Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak (spr.)

Sędziowie:

SO Karol Troć

SO Sylwia Olimpia Uszyńska

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 615/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

2. 

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 482/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

3.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

dr1.86

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. poprzez:

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu pożarnictwa E. I. wraz z opinią ustną złożoną na rozprawie, polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że opinia ta jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna, podczas gdy analiza jej treści wskazuje na to, iż biegły swoją opinię oparł na nagraniu z monitoringu, którego nie oglądał w spowolnionym tempie, w wyniku czego ze sporządzonej przez biegłego opinii nie wynika jednoznacznie co było źródłem pożaru, a całość opinii składa się jedynie z przypuszczeń i domniemań, co potwierdza choćby okoliczność uznania przez biegłego, iż widoczna na nagraniu prasa do kartonu jest jego zdaniem metalową szafą, co w znaczącym stopniu poddaje w wątpliwość możliwości biegłego w zakresie postrzegania i analizy przedstawionego mu nagrania z monitoringu, nadto wnioski biegłego dotyczące źródła ognia, który mógł doprowadzić do pożaru wskazują na to, iż oskarżona rzucając zapaloną zapałkę musiałaby mieć na celu świadome zaprószenie ognia, co w korelacji z okresem jej pracy oraz wzorową opinią w przedmiocie dotychczas wykonywanych obowiązków czyni ten wniosek całkowicie niewiarygodnym;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z monitoringu, którego dokładna analiza wskazuje, iż po powrocie oskarżonej do wykonywania obowiązków służbowych na stanowisku pracy, na nagraniu widać inną osobę palącą papierosa;

2. art. 410 k.p.k. poprzez:

- pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań K. R., E. K. i A. R., a tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez pominięcie faktu, iż pracownicy obiektu nie zostali przeszkoleni z zakresu ochrony przeciwpożarowej oraz iż pomimo zakazu palenia na obiekcie oraz braku wyznaczonego do tego pomieszczenia, miejsce w którym doszło do pożaru było wykorzystywane przez pracowników do palenia papierosów, co ma odzwierciedlenie w nagraniu z monitoringu, gdzie do godziny 21:50:27 widać osobę palącą papierosa;

- pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadków w osobach pracowników kompleksu „P. (...), a tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez pominięcie faktu, iż żaden z nich nigdy nie odnotował tego, aby oskarżona paliła papierosy w miejscu pracy, co dodatkowo koresponduje z treścią jej wyjaśnień, w których stwierdziła jednoznacznie, że jest osobą niepalącą;

3. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. poprzez:

- oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki oraz uznanie, iż okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a sam wniosek zmierza do przedłużenia postępowania w sytuacji, gdy powyższy wniosek zmierzał do ustalenia istotnych okoliczności sprawy, które pozwalałyby na szczegółowe ustalenie przedmiotu, który upadł obok oskarżonej oraz przedmiotu trzymanego przez inną osobę widoczną na nagraniu do godziny 21:50:27, a fachowa analiza oraz obróbka nagrania dokonana przez biegłego umożliwiłaby wydanie rzetelnej opinii przez biegłego z zakresu pożarnictwa;

4. art. 201 k.p.k. poprzez:

- odstąpienie od wywołania w sprawie drugiej opinii biegłego z zakresu pożarnictwa w sytuacji, gdy opinia biegłego E. I. była niejasna i nierzetelna, nie opierała się na faktach, a jedynie na domniemaniach, gdyż biegły nie był w stanie jednoznacznie określić przedmiotu, który upadł obok oskarżonej, a jedynie zinterpretował je jako potencjalne źródło pożaru;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż M. K. popełniła czyn zarzucany jej a/o, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonej, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuściła się ona czynu z art. 164 § 1 k.k. w zb. z art 288 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art 11 § 2 k.k.;

III. zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak niekaralność oskarżonej, jej postawa w toku całego postępowania, a których uwzględnienie przez sąd winno spowodować orzeczenie wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu akt postępowania w świetle wniesionej apelacji obrońcy oskarżonej uznał sformułowane w niej zarzuty za niezasadne, wskutek czego nie zasługiwała ona na uwzględnienie. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd meriti właściwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i na jego podstawie ustalił rzeczywisty stan faktyczny, uwzględniając przy wyrokowaniu wszystkie istotne okoliczności przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonej. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się również zasadności zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności uznając, iż orzeczona wobec oskarżonej kara 2 lat pozbawienia wolności jest karą adekwatną oraz sprawiedliwą.

Na wstępie wspomnieć należy o istocie przepisów wskazanych w art. 410 k.p.k. i 7 k.p.k., na obrazę których powołał się skarżący. Jak słusznie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, przepisów tych nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na częstą wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane, ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia
30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21). Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszego postępowania wskazać należało, że Sąd Rejonowy trafnie ocenił wartość dowodową materiału, na podstawie którego prawidłowo ustalił stan faktyczny. W przedmiotowej sprawie Sąd dysponował obiektywnym materiałem dowodowym w postaci nagrania z zapisu monitoringu, który wraz z rzetelnymi opiniami biegłego z zakresu pożarnictwa (zasadniczą i uzupełniającą ustną), w sposób jednoznaczny i pozbawiony jakichkolwiek wątpliwości pozwoliły na przypisanie oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej czynu. Pozostały materiał dowodowy, jak depozycje pracowników obiektu (...) jedynie potwierdzał okoliczności, które w tym zakresie można było zweryfikować na podstawie zabezpieczonego monitoringu. Analizując zaś sformułowane w apelacji zarzuty należało dojść do wniosku, że są one czysto polemiczne i nie mają żadnego odbicia w rzeczywistości. Skarżący kwestionując rzetelność opinii biegłego z zakresu pożarnictwa E. I. podaje argumenty, które w swej istocie są nierealistyczne i nieistotne przy ocenie tej opinii, jak m.in. dopatrując wadliwości przedmiotowej opinii z uwagi na to, że biegły na nagraniu nie rozpoznał prasy do kartonów i nie wziął pod uwagę jej ewentualnej usterki bądź nie używał podczas odtwarzania nagrania spowolnionego tempa, co bezsprzecznie nie może mieć żadnego wpływu na wartość merytoryczną opinii i płynących z niej wniosków, tym bardziej jeśli w opinii zostały zamieszczone zdjęcia z tzw. stopklatki. Zauważyć natomiast należy, że skarżący rozmija się z rzeczywistą treścią przytaczanej opinii, skoro starając się wykazać niewinność oskarżonej brakiem motywu, wspomina o rzuceniu przez oskarżoną zapalonej zapałki, podczas gdy z opinii wynika, że nie można jednoznacznie ustalić jaki płonący materiał został wrzucony a płomień był jedynie porównywalny do rozmiarów płomienia płonącej zapałki. Nawiązując do kwestii ewentualnego motywu zaznaczyć trzeba, że nie można przyjąć z całą stanowczością, że oskarżona tego motywu nie miała, lecz tego motywu po prostu, w oparciu o dostępny materiał dowodowy nie dało się ustalić. Należy jednak mieć na uwadze przede wszystkim to, że motyw jako taki nie stanowi znamienia przestępstwa przypisanego oskarżonej i przez to, nawet jego brak nie może rzutować na prawidłowość prawno-karnej oceny zachowania przypisanego M. K.. Bezsprzecznie widać na nagraniu z kamery umieszczonej wewnątrz budynku, że oskarżona niosła w ręce przedmioty, których później mogła użyć do podpalenia. Z wyjaśnień oskarżonej wynika, że wychodząc nie miała jakiegokolwiek przedmiotu w ręce, co również podaje w wątpliwość jej wersję wydarzeń. Bezpośrednio przed samym wrzuceniem płonącego materiału – źródła ognia, na nagraniu widać, że oskarżona wykonując ruch ręką w miejsce późniejszego zarzewia ognia wrzuca jeszcze przedmiot, który znajdował się na wysokości jej pasa i leżał przy kartonach już jak do nich podeszła, a następnie dopiero palący się materiał, co dodatkowo świadczy o umyślnym jej działaniu. Opisywany przez biegłego przebieg następujących po sobie procesów spalania również świadczył o trafności wyciągniętych na podstawie opinii wniosków, zwłaszcza występująca odległość czasowa pomiędzy rzuceniem płonącego przedmiotu a uwidocznionym już ogniem w stercie kartonów. Niemającym znaczenie jest podnoszenie przez obronę okoliczności, że oskarżona jest osobą niepalącą, co miałoby wynikać z jej depozycji i pracowników obiektu. Mogłoby mieć to znaczenie w sytuacji, gdyby zaprószenie ognia było nieumyślne a źródłem pożaru byłby właśnie papieros, co niewątpliwie wykluczył wiarygodny i uwzględniony tym samym, a przywołany wyżej materiał dowodowy. W tym miejscu zauważyć także należy, że samo wyjaśnianie przez oskarżoną celu wyjścia na zewnątrz budzi wątpliwości skoro karton, który miałby jej posłużyć przy zmywaniu i po który rzekomo wyszła na zewnątrz, wracając zostawiła na stole w korytarzu, co jest widoczne na zapisie nagrania z monitoringu. Niezasadne jest podnoszenie przez skarżącego argumentu nawiązującego do braku przeszkolenia pracowników z zakresu ochrony przeciwpożarowej, jak również forsowanie stanowiska, że do pożaru przyczyniły się inne osoby, które mogły palić papierosy w miejscu zdarzenia, co nie wynika z żadnego materiału dowodowego, o czym dostatecznie wypowiedział się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazując okoliczności, które wykluczały taki stan rzeczy. Okoliczności te stanowiły także przedmiot obszernej wypowiedzi biegłego E. I. w uzupełniającej opinii ustnej, której wnioski również należało zaaprobować jako jasne, pełne i logiczne. Biegły kierując się ostrożnością, nie wypowiadał się kategorycznie co do faktów, których nie dało się jednoznacznie ustalić, jak np. szczegółowego określenia przedmiotu będącego źródłem ognia. Taki stan rzeczy jednakże nie świadczy o tym, że opinia oparta jest na przypuszczeniach i domniemaniach, jak próbuje dowodzić obrońca, a jak już wspomniano świadczy o jej rzetelności. W tym kontekście za całkowicie dowolne należy ocenić zawarte w apelacji twierdzenie jakoby na nagraniu „do godziny 21:50:27 widać inną osobę palącą papierosa”. Okoliczność taka nie wynika bynajmniej z opinii biegłego czy też samego zapisu nagrania. W trakcie rozprawy, na której doszło do odtworzenia nagrania biegły ustosunkował się do sekwencji mających miejsce już po opuszczeniu przez oskarżoną miejsca składowania kartonów. Odnosząc się do pojawiających się na nagraniu rozbłysków nie wykluczył aby mogły one pochodzić od papierosa, aczkolwiek najbardziej prawdopodobnym ich źródłem mógł być telefon komórkowy. Najistotniejszymi jednak były stwierdzenia biegłego, że w pobliżu kartonów gdzie oskarżona rzuciła palący się przedmiot nikt nie palił papierosów, nie można również uznać aby jakiś przedmiot mogący być źródłem ognia został rzucony w to miejsce. Daje to podstawy do wykluczenia powstania pożaru od innego źródła ognia niż płonący przedmiot rzucony przez oskarżoną w kartony.

Uwzględnienie opinii jako jasnej, pełnej i wewnętrznie niesprzecznej musi mieć swój wydźwięk także przy odniesieniu się Sądu do zarzutu obrazy art. 201 k.p.k., albowiem zważając na powyżej opisane względy, również ten zarzut należało uznać za chybiony. Pamiętać przy tym trzeba, że jeśli dowód z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu (organu procesowego), który to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, a wnioski z niej płynące nie są zgodne z jej oczekiwaniami, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasięgania opinii nowych biegłych (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 maja 2023 r. II AKa 187/22). W tym miejscu należy odnieść się także do powiązanego z tą kwestią w pewnym zakresie zarzutu dotyczącego obrazy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. Wskazać trzeba, że to Sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k. (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). Zdaniem Sądu Okręgowego, wnioskowane przez obronę przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki (pomijając fakt, że do tego dowodu negatywnie ustosunkował się już sąd I instancji) było zbędne w niniejszym, ponieważ nie występowały żadne przesłanki, które uzasadniałyby uwzględnienie przedmiotowego wniosku, nie było żadnych wątpliwości, których wyjaśnienie wymagałoby zasięgnięcia specjalistycznej wiedzy biegłego z zakresu informatyki, a sporządzone w sprawie opinie biegłego z zakresu pożarnictwa w sposób kompleksowy, rzeczowy i wiarygodny odpowiedziały na postawione pytania.

Ostatni z zarzutów dotyczył podnoszonej przez skarżącego rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności. Na wstępie podkreślić trzeba, że ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2024 r. VIII AKa 60/24). Skarżący kwestionując wymiar orzeczonej kary powołuje się na okoliczności łagodzące, których to Sąd meriti miał rzekomo nie uwzględnić przy wyrokowaniu, tj. dotychczasowej niekaralności oskarżonej, jej postawy w toku całego postępowania, a także wskazanego w uzasadnieniu środka odwoławczego – ustabilizowanego trybu życia. Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić, albowiem Sąd I instancji jasno wskazał, że wziął pod uwagę sposób życia oskarżonej przed popełnieniem przestępstwa, w tym jej niekaralność. Jednakże na tle tak istotnych okoliczności obciążających, zwłaszcza w kontekście bardzo dużego stopnia społecznej szkodliwości czynu (na co składa się chociażby wielkość zniszczonego mienia) i winy oskarżonej, tych okoliczności łagodzących nie należało przeceniać. Ponadto trudno doszukać się w postawie oskarżonej w toku postępowania takich pozytywnych zachowań, które miałyby wpływać na złagodzenie orzeczonej kary, skoro oskarżona do czynu się nie przyznała, nawet mając świadomość tego, że w sprawie zabezpieczono materiał dowodowy w postaci nagrania z monitoringu, który ewidentnie przemawiał za jej sprawstwem. Dlatego, orzeczoną karę 2 lat pozbawienia wolności należy poczytywać jako karę łagodną mając na względzie chociażby art. 294 § 1 k.k. i wskazane w nim ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności od roku do lat 10-orzeczona wobec oskarżonej kara pozbawienia wolności jest aż pięciokrotnie niższa od górnej granicy sankcji. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy uznał, że Sąd I instancji orzekając o karze wobec oskarżonej w sposób adekwatny wykorzystał rozpiętość ustawowych granic kary, dostosowując wymierzoną podsądnej represję do ustalonych okoliczności sprawy, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., w tym oddziaływanie w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, co czyni i ten zarzut skarżącego niezasadnym.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej M. K. od zarzucanego jej czynu, ewentualnie z daleko idącej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia zarzutów I i II apelacji, o zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary poprzez wymierzenie oskarżonej kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w apelacji zarzuty okazały się niezasadne i tym samym środek odwoławczy nie podlegał uwzględnieniu. Ponadto Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 320 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie z opłatami określonymi art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz wydatkami
o jakich mowa w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana