Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 714/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II 1445/21;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

-------------------

-------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

-------------------

-------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

---------------------------------

-------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

---------------------------------

-------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelujący oskarżony nie sformułował wprost swoich zarzutów. W zamian wskazał, że jego zdaniem wyrok nie jest słuszny, bowiem nie popełnił on zarzucanego mu przestępstwa;

Apelacja obrońcy oskarżonego:

1.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 4 kpk i art. 7 kpk sprowadzająca się do przypisania sprawstwa oskarżonemu w wyniku jednostronnej i nieuwzględniającej wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego;

2.  Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 5 § 2 kpk, przejawiająca się rozstrzyganiem wszelkich niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a w szczególności na przyjęciu, iż pokrzywdzony nie użył wulgarnych słów wobec oskarżonego (wskazanych na stronie 5 uzasadnienia wyroku) czym sprowokował oskarżonego do użycia sformułowań zawartych w piśmie skierowanym do Dyrektora Zakładu Karnego w S., co skutkowało błędnym uznaniem, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu i niezastosowaniem kwalifikacji z przepisu art. 226 § 2 k;

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony zrealizował komplet ustawowych znamion czynu stypizowanego w art. 226 § 1 kk i działał z takim stopniem rozeznania, jak również z wyraźnym zamiarem poniżenia funkcjonariusza publicznego, podczas gdy obiektywna i wszechstronna ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż oskarżony swoim zachowaniem nie działał w zamiarze bezpośrednim znieważenia funkcjonariusza publicznego, co skutkowało bezpodstawnym przypisaniem oskarżonemu odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie wina L. K. została wykazana w oparciu o całokształt wiarygodnego materiału dowodowego, który okazał się nie tylko jednoznaczny w swej wymowie, ale także wystarczający do wyprowadzenia takich a nie innych wniosków końcowych. Bez wątpienia, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona przestępstwa z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 231a kk, którego istotę Sąd niższego rzędu dokładnie omówił w stosownej części swojego uzasadnienia. Z kolei, sami skarżący tak naprawdę nie powołali żadnych logicznych i racjonalnych kontrargumentów, które zdołałyby podważyć czy to pierwszoinstancyjną ocenę dowodów, czy też poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.

Na gruncie przedmiotowej sprawy relewantnym dowodem przemawiającym za przyjęciem sprawstwa L. K. było tak naprawdę sporządzone przez samego zainteresowanego pismo, które skierował on do dyrekcji Zakładu Karnego. To właśnie bezpośrednio w jego treści ten nazwał R. J. przestępcą i zwyrodnialcem, a tym samym dopuścił się zniewagi (pojmowanej przez pryzmat Kodeksu karnego). Autentyczność wspomnianego dowodu nie wzbudzała przy tym najmniejszych zastrzeżeń. Pismo zostało poprawnie zaadresowane i podpisane. Następnie, także sam oskarżony przyznał, iż był jego autorem i zawarł w nim powyższe określenia, choć w jego odczuciu zachowanie to rzekomo mieściło się w granicach prawa. Jednak w tej sytuacji, patrząc obiektywnie, trudno było skutecznie zakwestionować sprawstwo oskarżonego, które tak naprawdę było niejako namacalne.

Konkluzji tego rodzaju nie zdołały podważyć deklaracje oskarżonego - najpierw zaprezentowane przed Sądem Rejonowym, a następnie powielone na łamach apelacji (również tej wywiedzionej przez obronę). Zdaniem L. K. jego zachowanie zostało sprowokowane przez pokrzywdzonego, który pierwszy miał wyrazić się wobec niego w sposób nieodpowiedni i wulgarny, wymownie okazując przy tym brak szacunku. W istocie jednak postępowanie dowodowe nijak nie wykazało, ażeby R. J. odniósł się do L. K. we wskazany przez niego sposób. Dotychczas świadek pełnił służbę w sposób sumienny i zgodny z przyjętymi standardami. Nic nie wskazywało również na to, aby nie dogadywał się z osadzonymi, a tym bardziej żeby dopuszczał się względem nich podobnych, niedopuszczalnych zachowań. Trudno zatem przyjąć, ażeby akurat tym razem miało być inaczej i R. J. miał z niezrozumiałych względów nie tylko zaatakować werbalnie L. K., ale wręcz celowo sprowokować go tym do podjęcia dalszych bezprawnych działań. Twierdzenia obrony w tym zakresie należało zatem włożyć w ramy daleko idących i niczym niepopartych domysłów i insynuacji i absolutnie nie postrzegać w kategoriach wątpliwości, o jakich mowa w treści art. 5 § 2 kpk. Wizji autorów apelacji absolutnie nie uprawdopodobnił też przywołany przez nich fakt, jakoby równolegle toczyła się odrębna sprawa, gdzie to L. K. skierował przeciwko pokrzywdzonemu prywatny akt oskarżenia. Rzecz jasna, tak się stało, lecz absolutnie nie dowiodło to winy pokrzywdzonego. Nie należało bowiem pomijać, iż po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w tamtejszym procesie, Sąd Rejonowy wyprowadził konkluzje o braku sprawstwa R. J. i uniewinnił go, zaś wyrok ten został uchylony wyłącznie dlatego, że zaistniała ku temu konkretna, bezwzględna przesłanka odwoławcza, a zatem rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego nie było związane z żadnym zagadnieniem dotyczącym gromadzenia czy oceny dowodów, a tym samym ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy. Mało tego - to raczej sam oskarżony (jak wynika z zeznań świadka i opinii z placówki penitencjarnej, w której przebywał) niekiedy przejawiał postawę ofensywną, niezwykle roszczeniową, inicjując wszelakie konflikty, również ze strażnikami więziennymi. Wobec tego, w ocenie Sądu Odwoławczego omówione powyżej argumenty nie stanowiły nic innego jak realizację przyjętej przez L. K. i jego obrońcę linii obrony, mającą na celu nawet nie tyle zminimalizowanie co zupełne wyeliminowanie jego odpowiedzialności karnej. Innymi słowy, nie było najmniejszych podstaw, aby stwierdzić iż zachowanie podsądnego wywołało niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza, co dawałoby Sądowi możliwość do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenie kary, a nawet odstąpienia od jej wymierzenia – na podstawie art. 226 § 2 kk.

W sposób tożsamy odnieść należy się do dalszych twierdzeń skarżącego L. K. co do rzekomej bezstronności i braku profesjonalizmu ze strony organów sądowych. Skarżący po raz kolejny usilnie próbował doszukać się spisków i intryg, mających na celu niczym nieumotywowane zaszkodzenie jego osobie. Swoich hipotez w sposób logiczny i przekonujący nie uargumentował, dlatego też należy poprzestać na stwierdzeniu, iż były one w sposób oczywisty bezzasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego trudno również zaprzeczyć, ażeby epitety, którymi posłużył się oskarżony nie stanowiły zniewagi, o jakiej mowa w art. 226 § 1 kk w zw. z art. 231a kk. Wręcz przeciwnie – już na tzw. pierwszy rzut oka widać, że komunikatowi tej treści nadany został przez autora określony, negatywny wydźwięk i miał on na celu ubliżenie i uwłaczenie pokrzywdzonemu, a także zdyskredytowanie go w oczach przełożonego. Trudno bowiem przyjąć, ażeby określenia takie jak przestępca czy zwyrodnialec w czyimkolwiek odczuciu nie były nacechowane pejoratywnie. W tym przypadku przekaz ten dodatkowo nabrał na mocy, gdyż skierowany został przeciwko osobie, którą winno się darzyć wyjątkowym zaufaniem – a to właśnie ze względu na zajmowane stanowisko. L. K. doskonale zdawał sobie przy tym sprawę z tego, iż jego słowa (choć za pośrednictwem dyrektora Zakładu Karnego) dotrą do samego zainteresowanego, a zatem wywołają zamierzony skutek. Zgodnie bowiem z obowiązującymi procedurami (doskonale znanymi oskarżonemu jako podmiotowi wielokrotnie odbywającemu kary pozbawienia wolności) funkcjonariusz Służby Więziennej zobowiązany jest do ustosunkowania się do wszelkich obiekcji wyrażonych przez osadzonego co do jego postawy wobec przełożonego.

Sąd Rejonowy słusznie również przyjął, iż ów czyn popełniony został w związku z pełnieniem przez pokrzywdzonego obowiązków służbowych. Jednocześnie, aspekt ten organ procesowy kompleksowo omówił i podkreślił, wskazując z jakich względów przyjął, iż zniewaga wyrażona przez apelującego w piśmie, w tych konkretnych okolicznościach, była karygodna. I tak, na żadnym etapie uzasadnienia wyroku nie wskazano, ażeby L. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu stricte podczas pełnienia przez R. J. obowiązków służbowych, stąd dalsze dywagacje zawarte w treści apelacji jawiły się jako zupełnie niezrozumiałe i niedorzeczne, dlatego też nie wymagają szerszego uzasadnienia ze strony Instancji Odwoławczej.

Wniosek

Z treści apelacji wynika, że skarżący L. K. domagał się zmiany zaskarżonego wyroku (poprzez uniewinnienie) bądź jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, zaś wnioski te pokryły się z tymi postawionymi przez jego obrońcę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów, na uwzględnienie nie zasłużył żaden z tak sformułowanych wniosków apelacyjnych.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego:

Rażąca niewspółmierność kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego czynu oraz relacji do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, a przede wszystkim do stopnia winy oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się pozbawiony zasadności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wbrew odmiennym postulatom apelacji orzeczona względem L. K. kara w żadnym razie nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a tylko tego rodzaju niewspółmierność mogłaby powodować, w myśl art. 438 pkt 4 kpk, wydanie orzeczenia reformatoryjnego. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko oskarżonego czy jego obrońcy, ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, czyli niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zatem znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Tymczasem, wymierzając oskarżonemu kwestionowaną na łamach apelacji karę Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie ustawowe dyrektywy, płynące z treści art. 53 kk, właściwie zważył stopień jego winy oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, bacząc jednocześnie na okoliczności dotyczące stricte osoby sprawcy, które w tym przypadku przemawiały wyraźnie na niekorzyść L. K..

Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną – sprawcą niepoprawnym, który wymaga wielofalowego i wielopłaszczyznowego procesu resocjalizacji. W dalszym ciągu bowiem pozostaje on bezkrytyczny wobec prezentowanych przez siebie podstaw, co niewątpliwie ma zdecydowany wpływ na jego prognozę kryminologiczną. Pomimo przebywania w warunkach izolacji penitencjarnej L. K. skorzystał z dostępnych możliwości i popełnił kolejne przestępstwo – i to tym razem na szkodę funkcjonariusza Służby Więziennej, a zatem podmiotu podlegającemu szczególnej ochronie. Jego czyn nie tylko ugodził w dobra osobiste pokrzywdzonego, ale także mógł potencjalnie zaszkodzić mu na płaszczyźnie zawodowej. Trudno w tej sytuacji uznać, ażeby niósł za sobą niski ładunek społecznej szkodliwości.

Wniosek

Z treści apelacji wynika, że skarżący L. K. domagał się zmiany zaskarżonego wyroku (poprzez uniewinnienie) bądź jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, zaś wnioski te pokryły się z tymi postawionymi przez jego obrońcę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów, na uwzględnienie nie zasłużył żaden z tak sformułowanych wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II 1445/21;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów i przy jednoczesnym braku przesłanek podlegających uwzględnieniu z urzędu Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby podjąć ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

--------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

IV

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 2 Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2019, poz. 18) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł VAT) za obronę oskarżonego sprawowaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zasądził od L. K. na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za II instancję i 20 złotych wydatków postępowania odwoławczego, zaś od ponoszenia pozostałych wydatków postępowania odwoławczego zwolnił go stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa. Decyzja ta podyktowana została sytuacją materialną podsądnego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1445/21 – w całości;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 1445/21 – w całości;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana