Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Sylwia Olimpia Uszyńska

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 685/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 2 lipca 2024 r., sygn. akt II K 581/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. K. (1)

W chwili obecnej, równolegle do postępowania karnego, przed Sądem Rejonowym w Łukowie toczy się postępowanie cywilne zainicjowane przez Bank (...) S.A., który zgodnie z treścią przedłożonego odpisu pozwu, dochodzi roszczenia od pozwanego M. D..

odpis dokumentów ze sprawy cywilnej I Nc 639/23 dotyczącej pożyczki, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Łukowie

597 - 607

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

-------------------

--------------------------------------------------------------

-------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

odpis dokumentów ze sprawy cywilnej I Nc 639/23 dotyczącej pożyczki, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Łukowie

Złożone dowody nie budziły wątpliwości Sądu, wskazywały, że udzielona na dane pokrzywdzonego pożyczka jest przedmiotem postępowania cywilnego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Odpis dokumentów ze sprawy cywilnej I Nc 639/23 dotyczącej pożyczki, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Łukowie. (k.597-607)

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na rozprawie apelacyjnej w dniu 28 listopada 2024 r. złożył do akt sprawy odpisy dokumentów ze sprawy cywilnej toczącej się pomiędzy M. D. a Bankiem (...) S.A. W ocenie Sądu Okręgowego, dokumenty te nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w przedmiotowej sprawie. Przedłożone dokumenty świadczą jedynie o tym, że równolegle do postępowania karnego, toczy się postępowanie cywilne zainicjowane przez Bank (...) S.A., który zgodnie z treścią przedłożonego odpisu pozwu, dochodzi roszczenia od pozwanego M. D..

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Naruszenie prawa materialnego przez błędne zastosowanie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., poprzez:

1) dokonanie błędnej kwalifikacji czynu oskarżonego jako pomocnictwa w zakresie dokonania całości w/w czynu, w tym również oszustwa komputerowego, nie dokonując dostatecznej analizy działań oskarżonego oraz jego rzeczywistego wpływu na popełnienie przestępstwa. Samo założenie konta bankowego bowiem, na które przelano środki, nie stanowi dowodu na pomocnictwo w zakresie całości czynu, a tym bardziej w zakresie oszustwa komputerowego przez nieustaloną osobę, która dokonała włamania na rachunek M. D.;

2) błędne zastosowanie przepisów art. 46 § 1 i § 2 k.k. oraz niewłaściwe orzeczenie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara jest nieadekwatna do okoliczności faktycznych sprawy i nie spełnia zasad wynikających z art. 53 § 1 i § 2 k.k. (także art. 438 pkt 4 k.p.k.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiony środek odwoławczy był bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzuty podniesione w apelacji wraz z przytoczoną na ich poparcie argumentacją nie dostarczyły podstaw do uznania kontestowanego orzeczenia za nietrafne. W ocenie Sądu II instancji, w trakcie ferowania zaskarżonego wyroku, nie doszło do wskazanych we wniesionym środku odwoławczym uchybień, ani też nie ujawniono w tracie kontroli instancyjnej innych uchybień o charakterze bezwzględnym, które mogłyby zobowiązać Sąd Odwoławczy do zmiany orzeczenia bądź jego uchylenia i zwrócenia sprawy do stadium postępowania przed Sądem I instancji. Podkreślenia wymaga, że wbrew twierdzeniom obrony, Sąd meriti w sposób wszechstronny wyjaśnił całokształt zaistniałych okoliczności, nie dopuszczając się przy tym jakichkolwiek błędów.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu apelacji, należy wskazać, że zachowanie oskarżonego opisane w punkcie I sentencji zaskarżonego wyroku, polegające na otwarciu rachunku bankowego o nr (...) w (...) Banku (...) S.A. w S. i przekazaniu nieustalonej dotąd osobie dokumentów w postaci umowy dotyczącej wyżej wymienionego rachunku bankowego i powiązanej z nim bankowości elektronicznej, a następnie przyjęcie na ten rachunek bankowy środków w wysokości 20 000 zł przelanych z konta M. D. w istocie stanowi pomocnictwo (art. 18 § 3 k.k.) do przestępczego działania innych nieustalonych osób, w tym przypadku - jak trafnie to opisał Sąd I instancji – polegającego na uzyskaniu bez upoważnienia dostępu do rachunku bankowego o nr (...) prowadzonego przez Bank (...) SA z/s w W. na rzecz M. D., poprzez przełamanie lub ominięcie zabezpieczenia informatycznego, a następnie zaciągnięciu pożyczki w Banku (...) SA o nr (...) w wysokości 39.999,99 złotych na nazwisko M. D. i wyprowadzeniu zgromadzonych na tym koncie środków w wysokości 20 000 złotych na rachunek bankowy o nr: (...) oraz 10 000 złotych na rachunek bankowy o nr: (...).

Pomocnictwo jako opisana w art. 18 § 3 k.k. forma zjawiskowa przestępstwa, wymaga udowodnienia, że pomocnik uświadamia sobie zły zamiar sprawcy, zaś dla prawidłowego przypisania odpowiedzialności za pomocnictwo konieczne jest m.in. wskazanie konkretnego przestępstwa, którego popełnienie pomocnik ma ułatwić; pomocnik musi obejmować świadomością (bezpośrednią lub ewentualną), iż podejmując określone czynności czyni to w odniesieniu do skonkretyzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej Kodeksu karnego czynu zabronionego. Nadto musi chcieć, aby inna osoba dokonała takiego konkretnego przestępstwa albo przewidując taką możliwość na to się godzić, zaś zamiar taki nie może być dorozumiany, musi być pewny, udowodniony. Przekładając powyższe na okoliczności przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti w sposób prawidłowy wykazał, że oskarżony M. K. (1) udostępniając swój rachunek bankowy nieustalonej osobie, która następnie dokonała przestępstwa z art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 287 § 1 k.k., obejmował swoją świadomością wszystkie znamiona takiego, a nie innego działania. O powyższym świadczą jednoznacznie wyjaśnienia, które oskarżony złożył w dniu 2 czerwca 2021 roku (k. 346-348), które Sąd meriti słusznie ocenił jako przekonujące. W przywołanych wyjaśnieniach oskarżony szczegółowo opisał swój udział w przestępczym procederze, w szczególności wskazywał, że konto bankowe (nie tylko zresztą jedno) założył na polecenie A. K., a nie jak wskazuje obrona – M. M., następnie oskarżony opisał dokładny schemat tego, w jaki sposób dochodziło do uzyskiwania bez upoważnienia dostępu do rachunków bankowych pokrzywdzonych, a także przełamywania zabezpieczeń informatycznych. Wobec treści przywołanych depozycji oczywistym jest, że oskarżony miał świadomość tego, że utworzony rachunek bankowy posłuży do przejęcia środków pieniężnych, z tym zastrzeżeniem, że nie miał on świadomości, kiedy dokładnie nieuprawnione przejęcie nastąpi, na czyją szkodę i w jakiej wysokości. Oskarżony przewidywał jednak możliwość tego, iż swoim zachowaniem ułatwi innym osobom dokonanie przestępstwa bezprawnego uzyskania informacji oraz oszustwa komputerowego i na to się w sposób ewidentny godził. Jak wynika z wyjaśnień w postępowaniu PR 1 Ds 1641.2019, oskarżony od 2019 do 2020 roku otwierał rachunki bankowe w różnych bankach i otrzymywał za to korzyść majątkową. Co prawda przedmiotowa sprawa dotyczy tego, w jaki sposób i na czyją szkodę został użyty rachunek bankowy założony przez oskarżonego w (...) Banku (...) S.A. w S., jednak, jak słusznie wskazał Sąd meriti, treść przywołanych wyjaśnień ewidentnie wskazuje, że oskarżony zakładając przedmiotowy rachunek bankowy w dniu 1 czerwca 2020 roku miał pełną świadomość do czego ma on służyć, bowiem jak wynika z przywołanej relacji, pierwszy rachunek za pieniądze oskarżony założył w październiku/listopadzie 2019 roku i w tym też czasie powziął informacje na temat całego schematu postępowania, to jest przestępczego procederu. W związku z powyższym wskazać należy, że wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a swoje stanowisko w tym zakresie szczegółowo i trafnie uzasadnił.

Sąd Okręgowy stoi również na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy art. 46 § 1 i 2 k.k. ani art. 53 § 1 i 2 k.k. Zastosowanie art. 46 § 1 k.k. i orzeczenie obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody na wniosek osoby pokrzywdzonej przestępstwem jest obligatoryjne, a bez takiego wniosku - fakultatywne. Stosuje się przy tym przepisy prawa cywilnego, a takim jest art. 422 k.c. stanowiący, że odpowiedzialnym za szkodę jest nie tylko ten, kto ją bezpośrednio wyrządził, ale także ten, kto był sprawcy pomocny. Odpowiedzialność ta dotyczy więc również M. K. (1) jako pomocnika. Zatem prawidłowo orzeczono o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego. Również prawidłowe było zastosowanie przez Sąd Rejonowy artykułu 46 § 2 k.k. i zasądzenie nawiązki jako zadośćuczynienia związanego z pozostałymi, niematerialnymi stratami, których pokrzywdzony doznał w związku z całą sytuacją. Zarówno zasądzona przez Sąd meriti wysokość obowiązku naprawienia szkody jak i zadośćuczynienia została należycie uzasadniona, wobec czego zbędnym jest powielanie w tym miejscu prawidłowych rozważań Sądu Rejonowego.

Ponadto, Sąd Okręgowy nie podziela sformułowanego przez skarżącego zarzutu naruszenia zasad wymiaru kary wynikających z art. 53 § 1 i 2 k.k. Orzeczona kara musi uwzględniać sposób działania sprawcy, stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak też zachowanie po jego dokonaniu, aby można było uznać ją za sprawiedliwą oraz karę, która spełni stawiane przed nią cele wychowawcze oraz zapobiegawcze. W ocenie Sądu Okręgowego, rozstrzygniecie o karze zasadniczej powyższe wektory jak najbardziej uwzględniło. Kara pozbawienia wolności, chociaż jest według systematyki Kodeksu Karnego karą najsurowszą rodzajowo, nie zawsze jest karą nadmiernie surową.

Wniosek

Obrońca oskarżonego podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:

1) uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

2) zasadzenie na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów obrony za obie instancje według norm przepisanych,

3) ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, celem przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, w szczególności w zakresie dowodów zgłoszonych przez obronę w dniu 18 czerwca 2024 r. i wskazanych powyżej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność apelacji warunkowała bezzasadność wniosków.

Lp.

Zarzut

II. Naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a w tym:

1) Błędna ocena materiału dowodowego oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), w szczególności:

a) Sąd nie wziął pod uwagę, że brak jest dowodów wskazujących na świadomość oskarżonego co do tego, że na założony przez niego rachunek mają zostać przelane środki przelane środki pochodzące z przestępstwa. Oskarżony założył konto bankowe, lecz nie miał wiedzy ani świadomości, że zostanie ono wykorzystane do przestępczych działań;

b) przeprowadzona analiza dowodowa nie wykazała, by oskarżony miał zamiar dokonania czynu ułatwiającego innej, nieustalonej dotąd, popełnienia przestępstwa na rzecz M. D.;

c) przeprowadzona analiza dowodowa nie wykazała aby oskarżony miał jakikolwiek kontakt z osobami odpowiedzialnymi za przełamanie zabezpieczeń rachunku M. D., co mogłoby wskazywać na jego świadome działanie w w/w zakresie;

d) Sąd w swojej ocenie dowodów nie wziął pod uwagę, że brak jest jakichkolwiek bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że oskarżony uczestniczył w przełamaniu lub ominięciu zabezpieczeń informatycznych, czy też świadomie współdziałał w uzyskaniu bezprawnego dostępu do rachunku bankowego M. D.;

e) nie przeprowadzono wystarczających dowodów wskazujących na istnienie jakiegokolwiek porozumienia pomiędzy oskarżonym a nieustaloną osobą, z którego wynikałoby, że rolą oskarżonego byłoby pomocnictwo w zakresie przedmiotowego czynu;

f) Sąd nie uwzględnił tego, że sama obecność środków na koncie założonym przez oskarżonego nie dowodzi jego udziału w przestępstwie w zarzucanym mu zakresie;

g) Sąd nie wziął pod uwagę, że założenie konta bankowego przez oskarżonego mogło wynikać z działań osoby trzeciej, która świadomie wykorzystała jego niewiedzę;

2) art. 424 § 2 k.p.k. oraz art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k., poprzez brak odniesienia się przez Sąd orzekający w uzasadnieniu wyroku do tego:

a) z jakich przyczyn Sąd oddalił wnioski dowodowe obrońcy przedstawione na terminie rozprawy w dniu 18 czerwca 2024 r., w tym:

- przesłuchanie świadka - M. K. (2) - żona, zam. S. K., ul. (...) - na fakt: znajomości oskarżonego z M. M., genezy otworzenia przez oskarżonego rachunku bankowego, braku udziału oskarżonego w kolejnych etapach przestępstwa, stanu zdrowia oskarżonego i przebywania przez niego w domu w S. w dniu wypłaty środków pieniężnych z bankomatu;

- zwrócenie się do banku (...) SA o udzielenie informacji 1.06.2020 z jakiego IP komputera logowano się do systemu, celem uzyskania dostępu do rachunku bankowego należącego do M. D. o nr (...), na potrzeby otrzymania kredytu oraz przelania zgromadzonych na tym rachunku środków pieniężnych na konta o nr: (...) oraz (...), a następnie ustalenie kto jest właścicielem tego urządzenia;

- zwrócenie się do placówek bankowych, będących właścicielem bankomatu, z którego wypłacono środki pieniężne o monitoring, ewentualnie zdjęcia osób, które w dniu 1.06.2020 dokonały wypłaty tych środków;

3) art. 5 § 2 k.p.k., który nakazuje rozstrzygać wszelkie wątpliwości na korzyść oskarżonego, czego Sąd orzekający nie uczynił.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd meriti w przedmiotowej sprawie czyni zadość zasadom wynikającym z art. 7 k.p.k. Okoliczności wskazywane przez obronę w zarzucie nr II pkt 1 ponownie sprowadzają się do próby wykazania, że w przedmiotowej sprawie brak jest wystarczających dowodów, że oskarżony M. K. (1) obejmował zamiarem i świadomością pomocnictwo do przestępstwa bezprawnego uzyskania informacji oraz oszustwa komputerowego. Natomiast w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zgromadzonej dokumentacji, z których wynika, że informacje, jakimi dysponował oskarżony, godząc się na założenie konta bankowego, a następnie na udostępnienie go innej osobie nie pozostawiają wątpliwości, iż swoim umyślnym działaniem wyczerpał dyspozycje wszystkich przepisów wskazanych jako podstawa prawna wyroku. Udostępnienie innej osobie danych dostępowych do rachunku bankowego ułatwia niewątpliwie sprawcy bezprawne uzyskanie informacji oraz dokonanie oszustwa komputerowego poprzez umożliwienie wpłaty na ten rachunek kwoty wyłudzonej przez sprawcę głównego (wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z 18 maja 2022 r., II Ka 198/22, LEX nr 3353329).

Skarżący w apelacji podniósł, że nie wykazano w przedmiotowej sprawie w sposób dostateczny, jakoby między oskarżonym a wskazaną w opisie czynu nieustaloną osobą istniało jakiekolwiek porozumienie. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że wykazanie takiego porozumienia między pomocnikiem a sprawcą głównym byłoby konieczne w przypadku przypisania oskarżonemu współsprawstwa, natomiast ustalenie istnienia porozumienia w przypadku pomocnictwa nie jest konieczne do ustalenia odpowiedzialności pomocnika. O ile dla przyjęcia pomocnictwa niezbędne jest przekonanie sądu o tym, że istniała osoba indywidualnie oznaczona, względem działań której podejmowane były przez pomocnika czynności określone w dyspozycji art. 18 § 3 k.k. (oraz dyspozycji przepisu określającego znamiona przestępstwa, którego dopuszczał się sprawca), o tyle brak jest podstaw zarówno do twierdzenia, że osoba ta musi być z imienia i nazwiska oznaczona w czynie przypisanym pomocnikowi, jak i do twierdzenia, że personalia tej osoby muszą być znane pomocnikowi. W przedmiotowej sprawie, o istnieniu osoby, względem działań której oskarżony podejmował czynności świadczą jednoznacznie wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika, że po założeniu konta w (...) Banku (...) S.A. w S. przekazał umowę rachunku bankowego i powiązanej z nim bankowości elektronicznej innej osobie. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że forma zjawiskowa popełnienia przestępstwa jaką jest pomocnictwo stanowi samoistne przestępstwo i pomocnik odpowiada w zakresie swojego czynu, niezależnie od odpowiedzialności sprawcy. Dlatego wbrew twierdzeniom skarżącego, brak bezpośredniego kontaktu między oskarżonym a osobami odpowiedzialnymi za przełamanie zabezpieczeń rachunku, np. poprzez stworzenie i zainstalowanie w telefonie pokrzywdzonego złośliwego oprogramowania, nie ma znaczenia dla przypisania mu odpowiedzialności, bowiem pomocnik odpowiada za swój czyn, nawet jeżeli nie ujęto sprawcy lub nawet jeżeli sprawca o tej pomocy nie wie lub jej nie chce (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 maja 2022 r., II AKa 254/21, LEX nr 3445634).

W tym miejscu ponownie należy wskazać, że o pełnej świadomości oskarżonego świadczy treść jego wyjaśnień złożonych w postępowaniu PR 1 Ds 1641.2019, które sam przywoływał podczas przesłuchań w przedmiotowej sprawie, dlatego twierdzenia zawarte w apelacji o rzekomym wykorzystaniu niewiedzy oskarżonego oraz o jego szczerej chęci pomocy M. M. należy uznać za linię obrony i taktykę ukierunkowaną na uniknięcie odpowiedzialności karnej, ponieważ twierdzenia te nie mają żadnego oparcia w materiale dowodowym, a wręcz są sprzeczne z wyjaśnieniami samego oskarżonego.

Nie ulega wątpliwości, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych, czy wzajemnych sprzeczności. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu. Ponadto, ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne wystąpiły. Dedukcyjne wnioskowanie, a więc dochodzenie od prawdziwych przesłanek do prawdziwych wniosków, jako logicznie niezawodne, odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i tym samym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k.

Odnosząc się do pkt 2 zarzutu nr II należy wskazać, że wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy odniósł się do wniosków dowodowych złożonych na terminie rozprawy w dniu 18 czerwca 2024 r., a powody ich oddalenia Sąd meriti zawarł w protokole (k. 551). Wobec powyższego, chybione są zarzuty naruszenia art. 424 §2 k.p.k. oraz art. 424 §2 k.p.k. w zw. art. 170 k.p.k., bowiem Sąd Rejonowy nie miał obowiązku wskazywania powodów oddalenia wniosków dowodowych w uzasadnieniu wyroku, skoro wnioskowane dowody nie zostały przeprowadzone, a co za tym idzie, nie stanowiły podstaw ustalenia faktów w przedmiotowej sprawie. Analizując motywy oddalenia wniosków dowodowych z dnia 18 czerwca 2024 r., Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu meriti. Nie ulega bowiem wątpliwości, że okoliczności na które miałaby zeznawać żona oskarżonego – M. K. (2) wynikają ze zgromadzonego materiału dowodowego. Ponadto fakt przebywania oskarżonego w domu w trakcie wypłaty środków z bankomatu nie ma znaczenia dla ustalenia jego roli jako pomocnika w przestępczym procederze. Sąd Rejonowy również prawidłowo stwierdził, że w toku postępowania zgromadzono już niezbędną dokumentację dotyczącą danych IP komputera ewentualnie urządzenia, z którego logowano się z rachunku bankowego należącego do oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego, wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu PR 1 Ds 1641.2019 są wystarczającym dowodem potrzebnym do ustalenia schematu działania oraz stopnia udziału oskarżonego jako pomocnika do przestępstwa bezprawnego uzyskania informacji oraz dokonania oszustwa komputerowego. Tak samo słusznie Sąd meriti ocenił, że przeprowadzenie dowodu z nagrań monitoringu bankomatowego z czerwca 2020 roku byłoby niemożliwe z uwagi na upływ czasu. Ponadto, czyn przypisany oskarżonemu polega na ułatwieniu swoim działaniem popełnienie przestępstwa z art. 267 §1 k.k. w zb. z art. 287 §1 k.k., dlatego dla oceny zachowania oskarżonego nie miało znaczenia ustalenie, kto faktycznie wypłacił wyłudzone pieniądze z bankomatu. W świetle tego, że Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu pomocnictwo, a nie współsprawstwo – zgodnie z zarzutem aktu oskarżenia, omawiany zarzut apelacyjny jest więc tym bardziej chybiony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo należy przypomnieć, iż w dotychczasowym orzecznictwie od dawna prezentuje się powszechnie akceptowany pogląd, iż przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wyłącznie wątpliwości, które rzeczywiście powziął sąd rozpoznający sprawę i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Wątpliwości, o jakich mowa w tym przepisie odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie chodzi zaś o wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd meriti. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zatem zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów – a co de facto stanowiło istotę zarzutów omawianego środka odwoławczego (postanowienie SN z dnia 14 września 2022 r., III KK 409/22, LEX nr 3487756; zob. też: m.in.: postanowienia SN: z dnia 19 marca 2024 r., III KK 70/24, LEX nr 3698371; z dnia 22 września 2022 r., III KK 400/22, LEX nr 3488897; z dnia 15 listopada 2021 r., sygn. akt V KK 528/21; z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt IV KK 461/17). Poddając skarżony wyrok kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie wątpliwości o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. nie zaistniały i z tych też względów zarzut zawarty w pkt II. 3 apelacji należało uznać za chybiony.

Wniosek

Obrońca oskarżonego podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:

1) uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

2) zasadzenie na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów obrony za obie instancje według norm przepisanych,

3) ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, celem przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, w szczególności w zakresie dowodów zgłoszonych przez obronę w dniu 18 czerwca 2024 r. i wskazanych powyżej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność apelacji warunkowała bezzasadność wniosków.

Lp.

Zarzut

III. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.):

1) przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, z uwagi na fakt, iż dokonał otworzenia konta bankowego, na które następnie zostały przelane środki pieniężne pozyskane bez upoważnienia na rzecz M. D., co stanowi błędne założenie o jakimkolwiek udziale oskarżonego w przedmiotowym czynie, w tym pomocnictwie;

2) przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem, aby inna, dotąd nieustalona osoba dokonała czynu w opisanym w zaskarżonym wyroku zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący w apelacji podnosi, iż Sąd Rejonowy błędnie przypisał oskarżonemu jakikolwiek udział w przestępczym procederze, w tym pomocnictwo, a ponadto obrońca zarzucił Sądowi meriti błędne ustalenia dotyczące zamiaru oskarżonego. Twierdzenia te z przywołaną na ich poparcie argumentacją, zdaniem Sądu Okręgowego, są oczywiście błędne, bowiem jak wskazano już wielokrotnie w niniejszym wywodzie, Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, wobec tego brak jest również podstaw do skutecznego kwestionowania poczynionych ustaleń. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2019 roku, I DO 39/19, OSNID 2020, nr 3, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.

Ponownie należy podkreślić, że zdaniem Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Nie ma wątpliwości co do tego, iż oskarżony dopuścił się pomocnictwa do przestępstwa z art. 267 §1 k.k. w zb. z art. 287 §1 k.k., a obszerne rozważania w tym zakresie Sąd Odwoławczy poczynił we wcześniejszej części tabelarycznego uzasadnienia odpowiadając na zarzut nr I wniesionej apelacji.

Wniosek

Obrońca oskarżonego podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:

1) uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

2) zasadzenie na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów obrony za obie instancje według norm przepisanych,

3) ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, celem przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, w szczególności w zakresie dowodów zgłoszonych przez obronę w dniu 18 czerwca 2024 r. i wskazanych powyżej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność apelacji warunkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy, z uwagi na sytuację życiową i materialną oskarżonego, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze określając, że wydatki ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana