowa ryczałtu za doręczenia korespondencji – w łącznej kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony B. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana