Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 635/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 5 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 1410/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

H. P.

- możliwość rozpoznania przez oskarżonego znaczenia swoich czynów oraz pokierowaniem postępowaniem,

- brak jakichkolwiek przeszkód do udziału oskarżonego w postępowaniu karnym oraz prowadzenia samodzielnej obrony w sposób rozsądny,

- brak zgody Ł. S. na odpłatne przekazanie kruszywa osobie prywatnej i prawidłowe ustalenia co do wartości skradzionego paliwa 886 zł oraz ilości i wartości kruszywa 15 ton – 1660 zł.

opinia sądowo - psychiatryczna

zeznania Ł. S. i D. O.

k.286-289

k.319-321

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

H. P.

- zgoda na odpłatne przekazanie kruszywa osobie prywatnej,

- kradzież paliwa przez nieustalone osoby i błędne ustalenie wartości skradzionych rzeczy.

zeznania Ł. S. i D. O.

k.319-321

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

opinia sądowo - psychiatryczna

zeznania świadków Ł. S. i D. O.

uzupełniająca opinia sądowo - psychiatryczna jest spójna, jasna i logiczna, oparta o aktualną dokumentację lekarską - k. 203-226, z którą biegli zapoznali się, a następnie wskazali wnioski co do aktualnego stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Od chwil wydania tej opinii nie zaistniały nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, które by nakazywały po raz kolejny uzupełnianie opinii czy też wywołanie kolejnej. Ponadto wnioski opinii są tożsame z wnioskami opinii sporządzonymi na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 12.12.2023r. (k. 160),

zeznania spójne, logiczne i wiarygodne, a strony miały możliwość ich weryfikacji wobec przesłuchania świadków na rozprawie odwoławczej.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego

1

I.  mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 177 § 1 k.p.k. w zw. z art. 392 § 1 k.p.k. poprzez bezpodstawne zaniechanie bezpośredniego przesłuchania świadka D. O. i odczytanie jego zeznań na rozprawie w dniu 27 maja 2024 roku jedynie z uwagi na nieskuteczne doręczenie wezwania na w/w termin rozprawy świadkowi, w sytuacji gdy wniosek o bezpośrednie przesłuchanie tego świadka został zgłoszony przez obrońcę oskarżonego - co w konsekwencji doprowadziło do zaniechania przeprowadzenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów, pozbawiło oskarżonego prawa do obrony oraz skutkowało poczynieniem bezpodstawnych, niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych sprawy, jak również naruszyło podstawowe standardy rzetelnego procesu karnego;

2. art. 6 ust. 3 lit. d Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z 1993 r., nr 61, poz. 284) oraz art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie na rozprawie w dniu 27 maja 2024 roku wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego H. P. o dopuszczenie dowodu z zeznań w charakterze świadka Ł. S. jako zgłoszonego jedynie w celu przedłużenia postępowania, w sytuacji, gdy oskarżony od początku postępowania wspominał o roli w/w osoby w przebiegu zdarzenia opisywanego w akcie oskarżenia, zaś dopiero po złożeniu zeznań w tym dniu przez świadka J. C. możliwe było ustalenie pełnych danych świadka Ł. S. w celu wezwania go na rozprawę - co w konsekwencji doprowadziło do zaniechania przeprowadzenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów, pozbawiło oskarżonego prawa do obrony oraz skutkowało poczynieniem bezpodstawnych, niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych sprawy, jak również naruszyło podstawowe standardy rzetelnego procesu karnego;

3. art. 6 ust. 3 lit. d Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z 1993 r., nr 61, poz. 284) oraz art. 201 i 202 § 1 i 5 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie na rozprawie w dniu 27 maja 2024 roku wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego H. P. złożonego w piśmie procesowym z dnia 13 marca 2024 roku o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej ustnej opinii biegłych psychiatrów A. N. i J. G. oraz biegłej psycholog M. W. - co w konsekwencji doprowadziło do braku weryfikacji przez Sąd aktualnego stanu zdrowia psychicznego oskarżonego w sytuacji zaistnienia okoliczności wskazujących na możliwość zmiany tego stanu od czasu wydania pierwotnej opinii biegłych (do czego obliguje treść art. 202 § 5 k.p.k.), zaniechania przeprowadzenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów, pozbawiło oskarżonego prawa do obrony oraz jak również naruszyło podstawowe standardy rzetelnego procesu karnego;

4.art. 7 i 410 k.p.k. poprzez:

-

bezpodstawne, bezkrytyczne uznanie w całości za wiarygodne (nie złożonych w sposób bezpośredni na rozprawie pomimo wniosku obrońcy oskarżonego) zeznań świadka D. O. w zakresie, w którym zeznał, że „oskarżony nie miał zleconych żadnych prac, aby po południu mógł przewozić kruszywo, nie miał prawa dysponować kruszywem” oraz, że „to właśnie kierownik Ł. S. sam poinformował go o dokonanej kradzieży i sam przy tym był tym faktem zdziwiony i poruszony”, w sytuacji, gdy z wyjaśnień oskarżonego wynikało, iż pozwolenie na przewiezienie kruszywa otrzymał od kierownika budowy Ł. S.;

-

bezpodstawne, bezkrytyczne uznanie w całości za wiarygodne (nie złożonych w sposób bezpośredni na rozprawie pomimo wniosku obrońcy oskarżonego) zeznań złożonych w treści zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez D. O. w zakresie, w którym zeznał, że wartość skradzionego paliwa wynosiła 886 zł oraz że ilość skradzionego kruszywa wynosiła 15 ton o wartości 1 660 zł, w sytuacji, gdy sam w/w w treści zeznań z dnia 16 sierpnia 2023 r. podawał już inne wartości, zaś z treści zeznań świadka J. C. złożonych na rozprawie w dniu 27 maja 2024 r. wynikało, że ilość kruszywa została przez niego określona „na oko”;

-

odmówienie w przeważającej części wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego H. P. odnośnie przewożenia opisanego w treści zarzutu kruszywa w ilości 5 ton za pozwoleniem kierownika budowy Ł. S. oraz kradzieży paliwa przez inne osoby;

-

nienależyte rozważenie treści zeznań świadków D. O., J. C., A. Z., M. Z. oraz dowodów z dokumentów w postaci odczytu zapisu GPS i protokołów oględzin w zakresie ustalenia ilości przewiezionego kruszywa oraz faktu dokonania kradzieży paliwa przez oskarżonego;

-

pominięcie w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych dotyczących kradzieży paliwa treści protokołu oględzin miejsca kradzieży w m. (...) z dnia 20 czerwca 2023 r., z którego wynikało, iż bezpośrednio po dniu domniemanej kradzieży po sprawdzeniu wskaźnika paliwa znajdującego się w kabinie opisanej w treści zarzutu z pkt I aktu oskarżenia ładowarki (...)odczytano wskazanie na pełny zbiornik , przy czym wskazówka nie zmieniła swojego położenia po włożeniu kluczyka i uruchomieniu zapłonu we wzajemnym powiązaniu z zeznaniami świadka J. C. złożonymi na rozprawie w dniu 27 maja 2024 r„ z których wynikało, iż na miejscu zdarzenia przebywał w dniu 20 czerwca 2023 r. od godz. 6 do 9 rano i oddał kluczyki do ładowarki przybyłym na miejsce policjantom (co wyklucza „dotankowanie” w/w pojazdu przed przyjazdem funkcjonariuszy dokonujących oględzin),

co mogło mieć wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych będących podstawą wyroku skazującego,

5.  5. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 30 kk poprzez bezpodstawne pominięcie w zakresie ustalania stanu faktycznego w sprawie wyjaśnień oskarżonego, z których wynikało, że jego zachowanie polegające na poruszaniu się koparką stanowiło konsekwencję usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu wywołanej błędną interpretacją pojęcia „pojazdu mechanicznego” przedstawioną oskarżonemu podczas kursu na koparkę - ładowarkę;

II.  II. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez przez dowolne, błędne, nie znajdujące oparcia w całokształcie zebranego materiału dowodowego, a przy tym niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż:

-

oskarżony H. P. w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, zaś w toku postępowania mógł uczestniczyć w czynnościach procesowych, brać udział w postępowaniu karnym oraz prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny,

-

oskarżony H. P. dopuścił się kradzieży paliwa w ilości 146 litrów o wartości 886 zł oraz kruszywa w postaci wapienia dewońskiego w ilości 15 ton o wartości 1 660 zł;

-

oskarżony był winny złamania sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, w sytuacji, gdy z treści złożonych przez niego wyjaśnień wynikało, że jego zachowanie stanowiło konsekwencję usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu wywołanej błędną interpretacją pojęcia „pojazdu mechanicznego” przedstawioną oskarżonemu podczas kursu na koparkę - ładowarkę;

-

w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika bezsprzecznie, aby oskarżony dopuścił się w/w zachowań - co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonego przez Sąd I instancji za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie powyższych ustaleń i wydanie wyroku skazującego;

III.  rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonego wyrażającą się:

-

wymierzeniem mu za czyny z pkt I i II aktu oskarżenia kary 5 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy oskarżony w zakresie przewożenia kruszywa na posesję M. Z. kierował się nie chęcią zaboru cudzego mienia, a okazaniem wdzięczności, szkoda w tym zakresie została naprawiona, a ponadto pozostawał w przeświadczeniu, że przewoził kruszywo za pozwoleniem uprawnionego do dysponowania w/w mieniem kierownika budowy Ł. S.;

-

wymierzeniem mu za czyn z pkt III aktu oskarżenia kary 5 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności, w sytuacji gdy nawet w przypadku uznania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia tego czynu, należało przyjąć, że pozostawał on co najmniej w nieusprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu wywołanej błędną interpretacją pojęcia „pojazdu mechanicznego” przedstawioną oskarżonemu podczas kursu na koparkę – ładowarkę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał za zasadne przeprowadzenie w toku postępowania odwoławczego dowodu z zeznań świadków D. O. i Ł. S., zgodnie ze złożonymi w apelacji wnioskami dowodowymi przez obrońcę oskarżonego. Uznano, że niezasadnie Sąd I instancji odczytał zeznania świadka D. O. i odstąpił od przeprowadzenia dowodu z zeznań Ł. S.. Dążenie do wydania rozstrzygnięcia w sprawie nie może przesłaniać wymogu rzetelnego rozpoznania sprawy, a w tym konkretnym przypadku weryfikacji wyjaśnień oskarżonego w odniesieniu do zeznań istotnych świadków. Sąd obdarzył te zeznania walorem wiarygodności. Świadek Ł. S. stanowczo zaprzeczył twierdzeniom oskarżonego, że wyrażał zgodę na odpłatne przekazanie kruszywa osobie prywatnej, co potwierdził D. O. wskazując, że w firmie (...) Spółka z o.o. nie ma takich praktyk. Należy zauważyć, że wersja przedstawiona apelacji o wydanym poleceniu pojawiła się na dalszym etapie postępowania, gdyż oskarżony w dniu 21 czerwca 2023 roku mówił o nieopłatnym przekazaniu kruszywa – pół łyżki ładowarki i nie wspominał, aby prosił go o to Ł. S. z zaznaczeniem, że ma to nastąpić odpłatnie. W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznań Ł. S. i D. O.. Warto zwrócić uwagę na stanowcze i konsekwentne przedstawienie przez świadka D. O., że oskarżony nie miał prawa dysponowania kruszywem, co spójne jest z twierdzeniami Ł. S.. Świadkowie nie mieli żadnych podstaw, aby składać nieprawdziwe zeznania i bezpodstawnie oskarżać H. P. narażając się na odpowiedzialność karną. W zasadzie skarżący nie wskazał na czym miała konkretnie polegać niespójność i bezkrytyczne podejście do zeznań D. O. i w jaki sposób ta niespójność miała mieć znaczenie przy wydaniu wyroku. Niewątpliwie w toku przesłuchania świadek zapoznał się z dokumentacją fotograficzną, protokołem oględzin kruszywa i dokonanymi pomiarami w toku czynności procesowej. Wskazał, że podana przez J. C. ilość kruszywa jest prawidłowa, również na podstawie obliczeń dokonanych przez niego jako inżyniera budownictwa na rozprawie. Nie było to dokonanie oceny na „na oko”, ale na podstawie dokonanych pomiarów i dokumentacji fotograficznej. Świadek Ł. S. wskazał zaś, że zapis GPS wskazywał, że koparka dokonała 5-6 przejazdów i o takiej ilości przejazdów mówił również oskarżony (k.194v). Nie można również podjąć próby wykazania, że kruszywo znalezione na posesji M. Z. jest innym kruszywem niż to z placu budowy, gdyż sam oskarżony wskazał skąd woził kruszywo i tożsamość kruszywa potwierdził na miejscu Ł. S.. Nie można również uznać, że należność zapłacona przez M. Z. właścicielowi firmy stanowiła odzwierciedlenie wartości kruszywa, jeżeli miało to być również zadośćuczynienie ze strony M. Z.. Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami w sprawie. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, dokonana przez Sąd meriti ocena dowodów zarówno osobowych, jak i nieosobowych, które zostały dokładnie omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę.

Prawidłowe ustalenie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego ma istotne znaczenie z punktu widzenia orzekania w przedmiocie jego odpowiedzialności karnej. Obowiązkiem Sądu ferującego wyrok zarówno w I, jak i II instancji, jest zatem troska o to, aby ustalenia co do tej okoliczności nie budziły wątpliwości. Podniesione przez skarżącego w apelacji okoliczności spowodowały uzupełnienie materiału dowodowego i w dniu 18 października 2024 roku wydano opinię przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa dotyczącą jego aktualnego stanu zdrowia psychicznego z uwzględnieniem złożonej do akt dokumentacji medycznej. Z treści opinii wynika, że oskarżony miał zachowana zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli rozpoznali u oskarżonego uzależnienie od alkoholu, zaburzenia zachowania i osobowości na podłożu organicznych zmian. Aktualny stan zdrowia oskarżonego pozwala mu na udział w toczącym się postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny. W ocenie Sądu wydana opinia uzupełniająca jest jasna, pełna i oparta na całokształcie dokumentacji medycznej wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego. Biegli mieli kontakt z oskarżonym wydając opinię zasadniczą, a gdyby obecnie widzieli potrzebę ponownego badania oskarżonego to opinia nie zostałaby wydana w dniu 18 października 2024 roku. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k. Wydana opinia w toku postępowania odwoławczego doprowadziła do aktualizacji oceny stanu zdrowia psychicznego oskarżonego.

Słusznie Sąd I instancji uznał twierdzenia oskarżonego za nieudolną linię obrony. Żaden przeprowadzony w sprawie dowód nie może być oceniany w oderwaniu od wymowy wszystkich pozostałych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II AKa 47/15, OSA 2015 nr 7, poz. 17, str. 13, Legalis Numer 1213436). Odrzucenie wyjaśnień oskarżonego stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą dowodów o całkowicie przeciwstawnej wymowie. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 października 2018 r. II AKa 128/18 oskarżony w procesie karnym nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności (art. 74 § 1 k.p.k.). W ramach przysługującego mu prawa do obrony może on również odmówić (bez podania powodów) odpowiedzi na poszczególne pytania oraz odmówić składania wyjaśnień (art. 175 § 1 k.p.k.) i sam fakt skorzystania z tego uprawnienia nie może dla niego powodować żadnych negatywnych następstw. Jeżeli jednak na składanie wyjaśnień (co również jest jego prawem) oskarżony się zdecydował, to wyjaśnienia te podlegają takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Słusznie twierdzenia oskarżonego uznano za zmienne, a przez to niewiarygodne (str. 6 uzasadnienia). Nie można zapominać, że w obecności obrońcy na rozprawie głównie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Nie powtarzając argumentów Sądu I instancji należy wskazać, że skarżący nie przedstawił rzeczywistych argumentów przemawiających za prawdziwością twierdzeń oskarżonego. Uzupełniająco należy wskazać, że H. P. widząc - jak twierdził kradzież paliwa, nie zawiadomił przełożonych, ani organów ścigania, co również neguje jego linię obrony, nie deklarował przekazania otrzymanych pieniędzy za rzekomo „sprzedane” kruszywo. Sąd Okręgowy uznał, opierając się na zeznaniach D. O. i i Ł. S., że wskazania GPS prawidłowo określały spadek poziomu paliwa, które następowało skokowo po około 25 - 30 l. Takie zużycie paliwa np. 25 litrów nie mogło nastąpić w ciągu 10 minut, jak zeznał Ł. S.. Te zeznania znalazły potwierdzenie w informacji przekazanej przez firmę obsługującą monitoring poziomu paliwa i GPS maszyny Należy zauważyć, że oskarżony, co wynika z jego wyjaśnień oraz słów jakie kierował do J. C. – „kto go tu napuścił”, nie miał świadomości zamontowania GPS w ładowarce. Przyjmując wersję oskarżonego, że nie dokonał on kradzieży paliwa, a zrobili to nieustaleni mężczyźni, których zauważył, to również wskaźnik paliwa nie mógł pozostać w tej samej pozycji, jeżeli paliwa miało ubyć.

Nie można uznać twierdzeń, że oskarżony nie miał świadomości, że ładowarka którą obsługuje jest pojazdem mechanicznym. Gołosłowne są twierdzenia, że taką informację otrzymał podczas kursu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2021 r. II KK 227/19 w doktrynie prezentowane jest stanowisko, że pojazdem mechanicznym jest każdy pojazd, który z racji swojej konstrukcji jest poruszany silą mechaniczną pochodzącą z silnika. Definicja ta dotyczy każdego pojazdu poruszającego się w każdej strefie ruchu: lądowego, wodnego i powietrznego. Oskarżony miał więc świadomość, że pojazd jest poruszany za pośrednictwem silnika i przemieszcza się w ruchu lądowym (k.67-74). Tym bardziej, że oskarżony już kilkukrotnie był karany za czyn z art. 244 kk, a więc doskonale zdawał sobie sprawę jakie zachowania wyczerpują znamiona tego przestępstwa, a w szczególności jaki pojazd jest pojazdem mechanicznym.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym uzupełnionym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyny z art. 278 § 1 kk i art. 244 kk.

Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonemu kar pozbawienia wolności uznając, że kary jednostkowe, ale i kara łączna są to kary sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów. Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z 16.11.2021 r., II DOW 15/21, LEX nr 3261440). W ocenie tut. Sądu kara łączna 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego zaskarżonym wyrokiem nie nosi cech rażącej, a zatem nie ma powodów do jej zmiany. Tożsame stanowisko Sąd Okręgowy prezentuje co do jednostkowych kar za przypisane oskarżonemu czyny. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu należycie uzasadnił swoje rozstrzygnięcia we wskazanym przedmiocie. Należy przypomnieć, że przy ustalaniu stopnia winy, należy wychodzić od domniemania pełnej swobody sprawcy w realizacji określonego zachowania. Postępowanie nie wykazało, aby wolność podjęcia decyzji przez oskarżonego była ograniczona. W związku z tym przyjęcie przez Sąd Rejonowy istnienia winy w odniesieniu do wskazanych czynów było prawidłowe. Stopień społecznej szkodliwości czynów, wbrew temu co twierdzi obrońca, był znaczny, m.in. ze względu na rodzaj zaatakowanych przez oskarżonego dóbr oraz wielość czynów, zamiar bezpośredni oraz motywację związaną z bezprawnym wzbogaceniem się. Zważyć należy także na jego właściwości i warunki osobiste, a w szczególności na wielokrotną karalność oskarżonego za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym, w tym z art. 244 kk, art. 178a § 1 kk. Oskarżony pomimo uprawomocnienia się wyroków za czyny z art. 244 kk i art. 178a § 1 kk w dniach 10 lutego 2023 roku i 20 maja 2023 roku, nie wyciągnął wniosków i nie zmienił się, o czym świadczy popełnienie kolejnych przestępstw w dniu 19 czerwca 2023 roku. Okazał w ten sposób lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, w tym wydanych wobec niego orzeczeń sądowych o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych orzekanych wobec oskarżonego kilkukrotnie. Należy podkreślić, że w zakresie czynu z pkt II szkoda nie została naprawiona przez oskarżonego, ale przez M. Z.. Z tych względów wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze lub o wolnościowym charakterze nie spełniałoby ustawowych celów przed nią zakładanych. Proponowana przez skarżącego sankcja karna nie skłoniłaby oskarżonego do jakiejkolwiek refleksji nad swoim zachowaniem, a wręcz przeciwnie wyrobiła w nim przeświadczenie o opłacalności popełniania przestępstw w przyszłości. Wskutek takiego orzeczenia nie zostałyby zrealizowane cele zapobiegawcze i wychowawcze względem jego osoby. Nie ukształtowałby również należycie potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wreszcie należało odnieść się do wymiaru kar za poszczególne przestępstwa. Nie sposób zatem uznać, iż kary zbliżone znacznie do dolnych granic ustawowego zagrożenia, w świetle okoliczności przedmiotowej sprawy, są rażąco niewspółmierne. Reasumując, sankcja karna wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy, uwzględniająca dyrektywy ustawowe jej wymiaru jest sprawiedliwą, a argumentacja obrońcy nie zdołała skutecznie przekonać Sądu Okręgowego, że rozstrzygnięcie to jest błędne.

Wnioski

1.  o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie

2.  w części dotyczącej kary poprzez:

-

wymierzenie oskarżonemu za czyny z pkt I i II aktu oskarżenia kary grzywny w wymiarze 1 000 zł, przy ustaleniu, iż wyczerpują one znamiona wykroczenia opisanego w treści art. 119 § 1 kw przy jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonego za czyn z pkt II aktu oskarżenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa uzyskanej korzyści majątkowej w kwocie 300 zł oraz wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt III aktu oskarżenia kary 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, przy ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się jego popełnienia pozostając w nieusprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu przy jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku oraz orzeczenie od oskarżonego na podstawie art. 43a § 2 kk świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł płatnego na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, ewentualnie - wymierzenie oskarżonemu za czyny z pkt I i II aktu oskarżenia w oparciu o art. 37a k.p.k. kary 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, przy jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonego za czyn z pkt II aktu oskarżenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa uzyskanej korzyści majątkowej w kwocie 300 zł oraz nałożeniu na oskarżonego za czyn z pkt I aktu oskarżenia obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 886 złotych na rzecz D. O. - właściciela firmy (...) spółka z o.o. (...)-(...) W. (...) oraz wymierzenie oskarżonemu za czyn z pkt III aktu oskarżenia kary 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, przy ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się jego popełnienia pozostając w nieusprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzuconego mu czynu przy jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku oraz orzeczenie od oskarżonego na podstawie art. 43a § 2 kk świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł płatnego na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a następnie wymierzenie oskarżonemu za czyny z pkt I - III aktu oskarżenia kary łącznej 5 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 5 czerwca 2024r. sygn. akt II K 1410/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków o zmianę wyroku .

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 kpk w zw. z art. 634 kpk i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, jednocześnie stwierdzając, że wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa. Za takim rozstrzygnięciem przemawia sytuacja materialna oskarżonego, który obecnie przebywa w zakładzie karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 5 czerwca 2024r. sygn. akt II K 1410/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana