Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SSO Agata Kowalska

SSR del. Paweł Mądry

Protokolant: stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 786/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 10 września 2024 roku w sprawie II K 822/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

-art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny dowodów, rozstrzyganie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej, oparcie orzeczenia na rozbieżnych i pełnych sprzeczności dowodach z jednoczesnym pominięciem okoliczności i dowodów przemawiających na korzyść oskarżonej;

- art. 4 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k., polegającej na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej a także na dowolnej ocenie materiału dowodowego, przeprowadzonej z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, w szczególności pominięcie wyjaśnień oskarżonej, poprzez odmowę przyznania wiarygodności i mocy dowodowej części tychże wyjaśnień, w zakresie braku świadomości oskarżonej, że znajduje się w rejonie skrzyżowania z drogą z pierwszeństwem przejazdu z powodów niezależnych od oskarżonej , w momencie włączania się do ruchu a także niemożności pokierowania swoim zachowanie w racjonalny sposób pomimo tego, że powyższe okoliczności znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym ze źródeł osobowych;

- art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 2 pkt 2 i art. 193 § 1 w zw. z 167 k.p.k.:

a) poprzez nie uwzględnienie wniosku dowodowego oskarżonej z pkt. 1 i 2 pisma z dnia 1 lutego 2024 roku i nie zobowiązanie pokrzywdzonej A. Z. do przedłożenia do akt sprawy dokumentacji medycznej dot. leczenia (historii choroby), zabiegów oraz operacji (kart leczenia szpitalnego) kręgosłupa, a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu ortopedii oraz chirurgii na okoliczność wpływu wcześniej doznanych urazów kręgosłupa na mechanizmu powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonej A. Z. i stopień uszczerbku na zdrowiu doznany podczas zdarzenia z dnia 4 sierpnia 2023 r.;

b) poprzez zaniechanie wywołania opinii biegłego okulisty, który po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oskarżonej oraz po jej zbadaniu ustali wpływ problemów z widzeniem, tj. wady wzroku oraz zmniejszonego pola widzenia (stwierdzonych po wypadku komunikacyjnym) na jej możliwość uniknięcia zdarzenia drogowego w tym dostrzeżenia znaków drogowych, zbliżającego się pojazdu;

II. zarzut rażącej niewspółmierności kary, wyrażającej się w szczególności na nie adekwatnemu do prognozy kryminologicznej oskarżonej długości okres próby w sytuacji gdy choć okoliczności popełnienia czynu zabronionego oraz jej sytuacja osobista w szczególności stan zdrowia oskarżonej jej leczenie onkologiczne, wiek, uszczerbek na zdrowi w wyniku wypadku oraz dotychczasowa niekaralność – pisownia w oryginalnym brzmieniu (k. 235).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy analizując akta postępowania w świetle wniesionego środka odwoławczego nie stwierdził uchybień, na jakie powołuje się skarżąca. Zdaniem Sądu, Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę stosował się do przepisów proceduralnych, przez co dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, na podstawie którego ustalił rzeczywisty stan faktyczny w sprawie, skutkujący słusznym uznaniem oskarżonej za winną popełnienia zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy nie stwierdził, żeby w sprawie były pozostawione wątpliwości, które w myśl art. 5 § 2 k.p.k. należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonej, ponieważ zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wyczerpujący, kompletny i w pełni pozwolił na ustalenie niezbędnych okoliczności, przy czym zaznaczyć należy, że zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w przypadku wątpliwości sądu, jako organu orzekającego, a nie subiektywnego stanowiska stron (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2024 r. VIII AKa 200/23). Samo łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. nie jest właściwe, albowiem naruszenie zasady in dubio pro reo ma wszak miejsce wtedy, gdy sąd prawidłowo ocenił zebrane w sprawie dowody, ale ujawnione wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, wbrew kierunkowi wymienionej zasady (por . wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 maja 2023 r., II AKa 287/22).

Nie można było także uznać za trafny zarzut obrazy art. 410 k.p.k. czy 4 k.p.k., albowiem Sąd procedował obiektywnie, uwzględniając przy orzekaniu całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonej, natomiast sytuacja, gdy występują w sprawie przeciwne sobie dowody, obliguje Sąd do odrzucenia jednych dowodów, a przyjęcie drugich, co wynika z podstawowej roli Sądu w procesie orzeczniczym. W niniejszej sprawie, z uwagi na prawidłową ocenę materiału dowodowego, o której już wspomniano, Sąd oparł wyrok na dowodach słusznie uznanych za wiarygodne, natomiast nie uwzględnił dowodów, które na przymiot wiarygodności nie zasługiwały. Zwrócić uwagę należy, że ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonej. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r. VIII AKa 237/23). Skarżąca formułując zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie wykazała dostatecznie jego zasadności, natomiast posługiwała się polemicznymi stwierdzeniami, niepopartymi żadnymi wiarygodnymi dowodami. Stawiane tezy były sprzeczne także z wyjaśnieniami oskarżonej, złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, które to zdaniem Sądu, stanowiły niewątpliwie większą wartość dowodową aniżeli wyjaśnienia złożone w postępowaniu sądowym, które to już miały wpisywać się w przyjętą linię obrony. Takie stanowisko pokrywa się z oceną materiału dowodowego, dokonaną przez Sąd I instancji, która w całości zasługiwała na uwzględnienie. Na aprobatę zasługiwała także argumentacja przytoczona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tym samym bezcelowym byłoby szczegółowe powielanie przedmiotowych treści. Sąd Okręgowy zważył, że wiarygodnymi były w całości zeznania pokrzywdzonej, która pomimo dramatycznego i dynamicznego przebiegu zdarzenia potrafiła logicznie, jasno, rzeczowo i do tego obiektywnie odtworzyć jego przebieg, prowadzący m.in. do ustalenia, że oskarżona miała świadomość poruszania się po drodze podporządkowanej, kwestii ogólnego poprawnego samopoczucia oskarżonej, niereagowania na informacje pokrzywdzonej o konieczności ustąpienia pierwszeństwa czy na późniejsze krzyknięcie o hamowaniu. Zaznaczyć należy, że z uwagi na znajomość okolicy, to oskarżona miała kierować, a nie pokrzywdzona, tym samym nawet z tego faktu można by było założyć, że oskarżona powinna posiadać wiedzę co do zasady regulacji ruchu na skrzyżowaniu, na którym doszło do wypadku. Odnosząc się do tez podnoszonych zarówno przez oskarżoną, jak i obronę, a nawiązujących do kwestii nieświadomego zachowania oskarżonej zważyć należało, że przypisano jej czyn nieumyślnego naruszenia zasady bezpieczeństwa w ruchy drogowym, nie zaś umyślnego, co ma swój wyraz w opisie czynu. Natomiast z okoliczności braku prawidłowej reakcji podczas dojeżdżania do skrzyżowania z drogą z pierwszeństwem przejazdu bądź niereagowania na słowa pokrzywdzonej, nie można wnioskować o braku możliwości pokierowania swoim postępowania podczas zdarzenia, skoro nie ma to swego odzwierciedlenia w pozostałych dowodach, zwłaszcza w odpowiedniej dokumentacji medycznej, co czyni twierdzenia skarżącej jedynie gołosłownymi i hipotetycznymi. Treść zaś zeznań pokrzywdzonej, o której wspomniano powyżej, miała także potwierdzenie w ich znamiennej części w wyjaśnieniach oskarżonej, jednakże tych złożonych podczas prowadzonego śledztwa. Za zasadnością przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej czynu, również przemawiały wnioski płynące z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, który w swej opinii jasno, logicznie i wyczerpująco wypowiedział się co do przebiegu zdarzenia w jego kluczowym zakresie – nienależytego obserwowania drogi przez oskarżoną, niezachowania przez nią szczególnej ostrożności i niedostosowania swojego zachowania do zaistniałej sytuacji drogowej, co z pozostałymi ustalonymi okolicznościami zdarzenia, doprowadziło do realizacji znamion zarzucanego przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.

Za niezasadny należało uznać także zarzut związany z nieuwzględnieniem przez Sąd meriti wniosków dowodowych, o których skarżąca wspomina w apelacji. Na względzie mieć trzeba, że sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22). Zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy słusznie dopatrzył się przesłanek, przemawiających za oddaleniem tych wniosków i dostatecznie je uzasadnił. Dokumentacja medyczna pokrzywdzonej i opracowana na jej podstawie opinia sądowo-lekarska, jednoznacznie pozwoliły na ustalenie jakie obrażenia zostały spowodowane zaistniałym zdarzeniem i ich kwalifikacji jako ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., co nie budziło wątpliwości Sądu. Na marginesie można wskazać, że nawet jeśli na wskutek przedmiotowego zdarzenia miałyby się odnowić bądź pogłębić urazy pokrzywdzonej, doznane wcześniej, to nadal byłoby to wynikiem wypadku drogowego, spowodowanego przez oskarżoną. Trudno przy tym racjonalnie zaaprobować stanowisko skarżącej w tym zakresie, jeśli przed zdarzeniem pokrzywdzona była w zasadzie sprawna, natomiast w wyniku wypadku stała się osobą niepełnosprawną, poruszającą się na wózku inwalidzkim i uzależnioną od pomocy osób trzecich. Ponadto oskarżona zdawała sobie sprawę, jaki jest stan zdrowia pokrzywdzonej, która była pasażerką prowadzonego przez nią pojazdu i miała świadomość, że przeszła zabiegi operacyjne. Kwestie związane z wadą wzroku oskarżonej wynikały jedynie z jej wypowiedzi i nie zostały w należyty sposób wykazane i uprawdopodobnione. Brak było więc podstaw do przeprowadzania dalszych ustaleń w tym zakresie. Zauważyć należy, że jeśli wada wzroku miałaby wówczas znacząco wpływać na percepcję wzrokową oskarżonej, to nie powinna w ogóle kierować pojazdem, przy czym jak wynika z osobowego materiału dowodowego, który został uznany za wiarygodny, oskarżona nie skarżyła się w dniu wypadku na jakiekolwiek zaburzenia bądź choćby dyskomfort w widzeniu. Taki stan rzeczy dotyczy również ogólnego stanu zdrowia oskarżonej i prowadzi do konstatacji, że nawet w przypadku złego samopoczucia, problemów z koncentracją czy ogólnych problemów zdrowotnych, oskarżona nie powinna wówczas kierować pojazdem, ponieważ podejmowałaby w takim przypadku świadome ryzyko, co jednak nie wynika ze wspomnianego materiału dowodowego.

Odnosząc się zaś do ostatniego z zarzutów - zarzutu rażącej niewspółmierności kary, na wstępie wskazać należy, że może być on uznany za trafny i zasadny wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna "bijąca wręcz po oczach" różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich, to stwierdzenie przez sąd drugiej instancji naruszenia tychże dyrektyw, które określa art. 53 k.k., co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności w tym wypadku o charakterze łagodzącym lub też gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9.02.2022 r. sygn. II AKa 232/21, LEX nr 3324690). Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy właściwie zauważył i adekwatnie ocenił wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające mające wymierny wpływ na postać kary, natomiast argumentacja zastosowana w apelacji nie przemawiała za dokonaniem zmiany w przedmiotowym rozstrzygnięciu, albowiem wskazywanych przez obronę okoliczności łagodzących nie należało do takiego stopnia przeceniać. Sam wymiar kary jest zbliżony do minimalnego ustawowego zagrożenia karą za czyn z art. 177 § 2 k.k., toteż chociażby pod tym względem nie należy orzeczonej kary poczytywać za surową, a tym bardziej za rażąco surową. Rozważając okoliczności sprawy, niewątpliwie szczególną uwagę należało zwrócić na doznane obrażenia ciała pokrzywdzonej i ich skutki, które nie tylko uzyskały miano ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., lecz ich powaga skutkowała niepełnosprawnością pokrzywdzonej i całkowitym uzależnieniem od pomocy osób trzecich, nawet przy podstawowych codziennych czynnościach. Analizując zaś okoliczności łagodzące na podkreślenie zasługiwała nieumyślność oskarżonej, kierowanie pojazdem w granicach prędkości administracyjnie dozwolonej, jej dotychczasowa niekaralność i ustabilizowany tryb życia. Sąd I instancji zawieszając warunkowo wykonanie orzeczonej kary 10 miesięcy pozbawienia wolności także dopatrzył się okoliczności, w tym tych, o których m.in. wspomniała skarżąca, a które złożyły się na pozytywną prognozę kryminologiczną wobec oskarżonej. Trzyletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary oraz orzeczony środek probacyjny również należało poczytywać jako rozstrzygnięcia adekwatne do okoliczności sprawy i przypisanych im zadań. Nawiązując do argumentacji obrońcy wskazać można, że ryzyko zarządzenia warunkowo zawieszonej kary nie leży w przedmiocie dalszych rozważań Sądu, skoro to dopatrzył się pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonej, przy czym mogłoby do tego dojść po ziszczeniu się przesłanek, określonych w art. 75 k.k. Sąd zasadnie na podstawie art. 71 § 1 k.k. zawieszając warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności zasądził od oskarżonej grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł za każdą stawkę, co odpowiada okolicznościom sprawy i nie przekracza możliwości finansowych oskarżonej. Podobnie należało ocenić słusznie orzeczoną nawiązkę, która odpowiada kwocie wnioskowanej przez pokrzywdzoną i jej pełnomocnika, choć przy jej obiektywnej ocenie w świetle okoliczności sprawy, o których wypowiedział się Sąd Rejonowy, można zgodzić się z Sądem, że ma ona charakter jedynie symboliczny. Podsumowując powyższe rozważania należało stwierdzić, iż Sąd Rejonowy w tej zaskarżonej części rozstrzygnięcia stosował się do dyrektyw wskazanych w art. 53 k.k., uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu, okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, co czyni zarzuty obrońcy chybionymi.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie;

ewentualnie o zmianę wyroku w zakresie kary na korzyść oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami określonymi w art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

6.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana