Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SO Dariusz Półtorak

SO Karol Troć

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 721/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 11 lipca 2024 r. w sprawie II K 77/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

rażąca niewspółmierność kary, wyrażająca się w wymierzeniu K. T. za czyny z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in. jednostkowej kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kary dwóch lat pozbawienia wolności, a w konsekwencji tego kary łącznej w wymiarze trzech lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, a w szczególności silne uzależnienie oskarżonego od wielu substancji psychoaktywnych (od 13 roku życia), które w dniu zatrzymania posiadał na własny użytek oraz niewielka ilość narkotyków jaką wbrew ustawie udzielił konsumentom przemawiają za wymierzeniem K. T. kary łącznej pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze niż ten orzeczony przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadne były zarzuty dotyczące niewspółmierności
kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego K. T. poprzez ich rażącą surowość. Poczynając rozważania w tym zakresie, właściwym jest wyjaśnienie samej istoty zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Zarzut ten, może być uznany za trafny i zasadny wówczas gdy spełnione są dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna „bijąca wręcz
po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich to stwierdzenie przez Sąd II instancji naruszenia dyrektyw, które określa art. 53 kk, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności lub też sytuację, gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji w sposób należyty ustalił tak wymiar kar jednostkowych, jak i wymiar kary łącznej dla oskarżonego K. T.. Są one adekwatne do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów.
Sąd Rejonowy kształtując wymiar kar, w sposób należyty wziął pod uwagę poszczególne okoliczności obciążające oraz okoliczności łagodzące, w przypadku kary łącznej uwzględnił wszystkie przesłanki niezbędne z punktu widzenia art. 85a kk, co w efekcie doprowadziło do sytuacji wymierzenia kar sprawiedliwych. Orzeczone przez Sąd meriti kary jednostkowe pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt I-VI aktu oskarżenia oraz 2 lat pozbawienia wolności za czyn z pkt VII aktu oskarżenia są adekwatne do okoliczności im towarzyszących, uwzględniają właściwie ustalony wysoki stopień społecznej szkodliwości, mający swe źródło w czasookresie udzielania narkotyków przez oskarżonego K. T., wielokrotności takiego działania, różnorodności udzielanych i posiadanych środków narkotycznych, w tym w przypadku tych drugich m.in. tzw. twardych oraz w ich znacznej ilości, nadto nie przekraczają stopnia jego zawinienia oraz są dostosowane indywidualnie do jego cech osobowościowych. Przyznania się do winy w zakresie w jakim organy ścigania znalazły wystarczające dowody dokonania przestępstw przez oskarżonego nie należy przeceniać. Podobnie jak jego uzależnienia od wielu substancji psychoaktywnych. Oskarżony, mimo że deklarował uzależnienie, mając przykre doświadczenie z przeszłości, gdyż zapadł wobec niego wyrok za posiadanie narkotyków, nie zrobił nic aby walczyć z chorobą, a jeszcze wciągał w to innych, w tym grono swoich znajomych. Tak wyrachowana postawa sprawcy nie zasługiwała na zdecydowanie łagodniejsze potraktowanie, którego domagał się apelujący. W ilości udzielanych przez niego narkotyków także nie należy upatrywać podstaw do złagodzenia sankcji karnej wobec oskarżonego, choćby gdy zważy się na ich różnorodność, a także okres czasu w jakim były rozprowadzane, który to wskazuje na stanowczość oskarżonego co do podejmowanych przez niego przestępczych działań. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nadał odpowiednie znaczenie przy ustaleniu kar zasadniczych jego młodemu wiekowi (25 lat), który nie powoduje a priori konieczności łagodzenia wymierzanych mu kar ani też nie nakazuje łagodnego bądź pobłażliwego traktowania wbrew zwykłym zasadom wymiaru kary, które w przypadku jego osoby mają zastosowanie. Nie jest on bowiem ani nieletnim, ani młodocianym, a zatem nie stosuje się względem niego art. 54 k.k. W szczególności wymaga podkreślenia, że oskarżony K. T. odpowiadał za czyny z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – a więc ustawowy wymiar kary – stosownie do treści
art. 91 § 1 k.k. – wynosił w przypadku czynów z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii od 1 roku i 1 miesiąca do 15 lat pozbawienia wolności, zaś w stosunku do czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Orzeczone kary przekraczające zatem jedynie o 5 miesięcy i rok dolną granicę ustawowego zagrożenia nie sposób uznać w świetle okoliczności czynów przypisanych temu oskarżonemu, popełnienia czynów z art. 59 ust. 1 w warunkach ciągu przestępstw, a także jego uprzedniej karalności za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (k. 599-601) za nadmiernie surowe, a tym samym niesłuszne. Przeciwnie, trafnie odzwierciedlają one jego pełne zawinienie, rozmiar społecznej szkodliwości podjętych przez niego zachowań oraz oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw. Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego, całokształt dolegliwości i skutków prawnych wynikających z rozstrzygnięcia o karze względem oskarżonego K. T. stanowić będzie realną represję, która winna uświadomić mu nieopłacalność popełniania przestępstw i spełnić w ten sposób swój cel nie tylko zapobiegawczy, ale i wychowawczy. Decyzja Sądu Rejonowego nie jest więc abstrakcyjna, ale jest wyrazem racjonalizmu karania. Okoliczności, które zaś przedstawił obrońca – w jego uznaniu łagodzące odpowiedzialność oskarżonego – nie mogły doprowadzić do orzeczenia oczekiwanych przez niego rozstrzygnięć. Sąd Okręgowy nie widział również żadnych podstaw by uznać za rażąco wygórowaną orzeczoną karę łączną, której wymiar został przez Sąd Rejonowy ukształtowany z zastosowaniem w odpowiednim zakresie zasady asperacji.
Słusznie uznano, że brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji, a więc rozwiązań skrajnych. Określając wymiar kary łącznej
Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie niezbędne okoliczności wymienione w art. 85a k.k. Należy podkreślić, że zachowania oskarżonego godziły w zdrowie i życie nie tylko oskarżonego, ale i osób trzecich. Poza tym K. T. nie wyciągnął wniosków z uprzedniej karalności i nie potraktował poważnie zapadłego wobec niego wyroku karnego, co wskazuje na to, że jest osobą zdemoralizowaną, tym bardziej, gdy zważy się na jego wiek (2000 rok urodzenia). W zaistniałych okolicznościach sprawy nie było zatem podstawy do złagodzenia zarówno orzeczonych wobec niego kar jednostkowych, jak też kary łącznej, do poziomu o jaki wnioskował jego obrońca, gdyż wówczas kary te nie realizowałyby właściwie ustawowych celów karania i zostałyby odebrane przez oskarżonego, ale również przez społeczeństwo jako przyzwolenie na łamanie prawa.

Wniosek

1. o zmianę punktu I wyroku i wymierzenie oskarżonemu K. T. za czyny z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. jednostkowej kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego foku;

2. o zmianę punktu II wyroku i wymierzenie oskarżonemu K. T. za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jednostkowej kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku;

3. rozwiązanie punktu III wyroku i jego zmianę poprzez wymierzenie oskarżonemu K. T. kary łącznej w wymiarze dwóch lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności podniesionych zarzutów wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie, co uargumentowano powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 11 lipca 2024 r. w sprawie II K 77/24 –
w zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubryce 3.1. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy mając na względzie konieczność odbycia wymierzonej zaskarżonym wyrokiem kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rzecz Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana