Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 739/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 1 sierpnia 2024 r. w sprawie II K 333/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie przepisu:

a. art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującej:

• nieprawidłowym przyjęciem sprawstwa oskarżonego J. T. w zakresie zarzucanego mu czynu, podczas,
gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
nie wynika, aby oskarżony dążył do wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd, co do zamiaru wywiązania się z warunków zawartych z nimi umów;

• pominięciem przez Sąd faktu, iż oskarżony w dniu 25 września 2023 r. dokonał zwrotu na rzecz pokrzywdzonej I. S. zwrotu pobranej od niej tytułem zaliczki kwoty 7.000 zł;

• pominięciem przez Sąd faktu, iż pokrzywdzeni D. J. i N. J. nie udowodnili, jakoby wykonana na ich rzecz przez oskarżonego zabudowa meblowa, w tym fronty mebli, były niezgodne z zawartą pomiędzy nimi umową, a tym samym przyznanie ich zeznaniom waloru pełnej wiarygodności, pomimo braku przeprowadzenia jakichkolwiek czynności dowodowych w tym zakresie;

• brakiem przyznania przez Sąd waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie, w jakim oskarżony wskazał, iż wykonał w części umowę świadczenia usług meblarskich na rzecz D. J. oraz N. J., a pobrana przez niego od pokrzywdzonych kwota odpowiadała faktycznej wartości elementów zabudowy meblowej wykonanych na ich rzecz przez oskarżonego, podczas gdy pokrzywdzeni podali, iż oskarżony dostarczył im korpusy zabudowy meblowej wraz z frontami, przy jednoczesnym wskazaniu, iż rzeczona zabudowa pozostaje w posiadaniu pokrzywdzonych do chwili obecnej i nigdy nie została odebrana przez oskarżonego;

• brakiem przyznania przez Sąd waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie wskazania, iż spośród wszystkich projektów, jakimi się zajmował, nie zdołał ukończyć jedynie 4 zleceń, w tym na rzecz pokrzywdzonych, podczas gdy powyższe ustalenia Sądu nie zostały poparte żadnymi dowodami, a oparte jedynie na gołosłownych twierdzeniach pokrzywdzonych;

• pominięciem przez Sąd treści wyjaśnień oskarżonego, który w obszerny sposób odniósł się do okoliczności podawanych przez pokrzywdzonych, w tym wskazał okoliczności braku możliwości przewidzenia zaistnienia zdarzeń, które uniemożliwiły mu pełne wykonanie zleceń na rzecz pokrzywdzonych, w tym odnoszące się do kondycji finansowej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, które to okoliczności nie były kwestionowane i które zostały uznane przez Sąd za udowodnione przedłożonymi przez oskarżonego dokumentami;

• nieprawidłowym przyjęciem przez Sąd, iż oskarżony zdawał sobie sprawę z braku możliwości wywiązania się ze zobowiązań wobec pokrzywdzonych, podczas gdy oskarżony podjął działania w celu wykonania usług meblowych na ich rzecz, o czym świadczy wprost wykonanie i zamontowanie korpusów meblowych oraz dostarczenie frontów, tuż po zawarciu umowy;

• nieprawidłowym przyjęciem przez Sąd, iż zawarcie przez oskarżonego przedmiotowych umów z pokrzywdzonymi oraz przyjęcie od nich zaliczek, było podyktowane przede wszystkim chęcią uzyskania środków finansowych, podczas gdy powyższe nie tylko nie zostało udowodnione, ale przeczy temu również fakt częściowego wykonania umowy przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych — N. i D. J. oraz zwrot pobranej zaliczki na rzecz pokrzywdzonej I. S.;

• pominięciem przez Sąd wyjaśnień oskarżonego, w których wskazał on wprost na swoje załamanie nerwowe, spowodowane trudną sytuacją finansową, w której oskarżony znalazł się z powodu przyczyn od siebie niezależnych, a z powodu braku wywiązania się z płatności względem oskarżonego przez innych usługobiorców;

a powyższe uchybienia procesowe Sądu skutkowały

błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającym wpływ na treść orzeczenia, a polegający na nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony J. T., który w toku całego postępowania konsekwencje nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, złożył obszerne wyjaśnienia, z których wynika wprost, iż w momencie zawierania umów z pokrzywdzonymi nie miał możliwości przewidzenia, iż nie zdoła wykonać na ich rzecz usług, albowiem trudna sytuacja finansowa, w której sam się znalazł, spowodowana została niezależnymi od oskarżonego okolicznościami, działał z zamiarem dokonania osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się warunków umów na wykonanie usług meblowych,

co mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku w zakresie wypełnienia przez oskarżonego J. T. znamion przestępstw z art. 286 § 1 kk.

a także rażąca niewspółmierność kary oraz orzeczonej nawiązki, polegająca na wymierzeniu przez sąd kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny z pominięciem dyrektyw określonych w przepisie art. 53 kk, z pominięciem stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, jak również orzeczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonych, pomimo faktu, iż oskarżony wykonał na rzecz pokrzywdzonych —
N. i D. J. część zamówienia, a pobrane przez niego wynagrodzenie odpowiadało zakresowi jego pracy, przy jednoczesnym wskazaniu, iż wykonana część mebli nadal pozostaje w posiadaniu w/w pokrzywdzonych, jak również z pominięciem faktu zwrotu przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej I. S. wpłaconej przez nią zaliczki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego J. T. okazały się niezasadne, co skutkowało nieuwzględnieniem apelacji.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, a zgromadzony pełny materiał dowodowy poddał trafnej z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 kpk ocenie. Dowody należycie zebrane i ocenione doprowadziły do wykazania winy J. T.. Wbrew podniesionym zarzutom, w sprawie nie wystąpiły niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Zasada rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z jego wyjaśnień. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji niekorzystnej, znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystnej, właśnie ona pasuje do obrazu zdarzeń jako logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym. W rezultacie Sąd meriti wydał w zakresie ustaleń faktycznych i procesu subsumcji zachowania przypisanego oskarżonemu właściwe orzeczenie, które przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W tym miejscu wspomnieć należy o istocie uregulowań wskazanych w art. 410 kpk i
art. 7 kpk, na obrazę których powołał się skarżący. Jak słusznie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, przepisów tych nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na częstą wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane, ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów
(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21).

Skarżący w petitum apelacji stawiając zarzut błędnej oceny całości materiału dowodowego, w części motywacyjnej tego środka zaskarżenia nie przytoczył jednak stosownej argumentacji na poparcie tej tezy, ograniczając się wyłącznie do takiego subiektywnego stwierdzenia, a odnosząc się do oceny zeznań pokrzywdzonych
D. J. i N. J., a przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego, nie wykazał skutecznie wadliwości oceny tych dowodów. Nie sposób bowiem uznać, by Sąd I instancji odmawiając wiary oskarżonemu w części w jakiej podnosił, że z D. i N. J. rozliczył się w całości, że wykonana usługa mieści się w kwocie jaką od nich odebrał, jak również w tym zakresie w jakim wskazywał, iż spośród wszystkich projektów jakimi się zajmował, nie zdołał
ukończyć jedynie 4 zleceń, w tym tych na rzecz pokrzywdzonych, uchybił zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom doświadczenia życiowego. Pomimo złożenia szczegółowych wyjaśnień, w świetle całokształtu materiału dowodowego,
nie sposób było ocenić ich jako wiarygodne w całości. Wyjaśnienia oskarżonego we wskazanej powyżej części nie miały swojego odzwierciedlenia w rzeczywistości i nie zostały poparte żadnym wiarygodnym dowodem, natomiast miały za zadanie jedynie uwierzytelnić przyjętą linię obrony, polegającą na próbie wykazania braku swej winy. Z kolei zeznania pokrzywdzonych D. J. oraz N. J.
Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne, ponieważ co do istoty były one jasne, spójne, logiczne oraz korespondowały z pozostałym ujawnionym i uwzględnionym materiałem dowodowym, m.in. z depozycjami pokrzywdzonej I. S.. Znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, które Sąd meriti wyszczególnił w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnego wyroku, m.in. wydrukami korespondencji, korelowały także z wyjaśnieniami oskarżonego, który nie negował wielu podawanych przez pokrzywdzonych okoliczności, m.in. tych dotyczących zawarcia umów, jak też okoliczności ich kontaktów związanych z realizacją zamówienia. Sąd Rejonowy przedstawił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przekonujące argumenty dotyczące wiarygodności zeznań D. J. i N. J. w zakresie w jakim podawali, że dostarczone przez oskarżonego fronty nie były zgodne z umową i nie nadawały się do zamontowania. Jak wskazał Sąd I instancji, przywiezione przez oskarżonego elementy meblowe nie były tymi, które zamówili pokrzywdzeni, ze względu m.in. na ich inny kolor czy brak zawiasów marki (...). Istotnym jest, że mimo czynionych obietnic, nie doszło do ich zamontowania przez oskarżonego,
co znajduje potwierdzenie nie tylko w ich zeznaniach, ale również w dokumentacji fotograficznej (k. 52-55). W związku z tym, wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim twierdził, że wartość wykonanych przez niego na rzecz pokrzywdzonych prac odpowiadała przekazanym mu przez nich kwotom, nie znajduje pokrycia w materiale dowodowym sprawy i słusznie uznane zostały za niewiarygodne. Stanowią jedynie subiektywne twierdzenia oskarżonego, na której swoje tezy opiera obrońca. Podobnie zresztą jak te wskazujące, że spośród wszystkich projektów jakimi zajmował się w tym okresie nie zdołał ukończyć jedynie 4 zleceń, w tym tych na rzecz pokrzywdzonych. Oskarżony sam wskazywał, że każda próba skontaktowania się z nim przez pokrzywdzonych generowała w nim wielki stres (k. 366v-367). Nadto z akt sprawy można wywieść, że są inne osoby pokrzywdzone jego działaniem. Zatem okoliczności te przeczą temu, aby nie miał on znaczących problemów z realizacją składanych przez klientów zamówień. Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia oskarżonego co do kondycji finansowej prowadzonej przez niego działalności. Zatem zarzut błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego w tym aspekcie również był bezzasadny. Tym samym puentując zarzuty obrazy art. 7 kpk dotyczące wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonych N. J. i D. J. jako nieuzasadnione nie mogły zostać uwzględnione.

Skoro Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów odnoszących się do sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest również powodów do kwestionowania poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że pokrzywdzeni zostali wprowadzeni w błąd przez J. T. co do zamiaru i możliwości realizacji przyjętych zobowiązań przy zawarciu umów wykonania mebli. Taka treść przypisanych oskarżonemu przestępstw nie oznacza, jak wskazuje obrońca, konieczności wykazania, że w każdym z przypisanych mu czynów oskarżony nie miał w ogóle zamiaru ich wykonania. Taki zamiar wynika dobitnie z umowy zawartej z I. S., w żadnym zakresie niezrealizowanej. Chronologicznie jest to umowa późniejsza, a zatem zachowanie oskarżonego wpisuje się w schemat stale powiększających się kłopotów finansowych z jednoczesnym dalszym zawieraniem umów obiektywnie niemożliwych do wykonania. Podstawowym zobowiązaniem oskarżonego było wykonanie mebli zgodnie z zamówieniem (odpowiedni wymiar i jakość użytych materiałów oraz realizacja pełnego zamówienia), w określonym terminie. Z ogólnej sytuacji oskarżonego (posiadał znaczące zobowiązania, a tym samym nie miał środków na wypłatę wynagrodzeń dla swoich pracowników oraz pokrycie innych kosztów prowadzonej przez siebie działalności), wynikało, że nie był on w stanie zrealizować umów w terminie i był tego w pełni świadomy. Wskazują na to jego wyjaśnienia, m.in. fragment: „Jak zawierałem umowy z pokrzywdzonymi to był moment, kiedy myślałem, ze uratuje firmę” (k. 558 – pisownia oryginalna). Faktury za usługę wykonaną na rzecz spółki (...) w kwocie 160 tyś. zł były płatne do marca 2021 r., a zatem w maju 2021 r. przyjmując zlecenia od pokrzywdzonych oskarżony miał już pełną świadomość, że tych środków nie otrzyma. Okoliczność ta potwierdza wcześniej postawioną tezę o jego pełnej świadomości co do niemożności wywiązania się z zawartych z pokrzywdzonymi umów. Taki stan jego świadomości potwierdza również opis jego zachowania przedstawiony przez pokrzywdzonych. Pokrzywdzeni zbieżnie wskazywali, że w ustalonym terminie nie wywiązał się z przyjętych zobowiązań. Sposób w jaki oskarżony „realizował” część zleceń oraz brak wykonania pozostałych, prowadzą do wniosku, że nie miał zamiaru wywiązania się z zawartych umów w sposób i w terminie z nimi ustalonym. Zapewnianie pokrzywdzonych przez oskarżonego, iż zrealizuje zamówienia w terminie, jak też chociażby dostarczenie N. i D. J. frontów meblowych, stanowiło podstępne zabiegi prowadzące do wywołania u zamawiających mylnego wyobrażenia o rzeczywistości. Należy pamiętać, że sposób wprowadzenia ofiary oszustwa w błąd może być rozmaity, a zamierzony cel osiągnięty nie tylko przy pomocy słowa, ale także zachowania się sprawcy. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że uzależnianie realizacji umowy od ewentualnego powodzenia inwestycji dokonanych z otrzymanych środków jest w istocie doprowadzeniem do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd (vide: wyrok SA w Katowicach z 28 lutego 1995 r. II AKa 2/95, wyrok SA w Lublinie z 5 marca 2003 r. II AKa 122/03). Konkludując, działanie oskarżonego J. T. spełniało wszystkie warunki odpowiedzialności z art. 286 § 1 kk.

Chybiony okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej
wobec oskarżonego represji karnej. Biorąc pod uwagę kumulatywną kwalifikację przypisanych oskarżonemu czynów, składających się na ciąg przestępstw,
Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, dodatkowo karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł, a także nałożył obowiązek pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych. Mając na względzie już tylko samo ustawowe zagrożenie karą za popełnienie jednego przestępstwa z art. 286 § 1 kk – od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, jak też wynikającą z treści art. 91 kk możliwości obostrzenia kary o połowę, nie sposób obiektywnie poczytywać orzeczonej represji karnej za dwa takie czyny za surową, a tym bardziej rażąco. Sąd meriti trafnie określił stopień społecznej szkodliwości czynów, jak też stopień zawinienia oskarżonego jako znaczny. J. T. był świadomy popełnianych czynów, nalegał na szybkie nawiązanie umów i zapłatę zaliczek, w jednej z umów zawarł zastrzeżenie, że zapłata ma zostać dokonana na rzecz osoby, wobec której posiadał zadłużenie, skierował prośbę do państwa J. o wypłatę kwoty 10000 zł, która miała zostać wypłacona dopiero po odbiorze zlecenia. Czyny, za które oskarżony został skazany, wpisywały się w przemyślaną działalność, toteż nie można ich poczytywać jako jednostkowego zachowania, wymuszonego trudną sytuacją finansową. Sąd uwzględnił przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynów m.in. rozmiar szkody wyrządzonej przestępstwem, sposób działania oskarżonego, a także motywację, która go do tego skłoniła, nadając im odpowiednie znaczenie. Wprawdzie nie wymienił przy argumentowaniu wymiaru kary faktu zwrotu przez niego I. S. zaliczki w kwocie 7000 zł, jednakże nie sposób stwierdzić w świetle wydanego orzeczenia, w tym pisemnego uzasadnienia, że tej okoliczności Sąd nie brał pod uwagę przy ferowaniu rozstrzygnięcia o karze wobec oskarżonego (k. 570v, 574v). Z kolei podnoszona przez obrońcę okoliczność, że J. T. wykonał część zamówienia na rzecz N. i D. J. nie znajdowała odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a więc także nie mogła zostać uwzględniona przy rozstrzyganiu o karze jako łagodząca odpowiedzialność karną.

Sąd Rejonowy słusznie też uznał, że warunkowe zawieszenie wykonania
orzeczonej kary pozbawienia wolności - z uwagi na niekaralność oskarżonego w czasie popełnienia przypisanych czynów, a także ustabilizowany wówczas sposób życia - będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego ustawowych celów kary, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Sąd Okręgowy podziela zdanie Sądu I instancji, iż maksymalny 3 – letni okres próby będzie jedynym, w świetle zaistniałych okoliczności sprawy, który pozwoli prawidłowo zweryfikować postawioną prognozę kryminologiczną.

Dla wzmocnienia wychowawczego oddziaływania na sprawcę zasadnie
nałożono obowiązek przeproszenia pokrzywdzonych, nawiązki na rzecz pokrzywdzonych, a nadto grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł, przy której Sąd I instancji w prawidłowym stopniu uwzględnił możliwości finansowe oskarżonego, będącego cenionym specjalistą w dziedzinie stolarstwa.

W ocenie Sądu Okręgowego, tak ukształtowane orzeczenie o karze jest sprawiedliwe oraz adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynów, jednocześnie spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej,
jak i indywidualnego oddziaływania na sprawcę. Takiego skutku nie odniosłaby natomiast kara postulowana przez obrońcę.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego J. T. z zarzucanego mu czynu

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez nieorzekanie
wobec oskarżonego kary grzywny, jak również odstąpienie
od zasądzenia od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez obrońcę, w/w wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie, co szczegółowo zostało rozważone we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 1 sierpnia 2024 r. w sprawie II K 333/23 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji obrońcy z powodów wskazanych w rubryce 3.1 oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna, zatem wobec braku stwierdzenia przesłanek z art. 624 § 1 kpk, zgodnie z art. 636 § 1 kpk oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Z tych względów na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego J. T. na rzecz Skarbu Państwa 950 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana