Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 683/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 10 czerwca 2024 r. w sprawie II K 851/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego K. K., polegającą na uznaniu wyjaśnień oskarżonego za obraną linię obrony, a tym samym za niewiarygodne, w tej części gdzie oskarżony kwestionował, że w sposób celowy i świadomy dokonał zaboru ciągnika rolniczego, stanowiącego własność pokrzywdzonego J. G., podczas gdy oskarżony w sposób konsekwentny wskazał, że ciągnik został wskazany oskarżonemu oraz jego bratu - A. K. przez K. J.;

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego K. K. w zakresie w jakim wskazał, że zastał ciągnik z włożonym przedmiotem przypominającym kluczyk i uruchomił ciągnik za pomocą przycisku, a także gdzie wskazał, że w zdarzeniu brały udział inne osoby, a w konsekwencji rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości co do faktu, iż ciągnik został uruchomiony za pomocą znajdującego się w stacyjce kluczyka;

3. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonego J. G., oraz pominięcie w ustaleniach faktycznych istotnych depozycji tego świadka, który wskazywał, że ciągnik został skradziony w krótkim odstępie czasu po wymianie akumulatora, gdyż wcześniej uruchamiany był z tzw. „zaciągu”;

w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania:

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony A. K. dokonał kradzieży ciągnika rolniczego m-ki (...), stanowiącego własność J. G., w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o tym, że oskarżony miał świadomość, że dokonuje zaboru przedmiotowego ciągnika;

z ostrożności procesowej:

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony A. K. dokonał kradzieży z włamaniem ciągnika rolniczego m-ki (...), stanowiącego własność J. G., w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o tym, że do uruchomienia ciągnika doszło za pomocą innego przedmiotu niż znajdujący się w stacyjce ciągnika kluczyk, a w konsekwencji zakwalifikowanie czynu dokonanego przez oskarżonego,
jako kradzieży z włamaniem, podczas gdy czyn ten winien
zostać zakwalifikowany jako „zwykła” kradzież, tj. czyn z
art. 278 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po dokonaniu analizy akt niniejszego postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego Sąd Okręgowy uznał, że zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego okazały się niezasadne, wskutek czego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący, podnosząc zarzuty obrazy wskazanych przez niego przepisów proceduralnych przyjął stanowisko, iż Sąd meriti materiał dowodowy w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonego J. G. ocenił w
sposób niewłaściwy, co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, skutkujących niesłusznym przypisaniem oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 279 § 1 kk. Odnosząc się do przedmiotowych zarzutów na wstępie wskazać należy, iż Sąd Rejonowy ocenił zebrane w sprawie dowody zgodnie z zasadami płynącymi z
art. 7 kpk, kierując się w tym również wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyjaśnienia oskarżonego słusznie nie zostały uwzględnione jako wiarygodne w kluczowej ich części, tj. wskazującej na nieświadomość co do tego, że zabierając ciągnik marki (...) z posesji położonej nieopodal domu J. G., stanowiącej jego własność dokonuje przywłaszczenia tego mienia na jego szkodę, będąc wprowadzonym w błąd przez K. J.. Co istotne z punktu widzenia oceny wiarygodności oskarżonego, a nie umknęło uwadze Sądu I instancji, jego wyjaśnienia nie korelują z jego zachowaniem. Jak słusznie podniósł ów Sąd oskarżeni dokonali zaboru ciągnika nie nawet wieczorem, ale w późnych godzinach nocnych, po północy. Zwrócić trzeba uwagę również na fakt, że w tym czasie droga publiczna, przy której bezpośrednio położony był plac na którym znajdował się ciągnik nie była oświetlona, gdyż światło z uwagi na oszczędności gminne gasło o godz. 23:00. Były zatem to idealne warunki do kradzieży. Nadto uruchomili ciągnik i dokonali jego załadunku na lawetę nie na wskazanym placu, znajdującym się a propos w bliskiej odległości od budynków mieszkalnych, ale na znacznie oddalonej od tego miejsca drodze gruntowej (tzw. polnej), z dala od drogi publicznej, od wszelkich zabudowań, od społeczeństwa, w strefie otoczonej przez lasy, a więc można rzec w miejscu odosobnionym, w którym prawdopodobieństwo spotkania człowieka i tym samym ujawnienia przestępstwa, w szczególności o tej porze dnia było wręcz znikome. Słusznie nie nadano im przymiotu wiarygodności również w zakresie w jakim podnosił, że zastał ciągnik z włożonym przedmiotem przypominającym kluczyk i uruchomił go za pomocą przycisku startera. Pokrzywdzony jednoznacznie wskazał, że do uruchomienia tego pojazdu używał kluczyka (k.71v). Nie był to zatem przedmiot go przypominający, choć wymieniony podnosił, że można było uruchomić silnik za pomocą trzycalowego gwoździa – co było istotne z punktu widzenia przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Nadto wyraźnie zaznaczył, że kluczyk, którego używał do tego pojazdu nie znajdował się w dniu kradzieży w jego stacyjce. W tych realiach uznanie przez Sąd I instancji forsowanych przez oskarżonego twierdzeń, iż właściciel ciągnika pozostawił go, nawet nie w dzień, ale na noc, niczym niezabezpieczonego, na otwartej przestrzeni, bezpośrednio przy drodze publicznej z przedmiotem umożliwiającym jego uruchomienie, nawet jeżeli potencjalny kupujący miał stawić się po jego odbiór, za pozbawionych logiki oraz sprzecznych z zasadami doświadczenia było zdaniem Sądu Okręgowego uzasadnione, zresztą jak też jego wskazań odnośnie powodów niezrealizowania takiej usługi we wcześniejszej fazie dnia, kiedy było jeszcze widno. Pokrzywdzony nie znał K. J., a nadto nie zamierzał przecież sprzedawać tego ciągnika. Co więcej, nawet gdyby doszło do irracjonalnego zbiegu okoliczności i faktycznie ciągnik znajdował się na przydrożnym placu z przedmiotem umożliwiającym jego odpalenie – na tą możliwość wskazywał pokrzywdzony, choć kategorycznie jak to wyżej wskazano podnosił, że używał do uruchomienia ciągnika kluczyka i nie pozostawił go na datę przypisanego oskarżonemu czynu w tymże pojeździe - nie byłoby wobec sprawności ciągnika (kilka dni wcześniej wymieniony, nowy akumulator), potrzeby jego lawetowania – którego podjęcia się nie kwestionował oskarżony. Ciągnik mógł zostać uruchomiony właśnie za pomocą pozostawionego przedmiotu przypominającego kluczyk. Zbędnym byłoby zatem przybywanie na miejsce dwóch osób – których liczba z kolei ułatwiała dokonanie kradzieży, a uściślając dokonanie załadunku ciągnika na lawetę. Wszystkie przywołane okoliczności pokazują w sposób jednoznaczny, że od początku oskarżony działał ze świadomością nielegalności podejmowanych działań. W aspekcie jego wiarygodności, Sąd a quo słusznie zwrócił uwagę, że podnosił on, że uruchomienie ciągnika na położonym nieopodal należącego do pokrzywdzonego domu placu wygenerowałoby hałas i spowodowałoby reakcję sąsiadów. Słowa te ukazują, że doskonale znał charakterystykę pobliskiego terenu. Należy zauważyć, że choć wskazywał odpowiadając na pytania oskarżyciela posiłkowego, że jego brat kierował ciągnikiem, a on lawetą, to dosłownie za chwilę relacjonował w taki sposób, który wskazywał, że w rzeczywistości do tego nie doszło, używał bowiem następujących słów: „jakby”, „to powinien wtedy ktoś”, „ten hałas by został usłyszany”, (k. 72), choć jak słusznie uznał Sąd I instancji najprawdopodobniej czynił to nieświadomie, po czym następnie dla uwiarygodnienia swej wcześniejszej wersji wskazał, że ciągnik został jednak w tym miejscu uruchomiony. Skoro jednak zdecydował się składać wyartykułowane powyżej wyjaśnienia nie mogły one zostać pominięte i należało je ocenić – co też Sąd Rejonowy uczynił i to w sposób prawidłowy. Po zapoznaniu z całością złożonych w przedmiotowym postępowaniu depozycji oskarżonego, zgodzić się należy zatem z Sądem Rejonowym, iż nie był on w swym przekazie stabilny, a nadto w wyraźny sposób starał się zataić niekorzystne z punktu jego interesu procesowego okoliczności i choć takie działanie pozostawało w granicach jego uprawnień procesowych, to jak wykazało postępowanie, było one nieudolne, ze względu na dowody świadczące jednoznacznie o nierealności forsowanych przez niego twierdzeń, natomiast żeby nie powielać sztucznie tożsamych, właściwych argumentów, zawartych w pisemnych motywach zapadłego wyroku, Sąd Okręgowy odsyła do nich celem zapoznania, podobnie jak do tych odnoszących się do wskazywanego przez oskarżonego rzekomego udziału osób trzecich w kradzieży (k. 86, 86v). W świetle tych okoliczności, decyzję Sądu meriti o nieobdarzeniu walorem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, notabene uprzednio wielokrotnie karanego za przestępstwa podobne, co też zostało dostrzeżone przez organ procesowy, a zatem wiedzącego doskonale, na czym polegać może istota przypisanego mu przestępstwa, tym bardziej, że jak twierdził K. J. miała mu powiedzieć, że ciągnik nie posiada dokumentów – co już dla zwykłego obywatela byłoby znakiem ostrzegawczym, w zakresie jego twierdzeń o nieświadomości bezprawności podjętych działań na szkodę pokrzywdzonego, w tym w części w jakiej wskazywał, iż zgody na zabranie ciągnika udzielił mu rzekomo wskazany przez K. J. właściciel pojazdu,
którego nie podała nawet bliższych danych osobowych, tj. chłopak, jeżdżący samochodem osobowym marki a. o czerwonym kolorze lakieru, należało zaaprobować, albowiem została oparta na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czego nie można powiedzieć o tej zaprezentowanej przez obronę, skonstruowanej jedynie na depozycjach oskarżonego, owszem wpisującej się w przyjętą przez niego linię obrony, lecz pomijającej ustawowy obowiązek uwzględnienia wszelkich okoliczności, określony w art. 410 kpk, który co należy zaznaczyć obowiązuje nie tylko sąd przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także powinien być przestrzegany w środkach odwoławczych przez skarżących.
Bez tego zawarte w apelacji obrońcy rozważania należało ocenić jako nieuprawnione,
a więc i dowolne. O ile przepis art. 410 kpk nakazuje uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, to nie może być rozumiany w sposób wskazany przez obrońcę, a więc że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Nie można więc zarzutu jego naruszenia opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art. 7 kpk. Pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku dobitnie ukazuje, że Sąd przy ocenie zarówno wyjaśnień oskarżonego, jak i pokrzywdzonego brał pod uwagę całość złożonych przez nich w postępowaniu relacji. To, że jej wyniki nie satysfakcjonują skarżącego nie oznacza, że doszło do naruszenia art. 7 kpk. Podniesionymi w ramach apelacji argumentami nie zostało skutecznie wykazane, aby ocena tych dowodów była błędną, sprzeczną z dyrektywami określonymi w/w przepisem. Należy pamiętać o tym, że taki stan rzeczy został ustalony nie tylko na podstawie całości wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego J. G., niemającego żadnego powodu do zeznawania niezgodnie z prawdą, co też podkreślił Sąd I instancji, w których nie można było dostrzec ukierunkowania, tzn. dążenia do bezpodstawnego skazania oskarżonego, ale również w oparciu o protokoły oględzin miejsc powiązanych ze zdarzeniem wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 6-8, 42-46, 9-10v, 31-41-28-30, 59-65), która wskazywała na ślady ciągnika prowadzące od posesji pokrzywdzonego oraz na ślady załadunku tego pojazdu na lawetę w miejscu oddalonym od siedzib ludzkich. W ocenie Sądu zeznania J. G. Sąd Rejonowy słusznie ocenił jako wiarygodne, albowiem są one jasne, logiczne, korespondujące z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym. Należy podkreślić, że od początku postępowania nie wiedząc kto dokonał kradzieży jego ciągnika nie chciał wskazywać sprawcy – co wskazuje na to, że nie próbował bezpodstawnie obciążać kogokolwiek za to winą, w tym oskarżonego, którego nie znał. Jeszcze raz należy zaznaczyć, że Sąd uznał je za wiarygodne w całości, a zatem również w zakresie wskazywanym przez obrońcę, tj. że kilka dni przed kradzieżą był uruchamiany z tzw. „zaciągu”. Zatem twierdzenia obrony o pominięciu tej okoliczności przy ocenie zeznań pokrzywdzonego są całkowicie bezpodstawne. Nie mniej jednak nawet uwzględnienie tej okoliczności nie świadczy o zasadności podniesionego zarzutu, bowiem przemawia ona na niekorzyść oskarżonego niż na jego korzyść. Wskazuje bowiem na niewiarygodność oskarżonego, gdyż po dokonaniu wymiany akumulatora w ciągniku nie było potrzeby jego lawetowania – a jak zostało już to wyżej wykazane w tym aspekcie oskarżony nie wyjaśniał konsekwentnie. Reasumując niniejsze wywody Sąd Okręgowy podzielił twierdzenia Sądu pierwszej instancji w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonego. Skarżący w wywiedzionej apelacji w sposób obiektywny nie wykazał nieprawidłowości postępowania dowodowego, w tym stanowiącego jego element procesu pierwszoinstancyjnej oceny kwestionowanych dowodów, które skutkowałyby uwzględnieniem przedstawionych zarzutów, nieefektywnie próbując podważyć materiał dowodowy obciążający oskarżonego i tok rozumowania precyzyjnie przedstawiony w uzasadnieniu do zaskarżonego orzeczenia Sądu Rejonowego.
W związku z powyższym, ustalony w sprawie na podstawie zgromadzonych dowodów ciąg wydarzeń nie budził wątpliwości, natomiast to wątpliwości organu orzekającego, a nie strony procesowej uzasadniają zastosowanie art. 5 § 2 kpk. Na marginesie wspomnieć także można, że nieprawidłowe jest łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 i art. 7 kpk, ponieważ niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać dopiero w następstwie oceny dowodów przeprowadzonej zgodnie z regułami art. 7 kpk (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2024 r., VIII AKa 87/23).

Tym samym skoro Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw nie tylko do kwestionowania przyjętych ustaleń faktycznych, ale również przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa kradzieży w jej kwalifikowanej postaci z art. 279 § 1 kk. Ciągnik marki (...) znajdował się na posesji należącej do pokrzywdzonego, a zatem pozostawał w jego posiadaniu. Oskarżony zabierając ten pojazd z tego miejsca wyjął go spod władztwa uprawnionego bez jego wiedzy. Niewątpliwie już w tym momencie działał z zamiarem zaboru rzeczy, ale i później mu on towarzyszył, kiedy przełamał zabezpieczenie ciągnika w postaci kluczyka - co jak wskazał pokrzywdzony było możliwe za pomocą odpowiedniego rozmiaru gwoździa – stanowiącego jego zamiennik. Nie jest przy tym istotne, że posesja, na którym znajdował się owy ciągnik nie była w żaden sposób zabezpieczona i dostęp do niej miał każdy. Okoliczności te nie odgrywają wiodącej roli w kontekście znamienia włamania, za które uznaje się nie tylko pokonanie przeszkody materialnej (np. zbicie okna do domu), ale również przełamanie zabezpieczeń elektrycznych, elektronicznych czy komputerowych. Obecnie, jak słusznie wskazał Sąd I instancji, odchodzi się od utrwalonego poglądu uzależniającego byt przestępstwa z art. 279 § 1 kk od tego czy rzecz ruchoma znajduje się w pomieszczeniu zamkniętym. Ważne jest, aby sprawca swoim zachowaniem przełamał zabezpieczenie tej rzeczy – co można uczynić za pomocą m.in. dopasowanego klucza bądź jak to miało miejsce w niniejszej sprawie przedmiotu jemu odpowiadającemu. Bezspornym jest bowiem na gruncie przedmiotowej sprawy, w świetle wyjaśnień oskarżonego K. K. (obecnie R.), zeznań pokrzywdzonego oraz protokołu oględzin miejsca z dokumentacją fotograficzną (k. 9-10v, 31-41), że doszło do uruchomienia ciągnika przez działających wspólnie i w porozumieniu oskarżonych w celu jego załadunku na lawetę, przy czym nie posiadali oni do tego pojazdu kluczyka. Nie było zatem podstaw do poczynienia zmian reformatoryjnych zaskarżonego orzeczenia w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu zachowania, bowiem wypełnia ono komplet znamion czynu z art. 279 § 1 kk.

Zważywszy, iż zgodnie z przepisem art. 447 § 1 kpk apelację co do winy uważa się za zwróconą także co do rozstrzygnięcia o karze Sąd II instancji dokonał weryfikacji również w zakresie przewidzianym w art. 438 pkt 4 kpk. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy precyzyjnie wyważył okoliczności wpływające na wymiar kary, ustalając go na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopnia jego zawinienia - prawidłowo spełniając tym samym dyrektywy prewencji ogólnej, jak i szczególnej zawarte w przepisie art. 53 § 1 i 2 kk. Biorąc pod uwagę ustawowe zagrożenie za czyn z art. 279 § 1 kk, ponadto przy działaniu w warunkach wskazanych w art. 64 § 1 kk należało uznać, iż orzeczona wobec K. K. (obecnie R.) kara 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności w żadnym razie nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako czyn z

art. 292 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary mieszanej – 4 miesiące pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako czyn z

art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, w/w wnioski
apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 10 czerwca 2024 r. w sprawie II K 851/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na to, że oskarżony K. R. reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu, Sąd Okręgowy na podstawie
art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1564), a także § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. kwotę 1033,20 złotych (w tym 193,20 zł podatku VAT) za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Wprawdzie apelacja obrońcy oskarżonego okazała się w całości niezasadna, zatem w oparciu o przepis art. 636 § 1 kpk, należało obciążyć K. R. kosztami sądowymi postępowania odwoławczego.
Sąd Okręgowy, mając jednakże na uwadze konieczność odbycia przez oskarżonego wymierzonej mu zaskarżonym wyrokiem kary pozbawienia wolności w wymiarze roku i miesiąca oraz sytuację majątkową, uznał na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, że względy słuszności przemawiają za tym, aby zwolnić go od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS