Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 781/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 1 sierpnia 2024 r., sygn. akt II K 735/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

----------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------

------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

---------------------------------

--------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji

1

I.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego Z. S., sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz uznanie ich za niewiarygodne w zakresie dotyczącym ustalenia przebiegu i sposobu działania mającym na celu dokonanie czynów zabronionych stypizowanych w art. 190 § 1 kk, których zrealizowania rzekomo miał osobisty interes, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy w sprawie nie pozwala na ustalenie aby, oskarżony był autorem korespondencji sms wysyłanej do pokrzywdzonej M. O. gdyż wysłane wiadomości nie były opatrzone datą ani podpisem, który umożliwiałby identyfikację osoby, która je sporządziła, a w konsekwencji powyższego anonimowym wiadomością sms nie nożna nadać mocy dowodowej w sprawie w myśl art. 115 §14 k.k. ponieważ ich autor nie został ustalony, a także pozostałe dowody zgromadzone w sprawie nie potwierdziły sprawstwa oskarżonego,

II.  art. 7 k.p.k. w zw. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej sprzecznej z zasadą obiektywizmu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie, aby oskarżony Z. S. był autorem korespondencji sms kierowanej do pokrzywdzonej M. O. oraz rzekomo groził jej pozbawieniem życia i pobicia, podczas gdy wyważona i prawidłowa ocena całokształtu materiału dowodowego, zgodna ze wskazaniami przepisów postępowania karnego oraz uwzględnienie wszystkich przeprowadzonych dowodów w sprawie i wynikających z nich okoliczności powinna doprowadzić do wniosku, że Z. S. swoim zachowaniem nie popełnił zarzucanych mu przestępstw - ponieważ zgromadzone dowody w sprawie nie pozwalają na ustalenie ponad wszelką wątpliwość autora anonimowej korespondencji sms w sytuacji, gdy inkryminowana korespondencja była co najwyżej wynikiem nieporozumień w związku partnerskim oskarżonego z pokrzywdzoną, zaś Z. S. nigdy nie miał zamiaru kierować gróźb karalnych oraz wywołać wobec pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co w konsekwencji nie mogło wypełnić znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k.,

III. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny depozycji pokrzywdzonych M. O. oraz G. S., polegających na uznaniu, iż zeznania te są szczere, w pełni wiarygodnej oraz zawierają spontaniczny opis okoliczności inkryminowanych zdarzeń, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tych dowodów powinna prowadzić do wniosków, że zeznania te zawierają rozbieżności, są nieobiektywne ukierunkowane na osiągnięcie przez pokrzywdzonych korzystnego dla nich wyniku postępowania, co w konsekwencji doprowadziło do uznania i przypisania sprawstwa Z. S. popełnienia czynów zabronionych z art. 190 § 1 k.k. oraz z art. 193 kk, podczas gdy oskarżony nigdy nie miał zamiaru popełnić jakiegokolwiek przestępstwa,

IV. art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7k.p.k, poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku, polegające na niewykazaniu w żadnym stopniu na podstawie jakich dowodów Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżony Z. S. działał w dniu 22 września 2022 r. w celu dokonania zarzucanych mu czynów zabronionych wobec M. O., podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy oraz treść uzasadnienia wskazuje, iż oskarżony Z. S. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanych mu czynów, co w konsekwencji skutkowało niewyjaśnieniem przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyjętej podstawy prawnej jego wydania, która w wyniku swobodnej, wyważonej i wnikliwej oceny powinna prowadzić do uniewinnienia Z. S. od zarzucanych mu przestępstw,

a w konsekwencji powyższych uchybień, zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, iż oskarżony Z. S. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych stypizowanych w art. 190 §1 k.k. oraz art. 193 k.k. podczas gdy prawidłowa, obiektywna wyważona, rzetelna i swobodna ocena zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie powadzi do wniosku, iż Z. S. nie popełnił zarzucanych mu czynów zabronionych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy zachowując nakazany ustawą obiektywizm i wykorzystując wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości, z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania i nie naruszył art. 7 kpk. Miał przy tym w polu uwagi także te zagadnienia, które stanowią oś wniesionej apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów o charakterze proceduralnym, na które powołał się skarżący, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w przekonaniu Sądu Odwoławczego, orzekając w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Łukowie - wbrew odmiennym wywodom zawartym w apelacji - przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Przede wszystkim, w toku procedowania Sąd pierwszej instancji wyczerpał wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynow, respektując przy tym naczelne zasady procesowe, a w tym: prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.k), bezstronności (art. 4 kpk), regułę in dubio pro reo (art. 5 kpk.) oraz zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk.), w konsekwencji czego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 kpk).

Jak wynika z akt sprawy pokrzywdzona w sposób szczegółowy opisała treść wiadomości jakie otrzymywała od oskarżonego i do zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa załączyła wydruki tych wiadomości. Tak więc już z tego wiarygodnego dowodu wynikało, że oskarżony kierował wobec niej groźby karalne. Nie można również pominąć, że w trybie czynności procesowych w dniu 20 kwietnia 2023 roku dokonano oględzin treści zawartych w telefonie komórkowym należącym do M. O. w korespondencji prowadzonej ze Z. S. powiązanej z jego numerem telefonu. Rzetelność tej czynności nie była negowana, a treść korespondencji wskazuje wprost, że oskarżony kierował wobec pokrzywdzonej groźby karalne. W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o bezkrytycznym i bezrefleksyjnym obdarzeniu wiarą zeznań M. O.. Uzupełniając wywód pierwszoinstancyjny, warto zwrócić uwagę, iż stanowcze i konsekwentne przedstawienie tego, co miała ona okazję zaobserwować i doświadczyć osobiście, prowadzi do wnioskowania o bezzasadnym stanowisku apelującego, odnośnie próby bezpodstawnego wskazania, że zachowanie oskarżonego wynikało jedynie z wzajemnych nieprozumień, a wolą oskarżonego nie było kierowanie gróźb. Pokrzywdzona w toku postępowania przygotowawczego jasno wskazała, że oskarżony groził jej pozbawieniem życia i taka treść zawarta jest w treści korespondencji min. z dnia 22 września 2022 roku. Całość wpisów kierowanych do pokrzywdzonej jest wulgarna, poniżająca, nastwiona właśnie na wywołanie skutku w postaci obawy, przerażenia i bezsilności. Należy podkreślić, że oskarżony nie negował, że wysyłał zdjęcia miotacza w kształcie pistoletu i pałki teleskopowej, ale wysłał je do osoby, która miała utrzymywać relacje z pokrzywdzoną. Treść załączonej korespondencji odnosi się wprost do różnych zdarzeń między oskarżonym i pokrzywdzoną i również wskazuje, że wiadomości pochodzą od oskarżonego. Nie przedstawiono żadnych okoliczności, podważających twierdzenia pokrzywdzonej, że wiadomości jakie otrzymała 22 września nie zostały wysłane przez oskarżonego. Oskarżony miał ponadto roszczenia majątkowe (o których również pisał w wiadomościach), na które nie zgadzała się pokrzywdzona i to wzbudzało również agresję oraz złość. Pokrzywdzona złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa mając świadomość, że zachowanie oskarżonego eskaluje, na co wskazał też świadek D. M.. Budziło to rzeczywistą obawę u pokrzywdzonej i nie ma w tym zakresie znaczenia moment zgłoszenia podejrzenia popełnienia przestępstwa. Tym bardziej, że oskarżony wrócił z Niemiec 15 stycznia 2023r. i wtedy z uwagi na jego zachowanie była wzywana policja, następnie interwencja miała miejsce 6 lutego 2023 roku, a więc 4 dni po złożeniu zawiadomienia. To wskazuje na nasilenie negatywnych działań oskarżonego. Nie można też zapomnieć, że pokrzywdzona w toku pierwszego postępowania wycofała swój wniosek o ściganie za czyn z art. 190a § 1 kk, nie chciała, aby oskarżony został ukarany i licząc na jego poprawne zachowanie. To zaś świadczy o tym, że pokrzywdzona nie kierowała się zemstą, ale rzeczywistą obawą o swoje życie i zdrowie wobec zachowań jakie prezentował oskarżony. Zgodnie z wyrokiem wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2023 r. II AKa 238/23 do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można jednak abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później. Pokrzywdzona w przedmiotowej sprawie jasno stwierdziła, że w związku z zachowaniem oskarżonego, jego natarczywością i kierowanymi żądaniami już w chwili skierowania do niej groźby, wzbudziła ona w niej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

Zgodnie z postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2024 r. I KK 204/24 jeżeli dowody oceniono z zachowaniem reguły ich swobodnej oceny to nie może być mowy o zastosowaniu art. 5 § 2 k.p.k. W postępowaniu karnym rzeczą naturalną jest występowanie dowodów wskazujących na sprzeczne wersje wydarzeń, lecz to właśnie obowiązkiem sądu jest dokonanie rzetelnej oceny materiału dowodowego i wyeliminowanie mogących się prima facie pojawić wątpliwości. Dopiero, jeśli nie można ich rozwiać, zastosowanie znajdzie art. 5 § 2 k.p.k. Należy przy tym podkreślić, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Jeżeli więc sąd dokonał oceny dowodów z zachowaniem reguły określonej w art. 7 k.p.k. i ta ocena nie została podważona, nie wchodziło w grę odwoływanie się do zasady z art. 5 § 2 k.p.k. W ocenie Sądu Okręgowego dokonano w przedmiotowej sprawie prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonych oraz pozostałych dowodów. Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że oskarżony w dniu 22 września 2022 roku wysyłał oskarżonej wiadomości zawierające groźby opisane w przypisanym oskarżonemu czynie. We wcześniej części uzasadnienia wskazano, że takie ustalenia były oparte nie tylko na zeznaniach pokrzywdzonej, ale również protokole oględzin wraz z wydrukami oraz pośrednio na zeznaniach świadka D. M. (I., II.).

Na względzie mieć wypada, iż sama tylko okoliczność, że oceniono poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca, nie jest tożsame ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści art. 7 kpk. Rzecz jasna, odmienna ocena dowodów - korzystna dla oskarżonego - jest naturalnym prawem, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie charakteryzowała się dowolnością, w sytuacji gdy wszystkie przedstawione powyżej wymogi Sąd pierwszej instancji spełnił. Wywody apelującego stanowią jedynie alternatywną wersję oceny dowodów – zeznań M. O. i G. S., wobec czego należy je uznać wyłącznie za werbalną i bezowocną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 kpk. Trudno przyjąć, żeby świadek G. S. mając pełną świadomość odpowiedzialności ze składanie fałszywych zeznań, składał nieprawdziwe zeznania obciążające oskarżonego, ryzykując poważnymi konsekwencjami dotyczącymi wykonywanego zawodu. Pokrzywdzony nie miał konfliktu z oskarżonym, to oskarżony przyszedł do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego i trudno przyjąć, aby pokrzywdzony wyjaśniał sobie z oskarżonym bliżej nieokreślone zagadnienia w części mieszkalnej budynku. G. S. stanowczo wskazał, że wielokrotnie wzywał oskarżonego do opuszczenia domu, następnie stanął on w drzwiach i uniemożliwiał ich zamknięcie. Dopiero informacja o wykonywanym zgłoszeniu na policję spowodowała, że oskarżony wycofał się. Już z samych wyjaśnień oskarżonego wynika, że celem jego nie było uzyskanie pomocy prawnej, a przedstawienie swoich podejrzeń i zastrzeżeń co do M. O. i konfrontacja z pokrzywdzonym. Dlatego oskarżony wbrew wyraźnemu oznaczeniu, wskazującemu gdzie znajduje się kancelaria, wszedł do części mieszkalnej, nie pukał i nie dzwonił, nie reagował na wezwania do opuszczenia pomieszczenia. Nie można więc przyjąć, że oskarżony działał w usprawiedliwionym błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego (III.).

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 maja 2021 r. II AKa 364/20 treść aktualnie obowiązującego przepisu art. 455a k.p.k. jest jasna i świadczy o tym, że uzasadnienie wyroku nie decyduje o tym, czy możliwa jest kontrola instancyjna zapadłego orzeczenia. Kontrola taka jest możliwa zawsze, gdyż sąd odwoławczy dysponując dowodami przeprowadzonymi przez sąd I instancji może dokonać samodzielnej kontroli prawidłowości ich oceny. Zarzut odwoławczy naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. może być skuteczny, ale tylko wyjątkowo, o ile motywy rozstrzygnięcia sądu I instancji są zupełnie nieprzejrzyste, wewnętrznie sprzecznie, nie odnoszące się do materiału dowodowego, nie wyjaśniając żadnych kluczowych kwestii. Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie wyroku zawiera jasne wskazanie podstawy prawnej skazania w odniesieniu do obu czynów (434-434v) i pozwala na kontrolę wydanego orzeczenia (IV.).

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 171/15). Nadto, zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 roku w sprawie o sygnaturze akt II KR 114/74). Stanowiska przedstawione w powyższych judykatach w pełni zaaprobował także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. W świetle całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyny z art. 190 § 1 kk i art. 193 kk.

We wniesionym środku odwoławczym brak było zarzutu dotyczącego niewspółmierności pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniały także przesłanki z art. 440 kpk które uprawniałyby do ingerencji w tą cześć wyroku. Dlatego też, przy wyczerpującym wywodzie Sądu Rejowego w części dotyczącej kary, odstąpiono od zupełnie abstrakcyjnego omawiania tej kwestii w niniejszych rozważaniach, podzielając w tym względzie stanowisko proceduralne Sądu Apelacyjnego w Lublinie wyrażone w wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17 (Legalis Numer 1728581).Sąd Okręgowy uznał, że jest to kara sprawiedliwa i adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów. Orzeczona wobec oskarżonego sankcja karna jest karą sprawiedliwą, która zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą, a w szczególności winna przyczynić się do uświadomienia oskarżonemu naganności prezentowanego przez niego zachowania.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność zarzutów warunkowała niezasadnością wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 1 sierpnia 2024 r., sygn. akt II K 735/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności wywiedzionego przez obronę zarzutu, przy jednoczesnym braku przesłanek z art. 440 kpk, wyrok Sądu pierwszej instancji należało utrzymać w mocy.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II., III.

Sąd Okręgowy w na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art.636 § 1 kpk i art. 634 kpk zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, gdyż posiada on stałe źródło dochodu i ma możliwości uregulowania należności.

Ponadto Sąd Okręgowy uwzględnił wniosek pełnomocnika i zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty po 840 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 1 sierpnia 2024r. sygn. akt II K 735/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana