Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Siedlcach

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 794/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 1556/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty z apelacji oskarżonego M. D. (1) (całość środka odwoławczego – k. 1219-1225)

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym marginalizowaniu roli współoskarżonego M. L. (który w istocie był sprawcą zarzucanych mu czynów, nie rezygnując z woli ich popełnienia) przy jednoczesnym nieuzasadnionym obiektywnymi względami przecenianiu roli M. D. (1), który jedynie pomagał M. L. w popełnieniu czynów objętych aktem oskarżenia, zaś to M. L., a nie M. D. (1), podejmował ostatecznie decyzje, czy posłuży się w pierwszy mi kolejnych bankach dokumentami, poświadczającymi nieprawdę, otrzymanymi od M. D. (1).

obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, w tym:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przejawiające się wyrażeniem przez Sąd zapatrywania, iż twierdzenia świadków M. T. i A. S. są niemożliwe do weryfikacji i że pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia z uwagi na podmiotowy zakres aktu oskarżenie - podczas gdy obrońca M. D. (1) złożył wnioski dowodowe (oddalone przez Sąd) które umożliwiłyby weryfikację depozycji obu świadków, a poczynienie szczegółowych ustaleń na tej płaszczyźnie pozwoliłoby wykazać mniejszą niż widzi to Sąd Rejonowy w Siedlcach rolę M. D. (1) w popełnianiu czynów objętych aktem oskarżenia;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przejawiające się wyrażeniem przez Sąd zapatrywania, jakoby działanie oskarżonego M. D. (1) wykroczyło w realiach niniejszej sprawy poza ramy pomocnictwa, mimo że kompleksowa ocena całokształtu materiału dowodowego prowadzi do konkluzji, iż rola M. D. (1) w popełnianiu czynów objętych aktem oskarżenia, nie była decydująca ani równoważna roli jaką pełnił M. L. - gdyż to M. L., a nie M. D. (1), podejmował ostatecznie decyzje, czy posłuży się w bankach poświadczającymi nieprawdę dokumentami dostarczonymi przez M. D. (1);

c) art. 170 § 1 k.p.k. przez oddalenie przez Sąd wniosków dowodowych zgłoszonych przez oskarżonego M. D. (1) oraz przez jego obrońcę, zmierzających do wyjaśnienia istoty sprawy, w tym: dowodu z uzupełniających zeznań świadków A. S. oraz M. T., pomimo braku ustawowych przesłanek umożliwiających oddalenie wniosku dowodowego, co spowodowało nierozpoznanie istoty sprawy;

rażąca niewspółmierność (surowość) orzeczonych wobec oskarżonego M. D. (1) kar orzeczonych w punkcie II wyroku - tj. kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących sądowego wymiaru kary, uzasadniałaby wydanie orzeczenia uwzględniającego karę pozbawienia wolności oraz karę grzywny w znacznie niższym wymiarze, na poziomie dolnych granic zagrożenia ustawowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W związku z tym, że wniosek o sporządzenie pisemnego uzasadnienia
zapadłego przed tut. Sądem wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonego M. D. (1), niniejsze wywody będą odnosiły się wyłącznie do zarzutów zawartych w apelacji wniesionej przez tego oskarżonego.

M. D. (1) podnosząc szereg zarzutów opartych na przepisie art. 438 pkt 2 i 3 kpk, nie kwestionując swej winy, forsował tezę, że w procederze wyłudzeń kredytów z banków, wskazanych w opisie zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, pełnił jedynie rolę pomocniczą, a nie równoprawną, opartą na współdziałaniu, tak jak to przyjął Sąd Rejonowy, na tej podstawie wywodząc rażącą niewspółmierność wymierzonych wobec niego kar pozbawienia wolności i grzywny. Po analizie postawionych zarzutów, a propos sprowadzających się do podważenia tegoż ustalenia, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy uznał je za niezasadne, przy czym wskazać należy w tym miejscu, że stosowne odniesienie się do zarzutu dotyczącego orzeczonej wobec M. D. (1) sankcji karnej nastąpi w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Odpowiadając zaś na zarzuty odnoszące się do sfery gromadzenia dowodów, ich oceny, ustalania na ich podstawie stanu faktycznego, a nadto subsumpcji zachowań oskarżonego pod art. 286 § 1 kk, należy podnieść, że kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała, aby w
tym zakresie doszło ze strony Sądu I instancji do jakichkolwiek uchybień, a tym bardziej takich, które mogłyby wpłynąć na treść zaskarżonego orzeczenia. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd meriti przeprowadził postępowanie w sposób właściwy,
z poszanowaniem przepisów proceduralnych, a zgromadzony wyczerpujący materiał dowodowy poddał trafnej z punktu widzenia dyrektyw z art. 7 kpk ocenie. W rezultacie wydał w zakresie ustaleń faktycznych i procesu podporządkowania pod normę prawną zachowań przypisanych oskarżonemu właściwe orzeczenie, które przekonująco uzasadnił w pisemn1ych motywach zaskarżonego wyroku, spełniających wymogi z art. 424 § 1 kpk.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących oceny zgromadzonych dowodów, wskazać należało, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wartość dowodową złożonych w sprawie depozycji przez M. L., M. T. i A. S., wyciągając z nich właściwe wnioski. Przekonuje o tym argumentacja Sądu, zawarta w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, do której Sąd Okręgowy odsyła celem zapoznania. Nie można jednak tego samego powiedzieć o tej przedstawionej w złożonej przez oskarżonego apelacji, owszem wpisującej się w przyjętą przez oskarżonego od pewnego momentu w postępowaniu linię obrony, jednakże nierealizującą ustawowego obowiązku uwzględnienia wszystkich okoliczności, wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W tym aspekcie należy zauważyć, że wyjaśnienia oskarżonych M. L. i M. D. (1) zmieniały się z biegiem postępowania, toteż należało do ich oceny podejść z należytą ostrożnością, co też Sąd uczynił. Nadmienić należy, że sąd może obdarzyć przymiotem wiarygodności depozycje przesłuchiwanych osób zarówno w części, jak i w całości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2021 r., II KK 94/21). Na uwzględnienie niewątpliwie zasługiwały te depozycje, które w swej części korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w sprawie, a prowadziły do jednoznacznego ustalenia, że współoskarżeni wielokrotnie wprowadzali w błąd pracowników banków co do zamiaru spłaty kredytu i miejsca prawdziwego zatrudnienia wnioskodawcy, bądź w jednym przypadku, mającym miejsce w dniu 16 stycznia 2019 r. chcieli, by do tego doszło. Początkowo oskarżony M. D. (1) nie kwestionował swego sprawstwa w takim zakresie, w jakim mu je zarzucono, lecz właściwie już od drugiego jego przesłuchania w charakterze podejrzanego dążył do marginalizowania swego udziału, najpierw podając dane innych osób, które miały być w przestępczy proceder zaangażowane, a następnie wskazując, że jedynie tylko pomagał M. L. w wyłudzeniu kredytu w zamian za prowizję, którego przedstawiał jako inicjatora przestępczych działań. Słusznie jednak te wyjaśnienia nie zostały uznane za wiarygodne. Należy podkreślić, że rola M. D. (1) nie ograniczała się wyłącznie do dostarczenia M. L. dokumentów potrzebnych do zawarcia umów w bankach. Zgromadzone w sprawie dowody nie wskazują na to, że tylko dostarczył (z inicjatywy M. D.?) dokumenty i nie interesował się tym, w jaki sposób zostaną one wykorzystane. Z akt sprawy wynika, że współoskarżeni utrzymywali ze sobą ścisły kontakt, w tym związany z działalnością przestępczą, stanowiącą przedmiot niniejszego postępowania. Należy pamiętać o tym, że to M. D. (1) nakłonił M. T. do potwierdzania zatrudnienia M. L. w jej firmie oraz instruował ją, jak ma postąpić w przypadku kontaktu ze strony pracowników banków. Świadczyły o tym nie tylko wyjaśnienia M. L., ale również zeznania M. T., która wskazała również, że nie raz M. D. (1) mówił jej, że zajmuje się wyłudzaniem kredytów. Ona zaś sama nie kwestionowała, że wiedziała o tym, w jakim celu są wykorzystywane zaświadczenia, których rzetelność potwierdzała, co zostało zauważone przez Sąd Rejonowy i słusznie zostało uznane za przemawiające za wiarygodnością tego świadka. Treść korespondencji SMS między nią a tymże oskarżonym nie może przekreślić niejako z automatu wartości jej zeznań. Należy przypomnieć, że nawet jeśli świadek jest skonfliktowany ze stroną, to nie może to z góry przemawiać za jego niewiarygodnością. Z wyjaśnień M. L. jawi się zaś, że M. D. (1) podwoził go do banków, czekając w samochodzie na jego powrót. Należy zauważyć, że M. D. (1) nie negował tego, że woził oskarżonego, choć wskazywał, że czynił tak w innych okolicznościach, innym celu. Co więcej M. D. (1) nie kwestionował tego, że korzystał z pozyskanych we wskazanych powyżej okolicznościach pieniędzy. O ile w świetle dowodów, które wyartykułował Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a precyzując w części dotyczącej oceny dowodów osobowych, tj. pliku z k. 1142 o nazwie A. WhatsApp 2024-02-23 oraz raportu z k. 1118 z telefonu (...) nie sposób było przyjąć, że M. D. (1) wydawał polecenia M. L., to już można było jednoznacznie stwierdzić, że ich rola w procederze wyłudzenia kredytów z banków była równoprawna, co notabene znajdowało odzwierciedlenie również w pozostałych uznanych za wiarygodne dowodach sprawy. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił wiadomości od M. L. do M. D. (1), które według niego świadczą o tym, że rozmawiali oni jak równoprawni partnerzy, a ich relacja zahaczała wręcz o relacje koleżeńskie, z czym należy się zgodzić. Stąd też M. D. (1) powziął wiedzę o życiu prywatnym M. L., która uwidacznia się w jego wyjaśnieniach. Z uwagi na powyższe, nie można było obiektywnie stawiać tezy, bazując na wniosku biegłej psycholog, wskazującym na to, że M. L. posługuje się kłamstwem pasywnym – wykorzystywanym w celu uniknięcia konsekwencji własnych działań i zachowań, iż jego relacja w części niekorzystnej z punktu widzenia interesów procesowych M. D. (1), w której m.in. opisuje jego rolę w zaistniałym procederze wyłudzeń kredytów jest niewiarygodna. Skarżący zapomina o tym, że z tejże opinii wynika również, że nie ujawniają się u niego deficyty poznawcze, szczególnie w zakresie zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń, a nadto nie przejawia on tendencji do konfabulacji oraz podatności na sugestie oraz presję otoczenia. Nie należy tracić z pola widzenia, że rolą biegłego nie jest ocena dowodów danej sprawy, bowiem należy ona do Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, a zasadności tej dokonanej przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, skarżący skutecznie nie podważył, w tym również co do wyjaśnień współoskarżonego M. L. w części uznanej za wiarygodną. Co więcej opinia biegłego, w świetle przepisów Kodeksu postępowania karnego, nie przedstawia większej wartości, niż każdy inny dowód zgromadzony w sprawie, a ocenę dowodów winno się dokonywać w ich całokształcie (art. 410 kpk), a nie w oparciu o ich fragmenty i to pasujące do przyjętej koncepcji obrończej, a więc tak jak to czyni skarżący. Warto zwrócić także uwagę na to, że oskarżony M. D. (1) używa zwrotów, które dobitnie wskazują na wspólne działanie z M. L.. Użył bowiem sformułowań „zaproponowaliśmy”, „wzięliśmy”, co bez żadnej wątpliwości wskazuje na działanie wspólne i w porozumieniu tych współoskarżonych.

W tym miejscu należało nawiązać do zarzutu niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych złożonych w sprawie przez oskarżonego bądź jego obrońcę, które zmierzały, jego zdaniem do wykazania prawdziwości wyjaśnień złożonych przez M. D. (1) w zakresie roli, jaką odegrał w procederze wyłudzania kredytów od banków. Sąd Okręgowy uznał, że decyzje podjęte przez Sąd I instancji w zakresie tych wniosków były prawidłowe. Sąd należycie uargumentował powody swoich decyzji, zaś Sąd Okręgowy w pełni je podziela. Należy pamiętać o tym, że nawet pominięcie wniosku dowodowego i niewydanie co do niego żadnej decyzji procesowej, nie może samo w sobie świadczyć o wadliwości zaskarżonego wyroku, bowiem o ile stanowi to uchybienie, to skarżący musi wykazać jego wpływ na zapadły przed Sądem meriti wyrok. Takiego oskarżony w złożonym osobiście przez siebie środku odwoławczym w zakresie wszystkich złożonych przez wyżej wskazane podmioty wniosków dowodowych nie wykazał, przy czym niezasadne byłoby, choćby dla przejrzystości niniejszych wywodów, dublowanie w niniejszych wywodach trafnych powodów decyzji procesowych, choćby dla zachowania ich przejrzystości. Niemniej należy wskazać, że ponowne przesłuchanie świadków M. T. oraz A. S., w szczególności na okoliczności dotyczące ustalenia ich roli w procederze wyłudzania kredytów od banków, nie było uzasadnione, bowiem nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, wobec jasno zakreślonych ram podmiotowych aktem oskarżenia. W zakresie zaś istotnym z punktu widzenia niniejszej sprawy, a więc roli, jaką odegrał w nim M. D. (1), precyzyjnie, rzeczowo i logicznie opisali swoją wiedzę - bądź jej brak - o podejmowanych przez tego oskarżonego zachowaniach w ramach czynów zarzucanych mu w przedmiotowym postępowaniu. W tych okolicznościach dopuszczenie tego wniosku dowodowego, mimo że Sąd uzależnił jego merytoryczne rozpoznanie od wskazania przez obrońcę, z jakimi treściami mieliby być konfrontowani owi świadkowie, a obrońca po rozprawie w dniu 13 marca 2024 r., a ten nie podjął się w tym zakresie żadnej aktywności, byłoby oczywiście bezzasadne i w praktyce przedłużające niniejsze postępowanie. Nawet, jeżeli takie rozbieżności istniały, to i tak nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, bowiem nie wpływało na treść zapadłego orzeczenia. Należy pamiętać o tym, że ustawodawca nakłada na sąd konieczność przeprowadzenia postępowania w rozsądnym terminie. Sąd także m.in. nie zażądał wskazanych przez wnioskującego danych bilingowych, gdyż po pierwsze taki wniosek został złożony po zakreślonym terminie, a po drugie byłoby to technicznie niemożliwe ze względu na upływ czasu przechowywania danych retencyjnych przez operatorów telekomunikacyjnych, tj. okres 12 miesięcy, na co Sąd wskazał na rozprawie w dniu 13 marca 2024 r. Reasumując dodać trzeba, że to sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu. Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k., co też słusznie miało miejsce na gruncie przedmiotowej sprawy (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r. V KK 164/22).

Zdaniem Sądu Okręgowego, niezasadny był także zarzut dotyczący niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego M. D. (1) poprzez jej rażącą surowość. Poczynając rozważania w tym zakresie, właściwym jest wyjaśnienie samej istoty zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Zarzut ten, może być uznany za uzasadniony wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to istotna, wyraźna, "bijąca wręcz po oczach" różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Drugi z nich, to stwierdzenie przez sąd drugiej instancji naruszenia tychże dyrektyw, które określa art. 53 k.k., co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności lub też sytuację, gdy wprawdzie tego rodzaju okoliczności formalnie uwzględniono, ale nie nadano im właściwego znaczenia (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9.02.2022 r. II AKa 232/21). Zdaniem Sądu Okręgowego, rodzaj i wymiar orzeczonych wobec M. D. (1) przez Sąd meriti kar odpowiada wspomnianym powyżej dyrektywom z art. 53 kk oraz spełnia powierzone funkcje prewencji ogólnej i indywidualnej. Orzeczone przez Sąd Rejonowy kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy oraz kara grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł, są adekwatne do okoliczności popełnionych czynów, uwzględniają ich wysoki stopień społecznej szkodliwości oraz nie przekraczają stopnia zawinienia sprawcy, a kara grzywny dodatkowo odzwierciedla możliwości majątkowe oskarżonego, przy czym Sąd I instancji zasadnie nie dopatrzył się żadnej okoliczności łagodzącej odpowiedzialność karną M. D. (1). To jak zachował się oskarżony w innym postępowaniu, może mieć wymierny wpływ na rozstrzygnięcie o karze w tymże właśnie postępowaniu. Jak wynika z karty karnej oskarżonego M. D. (1), w przeszłości skorzystał on już z możliwości jaką daje art. 60 § 3 kk, a mimo to wielokrotnie w późniejszym czasie wkraczał na ścieżkę przestępczą, dopuszczając się szeregu kolejnych przestępstw. Z korespondencji dołączonej do akt sprawy na wniosek oskarżonego można wysnuć, że jest to element obranej przez niego strategii procesowej, w sytuacji gdy postępowanie nie będzie układało się dla niego pomyślnie, a dowody wskazywały będą na jego sprawstwo. Sąd Rejonowy nie miał informacji o poprawie zachowania oskarżonego na datę orzekania, wobec czego okoliczność ta nie mogła zostać uwzględniona przy określaniu rodzaju i wymiaru kar wobec oskarżonego M. D. (1), natomiast nawet jeżeliby dysponował, to i tak, z uwagi na powyższe, brak uznania tej okoliczności jako łagodzącej odpowiedzialność karną tego oskarżonego byłaby uzasadniona. Jak słusznie podkreślił organ procesowy, działanie tegoż oskarżonego było przemyślane i zaplanowane, zrealizowane wspólnie i w porozumieniu z M. L.. Rola oskarżonego w przestępczym przedsięwzięciu nie ograniczała się tylko do dostarczenia M. L. dokumentów potrzebnych do wyłudzenia kredytów od banków, tak jak do tego próbował przekonać oskarżony, a była co najmniej równorzędna, co zostało dobitnie wykazane we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Wspólnie bowiem z M. L. decydował o przebiegu przestępczych akcji, tj. planował i realizował ustalony plan działania. Z racji tego, że to nie on fizycznie stawiał się w placówkach banków, nie można wywodzić podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec niego sankcji karnej, bowiem istotą współsprawstwa jest to, że każdy ze współdziałających ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego z co najmniej jedną jeszcze osobą przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane przez innego współdziałającego, a więc tak, jak gdyby sam wykonał czyn zabroniony (por. Postanowienie SN z dnia 19 lutego 2014 r., II K 17/14). Należy podkreślić, że to on organizował dokumenty, które zostały przedstawiane w bankach. Wskazuje to na determinację oskarżonego w podjętym działaniu, które miało na celu uzyskanie bezprawnej korzyści majątkowej, a zarazem znaczny stopień jego winy. Uwzględnić należało także znaczną wartość wyrządzonych szkód, co miało oczywisty wpływ na stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Należy przypomnieć, zł łączna wysokość wyrządzonej szkody wynosiła ok. 400 tyś. zł, przy czym należało mieć na względzie, że oskarżeni działali tylko przez parę dni. Nie sposób było pomijać zatem okoliczności przypisanych oskarżonemu czynów, jak również dotychczasowego sposobu jego życia, determinowanego uprzednią karalnością, w tym za przestępstwa podobne. M. D. (1) w przedmiotowej sprawie dopuścił się pięciu występków z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku jednego w fazie usiłowania, co w świetle art. 14 § 1 kk nie zmienia jednak ustawowego zagrożenia, nadto działał on w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk oraz każdorazowo w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk. Popełnienie przez niego kolejnych przestępstw, wskazuje na jego niepoprawność, uporczywość w notorycznym naruszaniu porządku prawnego oraz brak wszelkiej resocjalizacji. Prognoza przestrzegania przez niego prawa na przyszłość jawiła się zdecydowanie negatywnie. Jednocześnie nie sposób się zgodzić ze skarżącym co do zasadności korelowania pomiędzy karą orzeczoną wobec oskarżonego, a karą wymierzoną M. L.. Ten oskarżony odpowiadał bowiem za konkretnie przypisane mu czyny, w granicach swojego zamiaru, przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności związanych z tymi czynami, jego udziałem, ale też jego właściwościami osobistymi. Zauważyć trzeba, że Sąd Rejonowy, kierując się treścią art. 21 § 1 kk i art. 55 kk, zasadnie uwzględnił, że M. L. nie był uprzednio karany. Okoliczność ta musiała znaleźć odbicie w wymiarze orzeczonej mu kary. Nieporozumieniem byłoby wymierzenie oskarżonemu M. D. (1) – wielokrotnie karanemu – działającemu w ramach recydywy z art. 64 § 1 kk, kar pozbawienia wolności i grzywny w najniższych możliwych ustawowych wymiarach, gdyż nie spełniłyby one zakładanych w tym akcie prawnym celów, m.in. nie podziałałaby na oskarżonego powstrzymująco od popełnienia kolejnych przestępstw, jak również nie odniosłyby postawionych przed nimi zadań w zakresie prewencji ogólnej, co do poszanowania prawa i kształtowania pozytywnych postaw w społeczeństwie. Takie rozstrzygnięcie mogłoby w ocenie Sądu Odwoławczego zostać przez niego, ale również przez społeczeństwo odebrane jako przyzwolenie na naruszanie porządku prawnego. W związku z tym Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw do złagodzenia orzeczonych wobec oskarżonego M. D. (1) kar pozbawienia wolności i grzywny, stanowiących w przekonaniu Sądu Okręgowego w składzie orzekającym w niniejszej sprawie sprawiedliwą odpłatę za czyny, których się dopuścił. Należy podkreślić, że wymierzona mu kara pozbawienia wolności jest znacznie zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącego 6 miesięcy pozbawienia wolności, przewidzianego już tylko za jeden taki występek, daleka zaś od tego rodzaju kary w górnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącego 8 lat, mogącego być nadto nadzwyczajnie obostrzoną o połowę po myśli art. 91 § 1 kk, co może stwarzać wrażenie jej łagodności, ale na pewno nie rażącej surowości.
Kary grzywny, pomimo, że wymierzonej w dość znacznej liczbie stawek dziennych,
to jednak przy określeniu wysokości jednej takiej stawki na kwotę 30 zł, a więc znacząco zbliżonej do minimalnej kwoty, nie można także w świetle okoliczności zaistniałych w przedmiotowej sprawie, uznać za nadmiernie surowej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru orzeczonych wobec oskarżonego M. D. (1) kar - pozbawienia wolności oraz grzywny do granic dolnego ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów podniesionych przez oskarżonego M. D. (1), na uwzględnienie nie zasługiwał w/w wniosek apelacyjny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 kwietnia 2024 r. w sprawie II K 1556/21 – w zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacji oskarżonego M. D. (1) oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacje obu oskarżonych okazały się w całości bezzasadne, zatem zgodnie z art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk ponoszą oni koszty procesu w częściach na nich przypadających. Sąd Okręgowy przy tym nie dostrzegł podstaw z
art. 624 kpk do zwolnienia oskarżonych od tych kosztów.

Z tych względów na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) m.in. zasądzono od oskarżonego M. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa 2100 zł opłaty za II instancję i 10 zł wydatków postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony M. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego M. L. zawartych w wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony M. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego M. D. (1) zawartych w wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana