Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant: stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 720/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 22 lipca 2024 r. w sprawie II K 1039/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie:

a) przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolne uznanie, że oskarżony M. P. dopuścił się kradzieży z włamaniem 14 sztuk kaloryferów pomimo istniejących wątpliwości w tym zakresie wynikających z wyjaśnień współoskarżonych i braku innych dowodów;

b) przepisu art. 167 k.p.k., art. 169 § 2 k.p.k. i art. 170 § 2 i 5 k.p.k. (oryginalne brzmienie), poprzez oddalenie wniosku obrońcy zmierzającego do potwierdzenia okoliczności wskazywanych przez świadków a dotyczących przeznaczenia do rozbiórki budynku, z którego zostały skradzione grzejniki, tym samym nie ustalenia faktycznej wartości skradzionych grzejników, które co wynika z zeznań świadka A. C. nie mogły by być w przypadku rozbiórki budynku wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, tym samym nie ustalenie rzeczywistej wartości szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy analizując akta postępowania w świetle wniesionego środka odwoławczego nie stwierdził uchybień, na jakie powołuje się skarżąca. Zdaniem Sądu, zaskarżony wyrok zapadł z poszanowaniem przepisów proceduralnych, przy prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, a także właściwie ustalonym na jego podstawie stanem faktycznym, prowadzącym do słusznego uznania, że oskarżony M. P. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego wyrokiem czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Odpowiadając na pierwszy sformułowany przez obrońcę zarzut wskazać należało, że Sąd meriti dysponował wyczerpującym materiałem dowodowym, który pozwolił na ustalenie sprawstwa oskarżonego. Sąd prawidłowo ocenił wartość dowodową złożonych w sprawie depozycji, jak również dowodów w postaci dokumentów, które je uzupełniały. Zauważyć trzeba, że wyjaśnienia oskarżonych M. P. oraz M. K. zmieniały się z biegiem postępowania, toteż należało do ich oceny podejść z należytą ostrożnością, co też Sąd uczynił. Nadmienić należy, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje przesłuchiwanych osób zarówno w części, jak i w całości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2021 r., II KK 94/21). Na uwzględnienie niewątpliwie zasługiwały te depozycje, które w swej części korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w sprawie, a prowadziły do jednoznacznego stwierdzenia, że współoskarżeni wspólnie wynosili grzejniki z budynku należącego do (...) S.A. i następnie zanosili do punktu skupu złomu, gdzie je sprzedawali. Początkowo oskarżony M. P. nie kwestionował swego sprawstwa w takim zakresie, w jakim mu je zarzucono, lecz następnie dążył już do marginalizowania swego udziału podając, że wynosił z kimś jeden grzejnik, później, że trzy, finalnie zaś wskazał, że nie pamięta ile grzejników wyniósł i nie potrafił powiedzieć z kim. Takie stanowisko nie wytrzymało konfrontacji chociażby z wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych, czy zeznaniami świadka B. M.. M. K. co do zasady potwierdzał od początku udział wszystkich trzech oskarżonych w całym procederze i wskazywał ilość grzejników, która oscylowała wokół 14 sztuk. Ten oskarżony wskazał także, że to jego dowodem osobistym posługiwano się przy sprzedaży grzejników na skupie złomu, co nawiązywało do wyjaśnień M. P., który mówił o tym, że on dowodu nie udostępniał. M. K. na rozprawie potwierdził wcześniej złożone wyjaśnienia, przyznał się w części do zarzucanego czynu, nie przyznając się do włamania. Takie stanowisko wynikało z przyjętej linii obrony, która polegała na próbie zminimalizowania odpowiedzialności karnej za zarzucany czyn. Sam fakt wyłamania drzwi wewnętrznych potwierdzili P. T. i Ł. K. – pracownicy (...) S.A., którzy dokonywali oględzin budynku po zaistniałym zdarzeniu. Ponadto, oskarżony A. D., składając dwukrotnie wyjaśnienia przyznał się do zarzucanego czynu, podając w liczbie mnogiej, że wynosili grzejniki i zanosili na złom, a także przyznał się do wyłamania drzwi wewnętrznych. Zaznaczyć należy, że przy przestępstwie, przy którym sprawcy działają wspólnie i w porozumieniu nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część z tych znamion. Wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2024 r. II AKa 236/23). W judykaturze często podkreśla się, że istota współsprawstwa zasadza się już na samej akceptacji