Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Sędziowie:

SO Dariusz Półtorak (spr.)

SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 767/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 lutego 2022 r. w sprawie II K 33/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

W. F.

Przypisane czyny z pkt I i II zaskarżonego wyroku – oskarżony w czasie popełniania w/w czynów znajdował się w stanie nietrzeźwości wynoszącym nie mniej niż 1,39 ‰ alkoholu etylowego we krwi.

Dokumentacja dotycząca standaryzacji fazy przedanalitycznej diagnostycznego procesu analitycznego Wojewódzkiego Szpitala (...) w B. obowiązująca w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów

Opinia biegłego z zakresu toksykologii J. D.

1495-1516

1534-1537

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dokumentacja dotycząca standaryzacji fazy przedanalitycznej diagnostycznego procesu analitycznego WSS w B.

Dokumentacja nadesłana z Wojewódzkiego Szpitala (...) w B. wskazuje obowiązującą na dzień 26 kwietnia 2020 r. w tej jednostce procedurę m.in. pobierania krwi żylnej, której to przestrzeganie eliminuje ryzyko kontaminacji próbki z alkoholem, zwracając w tym uwagę na potrzebę dezynfekcji miejsca wkłucia i odczekania do wyschnięcia preparatu. Dokumentacja nie budziła zastrzeżeń i została przez Sąd w całości uwzględniona. Została wzięta pod uwagę przy opracowywaniu opinii przez biegłego z zakresu toksykologii J. D., albowiem zgodnie z ta procedurą, dla potrzeb medycznych, była pobierana krew od oskarżonego w dniu 26 kwietnia 2020 roku.

2.

Opinia biegłego z zakresu toksykologii J. D.

Biegły z zakresu toksykologii J. D., po przeanalizowaniu przesłanych mu akt sprawy, w tym nadesłanej z Wojewódzkiego Szpitala (...) w B. dokumentacji dotyczącej standaryzacji fazy przedanalitycznej diagnostycznego procesu analitycznego, wypowiedział się co do zagadnień przedstawionych przez Sąd w postanowieniu z dnia 6 lutego 2025 r. (k. 1529). W konkluzjach omawianej opinii biegły zawarł stwierdzenie, że zastosowanie etanolu do dezynfekcji skóry tuż przed pobraniem próbki krwi do analizy na zawartość alkoholu etylowego może prowadzić do wzrostu stężenia alkoholu we krwi, jednakże wzrost ten jest nikły i pomijalny.
Z opinii także można wysnuć wnioski, że po dezynfekcji rany z użyciem roztworu alkoholu po pobraniu krwi, może dojść do ewentualnej kontaminacji (zanieczyszczenia) miejsca wkłucia, ale ma to znikomy wpływ na wynik analizy, ponieważ próbka krwi przeważnie jest pobrana tuż po wyschnięciu etanolu
(z akt sprawy i zebranych w niej dowodów nie wynika, aby procedura ta nie była przestrzegana w trakcie pobierania krwi od oskarżonego). Wówczas stężenie alkoholu we krwi nie ulega podwyższeni, gdyż nie dochodzi do absorpcji alkoholu przez próbkę. Biegły ponadto wskazał, że nawet w przypadku braku przestrzegania procedury wysychania miejsca wkłucia oraz natychmiastowego pobrania krwi po dezynfekcji alkoholem, zawartość alkoholu we krwi może wzrosnąć o wartość rzędu 0,1‰. Opinia biegłego z zakresu toksykologii J. D. jako pełna, logiczna, znajdująca oparcie w wiedzy i doświadczeniu zawodowym biegłego oraz spełniająca wymogi art. 200 k.p.k., w całości zasługiwała na uwzględnienie, nie dając podstaw do zakwestionowania opinii biegłych, którzy jeszcze w postępowaniu I instancyjnym określili poziom stężenia alkoholu we krwi oskarżonego. Zresztą treść tej opinii i jej wnioski nie były kwestionowane przez obronę.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

a) art. 423 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., przez brak pisemnego uzasadnienia wyroku, co uniemożliwia precyzyjne sformułowanie zarzutów apelacji, odnoszących się w szczególności do dokonanej przez Sąd oceny dowodów i – w konsekwencji – co do ustaleń faktycznych przyjętych przez ten Sąd, przez co nie można poddać zaskarżonego uzasadnienia kontroli instancyjnej – a co narusza prawo do obrony oskarżonego;

b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., przez brak wskazania przez Sąd Rejonowy na jakiej podstawie wydał wyrok skazujący, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a nadto nie wyjaśnił podstawy prawnej wyroku, przez co nie można poddać zaskarżonego wyroku kontroli instancyjnej;

c) art. 424 § 2 k.p.k., przez zaniechanie przez Sąd Rejonowy przytoczenia okoliczności, które miał Sąd na względzie przy wymiarze kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy, na mocy zapadłego w wyniku rozpatrzenia kasacji wyroku Sądu Najwyższego uchylającego wyrok II instancji - II Ka 327/22 z dnia 22 lipca 2022 r. i przekazującego sprawę Sądowi Odwoławczemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, ponownie poddał analizie akta sprawy II K 33/21 Sądu Rejonowego w Siedlcach i zarzuty sformułowane przez obrońcę oskarżonego, we wniesionej przez niego apelacji.

Sąd II instancji zobligowany był do przeprowadzenia kontroli odwoławczej w granicach zaskarżenia i stawianych przez skarżącego zarzutów, co wynika wprost z art. 433 § 1 k.p.k., przy czym wskazane w tym artykule wypadki obligujące do rozpatrzenia z urzędu sprawy w szerszym zakresie, w niniejszym postępowaniu nie wystąpiły. Taka literalna interpretacja wskazywanego przepisu przyjęta jest powszechnie w doktrynie i orzecznictwie, także Sądu Najwyższego, który m.in. uznał, że granice kontroli odwoławczej, gdy skarżącym jest podmiot profesjonalny, wyznaczają granice zaskarżenia i podniesione w apelacji zarzuty (art. 427 § 2 k.p.k.), zaś zarzut odwoławczy to nic innego jak wskazanie przez skarżącego na - jego zdaniem - uchybienia, jakich dopuścił się sąd pierwszej instancji. Kontrola odwoławcza w tej sprawie musi więc ograniczać się do rozstrzygnięcia, czy rzeczywiście sąd pierwszej instancji popełnił uchybienia, o których mowa w zarzutach apelacyjnych. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r. I KA 10/21, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2022 r. I KK 425/22).

Rozważając przesłanki do ewentualnego wyjścia poza wskazane w apelacji zarzuty stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie (biorąc pod uwagę jej realia) nie wystąpiły podstawy do zastosowania art. 440 k.p.k., 439§1 kpk czy też art. 455 kpk. I tak, brak jest bezwzględnej przyczyny odwoławczej, przesłanek do zakwestionowania a przez to poprawy na korzyść kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów. Sąd Okręgowy nie dostrzegł także okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, że utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe. Na uwadze mieć należy, że art. 440 k.p.k. znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy zaskarżone orzeczenie lub zawarte w nim rozstrzygnięcie dotknięte jest uchybieniami mieszczącymi się w każdej z tzw. względnych przyczyn odwoławczych, o ile ich waga i charakter jest taki, że czyni to orzeczenie niesprawiedliwym w stopniu rażącym, toteż muszą być one niewątpliwe, bezsporne i w sposób znaczący mogły stanowić o naruszeniu przez orzeczenie, w wypadku wyroku skazującego, między innymi zasady sprawiedliwej represji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2025 r. IV KK 466/24). Całokształt materiału zebranego w sprawie, w tym podczas drugiego rozpoznania jej przed Sądem Odwoławczym, nie wskazuje na to, że w wyroku Sądu Rejonowego miałyby zachodzić okoliczności wymagane do zastosowania art. 440 k.p.k. Dotyczy to w szczególności wymiaru orzeczonej kary, która w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową jeżeli zważy się na takie okoliczności jak:

-poziom stanu nietrzeźwości w jakim znajdował się oskarżony w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów;

-stopień i rodzaj naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa polegający na poruszaniu się z prędkością aż o 40 kilometrów przekraczającą administracyjnie dozwoloną prędkość,

-liczba osób pokrzywdzonych wypadkiem spowodowanym przez oskarżonego,

-postawa prezentowana przez oskarżonego wyrażająca się brakiem jakiejkolwiek skruchy i zrozumienia naganności popełnionych czynów,

-wielokrotna uprzednia karalność, w tym za przestępstwo podobne.

Przy takim nagromadzeniu okoliczności obciążających kary orzeczone, zarówno jednostkowe jak i kara łączna pozbawienia wolności nie wydają się nadmierne.

Przechodząc srticte do zarzutów apelacyjnych skarżącego, stwierdzić należy, że związane są one wyłącznie z faktem niesporządzenia przez Sąd Rejonowy uzasadnienia do zaskarżonego wyroku (co wynika z faktu delegowania sprawozdawcy do wykonywania czynności w Ministerstwie Sprawiedliwości), jednakże zarzuty te nie mogły prowadzić do uchylenia przedmiotowego orzeczenia, co jasno wynika z art. 455a. Na uwadze mieć należy, że sytuacja taka byłaby możliwa, gdyby Sąd odwoławczy w ogóle nie byłby zdolny do przeprowadzenia kontroli instancyjnej wyroku, nie zaś wtedy, gdy owa kontrola byłaby jedynie utrudniona. Na podstawie akt sprawy, jakie zostały przedstawione Sądowi Okręgowemu, pomimo braku uzasadnienia wyroku, Sąd mógł zweryfikować poprawność zapadłego orzeczenia w takim zakresie, w jakim zobowiązuje treść podniesionych zarzutów, jak i art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455. Pamiętać należy, że obraza przepisu art. 424 k.p.k. nigdy nie jest naruszeniem prawa procesowego mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r. II AKa 95/13). Wskazać ponadto trzeba, że badanie przez Sąd skargowy, czy brak sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku dyskwalifikuje postępowanie przed sądem a quo jako podstawę rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego, uzasadniającą - w myśl art. 437 § 2 in fine k.p.k. - konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, następuje in concreto, tzn. z uwzględnieniem okoliczności danej sprawy, a zwłaszcza stopnia jej skomplikowania pod kątem dowodowym, faktycznym i prawnym, faktu ewentualnej reprezentacji strony przez profesjonalnego reprezentanta procesowego, możliwości czynnego udziału stron w postępowaniu dowodowym, czy akceptacji stron dla uznania przez sąd materiału dowodowego za kompletny do wydania orzeczenia. Tylko uchybienia mogące nasuwać wątpliwości, co do rzetelności postępowania, a niewyjaśnione w pisemnych motywach wyroku, ze względu na ich niesporządzenie, niepodlegające konwalidacji w postępowaniu odwoławczym, wobec możliwości zaburzenia zasady dwuinstancyjności postępowania, mogą rodzić nakaz wydania wyroku kasatoryjnego na wskazanej wcześniej podstawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2024 r. V KS 23/24, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2023 r. IV KS 3/23).
W związku z powyższym, jeśli zarzuty apelacyjne miałyby być uznane za skuteczne, to obok podniesionych zarzutów, winny być sformułowane i dostatecznie uzasadnione zarzuty merytoryczne, które mogły by mieć wpływ na treść zapadłego wyroku. Brak uzasadnienia nie można w każdym przypadku traktować jako rzeczywistą przeszkodę do sformułowania takich zarzutów dla obrońcy, który uczestniczył na terminach rozprawy głównej i tym samym w przeprowadzanym postępowaniu dowodowym, był obecny w chwili zamknięcia przewodu sądowego oraz miał możliwość w każdym momencie postępowania zapoznać się z całością zebranego materiału dowodowego. Wobec czego, niezasadnym byłoby automatyczne wywodzenie w niniejszym przypadku również obrazy art. 6 k.p.k., tj. naruszenia prawa oskarżonego do obrony. Zauważyć należy, że Sąd uznając oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu, siłą rzeczy nie uwzględnił dowodów korzystnych dla niego i nie poczynił ustaleń faktycznych na ich podstawie, toteż merytoryczne zarzuty mogłyby być oparte chociażby na tym gruncie, co sprzeciwia się tezie, że każdorazowa niemożliwość poznania motywacji Sądu meriti powodować musi faktyczną przeszkodę poddania trafnej kontroli instancyjnej zapadłego wyroku i realizacji prawa do obrony. Tożsamo można odnieść się m.in. także do kwestii rozstrzygnięcia związanego z wymierzoną karą czy też środkami karnymi. Na marginesie wspomnieć można, że taka konieczność dogłębnej oceny materiału dowodowego w sposób oczywisty wynika z roli obrońcy w postępowaniu karnym i sprzeciwia się praktykom, opartym na prostym negowaniu i arbitralnym niepodzielaniu stanowiska Sądu a quo, bez należytej i trafnie uzasadnionej oceny, do której również skarżący są zobowiązani (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r. VIII AKa 237/23).

Jeżeli chodzi o orzeczenia przytoczone w uzasadnieniu apelacji to Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 sygn. I KZP 3/19 ma się nijak do realiów przedmiotowej sprawy, ponieważ dotyczy całkowicie innej kwestii. Natomiast w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2013 roku sygn. II AKa 44/13 zaprezentowano pogląd oderwany od praktycznie jednolitego stanowiska prezentowanego w tym przedmiocie, w szczególności przez Sąd Najwyższy. Zresztą, autor apelacji nie zauważa lub nie chce zauważyć, że w cytowanym orzeczeniu zarzut braku uzasadnienia wyroku nie był jedynym, ponieważ ponadto podniesione były zarzuty sprzecznej z art. 7 kpk oceny oceny dowodów oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, tak więc realia obu spraw były całkowicie odmienne.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
1232 zł tytułem opłaty za I i II instancję (po 616 zł za każdą instancję), zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Sąd I instancji błędnie ustalił wysokość tej opłaty) oraz 1485,84 zł wydatków postępowania odwoławczego, na które złożyło się wynagrodzenie przyznane biegłemu z zakresu toksykologii J. D., zgodnie z przedstawioną przez niego fakturą VAT - 1465,84 zł (w tym 274,10 zł VAT), jak również 20 zł ryczałtu za doręczanie korespondencji, wg. kwoty wskazanej w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana