Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

sędzia (del.) Paweł Mądry

Protokolant:

stażysta Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 789/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

6.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 30 sierpnia 2024r. w sprawie II K 508/23

6.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

6.3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

6.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

6.5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

------------------

---------------------------------------------------------

------------

---------------

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

---------------------------------------------------------

-------------

---------------

6.6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

(zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego)

1. zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie zawartych w treści art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki oceny dowodów w postaci:

a) wyjaśnień oskarżonego R. S. w części prowadzącej do uznania, iż zachowanie sprawcze oskarżonego, które doprowadziło do zaistnienia wypadku drogowego polegało na nieprawidłowym zatrzymaniu jego pojazdu, podczas gdy w rzeczywistości - mając na względzie dynamikę zdarzenia, fakt poruszania się przez oba pojazdu oraz ich odległość względem siebie w momencie podjęcia manewru skrętu w lewo przez oskarżonego - zachowanie to stanowiło nie ustąpienie pierwszeństwa jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego,

b) zeznań pokrzywdzonego K. S. poprzez pominięcie ich lub nieobdarzenie wiarą w zakresie w którym pokrzywdzony wskazywał, iż

kierujący busem (oskarżony) podjął manewr skrętu w lewo (względem własnego toru jazdy) w momencie gdy znajdował się on w bliskiej odległości od nadjeżdżającego z naprzeciwka pokrzywdzonego, co spowodowało konieczność podjęcia przez pokrzywdzonego manewru obronnego w postaci ominięcia busa, który wjechał na pas ruchu kierującego motocyklem, a co doprowadziło finalnie do utracenia panowania nad kierowanym przezeń pojazdem oraz wywrócenia się doznając obrażeń ciała, nadto poprzez nienadanie im właściwego waloru w zakresie w którym pokrzywdzony wskazał na skutki doznanych przez niego obrażeń związanych z nieodzyskaniem pełnej sprawności uszkodzonego barku, długotrwałej hospitalizacji oraz niezakończeniem leczenia mimo znacznego upływu czasu od zaistniałego wypadku co przełożyło się na nieuzasadnione zastosowanie wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania oraz orzeczenia środka kompensacyjnego w rażąco niewspółmiernie niskiej kwocie,

c) opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego poprzez uznanie, iż wedle treści opinii przyczyną wypadku było nieumyślne naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, polegający na tym, że wykonując manewr skrętu w lewo poza skrzyżowaniem, nieprawidłowo zatrzymał swój pojazd w jego trakcie, częściowo na pasie ruchu jadącego z przeciwnego kierunku motocykla H. (...), którym kierował pokrzywdzony K. S., podczas gdy szczegółowa analiza treści opinii głównej oraz ustnej opinii uzupełniającej, a w szczególności konfrontacja treści opinii z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, prowadzi do wniosku, iż w rzeczywistości zachowanie sprawcze oskarżonego, które doprowadziło do nieumyślnego spowodowania wypadku polegało na nie ustąpieniu pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego K. S., zaś biegły wskazał przy tym, że pojazd kierowany przez oskarżonego w momencie omijania go przez pokrzywdzonego albo stał już w miejscu albo nadal się poruszał, dodatkowo z treści opinii nie wynika z czego konkretnie miała wynikać rzekomo nieprawidłowa technika jazdy kierującego motocyklem, który stracił panowanie nad kierowanym przezeń pojazdem z uwagi na zmuszenie go do podjęcia gwałtownego manewru obronnego - omijania pojazdu (busa) który w sposób nieuprawniony wjechał na jego pas ruchu, ponadto biegły w treści sporządzonych opinii przyznał, iż w świetle treści zgromadzonych w sprawie dowodów, nie jest on w stanie szczegółowo odnieść się ani wyliczyć stopnia przyczynienia się do wypadku przez pokrzywdzonego, a uczynił to jedynie w oparciu o ogólną kartezjańską metodę podzielenia nieprawidłowych zachowań poszczególnych uczestników zdarzenia,

d) dokumentu w postaci protokołu odtworzenia zapisów (k. 84), poprzez nie nadanie mu odpowiedniego waloru i pominięcie, iż z treści przedmiotowego dowodu w części obejmującej wypowiedź oskarżonego wynika, iż oskarżony w trakcie podjęcia manewru skrętu w lewo, nie widział nadjeżdżającego motocyklisty, to w sposób oczywisty świadczy o tym, iż podjął on nieuprawniony manewr nie ustępując pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka pokrzywdzonemu, wobec czego czynność sprawcza oskarżonego w istocie polegała właśnie na nie ustąpieniu pierwszeństwa przejazdu kierującemu z kierunku przeciwnego, który wskutek powyższego wymuszenia zmuszony został do podjęcia gwałtownego manewru obronnego, w trakcie którego utracił panowanie nad kierowanym pojazdem co doprowadziło do jego wywrócenia i odniesienia obrażeń,

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał wpływ na jego treści, polegający na:

a) nieuzasadnionym przyjęciu, iż zachowanie sprawcze oskarżonego polegało na nieprawidłowym zatrzymaniu pojazdu w trakcie wykonywania manewru skrętu w lewo (względem własnego toru jazdy), częściowo na pasie ruchu jadącego z przeciwnego kierunku motocykla H. (...), którym kierował pokrzywdzony K. S., co uznać należy za sprzeczne z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, a także treścią całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, którego szczegółowa analiza oraz prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, iż w rzeczywistości zachowanie sprawcze oskarżonego, które doprowadziło do nieumyślnego spowodowania wypadku polegało na nie ustąpieniu pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego K. S.,

b) nieuzasadnionym przyjęciu, iż stopień przyczynienia się pokrzywdzonego do zaistniałego wypadku był znaczny, podczas gdy z treści opinii sporządzonych przez biegłego z zakresu ruchu drogowego wynika, iż nie był on w stanie określić jakie konkretnie zachowanie pokrzywdzonego miało stanowić o nieprawidłowości techniki jazdy, biegły spłycił ciążący na nim obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy konkretnym nieprawidłowym w okolicznościach zdarzenia zachowaniem kierującego motocyklem, w tym brakiem posiadania przez niego uprawnień do kierowania motocyklem, a zaistnieniem wypadku, do konstatacji cyt. „ Jedzie się, czy prowadzi się samochód to powinno się ten samochód, czy pojazd prowadzić panować nad każdym pojazdem, nawet nad prowadzonym koniem w zaprzęgu też się powinno panować, jeśli nie panuje to technika poruszania się prowadzącego dany pojazd jest nieprawidłowa”, co w okolicznościach sprawy (zmuszenie pokrzywdzonego do podjęcia gwałtownego manewru obronnego - ominięcia pojazdu w postaci busa, który nie ustępując mu pierwszeństwa wjechał na jego pas ruchu) uznać należy za zupełnie nieprzystojące i niewystarczające do uznania, iż przyczynienie pokrzywdzonego do wypadku było znaczne, dodatkowo finalny wydźwięk wywodów biegłego odnośnie stopnia przyczynienia się każdego z uczestników do zaistnienia wypadku, prowadzi do uznania, iż biegły na potrzeby opinii w niniejszej sprawie szacował je w dużej ogólności, nie biorąc pod uwagę wszystkich okoliczności, dodatkowo w sposób nieprawidłowy łącząc fakt braku posiadania uprawnień do kierowania pojazdami przez pokrzywdzonego z przypisaniem mu znacznego stopnia przyczynienia do zaistnienia wypadku, bowiem brak jest jakichkolwiek przesłanek wykazujących związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi dwoma okolicznościami;

c) nieuzasadnionym przyjęciu, iż wina i stopień społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne, a nadto właściwości i warunki osobiste sprawcy czynią zasadnym warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, z jednoczesnym pominięciem, iż oskarżony na żadnym etapie nie wyraził skruchy za zaistniałe zdarzenie i nie przeprosił pokrzywdzonego, dodatkowo konfabulował, przedstawiał zmienne i rażąco nieprawdopodobne wersje zdarzenia, co winno znaleźć odzwierciedlenie w wymierzeniu oskarżonemu odpowiednio dostosowanej kary, zamiast zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

d) pominięciu zakresu i skutków zaistniałej po stronie pokrzywdzonego szkody oraz doznanej krzywdy, w tym w szczególności w postaci utraty pełnej ruchomości w uszkodzonym w wyniku wypadku drogowego barku, długotrwałości jego hospitalizacji oraz niezakończonemu leczeniu, co winno znaleźć odzwierciedlenie w wymierzeniu oskarżonemu odpowiednio dostosowanej kary, zamiast zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania, a nadto orzeczenia na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie wyższej niżeli 2000 zł.

3. zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonego wobec oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci nawiązki, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 2.000 zł, podczas gdy, o ile orzeczenie na obecnym etapie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę rzeczywiście uznać można za znacznie utrudnione, o tyle kwota nawiązki winna być zdecydowanie wyższa z uwagi na charakter i konsekwencje doznanych przez pokrzywdzonego wskutek wypadku obrażeń, w tym jego długotrwałą hospitalizację, a w szczególności fakt utraty pełnej ruchomości w uszkodzonym barku oraz znaczną długość trwania procesu leczenia - rehabilitacji, które nie zostały zakończone do dnia dzisiejszego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- odnosząc się do zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego należy wskazać, że zasadniczą kwestią omawianą szeroko w tym środku odwoławczym była zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu względem opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia. Mianowicie Sąd I instancji dokonując modyfikacji wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenie, że R. S.:

- nie zachował szczególnej ostrożności,

- nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu motocyklem K. S.,

dodał zaś ustalenie o tym, że:

- działanie oskarżonego polegało na nieprawidłowym zatrzymaniu pojazdu w trakcie wykonywania manewru skrętu w lewo częściowo na pasie ruchu jadącego z przeciwka motocykla,

- zaś kierujący motocyklem realizując manewr obronny ominięcia samochodu kierowanego przez oskarżonego wykonał gwałtowny ruch kierownicą i wskutek tego wywrócił się doznając ustalonych obrażeń ciała.

Pełnomocnik w swej apelacji formułując wiele zarzutów zmierzał do wykazania, że ustalenia Sądu Rejonowego są błędne w zakresie mechanizmu powstania wypadku, gdyż działanie sprawcy nie polegało jedynie na nieprawidłowym zatrzymaniu samochodu częściowo na pasie ruchu jadącego z naprzeciwka motocyklisty, lecz na „ nie ustąpieniu pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego K. S.”. W tym zakresie skarżący odwołał się przede wszystkim do zeznań pokrzywdzonego K. S.. Oceniając argumenty skarżącego, zdaniem Sądu Okręgowego, należy stwierdzić, że w sprawie doszło do błędnego sformułowania opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Uwzględniając materiał dowodowy sprawy należy zgodzić się z prokuratorem (autorem aktu oskarżenia), iż w sprawie działanie oskarżonego, takie jak opisane przez Sąd I instancji, stanowiło działanie polegające na „ nie zachowaniu szczególnej ostrożności” i „ nie ustąpieniu pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi” (sformułowania z aktu oskarżenia) . W sposób oczywisty, oskarżony swym zachowaniem naruszył obowiązek zawarty w art. 22 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, gdyż realizując manewr zmiany kierunku jazdy nie zachował szczególnej ostrożności. Gdyby oskarżony prawidłowo obserwował drogę przed pojazdem to zauważyłby nadjeżdżający motocykl i nie wjechałby, nawet częściowo, na pas ruchu, którym poruszał się motocyklista. Dalej, oskarżony swym działaniem naruszył także obowiązek wynikający z art. 22 ust 4. Prawa o ruchu drogowym, gdyż nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Bez znaczenia dla oceny karnoprawnej zachowania oskarżonego jest to, że oskarżony zatrzymał pojazd zajmując jedynie część pasa ruchu, którym poruszał się K. S.. Otóż zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 23 Prawa o ruchu drogowym ustąpienie pierwszeństwa to powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu. W tej sprawie działanie oskarżonego w sposób oczywisty wymusiło na motocykliście podjęcie manewru obronnego ominięcia pojazdu poprzez zmianę kierunku jazdy. Zdaniem Sądu Okręgowego, na podstawie opisu czynu sformułowanego przez Sąd Rejonowy można było wysnuć wniosek, iż działanie oskarżonego polegało na nieustąpieniu pierwszeństwa przejazdu motocykliście, jednakże wobec sformułowania w tym zakresie zarzutów i wniosków apelacji pełnomocnika należało dokonać w tym zakresie zmiany opisu czynu i wprowadzić do treści opisu czynu powyższe sformułowania, pochodzące wprost z aktu oskarżenia.

- osobną kwestią wymagającą omówienia jest sposób przeprowadzenia manewru obronnego przez K. S.. Skarżący zarzucił w apelacji biegłemu, że w swej opinii nie wyjaśnił podstaw przyjęcia tezy o rzekomej nieprawidłowej technice jazdy kierującego motocyklem i „ spłycił ciążący na nim obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy konkretnym nieprawidłowym w okolicznościach zdarzenia zachowaniem kierującego motocyklem, w tym brakiem posiadania przez niego uprawnień”. Odnosząc się do tych zarzutów, Sąd Okręgowy w całości podziela rozważania zawarte w pisemnej opinii biegłego. Z analizy przebiegu wypadku wynika, że kierujący motocyklem podjął prawidłową decyzję o wykonaniu manewru obronnego polegającego na ominięciu samochodu oskarżonego. Nadto, jak wynika z opinii, kierujący motocyklem miał dość miejsca na swoim pasie ruchu, aby wykonać bezpiecznie manewr ominięcia V. bez konieczności zjechania do rowu (patrz rysunek przedstawiający wzajemne położenie pojazdów – k. 299). Jednakże wskutek nieprawidłowego wykonania tego manewru (biegły uznał, że K. S. próbując ominąć samochód raptownie skręcił kierownicą w prawo, a następnie w lewo) stracił panowanie nad prowadzonym motocyklem i wywrócił się na lewą stronę, finalnie uderzając o rów na wysokości przystanku autobusowego. Sąd Okręgowy, w ślad za biegłym, przyjmuje, iż brak uprawnień K. S. do kierowania motocyklem pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z nieprawidłowym wykonaniem przez niego manewru ominięcia samochodu, a zatem z przyczynieniem się K. S. do zaistnienia wypadku. Sąd Okręgowy uwzględniając zatem ustalenia biegłego w treści opisu czynu przypisanego oskarżonemu zawarł stwierdzenie, że K. S. podjął prawidłowy manewr obronny ominięcia pojazdu, lecz wskutek nieprawidłowego wykonania tego manewru wywrócił się i doznał obrażeń ciała. Istotne w sprawie jest to, że wprawdzie oskarżony swym zachowaniem wywołał stan zagrożenia i wymusił na K. S. podjęcie manewrów obronnych, to nie doszło do bezpośredniego kontaktu obu pojazdów, zaś motocyklista wykonując prawidłowo manewr ominięcia miał możliwość uniknięcia powstania obrażeń ciała.

- Sąd Okręgowy nie zgadza się także z zarzutami apelacji pełnomocnika dotyczącymi kwestii sposobu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Zdaniem pełnomocnika, mechanizm zaistnienia wypadku oraz jego skutki w zakresie stanu zdrowia K. S., wykluczały możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego. W ocenie skarżącego, R. S. winien zostać skazany za popełnione przestępstwo na karę grzywny oraz powinien zapłacić pokrzywdzonemu kwotę 5.000 zł tytułem nawiązki. W tym zakresie Sąd Okręgowy podziela jednak rozważania Sądu Rejonowego dotyczące ustalenia stopnia winy i szkodliwości społecznej czynu popełnionego przez R. S.. Zdaniem Sądu Okręgowego, nawet mimo zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu, decyzja Sądu Rejonowego o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec R. S. jest prawidłowa, zaś argumentacja pełnomocnika zawarta w apelacji bezzasadna.

- końcowo, zdaniem Sądu Okręgowego, w sprawie nie zaistniały podstawy do zmiany wyroku w zakresie wysokości nawiązki orzeczonej dla K. S.. Wprawdzie obrażenia ciała motocyklisty okazały się rozległe, to jednak w sprawie istotnym czynnikiem kształtującym wysokość należnej nawiązki jest przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistnienia zdarzenia drogowego i powstania obrażeń ciała. Gdyby pokrzywdzony stosował się do przepisów prawa to nie jechałby w czasie i miejscu zdarzenia motocyklem, gdyż nie miał uprawnień do kierowania pojazdami tej kategorii w ruchu drogowym.

Wniosek

wniosek o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I - poprzez ustalenie, że czyn oskarżonego R. S. polegał na tym, że w dniu 8 września 2022 roku w S. (...), gm. W., woj. (...), jadąc jako kierujący samochodem ciężarowym marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że wykonując manewr skrętu w lewo poza skrzyżowaniem, nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z kierunku przeciwnego motocyklowi marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanemu przez K. S., w wyniku czego kierujący motocyklem podjął manewr obronny ominięcia, w trakcie którego wywrócił się doznając obrażeń ciała w postaci obustronnych odm opłucnowych, złamania lewego obojczyka oraz złamania lewej łopatki, które spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy od 7 dni, określone w art. 157 §1 kk i wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za ten czyn wymierzenie mu kary 250 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu złotych), przy zastosowaniu treści art. 37a §1 kk,

II. zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II i orzeczenie wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 5.000 złotych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

apelacja pełnomocnika okazała się zasadna w niewielkim zakresie, zatem Sąd Okręgowy uwzględniając częściowo apelację dokonał zmiany opisu czynu poprzez jednoznaczne wskazanie, że oskarżony swym zachowaniem nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu motocykliście

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

6.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

- orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego

- wysokość orzeczonej nawiązki

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

w tym zakresie apelacja pełnomocnika okazała się bezzasadna

6.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu

Zwięźle o powodach zmiany

apelacja pełnomocnika okazała się częściowo zasadna

6.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

- w przedmiotowej sprawie apelacja obrońcy okazała się w całości bezzasadna, zaś apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego bezzasadna w znacznej części. Z tych powodów Sąd Okręgowy uznał, że na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 634 kpk strony poniosą we własnym zakresie koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Z tych powodów Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosków zarówno obrońcy jak i pełnomocnika o zasądzenie od strony przeciwnej kosztów zastępstwa procesowego.

- nadto Sąd Okręgowy uznał, że dalej idącą apelacją była apelacja obrońcy, w której skarżący domagał się uniewinnienia oskarżonego. Z uwagi na to, że apelacja okazała się w całości bezzasadna Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 634 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 100 zł i zryczałtowane wydatki związane z doręczeniem korespondencji w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana