Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2025r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		sędzia SO Paweł Mądry
Protokolant:	sekr. sądowy Kinga Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2025 r.

sprawy P. J.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokołowie Podlaskim

z dnia 8 sierpnia 2025 r. sygn. akt II W 367/25

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 677/25

UZASADNIENIE

P. J. został obwiniony o to, że w dniu 02 maja 2025 roku około godz. 15:33 na trasie K.-B. gm. B., pow. (...), woj. (...) prowadząc na drodze publicznej pojazd ciężarowy m-ki S. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania w wyniku czego zahaczył tylnym prawym narożnikiem o pojazd m-ki M. o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowego w Sokołowie Podlaskim wyrokiem z dnia 08 sierpnia 2025 roku o sygn. akt II W 367/25 uznał P. J. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie, z tym tylko ustaleniem, że czynu tego dopuścił się przed godziną 15:50, czym wyczerpał dyspozycję art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę 1.500 zł grzywny. Nadto wobec P. J. Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i 150 złotych tytułem opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku złożył obwiniony P. J., zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, co do przebiegu zdarzenia z dnia 02.05.2025r. w szczególności poprzez ocenę faktów w sprawie sprzecznie z doświadczeniem życiowym co do przebiegu ewentualnego zetknięcia się dwóch pojazdów różnej masy i budowy będących w ruchu w tym samym kierunku;

2.  rażące naruszenie przepisów procedury poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu kluczowego dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wypadków komunikacyjnych na okoliczności możliwości zajścia zdarzenia z 02.05.2025r. występującego w sprawie i uszkodzenie samochodu M. (...) w okolicznościach podanych przez M. G. oraz na okoliczność przebiegu tego zdarzenia i jego przyczyn.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie P. J. od czynu, o który jest obwiniony.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami postępowania, w świetle złożonego środka odwoławczego, uznał sformułowane w nim zarzuty za bezzasadne i przedmiotowej apelacji nie uwzględnił. Zauważyć należało, że przedstawiona przez skarżącą argumentacja nie była w stanie przekonać Sądu Odwoławczego za potrzebą ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia, co skutkowało utrzymaniem go w mocy.

Stwierdzić należało, że Sąd meriti procedował w sposób właściwy, wnikliwy i skrupulatny, wszechstronnie rozważając zebrany w sprawie, wyczerpujący materiał dowodowy, na podstawie którego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie i przekonująco wykazując w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zarówno sprawstwo, jak i winę obwinionego w zakresie przypisanego jemu wykroczenia.

Skarżący w wywiedzionej apelacji podniósł twierdzenie, że ewentualne zetknięcie się dwóch pojazdów o różnej masie i budowie, jadących w tym samym kierunku, spowodowałoby dalej idące szkody niż uszkodzenia stwierdzone w pojeździe m-ki M. o nr rej. (...) (k. 4-5), nie wykluczając przy tym utraty panowania nad ww. pojazdem przez M. G.. P. J. wskazując powyższe zakwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego, która wedle niego została przeprowadzona w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i wskazań fizyki.

Z takim zapatrywaniem obwinionego trudno się zgodzić, w świetle całego zgromadzonego materiału dowodowego, który Sąd I instancji ocenił zgodnie ze wskazaniami, o których mowa w art. 7 kpk i 410 kpk. Skarżący podnosząc powyższy zarzut zapomina lub świadomie pomija, że wedle ustalonego stanu faktycznego, jedynie tylny prawy narożnik naczepy połączonej z kierowanym przez niego pojazdem ciężarowym zahaczył w trakcie wykonywanego manewru wyprzedzania o pojazd kierowany przez M. G.. Toteż chwilowe zetkniecie się pojazdów ograniczało się jedynie do styku elementu tylnego prawego narożnika naczepy samochodu ciężarowego z przednim lewym zderzakiem drugiego z samochodów, a nie jak twierdzi hipotetycznie skarżący - całego kierowanego przez niego pojazdu. Powyższe ustalenie dokonane przez Sąd meriti, które Sąd Okręgowy podziela, wyklucza zaistnienie większych szkód i następstw w samochodzie kierowanym przez M. G., który choć jest pojazdem o mniejszych gabarytach i wadze niż pojazd ciężarowy, nie został naruszony w większym stopniu niż poprzez zarysowanie elementu jego zderzaka.

Nadto jak wynika z treści depozycji świadka M. G., kierowany przez nią pojazd w chwili kontaktu z pojazdem ciężarowym uległ krótkotrwałej zmianie swojego położenia: „ ja poczułam w momencie kontaktu pojazdów, że mój pojazd został tak delikatnie skierowany do rowu” (k. 24v). Powyższe stanowi w ślad za twierdzeniem skarżącego, które w tej części należy zaaprobować, że nawet minimalne oddziaływanie na siebie pojazdów o znacznej dysproporcji gabarytowej i wagowej powoduje chwilową utratę zdolności panowania nad mniejszym z nich. Wobec powyższego Sąd Odwoławczy nie dostrzegł uchybień Sądu I instancji w zakresie ustalenia stanu faktycznego i poprzedzającej go oceny materiału dowodowego. Podnieść należy, że przekonania obwinionego wynikające z jego doświadczenia życiowego, a wyrażone w treści środka odwoławczego, nie mają charakteru kategorycznego poprzez użyte tam sformułowanie: „(…) praktycznie nie jest możliwym zetkniecie się obu pojazdów w sposób powodujący tylko zarysowanie zderzaka (…)” (k. 34). Toteż takie stanowisko obwinionego, wyrażone w takiej formie, samo w sobie nie może jeszcze determinować odmiennej oceny niż tej, której dokonał Sąd I instancji przez pryzmat kryteriów wskazanych w art. 7 kpk w oparciu o cały wszechstronnie rozważony materiał dowodowy, który stanowi ponad wszelką wątpliwość o sprawstwie P. J..

Sąd Odwoławczy nie podziela także podniesionego w środku odwoławczym zarzutu naruszenia przepisów procedury, które wedle skarżącego miało charakter rażący, a dotyczyło nieprzeprowadzenia z urzędu kluczowego dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wypadków komunikacyjnych. Podnieść należy, że potrzeba wywołania opinii biegłego lub biegłych powstaje z chwilą, gdy organ procesowy stwierdzi, że okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymagają wiadomości specjalnych. Nadto wskazać również należy, że Sąd przeprowadza dowody z urzędu lub na wniosek strony. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia przez Sąd meriti, że ujawnione w sprawie okoliczności wymagają zasięgnięcia opinii biegłego sądowego z zakresu wypadków komunikacyjnych. W szczególności nie budziło wątpliwości Sądu to, że obwiniony w inkryminowanym czasie poruszał się pojazdem ciężarowym w obrębie miejsca zdarzenia, co zostało ustalone w oparciu o niekwestionowaną przez strony treść oświadczenia Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego (...) sp. z o.o. (k. 7). Nadto sama treść wyjaśnień obwinionego, z której wynika, że po znacznym upływie czasu pamiętał znaczne szczegóły dotyczące poruszającego się wówczas w tym czasie samochodu osobowego prowadzonego przez M. G., w szczególności płeć kierującego, liczbę współpasażerów, co nie pozostawia wątpliwości, że miał on związek z inkryminowanym zdarzeniem. Kolejno zachowanie M. G. po zdarzeniu, przejawiające się w poleceniu jednemu ze współpasażerów wykonanie fotografii przedstawiającej samochód ciężarowy prowadzony przez obwinionego (k. 24v), a także natychmiastowe zawiadomienie organów ścigania o zdarzeniu (k. 1) stanowi o związku obwinionego ze zdarzeniem. Zatem okoliczności dotyczące inkryminowanego zdarzenia takie jak przebieg zdarzenia i mechanizm powstania zarysowań na samochodzie marki m. o nr rej. (...) choć miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, to nie wymagały zasięgnięcia wiadomości specjalnych, z uwagi na zgromadzony materiał dowodowy. Ubocznie podnieść należy, że kompetencje do ustalenia „kto” dopuścił się zarzucanego zdarzenia ma jedynie Sąd, a nie – biegły, jak wyraził to w treści apelacji skarżący, argumentując ferowane przez siebie zaniechania Sądu I instancji. Tym samym podniesiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

Mając na względzie całość powyższych rozważań należy stwierdzić, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ani też wniosek alternatywny o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Apelacja obwinionego okazała się w całości bezzasadna, zatem obwiniony na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw ponosi koszty procesu. Z tych względów Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w których skład wchodzi opłata o kary w wysokości 150 złotych, ustalona w oparciu o art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz kwota 50 złotych z tytułu zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, których wysokość wynika z § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713, z późn. zm.).

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.