Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 719/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 1619/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a mianowicie:

- obraza przepisów postępowania, a to: art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk i art.5 § 2 kpk oraz art. 410 kpk poprzez niewłaściwe ich zastosowanie prowadzące do dokonania przez Sąd I instancji dowolnej, wybiórczej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzącego ostatecznie do przyjęcia przez Sąd I instancji, że:

- prawidłowym jest przyjęcie przez Sąd za własne ustaleń faktycznych poczynionych przez pracowników organów kontroli skarbowej w treści protokołu kontroli, podczas gdy pracownicy ci wprost wskazali, iż nie mają wiedzy, wykształcenia i przeszkolenia w zakresie pełnej księgowości,

- danie wiary i oparcie rozstrzygnięcia o dowód w postaci protokołu kontroli, podczas gdy osoby sporządzające dokument nie miały wiedzy o podstawach księgowych, o metodach zarządzania stokami magazynowymi fifo i lifo oraz nie dokonały analizy wejścia i wyjścia towarów w ramach Konto 300, która to analiza wskazuje, iż towary nabyte od spółek (...) i (...) Sp. z o.o. były na stanach magazynowych lub zostały zbyte w ramach sprzedaży lub usług na rzecz kontrahentów,

- ponadto do sporządzonego protokołu wniesione zostały zastrzeżenia, gdzie szczegółowo odniesiono się do ustaleń organu, a okoliczności te zostały w całości pominięte (jak również fakt istnienia zastrzeżeń), podczas gdy w zastrzeżeniach podatnik przedstawił kompleksowo system prowadzenia księgowości, wskazał na sposób ewidencjonowania sprzedaży, w tym zakupu i dalszego obrotu towarami zakupionymi z przedsiębiorstw (...) Sp. z o.o. o D.. Nie ustosunkowano się do mojego piśmie z dnia 23-09-2021 w którym wskazałem na fakt że towar zakupiony w Sp. z o.o. (...)/(...) poz. 1 Wanna akrylowa A. 100x170 została sprzedana (...) Panu Z. B. (1), który został przesłuchany w charterze świadka przez kontrolujących i oświadczył że dokonał zakupu w/w wanny z montażem,

- bezrefleksyjne uznanie, iż faktury zakupowe od (...) Sp. z o.o. i (...) nie obrazują rzeczywistych transakcji, podczas gdy ani organ skarbowy, ani oskarżyciel nie poczynili w tym zakresie żadnych dowodów, a jedynie oparto się na założeniu, podczas gdy stany magazynowe wskazywały na tamtą datę, iż spółka posiadała towary zakupione od w/w spółek, bądź zostały one zbyte w ramach przedstawionych transakcji, ponadto wykazane były w systemie księgowym w okresie, który nie był przedmiotem kontroli organu skarbowego,

- przyjęcie z góry, że spółka (...) nie prowadziła działalności operacyjnej, co miałoby przemawiać za fikcyjnością transakcji, podczas gdy nie odniesiono się do jakiejkolwiek działalności tej spółki, Sąd nie poczynił w tym zakresie ani postępowania dowodowego, ani żadnych ustaleń, zaś na kontrahentach nie ciążył w tamtym czasie żaden obowiązek weryfikacyjny, zaś podmiot ten figurował w KRS jako czynna spółka, tym samym nie było podstaw do podejmowania bardziej złożonych czynności weryfikacji kontrahenta, tym bardziej, iż system tzw. białej listy VAT zaczął obowiązywać w późniejszym czasie,

- uznanie, iż zeznania złożone przez pracowników spółki są wiarygodne, jednak nie wnoszą nic do sprawy, podczas gdy ów świadkowie w sposób pełny i niebudzący wątpliwości wyjaśnili okoliczności związane z obrotem gospodarczym zarówno ze spółką (...) Sp. z o.o., jak i D., wskazując, że towary te były w rzeczywistości przedmiotem obrotu między spółkami, a kolejno dalszej odsprzedaży lub częścią usługi,

- z materiału dowodowego zebranego podczas kontroli podatkowej, jak również z materiału postępowania podatkowego nie wynika według jakiej metody organ podatkowy przyporządkował sprzedaż towaru zakupionego od (...). Według sposobu myślenia kontrolujących i następnie urzędników prowadzących postępowanie podatkowe cały towar zakupiony od spółki (...) został sprzedany, natomiast z dokumentów magazynowych to nie wynika. Zdaniem organu podatkowego towar zakupiony od spółki (...) musiał być sprzedany po to, żeby można było ustalić przychód w podatku dochodowym i obrót w podatku VAT, nie jest to jednak odzwierciedleniem stanu faktycznego wynikającego z materiału dowodowego jaki przedłożyłem kontrolujących podczas czynności kontrolnych.

Powyższe spowodowało naruszenie prawa materialnego, mianowicie:

- art. 56 § 2 kks w zb. Z art. 62 § 2a kks w zw. z art. 6 § 1 i 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kk, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika, iż dokumenty księgowe wymienione w opisie czynu, a wystawione przez spółkę (...) Sp. z o.o. i (...) miałyby nie odzwierciedlać rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, podczas gdy pozostawały na stanach magazynowych (księgowych i faktycznych) przedsiębiorstwa, zaś w części zostały sprzedane lub były częścią usługi, co zostało w zupełności pominięte przez organ skarbowy, jak również Sąd, a także iż zastosowanie stawki VAT 8%, a nie 23 % miałoby być wadliwe skoro towar ten był zbyty wraz z usługą, co uprawniało do zastosowania stawki 8%.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez oskarżonego okazały się niezasadne, wskutek czego apelacja nie została uwzględniona. Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd meriti procedował prawidłowo, na podstawie całokształtu ujawnionych okoliczności, przy tym właściwie oraz obiektywnie ocenił materiał dowodowy i ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, który doprowadził do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego J. K.. Nie doszło zatem do naruszenia w toku procedowania przepisów art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk i art.5 § 2 kpk oraz art. 410 kpk.

Odnosząc się do zarzutu błędnej oceny dowodu w postaci protokołu kontroli
(k. 8-91) należy wskazać, że jest on chybiony. Sąd Okręgowy podziela powody, które stały się podstawą uznania tego dowodu. Skarżący zaś nie przedstawił argumentacji, która by mogła tę ocenę podważyć. Dokument ten został bowiem sporządzony przez uprawnione do tego podmioty w granicach przynależnych im kompetencji. Wszelkie dywagacje oskarżonego w tym zakresie są bezpodstawne, co jasno wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim pochodzącego
ze źródeł osobowych, m.in. zeznań funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego przeprowadzających kontrole w spółce oskarżonego, którzy w ramach składanych w przedmiotowym postępowaniu relacji wypowiedzieli się co do swoich kompetencji, wykształcenia, doświadczenia zawodowego, w tym również w zakresie przeprowadzania takich kontroli jak u oskarżonego. Jak wskazuje pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, oczywistym było, że skoro osoby zatrudnione w Urzędzie Skarbowym w ramach swoich kompetencji dokonują kontroli podmiotu gospodarczego to też posiadają ku temu odpowiednie kwalifikacje.
Należy wyraźnie podkreślić, że sąd karny nie jest uprawniony do badania prawidłowości przeprowadzenia czynności kontrolnych, jak też postępowania wyjaśniającego. Z tych też racji zarzuty oskarżonego wskazujące na to, że przed podjęciem ustaleń nie zostały przez kontrolujących go funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego dostrzeżone jego wyjaśniania złożone w formie pisemnej w dniu 22 czerwca 2020 r., jak też zostały pominięte przy ustaleniach kontroli zeznania Z. B. (1), co notabene, jak wynika z treści protokołu kontroli nie miało miejsca, nie mogły prowadzić do podważenia wartości protokołu kontroli w niniejszej sprawie. Nadmienić także należy, że podstawą ustaleń Sądu I instancji nie był wyłącznie protokół kontroli, ale także zeznania świadków i analiza dokumentów dołączonych do akt sprawy. Protokół kontroli podlegał ocenie i weryfikacji, tak jak inne dowody, w powiazaniu z ich całokształtem.

Krytycznie należało się odnieść również do zarzutu obrazy art. 7 kpk dotyczącego
oceny zeznań złożonych przez pracowników spółki (...) Sp. z o.o. Podlegały one konfrontacji ze wszystkimi dowodami zgromadzonymi w sprawie, zaś ich ocena została przeprowadzona w sposób prawidłowy, zgodny ze wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W efekcie takiej, prawidłowej oceny Sąd uznał za szczere zeznania pracowników zatrudnionych przez oskarżonego, jednakże okoliczność ta nie może świadczyć o wadliwości ustalonego m.in. w oparciu o te depozycje, stanu faktycznego sprawy. W świetle całokształtu okoliczności sprawy wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym protokołu kontroli, zeznań funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego oraz zeznań klientów spółki oskarżonego, wskazujących jednoznacznie na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów, nie można było uznać depozycji tychże świadków za oddających rzeczywistość. Należy podkreślić, że skarżący, podnosząc zarzut błędnej oceny tych dowodów, opiera się tylko na ich części, korzystnej z punktu widzenia jego interesów procesowych, a pomija tą niekorzystną, którą niewątpliwie również można w nich dostrzec. Należy zauważyć, że S. T. opisując relację z podmiotem (...) Sp. z o.o. podniósł m.in., że pracownik (...) Sp. z o.o. wystawiał faktury VAT za towar na komputerze firmy (...) Sp. z o.o., tłumacząc to brakiem prądu w siedzibie (...). Z kolei świadek P. C. wskazała, że E. K. i (...) mieściły się w tym samym budynku, pod tożsamym adresem, powiązane były nadto osobą oskarżonego jako prezesa. Nie kwestionowała również tego, że była zatrudniona również w podmiocie (...) Sp. z o .o. Okoliczności wskazane w zeznaniach świadków znajdują odzwierciedlenie w wynikach kontroli przeprowadzonej w spółce (...) Sp. z o .o. przez funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego. W toku czynności kontrolnych ustalono bowiem, że obie spółki - (...) Sp. z o.o. i (...). z o.o. prowadziły te same osoby, firmy miały tę samą siedzibę, a nadto korzystały z tych samych środków trwałych. W spółce (...) faktury VAT wystawiała P. C. – pracownik spółki (...). Należy zauważyć, że spółka (...) Sp. z o.o. nie posiadała także żadnej dokumentacji handlowej związanej z rzekomo dokonanymi transakcjami, tj. kontraktów handlowych i umów o współpracy. Nie dysponowała także dowodami zapłaty za faktury dokumentujące nabycie towarów od (...). Nie posiadała nawet dokumentów czy e-maili, które potwierdzałyby złożenie zamówień, jak również danych dostawców towaru. Zdaniem Sądu Okręgowego danymi tymi bezspornie dysponowałaby gdyby istniała pomiędzy spółkami rzeczywista współpraca handlowa. Ich brak dowodzi fikcyjności transakcji ze spółką (...). o.o. Co więcej spółka (...) nie zapłaciła podatku od wystawionych na rzecz E. K. faktur. Okoliczność ta potwierdza postawioną powyżej tezę. W tym miejscu należy podkreślić, że w sprawie nie zostało zakwestionowanie nabycie towarów przez (...) Sp. z o.o., a jedynie to, że spółka (...) Sp. z o.o. nie była rzeczywistą stroną transakcji wskazanych w kwestionowanych fakturach VAT. Należało bowiem podzielić wnioski z kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego, wskazujące na to, że transakcje między E. K., a (...) 4, w ujawnionych, wskazanych wyżej okolicznościach, nie miały gospodarczego uzasadnienia. Tej oceny nie może podważać formalnie udokumentowany zakup i sprzedaż towaru. Żeby dokonać odliczenia podatku nie wystarczy wykazać się posiadaniem faktury. Faktura powinna odzwierciedlać bowiem rzeczywisty przebieg procesów gospodarczych, co jak wykazało postępowanie, nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie. Tym bardziej, że owe transakcje miały być rozliczane w formie bezgotówkowej, co stanowi odejście od przyjętego modelu funkcjonowania przedsiębiorstw.

Analogiczny wniosek należało wysnuć co do transakcji ze spółką (...) Sp. z o.o. Należy podkreślić, że prezes zarządu D. D. zmarła w dniu 25 czerwca 2016 r. Spółka ta od lipca 2016 r. nie składała deklaracji VAT. Faktury zaś, wymienione w zarzucie postawionym oskarżonemu, zostały wystawione w okresie późniejszym. Skoro D. D. nie żyła, to nie mogła wystawić faktur VAT, a także pokwitować przyjęcia zapłaty za rzekomo dostarczony towar. Nadto należy wskazać, że owa spółka nie miała rzeczywistej siedziby. W związku z tym brak było możliwości dostępu do dokumentacji księgowej oraz dokumentów źródłowych, co uniemożliwiło przeprowadzenie kontroli podatkowej tego podmiotu. Należy również zauważyć, że rozliczenia tak jak w przypadku podmiotu(...)następowały w formie gotówkowej. W związku z tym należało podzielić ustalenia Sądu Rejonowego co do fikcyjności transakcji między (...) Sp. z o.o., a (...) Sp. z o.o. W świetle przywołanych okoliczności nie można było przyznać racji skarżącemu, iż Sąd Rejonowy nie dokonał w tym zakresie żadnych ustaleń. Jest to wyłącznie subiektywne twierdzenie oskarżonego, nie znajdujące potwierdzenia w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Z zeznań świadków T. W., Z. Ż., B. R. oraz A. R. jednoznacznie wynika, że choć dokonali zakupu towaru od spółki (...) to jednak nie wykonywała ona ich montażu, mimo, że wykonanie takiej usługi było uwzględnione na fakturach. Treść ich zeznań pokrywa się z ustaleniami funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego, zawartymi w protokole kontroli.
Nie było powodu, aby zeznaniom obcych względem oskarżonego osób, nie związanych z nim w jakimkolwiek stopniu, nie nadać przymiotu wiarygodności, tym bardziej, że ich zeznania cechowały się spójnością (zarówno tą wewnętrzną, jak i w odniesieniu do innych dowodów), rzeczowością, a nadto logiką. Taki materiał dowodowy bezsprzecznie uprawniał Sąd Rejonowy do przyjęcia, że oskarżony poświadczył nieprawdę w fakturach, w których wykazano usługi, które nie zostały wykonane, a nadto posłużył się nimi celem wykazania kosztów uzyskania przychodu przez (...) Sp. z o.o. Zeznania świadka Z. B. (2) nie zostały wprowadzone jako dowód do procesu, a więc też nie mogły stanowić podstawy stanowiska przeciwnego skarżącego. Niemniej jednak nawet zeznania J. P. nie stanowią o wadliwości dokonanych ustaleń, bowiem okoliczność, że u danej osoby doszło do montażu towaru przez spółkę (...), nie świadczy o tym, że u innej postąpiono tak samo.

Należy się zgodzić, że art. 8 kpk zawiera zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, co oznacza, że samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu, za wyjątkiem prawomocnych orzeczeń kształtujących prawo lub stosunek prawny. W niniejszej sprawie, co wynika z lektury uzasadnienia, Sąd Rejonowy w Siedlcach uwzględnił wyniki postępowań skarbowych i administracyjnych, ocenił je jednak samodzielnie, odnosząc ich treść do pozostałych dowodów zgromadzonych w przedmiotowym postępowaniu, m.in. protokołu kontroli oraz spójnych z nim zeznań funkcjonariuszy Urzędu Skarbowego przeprowadzających kontrolę należącej do oskarżonego spółki, klientów spółki (...) Sp. z o.o., ale także zeznań pracowników oskarżonego oraz dokumentów dołączonych do akt sprawy, które zostały ocenione w sposób prawidłowy. To, że wyjaśnienia oskarżonego negujące sprawstwo przypisanych mu czynów, nie zostały uwzględnione przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy nie świadczy o naruszeniu przez Sąd art. 410 kpk, bowiem stanowiło to efekt prawidłowej, bo zgodnej z dyrektywami z art. 7 kpk, oceny tego dowodu, dokonanej w odniesieniu do całokształtu okoliczności wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie było zatem podstaw do poczynienia zmian reformatoryjnych zaskarżonego orzeczenia, również w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu zachowań, bowiem wypełniały one komplet znamion czynów z art. 56 § 2 kks i art. 62 § 2a kks, jak i art. 61 § 1 kks.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydziału Karnego z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie ozn. sygn. akt II K 1619/22 w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonego J. K. w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez oskarżonego, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 1619/22 – w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji oskarżonego, na podstawie
art. 636 § 1 kpk, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa 1220 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana