Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 652/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 12 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 199/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

----------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------

------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego

1

I. mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania tj.

a. art. 7 i 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego oceny w/w, dowodu z:

i.  wyjaśnień oskarżonego G. G. w zakresie w jakim sąd odmówił wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności i mocy dowodowej i uznał, że stanowią one wyłącznie przyjętą przez oskarżonego linię obrony tj. w zakresie w jakim w/w. zeznał, że porozumiał się z J. U. (1), co do wydania kluczyków do auta i wydania samochodu, a także w zakresie w jakim w/w. wyjaśnił, iż w czasie zdarzenia opisanego w zarzucie nie działał z zamiarem przywłaszczenia pojazdu marki V.;

ii.  zeznań J. U. (1) złożonych w postępowaniu sądowym — w zakresie w jakim odmówił im wiarygodności i mocy dowodowej z uwagi na ich sprzeczność z treścią zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym w szczególności, co do obudzenia pokrzywdzonego przez S. P. i dobrowolnego wydania kluczyków do auta;

(...).  zeznań J. U. (1) i W. U. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i uznanie ich za materiał wiarygodny w zakresie w jakim W. U. relacjonowała przebieg zdarzenia - w szczególności w pokoju, w którym przebywał J. U. (1), w sytuacji gdy nie była obecna przy rozmowie mężczyzn;

co skutkowało błędem w ustaleniach stanu faktycznego sprawy.

II. podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

a.  przyjęciu, że G. G. w czasie snu pokrzywdzonego i bez jego zgody dokonał zaboru kluczyków do samochodu marki V., stanowiącego własność pokrzywdzonego,

i.  przyjęcie, że działał z zamiarem przywłaszczenia i w celu dokonania w ten sposób zaspokojenia wierzytelności w sytuacji gdy oskarżony nigdy nie działał z zamiarem przywłaszczenia samochodu;

ii.  błędne przyjęcie, że oskarżony miał wiedzę o tym, że S. P. użytkował samochód po jego zaparkowaniu na parkingu na stacji benzynowej;

(...).  oskarżony dokonał zaboru kluczyków do pojazdu J. U. (1) z jego pokoju, w czasie gdy w/w. spał

iv.  przyjęcie, że działanie oskarżonego wypełnia znamiona czynu zabronionego z art. 278 par. 1 i 3 k.k.

b.  pominięciu okoliczności świadczących o braku woli i zamiaru przywłaszczenia pojazdu przez oskarżonego a mianowicie:

i.  faktu pozostawieniu samochodu w bliskiej odległości od miejsca zamieszkania pokrzywdzonego w sposób zabezpieczający przed powstaniem szkody w pojeździe — na parkingu objętym systemem kamer monitoringu;

ii.  faktu ujawnienia pokrzywdzonemu przez G. G. miejsca pozostawienia auta przy pierwszej sposobności tj. podczas rozmowy telefonicznej, o której zeznał J. U. (1);

w sytuacji gdy dokonanie prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz uwzględnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy winno prowadzić do ustalenia, że działanie oskarżonego nie wyczerpało znamion czynu zabronionego z art. 278 par. 1 i 3. k.k., oskarżony nie działał z zamiarem przywłaszczenia samochodu stanowiącego własność J. U. (1) zaś pokrzywdzony świadomie i dobrowolnie wydał oskarżonemu kluczyki do auta.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył art. 7 kpk. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołał się skarżący, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach - wbrew odmiennym wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd pierwszej instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.k), bezstronności (art. 4 kpk), regułę in dubio pro reo (art. 5 kpk.) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk.), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk).

Na względzie mieć bowiem wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego oskarżony czy obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. W przekonaniu Sądu drugiej instancji, dokonana przez Sąd meriti ocena dowodów zarówno osobowych, jak i nieosobowych, które zostały dokładnie omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach wyroku, w pełni zasługuje na aprobatę.

W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznań J. U. (1) i W. U.. Uzupełniając wywód pierwszoinstancyjny, warto zwrócić uwagę na stanowcze i konsekwentne przedstawienie przez świadka W. U. zachowania oskarżonego i S. P.. Świadek nie miała żadnych podstaw, aby składać nieprawdziwe zeznania i bezpodstawnie oskarżać G. G. narażając się na konsekwencje związane z odpowiedzialnością karną. W zasadzie skarżący nie wskazał na czym miała konkretnie polegać niespójność zeznań tego świadka, która w sposób jednolity przedstawiała wersję wydarzeń, również swojemu synowi. Twierdzenie, że świadek wpłynęła na zeznania pokrzywdzonego, bo przekazała mu to co zaobserwowała jest chybione. To właśnie dlatego opowiedziała mu o zdarzeniach, bo pokrzywdzony przez cały czas spał, a więc nie mógł dobrowolnie przekazać kluczyków. J. U. (1) składając zawiadomienie w dniu 1 grudnia 2021 przedstawił logiczny ciąg wydarzeń, a w szczególności podał jakie czynności podjął, aby odzyskać samochód. Gdyby wydał go dobrowolnie nie szukałby pojazdu, nie dzwonił do oskarżonego G. G., celem ustalenia gdzie znajduje się pojazd. Jeśli miało być tak jak zeznał pokrzywdzony w toku postępowania sądowego, to w jakim celu podejmował te czynności i ustalał czy pojazd znajduje się u mechanika samochodowego w N.. W. U. potwierdziła, że pokrzywdzony szukał samochodu, a wizyta mężczyzn była szybka i dynamiczna. Nie wytłumaczyli W. U. dlaczego zabierają samochód, a jeżeli nastąpiło to w sposób legalny nie było przeszkód, aby to przekazać w obecności syna. Również z zeznań D. P. wynika, że samochód został zabrany wtedy, gdy J. U. (1) spał będąc w stanie nietrzeźwości i o przebiegu wydarzeń opowiedziała mu matka.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż w każdej sprawie, kiedy oskarżony nie przyznaje się do winy i podaje okoliczności mogące świadczyć o jego niewinności, obowiązkiem organów postępowania przygotowawczego, jak i Sądu rozpoznającego sprawę, jest dokładne sprawdzenie obrony oskarżonego i poddanie ocenie dopiero tak zebranego materiału dowodowego (wyrok SN z 20.07.1987r., II KR 167/87, Inf. Praw. 1-3/1988, poz. 16). Zdaniem Sądu Okręgowego wyjaśnienia oskarżonego, że nie dokonał kradzieży nie mogły być przyjęte jako pewnik i podlegały weryfikacji, jak pozostałe dowody, w szczególności w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Oskarżony podkreślał, że pokrzywdzony zabrał mu jego samochód i sprzęt budowlany i w tej sprawie złożył zawiadomienie o przestępstwie. Należy jednak mieć na uwadze, że zawiadomienie zostało złożone w dniu 22 listopada 2021 roku, a więc już po dokonaniu zaboru pojazdu pokrzywdzonego. Być może oskarżony zdał sobie sprawę, że jego zachowanie stanowiło naruszenie prawa i chcą poprawić swoją sytuację procesową złożył zawiadomienie, choć zdarzenia miały mieć miejsce przed 10 listopada 2021 roku i w tym też dniu oskarżony odzyskał samochód. Później zaś mógł poinformować pokrzywdzonego, gdzie pozostawili jego samochód, ale nie zmienia to rzeczywistego zamiaru oskarżonego w dniu zdarzenia. Należy podkreślić, że oskarżonemu nie postawiono zarzutu związanego z działaniami S. P.. Gdyby było tak, że oskarżony G. G. dogadał się z pokrzywdzonym i uzyskał od niego pojazd w zastaw, to brak uzasadnienia do składania następnego dnia zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Ponadto zabranie pojazdu do miejsca zamieszkania G. G. spowodowałoby czynności procesowe, gdyż matka pokrzywdzonego wiedziała kto zabrał samochód. Wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne ze zmienionymi zeznaniami J. U. (1), a więc wbrew twierdzeniom skarżącego nie jest to wersja jednolita i spójna. J. U. (2) wskazał, że mężczyźni weszli, zażądali kluczyków od samochodu, pokrzywdzony wydał je, nie mówili po co im te kluczyki, a pokrzywdzony domyślał się, że może chcą go nastraszyć, bo nie oddał narzędzi. Wersja przedstawiona przez oskarżonego była odmienna – oskarżony wydał dobrowolnie pojazd i wskazał, że ma być przekazany w zastaw.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyny z art. 278 § 1 kk (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1998r. IV KKN 98/98-znamiona przestępstwa kradzieży wyczerpuje bezprawny zabór cudzego mienia, przedstawiającego wartość materialną, w zamiarze przywłaszczenia. Ów zabór mienia następuje bezprawnie, bez żadnej do tego podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, od której mienie zabrano). Kradzież jest dokonana w chwili zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia (Marek, Peczeniuk [w:] Marek, Pływaczewski, Peczeniuk, Kradzież, s. 53 i n.).

Sąd Okręgowy w pełni zaakceptował decyzję o wymierzeniu oskarżonemu kary grzywny, która jest karą sprawiedliwą i adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu. We wniesionym środku odwoławczym brak było wprost zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581). Okoliczność dotychczasowej niekaralności oskarżonego miała decydujące znaczenia przy orzeczeniu kary grzywny, ale skarżący nie wykazał rzeczywistych i konkretnych przesłanek przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynu lub warunkowe umorzenie postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 12 grudnia 2023r. sygn. akt II K 199/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku o zmianę wyroku .

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art.636 § 1 kpk i art. 634 kpk zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, gdyż ma możliwości uregulowania należności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 12 grudnia 2023r. sygn. akt II K 199/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana