Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 637/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w M. (...) z dnia 28 kwietnia 2023 r. w sprawie II K 1039/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. obrazę przepisu prawa karnego a mianowicie art. 63 § 4 kk wyrażającą się w niezaliczeniu oskarżonemu na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy, które wedle dokumentów zawartych w aktach sprawy trwało przynajmniej od 3 maja 2021r. do 22 grudnia 2021r. pomimo istnienia ku temu podstaw,

II. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1 kk pkt. 2 kpk w zw. 201 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk wyrażającą się w niezasadnym oddaleniu wniosków obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z:

- informacji z K. (...) w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów

- informacji z Urzędu Skarbowego w M. (...) o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego,

- uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznych E. W. miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu, a tym samym oceny ilości przyjętych środków nasennych, przy założeniu, że do uzupełniania dawek środka na sen dochodziło w epizodach lunatykowania,

z uwagi na to, iż dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym okoliczności istotnych dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo, a w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego skazania E. W. za zarzucany mu występek,

b) art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, w zw. z art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności: wyjaśnień E. W., opinii toksykologicznych, w tym z 23 maja 2022r., dokumentacji medycznej z leczenia bezsenności oskarżonego, zeznań świadka M. W.; uznaniu za udowodnione faktów m.in. świadomości oskarżonego w przyjęciu większej dawki środka (...), niemających oparcia w dowodach, i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, co doprowadziło do niesłusznego skazanie E. W. za czyn z art. 178a § 1 kk,

III. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenie wyrażający się w dowolnym i błędnym przyjęciu, że E. W. w dniu 3 maja 2021r. umyślnie prowadził pojazd mechaniczny w znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej w postaci zolpidemu o stężeniu 233 ng/ml i mając we krwi substancję psychotropową w postaci mefedronu o stężeniu 37,5 ng/ml oraz środek odurzający w postaci kokainy o stężeniu poniżej 10 ng/ml w sytuacji gdy żaden dowód nie potwierdził zaistnienia strony podmiotowej czynu o takim charakterze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów postępowania odnoszące się do oddalenia wniosków dowodowych dotyczących dowodu z informacji z K. (...) w kwestii, na jakiej podstawie w grudniu 2021 r. uznawano oskarżonego za osobę nieposiadającą uprawnień do prowadzenia pojazdów, informacji z Urzędu Skarbowego w M. (...) o wskazanie, na jakiej podstawie dokonywano potrąceń na poczet mandatu karnego oraz uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i psychologa, na okoliczność czy w stanie lunatykowania lub epizodów somnambulicznych E. W. miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia swojego czynu. Jako trafne należy ocenić stanowisko Sądu Rejonowego, wyrażone w tej kwestii w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych. Wbrew twierdzeniom apelującego, argumentacja Sądu Rejonowego odnosząca się do oddalonych wniosków dowodowych miała charakter rzeczowy, była osadzona w realiach sprawy i przekonująco wyjaśniała stanowisko Sądu, mające swoje oparcie normatywne w treści art. 170 kpk. Wydana w niniejszej sprawie opinia psychologiczno – psychiatryczna oskarżonego, jest fachowa, pełna, stanowcza, klarowna, brak w niej wewnętrznych sprzeczności, została sporządzona w oparciu o badanie oskarżonego oraz analizę akt. Z opinii biegłych wynika, że w okresie objętym zarzutami oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Sąd Rejonowy słusznie zatem uznał, że w świetle jednoznacznych, należycie umotywowanych wniosków opinii, brak było podstaw, aby powziąć wątpliwości, co do poczytalności oskarżonego. Ponadto z opinii wynika, że biegli rozpoznali u E. W. nadużywanie leków nasennych, biegli podkreślili również, że w ramach badań lekarskich i procedur diagnostycznych nie jest możliwe potwierdzenie lub wykluczenie objawów świadczących o zachowaniach somnambulicznych.

Wskazać należy, że decyzja o tym, czy opinia pozostawia wątpliwości, nie należy do stron postępowania, lecz do Sądu i nie wystarczy tu występujące u strony poczucie niedosytu, że biegły nie dość prosto, nie dość przekonująco, nie dość wyraźnie odpowiedział na pytania dla sprawy istotne - lub nie odpowiedział na wszystkie, nawet te nieistotne. Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 kpk (por. postanowienie SN z 13.09.2006 r., IV KK 139/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 1715). Wobec powyższego, na uznanie nie zasługiwał również zarzut obrazy art. 6 kpk podniesiony przez obronę w kontekście oddalenia przez Sąd I instancji wniosku dowodowego obrony w przedmiocie przeprowadzenia uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów i biegłego psychologa. Nieuwzględnienie przez sąd takiego wniosku nie może zostać uznane za naruszenie prawa do obrony. Dopuszczenie określonych dowodów stanowi kompetencje sądu, która wykonywana jest w ramach granic wyznaczonych w art. 7 kpk. Dlatego też decyzja sądu w tym zakresie mogłaby być oceniana w kategoriach naruszenia gwarancji procesowych z art. 6 kpk jedynie w razie wskazania przez skarżącego w jaki sposób oddalenie określonego wniosku dowodowego naruszyło prawo do obrony oskarżonego. Obrońca oskarżonego takiego związku nie wykazał. Naruszenie prawa do obrony wyraża się z reguły w uchybieniach proceduralnych polegających na istotnym i nieuzasadnionym osłabieniu pozycji procesowej oskarżonego. Cechy takie przykładowo może mieć rozpoznanie sprawy pod nieobecność obrońcy mimo, że oskarżony wnosił z tego powodu odroczenie rozprawy. Tego rodzaju uchybień, godzących w sferę uprawnień procesowych oskarżonego, o których mowa w art. 6 kpk - zarówno w kontekście obrony w znaczeniu materialnym jak i formalnym - sąd odwoławczy nie stwierdził. Zakres postępowania dowodowego nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji. Dopuszczone i przeprowadzone zostały te dowody, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.

Ponadto, po dokonaniu analizy akt w ramach kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy doszedł również do przekonania, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym kwestionowana w petitum ocena depozycji oskarżonego, jak i świadka M. W. została przeprowadzona właściwie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 7 kpk. Z depozycji świadka M. W. wynika, że u oskarżonego od dzieciństwa występowały epizody lunatykowania. Zeznania świadka nie dały jednak podstaw do uznania, że E. W., lunatykując w noc przed zdarzeniem, nieświadomie zażył dodatkową dawkę leku. Tak dokonana przez Sąd I instancji ocena jest przekonująca i zgodna z zasadami określony w art. 7 kpk, zaś apelujący obrońca nie zdołał wykazać, aby była ona sprzeczna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, bądź też była dowolna.

Sąd Rejonowy słusznie również uznał wyjaśnienia oskarżonego E. W. za wiarygodne jedynie w części. Oskarżony wskazywał, że w noc poprzedzającą zdarzenie drogowe lunatykował i nieświadomie zażył dodatkową tabletkę leku N.. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności opinią psychologicznio – psychiatryczną, z której wynika, że oskarżony nadużywał leku nasennego, biegli dostrzegli przy tym, że E. W. w toku rozprawy z 19 stycznia 2022 r. wyjaśniał, że wyjeżdżając z domu w dniu zdarzenia, czuł się dobrze, tymczasem gdyby przyjął nieświadomie w czasie lunatykowania więcej tabletek, niż wynosi dawka nasenna, to po obudzeniu miałby objawy przedłużonego działania leku (np. uczucie oszołomienia). Biegli stanęli więc na stanowisku, że u oskarżonego nastąpił wzrost tolerancji na lek nasenny, wywołany stałym przyjmowaniem większej dawki leku. Należy w tym miejscu przypomnieć, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje osobowe w części, bądź w całości (postanowienie SN z 26.03.2021 r., II KK 94/21, LEX nr 3232190). Sąd nie jest zobowiązany do dawania wiary takim dowodom w całości, a ocena ta zawsze musi zostać dokonywana w zestawieniu z pozostałym materiałem sprawy. Z samego zaś „niezadowolenia” obrońcy, co do wyników tej oceny nie można upatrywać jej nietrafności. Wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim wskazywał, że przyjął zwiększoną dawkę leków nasennych nieświadomie, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. Sąd Rejonowy słusznie również uznał, że brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności przeprowadzonych w sprawie opinii toksykologicznych, z których jednoznacznie wynika, że już sama zawartość zolpidemu w organizmie E. W. powodowała, że znajdował się on pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178 § 1 kk., a stwierdzone stężenie tego środka we krwi oskarżonego wskazywało, że przyjęta przez niego w okresie poprzedzającym zdarzenie dawka leku N. była dużo wyższa niż zalecana przez lekarza. Wbrew zarzutowi naruszenia art. 410 kpk Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności o wyjaśnienia oskarżonej, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Naruszenie art. 410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie.

Wobec niezasadności zarzutów, co do obrazy art. 7 kpk oraz art. 410 kpk, zarzut odnoszący się do treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które a propos umożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną, nie mógł uzyskać akceptacji Sądu II instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 kpk należy podnieść, że stawianie łącznie takiego zarzutu z zarzutem naruszenia art. 7 kpk jest nieprawidłowe, gdyż zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji dotyczy nie art. 5 kpk, lecz art. 7 kpk, natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych wynikających z oceny dowodów – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości, ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je powziąć - wówczas należy postawić zarzut naruszenia art. 5 kpk. Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie powziął takich wątpliwości i stanowisko to podziela instancja odwoławcza. W świetle okoliczności wyłaniających się z akt sprawy, Sąd Okręgowy również nie dostrzega, żeby takie wątpliwości występowały. W związku z czym należało w pełni zaaprobować stanowisko Sądu Rejonowego, a zarzut skarżącego uznać za bezpodstawny. Ponadto, aby zasadnie, a tym samym skutecznie podnieść zarzut obrazy art. 4 kpk nie wystarczy ogólne stwierdzenie o jego naruszeniu, które oparte jest na odmiennej ocenie materiału dowodowego skupiającej się wyłącznie na korzystnych dowodach. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wtedy, gdy zostały naruszone określone przepisy zawierające normy nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny i udokumentowany Sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tychże przepisach bezzasadnym (wyrok SA w Warszawie z 18.10.2018 r., II AKa 402/17, LEX nr 2581120). Fakt niezadowolenia skarżącego z obiektywnych wywodów Sądu I instancji nie może być podstawą do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym, niezasadność zarzutu związanego z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Na marginesie wskazać należy, że postanowieniem z dnia 18 stycznia 2024 r. w sprawie II Kz 295/23 Sąd Okręgowy w Siedlcach uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 05 lipca 2023 r. w przedmiocie zaliczenia okresu zatrzymanego prawa jazdy na poczet orzeczonego w wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim. Tym samym znaczna cześć zarzutów zawartych w apelacji odnoszących się do błędnego, zdaniem skarżącego zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego środka karnego straciła na aktualności skoro w tej kwestii zapadło powołane wyżej orzeczenie o charakterze kasatoryjnym, a jego motywy wskazane zostały w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego.

Odnosząc się do wskazanego we wniosku obrońcy zakresu przedmiotowego uzasadnienia:

- Sąd w obecnym składzie personalnym nie rozpoznawał niniejszej sprawy w trakcie jej pierwszego procedowania w Sądzie Okręgowym, niemniej stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do uznania, że rozpoznawana wtedy apelacja prokuratora wpłynęła po terminie. Uzasadnienie wyroku doręczone postało Prokuraturze Rejonowej w Garwolinie 07 lipca 2022 r. (k. 375), natomiast apelacja nadana została 14 lipca 2022 r. (data stempla pocztowego na kopercie z k. 382). Pozwala to uznać, że zachowany został 7-dniowy termin z art. 105 § 1 kpsw (stosowany zgodnie z art. 400 § 1 kpk) mimo, że apelacja do Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim faktycznie wpłynęła 18 lipca 2022 r.

- faktycznie, z dniem 01 lipca 2023 r. odwołano na terenie kraju stan zagrożenie epidemicznego (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2023 r.). Niemniej, art. 14fa ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych stanowi, że również w okresie roku po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, w sprawach rozpoznawanych według kpk o przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica nie przekracza 5 lat, na rozprawie apelacyjnej sąd orzeka w składzie jednego sędziego, jeżeli w pierwszej instancji sąd orzekał w tym samym składzie, Wskazane wyżej warunki zaistniały w przedmiotowej sprawie, co uprawniało Sąd Okręgowy do rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie jednoosobowym. Na chwilę obecną konstytucyjność przytoczonych przepisów nie została zakwestionowana.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. W. od przypisanego mu przestępstwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 § 1 kpk i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późń. zm.), zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana