Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2015 r.

sprawy R. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 20 października 2014 r. sygn. akt II W 517/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego R. K. na rzecz Skarbu Państwa 80 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Syg n. akt II Ka 700/14

UZASADNIENIE

R. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 17 lutego 2014r. o godz. 20:26 w miejscowości M., gm. T. na drodze (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 42 km/h, tj. 132/90 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 20 października 2014r. uznał obwinionego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za ten czyn na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych;

II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania w tym 30 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony. Zaskarżył orzeczenie w całości zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 38 § 1 kpww w zw. z art. 129 § 1 kpk, art. 130 kpk, art. 132 § 1 kpk oraz art. 65 § 1 kpww poprzez nie powiadomienie obwinionego o terminach rozpraw na adres wskazany w toku czynności wyjaśniających – sprzeciwie, a w konsekwencji naruszenie jego prawa do obrony.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Tytułem wstępu podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Garwolinie ustalenia w zakresie stanu faktycznego są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości, co do tego, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakty te zostały w sposób bezsporny dowiedzione, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Odnosząc się zaś bezpośrednio do zarzutu obrazy art. 38 § 1 kpw w zw. z art. 129 § 1 kpk, art. 130 kpk, art. 132 § 1 kpk oraz art. 65 § 1 kpw stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w żaden sposób nie uchybił treści tych przepisów, na co wskazuje w swojej apelacji obwiniony. Z analizy akt niniejszej sprawy bezspornie wynika, iż obwiniony, stosownie do treści art. 38 § 2 kpw przy pierwszym przesłuchaniu go w charakterze obwinionego wskazał adres dla doręczeń, to jest adres miejsca jego zamieszkania - L., ul. (...). Dlatego też Sąd w toku całego postępowania kierował korespondencję, w tym wezwanie na rozprawę (k. 20), czy też odpis wyroku zaocznego z dnia 20 października 2014r. (k. 25) na adres L. ul. (...) i tam też korespondencja ta była podejmowana przez żonę obwinionego, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami (w tym art. 132 § 2 kpk). Na podkreślenie zasługuje też fakt, że H. K., jak wynika z treści sprzeciwu, zamieszkuje razem z obwinionym pod wyżej wskazanym adresem i nie ulega wątpliwości, iż przekazywała mu przesłaną przez Sąd korespondencję. Jakkolwiek obwiniony w sprzeciwie z dnia 10 lipca 2014 (k. 17) wskazał obok znanego Sądowi adresu adres swojej kancelarii, określając go jako adres do doręczeń, to zdaniem Sądu Okręgowego wysłanie wezwania na adres „domowy” i przyjęcie tego wezwania przez jego żonę nie stanowi obrazy żadnego ze wskazanych w apelacji przepisów prawa. Prawidłowe zawiadomienie (w tym wypadku wezwanie) jest równoznaczne z doręczeniem zawiadomienia o terminie rozprawy na zasadach przewidzianych w art. 128-134 oraz 134-142 kpk, które zgodnie z art. 38 § 1 kpw mają odpowiednie zastosowanie do czynności procesowych prowadzonych w postępowaniu w sprawach o wykroczenia ( wyrok SN z 02.02.2006r., III KK 319/05, LEX nr 176054). Biorąc jednak pod uwagę skuteczność dokonywanych uprzednio przez Sąd Rejonowy doręczeń w sprawie obwinionego, Sąd ten nie znalazł przesłanek do kierowania korespondencji sądowej na inny adres niż poprzednio, tym bardziej, że brak było konkretnej deklaracji obwinionego, co do kierowania korespondencji sądowej na nowy adres. R. K. nie przedstawił też w swoim środku odwoławczym żadnych dowodów, które potwierdzałyby przyjęcie, że w tym czasie nie zamieszkiwał pod wskazanym adresem, a jego żona nie przekazała mu korespondencji z Sądu. Sąd Odwoławczy zauważył, że jakkolwiek obwiniony nie miał obowiązku stawiennictwa na rozprawę odwoławczą, to jednak będąc zawiadomiony o tej rozprawie na adres jego Kancelarii również nie stawił się na nią i nie skorzystał z możliwości składania wniosków dowodowych na swoją obronę.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść apelacji obwinionego, Sąd Okręgowy nie znalazł więc podstaw do uznania, że faktycznie obwiniony R. K. został pozbawiony prawa do obrony w niniejszej sprawie.

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zarzuty apelującego obwinionego są pozbawione jakichkolwiek merytorycznych podstaw i dlatego też nie zyskały akceptacji Sądu Odwoławczego.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. ( Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.).

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł, jak w wyroku.