Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

Sędzia SO Grażyna Orzechowska (spr.)

Sędziowie:

Sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Sędzia SO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 769/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 6 czerwca 2019r. w sprawie II K 759/17.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

----------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonych W. G. i M. Z. zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a mianowicie naruszenie art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niewłaściwe ich zastosowanie prowadzące do wydania w przedmiotowej sprawie orzeczenia przy zaniechaniu właściwego zastosowania zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci braku obdarzenia wiarą wyjaśnień oskarżonych korespondujących z dokumentami prywatnymi i publicznymi jednoznacznie wskazującymi na fakt, iż do zawarcia umowy dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) doszło w dniu 27 listopada 2013r., a innej - późniejszej dacie, jak to przyjął bezpodstawnie Sąd I instancji, co miało służyć do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Spółkę (...) Sp. z o.o. z/s w G., której wspólnikiem i członkiem zarządu ówcześnie do daty 4 grudnia 2013r. był M. Z. opierając się w tym zakresie na wnioskowaniu wywiedzionym z dowodów osobowych w postaci zeznań świadków, którzy byli zainteresowani wynikiem sprawy bądź też co najmniej negatywnie nastawionymi do oskarżonego W. G..

Oskarżony W. G. w pierwszej kolejności zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postepowania i wydanego w tej sprawie orzeczenia, a dokładnie naruszenie art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niewłaściwe ich zastosowanie prowadzące do wydania w przedmiotowej sprawie orzeczenia przy zaniechaniu właściwego zastosowania zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w ostateczności prowadzącej do braku obdarzenia wiarą wyjaśnień oskarżonych, w tym oskarżonego W. G., które korespondowały z dokumentami prywatnymi i publicznymi jednoznacznie wskazującymi na fakt, iż do zawarcia umowy dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) doszło w dniu 27 listopada 2013r. związanej z zasadami składowania płyt na tej nieruchomości przez (...) Sp. z o.o., a w innej – rzekomo późniejszej dacie, jak to przyjął bezpodstawnie Sąd I instancji, a które ro rzekomo miało być narzędziem umożliwiającym doprowadzenie Spółkę (...) Sp. z o.o. z/s w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, bazując w tym zakresie na wnioskowaniu wywiedzionym z dowodów osobowych w postaci zeznań świadków, którzy byli zainteresowani wynikiem sprawy, bądź też - co również winno rzutować na ocenie ich wiarygodności - co najmniej negatywnie nastawionymi do oskarżonego W. G. z uwagi na występują pomiędzy nimi spory, a także z uwagi na występujące w ich zeznaniach rozbieżności i niespójności.

Oskarżony M. Z. w swojej apelacji jako pierwszy zarzut podniósł tożsamo ze swoim obrońcą i współoskarżonym zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a mianowicie naruszenie przepisów art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niewłaściwe ich zastosowanie prowadzące do wydania w przedmiotowej sprawie orzeczenia przy zaniechaniu właściwego zastosowania zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci braku obdarzenia wiarą wyjaśnień oskarżonych korespondujących z dokumentami prywatnymi i publicznymi jednoznacznie wskazującymi na fakt, iż do zawarcia umowy dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) doszło w dniu 27 listopada 2013r. a w innej – późniejszej dacie, jak to przyjął bezpodstawnie Sąd I instancji, co miało służyć do doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Spółkę (...) Sp. z o.o. z/s w G., której wspólnikiem i członkiem zarządu ówcześnie do daty 4 grudnia 2013r. była M. Z., opierając się w tym zakresie na wnioskowaniu wywiedzionym z dowodów osobowych w postaci zeznań świadków, którzy byli zainteresowani wynikiem sprawy, bądź też - co ważkie - co najmniej negatywnie nastawionymi byli do oskarżonego W. G. z uwagi na spory w jakie z nim weszły.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie Sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, co przemawia za nietrafnością zarzutów podnoszonych w tym zakresie w trzech wywiedzionych w niniejszej sprawie apelacjach.

Ze szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji oceniając tenże materiał dowodowy, wynika, iż dokonana przez Sąd Rejonowy w Siedlcach ocena dowodów jest zgodna z wymogami płynącymi z kodeksu postępowania karnego. Sąd I instancji w prawidłowy sposób zebrał i ocenił dowody oraz okoliczności ujawnione w toku postępowania, a na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Nie budzi także wątpliwości, że postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 kpk. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk i pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości rozstrzygnięcia. Tamże Sąd I instancji szczegółowo wskazał dowody, którym dał wiarę oraz wyjaśnił, z jakich powodów na taką jego ocenę zasłużyły. Wskazał również dowody, którym waloru wiarygodności odmówił oraz przekonywająco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. W ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe.

Podkreślenia nadto wymaga, iż postępowanie w niniejszej sprawie niewątpliwie było postępowaniem o charakterze poszlakowym. Nie stanowiło to jednak przeszkody w rozpoznaniu przedmiotowej sprawy, ale zmuszało Sąd I instancji do dokładniejszego i bardziej wnikliwego rozważenia wszelkich okoliczności mogących mieć znaczenie przy rozstrzygnięciu o winie oskarżonych, co też Sąd Rejonowy uczynił. Wskazać w tym zakresie zależy, iż Sąd nie jest skrępowany określonym rodzajem dowodów i orzeczenie swoje może oprzeć na dowodach pośrednich, pod warunkiem wyprowadzenia z nich logicznych wniosków w zakresie zdarzeń objętych osądem. Proces dowodzenia określonych faktów, za pomocą dowodów pośrednich, jest z całą pewnością bardziej skomplikowany, niemniej tak samo uprawniony przez ustawę, jak ustalanie ich w oparciu o dowody bezpośrednie (post. SA w Krakowie z dnia 18.11.2004r., II AKz 414/04, OSA 2006/11/2). Nadto zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego „w procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. Takie prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd uzależnione są od rozważenia przezeń wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. W przeciwnym wypadku bowiem, w procesie o charakterze poszlakowym pominięcie bądź nierozważenie przez sąd okoliczności mogących poddawać w wątpliwość chociażby tylko jedną z poszlak, stanowiącą ogniwo łańcucha, nie tylko uniemożliwia podjęcie prawidłowego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, ale również przeprowadzenie należytej kontroli apelacyjnej, a także i kontroli kasacyjnej. O dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne prowadzi pośrednio do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzenia (fakt główny), z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W konsekwencji, brak jest więc podstaw do przyjęcia, że dowód z poszlak pozwala na uznanie winy oskarżonego, jeżeli zgromadzone poszlaki nie pozwalają na wykluczenie - stosując określoną w art. 5 § 2 kpk zasadę, iż nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego - możliwości jakichkolwiek innych wersji zdarzenia” (wyrok SN z 21.10.2002r. V KKN 283/01, LEX nr 56843). W niniejszej sprawie przyznać należy, iż każda z poszlak udowodniona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozstrzygnięcie. Sąd I instancji rozważył wszystkie okoliczności mogące mieć znaczenie dla sprawy, wykluczając w ten sposób jakikolwiek inny możliwy przebieg zdarzeń niż przyjęty w wyroku.

Odnosząc do niniejszej sprawy wskazania zawarte w przytoczonych judykatach stwierdzić należy, iż słusznie Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych zaprzeczającym popełnieniu zarzucanego im czynu wyczerpującego dyspozycję art. 270 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Wersje zdarzenia przedstawiane przez oskarżonych W. G. i M. Z. nie są wiarygodne i stanowią, co słusznie zauważył Sąd I instancji, jedynie realizację linii obrony oskarżonych. Bezspornym pozostaje fakt, iż brak jest bezpośrednich dowodów na to, iż obaj oskarżeni podrobili umowę najmu o nr (...), którą później posłużyli się jako autentyczną w zakresie rzekomo zaistniałych między firmą (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. powiązań biznesowych. Stwierdzić jednak należy, iż na gruncie niniejszej sprawy zaistniało szereg innych pośrednich dowodów na podstawie, których udało się ustalić rzeczywisty przebieg zdarzeń. Wprawdzie apelujący w swoich zarzutach wskazują, iż umowa taka powstała w dniu 27 listopada 2013r., kiedy M. Z. pełnił jeszcze funkcję prezesa zarządu spółki (...), a nie dopiero po tym jak sprzedał on swoje udziały w tej spółce (...), jednakże dowody w postaci zeznań wiarygodnych świadków przeczą tej tezie. Zeznający w sprawie J. L. potwierdził, iż po podjęciu wstępnej decyzji o odkupieniu udziałów (...) Sp. z o.o. od M. Z. dokonał przeglądu całej dokumentacji tej spółki. W trakcie analizy tych dokumentów nie znalazł w nich umowy najmu nr (...), stąd później zaskoczy był faktem zaistnienia takiej umowy, która miała zostać zawarta w czasie kiedy nie był on jeszcze właścicielem spółki. Apelujący szczególne znaczenie przypisują tej części zeznań w/w świadka w której wskazuje, iż gdyby wiedział o istnieniu takiej umowy między (...) Sp. z o.o. a (...) Sp. z o.o. prawdopodobnie nie zdecydowałby się na kupno spółki, której przeciwstawiają okoliczność, iż spółka ta posiadała zawartych wiele innych umów, które mogły wpływać na kondycję finansową spółki. Umowa ta zatem, według apelujących, w przypadku jej rzeczywistego istnienia, nie miała zatem tak kluczowego znaczenia dla funkcjonowania spółki. Tymczasem świadek wskazuje, iż zaistnienie takiej umowy mogło być kluczowym powodem do rezygnacji z kupna udziałów spółki od M. Z.. Wskazywana przez apelujących interpretacja tej części zeznań świadka jest jednak nietrafna, gdyż świadek ten powoływał się na tę okoliczność w kontekście informacji, które uzyskał od wspólnika (...) Sp. z o.o. - G. S. i reprezentującego w/w na terenie kraju w zakresie działalności tej spółki - (...), odnośnie tego, iż w zamian za przechowywanie przedmiotowych płyt na placu spółki (...) spółka ta miała przejąć ziemię z budowy. Obaj potwierdzili, iż nie zgodziliby się na warunki tej umowy, tym bardziej, iż mieli możliwość przechowania tych płyt na terenach (...) za niewielką opłatą. Przyjęcie warunków umowy z dnia 27 listopada 2013r. byłoby dla firmy niekorzystne, innymi słowy podpisanie takiej umowy stanowiłoby ewidentne działanie na jej szkodę. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż J. L. wiedział o tym, iż spółka (...) miała problemy finansowe i w przypadku, gdyby nie zdecydował się na odkup udziałów od M. Z. spółka najprawdopodobniej uległaby likwidacji. Zrozumiałym jest zatem, iż nie chciał on przejmować firmy, która posiada dodatkowe obciążenia finansowe. Nie znajdując takich obciążeń w dokumentacji spółki zdecydował się na kupno udziałów od oskarżonego. Do transakcji nie doszłoby jednak, gdyby świadek ujawnił w dokumentach spółki istnienie przedmiotowej umowy. Tym samym otrzymane później faktury za przechowywanie płyt od (...) Sp. z o.o. były dla J. L. dużym zaskoczeniem. Skoro taka umowa istniała w dacie 27 listopada 2013r. powinna była być załączona do dokumentacji spółki, a nie była. Nie wiedzieli o takiej umowie także G. S. i P. O.. Osoby te były zaś świadkami podpisywania wszystkich umów spółki. Przy podpisaniu tej umowy nie byli obecni, co prowadzi do przyjęcia stanowiska, iż działanie to było przeprowadzone za ich plecami i miało ewidentnie na celu doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki w przyszłości, gdyż spółka ta musiałaby uiścić czynsz za przechowanie płyt zgodnie z warunkami w/w umowy, a M. Z. z racji pozbycia się udziałów tej spółki, nie byłby już za nic odpowiedzialny. Fakt wypierania się odpowiedzialności za tę umowę przez oskarżonego M. Z. potwierdzili w swoich zeznaniach wiarygodni świadkowie, w tym J. L.. Apelujący wskazuje dalej w tym zakresie, iż za tendencyjnością zeznań świadka J. L. przemawia fakt, iż w czasie kiedy przejmował on udziały firmy (...) miała ona podpisanych wiele innych umów o wiele szerszym zakresie niż przedmiotowa umowa z (...). Wskazać w opozycji do tego zarzutu należy, iż świadek przejmując spółkę miał świadomość jej problemów finansowych, a dodatkowa, niekorzystna dla firmy umowa, sprawiała, że jej sytuacja była jeszcze gorsza i mogła prowadzić do upadłości spółki, a tego chciał uniknąć.

Za tendencyjne nie można uznać także, wbrew stanowisku apelujących, zeznań świadka P. O., który w toku postępowania sądowego nie był w stanie dookreślić czy rozmowę między oskarżonymi dotyczącą ustnych ustaleń wynajmu placu na składowanie płyt zasłyszał jako rozmowę telefoniczną czy był jej bezpośrednim świadkiem. W tej części w zeznaniach świadka pojawiły się pewne rozbieżności, jednakże nie mają racji apelujący twierdząc, iż uznanie za wiarygodne części zeznań świadka, dyskwalifikuje je jako wartościowy dowód w sprawie. Nie ma bowiem nakazu całkowitego uznania wiarygodności lub jej braku określonego środka dowodowego. Zeznaniom tego samego świadka lub wyjaśnieniom tego samego oskarżonego można częściowo dać wiarę, a części jego depozycji wiary odmówić ( wyrok SA w Krakowie z dnia 4.04.2019r., II AKa 101/17, KZS 2019/9/42). Sąd Rejonowy zauważył tę nieścisłość, jednakże sama w sobie nie miała ona tak istotnego znaczenia, jak sam fakt, iż P. O. był świadkiem takich ustaleń między oskarżonymi i to ta kwestia była kluczowa dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie można za trafiony uznać także zarzut dotyczący błędnej oceny zeznań świadka A. B., która była księgową spółki (...), a stwierdziła, iż przedmiotowa umowa nigdy do niej nie trafiła, co miało potwierdzać nieistnienie takiej umowy. Z zeznań księgowej, P. O. i G. S. wynika, iż księgowa nie przechowywała wszystkich dokumentów, a tylko dokumenty księgowe. Część dokumentacji znajdował się u P. O. (w zakresie planów budowlanych), a także u M. Z.. Umowa ta nie musiała zatem trafić od razu w ręce księgowej, jednakże już faktury wystawione na jej podstawie trafiły do księgowości. W błędzie pozostają jednak apelujący twierdząc, iż faktury te nie były kwestionowane przez spółkę (...), gdy z zeznań wiarygodnych świadków wynika bezspornie, że faktury te były odsyłane do (...) Sp. z o.o. i kwestionowane przez spółkę (...). Fakt, iż spółka (...) podjęła finalnie aktywność na płaszczyźnie prawno-karnej dopiero po tym jak spółka (...) skierowała swe roszczenia na drogę sądową, świadczy, wbrew stanowisku apelujących, o tym właśnie, iż takiej umowy zawartej w świetle prawa, legalnie nie było i nie czują się oni zobowiązani do uiszczenia należności z niej wynikających.

Wbrew stanowisku apelujących Sąd I instancji zeznania świadka E. G. ocenił ze szczególną ostrożnością i nie pominął w ocenie tych zeznań okoliczności, iż świadek jest skonfliktowany z W. G. i w swoich zeznaniach opisał zarzewie tego konfliktu. Tym razem także, jak już wskazane było wyżej, Sąd za istotne dla rozstrzygnięcia sprawy uznał tylko część zeznań tego świadka, uznając je jednak w całości za wiarygodne. Za takie uznał także zeznania świadka M. B., która jako osoba zupełnie bezstronna i nie zaangażowana w spory pomiędzy stronami tego postępowania zeznawała tyko na znane jej w kontekście tejże sprawy okoliczności. Zeznania obojga w/w świadków stanowiły natomiast kontrę dla zeznań świadka Z. O.. Apelujący wprawdzie podnoszą w tym zakresie zarzut niesłuszności odmówienia wiary jego zeznaniom, jednakże jak trafnie w kontekście powyższego stwierdził Sąd I instancji, zeznania tego świadka nie dotyczyły bezpośrednio przedmiotowego zdarzenia, a innej sprawy toczącej się przez Sądem Okręgowym w Siedlcach o sygn. akt II K 29/17, gdzie pokrzywdzonym jest E. G., a oskarżonym jest W. G., natomiast sprawa dotyczy podobnej kwestii, tj. podrobienia umowy dzierżawy placu przy ul. (...) w Ł.. W tym zakresie miały one znaczenie jako swoiste wskazanie takiego samego mechanizmu działania oskarżonego jak w w/w sprawie. Bez istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostają zaś zeznania świadka J. W.. Świadek ten dokonał wywozu ziemi z budowy na plac (...) jeszcze latem, gdy nie było tam płyt. Wykonał to na prośbę H. G.. Stwierdzić należy, iż w świetle tych zeznań teza podnoszona przez apelujących odnośnie tego, iż skoro wywiezienie ziemi miało miejsce latem 2013r., tj. przed składowaniem tam płyt przez spółkę (...), zatem ustaleń co do których zeznawał P. O. i inni odnośnie tego, że płyty będą składowane za wywóz ziemi, w owym czasie być nie mogło, pozostaje bezzasadna. Zdarzenie to bowiem nie przesądza o tym, iż do ustaleń takich mogło dojść w okresie późniejszym.

Na koniec już tylko podniesienia wymaga, iż chybionym pozostaje także stanowisko apelujących co do tego, że wydane przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w dniu 26 maja 2014r. (sygn. akt VIII GNc 4084/14) i w dniu 11 kwietnia 2014 r. (sygn. akt VIII GNc 2645/14) nakazy zapłaty potwierdzają ważność umowy z dnia 27 listopada 2013r. ,gdyż zgodnie z treścią art. 8 kpk sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Skoro zatem rozstrzygnięcia sądu cywilnego nie jest wiążące dla sądu karnego, nie sposób uznać na w/w podstawie, że umowa ta nie była podrobiona przez oskarżonych.

W ocenie Sądu Okręgowego, mając powyższe na uwadze, fakt dokonania przez oskarżonych przypisanego im czynu nie pozostawia żadnych wątpliwości. Fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a poczynione przez Sąd Rejonowy w Siedlcach ustalenia w zakresie tak stanu faktycznego, jak i winy oskarżonych są w ocenie Sądu Odwoławczego prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Sąd I instancji kompleksowo i krytycznie oceniał materiał dowodowy sprawy, wykorzystując do rekonstrukcji okoliczności faktycznych jedynie te poszlaki, które miały wystarczającą podstawę w wiarygodnych dowodach sprawy.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie W. G. i M. Z. od zarzucanego im aktem oskarżenia czynu.

Oskarżony W. G. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy dotyczącej zarzuconego mu czynu Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Oskarżony M. Z. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy dotyczącej zarzuconego mu czynu Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów warunkowa bezzasadność wniosków.

Lp.

Zarzut

2

Drugi z zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż oskarżeni W. G. i M. Z. podrobili umowę dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) antydatując ją na dzień 27 listopada 2013r. celem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...) Sp. z o.o. z/s w G. (uprzednio w S.), gdy tymczasem przedmiotowa umowa dzierżawy została zawarta i podpisana w dacie, jaką była opatrzona, a to w dniu 27 listopada 2013r. przez osoby uprawnione do składania oświadczeń woli reprezentujących strony tej umowy podmioty, a to W. G. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. (prezesa zarządu) oraz M. Z. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w G. (prezesa zarządu).

Oskarżony W. G. jako drugi zarzut w swojej apelacji podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżeni W. G. i M. Z. podrobili umowę dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) antydatując ją na dzień 27 listopada 2013r. celem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...) Sp. z o.o. z/s w G. (uprzednio w S.), gdy tymczasem przedmiotowa umowa dzierżawy została zawarta i podpisana w dacie, jaką była opatrzona, a to w dniu 27 listopada 2013r. przez osoby uprawnione do składania oświadczeń woli reprezentujących strony tej umowy podmioty, a to W. G. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. (prezesa zarządu) oraz M. Z. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w G. (prezesa zarządu) i była ona wynikiem wzajemnie poczynionych ustaleń związanych z uprawnieniem do składowania na przedmiotowej nieruchomości przez (...) Sp. z o.o. płyt w zamian za zapłatę ustalonego w tej umowie czynszu.

Oskarżony M. Z. obok zarzutu naruszenia przepisów postępowania orzeczeniu zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż oskarżeni W. G. i M. Z. podrobili umowę dzierżawy części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) antydatując ją na dzień 27 listopada 2013r. celem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...) Sp. z o.o. z/s w G. (uprzednio w S.), gdy tymczasem przedmiotowa umowa dzierżawy została zawarta i podpisana w dacie, jaką była opatrzona, a to w dniu 27 listopada 2013r. przez osoby uprawnione do składania oświadczeń woli reprezentujących strony tej umowy podmioty, a to W. G. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. (prezesa zarządu) oraz M. Z. działającego w imieniu i na rzecz (...) Sp. z o.o. z/s w G. (prezesa zarządu).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych podnoszonych w tożsamym zakresie przez wszystkich apelujących stwierdzić należy, iż w przypadku oparcia skargi na zarzutach mieszanych, to jest twierdzeniu odpowiadającym kilku podstawom odwoławczym, jako podstawę odwołania należy powoływać zarzut tzw. pierwotny, a nie wtórny, stanowiący pochodną usterki pierwotnej. Nieodpowiednie jest bowiem powoływanie kilku zarzutów, gdy jeden z nich jest konsekwencją innego, bądź gdy zarzuty te wzajemnie się wykluczają. Skoro wszystkie apelacje w badanej sprawie zarzucają obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, to błąd ustaleń faktycznych jest pochodną owej usterki, bo jeden zarzut powoduje kolejne, aż po niesprawiedliwość wyroku. Często skutkiem nieprawidłowej oceny dowodów byłyby nie tylko błędne ustalenia faktyczne, ale również nieprawidłowa subsumcja oraz niewspółmierna kara. Przyjmowanie za podstawę apelacji wszystkich przyczyn odwoławczych jest zbędne, bo wystarcza przyjąć jedną z nich, a to pierwotną. Stwierdzenie jej spowoduje uwzględnienie apelacji i przeciwnie: oddalenie zarzutu pierwotnego spowoduje pominięcie rozważań odnośnie do zarzutów wtórnych (wyrok SA w Krakowie z dnia 03.12.2014r., sygn. II AKa 192/14, KZS 2015/2/42, LEX nr 1602929). Uwzględniając powyższe zbędnym jest ponowne przytaczanie tej samej argumentacji warunkującej bezzasadność pierwszego zarzutu, którego pochodną jest zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie W. G. i M. Z. od zarzucanego im aktem oskarżenia czynu.

Oskarżony W. G. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy dotyczącej zarzuconego mu czynu Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Oskarżony M. Z. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy dotyczącej zarzuconego mu czynu Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania

ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nietrafność zarzutów zawartych w trzech apelacjach skutkowała bezzasadnością wniosków wnoszonych przez apelujących.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 634 kpk w zw. art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 2.180 złotych tytułem opłaty za II instancję.

7.  PODPIS