Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska (spr.)

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Marek Korczyński

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 609/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 5 lipca 2024 r. w sprawie
II K 25/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Skazany nie sformułował zarzutów określonych w art. 439 § 1 kpk i art. 438 pkt 1-4 kpk, jednakże w świetle art. 427 § 2
a contrario kpk nie miał takiego obowiązku.

W apelacji osobistej skazany podniósł, iż:

- nie popełnił czynu, który mu przypisano wyrokiem Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 22 listopada
2022 r. w sprawie II K 255/17,

- Sąd Rejonowy prowadził przedmiotową sprawę, pomimo wniosku skazanego o odroczenie rozprawy, a następnie wydał wyrok łączny, mimo, że skazany chciał cofnąć wniosek o jego wydanie,

- zachodzi rażąca niewspółmierność orzeczonej zaskarżonym wyrokiem kary łącznej, z uwagi na nieuwzględnienie w należytym stopniu jego sytuacji osobistej, finansowej, zdrowotnej oraz rodzinnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego było w pełni prawidłowe. Zgromadzony w sprawie, kompletny materiał dowodowy, został poddany rzetelnej i obiektywnej ocenie, zgodnej z dyrektywami określonymi w art. 7 kpk. Nadto nie budziło wątpliwości, w świetle pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że sytuacja P. S., w szerokim jej ujęciu, została uwzględniona, w myśl art. 85a kk, przy ferowaniu wymiaru kary łącznej.

Zastrzeżeń Sądu odwoławczego nie budziły ustalenia Sądu I instancji co do zaistnienia w sprawie warunków do wydania wyroku łącznego i możliwości orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 85 § 1 kk, tj. zaistnienia realnego zbiegu przestępstw, za które orzeczono kary tego samego rodzaju. Należy w tym miejscu podnieść, że procedowanie Sądu Rejonowego w tej sprawie mimo złożenia przez skazanego oświadczenia o cofnięciu wniosku o wydanie wyroku łącznego, nie stanowiło uchybienia, bowiem w postępowaniu tego rodzaju nie obowiązuje zasada skargowości. Zgodnie z treścią art. 570 kpk, Sąd może procedować w tym przedmiocie zarówno na wniosek skazanego jak też z urzędu. W myśl obowiązującej w polskiej procedurze karnej zasady odwoływalności oświadczeń woli stron, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej albo nie wystąpiły okoliczności uniemożliwiające odwołanie czynności, czynności procesowe są odwoływalne, jeżeli same w sobie są fakultatywne. Niewątpliwie do tego rodzaju oświadczeń należy wniosek o wydanie wyroku łącznego. Wniosek o wydanie wyroku łącznego może zatem zostać cofnięty. Jednak oświadczenie o cofnięciu wniosku nie powoduje od razu skutku w postaci umorzenia postępowania, gdyż sąd wydaje również wyrok łączny z urzędu. Oznacza to, że nie jest związany cofnięciem wniosku, bowiem w razie stwierdzenia podstaw do orzeczenia kary łącznej zobowiązany jest wydać wyrok łączny. Przenosząc tę uwagę na grunt postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że w sytuacji gdy skazany P. S. cofnął wniosek o wydanie wyroku łącznego, obowiązkiem sądu było dalsze procedowanie i wydanie decyzji procesowej kończącej postępowanie, co też Sąd uczynił prawidłowo.

Na pełną akceptację Sądu II instancji zasługiwało również ustalenie, że konieczne było zastosowanie w tej sprawie przepisów prawa materialnego o karze łącznej, obowiązujących po wejściu w życie nowelizacji kodeksu karnego z dnia 24 czerwca
2020 r. W konsekwencji Sąd I instancji prawidłowo oznaczył granice wymiaru kary łącznej możliwej do orzeczenia w stosunku do skazanego, w oparciu o przepisy art. 86 § 1 kk oraz art. 89 § 1b kk, uwzględniając ponadto wszystkie okoliczności jakie miały wpływ na wymiar kary łącznej. Decyzja Sądu Rejonowego o wymierzeniu skazanemu kary łącznej bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, nie stanowiła obrazy obowiązujących przepisów, gdyż zgodnie z treścią art. 89 § 1 kk w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym roku, przy spełnieniu dodatkowych, wskazanych w tym przepisie warunków. Mając na uwadze, że wymiar kary łącznej, najniższej jaka mogła być orzeczona w myśl art. 86 § 1 kk wynosił ponad rok, nie było możliwości skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nie sposób też przyjąć, aby wymierzona zaskarżonym wyrokiem kara
łączna 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, była niewspółmierna i to w stopniu rażącym. Należy zauważyć, że granice możliwej do wymierzenia kary łącznej wynosiły w myśl art. 86 § 1 kk od 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z kar podlegających łączeniu – kara orzeczona w sprawie II K 255/17 powiększona o co najmniej jedną jednostkę jej wymiaru), do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim w sprawach II K 255/17 i II K 458/22,przy przyjęciu, że miesiąc kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania równa się 15 dniom kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, a więc z uwzględnieniem treści art. 89 § 1b kk). Zatem, Sąd Rejonowy orzekł karę w najniższym możliwym wymiarze, czego zdaje się nie dostrzegać skazany. Sąd I instancji prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej orzeczonej wobec P. S., które określa art. 85a kk, w tym te wypracowane przez doktrynę i orzecznictwo, dotyczące właściwości i warunków osobistych skazanego, które w tej sprawie wynikały z treści wywiadu środowiskowego, bliski związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami (wynikający chociażby z tego, że były skierowane podobnym dobrom chronionym prawem), w kontekście dostosowania wymiaru kary łącznej do realizacji celów w zakresie prewencji indywidualnej. Ustalenia odnoszące się do okoliczności wynikających z treści wywiadu sporządzonego przez kuratora sądowego, na które wskazuje również skazany w środku odwoławczym, wobec dostrzeżenia jego prawidłowej postawy w środowisku lokalnym, a także w obliczu niewchodzenia przez niego na ścieżkę przestępczą od czasu popełnienia czynów, przypisanych mu w/w wyrokami, zdecydowały o wymiarze kary łącznej. Te ustalenia miał w polu widzenia Sąd orzekający, dokonując prawidłowej oceny postawy skazanego w procesie jego resocjalizacji, co wprost wskazuje w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. W tym miejscu należy podkreślić, że Sąd a quo, w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego nie był uprawniony do ponownego rozważania tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar jednostkowych podlegających łączeniu. W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego Sąd nie bada kwestii sprawstwa i winy, gdyż zostało ono już stwierdzone prawomocnym orzeczeniem. W związku z tym kwestionowanie przez skarżącego na obecnym etapie postępowania faktu popełnienia czynu przypisanego mu wyrokiem Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim w sprawie II K 255/17 nie znajduje uzasadnienia i nie może mieć wpływu na ocenę prawidłowości wydanego orzeczenia.

Sąd odwoławczy nie stwierdził również, aby w toku prowadzonego postępowania doszło do naruszenia prawa do obrony skazanego. Okoliczności, o których wspomina na łamach wywiedzionej przez niego apelacji, odnoszące się do jego sytuacji osobistej, materialnej, zdrowotnej, a także rodzinnej, stały się podstawą do przyznania mu obrońcy z urzędu (k. 88), który reprezentował go na wszystkich terminach rozprawy głównej (k. 113, 122-122v). Skazany został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy, wyznaczonej w postanowieniu Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 6 maja 2024 r. (k. 121). W sytuacji obecności obrońcy skazanego na tym terminie rozprawy głównej, przy jednoczesnym uznaniu przez Sąd Rejonowy stawiennictwa skazanego za nieobowiązkowe, dalsze procedowanie przez Sąd pod nieobecność skazanego było prawidłowe z uwagi na treść art. 117 § 3 a kpk, który umożliwia prowadzenie czynności procesowej niezależnie od przyczyny niestawiennictwa strony, gdy została należycie zawiadomiona o jej terminie, jeżeli stawił się jej obrońca, chyba, że udział strony w tej czynności jest obowiązkowy, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Wniosek

Z uwagi na treść apelacji należało przyjąć, że skazany wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec niego kary łącznej 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, ewentualnie kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie był zasadny ze względów wskazanych w rubryce 3.1. i nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim z dnia 5 lipca 2024 r. w sprawie II K 25/24 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Sąd Odwoławczy na podstawie § 17 ust. 5 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S. kwotę 295,20 złotych (w tym 55,20 zł podatku VAT) za obronę z urzędu wykonywaną w imieniu skazanego w postępowaniu odwoławczym.

Wprawdzie apelacja skazanego okazała się w całości niezasadna i na podstawie art. 636 § 1 kpk winien on ponieść w całości wydatki za postępowanie odwoławcze, jednakże w oparciu o art. 624 § 1 kpk z uwagi na sytuację materialną skazanego, Sąd Okręgowy zwolnił go od obowiązku ich uiszczenia, ustalając, że ponosi je Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana