Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Karol Troć
Protokolant:	st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

przy udziale Prokuratora Barbary Sobotki

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2018 r.

sprawy M. S.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 10 maja 2018 r. sygn. akt II K 784/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 zł tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 597/18

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że w dniu 9 lipca 2017 roku w miejscowości S., powiat (...), województwo (...) spowodował naruszenie czynności ciała A. K. w ten sposób, że w trakcie sprzeczki uderzył pięścią w twarz pokrzywdzonego w wyniku, czego doznał on złamania wieloodłamowego żuchwy – trzonu po stronie lewej i wyrostka kłykciowego po stronie prawej, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia trwający w skutkach dłużej od 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2018 r. pod sygn. II K 784/17 Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim:

I.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia tego, że w dniu 9 lipca 2017 roku w miejscowości S., powiat (...), województwo (...) spowodował naruszenie czynności narządów ciała A. K. w ten sposób, że uderzył pięścią w prawą część twarzy pokrzywdzonego w wyniku, czego doznał on złamania wieloodłamowego żuchwy – trzonu po stronie lewej i wyrostka kłykciowego po stronie prawej, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia trwający w skutkach dłużej od 7 dni tj. czynu stanowiącego występek z art. 157 § 1 k.k. i za czyn ten skazuje go i na podstawie art. 157 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy;

IV.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w ilości 60 stawek dziennych, ustalając stawkę dzienną na 20 złotych;

V.  na podstawie art. 63§ 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył wobec oskarżonego okres zatrzymania od dnia 9 lipca 2017r. godz. 12.30 do dnia 11 lipca 2017r. godz. 10.30;

VI.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. tytułem nawiązki orzekł od oskarżonego M. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 2000 złotych;

VII.  zasadził od oskarżonego M. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

VIII.  zasądził od oskarżonego M. S. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 240 złotych oraz zwrot wydatków postępowania w kwocie 534,36 złotych.

Apelację od tego wyroku złożył obrońca oskarżonego, zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzucając mu

I. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 9 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk wyrażającą się w niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy poprzez zaniechanie przeprowadzenia czynności okazania osoby oskarżonego pokrzywdzonemu, skutkiem czego doszło do błędnych i dowolnych ustaleń w zakresie tożsamości sprawcy uszkodzenia ciała oskarżyciela posiłkowego,

b) art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 kk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 6 wyrażającą się w niezasadnym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadków funkcjonariuszy dokonujących zatrzymania oskarżonego, skutkiem czego nie doszło do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, doszło do poczynienia nieprawdziwych ustaleń faktycznych oraz zostało naruszone prawo oskarżonego do obrony,

c) art. 4 kpk; art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt. 1 kpk polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, a konsekwencji niesłusznego przypisania mu sprawstwa zarzuconego aktem oskarżenia czynu,

II. rażącą surowość, a tym samym niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy prawidłowa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, okoliczności popełnienia przestępstw, niekaralności oskarżonego, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste M. S., uzasadniały wymierzenie mu kary grzywny.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o:

I) uniewinnienie M. S. od zarzucanego mu czynu ewentualnie,

II) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim ewentualnie

III) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie mu za przypisany czyn kary grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie i nie mogła doprowadzić do postulowanych w jej treści skutków.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, precyzując wbrew zarzutom w części faktograficznej, jakie fakty uznał za udowodnione i nie dopuścił się żadnego z wymienionych naruszeń przepisów postępowania karnego. Sąd I instancji zachowując nakazany ustawą obiektywizm, w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie w tej sprawie, zgromadził obszerny i kompletny materiał dowodowy, zebrane dowody poddał wszechstronnej i trafnej ocenie, odnosząc się do nich w sposób zupełny i pozwalający na dokonanie kontroli instancyjnej. Sąd kierował się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania, prawidłowo ustalił i ocenił pod względem prawnym stan faktyczny oraz zastosował wobec oskarżonego właściwe środki oddziaływania karnego, a swoje stanowisko należycie i wyczerpująco uzasadnił. Argumentacja przedstawiona w pisemnych motywach wyroku jest zgodna z dyrektywami art. 7 kpk, przekonująca, pozbawiona luk, sprzeczności i dwuznaczności.

Nie można uznać za uzasadniony zarzutu, iż Sąd (i przewodniczący składu orzekającego) nie dążył do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych z tego powodu, że zaniechał przeprowadzenia okazania pokrzywdzonemu oskarżonego i niewłaściwie uznał obecność M. S. na rozprawie za nieobowiązkową. Obecność oskarżonego na rozprawie z oczywistych względów nie mogłaby w prawidłowy sposób służyć jego identyfikacji przez obecnego na Sali rozpraw oskarżonego i w przypadku takiego rozpoznania obrona miałaby pełne podstawy, by je kwestionować. Jeśli zaś chodzi o zgodną z przepisami czynność okazania osoby, nie zawsze dowód taki w procesie karnym jest potrzebny i właściwy. Poza przypadkami, gdy ofiara zna sprawcę, będzie to miało miejsce także wówczas, gdy w chwili czynu wygląd napastnika nie jest naturalny – gdy np. ma twarz zasłoniętą maską, głębokim kapturem itp. Zupełnie niecelowe jest wówczas okazywanie pokrzywdzonemu twarzy oskarżonego. Tak i w niniejszej sprawie sprawca miał zmieniony wygląd (poprzez przebranie i makijaż, mający go upodobnić do filmowej postaci (...)). Wprawdzie można byłoby osoby przybrane również ucharakteryzować w podobny sposób, z tym że w takim przypadku byłoby to okazanie charakteryzacji, a nie osoby. Zasady procesu karnego nie wykluczają zaś możliwości stwierdzenia sprawstwa określonej osoby przy braku nie tylko okazania, ale i rozpoznania przez pokrzywdzonego konkretnej osoby, gdy inne dowody, zgromadzone w sprawie, pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych. Skarżący we wniesionej apelacji, poza postawieniem takiego zarzutu, nie wykazał żadnego błędu w logicznym rozumowaniu Sądu i ocenie dowodów, które uznał za należytą podstawę dokonania ustaleń, iż osobą, która zadając pokrzywdzonemu cios, spowodowała u niego obrażenia ciała. A w ocenie Sądu odwoławczego, jak już wskazano na wstępie, Sąd I instancji żadnych błędów w tym zakresie nie popełnił, dokonując prawdziwych ustaleń faktycznych. Na tym tle niezasadny jest nie tylko zarzut naruszenia przepisów, wskazanych w pkt I lit. a apelacji, ale i zarzut naruszenia art. 5 kpk. Skarżący nie wykazał istnienia wątpliwości, których w toku postępowania dopatrzyć się winien Sąd I instancji (bowiem Sąd ten wskazał, że zebrane dowody pozwalają na ustalenie sprawstwa oskarżonego bez żadnych wątpliwości - które należałoby rozstrzygać po myśli art. 5 § 2 kpk). Rozbieżności wynikające z kierunkowej, a nie obiektywnej oceny dowodów, wątpliwości takich nie wywołują, o ile w ramach poprawnej oceny dają się rozwiać.

Skarżący nie wykazał, by wskazywane w pkt I lit. b apelacji osoby miały jakąkolwiek wiedzę, istotną w punktu widzenia ustaleń faktycznych. Oskarżony ma prawo do obrony, obejmujące również prawo składania wniosków dowodowych, ale zgodnie z treścią art. 170 kpk nie jest to prawo nieograniczone, a nieprzeprowadzenie wnioskowanego dowodu nie oznacza automatycznie naruszenia tego prawa. Skarżący zarzutu tego przy tym praktycznie nie uzasadnił, ograniczając się to stwierdzenia, że oddalenie tego wniosku było niesłuszne i sprawiło, że nie doszło do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Wskutek powyższego nie można było uznać, by skarżący wykazał wpływ oddalenia wniosku przesłuchanie wskazanych osób, dokonujących zatrzymania oskarżonego, na treść wyroku.

Podobnie nietrafny i nieuzasadniony jest zdaniem Sądu zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Skarżący nie wskazał nawet, który konkretnie dowód jego zdaniem został oceniony nieprawidłowo, tym bardziej nie uzasadnił tezy, iż wszystkie dowody, ocenione łącznie, nie łączą się w logiczną całość. Za prawidłowe należy uznać dokonanie ich oceny, jeśli jest ona przeprowadzona zgodnie z zasadami, określonymi w przepisach. Słusznie Sąd I instancji nie zakwestionował wiarygodności żadnego z nich – prócz stanowiska procesowego oskarżonego, nie przyznającego się do zarzutu – bo nie było między nimi żadnych sprzeczności. Wg zeznań J. K. to oskarżony jechał z nim taksówką i został następnie zatrzymany przez policję. M. R. wskazała, że na organizowanej przez nią imprezie nie było nikogo innego, ucharakteryzowanego na (...). Pokrzywdzony nie miał wątpliwości, że (...), który wysiadł z jego taksówki i na chwilę wszedł do sklepu, a który po wyjściu zaczął się oddalać bez dokonania zapłaty, to ta sama osoba. Powyższe dowody Sąd należycie ocenił i wyciągnął z nich prawidłowe, zgodne z zasadami logicznego rozumowania wnioski.

Żadne ustalone okoliczności nie zostały również pominięte w procesie wyrokowania, skarżący nie wskazał też, których to okoliczności korzystnych dla oskarżonego Sąd nie wziął pod uwagę. Dokonanie oceny materiału ujawnionego, która spełnia wymogi art. 7 kpk, lecz nie odpowiada interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji przepisu art. 410 kpk. Inną rzeczą jest bowiem prawidłowość oceny materiału dowodowego, a czym innym jest dokonanie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia na dowodach nie ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Na aprobatę nie zasługiwał również zarzut obrazy art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk. Po pierwsze, w myśl przepisu art. 455a kpk, dodanego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), jaki wszedł w życie z dniem 01 lipca 2015 r., nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 kpk. Po drugie, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, obraza art. 424 kpk nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 41/15, KZS 2015/6/72, Prok. i Pr.-wkł. 2016/2/25). Skoro dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania konieczne jest wykazanie jej możliwego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk) to naruszenie art. 424 kpk samo w sobie nie może prowadzić do spodziewanego przez skarżącego rezultatu, ponieważ to, co było później (uzasadnienie), generalnie nie może wpływać na to, co było wcześniej (wyrok). Wady uzasadnienia mogą świadczyć o wadliwości procesu wyrokowania, skłaniają do tym wnikliwszej kontroli odwoławczej, ale o tej wadliwości same w sobie nie przekonują (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 07 kwietnia 2016 r., sygn. II AKa 332/15, LEX nr 2052582). Przedmiotem oceny Sądu Odwoławczego nie jest przecież jedynie treść uzasadnienia wyroku, lecz sam wyrok w kontekście przeprowadzonych na rozprawie dowodów oraz dochowania reguł i gwarancji procesowych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. II AKa 222/15, KZS 2016/1/40, LEX nr 2052692). Po trzecie, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie w pełni umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym – na weryfikację prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak również w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu. Sąd wskazał bowiem wyraźnie, które dowody i w jakim zakresie ocenił jako godne wiary i przydatne dla dokonania ustaleń faktycznych, a którym tego przymiotu odmówił – i dlaczego.

Skarżący nie ma również racji podnosząc w apelacji - w konsekwencji zarzutów pod adresem postępowania dowodowego - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych przez Sąd Rejonowy. Jak niezwykle zwięźle i trafnie orzekł Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. II AKa 171/15 jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (LEX nr 1797208).

Za nieuzasadnione należało też uznać zarzuty dotyczące niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Skarżący zarzut ten wywodził z niekaralności oskarżonego, dobrej opinii środowiskowej i incydentalnego charakteru czynu. Sąd I instancji wyczerpująco uzasadnił wybór środka reakcji prawnokarnej na przypisany oskarżonemu czyn, szeroko omawiając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę ustalenia środowiskowe o osobie oskarżonego. Rozważania Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim zasługują w ocenie sądu odwoławczego na pełną aprobatę, bowiem zarówno wymiar orzeczonych przez Sąd I Instancji kar czyni zdaniem Sądu odwoławczego zadość wymogom, płynącym w tym zakresie z przepisu art. 53 kk i nast., jako że odpowiada stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, uwzględnia jego właściwości i warunki osobiste, rodzaj i wysokość wyrządzonej szkody, a także uwzględnia cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, ale też orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności w odpowiedni sposób uwzględnia przemawiające na jego korzyść okoliczności osobiste. W tej sytuacji rozstrzygnięcie Sądu I instancji także w tym przedmiocie również nie wymagało zmiany ze strony Sądu Odwoławczego.

Podsumowując powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego, co pozwoliło na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych, nie budzi też wątpliwości prawidłowość subsumpcji stanu faktycznego pod przepisy prawa. Tak jak nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego wątpliwości wina oskarżonego co do przypisanych mu w wyroku czynów, tak również z pełną akceptacją spotkało się orzeczenie w zakresie wymierzonej mu kary.

Mając na uwadze powyższe i na mocy art. 437 § l kpk oraz art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.