czynności sprawczych podejmowanych przez inne osoby (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 17 czerwca 2021 r. II AKa 69/21). Na współdziałanie oskarżonych przy przedmiotowym czynie wskazywały także zeznania B. M., który co prawda podczas rozprawy nie był już tak stanowczy w swych twierdzeniach, jak w trakcie czynności na etapie postępowania przygotowawczego, jednakże na uwadze należało mieć upływ czasu od zdarzenia oraz od przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym i zeznania te należało oceniać w odniesieniu do ich całokształtu. Zeznania świadka były szczere, logiczne i miały potwierdzenie także w wyjaśnieniach oskarżonych, w których to wskazywali na wspólne działanie. Świadek wiarygodnie zeznawał również na okoliczność ilości skupionych od oskarżonych grzejników, co zostało potwierdzone załączonymi formularzami. Mając na względzie powyższe należało uznać, że Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy właściwie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 k.p.k., a także to, że wziął pod uwagę wszelkie ujawnione na rozprawie okoliczności, przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zwrócić uwagę można na nieprawidłową praktykę łączenia zarzutu wadliwej oceny dowodów ujawnionych w sprawie z zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k., albowiem naruszenie zasady in dubio pro reo ma wszak miejsce wtedy, gdy sąd prawidłowo ocenił zebrane w sprawie dowody, ale ujawnione wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, wbrew kierunkowi wymienionej zasady (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 maja 2023 r., II AKa 287/22). Niemnie jednak, do samej zasadności zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. dochodzi wtedy, gdy Sąd jako organ orzekający posiada owe wątpliwości, a nie strona procesowa, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie nie dopatrzył się podstaw do zastosowania zasady z art. 5 § 2 k.p.k., albowiem prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie pozostawił w sprawie żadnych nieusuwalnych wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Podobnie krytycznie należało odnieść się do drugiego z zarzutów. Na wstępie zaznaczyć należy, że teza skarżącej na temat potwierdzenia „w zasadzie przez wszystkich świadków” faktu o tym, że budynek należący do (...) S.A. miałby być przeznaczony do rozbiórki są bezpodstawne, albowiem chociażby przesłuchiwany T. T. zeznał, że budynek przeznaczony jest do wynajmu i w planach przewidziane są modernizacje tego budynku (k. 88). Natomiast świadek A. C. wskazywał, że nie wie jakie są plany co do tego budynku i czy miał być przeznaczony do rozbiórki (k. 254v). Sąd Rejonowy oddalając wniosek dowodowy we wskazywanym przez obrońcę zakresie postąpił słusznie i właściwie dopatrzył się przesłanek z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. Podkreślić należy, że sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). Ponadto, jak trafnie zauważył Sąd, ewentualne zamiary właściciela budynku co do jego przeznaczenia nie miałyby i tak znaczenia dla ustalenia wysokości wyrządzonej szkody. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo określił wyrządzoną przez oskarżonych szkodę, posiłkując się kosztorysem sporządzonym przez A. C., który to w swych zeznaniach jasno i logicznie odniósł się do metody sporządzenia kosztorysu oraz uargumentował konieczność uwzględnienia kwoty niezbędnej do przywrócenia stanu poprzedniego, ustalonej na podstawie średniej ceny nowych grzejników, albowiem użycie w tym celu grzejników używanych nie byłoby uzasadnione.

W związku z powyżej rozważanymi okolicznościami, zarzuty obrońcy należało uznać za chybione, wskutek czego wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III.

Pomimo nieuwzględnienia apelacji obrońcy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego M. P. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Zwalniając oskarżonego od kosztów sądowych, Sąd miał na względzie przede wszystkim to, że oskarżony jest bezrobotny, bezdomny, utrzymuje się z pomocy społecznej, nie osiąga żadnych dochodów i nie posiada majątku.

Z uwagi na to, że oskarżony w postępowaniu odwoławczym był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu, Sąd z tego tytułu, zgodnie ze stawkami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M. 1033,20 złotych (w tym VAT 193,20 zł).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części co do oskarżonego M. P.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana