Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2023r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Dariusz Półtorak
Protokolant:	st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2023 r.

sprawy M. M. (1)

obwinionego z art. 92 a § 2 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 14 czerwca 2023 r. sygn. akt II W 755/22

wyrok uchyla i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łukowie.

Sygn. akt II Ka 710/23

UZASADNIENIE

M. M. (1) obwiniony był o to, że w dniu 13 sierpnia 2022 r. około godziny 13.20 w Al. (...) w Ł., woj. (...) jako kierujący pojazdem marki J. (...) o nr. rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 36 km/h na obszarze zabudowanym, jadąc z prędkością 86 km/h, to jest o wykroczenie z art. 92a § 2 kw.

Wyrokiem z 14 czerwca 2023 roku Sąd Rejonowy w Łukowie M. M. (1) uznał za winnego dokonania zarzuconego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 92a § 2 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 900 złotych; zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego zarzucając:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

obrazę art. 39 § 1 kpw polegającą na nieprzeprowadzeniu dowodu z wniosku złożonego przez obwinionego, polegającego na przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego meteorologa, który to dowód miał wykazać, iż przy panujących w dniu zdarzenia warunkach pogodowych wynik przedstawiony na radarze policyjnym nie powinien był zostać uznany za wiarygodny,

obrazę art. 39 § 2 kpw w zw. z art. 170 § 1 kpk polegającą na niewydaniu orzeczenia o oddaleniu wniosku dowodowego, a mimo to nieprzeprowadzenie dowodu opisanego w przedmiotowym wniosku, co skutkowało uniemożliwieniem obwinionemu odniesienia się do (nieistniejącej) decyzji procesowej i w efekcie pozbawienia obwinionego prawa do odwołania,

obrazę art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów, dokonanej na podstawie szczątkowego materiału dowodowego, nieuwzględniającego okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego,

obrazę art. 81 kpw w zw. z art. 424 § 1 kpk polegającą na:

• całkowitym pominięciu w uzasadnieniu wniosku dowodowego polegającego na przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego meteorologa,

• niewykazaniu, czy fakt błędnego działania radaru policyjnego został udowodniony,

• niewskazaniu na jakich dowodach oparł się Sąd I instancji przy ustalaniu prawidłowego działania radaru policyjnego,

• niewskazaniu, dlaczego Sąd I instancji nie przeprowadził dowodu przeciwnego, mającego na celu wykazanie błędnego działania radaru policyjnego,

błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, iż radar policyjny działał prawidłowo i wskazywał prawidłowe pomiary, podczas gdy warunki atmosferyczne, które miały miejsce podczas tego pomiaru wykluczały uznanie ich za wiarygodne, co powinno zostać ustalone przez powołanego przez Sąd biegłego.

Mając powyższe na uwadze skarżący wnosił o:

przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego meteorologa, na okoliczności opisane we wniosku dowodowym przedłożonym Sądowi I instancji,

zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego oraz zasądzenie kosztów sądowych od Skarbu Państwa,

ewentualnie, o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wyrok podlega uchyleniu i to niezależnie od treści zarzutów podniesionych w apelacji, ponieważ przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy sąd dopuścił się uchybień natury proceduralnej, które doprowadziły do naruszenia prawa do obrony obwinionego i musiały skutkować wydaniem orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

Oskarżyciel publiczny kierując do sądu wniosek o ukaranie wskazał w jego treści, wśród wykazu dowodów, jako świadka funkcjonariusza policji, który miał dokonać pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Następnie, po wniesieniu przez obwinionego sprzeciwu od wyroku nakazowego, wydane zostało przez referenta zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy z wezwaniem na nią świadka, co jednoznacznie wskazuje, że sąd widział potrzebę przesłuchania go na rozprawie. Jest to jak najbardziej zrozumiałe, jeżeli zważy się, że w sprzeciwie od wyroku nakazowego obwiniony kwestionował prawidłowość pomiaru prędkości, a także wnosił o przesłuchanie policjanta dokonującego pomiaru (był nim K. S.) drugiego funkcjonariusza policji przeprowadzającego interwencję oraz małżonki obwinionego M. M. (2). Na wyznaczony termin rozprawy 05 lutego 2023 r. nie stawił się zarówno obwiniony, jak i świadek, dlatego rozprawa została odroczona. Na kolejnej rozprawie 14 czerwca 2023 r. już przy obecności M. M. (1), ponownie nie stawił się K. S., a sąd w trybie art. 75 § 3 i 4 kpw odczytał zeznania złożone przez świadka. Ponadto, bez wskazania podstawy prawnej oddalone zostały wnioski dowodowe zawarte w sprzeciwie od wyroku nakazowego, sąd nie wskazał także żadnego uzasadnienia swojej tak arbitralnej decyzji. Ten tryb procedowania w żadnym razie nie mógł zostać zaakceptowany przez Sąd Odwoławczy.

Przede wszystkim, nie można w realiach sprawy uznać, aby – tak jak to przewiduje art. 75 § 2 kpw – bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z zeznań wezwanego świadka było „niemożliwe lub utrudnione”. Faktycznie K. S. dwukrotnie nie stawił się na rozprawę będąc o niej prawidłowo zawiadomiony i w żaden sposób nie usprawiedliwił swojej nieobecności, niemniej sąd dysponuje stosownymi środkami ujętymi w rozdziale 10 kpw, aby przeciwdziałać takim obstrukcyjnym zachowaniom ze strony osób wzywanych na rozprawę. Nieakceptowalne jest bowiem tolerowanie takiego zachowania i tylko ze względów oportunistycznych rezygnowanie z bezpośredniego przesłuchania takich osób, skoro sąd wcześniej taką potrzebę widział. Ponadto, art. 75 § 4 kpw nie daje sądowi dowolności przy podejmowaniu decyzji o odstąpieniu od bezpośredniego wysłuchania świadka. Przywołany bowiem przepis daje sądowi możliwość odczytania zeznań, gdy bezpośrednie przesłuchanie świadka na rozprawie nie jest niezbędne i jeżeli żadna z obecnych stron temu się nie sprzeciwi. Uregulowanie to nie daje jednak sądowi nieograniczonej możliwości podejmowania arbitralnych decyzji, co do odstąpienia od bezpośredniego wysłuchania świadków i ograniczania się do ujawnienia ich zeznań uzyskanych w trakcie czynności wyjaśniających. Przepis ten dopuszcza odczytywanie protokołów zeznań świadków, których treść nie posiada jakiegokolwiek lub ma tylko znikome znaczenie dla rozstrzygnięcia o zasadniczym przedmiocie procesu, względnie depozycje te odnoszą się do okoliczności niekwestionowanych przez strony, czy też faktów udowodnionych w inny sposób (komentarze do kpw autorstwa K. D. i A. S.).

Odnosząc powyższe wskazania do realiów przedmiotowej sprawy uznać należy, że brak było podstaw do zastosowania uregulowań zawartych w art. 75 § 2 i 4 kpw do świadka K. S.. Analogicznie, krytycznie ocenić należy decyzję sądu odnośnie wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego w sprawie od wyroku nakazowego. Została ona podjęta bez wskazania podstawy prawnej, uzasadnienia, dlatego musi być uznana za całkowicie arbitralną i pozbawioną merytorycznej argumentacji, skoro art. 39 § 2 kpw nakazuje do wniosku dowodowego stosować odpowiednio m. in. art. 170 kpk, to takie elementy muszą być zawarte w postanowieniu oddalającym wniosek dowodowy.

Wskazane wyżej uchybienia musiały skutkować uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Niezbędne bowiem będzie przeprowadzenie na nowo dowodu sądowego, w tym bezpośrednie przesłuchanie świadka K. S., z możliwością ustosunkowania się obwinionego do jego zeznań, rozstrzygnięcie wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego i przy ewentualnym ich uwzględnieniu przeprowadzenie dowodów, które sąd uzna za niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw Sąd Okręgowy orzekł jak w w wyroku.