Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz (spr.)

SO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 597/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt
II K 1641/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------

-------------------------------------------

---------------------------------

-------------

------------------

-------------------------------------------

--------------------------------

---------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

--------------------

-------------------------------------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut obrońcy oskarżonej M. Z.

1.

1) mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 4, 7, 410 oraz 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez:

- bezpodstawne obdarzenie wiarygodnością zeznań pokrzywdzonego K. A. i zeznań świadka N. K. (1), w sytuacji gdy zeznania te nie zostały potwierdzone innymi dowodami, a nadto zeznania świadka N. K. (1) zawierały sprzeczności co do przebiegu zdarzenia objętego zarzutem aktu oskarżenia;

• bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej M. Z. złożonych na rozprawie w dniu 7.10.2020 r. (w części, w której oskarżona wyjaśniła, iż przed wejściem do mieszkania pokrzywdzonego nie ustalała przebiegu zdarzenia i nie dokonywała wraz z innymi osobami podziału ról, zanegowała fakt pobicia pokrzywdzonego K. A. oraz wyjaśniła, iż oświadczenie o dobrowolnym przekazaniu samochodu przybyłym do mieszkania mężczyznom jako ekwiwalentu za uszkodzenie ich samochodu podczas kolizji drogowej pokrzywdzony sporządził osobiście i dobrowolnie), w sytuacji gdy wyjaśnienia te w części negującej fakt pobicia pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne dowodach w postaci zeznań świadków O. D., N. K. (2) oraz D. C.;

• nienależyte rozważenie treści zeznań świadków A. A., O. D., D. C. oraz N. K. (2) uznanych za wiarygodne dowody w sprawie,

- co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia niekorzystnych dla oskarżonej ustaleń faktycznych sprawy jedynie w oparciu o zeznania pokrzywdzonego K. A. i zeznania świadka N. K. (1), przy pominięciu treści innych dowodów świadczących na korzyść oskarżonej.

II. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez przez dowolne, nie poparte dowodami, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż podczas zdarzenia zaistniałego w miejscu zamieszkania K. A. w dniu 30 września 2018 roku:

• O. C. uderzył pokrzywdzonego pałką w głowę i zadawał mu uderzenia po pięścią po głowie i ciele, a nadto pokrzywdzony był też szarpany za ubranie oraz otrzymał uderzenie ręką w głowę od innego mężczyzny będącego wśród osób, które przyszły do mieszkania pokrzywdzonego,

• oskarżona M. Z. oraz oskarżony O. C. żądali od pokrzywdzonego K. A., aby pokrzywdzony w zamian za uszkodzenie samochodu osobowego należącego do M. C. oddał swój samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...), a nadto, aby pokrzywdzony spisywał umowę na samochód i oświadczenie o dobrowolnym wydaniu swojego pojazdu,

- oskarżona M. Z. zażądała, aby K. A. złożył ustne oświadczenie, że cofając samochodem marki B. (...) o nr rej. (...) uderzył w samochód marki K. (...) oraz że dobrowolnie oddaje swój samochód w zamian za uszkodzenie samochodu osobowego marki K. (...) należącego do M. C.,

co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uznania oskarżonej M. Z. za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w akcie oskarżenia, podczas gdy należyta ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyższych ustaleń i na wydanie wyroku skazującego.

III. rażącą niewspółmiemość kary orzeczonej wobec oskarżonej M. Z. za czyn przypisany jej w pkt II wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej kary bezwzględnej 1 roku pozbawienia wolności, podczas gdy właściwości i warunki osobiste oskarżonej, dotychczasowy sposób jej życia (a w szczególności fakt uprzedniej niekaralności) oraz podrzędna rola oskarżonej w przebiegu zdarzenia objętego opisem czynu przypisanego oskarżonej w wyroku przemawiały za wymierzeniem oskarżonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień ze strony Sądu Rejonowego w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych oraz oceny poszczególnych dowodów. Fakt niezadowolenia skarżącego z obiektywnych wywodów Sądu pierwszej instancji nie może być podstawą do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Ocena zarówno wyjaśnień oskarżonej, jak również zeznań poszczególnych świadków, a także pozostałych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy była pełna, jasna, zgodna z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Sąd pierwszej instancji wyszczególnił z jakich względów i w jakim zakresie obdarzył wiarygodnością poszczególne dowody, a w jakim zakresie odmówił im wiarygodności w związku z tym Sąd Okręgowy ponownie odsyła skarżącego do wnikliwej lektury uzasadnienia.

Obrońca dokonał wybiórczej i swobodnej oceny zeznań świadków - pokrzywdzonego K. A. i N. K. (1) pomijając, że świadek składała zeznania nie tylko w dniu 4 grudnia 2018 roku, ale również później - 14 marca 2019 roku będąc przesłuchana przez prokuratora. Porównanie tych zeznań nie wskazuje na sprzeczności pomiędzy nimi. N. K. (1) w pierwszych zeznaniach wskazał, że oskarżona była obecna w mieszkaniu i opisała przede wszystkim elementy dotyczące zadawania ciosów pokrzywdzonemu przez mężczyzn. Nie dotyczyło to oskarżonej, bo jej udział nie polegał na dawaniu ciosów pokrzywdzonemu. W sposób szczegółowy świadek opisała zachowanie M. Z. w kolejnych zeznaniach, które były szczegółowe i opisywały zachowanie oskarżonej w mieszkaniu. Nie ulega wątpliwości, że oskarżona zachowywała się aktywnie, domagała się wydania pieniędzy, przyniesienia dowodu osobistego, zainicjowała napisanie oświadczenia o przekazaniu pojazdu, domagała się okazania telefonu. W ocenie Sądu Okręgowego te zeznania należy oceniać łącznie, natomiast drugie z tych zeznań stanowią niewątpliwie doprecyzowanie tych pierwszych i nie występują między nimi sprzeczności. Te wypowiedzi pozostają zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonego, który rzeczywiście podczas przesłuchania w dniu 11 października 2018 roku wskazał, że podczas tych zdarzeń był pijany, ale opis działań napastników wydaje się dość szczegółowy, a ponadto zgodny z tym co zaobserwowała N. K. (1). Pokrzywdzony opisał zachowanie oskarżonej M. Z. oraz pozostałych napastników, potwierdził jej obecność w mieszkaniu, aktywne zachowanie przejawiające się w żądaniu spisania danych personalnych pokrzywdzonego. Zeznania tych osób znajdują potwierdzenie w innych dowodach wbrew twierdzeniom skarżącego, a mianowicie protokole oględzin płyty czy zeznaniach A. A.. Jeżeli wydanie pojazdu miało być dobrowolne to w jakim celu dokonywano nagrania oświadczenia pokrzywdzonego i dlaczego nie zawarto legalnej umowy sprzedaży czy darowizny.

Ponadto całkowicie chybiony jest zarzut braku zapisu w dokumentacji medycznej o doznanych obrażeniach ciała, jeżeli pokrzywdzony wskazał wprost, że po zdarzeniu nie korzystał z pomocy lekarskiej (k.391). Wskazał, że zasłaniał twarz, a ciosy otrzymywał w głowę i skroń, bok głowy oraz plecy. Nie otrzymał ciosów prosto w twarz, z tego co pamiętał nie miał obrażeń na twarzy, a jedynie zaczerwienienia na głowie. Wobec powyższego świadek O. D. mogła nie widzieć śladów po uderzeniach, a brak przekazania przez pokrzywdzonego opisu całości zdarzenia nie może świadczyć o tym, że nie został pobity. Jednocześnie Sąd I instancji zasadnie podkreślił, że nie mogła rozmawiać z pokrzywdzonym we wrześniu 2018 roku, a więc jeśli było to w terminie późniejszym zaczerwienienia mogły być już niezauważalne. Podobne uwagi należy odnieść do zeznań świadka D. C., który po tygodniu mógł już nie zauważyć zaczerwienienia na twarzy, bo o innych śladach w widocznych miejscach pokrzywdzony nie mówił.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 marca 2015 r. sygn. II AKa 47/15 wyraził pogląd, który w pełni podziela Sąd Okręgowy, że o wartości dowodu
nie przesądza pochodzenie od osoby o bliższym lub dalszym stopniu pokrewieństwa, sympatie czy też antypatie między świadkami, lecz treść poszczególnych dowodów,
tj. treść zeznań - tak w aspekcie ich wewnętrznej spójności, jak i w konfrontacji
z treścią innych dowodów. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych. W związku z tym
nie można odmówić jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonej wiarygodności świadkom będącym w bliskich relacjach – pokrzywdzonemu i N. K. (1), jeżeli są one zgodne i konsekwentne. Nie zmienia tego próba wskazania przez świadka N. K. (2), że nie była obecna w mieszkaniu, jeżeli na jej obecność wskazują jednoznacznie obie wskazane wyżej osoby.

W tym miejscu należy podkreślić, że wbrew twierdzeniom skarżącego wyjaśnień oskarżonej M. Z. nie można uznać za konsekwentne i spójne. Oskarżona prezentowała dwie postawy procesowe- negowała, że była w mieszkaniu pokrzywdzonego w dniu zdarzenia lub też twierdziła, że była tam w obecności współoskarżonego, ale nie ustalała przebiegu wydarzeń i nie dokonywała podziału ról. W tym miejscu należy przytoczyć utrwalone poglądy dotyczące działania wspólnie i w porozumieniu, gdyż rzeczywiście fundamentem współsprawstwa jest porozumienie przestępcze. Zawarte między współsprawcami porozumienie pozwala przyjąć, że dane przestępstwo jest ich wspólnym dziełem, i pociągnąć do odpowiedzialności karnej każdego ze współsprawców za całość przestępstwa zarówno wtedy, gdy każdy z nich zrealizował wszystkie ustawowe znamiona danego czynu, jak i wtedy, gdy osobiście zrealizował tylko pewną ich część, a nawet wówczas (co jest w doktrynie prawa karnego niekiedy kwestionowane – zob. szeroko na ten temat P. Kardas [w:] Kodeks karny..., t. 1, red. A. Zoll, 2012, s. 317–319), gdy nie wyczerpał żadnego z ustawowych znamion, ale przyczynił się znacznie (istotnie) do jego popełnienia (tak też SN m.in. w postanowieniu z 13.03.2019 r., II KK 217/18, LEX nr 2633631). Porozumienie przestępcze może być zawarte w każdej możliwej formie, przy czym może mieć charakter wyraźny, np. werbalnego uzgodnienia wraz z podziałem zadań, lub dorozumiany (na porozumienie milczące per facta concludentia wskazuje też SA w K. w wyroku z 24.09.2019 r., II AKa 83/19, LEX nr 2978581), np. porozumiewawcze mrugnięcie okiem, szturchnięcie lub cmoknięcie. Porozumienie dotyczące wspólnego popełnienia przestępstwa musi być zawarte przed przystąpieniem do realizacji czynu zabronionego, a najpóźniej w trakcie jego realizacji. Jak zaznacza słusznie Sąd Apelacyjny w Gdańsku: „Do przyjęcia współsprawstwa wystarcza obiektywne współdziałanie sprawców w czynnościach wykonawczych przestępstwa, to jest porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania przestępstwa wspólnymi siłami. Uprzednia zmowa nie stanowi koniecznego warunku przestępstwa, o ile każdy ze współsprawców zdaje sobie sprawę z celu wspólnego działania” (wyrok SA w Gdańsku z 20.06.2013 r., II AKa 170/13, LEX nr 1388780; zob. też wyrok SA w Krakowie z 28.04.2015 r., II AKa 41/15, LEX nr 1711425). Oskarżona była obecna podczas stosowania przemocy przez mężczyzn, słyszała kierowane do niego wezwania wydania pieniędzy, domagała się wydania samochodu, wyszła z inicjatywą spisania danych pokrzywdzonego i podjęła czynności, aby to zrealizować, szukała portfela pokrzywdzonego i karki papieru, aby spisać dane, nagrała wypowiedź pokrzywdzonego o rzekomym dobrowolnym wydaniu pojazdu. Niewątpliwie zachowanie oskarżonej oraz pozostałych mężczyzn było działaniem wspólnie i w porozumieniu, wszyscy wiedzieli, że celem ich jest uzyskanie pieniędzy, a następnie innego mienia, wszyscy akceptowali podjęte działania i byli aktywni.

Bezzasadność wszystkich omówionych wyżej zarzutów obrazy prawa procesowego
w zakresie oceny dowodów zawartych w apelacji obrońcy, czyni niezasadnym także wywiedziony na ich podstawie wtórny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne, mocne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Analiza całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwala na pozbawione wątpliwości stwierdzenie, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przypisanego jej czynu.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary (środka karnego) o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 kpk, zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 kk Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak
nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10). W przedmiotowej sprawie wobec oskarżonej M. Z. taka sytuacja nie miała miejsca, a akcentowana przez skarżącego okoliczność dotychczasowej niekaralności nie mogła spowodować wnioskowanej przez niego zmiany wyroku. Na pewno nie można przyjąć, że udział oskarżonej w przedmiotowym zdarzeniu miał charakter podrzędny. Oskarżona mając już pewne doświadczenie życiowe wtargnęła wieczorem wraz z mężczyznami do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego celem uzyskania rzekomej rekompensaty za zdarzenie drogowe dla O. C.. Nie brała pod uwagę, że w lokalu przebywa N. K. (1) wraz z małym dzieckiem, naruszyła mir domowy, swobodnie poruszała się po mieszkaniu, wskazywała czego się domaga, stanowczo dyktowała co pokrzywdzony ma zrobić, szukała jego dokumentów i dokonała nagrania wypowiedzi pokrzywdzonego, aby zatuszować działania niezgodne z prawem. Oskarżona na pewno nie pełniła roli podrzędnej, a na jej postawę życiową wskazują również treści wypowiedzi zawartych w aktach sprawy, a kierowanych do pokrzywdzonego (k.138-140) i na pewno nie jest to postawa zmierzająca do załagodzenia konfliktu. Orzeczona kara jest karą sprawiedliwą i adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu i może być wykonywana w ramach dozoru elektronicznego.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie jej ewentualnie orzeczenie wobec niej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność poszczególnych zarzutów przełożyła się na bezzasadność wniosków, a co za tym idzie utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt
II K 1641/19 - utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W związku z tym, że zarzuty okazały się niezasadne w zaskarżonej części wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636§2 kpk w zw. z art. 633 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych opłaty za postępowanie odwoławcze oraz 20 złotych tytułem wydatków za II instancję.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023r. sygn. akt II K 1641/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana