Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		Sędzia SO Dariusz Półtorak
Protokolant:	st. sekr. sad. Beata Defut-Kołodziejak

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2024 r.

sprawy K. C. i G. B.

obwinionych z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. 2023 poz. 1469)

na skutek apelacji, wniesionych przez obwinionych

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 21 sierpnia 2024 r. sygn. akt II W 904/23

I.  w zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od obwinionych K. C. i G. B. po 150 zł kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 790/24

UZASADNIENIE

K. C. została obwiniona o to, że od 8 marca 2022 roku do dnia 9 grudnia 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), prowadziła działalność określoną w art. 7 „(...)” bez wymaganego zezwolenia, tj. o czyn z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469 t.j.);

K. Ż. została obwiniona o to, że:

I. od 8 marca 2022 roku do dnia 9 grudnia 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), na stronie internetowej (...)przeprowadzała publiczną zbiórkę bez wymaganego zgłoszenia zbiórki publicznej, tj. o czyn z art. 56 § 1 ustawy z dnia 14 marca 2014 roku o zasadach prowadzenia zbiórek publicznych (Dz.U. 2020, poz. 1672 t.j.);

II. od 8 marca 2022 roku do dnia 9 grudnia 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), prowadziła działalność określoną w art. 7 stowarzyszenie zwykłe „(...)” bez wymaganego zezwolenia, tj. o czyn z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469 t.j.);

G. B. został obwiniony o to, że od 8 marca 2022 roku do dnia 9 grudnia 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), prowadził działalność określoną w art. 7 „(...)” bez wymaganego zezwolenia, tj. o czyn z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469 t.j.).

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2024 r. w sprawie II W 904/23:

I. obwinioną K. Ż. uniewinnił od zarzucanych jej czynów;

II. obwinioną K. C. w ramach zarzucanego jej czynu uznał za winną tego, że w okresie od 8 marca 2022 roku do 20 maja 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), województwo (...) prowadziła działalność gospodarczą pod firmą „(...)” bez wymaganego zezwolenia na prowadzenie schroniska dla bezdomnych zwierząt, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 10 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469, t.j.) i za to na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469) wymierzył jej karę grzywny w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych;

III. obwinionego G. B. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od 8 marca 2022 roku do 20 maja 2022 roku w miejscowości (...), powiat (...), województwo (...) prowadził działalność gospodarczą pod firmą „(...)” bez wymaganego zezwolenia na prowadzenie schroniska dla bezdomnych zwierząt, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 10 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469, t.j.) i za to na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. 2023, poz. 1469) wymierzył mu karę grzywny w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych;

IV. zasądził od obwinionych K. C. i G. B. na rzecz Skarbu Państwa po 100 (sto) złotych tytułem opłat oraz po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania wyjaśniającego i sądowego, a koszty postępowania w zakresie czynów zarzucanych K. Ż. przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia złożyli obwinieni K. C. i G. B., zaskarżając go w całości na swoją korzyść.

Zarzuty z apelacji obwinionej K. C. (k. 731-747):

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- poprzez przypisanie obwinionej czynu, który nie został sprecyzowany we wniosku o ukaranie;

- przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegającej na uznaniu, iż jakiekolwiek dokumenty czy zeznania świadków w sprawie II W 904/23 uzasadniają opiekę nad zwierzętami bezdomnymi lub samowolną opiekę nad zabranymi komukolwiek zwierzętami, które powinny być przedmiotem zgłoszenia zamiaru prowadzenia schroniska dla bezdomnych zwierząt w Urzędzie Gminy M.;

II. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mającego wpływ na treść wyroku, poprzez uznanie, że jako obwiniona dokonała zarzuconego czynu, pomimo, że żaden materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do takich ustaleń.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie jej od zarzuconego czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Zarzuty z apelacji obwinionego G. B. (k. 690-719):

I. Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- poprzez przypisanie obwinionemu czynu, który nie został sprecyzowany we wniosku o ukaranie;

- przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na uznaniu iż jakiekolwiek dokumenty czy zeznania świadków w sprawie II W 904/23 uzasadniają opiekę nad zwierzętami bezdomnymi lub samowolną opiekę nad zabranymi komukolwiek zwierzętami;

- rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego;

II. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mającego wpływ na treść wyroku, poprzez uznanie, iż jako obwiniony dokonał zarzuconego czynu, pomimo że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do takich ustaleń;

W związku ze zmianą czasookresu zarzutu — poprzez jego skrócenie przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim, skarżący apelację oparł również na nowych faktach i dowodach tj. dokumentacji z pobytu szpitalnego w okresie objętym zarzutem i braku możliwości wykonywania jakiekolwiek pracy po wypisie ze szpitala.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez uniewinnienie go od zarzuconego czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Obie apelacje jako bezzasadne, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Istota zarzutów podnoszonych w środkach odwoławczych zarówno obwinionej, jak i obwinionego, była tożsama, sprowadzała się do podobnych twierdzeń, okoliczności oraz formułowanych wniosków, toteż zasadnym było wspólne rozważenie tychże apelacji i niepowielanie jednakowej treści w niniejszym uzasadnieniu.

Mając na względzie zaś wielość okoliczności podnoszonych przez skarżących wskazać należy, że przy merytorycznym rozważaniu apelacji i sporządzaniu uzasadnienia przez sąd odwoławczy, w większości przypadków wystarczające jest zwykle wskazanie głównych, mających znaczenie w realiach konkretnej sprawy, powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu I instancji, które uzyskały akceptację instancji odwoławczej, bez konieczności ich powielania. Wprawdzie na Sądzie odwoławczym ciąży obowiązek rozpoznania wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, nie oznacza to jednak bezwzględnego wymogu szczegółowego umotywowania każdego argumentu., który nie ma istotnego znaczenia. Jeżeli Sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2020 r. II KK 58/20). Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd meriti transparentnie wskazał jakie dowody uwzględnił i trafnie uzasadnił czym się przy tym kierował, toteż nie ma potrzeby kazuistycznego powielenia każdego z przytaczanych argumentów, skoro Sąd II instancji stanowisko Sądu Rejonowego zaaprobował (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2020 r. II KK 58/20).

W przekonaniu Sądu Okręgowego, w sprawie nie doszło do żadnych nieprawidłowości przy ferowaniu pierwszo-instancyjnego wyroku. Materiał dowodowy, na którym Sąd meriti oparł wyrokowanie jest wyczerpujący, został prawidłowo i obiektywnie oceniony, stan faktyczny na jego podstawie został ustalony właściwie, nie pozostawiając w sprawie żadnych nieusuwalnych wątpliwości, które ewentualnie winny być rozstrzygane na korzyść obwinionych. W tym miejscu nawiązując do sformułowanego zarzutu zaznaczyć trzeba, że to nie wątpliwości strony przemawiają za zasadnością zastosowania zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.,
a wątpliwości sądu jako organu orzekającego, który w niniejszym postępowaniu takowych słusznie nie powziął.

Pomimo obszerności podniesionych zarzutów, które w znacznej części dotyczą materii nieistotnej dla rozstrzygnięcia sprawy, okazały się one w całości nietrafne i polegały głównie na polemice z prawidłowym stanowiskiem Sądu I instancji oraz alternatywnym, przy czym błędnym, interpretowaniu faktów. Sąd Rejonowy dostatecznie uzasadnił główne motywy, którymi kierował się przy przypisaniu obwinionym sprawstwa przedmiotowego wykroczenia i one także uzyskały aprobatę Sądu odwoławczego. Niezależnie od wywodów skarżących, materiał dowodowy zebrany w sprawie, zwłaszcza zeznań świadka D. K. oraz dokumentacja pochodząca z przeprowadzanych kontroli, jednoznacznie przemawiały za uznaniem, że obwinieni w okresie od 8 marca 2022 r. do 20 maja 2022 r. prowadzili działalność gospodarczą w miejscowości K., której rzeczywisty charakter funkcjonowania w swym zakresie odpowiadał także działalności polegającej na prowadzeniu schroniska dla bezdomnych zwierząt, na które w myśl art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach wymagane jest zezwolenie. Jak wynika zaś z materiału dowodowego, obwinieni takowego zezwolenia nie posiadali, czego w zasadzie w sprawie nie kwestionowano. Zeznania D. K. Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił jako wiarygodne i trafnie to uargumentował. Świadek ten nie miał interesu prywatnego, aby bezpodstawnie obciążać obwinionych, a wykonywał jedynie swoje obowiązki służbowe, o których jasno i wyczerpująco wypowiedział się. Treść zeznań tego świadka korespondowała również z pozostałym uwzględnionym w sprawie materiałem dowodowym, przede wszystkim z dokumentacją uzyskaną z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii. Obwinieni nie przyznali się do popełnienia przedmiotowego wykroczenia, przede wszystkim zaprzeczając temu, że wykonywana przez nich działalność polegała na prowadzeniu schroniska dla bezdomnych zwierząt, z czym jednak nie sposób się zgodzić. W wyniku szeregu czynności kontrolnych przeprowadzanych przez Inspekcję Weterynaryjną w dniach:
8 marca 2022 r, 23 marca 2022 r. i 20 maja 2022 r. (kontrola w dniu 19 maja 2022 r. nie odbyła się) ustalono, że obwinieni w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej pod firmą „(...)” oraz „(...)” sprawowali opiekę nad zwierzętami pochodzącymi z Polski, jak i Ukrainy oraz wydawali je do adopcji, a część tych zwierząt została odłowiona jako zwierzęta bezdomne. Chybione są twierdzenia skarżących, które dotyczą polemiki dotyczącej tego kto miałby konkretnie odławiać zwierzęta, czy mieliby to robić osobiście, czy też odłowione zwierzęta miałyby być im przekazywane przez inne podmioty, skoro istotne jest samo sprawowanie opieki nad zwierzętami bezdomnymi, a więc w tym i tymi odłowionymi. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, w swoich wyjaśnieniach obwiniony G. B. sam niekonsekwentnie wskazywał, że w K. nie ma zwierząt bezdomnych, a następnie, że prowadzone były adopcje tych zwierząt, co jedno drugie wyklucza. Analizując zaś kwestię pojęcia bezdomności wskazać należy, że w świetle definicji zawartej w art. 4 pkt 16 ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt, błąkające się, a następnie odłowione zwierzę (czyli złapane i następnie umieszczone w schronisku), jest zwierzęciem bezdomnym do chwili, kiedy nie zostanie ustalony jego właściciel (z reguły będzie to chwila zgłoszenia się tego właściciela do schroniska po odbiór zwierzęcia) bądź do momentu, kiedy nie znajdzie ono nowego właściciela (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 21 września 2017 r. II SA/Ke 484/17). W związku z powyższym nie można było uznać, że twierdzenia obwinionych były zasadne. Okoliczność przekazywania zwierząt do adopcji nie była, co do zasady kwestionowana. Skarżący niesłusznie próbują na swój sposób definiować istotę przekazywania zwierząt do adopcji bądź ich bezdomności i wykorzystywać to przy wzmacnianiu swojej linii obrony, gdyż nie jest to racjonalne i sprzeciwia się wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Na marginesie zaznaczyć można, że trudno byłoby uznać za właściwe stwierdzenie, że przekazywało się do adopcji zwierzę za zgodą właściciela, albowiem można by było mówić w tym przypadku niejako jedynie o pośredniczeniu przy zmianie właściciela. Zaznaczyć należy, że Sąd meriti wyczerpująco i skrupulatnie w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku poruszył wszelkie kwestie związane z działalnością obwinionych, której zakres był przedmiotem sprawy, tj. jak przyjmowanie odłowionych zwierząt, przekazywanie do adopcji, samowolne zatrzymywanie zwierząt odebranych właścicielom w wyniku interwencji czy też utrzymywanie zwierząt podlegających przepadkowi na podstawie orzeczeń sądowych w sprawach karnych, które w swej istocie sprowadzały się do uznania, że odbywało się to w ramach prowadzonego, choć nieformalnie, schroniska dla zwierząt bezdomnych. Bezcelowym byłoby powielanie przytaczanych argumentów oraz cytowanie po raz kolejny wskazanego przez Sąd meriti orzecznictwa czy literalnego brzmienia poszczególnych przepisów, gdyż stanowiłoby to zbędne powielanie rozważań i argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą instancja odwoławcza w zupełności podziela W przedmiotowej sytuacji, gdy nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut błędnej oceny dowodów, brak było w konsekwencji przesłanek do zakwestionowania dokonanych na tychże dowodach ustaleń faktycznych, więc i ten zarzut należało uznać za niezasadny.

Okres objęty wnioskiem o ukaranie został skrócony na korzyść obwinionych z uwagi na to, że był nieprecyzyjny, toteż zasadnym było posłużenie się datami pewnymi i przyjęcie, że prowadzenie przedmiotowej działalności odbywało się pomiędzy 8 marca 2022 r. a 20 maja 2022 r., a więc objęcie klamrami czasowymi pierwszej i ostatniej kontroli przeprowadzonej przez Inspektorat Weterynarii. Odnosząc się zaś do zarzutu obwinionego G. B., w którym to odwoływał się do swojego stanu zdrowia, hospitalizacji i przebywaniu na zwolnieniu lekarskim w okresie objętym zarzutem wskazać należało, że podnoszone przez skarżącego okoliczności w żadnym razie nie wykluczają przypisania mu winy za ten czyn w określonym czasookresie. Ocena czy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana, a więc także czy zaistniała przerwa w jej prowadzeniu, należy do sfery ustaleń faktycznych. Istnienie wpisu do ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże wpis ten prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji, która nie zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, jest traktowana jako prowadząca taką działalność (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2024 r., II USK 2/24). W niniejszym postępowania, przy braku zgłoszenia przez obwinionego zawieszenia czy też zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej brak było podstaw do uznania, że w podawanym przez obwinionego okresie nie prowadził takiej działalności, jaka wynika z treści zarzutu. Nadmienić ponadto można, że w dniu przeprowadzenia jednej z kontroli w dniu 20 maja 2022 r. obwiniony był na miejscu prowadzonej działalności, co zostało udokumentowane w protokole kontroli. Okoliczność ta wskazuje, że pomimo określonych problemów zdrowotnych obwiniony miał możliwość normalnego funkcjonowania

W swych apelacjach skarżący odwołali się również do - ich zdaniem - błędnego przypisania im czynu, który nie został sprecyzowany we wniosku o ukaranie, a którego opis został zmieniony w wyroku Sądu Rejonowego. Zauważyć należy, że ramy postępowania określa zdarzenie historyczne zarzucane we wniosku o ukaranie, a nie poszczególne elementy ujęte w opisie czynu w samym wniosku. Zdaniem Sądu Okręgowego, opis czynów zawarty we wniosku o ukaranie, a następnie czynów finalnie przypisanych obwinionym jednoznacznie wskazywał na to samo zdarzenie. Dlatego uznać należy że, zaskarżony wyrok spełniał wymogi wskazane w art. 82 k.p.w.,
a orzekający Sąd I instancji nie naruszył zasady skargowości i tym samym nie wyszedł poza ramy wniosku o ukaranie dokonując określonych zmian.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacjach i nie stwierdzając zaistnienia jakiejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 104 § 1 k.p.w., podlegających rozważeniu niezależnie od granic zaskarżenia, Sąd Okręgowy w Siedlcach, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. w zaskarżonej części wyrok utrzymał w mocy.

Z uwagi na bezzasadność apelacji, zgodnie z art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w., zasądzono od obwinionych K. C. i G. B. po 150 zł kosztów postępowania odwoławczego, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz w § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.

Z tych względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.